Παραλήρημα...

... Με αφορμή το post "χωρίς παρεξήγηση" , ρίxνω κάποιες σκόρπιες κι ασυνάρτητες σκέψεις πάνω στο θέμα...

... Θυμάμαι στα πρώτα φοιτητικά χρόνια που γνώρισα μια οικογένεια απο το Κάϊρο... Ήταν μουσουλμάνοι... Τα κορίτσια τους όταν ήταν μικρά ήταν πανέξυπνα και ως μαθητές ήταν σαφώς καλύτερα από το αγόρι αδερφάκι τους... Μετά από χρόνια τα είδα ξανά με μαντήλες και η μια από τις δύο (έχοντας υποχρεωθεί να εγκαταλείψει το σχολείο) παντρεμένη με κάποιον συντοπίτη τους. Δεν επιτρέπεται να παρατηρείς τις γυναίκες τους, αλλά ένεκα οικειότητας σε μια από τις τελευταίες φορές που τους είχα δει, ήταν κάπως χαζές και ρηχές, πράγμα που εξηγείται από την παρατεταμένη έλλειψη παιδείας και πρωτοβουλιών...

...Στην ίδια κλίμακα ανήκε και η μητέρα μου, αφού μόλις απο το δημοτικό αν και άριστη μαθήτρια της έκρυβαν τα βιβλία στο σπίτι της για να μη διαβάζει... Στα 9 την έστειλαν για να γίνει υπηρέτρια και να καθαρίζει σπίτια, ενώ στα 14 σε φάμπρικα ράφτρα... Φυσικό για εκείνα τα χρόνια για τα φτωχά κορίτσια στην ελληνική επαρχία, όπου προφανώς ποτέ δεν την ρώτησαν, αν αυτό θα ήθελε να κάνει... Φαντάζομαι ο γάμος της με τον πατέρα μου κι από έρωτα στα 20 χρόνια της ήταν μια πραγματική τομή και λύτρωση στη ζωή της... (Για αυτό και έκανε σημαντικά βήματα στην εξέλιξή της)

... Σήμερα η κοινωνία έχει προχωρήσει όχι τόσο από πρόοδο και για όλα τα τμήματα του πληθυσμού, αλλά απο ανάγκη... Το κάθε σπίτι απαιτεί δύο μεροκάματα... Η γυναίκα (και σωστά) ολοκληρώθηκε μέσα από δύσκολες συνθήκες και διεκδίκησε τον ισότιμο ρόλο της στην κοινωνία γύρω στα 70s και 80s... Έγινε ένα αναπόσπαστο τμήμα του παραγωγικού και δημιουργικού ενεργού πληθυσμού με εκθαμβωτικά αποτελέσματα... Πράγμα φυσιολογικό για οποιονδήποτε άξιο άνθρωπο στον οποίο δίνονται πρωτοβουλίες...

... Ανεξαρτήτως φύλου, υπάρχουν άξιοι άνθρωποι που καλλιεργούν και εξελίσσουν τον εαυτό τους με σπουδές γνώσεις διάβασμα και καλλιέργεια, καθώς και κάποιοι άλλοι που τον αφήνουν στάσιμο με όσα μέχρι τότε κόβει η γκλάβα του... Μέσα σε όλη αυτή τη μεταλλαγή, ο άνδρας έχει χάσει το ρόλο του... Δεν είναι πλέον ο κουβαλητής, καθώς η γυναίκα μπορεί να κερδίζει περισσότερα ούτε ο πλέον ικανός και μορφωμένος καθώς αυτά έχουν επάξια κατακτηθεί κι από το άλλο φύλο.

... Του μένει ο ρόλος του προστάτη... ρόλος που παραπαίει καθώς άπτεται λαϊκότερων στρωμάτων και βεβαίως ανασφαλών γυναικών... Στις πιο προηγμένες κοινωνίες δε, κι αυτός ακόμη ο ρόλος έχει περάσει σε πολλά νοικοκυριά στις γυναίκες, καθώς έχουν καλύτερη κοινωνική θέση... θυμάμαι στη Βιέννη του 87, που φιλοξενόμουν σε ένα σπίτι τυπικής αυστριακής οικογένειας με ένα παιδί... Για όλα τα σημαντικά θέματα που έπεφταν στο τραπέζι τους τον κρίσιμο λόγο τον είχε η Λ (μητέρα) ενώ ο Α (πατήρ) είχε το ρόλο του φίλου και συμμάχου των παιδιών (και των φίλων τους όπως εγώ)....

... Σαφώς νομίζω πως ο ρόλος του καθενός πρέπει να περιορίζεται σε αυτόν του φύλου, με τα όποια ήπια και μη προσβλητικά για τον άλλον παραδοσιακά στοιχεία αυτός περιέχει... Ο άνδρας πρέπει να δείχνει αβρότητα, σεβασμό και συμπαράσταση στη γυναίκα του που σημειωτέον δεν είμαστε ακόμη Ευρώπη πρέπει να μοχθήσει περισσότερο για αυτά που στοχεύει... Αντίστοιχα η γυναίκα πρέπει να υποστηρίζει και να βοηθά τον φίλο της και να δίνει στη σχέση τον μοναδικό αυτό τόνο που έχουν οι γυναίκες...

...κακά τα ψέμματα, εμείς οι άνδρες είμαστε άσχετοι από design, σπίτι κλπ, και καλό σε αυτό είναι να δίνουμε πρωτοβουλίες στις γυναίκες... φυσικά όσες ...τό χουν...

... Απο τις γυναίκες δεν συμπαθώ τις καιροσκόπες, τις υπολογίστριες, αυτές τέλος πάντων που πάνω από τη σχέση τους βάζουν την βολή και την καλοπέρασή του... Σε αυτή τη συνομοταξία ανήκουν και οι υστερόβουλες που εκμεταλλεύονται τα όποια θηλυκά θέλγητρα που έχουν...

... Από τους άνδρες δεν συμπαθώ με τίποτα τους μαμάκηδες (μπούληδες), τους αυτάρεσκους, τους άνδρες με θυλικό μυαλό (αυτοί μου είναι ανυπόφοροι, και δεν εννοώ τους gay) και γενικώς όλους αυτούς που κλαίγονται... περισσότερο αντιπαθώ τους τελευταίους... Κάποτε ένας φίλος μου είχε μια σχέση την οποία είχε λίγο στο φτύσιμο... Ήταν εντελώς ανασφαλής και γενικώς επιδείκνυε μιαν καθόλα ανώριμη συμπεριφορά... Για πολύ καιρό την έκανε ότι ήθελε, τη χώριζε τα ξανάφτιαχνε κλπ... Κάποια στιγμή βρέθηκε ένας άλλος και η κοπέλα όπου φύγει φύγει... Αυτός ότι είχε αποφασίσει να την παντρευτεί: "Να κάνω κι αυτό το ψυχικό"... Ρώτησα την κοπέλα τι ακριβώς την έδιωξε από τον Τ. Μου απάντησε "Ήταν ηττοπαθής, κλαιγόταν συνέχεια και απαξίωνε ότι κάναμε..."

... περιττό να πω ότι παντρεύτηκε και αυτός μια που του έχει βάλει τα πόδια σε ένα παπούτσι (όπως η μάνα του πριν) και χαμογελάει χαζά...

... Επιμύθιο? ... Δεν υπάρχει... για όλα θέλει κόπο... για μια σχέση, για μια φιλία, για οτιδήποτε... (ακόμα και για το post... κουράστηκα να γράφω)... Αρκεί ο άνδρας να μην έχει μύθο στο μυαλό του για το ρόλο του, και η γυναίκα να μην είναι ανασφαλής... Κυρίως να βιώνουν μαζί και να χαίρονται τις επιτυχίες τους, και να πίνουν και κάνα ποτηράκι αντάμα για τις όποιες αποτυχίες (έρχονται κι αυτές μην το ξεχνάμε...). Με αυτά και ξέρω ότι κούρασα... Αν κανείς έφτασε ως εδώ, του χρωστάω ένα κέρασμα... συγνώμη για το παραλήρημα...