Έφτασε!

… «Τι κάνουμε ύστερα? Δεν πάμε να τσιμπήσουμε κάπου εδώ κοντά?» Μόλις πέφτουν αυτές οι προτάσεις στο τραπέζι μετά από δουλειά, συνοφρυώνομαι… Ασυναίσθητα τσεκάρω το πορτοφόλι μου… («οκ… ουφ! Δεν χρειάζεται να τρέχω σε τράπεζες…»). Φυσικά όχι από δραχμοφονισμό, (συγκαταλέγω τον εαυτό μου μάλλον στους «σπάταλους») αλλά από δέος για αυτό που θα ακολουθήσει…

Πρώτον, το «κοντά» σημαίνει ότι μπορούμε κάλλιστα να φθάσουμε έως την Κηφισιά… Δεύτερον το «τσιμπήσουμε», συνήθως και με διάθεση εκτόνωσης μετατρέπεται αυτομάτως σε Δείπνο…Έχω μια ιδιαίτερη σχέση με τα Δείπνα… Αν υπάρχει καλή παρέα με καλούς ακροατές (σπάνιο είδος) και ομιλητές (so much!) και τα θέματα περιπλέκονται, τότε είναι η καλύτερή μου… Δείπνο είναι καλό φαγητό και άφθονο κρασί (το τελευταίο για μένα!). Επίσης κάτι άλλο σημαντικό… Το φαγητό το θεωρώ διασκέδαση, ακόμη και στο σπίτι μου. Με ενοχλεί η ιδέα του φαγητού στον καναπέ μπροστά στην TV. Δεν το κάνω ποτέ… Αν πρόκειται δε για βράδυ συνοδεύω πάντα το δείπνο μου με καλό κρασί… (current brand: ΘΑΛΑΣΣΙΤΗΣ Σαντορίνης λευκός).

Και να λοιπόν το «κουμπί» μου… Πάμε σε κάποιο από τα «lounge» restaurants καθόμαστε και προβαίνω στην εξερεύνηση του καταλόγου… Οι καταστηματάρχες έχουν πάντοτε τη διάθεση να υπερβάλλουν. Ένα κρασί που στην κάβα κοστίζει 8€, το χρεώνουν γύρω στα 20€… Λες «δε βαριέσαι….». Δεν ξέρω για μένα, η Διεύθυνση όμως ποτέ δε βαριέται, κι έτσι όταν έρθει η ώρα της παραγγελίας το γκαρσόν με στόμφο σου δηλώνει ότι αυτά που έχεις επιλέξει (δεν την πατάω πια να διαλέγω μόνο ένα) έχουν τελειώσει… Πριν 20 ημέρες ήμασταν πάλι εδώ και παραδόξως οι ίδιες ετικέτες είχαν τελειώσει… Έχουμε ανακαλύψει φαίνεται την περίοδο εξάντλησης του συγκεκριμένου προϊόντος χωρίς άλλο… Άρα τι μένει? Μόνο τα ακριβά… αυτά που στην κάβα έχουν το πολύ 12€ και στα χρεώνουν 30€ έτσι για να έχεις να πορεύεσαι… Κι έρχεται το γκαρσόν και σου προτείνει να δοκιμάσεις… (Λίγο κουτοπονηριά δεν είναι?) Δε βαριέστε… Από μέσα μου τα λέω, γιατί ότι και να είναι θα το πιούμε όπως και να ‘χει… και θα πάρουμε και δεύτερο, και τρίτο… Κι επειδή αντιπαθώ και την ιδέα ότι γίνομαι γκρινιάρης, να λοιπόν που κάποια Lounge restaurants μου αρέσουν, με περιποίηση που δεν είναι υπερβολική κι έτσι τα προτείνω… Όπως το τελευταίο που πήγαμε (μεγάλη παρέα) εχθές… Το KUZINA στον πεζόδρομο της Αδριανού μεταξύ Μοναστηράκι - Θησείο. Πολύ ωραίος χώρος, καλό κλίμα και καλή ποικιλία στα κρασιά… Στις γεύσεις ήταν κάπως γιατί εγώ προτιμώ τις απλές και διαχωρισμένες γεύσεις… Δεν μου αρέσουν αυτά τα ανάμικτα με πολύπλοκους συνδυασμούς… Όπως και να ‘χει, το θέμα δεν είναι μόνο αυτά, αλλά είναι και ο χώρος, για να μπορείς να συνδυάσεις το καλό φαγητό και κρασί με ωραίο περιβάλλον και καλή μουσική…

Παρατήρησα λίγο τη παρέα… Όλοι μας πριν μια δεκατετία (και πολύ ακόμη βάλε) θαμώνες στα Εξάρχεια στο «δολοφόνο» ένα σουβλακερί που σήμερα δεν υπάρχει πλέον… πόσο ολιγαρκείς (ή άσχετοι και κοιλιόδουλοι?) ήμασταν τότε… Θυμάμαι που νερώναμε το κρασί (πετρέλαιο) με Coca Cola . Το θεωρούσα κάπως παρατυπία ή κάτι παράταιρο, ώσπου το είδα στη Ισπανία που το έκαναν οι νέοι, με ένα κόκκινο φθηνό κρασί. Μάλιστα έκαναν και διάφορα άλλα ακραία, όπως το να βάζουν ζάχαρη κλπ, αλλά τα αφήνω γιατί μπορεί κάποιος αναγνώστης να εστιάζεται αυτήν την ώρα… Lounge δεν υπήρχαν τότε ή αν υπήρχαν σαφώς δεν ήταν στο δικό μας target group, μόνο κάτι κυριλέ ταβέρνες με ξύλινο ραμποτέ στον τοίχο που φαινόταν και σ’ έναν άσχετο επί του design όπως εγώ, ότι ήταν 20ετίας και βάλε. Τότε την πέφταμε όταν καλοκαίριαζε και στο Τηνιακό… Ουζερί χαμηλά στην Αλεξάνδρας, ή αν προτιμάτε Looseri (ο τόνος στη λήγουσα) . Ευτυχώς που στον παροξυσμό του Ψυρρή ήμουν στην υπηρεσία της Πατρίδος (παππούς φαντάρος) εκτός Αθηνών κι έτσι γλύτωσα όλο αυτό το δήθεν…

Πίσω στο σήμερα, αναζητώ και εγώ να γεμίσω το χαμένο χρόνο μέσω ατελείωτων συζητήσεων και ανταλλαγών απόψεων, ανεφάρμοστων μεγαλόπνοων σχεδίων για το μέλλον και πολλών άλλων. Δεν έχει σημασία τι λέγεται και τι παίζεται… Σημασία έχουν οι στιγμές… και τώρα τελευταία αυτές είναι κυρίως που μου μένουν …