Κάποια κλικ της καθημερινότητας…

Στάση1 (Πρωί χαράματα)

Ο μπαμπάς περιμένει με το κοριτσάκι του υπομονετικά το σχολικό… έχουν μια χαλαρή σχέση, που δείχνει ότι της κάνει όλα τα χατίρια, και ότι αυτή τον αγαπάει ιδιαίτερα κρυφά από τη μαμά της…

Εμφανίζεται το σχολικό και το μικρό δεν θέλει να μπει μέσα… απαιτεί να το πάει ο μπαμπάς της με το αυτοκίνητο στο σχολείο, νηπιαγωγείο ότι τέλος πάντων… Ο μπαμπάς προτείνει μια χαζή δικαιολογία… Το κοριτσάκι σπαράζει στο κλάμα… Με προσποιητό νάζι η συνοδός το ανεβάζει στο σχολικό και φεύγουν…

Λάθος πρώτο: Ο μπαμπάς δεν είχε προετοιμάσει τη μικρούλα του… σου λέει ας της το φέρω πλάγια. Διδάσκει έτσι το βλαστάρι του να συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο.

Λάθος δεύτερο: Ο μπαμπάς δεν εξηγεί στο μικρό την αιτία που δεν το πηγαίνει στο σχολείο με το αυτοκίνητο. «Έτσι είναι ο κόσμος μικρούλα μου… Εσύ πας στο σχολείο με σχολικό και ταυτόχρονα εγώ πάω στη δουλειά με το αυτοκίνητο». Ίσως να πιστεύει πως ο λόγος που δεν το πάει είναι που δεν ήταν ήσυχη εχθές το βράδυ.

Λάθος τρίτο: Το μικρό μένει με την εντύπωση πως με λίγο παραπάνω κλάμα θα μπορούσε να έχει τουμπάρει τον μπαμπά του. Ίσως να πιστεύει πως την επόμενη φορά αν επιμείνει περισσότερο, θα τα καταφέρει…

Στάση2 (Κέντρο Αθήνας μεσημέρι)

Στη διαδρομή προς το μετρό, μεσήλιξ αλλά ευτραφής άνδρας στέκεται όρθιος για αρκετή ώρα στη μέση του διαδρόμου εμποδίζοντας τους πάντες… Δεν υπάρχει συνωστισμός για να δικαιολογούσε την τακτική του να μην δίνει δρόμο σε κανέναν… Έχει στο μούτρο του το γνωστό αγέλαστο και κακομούτσουνο ύφος που δηλοί ότι οι γύρω του ευθύνονται για τα προβλήματά του… Δίπλα του μια ιδίων κυβικών κυρία με ακριβώς την ίδια αύρα… Καθισμένοι οι ομοιότυποί τους και μια κοπελίτσα. Στάση Ευαγγελισμός (της Θεοτόκου μόνο). Εκεί η κοπελίτσα πάει να φύγει… Βρίσκεται ανάμεσα σε συμπληγάδες… βάζει να σπρώξει μα ούτε αυτό έχει αποτέλεσμα… «Συγνώμη μπορώ να περάσω?», ρωτάει με κάπως αγενές ύφος… Ο περί ου ο λόγος κύριος γυρίζει και της ρίχνει ένα άγριο βλέμμα… Εν συνεχεία την αγνοεί και δε σαλεύει βήμα… Οι θύρες κλείνουν. Το κορίτσι επιστρατεύει τα γαλλικά του και την ανατροφή του: «Τώρα τι κατάλαβες ρε μ..κα?». «Τι είπες μωρή παλιοπ…α» της ανταπάντησε αυτός διδάσκοντας πολιτισμό… Απλώνει χέρι για να τη χτυπήσει (γιατί είναι του χεριού του) και σκοντάφτει στις σκόρπιες τσάντες με ζαρζαβατικά της άλλης ευτραφούς κυρίας. «Σιγά άνθρωπέ μου…» γκαρίζει αυτή αδιαφορώντας επιδεικτικά για την προηγηθείσα σκηνή και ενδιαφερόμενη μόνο για τις τσάντες της που είχε απλώσει επιδεικτικά εκεί ώστε να ενοχλούν όλους τους επιβάτες. Αυτός την κοσμεί με ωραία κοσμητικά επίθετα που διατρανώνουν τις επιδόσεις της στον έρωτα (που τις είδε?). Αυτός όλος ο ωραίος πολιτισμός και η αγαστή σχέση των νεοελλήνων. Αν ήταν ένας ξένος παρών στη σκηνή θα πίστευε καχύποπτα ότι όλοι ετούτοι ήταν γνωστοί από πρώτα και είχαν προηγούμενα μεταξύ τους.

Στάση 3 (Ακαδημίας λεωφορεία...)

Μπαίνω στην αφετηρία του Α5 στην Ακαδημίας. Εκεί μέσα ακριβώς στις θέσεις πίσω από την πόρτα μια γραία τρώει μπανάνα. Δεν φαίνεται να πεινάει, ο σωματότυπός της μαρτυράει μια υποβόσκουσα λαιμαργία. Προτού αποτελειώσει το πρωτόλειο αυτό γεύμα της, φθάνει μέχρι την πόρτα και εκτοξεύει την μπανανόφλουδα στο πεζοδρόμιο, σε περίοπτη θέση να την πατήσει κάποιος επίδοξος επιβάτης. Ένας νεαρός καθισμένος στη γαλαρία παρατηρεί τη σκηνή… Εκνευρίζεται… μάλλον μέσα του αμφιταλαντεύεται να νουθετήσει τη γραία ή όχι… Κάτι άλλοι κοιτούν αδιάφορα με ύφος που προδίδει ότι παρατηρούν κάτι το απολύτως ορθό και φυσιολογικό. Ο νεαρός σηκώνεται από τη θέση του μαζεύει την μπανάνα και την εναποθέτει στον σχεδόν εφαπτόμενο κάδο απορριμμάτων. Μετά ξαναμπαίνει στο λεωφορείο και λέει γελαστά στη γραία. «Γιαγιά, θα προκαλέσεις ατύχημα…» Αυτή κοιτάζει κάπως ντροπιασμένη… Πόσο ωραία την νουθέτησε… αν της έκανε παρατήρηση (όπως εγώ σκέφτηκα να πράξω) απλά θα φαινόταν γραφικός. Αφήστε που μπορεί και να του έβγαζε γλώσσα…