Λυδία λίθος

Η Λυδία άφησε τη λίθο της στις όχθες της Σάρτης… την έθαψε στην άμμο για να μην τη βρει κανείς ποτέ… Πλατάγισε πάνω από τα ακροκάμπια της Σιθωνίας, οσμίστηκε τα μπουγάζια του Στρυμόνα και φτερούγισε δειλά προς τα έμπεδα του Ιλισού. Τη θέρμη της ελιάς την ντύθηκε δάφνινο στεφάνι, για να της δείχνει πάντοτε το δρόμο… Πάνω ψηλά στα προσήλια της Πάρνηθας αφουγκράστηκε το λύγκα να ουρλιάζει προσπαθώντας σαν δαίμονας μάταια να φοβίσει τους ανθρώπους… Αναθάρρησε… Η ελιά τη στεφανώνει…

Μια νύχτα είδε την Αθηνά γοργοπατούσα να δρασκελίζει σαν ίσκιος το κατώφλι της… «Θα γίνεις δικιά μας» της είπε… «Με απέραντη σοφία, γνώσεις και οξύ διαπεραστικό βλέμμα»

«Δε θέλω» αποκρίθηκε η Λυδία… «Δεν θέλω όλα αυτά τα ακριβά και βαριά πράγματα»… «θέλω ανάλαφρη ζωή… να είμαι μια δροσοσταλίδα απλή και να χορεύω αέναα στη φύση»… «Να φτιάξω αραχνοΰφαντο εργόχειρο και να το χαρίσω στη μητέρα μου»… «να δροσίσω το πρόσωπό μου στην πρωινή πάχνη»… «Να ρουφάω το ηλιοβασίλεμα τα αυγουστιάτικα απογεύματα και να παίζω ολημερίς με τις αδελφές μου»… Είπε η Λυδία στην Αθηνά…

«Και η γνώση? Η αναζήτηση της αλήθειας?» Ρώτησε η θεά με βλοσυρό βλέμμα ακουμπισμένη στο χρυσοποίκιλτο δόρυ της… «Δεν αξίζει να φωτίσεις το νου και την καρδιά σου με γνώσεις?» Ξαναρώτησε η Αθηνά.

«Ναι θέλω και γνώσεις… Μα είμαι μικρή ακόμη… Της Αφροδίτης το χάϊδεμα θέλω να νιώσω πρώτα»… αναλογίστηκε μέσα της η Λυδία ζυγιάζοντας το νου με την καρδιά της…

«Όλα θα τα βιώσεις Λυδία… Μα πρέπει εσύ πιότερο απ΄ όλους να φανείς δυνατή. Να γίνεις πιο σκληρή κι απ την πέτρα σου για να αντέξεις τα δαιμόνια που θα αντιμετωπίσεις… Μα μη φοβάσαι… κοντά σου η αγάπη η δική μου κι η σοφία όλου του κόσμου θα σε στέργει»… Είπε η Αθηνά καθώς γύρισε το βλέμμα της πάνω στο κορίτσι και το προσωπάκι του φώτισε ολόκληρο… Κι ύστερα χτύπησε το γοργόνιο κεφάλι στο σκοτάδι να φύγει αυτό μακριά για πάντα… Αναπτερώθηκε και πέταξε μακριά για τον βασίλειό της τον «Όλυμπο» της γνώσης.

"Μετρας τη ζωη με τις εκπνοες του αλλου.Η στιγμη εχει σημασια.Δεν υπαρχει χρονος για να χανεται"...
me