Το αμαξάκι...

... το ίδιο πάντοτε λέω στον εαυτό μου... "Δεν θα το ξανακάνω αυτό το πράμα"... "Δεν είναι σωστό..." "Με ρίχνει..." [όχι δεν μιλάω για ουσίες... πολλοί γνωστοί μου τριγυρίζουν σε αυτές αλλά εγώ πάντοτε σταθερά απείχα... ακόμη κι από το τσιγάρο... Δεν είμαι καπνιστής... Μόνο την πίπα μου καμιά φορά ανάβω σε κάνα ρεστωράν ή μπαρ, και αυτό για να απολαύσω μόνο τον καπνό και όχι για να "κάψω τα πνευμόνια μου"]. Μιλάω για λάθη, συμπεριφορές, υπαναχωρήσεις, υποχωρήσεις πράγματα που τα κάνω γαργάρα κλπ...

Μετά έρχεται η ώρα να κάνω παρόμοιες παραχωρήσεις, να δέιξω παρόμοια κατανόηση κλπ στους γονείς μου... Τότε παριστάνω τον κόκορα, τον ακάθεκτο και άλλα πολλά φούμαρα... Πόσο δεδομένους θεωρούμε κάποιες φορές τους γονείς μας...

... Είμαι σε μια ηλικία, που οι ευκαιρίες που θα έχω για να μιλήσω και να συναναστραφώ τους γονείς μου δεν είναι πολλές... Μοιραία η ζωή θα λάβει το δρόμο της... Έτσι προσπαθώ τα τελευταία χρόνια να υποχωρώ και να τους κάνω κάποιες χάρες που κάποτε δεν θα διαννοόμουν... Άλλωστε εκείνοι ήταν πάντοτε διακριτικοί...

Πριν από χρόνια συνειδητοποίησα ότι γερνάνε... γερνάνε με ρυθμό ταχύτερο από αυτόν που φανταζόμουν... (Έτσι είναι άμα καβαλήσεις 70... ) Τότε συνάντησα τυχαία και απρόσμενα, σε μάντρα οικογενειακού μας γνωστού, το πρώτο τους αυτοκίνητο... Ήταν ένα FIAT POLSKY... το περιεργαζόμουν σαν χαμένος, και είμαι σίγουρος ότι παρά τα χρόνια και τη διάχυτη αποσύνθεση, μύρισα την οσμή τους και τη νιότη τους... περπάτησα αρκετή ώρα μετά πολλού φόρτου συγκινήσεως, όμως έτσι είναι... life goes on...

...Όχι δεν θέλω να καταστρέψω ή να μαυρίσω την ψυχή κανενός που πιθανώς διαβάζει αυτά... (υπάρχει κάποιος άραγε?)... Απλά κάποιες φορές λέω στον εαυτό μου... Μα ανέχομαι τόσες αηδίες από ανθρώπους που δεν αξίζουν και δεν ανέχομαι (και απαιτώ) από τους γονείς μου?

... Δεν υπόσχομαι πολλά τελευταίως γιατί δεν είναι λίγες οι φορές που έχω πιάσει τον εαυτό μου να αυτοαναιρείται ακούσια... Ούτε και θέλω τα χρόνια να γυρίσουν πίσω... Είμαι της άποψης πως τα πράγματα για τον καθένα ποτέ δεν ήταν καλύτερα από το δικό του σήμερα...

...και όπως και νά χει, το αύριο είναι ευοίωνο και με ελπίδες για όλους που δεν τελματώνουν οι ίδιοι τη ζωή τους... Η ζωή είναι άλλωστε σταθερά μεταλλασσόμενη... Μετά από οποιαδήποτε "συγνεφιά" ακολουθεί σταθερά μια κατατάθαρη λιακάδα... κι όσοι δεν μονοδρομούν τη ζωή τους και παραμένουν ανήσυχοι δεν έχουν τίποτε να φοβηθούν... (μπορώ να τους διαβεβαιώσω για αυτό...)