...Ορύντας...

... Βρέθηκα προσφάτως και για μία εβδομάδα σε ένα μοναχικό ταξίδι, στο οποίο δεν οδηγούσα εγώ (πράγμα ιδιαίτερα σπάνιο) με αποτέλεσμα να έχω όλη την άνεση να χαζέυω τα τοπία και τις εναλλαγές του ανάγλυφου, όπως αυτές φαίνονται από τα Λεωφορεία των ΚΤΕΛ... Από το 1987 που ξεκίνησα σαν φοιτητής να ταξιδεύω ελάχιστα έχουν αλλάξει σε αυτόν τον τομέα, ίσως μόνο ο στόλος των λεωφορείων, που σήμερα εδώ είναι αυτός που είχαν στην Ευρώπη τότε...

...Η Ελληνική επαρχία μέσα στη μιζέρια και στην φθηνιάρικη κακογουστιά ακολουθεί ασθμαίνοντας την ασχήμια του λεκανοπεδίου... μόνο οι οικισμοί που έχουν χαρακτηριστεί σαν παραδοσιακοί αξίζουν μια θέση στον οπτικό σου ορίζοντα...

...Οι είσοδοι των πόλεων είναι φορτωμένες με αυθαίρετες κατασκευές και προθήκες επιχειρήσεων που πρσφέρουν λογής λογής προϊόντα. Τροχοβίλες, αμαξώματα, καροσερί, πλακίδια μπάνιου, Γερανοί, προκάτ, ελενίτ, Οικοδομικά υλικά, είδη υγιεινής, κουφώματα αλουμινίου, ζαντολάστιχα, φανοποιεία και πάσης φύσεως μικρά (και μεγάλα) παραμάγαζα που ταϊζουν τους ιδιοκτήτες τους εις πείσμα μιας καθόλα αδιάφορης και ράθυμης κεντρικής πολιτείας. Αυτό που πάντα μου έκανε εντύπωση είναι οι ρεκλάμες που σε ατενίζουν από τις άκρες του δρόμου με τα συχνά ασήμαντα επώνυμα (όπως όλων εμάς των μη διάσημων) να καταλαμβάνουν όλο το μήκος μιας απίστευτα τεράστιας ταμπέλας ικανής προς ανάγνωση κι από έναν μύωπα σαν και μένα που εις πείσμα όλων αγνοώ να φοράω γυαλιά. Φρένα Μπαντζακούρας, Γερανοί Τσιμπούρας, Γυψοσανίδες Μπουρονίκος κοκ. Ακόμη θυμάμαι και τον Μέρτικα να πωλεί λυόμενα στα Μέγαρα και κάθε φορά που περνώ να μου θυμίζει (σε παράφωνο τόνο) το γνωστό άσμα του Ζαμπέτα.

... Μια ασθμαίνουσα ομάδα της κοινωνίας μας που δεν είχε ούτε φόντα για σπουδές, ούτε "βύσμα" για να κάααθεται στο Δημόσιο, αγωνιά προς τον επιούσιο, εις βάρος όλων και εις πείσμα όλων. Η πολιτεία στο γνωστό σκοπό, "No fee no win" ενδιαφέρεται και ενσκήπτει πάνω τους μόνο για να τα αρπάξει και μετά να κάνει τον κινέζο διακριτικά...

...Σε ένα "κόμβο" που δεν πήγαινε τίποτε, και θα ξημερωνόμουν στο ύπαιθρο το ΚΤΕΛ δεν μου έκανε την τιμή να περάσει αν και το δρομολόγιο και προγραμματισμένο ήταν και "σίγουρο" τουτέστιν οικονομικό... κάτι θα τους έτυχε όμως τους ανθρώπους και έμεινα κάγκελο στον "κόμβο" να σκοτεινιάζει και να ρίχνει χιονόνερο... Κλασσικά εικονογραφημένα στο καφενείο (που ευτυχώς βρήκα ανοικτό) και τηλεφωνάκι σε ταξί τοπικό και αγκαζέ... Με εξυπηρέτησε το παληκάρι, γιατί πήγαινε και κάτι αλλοδαπές κάπου που ούτε να ρωτήσω είχα όρεξη, ούτε ομιλητικοί ήταν το τρίο οδηγός -καλλιτέχνιδες. Βρέθηκα σε κάποιο ξενοδοχείο (το καλύτερο της περιοχής)που οι τοίχοι ήταν τόσο λεπτοί που και να μην ήθελα άκουγα τα προσωπικά του γείτονα που είχε μάλλον αϋπνίες και την νύχτα έπαιζε με το κινητό του λαγούτο στα νεύρα μου. Πρέπει δε να είχε και πρόβλημα ακοής γιατί το "ΝΑΙ! ΕΛΑ ΡΕ Μ...ΚΑ" που προσφωνούσε το φίλο του ακουόταν έως τη ρεσεψιόν...

...Γύρισα με ΚΤΕΛ νύχτα και αργά όπου απήλαυσα ένα φοβερό χάραμα στο Λεκανοπέδιο με τα φωτάκια των διυλιστηρίων να ντύνουν τον ραφ ουρανό στολίδια... Ένα C130 "έπιανε" τον κυρίως στα ΄Μέγαρα για να φορτώσει αλεξιπτωτιστές και να με γυρίσει πίσω στα χρόνια της Θητείας που στην εποχή μου υπηρέτησα 2 ακριβώς έτη και μακράν της Αττικής γης που ήταν τα συμφέροντά μου...

... Την επόμενη που θα μείνω χωρίς αυτοκίνητο, λέω να νοικιάσω έναν ταρίφα να με κάνει τις διαδρομές και μες τη χλίδα γιατί δυστυχώς εκεί που παγαίνω δεν έχει το αγαπημένο μου μέσον που είναι το τραίνο...