Η Μαρτινίκα…

«Τα γραφεία» δεν ήταν παρά ένα παρατσούκλι ενός μικρού καφέ του οποίου το πραγματικό όνομα ποτέ δεν συγκράτησα κάπου στα στενά του Παγκρατίου. Για κάποιο αναίτιο λόγο ήταν περίπου στο κέντρο των αποστάσεων μεταξύ των σπιτιών των μελών μιας φοιτητικής παρέας, που είχε αρχίσει να μικροαστικοποιείται στις ύστερές της εποχές. Αρχικά ως κέντρο διερχομένων είχε γίνει το σπίτι της Π. (πάντα κάποιας όμορφης κοπέλας), αλλά προϊόντος του χρόνου και δεδομένης της ανυπόφορης κατάστασης που δημιουργούταν από τους καπνιστές, προτιμήθηκε τελικά ένα μικρό και γουστόζικο για τα τότε δεδομένα μας καφέ. Ήταν η περίοδος που κάποιοι νέοι οργανώνονταν σε λογής, λογής οργανώσεις και πολιτικές νεολαίες (μια απέλπιδα προσπάθεια να γνωριστούν και να ζευγαρώσουν με πρόφαση τον «αγώνα»), κι έτσι εμείς είχαμε υιοθετήσει τον όρο από το λεξιλόγιό τους προκειμένου αφενός να συσκοτίζουμε τα πράγματα, αφετέρου δε να ξεφορτωνόμαστε τους φορτικούς από δαύτους πχ τους Κνίτες, καθώς «αφού μια παρέα μιλούσε για γραφεία μέλη κάποιας κωλοοργάνωσης» θα ήταν… Με τον καιρό ο όρος υιοθετήθηκε και καθώς κάποιοι εγκάθετοι δεν κατάφεραν να τον αποπροσανατολίσουν προς τις τουαλέτες, σταθεροποιήθηκε… Για τις τουαλέτες καθιερώθηκε « ο Διευθυντής» ή «η Διεύθυνσις» που σε εμάς τότε παρέπεμπε στον ιδιοκτήτη του καφέ…

Τέσσερα τετράγωνα η μακρύτερη κατοικία και ακριβώς στο δικό μου οικοδομικό τετράγωνο, «τα γραφεία» δεν άργησαν να γίνουν στέκι, δεύτερο σπίτι και πολλά άλλα. Ήταν και μια καλή αφορμή να γνωριστούμε και με τους έτερους θαμώνες που ήταν γείτονες κυρίως νέας ηλικίας οι οποίοι γνώριζαν το ποιόν κάθε ωραίας κοπέλας που είχε την ατυχία να περάσει έμπροσθεν του καταστήματος.

Θαρρούσες ότι ο αδιάφορος ιδιοκτήτης του καφέ, δεν πολυσυμπαθούσε το σπίτι του, τη γυναίκα του και την οικογένειά του, γιατί άνοιγε το καφέ αρκετά νωρίς γύρω στις 08:00 και έκλεινε πολύ αργά κατά τις 02:00 με τον ίδιο να περνάει εκεί μέσα τις περισσότερες ώρες του. Νομίζω έμενε στη διπλανή από τη δική μου πολυκατοικία, αλλά πάλι ίσως κάνω λάθος χωρίς αυτό και να έχει σημασία… Ήταν ανοικτός σχεδόν πάντοτε. Αργίες, Εορτές Κυριακές και καθημερινές βεβαίως. Ράθυμος στις κινήσεις του, σε προκαλούσε να ανταποκριθείς και να ελαττώσεις κι εσύ τους ρυθμούς σου χαλαρώνοντας κι απολαμβάνοντας μία, μία τις στιγμές του κωλοβαρέματος…

Εγώ όντας εργένης τότε, ήμουν από τους συχνότερους θαμώνες και περνούσα τις περισσότερες ώρες εκεί από την παρέα. Καφέ το απόγευμα μετά τη δουλειά, σπίτι, γεύμα ύπνος ντους και το βράδυ ένα ποτήρι γλυκό κρασί για να νυστάξω και να γυρίσω σπίτι… Οι κολλητοί, έβρισκαν διάφορες ευκαιρίες για να περάσουν από εκεί… Ο Ε πήγαινε δήθεν για εφημερίδα τσιγάρα και δουλειές, η Μ, θα μάζευε τα κουτσούβελα από τα φροντιστήρια (και θα κάπνιζε μισό πακέτο τσιγάρα κρυφά από το σύζυγο- αυτόν δεν τον είχα δει σχεδόν ποτέ, σαν να μην υπήρξε), οι Κ. και Τ. ήταν σαν και μένα αλλά με λιγότερες επαγγελματικές υποχρεώσεις, κι έτσι περνούσαν συχνά από εκεί… Με λίγα λόγια οποιαδήποτε ώρα της ημέρας πήγαινες στις Αργίες και μετά τις 17:00 στις καθημερινές, όλο και κάποιον θα έβρισκες να πιεις έναν καφέ, μπύρα ή κρασί, να ψιλοτσιμπήσεις και κάτι, να συζητήσεις με αγνώστους για διάφορα θέματα ή αν βαριόσουν πολύ, να παίξεις κάποιο από τα επιτραπέζια που διέθετε το κατάστημα.

Η Κ. που έμενε στην πολυκατοικία μου, από ένα απλό γεια που ρίχναμε στο κλιμακοστάσιο αρχικώς, στο τέλος όποτε με έβλεπε εκεί θρονιαζόταν με τις ώρες… Είχε μια σχέση με κάποιον από το Αμαρούσιο, τον οποίον ούτε μια φορά δεν συνάντησα. Κάποιοι εργαζόμενοι στις γύρω επιχειρήσεις επίσης, με συχνότερους μια παρέα από καθηγητές του γειτνιάζοντος συνοικιακού φροντιστηρίου ξένων γλωσσών. Από αυτές μια κοπέλα από το Βέλγιο η Μαρτίν που δίδασκε εκεί Γαλλικά, είχε γίνει ισότιμο μέλος της παρέας και επίτιμος πρόεδρος των «γραφείων». Με αυτά και με αυτά, γέμιζε πλούσια η καθημερινότητά μας από συναναστροφές, παρέες και γέλια προσθέτοντας στον καμβά πίνακα ένα έντονο γαλάζιο ή τουρκουάζ…

Πόσες διακοπές καλοκαιρινές σε νησιά δεν είχαν κλείσει στα «γραφεία»… Ακόμη και κάποιοι ξέμπαρκοι είχαν βρει παρέα για κάποιο νησί, στο παραπέντε εκεί… Ο Θ. με την αδερφή του και δύο άσχετους τον Τ. και την Χ. είχαν βρεθεί εκεί τυχαία αρχές Αυγούστου και αν και δεν είχαν κανένα πλάνο, ήρθαν όλοι μαζί και μας βρήκαν στην Αστυπάλαια που ήμουν με την Μ. σε μια απέλπιδα τελευταία προσπάθεια να μην πάρουμε ο καθένας το δρόμο του και που τελικά τον πήραμε…

Τα χρόνια πέρασαν κάπως και χρειάστηκε να φύγω από την Αθήνα για μεγάλα χρονικά διαστήματα, κυρίως για επιμορφώσεις και training on the job στο εξωτερικό. Εκείνο το κρίσιμο εξάμηνο του 99, ο κόσμος άλλαξε άρδην λες και προηγουμένως ισορροπούσε σε σχοινί του τρόμου ενώ εμένα μου φαινόταν ακλόνητα σταθερός… Μια σχέση που είχα με την Π. και ελάμβανα λείαν σοβαρά με αποχαιρέτησε προς πιο εύκρατους και υπήνεμους λιμένες, κάποιοι φίλοι εξ επαρχίας αποφάσισαν να τα μαζέψουν και να φύγουν ενώ κάποιοι γείτονες ενυμφεύθησαν και μετακόμισαν προς ΒΠ συμπεριλαμβανομένης και της Κ στη πολυκατοικία μου. Το χειρότερο από όλα ο ιδιοκτήτης των «γραφείων» πέρασε μια σοβαρή περιπέτεια υγείας και έβγαλε στο κλαρί την επιχείρηση. Θαρρείς και όλοι αυτοί περίμεναν εμένα να λείψω για λίγο για να αλλάξουν την τράπουλα και να μεταβάλλουν άρδην την ανθρωπογεωγραφία της γειτονιάς. Γύρισα σε μια άλλη πρακτικά Αθήνα και σε ένα άλλο Παγκράτι και η καθημερινότητά μου υποβαθμίστηκε ακαριαία. Κοιτούσα τους τέσσερις τοίχους του διαμερίσματος και ήμουν σαν χαμένος… Δεν υπήρχε κανείς διαθέσιμος για καφέ, άραγμα ή έστω κουβεντούλα… Η μόνη εγκάρδια αγκαλιά που εισέπραξα ήταν αυτή της Μαρτίν, που με αποσκευές με χαιρέτησε με δάκρυα καθώς έφευγε για πάντα στο Βέλγιο… μου φάνηκε ένα σαρκαστικό κλείσιμο του ματιού από το παρελθόν μου… Σύντομα μετακόμισα και εγώ αφήνοντας την εκεί γειτονιά για την επόμενη…

Τα «γραφεία» έκλεισαν οριστικά για να δώσουν τη θέση τους σε ένα απίθανα κακόγουστο μαγαζί εσωρούχων και τρίτης ποιότητας νυχτικών. Δεν ξαναήρθαν ποτέ στη ζωή μας ούτε με άλλο όνομα ή χαρακτήρα και θαρρώ συνέβαλαν σημαντικά στην αύξηση της μοναξιάς του καθενός μας που πέρασε από εκεί… Με πολλούς από τους τότε «κολλητούς» και «κολλητές» δεν ξαναβρεθήκαμε… Όσους συναντώ σε λογής, λογής reunion και βρω την ευκαιρία να συζητήσω μαζί τους το μόνο θέμα που θίγουμε είναι οι τότε ημέρες μας των «γραφείων»… Για εμένα ήταν και τα τελευταία ξέγνοιαστα χρόνια καθώς μετά η ζωή με συμπαρέσυρε σε άλλους τόπους με άγχος τρέξιμο και όλα αυτά τα συμπαρομαρτούντα που αποδίδουν ένα γκρίζο στον ουρανό του καθενός μας…