Μέμνησο Κύριε...

Το μεσημέρι, ήταν ζεστό, δεν είχα τίποτε να κάνω έτσι βγήκα μια βόλτα στο κέντρο αυτής της πόλης που ολοένα αλλάζει και μεταμορφώνεται σε κάτι άλλο συμπαρασύροντας γειτονιές και στέκια... Οι αλλαγές φυσούν σαν τον άνεμο παίρνοντας το δικό μας «τότε» κάνοντάς το «τώρα» κάποιων άλλων... Βρέθηκα να τριγυρνώ στο δικό μου τότε στο Παγκράτι, στην πλατεία Πλαστήρα... Δρόμοι με ονόματα που ίδια μένουν, οι κάτοικοι όμως φεύγουν για να έρθουν στη θέση τους κάποιοι άλλοι που θα βιώσουν τον δικό τους έρωτα, τα δικά τους ζεστά μεσημέρια και τα δικά τους σχέδια για διακοπές στην Αμοργό ή τη Φολέγανδρο... Το δικό μας τότε έχει φύγει ανεπιστρεπτί... Στέκομαι έξω από εκεί που κάποτε ήταν το σπίτι σου... Στα κουδούνια τα ονόματα δεν μου θυμίζουν τίποτε, ενώ η Δέλτα έχει μετατραπεί σε ζαχαροπλαστείο... Έξαφνα καθώς βαδίζω αργά, αφουγκράζοντας το χώρο την βλέπω....

Tην παιδική μου φίλη, την είδα ξαφνικά, να στέκει και να με κοιτά...

Μα είναι δυνατόν να είναι αυτή? Αγέραστη? Τα μαλλιά της κατάξανθα και ξασπρισμένα όπως ακριβώς τα έκανε ο ήλιος να λάμπουν και να αντανακλούν τα γαλαζοπράσινα της μάτια, που όταν συγνέφιαζαν συνέφιαζε κι ο κόσμος μου...

Aγάλματα κομμάτια, τα μάτια της τα δυο, λησμονημένες πόλεις, ναυάγια στο βυθό...

Θυμήθηκα εκείνο το αντίστοιχα καυτό Μαγιάτικο μεσημέρι... είχε θαρρείς πρόωρο καύσωνα... Η σχολή ήταν κλειστή, κι έτσι περιπλανήθηκα με τη μηχανή μέχρι το σπίτι της... Χτύπησα το κουδούνι κι αυτή μου έγνεψε συνομωτικά να μπω... Μείναμε αγκαλιασμένοι για ώρα, και πραγματικά δεν θυμάμαι πολλά πράγματα παρά μόνο τα μαλλιά της να λάμπουν , το στόρι χαμηλό, κι η σκάλα στο φωταγωγό... , να αντανακλά τα παιχνιδίσματα του φωτός και του θερμού αέρα...

Με ύστερα έξαφνα ξαναβρίσκομαι ξαφνικά στο σήμερα...

Σβήνουν τα βήματα, στη σκάλα... κανείς...
θα πλανηθούμε μοναχοί...
θάλασσες, πόλεις, έρημοι σταθμοί...

‘Εχει περάσει αρκετός καιρός από τότε... τόσο γρήγορα.... Κοιτάζω τον αντικατοπτρισμό μου στη βιτρίνα του κρεωπολείου που έχει μείνει ίδιο κι απαράλλαχτο... Βλέπω έναν άλλον, από αυτόν που ήμουν τότε... Στα μαλλιά μου οι άσπρες τρίχες μου υπενθυμίζουν να σεβαστώ τη αδιάλλειπτη ροή του χρόνου...

Aλλάζουν όλα εδώ κάτω με ορμή...
Tι να καταλάβουμε οι φτωχοί...

Για πες μου μήπως ξέρεις, γι’ αυτή που σου μιλώ
Άννα τ’ όνομά της το μικρό
Tη βλέπω κατεβαίνει, στέκεται στο σκαλί
και χάνεται για πάντα στου κόσμου τη βουή

... Ύστερα κύλισε το ροδάνι του χρόνου και φύγαμε από εκείνο το μέρος για πάντα... Στο διαμέρισμά σου τώρα ένα άλλο ζευγάρι, μάλλον βιώνει το δικό έρωτα... Ας είναι... διασχίζω βιαστικά το δρόμο και το κλάξον από ένα ταξί με συνεφέρνει στην πραγματικότητα... χαμογελώ συνομωτικά στο είδωλό μου στον φθαρμένο καθρέπτη του κρεοπωλείου και φεύγω...

Η ιστορία είναι εν πολλοίς πραγματική.... έτσι κάπως έκλεψα δεν την «σκάρωσα»... φταιν τα τραγούδια για αυτό... Η πρόσκληση ήταν από την καλή φίλη roadartist…

Προσκαλώ τους Ξανθίππη , Me , Dreamon , El , Μαργαρίτα , Εξύμνο , αν θέλουν να πουν τη δική τους ιστορία με τραγούδια...

Οι κανόνας είναι:

1. Διαλέγεις όσα τραγούδια θέλεις από έναν καλλιτέχνη, άντρα ή γυναίκα, έλληνα ή ξένο, οποιουδήποτε ρεπερτορίου. 2. Σκέφτεσαι μια μικρή ιστορία. 10-20 γραμμές είναι αρκετές, αλλά μέχρι όσο θες. 3. Εντάσσεις μες στην ιστορία σου στίχους από αυτά τα τραγούδια και τους επισημαίνεις ώστε να καταλαβαίνουμε ποιοι είναι. 4) Καλείς κι άλλους να σου πουν τη δικιά τους Μουσική Ιστορία.