Το μεσημέρι, ήταν ζεστό, δεν είχα τίποτε να κάνω έτσι βγήκα μια βόλτα στο κέντρο αυτής της πόλης που ολοένα αλλάζει και μεταμορφώνεται σε κάτι άλλο συμπαρασύροντας γειτονιές και στέκια... Οι αλλαγές φυσούν σαν τον άνεμο παίρνοντας το δικό μας «τότε» κάνοντάς το «τώρα» κάποιων άλλων... Βρέθηκα να τριγυρνώ στο δικό μου τότε στο Παγκράτι, στην πλατεία Πλαστήρα... Δρόμοι με ονόματα που ίδια μένουν, οι κάτοικοι όμως φεύγουν για να έρθουν στη θέση τους κάποιοι άλλοι που θα βιώσουν τον δικό τους έρωτα, τα δικά τους ζεστά μεσημέρια και τα δικά τους σχέδια για διακοπές στην Αμοργό ή τη Φολέγανδρο... Το δικό μας τότε έχει φύγει ανεπιστρεπτί... Στέκομαι έξω από εκεί που κάποτε ήταν το σπίτι σου... Στα κουδούνια τα ονόματα δεν μου θυμίζουν τίποτε, ενώ η Δέλτα έχει μετατραπεί σε ζαχαροπλαστείο... Έξαφνα καθώς βαδίζω αργά, αφουγκράζοντας το χώρο την βλέπω....
Tην παιδική μου φίλη, την είδα ξαφνικά, να στέκει και να με κοιτά...
Μα είναι δυνατόν να είναι αυτή? Αγέραστη? Τα μαλλιά της κατάξανθα και ξασπρισμένα όπως ακριβώς τα έκανε ο ήλιος να λάμπουν και να αντανακλούν τα γαλαζοπράσινα της μάτια, που όταν συγνέφιαζαν συνέφιαζε κι ο κόσμος μου...
Aγάλματα κομμάτια, τα μάτια της τα δυο, λησμονημένες πόλεις, ναυάγια στο βυθό...
Θυμήθηκα εκείνο το αντίστοιχα καυτό Μαγιάτικο μεσημέρι... είχε θαρρείς πρόωρο καύσωνα... Η σχολή ήταν κλειστή, κι έτσι περιπλανήθηκα με τη μηχανή μέχρι το σπίτι της... Χτύπησα το κουδούνι κι αυτή μου έγνεψε συνομωτικά να μπω... Μείναμε αγκαλιασμένοι για ώρα, και πραγματικά δεν θυμάμαι πολλά πράγματα παρά μόνο τα μαλλιά της να λάμπουν , το στόρι χαμηλό, κι η σκάλα στο φωταγωγό... , να αντανακλά τα παιχνιδίσματα του φωτός και του θερμού αέρα...
Με ύστερα έξαφνα ξαναβρίσκομαι ξαφνικά στο σήμερα...
Σβήνουν τα βήματα, στη σκάλα... κανείς...
θα πλανηθούμε μοναχοί...
θάλασσες, πόλεις, έρημοι σταθμοί...
‘Εχει περάσει αρκετός καιρός από τότε... τόσο γρήγορα.... Κοιτάζω τον αντικατοπτρισμό μου στη βιτρίνα του κρεωπολείου που έχει μείνει ίδιο κι απαράλλαχτο... Βλέπω έναν άλλον, από αυτόν που ήμουν τότε... Στα μαλλιά μου οι άσπρες τρίχες μου υπενθυμίζουν να σεβαστώ τη αδιάλλειπτη ροή του χρόνου...
Aλλάζουν όλα εδώ κάτω με ορμή...
Tι να καταλάβουμε οι φτωχοί...
Για πες μου μήπως ξέρεις, γι’ αυτή που σου μιλώ
Άννα τ’ όνομά της το μικρό
Tη βλέπω κατεβαίνει, στέκεται στο σκαλί
και χάνεται για πάντα στου κόσμου τη βουή
... Ύστερα κύλισε το ροδάνι του χρόνου και φύγαμε από εκείνο το μέρος για πάντα... Στο διαμέρισμά σου τώρα ένα άλλο ζευγάρι, μάλλον βιώνει το δικό έρωτα... Ας είναι... διασχίζω βιαστικά το δρόμο και το κλάξον από ένα ταξί με συνεφέρνει στην πραγματικότητα... χαμογελώ συνομωτικά στο είδωλό μου στον φθαρμένο καθρέπτη του κρεοπωλείου και φεύγω...
Η ιστορία είναι εν πολλοίς πραγματική.... έτσι κάπως έκλεψα δεν την «σκάρωσα»... φταιν τα τραγούδια για αυτό... Η πρόσκληση ήταν από την καλή φίλη roadartist…
Προσκαλώ τους Ξανθίππη , Me , Dreamon , El , Μαργαρίτα , Εξύμνο , αν θέλουν να πουν τη δική τους ιστορία με τραγούδια...
Οι κανόνας είναι:
1. Διαλέγεις όσα τραγούδια θέλεις από έναν καλλιτέχνη, άντρα ή γυναίκα, έλληνα ή ξένο, οποιουδήποτε ρεπερτορίου. 2. Σκέφτεσαι μια μικρή ιστορία. 10-20 γραμμές είναι αρκετές, αλλά μέχρι όσο θες. 3. Εντάσσεις μες στην ιστορία σου στίχους από αυτά τα τραγούδια και τους επισημαίνεις ώστε να καταλαβαίνουμε ποιοι είναι. 4) Καλείς κι άλλους να σου πουν τη δικιά τους Μουσική Ιστορία.
14 σχόλια:
Ευχαριστώ για την πρόσκληση. Θα ανταποκριθώ το συντομότερο!
Τα φιλιά μου....
πάρα πολύ όμορφο..!
Πραγματικά μου άρεσε πάρα πολύ! Εμενες Παγκράτι? Κοντά είμαι..στο κέντρο..και ονειρεύομαι τα καλοκαίρια την Αμοργό κ τη Φολέγανδρο....Μα τι να σου πω.. πραγματικά βγάζει μια πολύ όμορφη νοσταλγία το κείμενο.. Να είσαι πάντα καλά φίλε μου, καλή πρωτομαγιά :))
EL, είσαι χείμαρος, οπότε περιμένω εναγωνίως την ιστορία σου, αν και αυτή στο αεροδρόμιο με το Μιχαλάκη δεν παίζεται!!!
Τα Φιλιά μου!!!
roadartist, σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια... Το Παγκράτι, ήταν η δεύτερη μου γειτονια... Έμεινα εκεί στη Χρεμωνίδου 3 συναπτά έτη, αν και η ιστορία διαδραματίζετο όταν πήγαινα εκεί με ένα ΧΤάκι που είχα τότε... όταν έβρισκα συχνά ευκαιρίες να την κάνω από τη σχολή... Έχω τις ωραιότερες εμπειρίες μου απο το Παγκράτι... Φιλιά να είσαι πάντα καλά...
Καλό μήνα, nikiple!
Και χρόνια πολλά για τις ημέρες. Έξυπνο παιχνιδάκι. Ευχαριστώ για την πρόσκληση - θα την τιμήσω. Ίσως αργήσω λιγάκι, αλλά το καλό πράγμα, αργεί, χαχα!
Φιλάκια πολλά!
υ.γ. όλα καλά στα παρίσια;
Ξανθίππη, χρόνια πολλά!!! σιγά σιγά προσαρμόζομαι εδώ... αλλά τι να κάνεις?
Εννοείται ότι περιμένω κάτι καλό από σένα, για αυτό και εγώ (ποτέ) δεν βιάζομαι!!!
Φιλιά πολλά, και να είσαι καλά!!!
Νιλιπλε πολυ ωραιο και ενδιαφερον... θα προσπαθησω και αν μου αρεσει θα ανταποκριθω! Ευχαριστω για την προσκληση!! Καλα να περνας!!
Πολύ όμορφο κείμενο.
Πολύ ενδιαφέρον παιχνίδι.
Θα προσπαθήσω να ανταποκριθώ...
Καλά να περνάς!
Όμορφο πολύ...!!!
το έντυσες ταιριαστά
με την δική σου ιστορία!!
Νοσταλγικός όπως πάντα :)
Αν κατάλαβα καλά έχω
πρόσκληση ;)
Σ' ευχαριστώωω...
Θα προσπαθήσω να ανταποκριθώ
αν και στα πεζά δεν είμαι
καλή... θα δω τι μπορώ να κάνω!
Να είσαι καλά, καλέ μου φίλε!!!
Εξύμνε, ξέρω ότι έχεις ανειλημμένες υποχρεώσεις... για αυτό πάρε το χρόνο σου...
καλή δύναμη στις εργασίες!!!
dreamon, σε ευχαριστώ... Είμαι σίγουρος οτι θα γράψεις κάτι με το στυλ που σε διακρίνει... να θυμάσει ότι γράφεις (άρα και διηγείσαι) ωραίες ιστορίες...
Μαργαρίτα είμαι σίγουρος, ότι και στα πεζά είσαι αστρί... μπορείς άλλωστε να πεις την ιστορία και έμμετρα:)
Το τραγούδι του Σαββόπουλου είναι τρομερό, κι όχι η δική μου ιστορία... Αυτός ο στίχος "σβήνουν τα βήματα στη σκάλα.... κανείς"... με είχε συγκλονίσει πάντα... αδημονείς να έρθει κάποιος νομίζεις ότι έφτασε, και δεν είναι κανένας... δεν θα έρθει...
Ο χρόνος περνάει δίπλα μας, βιαστικός διαβάτης.
Οι αναμνήσεις, με πονά να θυμάμαι όσα δεν θα ξαναγυρίσουν
Μα και χωρίς αυτά απλά δεν θα υπήρχαμε…..
Πραγματικά το κείμενο σου μου θύμισε τόσα πολλά !!!!
Anastasia, καλώς ήρθες!!!
Πράγματι χωρίς τις αναμνήσεις δεν θα υπήρχαμε... αυτές αποτελούν και τη συνειδητή μας διαδρομή.
Να είσαι καλά!
Δημοσίευση σχολίου