Μικρό πουλί.... που ταξιδεύεις τώρα για χώρες μακρινές... στερνό ταξίδι σου ο ήλιος... αυτόν που πάντα στόχευες με το τόξο σου... τα πλουμιστά φτερά σου, γυμνασμένα και καλόχτιστα υπόσχονταν, πως το ταξίδι σου προβλεπόταν μεγάλο αιθέριο, κουραστικό μα πολύτιμο. Η καρδιά σου ήταν μεγάλη, και αντιπαρήρχετο της απειρίας σου... ότι ετοιμαζόσουν να ανοίξεις τα φτερά σου στον κόσμο τούτο τον άπειρο, συννεφιασμένο, με την οσμή του μαζούτ... Μικρός μοναχικός, και χαμογελαστός... η ολοδική σου πρώτη ματιά, με τίποτε δεν μπορεί να αντικαταστήσει τα χρώματα και τον πίνακα οποιουδήποτε άλλου χρωστήρα μέσα στον δικό σου κόσμο. Ήθελες να είσαι ετερόφωτος. Ήσουν ανυπόμονος, τι έτσι πρέπει να είναι οι νέοι... ανυπόμονοι... και ανήσυχοι...
Θυμάμαι που με πήρες ένα βροχερό Γενναριάτικο απόγευμα τηλέφωνο... Με είχες βρει εκτός Αθήνας βυθισμένο στις δικές μου σκέψεις σε ένα γεμάτο νερά πεζοδρόμιο έρημου σκοτεινού επαρχιακού δρόμου... Ανάμεσα σε τόσους άλλους μέσα στην άπειρη δυστυχία σου εμένα βρήκες να τηλεφωνήσεις...ποιός ξέρει τι έψαχνες να βρεις στα λόγια μου... Δεν θυμάμαι τι κοινοτοπία σου είπα... ήξερα από μέσα μου ότι αρχίζεις έναν αγώνα άνισο... και άδικο για σένα που ήσουν τόσο ανήσυχος και με τόσες προσδοκίες...
Μετά έφυγα μακριά... χάθηκα... ταξιδεύω ακόμα σαν χαμένος...σχεδόν χωρίς προσανατολισμό, καράβι ξυλάρμενο... που μόνο οι φυγάδες γλάροι, στέκονται στα ξάρτια μου... Εχθές ένας απο αυτούς μαυρισμένους από την άχλη του Λονδίνου μου είπε τα νέα για το κατευόδιό σου... Καλό ταξίδι φίλε... το χαμόγελό σου έβαλε χρωστήρα ανεξίτηλο στις ζωές των δικών σου ανθρώπων, και η φιλία σου ομού με την αδημονία σου ξάφνιασε εμάς τους «πάρα έξω». Τώρα θα ατενίζεις τον κόσμο από τον Αλτάιρ, εκεί στις πεδιάδες του αστερισμού της Λύρας. Τα χρυσά σου βέλη άραγε τι θα σημαδεύουν τώρα που στα ταξίδια σου θα αντικρύζεις μόνο αθάνατους και αγγέλους. Rex tremandae maiestatis, qui salvandos salvas gratis, salva me, fons pietatis.
...Αφιερωμένο, σε έναν φίλο που έτσι ανεπάντεχα εξαϋλώθηκε σε φως νικημένος απο την επάρατη νόσο... κι αυτός ένας από τους πολλούς... Συγχωρήστε μου που τα σχόλια θα είναι κλειστά. Αντί σχολίων, ακούστε απλά το τμήμα αυτό από το ρέκβιεμ του Μότσαρτ και θυμηθείτε κάποιον δικό σας που έγινε αστρί, χωρίς να μελαγχολήσετε (αυτή τη χάρη ας μου την κάνετε)…
