Η Κωνσταντινιά…

Ετούτες τις μέρες δεν με πολυενδιαφέρουν τα δρώμενα... έτσι κι αλλιώς τα γεγονότα «τρέχουν» πάντοτε ανεξαρτήτως αν ο Τύπος κατευθυνόμενος ή μη τα παρουσιάζει αργά, γλυκανάλατα ή και σαχλά. Τα γεγονότα τρέχουν και εμείς ως απλοί μονήρεις παρατηρητές δεν μπορούμε και πολλά πράγματα να αφομοιώσουμε. Είναι όμως μερικά γεγονότα μερικά γεγονότα που αν γίνουν γνωστά σε αναστατώνουν και σε βγάζουν από τα ρούχα σου. Κυρίως όχι γιατί «κρύβουν» σήψη ή σαπίλα και επιτρέψτε μου τα εισαγωγικά, καθώς η λέξη κρύβουν είναι για μας που ακκιζόμαστε. Κυρίως γιατί αυτή η σαπίλα που ζούμε καθημερινά και τη λουζόμαστε και καμωνόμαστε πως τάχα δεν την βλέπουμε είναι κομμάτι του κόσμου μας. Τα συνθήματα και οι «θεωρητικούρες» μόνο μας έμειναν ενώ στην πράξη παραμένουμε σάπιοι ως το κόκκαλο.

Τον εργασιακό μεσαίωνα της Κωνσταντινιάς, που σπούδασε ιστορικός στη χώρα της ιδρώνοντας 5 χρόνια σε αμφιθέατρα και βιβλιοθήκες, μεταφράζοντας και διαβάζοντας με ονειρα και οράματα κάποτε, τον γνωρίζουμε όλοι μας. Δεν είναι μάλιστα πατέντα της Ελλάδας. Στις εταιρείες που εργαζόμαστε, στα γραφεία, στα μαγαζιά, στις πολυκατοικίες, παντού τον βλέπουμε και τον συναντούμε καθημερινά, σαν καθαρίστρια ή συνεργείο. Αλλοδαποί οι οποίοι εργάζονται σχεδόν ανασφάλιστοι, στα όρια των εσκεμμένων νομικών ασαφειών, κάτω από συνθήκες συχνά απαράδεκτες. Κοντολογίς, κάνουν αυτές τις δουλειές που πάντοτε έκαναν οι δούλοι και οι υπηρέτες από την αρχαιότητα. Οι δούλοι που ιστορικά πήραν διάφορα ονόματα και αποτέλεσαν συχνά ιδιαίτερες εθνοτικές ομάδες με κορυφαία στιγμή τους προγόνους των σημερινών Αφρο-Αμερικανών που περιγράφονταν στα Ισπανικά λογιστικά βιβλία της εποχής ως «ανθρώπινοι μούλοι».

Στη σημερινοί τους μορφή, Αφρικανοί, Φιλιπινέζοι, και (πρώην) ανατολικο-Ευρωπαίοι συνεχίζουν την παράδοση αυτή στις μέρες μας. Όλοι μας μάλλον καθώς θα βατταρίζουμε τσιτάτα, θα λησμονούμε την Αλβανίδα καθαρίστρια που έρχεται στα σπίτια μας ή στην πολυκατοικία, ή τους μαύρους που γυαλίζουν τους καμπινέδες μας στην εταιρεία που εργαζόμαστε. Την παλαιότερη εποχή τις εργασίες αυτές έκαναν οι μικρασιάτες στα προπολεμικά χρόνια, και οι επαρχιώτες από χωριά στα μεταπολεμικά. Στεγνώσαμε εκεί στα τέλη 70 αρχές 80 που τη δουλεια έκαναν κυρίως Ασιάτες της Άπω Ανατολικής Ασίας Φιλιπινέζοι και Ταϋλανδοί, αλλά ευτυχώς η πτώση του λεγόμενου ανατολικού μπλοκ, άρχισε από νωρίς να τροφοδοτεί την κοντινή σε αυτούς δύση με τους πρώτους Πολωνούς για να ακολουθήσουν και άλλες εθνότητες ύστερα.

Ασμένως ανταλλάσουν τα επίσημα κόμματα της Αριστεράς κατηγορίες για ρεφορμισμό ή οπορτουνισμό, τη στιγμή που οι σύγχρονοι δούλοι νομιμοποιούνται και επισημοποιούνται ολοένα και περισσότερο, με κορωνίδα την απασχόλησή τους σε Δημόσιες Υπηρεσίες ή Δημόσιους Οργανισμούς, μέσω της «υπενοικίασης» που αποτελεί πλέον κοινή πρακτική. Από κοντά και τα αρπακτικά, που προσπορίζουν από αυτό το δουλεμπόριο. Εταιρείες – βιτρίνα που επιτελούν κοινωνικό έργο με το να απασχολούν εργατικά χέρια και να ντύνουν με άθλιες φόρμες εργασίας τους απασχολούμενούς τους. Η Αριστερά που εν εγρηγόρσει εξεγείρεται για μια μεταβολλή σε μια ποσοστιαία μονάδα κάποιου επιδόματος μιας ευνοημένης εργασιακής ομάδας, παριστάνει την ωραία κοιμωμένη στην καθημερινή της συναναστροφή με το σύγχρονο δουλεμπόριο, γενικολογώντας και με πολλές θεωρητικούρες οποτεδήποτε πιέζεται να πάρει κάποια θέση. Περιμένετε λίγο παρακαλώ γιατί αυτή τη στιγμή συσκέπτεται.

Δεν γνωρίζω ποιός (κανονικά τρόφιμος ψυχιατρείου βαρέων νόσων) οργάνωσε και ποιά χέρια (κανονικά τροφίμων καταναγκαστικών έργων) έφεραν εις πέρας τη συγκεκριμένη πράξη. Δεν ελπίζω και πολλά για Δικαιοσύνη σε μια χώρα όπου αυτή είναι ζητούμενη ακόμη και σήμερα. Ένα είναι το βέβαιο: Η Κωνσταντινιά θα χάσει τα γαλανά της μάτια και το νέο της πρόσωπο, αποκρουστικό από τα καυστικά οξέα όσο και ο κόσμος μας, θα της στερήσει τον έρωτα την αγάπη και τη συντροφικότητα, μια νέα αρχή ας πούμε.

Μια πρόταση μόνο. Αυτοί οι πλούσιοι, ή οι οργανώσεις που θα συμπαρασταθούν οικονομικά, να ξοδέψουν λίγο χρήμα αναρτώντας σε όλην την Αθήνα και Ελλάδα μια γκρο πλαν φωτογραφία της με το νέο της πρόσωπο. Από ψυχιατρικής απόψεως ίσως αποτρέψει πιθανούς μιμητές. Έτσι όμοια όπως οι λάγνες διαφημιστικές πινακίδες. Έστω μικρές, όπως οι αφίσσες των συνδικάτων που μας καλούν να αγωνιστούμε. Έτσι να την βλέπουμε παντού και να μην μπορούμε να την αποφύγουμε. Να στοιχειώνει τον ύπνο μας. Ίσως έτσι μας σοκάρουν λιγάκι και το ξανασφεφτούμε... και καταλάβουμε ότι αυτό το «αστείο» παραείναι χοντρό σαν το αυγό του φιδιού.

Ας δείξω μια φωτογραφία από μια άλλη περίπτωση σαν παράδειγμα... ΥΓ> Για τη φωτογραφία ευχαριστώ τον Λύσσιπο .