...ψεύτης ήλιος

Ο ήλιος ο διάπυρρος της παλαιστίνης χρυσίζει καθώς περνάει πάνω από τα ιεροσόλυμα. Πως λάμπει έτσι στη χώρα που έχει τα πιό όμορφα δειλινά στον κόσμο. Τα σπίτια οι πόλεις και οι άνθρωποι, μοιάζουν πολύ με εμάς τους Ελλαδίτες. Ακόμη και στην ξιπασιά των πλουσίων τους... που το καλοκαίρι που καίει ο λίβας, περνούν με τις ανοιχτές κουρσάρες τους παίζοντας δυνατή μουσική επιδεικτικά από τις φτωχογειτονιές.

...κάτω στις μικρές διάσπαρτες πολιτείες τους υπάρχουν ακόμη τα χαμηλά σπίτια με κεραμίδια, και αυλές που γνώρισα παιδί εδώ στην ελλάδα. Κήποι με γαζίες, κληματαριές και μουριές και που και που ελαιόδεντρα. Αμπέλια και ασημένιες ελιές, πορτοκαλεώνες που την άνοιξη μυρτώνουν τον τόπο στο άρωμα άνθεών τους.

Στις διασταυρώσεις κυπαρίσια να δείχνουν από μακριά το δρόμο. Κι αν δεν ξέρουν ελληνικά, ότι και να πεις το καταλαβαίνουν. Ότι ζητήσεις ετούτοι το πιάνουν με τη μία. Τα μάτια τους μόνο δεν έχουν πονηρία, αυτή τη ρωμαίικη επαρχιώτικη κουτοπονηριά, και αυτό μου θύμισε πολύ τους μικρασιατικούς συνοικισμούς που μεγάλωσα.

Κάτω στις αλάνες πολύ παιδομάνι. Όπως και στην ελλάδα κάποτε. Εκατοντάδες παιδιά. Ντυμένα με φτηνιάρικα ρούχα αγορασμένα απο τις λαϊκές κυρίως ή τις υπεραγορές ευκαιρίας. Διαφημίσεις ξεθωριασμένες που απευθύνονται στο 5% του πληθυσμού. Μα εκείνο που σου κλέβει τη ματιά είναι τα παιδιά που παίζουν ξέγνοιαστα. Το χαμόγελο και η λάμψη στα μάτια τους. Δεν έχουν ανάγκη απο πλευ στέισον. Μόνο να βρίσκονται τα ζεστά απογεύματα με τις παρεές τους και να παίζουν. Κρυφτό, κυνηγητό, και ότι άλλο βάλει ο νους σου. Τα ίδια παιχνίδια με τα δικά μας. Κι όπου κοιτάξεις πανέμορφα προσωπάκια λαμπερά χαμογελαστά παρόλη τη φτώχια και τη δυστυχία. Όταν τα κοιτάζεις σου χαμογελούν σχεδόν πάντοτε. Για αυτά βλέπεις δεν είσαι ξένος αλλά κάποιος κύριος από κάποια άλλη μακρινή γειτονιά που ήρθε να επισκεφθεί κάποιον γείτονα.

Οι κάτοικοι δεν χρειάζονται την τηλεόραση για να ψυχαγωγηθούν. Ούτε τα τηλεοπτικά παράθυρα με τους χάρτινους φωτεινούς παντογνώστες. Έχουν δικά τους με βασιλικούς και αλεξανδρινά. Και πορτοκάλλια με μοσχοκάρφια. Οι μικροσκοπικοί τους κήποι πάντοτε περιποιημένοι, ενώ το σούρουπο στήνουν τραπέζια έξω για να συζητήσουν νωχελικά τα τεκταινόμενα ποιός παντρέυτηκε ποιά και τι κάνει ο τάδε που είναι στην ξενητιά, και τι είδε ο θείος ο ναυτικός. Όλος ο κόσμος τους αυτοί οι ίδιοι και ο μόχθος τους και πάνω ψηλά ο διάπυρρος ήλιος που πάντοτε ένα όνομα είχε εκεί κάτω: θεός. Πάνω από όλα και τους ανθρώπους και τα μάταια έργα τους.

Άννα, Μαρία, Ελένη, Αναστασία, Ειρήνη, Καλλιρόη... Πέτρος, Βασιλάκη, Γιώργος, Κωνσταντίνος...τι νόημα έχει? Βάλτε τα δικά σας ονόματα σε ετούτα τα αγγελούδια. Έπεσαν να κοιμηθούν κουρασμένα απο το παιχνίδι. Έγειραν στην αγκαλιά του πατέρα τους. Αυτός τα έβαλε στοργικά στο κρεβάτι. Μάλλον θα είπε και βιαστικά καμία από τις προσευχές τους: «Θεέ μου βάλε το χέρι σου... όχι για μένα... για κείνα...».

Η Ρηνούλα, Αννούλα και η Αμαρυλίς δεν θα ξυπνήσουν ποτέ... Η γειτονιά τους, αυτή η αδιάφορη, είναι λέει πολύ σημαντική για κάποιους κύριους... Τόσο σημαντική που αποφάσισαν ότι δεν παίρνει άλλη αναβολή. Τα χειρουργικά τους χτυπήματα ήταν πραγματικά χειρουργικά, ώστε να αφήσουν αλώβητη την ασχήμια, την κακία και τη φλύκταινα αλλά να αφαιρέσουν προσεκτικά τη στοργή, την ομορφιά, την γαλήνη... Αυτοί οι σημαντικοί κύριοι, δεν θέλουν λέει παιδιά σε γειτονιές να παίζουν με τους φίλους τους... τα θέλουν εσώκλειστα σε σκοτεινές αίθουσες με αυστηρά και σκληρή διαπαιδαγώγηση. Και τετράκις ημερησίως προσευχή και νηστεία αυστηρά παρακαλώ. Μάλιστα. Επίσης δεν συμπαθούν τα σουλάτσα στις γειτονιές από κάποιους μαντράχαλους και τα κρυφά βλέμματα σε κάποιο ομορφο πρόσωπο. Όλοι εσείς να τα μαζέψτε και να φύγετε παρακαλώ.

Στις φωτογραφίες φυσικά βλέπετε τα αγγελούδια που ποιός ξέρει τώρα τι θα ονειρεύονται και πόσο φοβοσμένα θα είναι εκεί στο σκοτάδι... ένα κεράκι μόνο... τόσο δα...

...ΥΓ> Το 2007 με αφορμή τους βομβαρδισμούς στην Κανά του Λιβάνου είχα αυτό..., από όπου και η τελευταία φωτογραφία.