ΥΓ> Θεωρώ χρέος μου να αναρτήσω κάποιες εικόνες από τα παιδιά της Παλαιστίνης. Για να μην ξεχαστούν. Ευχαριστώ τον Αθλητή του ονείρου για την υπόδειξη των πηγών. Συγχωρήστε με που τα σχόλια θα είναι κλειστά. Άλλωστε περιττεύουν. Το μόνο που ζητώ είναι όσοι δεν βαριέστε, αφιερώστε λίγο από το χρόνο σας για να τις δείτε... όλες μέχρι της τελευταίας. Θα κερδίσετε πολλά.
Θα ήθελα να σταματήσω να μιλάω για αυτά και να πω κάτι ευχάριστο... κάτι να αλλάξει η διάθεση... Δεν με αφήνουν όμως αυτές οι φωτογραφίες. Οι φωνές αυτών των κοριτσιών και αγοριών... Λυπάμαι για αυτό...
Η Κατερινίτσα δεν ήταν και πολύ μεγάλη σε ηλικία, μόλις 7 ετών. Η οικογένειά της μάλλον φτωχή μα με αξιοπρέπεια. Η μητέρα της πάντοτε την έντυνε όσο πιο καλά μπορούσε... Από μωρό ήταν ασθενική κάπως και ευαίσθητη, για αυτό και οι δικοί της την πρόσεχαν περισσότερο από τα αδέρφια της. Για αυτό και περίμεναν να πάρει λίγο τ ανάκαρα για να την βαφτίσουν, σχεδόν 2 χρόνων. Παρόλη την ασθενικότητά της, η ασφάλεια και γαλήνη που αισθανόταν στην αγκαλιά των γονιών της και ειδικότερα σε αυτήν του πατέρα της, την έκαναν να ξεκινήσει τα πρώτα της δειλά βήματα και να παίζει μαζί με τα άλλα παιδιά έξω από το σπίτι. Το ντύσιμό της μάλλον πρακτικό και μακριά από τα σετάκια που προτείνουν γκλάμορους περιοδικά για να κάνουν τα παιδιά μικρομέγαλα που φαίνονται και φέρονται σαν ηλίθια. Όχι, η κατερινίτσα ήταν παιδί φυσιολογικό, με τους φόβους του, τις γκριμάτσες του και ένα απλό κοκκαλάκι για τα μαλλιά που της είχε χαρίσει η μητέρα της. Μάλλον δεν θα είχε και πολλά να μας πει η Κατερινίτσα... Κάποιο αθώο χαμόγελο κάποιο απορρημένο βλέμα και ίσως μια ρυθμική κίνηση του σώματός της που δηλώνει αμηχανία. Τα λιγνά βηματάκια της ήταν έτσι κι αλλιώς πολύ λίγα σε αυτόν τον κόσμο που κυριαρχούν πλούσιοι γέροντες και φυσικά μάλλον δεν θέλουν τις κατερινίτσες στα πόδια τους...
Από την άλλη η Κατρίνα Χίντερμπεργκ. Σωστή γυναικάρα, γυμνασμένη με καλή υγεία και μεγαλωμένη σε μια τυπική μεσοαστική οικογένεια του Ισραήλ. Η Κατρίνα είχε την τύχη να σπουδάσει και να κάνει μεταπτυχιακό στο εξωτερικό. Θυμάται με νοσταλγία εκείνα τα χρόνια, που ήταν ερωτευμένη με έναν μη Εβραίο, πράγμα απαγορευτικό για τη θρησκεία της. Η Κατρίνα περαιώνοντας τις σπουδές της πήγε στον Ισραηλινό στρατό για να κάνει την 3ετή υποχρεωτική θητεία της. Ως πολιτικός μηχανικός, τοποθετήθηκε φυσικά στο μηχανικό και μετά απο δύο χρόνια έγινε αρχηγός Ίλης από μπουλντόζες. Αποστολή τους να γκρεμίζουν σπίτια σε Καταυλισμούς Παλαιστινίων που υποθάλπτουν τρομοκράτες, έτσι έλεγε πάντοτε με υπερηφάνεια. Αν και θεωρούσε χρέος και καθήκον της τη θητεία, εν τούτοις έκανε υπομονή. «Άλλος ένας χρόνος και απολύομαι στραβάδια». Ήδη είχε κάνει σχέδια για δουλειά στο εξωτερικό. Από τα τέλη του Δεκεμβρίου ο υπηρεσιακός ασύρματος ασφαλούς επικοινωνίας χτυπάει συνέχεια δαιμονισμένα. Επείγουσες αποστολές στην Γάζα και την Τζενίν...
Ποιός να το έλεγε πως η μοίρα της Κατερινίτσας και της Κατρίνας θα συναντιόνταν όχι στην πιό αρρωστημένη φαντασίωση ανθρώπου, αλλά στην πολύ πιο εφιαλτική πραγματικότητα... Μία από τις μπουλντόζες της γκρέμισε σπίτια μαζί με τους τρομο... συγνώμη ανθρώπους ήθελα να πω. Η Κατερινίτσα τρομαγμένη και στην προσπάθειά της να μην της ξεφύγει το χεράκι της απόαυτό της μητέρας της μάλλον δεν τα κατάφερε. Η τεράστια μπουλντόζα με τις ερπύστριες πέρασε από πάνω της, υπογράφοντας με αυτόν τον τρόπο το μεγαλείο του Δυτικού Πολιτισμού. Σαβανώνοντας κάθε δείγμα ανθρωπότητας και ουμανισμού υπέρ της νέας τάξης έργων. Ακόμη είχε τον κότσο στα μαλλιά της... Θάφτηκε ζωντανή μάλλον πριν προλάβει να αρθρώσει το κλάμα ή το παράπονο.
Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εμένα αυτές οι φωνές των παιδιών δεν με αφήνουν ούτε να κοιμηθώ ούτε να ησυχάσω... (όπως κάποτε τον παππού Θεμιστοκλή το Μιλτιάδους τρόπαιο...) Στην πραγματικότητα δεν είχα σκοπό να αναρτήσω τίποτε, όμως τώρα πια οι φωνές αυτών των παιδιών με στοιχειώνουν... Έτσι να ακουστεί για τελευταία φωρά η φωνή της Κατερινίτσας της οποίας το χεράκι μένει εκεί μετέωρο καθώς την επίμαχη στιγμή της τραγωδίας μάλλον θα αναζητούσε τη μητέρα της.
Η Κατρίνα θα συνεχίσει τη ζωή της σε μια νέα πραγματικότητα. Ίσως λιγότερο ωμή και σκληρή για αυτήν και για τα παιδιά της, όμως μάλλον το ίδιο ζοφερή. Ο φόβος θα στοιχειώσει μέσα στο περήφανο κεφαλάκι της όταν φυσικά αποκτήσει κι αυτή μια κόρη σαν την Κατερινίτσα. Θα τρέμει μην και της συμβεί κάτι... και τότε θα είναι αργά, γιατί δεν θα μπορεί να κάνει τίποτε για αυτό.
ΥΓ> ...Οι περισσότερες φωτό είναι από blogs καθώς ο παγκόσμιος τύπος ακόμη κι αν τις στέλνουν οι φωτογράφοι του δεν τις κρατάει πολύ στις ιστοσελίδες. Θεώρησα καθήκον μου να τις αναρτήσω. Η τελευταία είναι του δικού μας Μπεχράκη. Στις περισσότερες μπορείτε να κάνετε κλικ. Συνιστώ ως επιμύθιο να κάνετε κλικ στην τελευταία.
Ο ήλιος ο διάπυρρος της παλαιστίνης χρυσίζει καθώς περνάει πάνω από τα ιεροσόλυμα. Πως λάμπει έτσι στη χώρα που έχει τα πιό όμορφα δειλινά στον κόσμο. Τα σπίτια οι πόλεις και οι άνθρωποι, μοιάζουν πολύ με εμάς τους Ελλαδίτες. Ακόμη και στην ξιπασιά των πλουσίων τους... που το καλοκαίρι που καίει ο λίβας, περνούν με τις ανοιχτές κουρσάρες τους παίζοντας δυνατή μουσική επιδεικτικά από τις φτωχογειτονιές.
...κάτω στις μικρές διάσπαρτες πολιτείες τους υπάρχουν ακόμη τα χαμηλά σπίτια με κεραμίδια, και αυλές που γνώρισα παιδί εδώ στην ελλάδα. Κήποι με γαζίες, κληματαριές και μουριές και που και που ελαιόδεντρα. Αμπέλια και ασημένιες ελιές, πορτοκαλεώνες που την άνοιξη μυρτώνουν τον τόπο στο άρωμα άνθεών τους.
Στις διασταυρώσεις κυπαρίσια να δείχνουν από μακριά το δρόμο. Κι αν δεν ξέρουν ελληνικά, ότι και να πεις το καταλαβαίνουν. Ότι ζητήσεις ετούτοι το πιάνουν με τη μία. Τα μάτια τους μόνο δεν έχουν πονηρία, αυτή τη ρωμαίικη επαρχιώτικη κουτοπονηριά, και αυτό μου θύμισε πολύ τους μικρασιατικούς συνοικισμούς που μεγάλωσα.
Κάτω στις αλάνες πολύ παιδομάνι. Όπως και στην ελλάδα κάποτε. Εκατοντάδες παιδιά. Ντυμένα με φτηνιάρικα ρούχα αγορασμένα απο τις λαϊκές κυρίως ή τις υπεραγορές ευκαιρίας. Διαφημίσεις ξεθωριασμένες που απευθύνονται στο 5% του πληθυσμού. Μα εκείνο που σου κλέβει τη ματιά είναι τα παιδιά που παίζουν ξέγνοιαστα. Το χαμόγελο και η λάμψη στα μάτια τους. Δεν έχουν ανάγκη απο πλευ στέισον. Μόνο να βρίσκονται τα ζεστά απογεύματα με τις παρεές τους και να παίζουν. Κρυφτό, κυνηγητό, και ότι άλλο βάλει ο νους σου. Τα ίδια παιχνίδια με τα δικά μας. Κι όπου κοιτάξεις πανέμορφα προσωπάκια λαμπερά χαμογελαστά παρόλη τη φτώχια και τη δυστυχία. Όταν τα κοιτάζεις σου χαμογελούν σχεδόν πάντοτε. Για αυτά βλέπεις δεν είσαι ξένος αλλά κάποιος κύριος από κάποια άλλη μακρινή γειτονιά που ήρθε να επισκεφθεί κάποιον γείτονα.
Οι κάτοικοι δεν χρειάζονται την τηλεόραση για να ψυχαγωγηθούν. Ούτε τα τηλεοπτικά παράθυρα με τους χάρτινους φωτεινούς παντογνώστες. Έχουν δικά τους με βασιλικούς και αλεξανδρινά. Και πορτοκάλλια με μοσχοκάρφια. Οι μικροσκοπικοί τους κήποι πάντοτε περιποιημένοι, ενώ το σούρουπο στήνουν τραπέζια έξω για να συζητήσουν νωχελικά τα τεκταινόμενα ποιός παντρέυτηκε ποιά και τι κάνει ο τάδε που είναι στην ξενητιά, και τι είδε ο θείος ο ναυτικός. Όλος ο κόσμος τους αυτοί οι ίδιοι και ο μόχθος τους και πάνω ψηλά ο διάπυρρος ήλιος που πάντοτε ένα όνομα είχε εκεί κάτω: θεός. Πάνω από όλα και τους ανθρώπους και τα μάταια έργα τους.
Άννα, Μαρία, Ελένη, Αναστασία, Ειρήνη, Καλλιρόη... Πέτρος, Βασιλάκη, Γιώργος, Κωνσταντίνος...τι νόημα έχει? Βάλτε τα δικά σας ονόματα σε ετούτα τα αγγελούδια. Έπεσαν να κοιμηθούν κουρασμένα απο το παιχνίδι. Έγειραν στην αγκαλιά του πατέρα τους. Αυτός τα έβαλε στοργικά στο κρεβάτι. Μάλλον θα είπε και βιαστικά καμία από τις προσευχές τους: «Θεέ μου βάλε το χέρι σου... όχι για μένα... για κείνα...».
Η Ρηνούλα, Αννούλα και η Αμαρυλίς δεν θα ξυπνήσουν ποτέ... Η γειτονιά τους, αυτή η αδιάφορη, είναι λέει πολύ σημαντική για κάποιους κύριους... Τόσο σημαντική που αποφάσισαν ότι δεν παίρνει άλλη αναβολή. Τα χειρουργικά τους χτυπήματα ήταν πραγματικά χειρουργικά, ώστε να αφήσουν αλώβητη την ασχήμια, την κακία και τη φλύκταινα αλλά να αφαιρέσουν προσεκτικά τη στοργή, την ομορφιά, την γαλήνη... Αυτοί οι σημαντικοί κύριοι, δεν θέλουν λέει παιδιά σε γειτονιές να παίζουν με τους φίλους τους... τα θέλουν εσώκλειστα σε σκοτεινές αίθουσες με αυστηρά και σκληρή διαπαιδαγώγηση. Και τετράκις ημερησίως προσευχή και νηστεία αυστηρά παρακαλώ. Μάλιστα. Επίσης δεν συμπαθούν τα σουλάτσα στις γειτονιές από κάποιους μαντράχαλους και τα κρυφά βλέμματα σε κάποιο ομορφο πρόσωπο. Όλοι εσείς να τα μαζέψτε και να φύγετε παρακαλώ.
Στις φωτογραφίες φυσικά βλέπετε τα αγγελούδια που ποιός ξέρει τώρα τι θα ονειρεύονται και πόσο φοβοσμένα θα είναι εκεί στο σκοτάδι... ένα κεράκι μόνο... τόσο δα...
...ΥΓ> Το 2007 με αφορμή τους βομβαρδισμούς στην Κανά του Λιβάνου είχα αυτό..., από όπου και η τελευταία φωτογραφία.
Ετούτες τις μέρες δεν με πολυενδιαφέρουν τα δρώμενα... έτσι κι αλλιώς τα γεγονότα «τρέχουν» πάντοτε ανεξαρτήτως αν ο Τύπος κατευθυνόμενος ή μη τα παρουσιάζει αργά, γλυκανάλατα ή και σαχλά. Τα γεγονότα τρέχουν και εμείς ως απλοί μονήρεις παρατηρητές δεν μπορούμε και πολλά πράγματα να αφομοιώσουμε. Είναι όμως μερικά γεγονότα μερικά γεγονότα που αν γίνουν γνωστά σε αναστατώνουν και σε βγάζουν από τα ρούχα σου. Κυρίως όχι γιατί «κρύβουν» σήψη ή σαπίλα και επιτρέψτε μου τα εισαγωγικά, καθώς η λέξη κρύβουν είναι για μας που ακκιζόμαστε. Κυρίως γιατί αυτή η σαπίλα που ζούμε καθημερινά και τη λουζόμαστε και καμωνόμαστε πως τάχα δεν την βλέπουμε είναι κομμάτι του κόσμου μας. Τα συνθήματα και οι «θεωρητικούρες» μόνο μας έμειναν ενώ στην πράξη παραμένουμε σάπιοι ως το κόκκαλο.
Τον εργασιακό μεσαίωνα της Κωνσταντινιάς, που σπούδασε ιστορικός στη χώρα της ιδρώνοντας 5 χρόνια σε αμφιθέατρα και βιβλιοθήκες, μεταφράζοντας και διαβάζοντας με ονειρα και οράματα κάποτε, τον γνωρίζουμε όλοι μας. Δεν είναι μάλιστα πατέντα της Ελλάδας. Στις εταιρείες που εργαζόμαστε, στα γραφεία, στα μαγαζιά, στις πολυκατοικίες, παντού τον βλέπουμε και τον συναντούμε καθημερινά, σαν καθαρίστρια ή συνεργείο. Αλλοδαποί οι οποίοι εργάζονται σχεδόν ανασφάλιστοι, στα όρια των εσκεμμένων νομικών ασαφειών, κάτω από συνθήκες συχνά απαράδεκτες. Κοντολογίς, κάνουν αυτές τις δουλειές που πάντοτε έκαναν οι δούλοι και οι υπηρέτες από την αρχαιότητα. Οι δούλοι που ιστορικά πήραν διάφορα ονόματα και αποτέλεσαν συχνά ιδιαίτερες εθνοτικές ομάδες με κορυφαία στιγμή τους προγόνους των σημερινών Αφρο-Αμερικανών που περιγράφονταν στα Ισπανικά λογιστικά βιβλία της εποχής ως «ανθρώπινοι μούλοι».
Στη σημερινοί τους μορφή, Αφρικανοί, Φιλιπινέζοι, και (πρώην) ανατολικο-Ευρωπαίοι συνεχίζουν την παράδοση αυτή στις μέρες μας. Όλοι μας μάλλον καθώς θα βατταρίζουμε τσιτάτα, θα λησμονούμε την Αλβανίδα καθαρίστρια που έρχεται στα σπίτια μας ή στην πολυκατοικία, ή τους μαύρους που γυαλίζουν τους καμπινέδες μας στην εταιρεία που εργαζόμαστε. Την παλαιότερη εποχή τις εργασίες αυτές έκαναν οι μικρασιάτες στα προπολεμικά χρόνια, και οι επαρχιώτες από χωριά στα μεταπολεμικά. Στεγνώσαμε εκεί στα τέλη 70 αρχές 80 που τη δουλεια έκαναν κυρίως Ασιάτες της Άπω Ανατολικής Ασίας Φιλιπινέζοι και Ταϋλανδοί, αλλά ευτυχώς η πτώση του λεγόμενου ανατολικού μπλοκ, άρχισε από νωρίς να τροφοδοτεί την κοντινή σε αυτούς δύση με τους πρώτους Πολωνούς για να ακολουθήσουν και άλλες εθνότητες ύστερα.
Ασμένως ανταλλάσουν τα επίσημα κόμματα της Αριστεράς κατηγορίες για ρεφορμισμό ή οπορτουνισμό, τη στιγμή που οι σύγχρονοι δούλοι νομιμοποιούνται και επισημοποιούνται ολοένα και περισσότερο, με κορωνίδα την απασχόλησή τους σε Δημόσιες Υπηρεσίες ή Δημόσιους Οργανισμούς, μέσω της «υπενοικίασης» που αποτελεί πλέον κοινή πρακτική. Από κοντά και τα αρπακτικά, που προσπορίζουν από αυτό το δουλεμπόριο. Εταιρείες – βιτρίνα που επιτελούν κοινωνικό έργο με το να απασχολούν εργατικά χέρια και να ντύνουν με άθλιες φόρμες εργασίας τους απασχολούμενούς τους. Η Αριστερά που εν εγρηγόρσει εξεγείρεται για μια μεταβολλή σε μια ποσοστιαία μονάδα κάποιου επιδόματος μιας ευνοημένης εργασιακής ομάδας, παριστάνει την ωραία κοιμωμένη στην καθημερινή της συναναστροφή με το σύγχρονο δουλεμπόριο, γενικολογώντας και με πολλές θεωρητικούρες οποτεδήποτε πιέζεται να πάρει κάποια θέση. Περιμένετε λίγο παρακαλώ γιατί αυτή τη στιγμή συσκέπτεται.
Δεν γνωρίζω ποιός (κανονικά τρόφιμος ψυχιατρείου βαρέων νόσων) οργάνωσε και ποιά χέρια (κανονικά τροφίμων καταναγκαστικών έργων) έφεραν εις πέρας τη συγκεκριμένη πράξη. Δεν ελπίζω και πολλά για Δικαιοσύνη σε μια χώρα όπου αυτή είναι ζητούμενη ακόμη και σήμερα. Ένα είναι το βέβαιο: Η Κωνσταντινιά θα χάσει τα γαλανά της μάτια και το νέο της πρόσωπο, αποκρουστικό από τα καυστικά οξέα όσο και ο κόσμος μας, θα της στερήσει τον έρωτα την αγάπη και τη συντροφικότητα, μια νέα αρχή ας πούμε.
Μια πρόταση μόνο. Αυτοί οι πλούσιοι, ή οι οργανώσεις που θα συμπαρασταθούν οικονομικά, να ξοδέψουν λίγο χρήμα αναρτώντας σε όλην την Αθήνα και Ελλάδα μια γκρο πλαν φωτογραφία της με το νέο της πρόσωπο. Από ψυχιατρικής απόψεως ίσως αποτρέψει πιθανούς μιμητές. Έτσι όμοια όπως οι λάγνες διαφημιστικές πινακίδες. Έστω μικρές, όπως οι αφίσσες των συνδικάτων που μας καλούν να αγωνιστούμε. Έτσι να την βλέπουμε παντού και να μην μπορούμε να την αποφύγουμε. Να στοιχειώνει τον ύπνο μας. Ίσως έτσι μας σοκάρουν λιγάκι και το ξανασφεφτούμε... και καταλάβουμε ότι αυτό το «αστείο» παραείναι χοντρό σαν το αυγό του φιδιού.
Ας δείξω μια φωτογραφία από μια άλλη περίπτωση σαν παράδειγμα...
ΥΓ> Για τη φωτογραφία ευχαριστώ τον Λύσσιπο .
