Millennium…

… Μικρές αχιβάδες σκορπίζουν την αντανάκλαση του φωτός απλόχερα στον κρυστάλλινο βυθό… Απάνω ψηλά στην επιφάνεια σταλάζει σιγά, σιγά το δάκρυ που όλα αυτά τα χρόνια δεν έχω εκκρίνει, γιατί δεν ήμουν ικανός… Κι αυτός είναι λίγο έως πολύ ο βυθός της ψυχής μου… Δεν υπάρχει πουθενά σκοτάδι, μόνο το άπειρο φως, που στέλνουν οι ακτίνες του ηλίου… Τη διαύγεια της ψυχής μου, μάταια προσπαθούν χρόνια τώρα να μου τη μολύνουν εκτοξεύοντας μελάνι, μαινόμενοι… μα χαίρομαι, που ύστερα από λίγο πάλι καθάρια είναι…

… Θυμάμαι χρόνια πριν, σε ένα νοτερό ακρογιάλι, που σε είδα να αναδύεσαι από τον καθρέπτη του νερού… Βγήκες στη στεριά με κάπως αδιάφορο ύφος, μα ξαφνιάστηκες που με είδες γιατί περίμενες Μάιο το ακρογιάλι να είναι έρημο… Εγώ δεν γεύτηκα το μυρμήγκιασμα του νερού…

… Είχα έρθει επί τούτου… να σε βρω… Δεν σου είχα αφήσει καμία αμφιβολία… Θυμάμαι ακόμη, κι ας έχουν περάσει χρόνια εκείνο το απόγευμα που ο ήλιος μου έκανε τη χάρη να αργήσει να δύσει… Μέχρι που βασίλεψε τελείως και τα κεχριμπαρένια μάτια σου αντανακλούσαν το μαβί που σιγά, σιγά γινόταν ιώδες…

…Κοίταξα το ρολόι μου καθώς εκκινούσα να οδηγήσω 300 χιλιόμετρα κακοτράχαλου δρόμου για την Αθήνα… Ήταν 01:00 και σε 7 ώρες θα έπρεπε να είμαι στον Παράδεισο του Αμαρουσίου για μια πολύ σοβαρή εργασία… Ποιος νοιάζεται τέτοιες ώρες… στρίγκλισαν τα φρένα μου έξω από το σπίτι στις 04:00 και έπεσα στο κρεβάτι μου άνευ ντους για να κρατήσω κάτι από την οσμή σου…

…Την υστεραία ήμουν όχι μόνο συγκεντρωμένος και παραγωγικός, αλλά και επιθετικός κατά το δοκούν και το ευπρεπές… κι ο ήλιος διάπυρος με τη ρομφαία του ζέσταινε την Αθήνα…