Καλές Γιορτές και ετυχισμένος ο καινούριος Χρόνος

Εύχομαι σε όλους καλές εορτές, καλά Χριστούγεννα και ας είναι δημιουργικότερος ο καινούριος χρόνος...

Το Νόημα των Χριστουγέννων, είναι η αναγέννηση των ελπίδων και των προσδοκιών μας. Για αυτό και εις μάτην των αρνητικών καταστάσεων επιμένουμε να συν-εορτάζουμε... Με άλλους...

Η πρωτοχρονιά, είναι εποχή για μια σημαντική απόφαση για εμάς για το νέο έτος. Κάτι θα αλλάξουμε για μας προς το καλύτερο, άλλος/η θα κόψει το κάπνισμα, άλλος/η θα αποφασίσει να πάρει 5 κιλά γιατί είναι πιο αδύνατος/η από το κανονικό κ.ο.κ.

Ότι αποφάσεις πάρουμε, ας βάλουμε και άλλους στο παιχνίδι αυτό, δικούς μας ανθρώπους φίλους κλπ, μην τις πάρουμε μόνοι μας και ας μην είναι μόνο για την πάρτη μας... έτσι για το καλό...

χρόνια πολλά με υγεία και αειθαλλή δημιουργικότητα σε όλους

Όταν σβήσουν τα φώτα της ράμπας…

Ποιος ξέρει τι θα μείνει πίσω και τι σημασία θα έχει πλέον… εξαϋλωμένα, ακατάληπτα ίσως και με έναν ίχνος αταβισμού τα άψυχα έργα μας υλικά ή πνευματικά εμποτισμένα σε ύλη θα στέκουν εκεί μάρτυρες ότι υπήρξαμε κάποτε… ίσως και κάποιες φωτογραφίες μας να ξεμείνουν ξεχασμένες να ξεθωριάσουν σε κάποιο συρτάρι…

Θα υπάρχει αναμφισβήτητα η ένδειξη της σκόνης που θα προμηνύει την αμμοθύελλα που θα σκεπάσει τα πάντα, αλλά στριμωγμένα εκεί θα είναι όλα όσα αφήσαμε με συναισθηματική μόνο αξία σε πολύ δικούς μας ανθρώπους που ίσως κάποτε μιαν ωραία πρωία αγγίξαμε στην ψυχή με μια μικρή αχτίδα φωτός που καταφέραμε να εκπέμψουμε στιγμιαία σαν φάρου αναλαμπή…

Τα κείμενά μας, αμφίσημα αλλά ορφανά από την ουσία που μεταδώσαμε βαθιά μέσα τους… άδεια από μεδούλι, καύκαλα έτοιμα για ένα οστεοφυλάκιο με την ελπίδα να τα ανακαλύψει στο μακρινό μέλλον ένας ιδιαίτερα περίεργος ερευνητής και να συμπεριλάβει κι εμάς μέσα στις δενδρώδεις χαώδεις ομοταξίες και συνομοταξίες του.

Μόνο στους δικούς μας ανθρώπους (όσους θα απομένουν πίσω) θα υπάρχει ένα σφίξιμο, σαν μια γλυκιά μελωδία που σίγησε ή και μια λεπτή ανακούφιση για τις ευθύνες-ενοχές που αποσείσαμε από πάνω τους με την εξόδειό μας.

Δεν έχουν και σημασία όλα αυτά άλλωστε… ο θάνατος είναι το αντίθετο της ανάδυσης. Ο υποβιβασμός σε άθυρμα ενός καλοσχηματισμένου πολύπλοκου δυναμικού συστήματος που ξεμένει από ενέργεια και ζωτικότητα… Αποτέλεσμα της αναπόφευκτης και σταθερά φυγόκεντρης φθοράς.

Ο κόσμος έξω εις μάτην της εγωιστικής μας συνείδησης και επίγνωσης θα συνεχίσει να υπάρχει, και ο τρυγητής χρόνος θα συνεχίσει να μεστώνει ακριβά κρασιά, καρπούς και ευτελή μικρά γλυκίσματα συναγμένα από ταπεινά ανθρώπινα χέρια πιασμένα σε μιαν αέναη ιεροτελεστία που μη μπορώντας να κάνει διαφορετικά, τελετουργικά αναπαράγει και αναπαράγεται και ίσως από εκεί, από τις μικρές αυτές χαραμάδες να ξεπηδάει ο έρωτας…

Και τα λίγα ίχνη μας θα σβηστούν για πάντα, όπως τα βήματα των γλάρων στην αμμουδιά… Και τα έργα μας, θα σκουριάζουν πριν φθαρούν τελείως εξέχοντας ίσως για λίγο ακόμη μετά από μας σαν τρόπιδες ναυαγισμένων πλοίων στα ρηχά… Επάνω ψηλά ο αέναος κύκλος της ζωής θα μας δικαιώνει και θα δικαιώνεται στηριζόμενος και στον δικό μας πλέον ταπεινό κόκκο άμμου της ασημαντότητας των τυχερών εκείνων νουκλεϊκών οξέων που είχαν την τύχη να μετασχηματιστούν σε ζωή…

Γιατί αυτό ήταν το πιο θαυμαστό από όλα… το ότι υπήρξαμε ζωή. Μικροί θεοί μες το έρημο και άπειρο σύμπαν. Απελευθερωμένοι τώρα τιμημένοι από τον μικρό ιδεατό μας τύμβο θα γινόμαστε απέραντη χασμωδία ανάμεσα σε ζωές άλλων… Άλλοι που θα έχουν τη νέα δυνατότητα να ακολουθήσουν και να ζήσουν στα ίδια σοκάκια, στις ίδιες θάλασσες και να ερωτευτούν στις ίδιες αμμουδιές… πατώντας στα ακατάληπτα ίσως μα αγιασμένα χνάρια μας…

Τίποτε δεν έχει σημασία… μόνο η ζωή που πρέπει να ακολουθήσει…

Διότι, άξιον εστίν…

ένα παραμύθι άγνωστο...

ετούτες τις μέρες υπάρχουν πολλά που θα μπορούσα να αποκωδικοποιήσω και να εκθέσω. άλλα στοιχειωμένα λόγια, άλλα εικόνες... αντί όλων αυτών εκθέτω ένα παραμύθι που κάποτε μου είχε αρέσει πολύ... απλοποίησα κάπως τη γλώσσα...

                            

 Ήταν κάποτε, στα πολύ παλιά χρόνια, ένα μικρό βασίλειο, στα θεμέλια ενός παλιού μεσαιωνικού πύργου. Οι κάτοικοι αυτού του βασιλείου ήταν ποντικοί μικρόσωμοι αλλά πολύ δραστήριοι και συχνά πυκνά μεγάλωναν την αποικία τους, ανοίγοντας νέες γαλαρίες και στοές... 

Μια ημέρα ο βασιλιάς των ποντικών, αποφάσισε πως ήταν σε ηλικία γάμου η κόρη του. Φιλόδοξος καθώς ήταν σκέφτηκε ότι καλό θα ήταν να δώσει την κόρη του στον πιο δυνατό πάνω στη γή. Έτσι σχημάτισε μια πολυμελή επιτροπή σοφών με πρόεδρο τον ίδιο προκειμένου να ταξιδέψουν σε όλον τον κόσμο και να βρουν τον πιο δυνατό. 

Βγαίντας από τον πύργο ρώτησαν για τον πιο δυνατό, ένα περαστικό περιστέρι...
-"καλέ μας φίλε, ξέρεις εσύ που πετάς ψηλά και τα βλέπεις όλα ποιός είναι ο πλέον δυνατός σε αυτά τα μέρη?"
-"Χμ, εμείς τα περιστέρια δεν πετάμε και πολύ μακριά, αλλά σε τούτη την κοιλάδα ο δυνατότερος που ξέρω είναι αυτό το τεράστιο δέντρο, η καρυδιά που βλέπετε εκεί μακριά στο βάθος και εξέχει ψηλότερος από όλα τα δέντρα". τους απάντησε εκείνο σκεφτικό...
-"Αυτός πρέπει να είναι ο δυνατότερος στον κόσμο!" είπαν με χαρά και θαυμασμό ταυτόχρονα οι σοφοί ποντικοί. και ξεκίνησαν την πορεία τους να φθάσουν κοντά του...

Τεράστιο ήταν από κοντά. Αφού στάθηκαν στις ρίζες του κάτω και το καμάρωσαν για λίγα λεπτά, σύντομα ο βασιλιάς ποντικός μαζί με δυό έμπιστους φίλους του σκαρφάλωσαν στην κορυφή του όπου και το ρώτησαν. -"Εσύ καλό μας δέντρο πρέπει να είσαι ο πιο δυνατός στον κόσμο! Αφού είστε ότι πιο δυνατό υπάρχει στην πεδιάδα" του είπαν...
-" Είμαι δυνατός δεν λέω! Όμως πιο δυνατός και ογκώδης απο μένα είναι αυτό το βουνό που βλέπετε εκεί μακριά.". τους αποκρίθηκε το τεράστιο δέντρο. Σε αυτό να πάτε...
-"Ευχαριστούμε! Να είσαι πάντα γερό και δυνατό!" του αποκρίθηκε η επιτροπή σοφών και γρήγορα κίνησε για το νέο στόχο της.

Μετά από πορεία πολλών ημερών κατόρθωσε να φθάσει στην κορυφή του πανύψηλου βουνού.
-"Τιμή μας να γνωρίζουμε τον δυνατότερο στη γη!!! Αφού νικάτε την πανύψηλη καρυδιά που είναι ότι πιο δυνατό υπάρχει στην πεδιάδα" Είπαν με ζωηράδα στο βουνό...
-"Χο Χο Χο!". "Να είστε καλά, αλλά αυτός ο μέγας ο περίλαμπρος ήλιος είναι δυνατότερος από μένα!!!" Τους απάντησε καλόκεφα το μεγάλο βουνό με τη βροντερή βαθιά φωνή του...
-"Και πως θα βρούμε τον ήλιο να του μιλήσουμε?" Το ρώτησαν οι ποντικοί. -"Να! τις νύχτες που πηγαίνει να κοιμηθεί περνάει από εκείνη την πεδιάδα και ξαποσταίνει λίγο." τους αποκρίθηκε το βουνό. "Εκεί μπορείτε να τον βρείτε!".

Δρόμο πήραν οι ποντικοί και ύστερα από μερικές ημέρες ήταν στην πεδιάδα και περίμεναν. Σαν σουρούπωσε ο τεράστιος χρυσαφένιος ήλιος με την ολόχρυση πανοπλία του περνούσε κουρασμένος από δίπλα τους.
-"Γειά σας κύριε ήλιε!" του απάντησαν οι ποντικοί. Και συνέχισαν:
"-Εσείς πρέπει να είστε ο δυνατότερος σε αυτόν τον κόσμο! Αφού νικάτε το βουνό, που είναι δυνατότερο από την πανύψηλη καρυδιά που είναι ότι πιο δυνατό υπάρχει στην πεδιάδα"
-"Καλώς τους φίλους μου!" Είπε καλόκεφα αλλά κουρασμένος εκείνος.
"Χμ. είμαι δυνατός δεν λέω... λίγοι με ξεπερνουν... Όμως εκείνα τα σύννεφα είναι δυνατότερα απο μένα!!! Οποτεδήποτε θελήσουν με σβήνουν από τον ουρανό!". τους αποκρίθηκε στωικά ο ήλιος.

-"Και που θα βρούμε τα σύννεφα να τους μιλήσουμε? " Τον ρώτησαν οι ποντικοί.
-"Να όταν δεν βγαίνουν να καταλάβουν όλον τον ουρανό, ξεκουράζονται σε εκείνη την κορυφή του βουνού!". Τους αποκρίθηκε ο ήλιος...
"Δεν είναι μακριά απο εδώ..."
  -"Σε ευχαριστούμε πολύ!". του είπαν οι ποντικοί και κίνησαν για την κορυφή που ξεκουράζονταν τα σύννεφα.

 

Μετά από πολύ δρόμο, η επιτροπή των σοφών με τον βασιλιά, έφθασαν στην κορυφή του βουνού που ήταν μαζεμένα τα σύννεφα και μιλούσαν μεταξύ του πολύ δυνατά!
-"Φύγε από εδώ! με εμποδίζεις!" έλεγε ένα σε ένα άλλο
-"Εσύ έχεις πιάσει όλο το χώρο!" του απαντούσε αυτό.
Οι φίλοι μας πλησίασαν τη συντροφιά και μίλησαν στα σύννεφα...
-"Γειά σας, αγαπητά μας σύννεφα! Εσείς πρέπει να είστε οι δυνατότεροι σε αυτόν τον κόσμο! Αφού νικάτε τον ήλιο που είναι δυνατότερος από το βουνό, που είναι δυνατότερο από την πανύψηλη καρυδιά που είναι ότι πιο δυνατό υπάρχει στην πεδιάδα" είπαν.
Τότε ένα τρανταχτό γέλιο ξέσπασε ανάμεσά τους. Πνιγμένο στην αρχή, μα μετά δυνατό. Το γηραιότερο από αυτά, σοβάρεψε και αποκρίθηκε στην επιτροπή:
"Είμαστε δυνατοί, δεν χωράει αμφιβολία. Κερδίζουμε και αυτόν τον ήλιο, όμως είμαστε αδύναμοι μπροστά σε αυτόν τον γερο-Βορριά!" "Αυτός όποτε θέλει μας διασκορπίζει στα πέραττα, είναι δυνατότερος απο εμάς!" Τους αποκρίθηκε.
-"Και που μπορούμε να συναντήσουμε τον γερο-Βορριά?". Ρώτησαν τα ποντίκια...
-"Μα φυσικά όταν δεν λυσσομανά, αναπαύεται σε εκείνη εκεί την τεράστια σπηλιά!" Είπε το γηραιό σύννεφο...

 

Τα ποντίκια ευχαρίστησαν την ομάδα για τη φιλοξενία τους και κίνησαν χωρίς καθυστέρηση για την τεράστια σπηλιά που δέσποζε στον απέναντι βράχο. Μετά από πορεία μιας ημέρας έφθασαν εκεί και μπήκαν σιγά, σιγά μέσα. Βρήκαν τον γερο-Βορριά να κάθεται και να αναπαύεται. Τον χαιρέτησαν και του είπαν:
"Χαίρετε κύριε Βορριά! Εσείς πρέπει να είστε ο δυνατότερος στον κόσμο! Αφού μπορείτε και υπερνικάτε τα σύννεφα που είναι δυνατότερα από τον ήλιο που είναι δυνατότερος από το βουνό, που είναι δυνατότερο από την πανύψηλη καρυδιά που είναι ότι πιο δυνατό υπάρχει στην πεδιάδα!" του είπαν.

Αυτός γέλασε καλόκαρδα...
"Καλώς τους φίλους μου!" Είπε, και συνέχισε:
"Μόνο να ξέρετε πως μπορεί να είμαι δυνατότερος από τα σύννεφα, με τίποτε όμως δεν μπορώ να γκρεμίσω εκείνον τον καταρραμένο τον ψηλό πύργο κάτω στην πεδιάδα... Λυσσομανώ, ξεριζώνω δέντρα, όμως φθάνω πάνω στον πύργο, στα τείχη του και στις πολεμίστρες του και με ξεσκίζει..." και τελείωσε μονολογώντας
"Α σίγουρα ο πύργος είναι δυνατότερος από μένα".

Οι φίλοι μας, δεν ρώτησαν για τον πύργο. Τον ήξεραν πολύ καλά αφού στα θεμέλιά του έσκαβαν τις γαλαρίες του βασιλείου τους. Το βασίλειό τους ήταν τόσο παλιό όσο κι ο πύργος.
"Για δες!" μονολόγισε ο βασιλιας.
"Κάτω από τη μύτη μας ήταν τόσα χρόνια ο δυνατότερος της γης κι εμείς δεν είχαμε πάρει χαμπάρει! Και ψάχναμε να τον βρούμε σε όλη την οικουμένη!". -"χμ ναι". συμφώνησαν στην απορία και οι σύμβουλοί του.

Ξεκίνησαν το μακρινό ταξίδι της επιστροφής, που διήρκεσε 5 ημέρες. Μόλις έφθασαν στον πύργο, δεν πήγαν από το συνήθη δρόμο που οδηγούσε στο δικό τους το βασίλειο, αλλά προτίμησαν να ανέβουν προς τα πάνω. Ανέβηκαν προσεκτικά τις γαλαρίες, πέρασαν από εγκαταλελειμένους θρόνους και μια και δυό, βγήκαν στον ψηλότερο πυργίσκο του.
Εκεί είπαν στον πύργο:
"Χαίρετε κύρε Πύργε μας!!! Εσείς πρέπει να είστε ο δυνατότερος στον κόσμο! Αφού μπορείτε και υπερνικάτε τον τρομερό Βορριά που διώχνει τα σύννεφα που είναι δυνατότερα από τον ήλιο που είναι δυνατότερος από το βουνό, που είναι δυνατότερο από την πανύψηλη καρυδιά που είναι ότι πιο δυνατό υπάρχει στην πεδιάδα!" του είπαν.

Εκείνος χαρούμενος μεν αλλά σκεφτικός τους αποκρίθηκε:
"Γειά σας φίλοι μου!. Δυστυχώς δεν μπορώ να σας δω, γιατί το κεφάλι μου είναι στραμμένο προς την πεδιάδα, για να αγναντεύω τους εχθρούς!". "Ευχαριστώ που με θεωρείτε τον δυνατότερο στον κόσμο. Είναι πράγματι κολακευτικό για μένα". "Όμως καλοί μου φίλοι μην νομίζετε πως εγώ είμαι ο δυνατότερος..." "Μπορεί πράγματι να αψηφώ και να κερδίζω τον τρομερό Βοριά που ξεριζώνει τα δέντρα, να αψηφώ τα κανόνια και όλους τους καιρούς. Όμως με τίποτε δεν μπορώ να τα βάλω με τα ποντίκια που ζουν στα θεμέλιά μου. Εκείνα είναι δυνατότερα απο μένα. Ροκανίζουν τα θεμέλιά μου και σιγά σιγά γκρεμίζομαι..."
Τελείωσε μονολογώντας:
"Δεν ξέρω αν είμαι δυνατότερος από όλους αυτούς που λέτε, τα ποντίκια όμως στα θεμέλιά μου είναι σίγουρα δυνατότερα απο μένα".

Ο Βασιλιάς και η επιτροπή δεν μίλησαν... έφυγαν σκεφτικοί σιγα σιγά, γιατί το ταξίδι τους αυτό τους είχε δώσει ένα μεγάλο μάθημα...

Πως δεν υπάρχει δυνατότερος σε αυτόν τον κόσμο. Για καθέναν, υπάρχει τουλάχιστον ένας άλλος που είναι σε κάτι δυνατότερος...

Εντούτοις δεν έχασαν το κέφι τους... Το ίδιο βράδυ στο βασίλειό τους έστησαν γλέντι τρικούβερτο με τον Βασιλιά ιδιαίτερα χαρούμενο καθώς απλώς έπρεπε να διαλλέξει κάποιον ανάμεσα στους υπηκόους του για σύζυγο της κόρης του. κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα...

Τανάλιες

Τανάλιες, γαλλικά κλειδιά, βελόνες, μικροκύμβαλα, μπρίκια και άλλα πολλά πωλούσε στον πάγκο του στη λαϊκή ο κυρ-Ανέστης. Από 12 χρόνων στο «κουρμπέτι» το μόνο μεγάλο διάλειμμα που έκανε από τη δουλειά του ήταν φυσικά τα 3 χρόνια που υπηρέτησε τη θητεία του στο Βασιλικό Ναυτικό, γυαλίζοντας, βάφοντας και κάνοντας συνεχώς και αδιάλειπτα φασίνα.

Μετά γύρισε και συνέχισε φυσικά την οικογενειακή παράδοση στο «λιανεμπόριον» δηλώνοντας «έμπορος ειδών κιγκαλερίας». Ουσιαστικά είχε έναν πάγκο με εμπόρευμα αμφιβόλου ποιότητας και προέλευσης που τον έτρεχε από λαϊκή σε λαϊκή προς αναζήτηση του επιούσιου. Γνωρίστηκε με το Μαριγώ, μιαν υπηρετριούλα που την έφεραν 8χρονο κορίτσι από κάποιο ορεινό χωριό και την έκαναν εσώκλειστη δούλα σε κάποιο αρχοντόσπιτο. Από το ξύλο που έφαγε για να κάνει πρόθυμα όλες τις καταφρονεμένες δουλειές του σπιτιού, το Μαριγώ, απέκτησε ένα μόνιμο σκυμμένο ύφος πάντοτε προς τα κάτω, αποφεύγοντας να κοιτάξει κατάματα τον οποιοδήποτε συνομιλητή. Δουλικό και συνεσταλμένο, ψώνιζε τα απαραίτητα του σπιτιού από τους πάγκους της λαϊκής βιαστικά και χωρίς χρονοτριβές και με το φόβο της τιμωρίας ένεκα ότι δήθεν αργοπόρησε. Είχε αυτοματοποιήσει τη ζωή της και σηκωνόταν από τις 05:00 τα ξημερώματα και δούλευε μέχρι τις 23:00 τη νύχτα ξεκινώντας και καταλήγοντας στην ίδια εργασία: αδειάζοντας και καθαρίζοντας τα καθίκια των αρχόντων.

Ένα μεσημέρι ψώνιζε από τη λαϊκή μαζί με την κυρά της η οποία προπορευόταν. Από το βάρος των πραγμάτων έγειρε σκόνταψε και έπεσε στο δρόμο μπροστά από τον πάγκο του Ανέστη ο οποίος 18χρονος τότε σωστός αίλουρος πετάχτηκε να την βοηθήσει να σηκωθεί, ανάμεσα στις βρισιές και προσβολές της κυράς της. Εκεί σαν μια κίνηση απελπισίας το Μαριγώ σήκωσε για πρώτη φορά το βλέμμα της και τον κοίταξε στα μάτια σαν να ζητούσε απεγνωσμένα ένα καταφύγιο. Τα βλέμματά τους διασταυρώθηκαν και μαζί και οι καρδιές τους που δέθηκαν για πάντα έκτοτε... Ο Ανέστης για πρώτη φορά αντίκρισε τα πιο όμορφα μάτια που είχε δει ποτέ του και έκτοτε τα διαλαλούσε με στεντόρεια φωνή στον πάγκο του.

Μετά το στρατό και το μεγάλο πόλεμο μεσούσης της πείνας ο Ανέστης άδραξε την ευκαιρία και έκλεψε τη Μαριγώ την οποία και νυμφεύθηκε στην Αγία Ειρήνη στο Μοναστηράκι μια βροχερή Κυριακή απόγευμα λίγο πριν τον Δεκέμβρη που γκρέμισε όνειρα και ελπίδες και έφερε συμφορά στη χώρα. Τα υπόλοιπα γνωστά. Ανεργία, πείνα ψεύτικες υποσχέσεις, κατακράτησαν τον Ανέστη και τη Μαριγώ στη φτώχια, που όμως αξιώθηκαν να κάνουν 4 παιδιά τα οποία μεγάλωσαν στους δρόμους ξυπόλητα. Ο Νίκος το μικρότερο από τα τέκνα συχνά πυκνά βοηθούσε τον πατέρα του στις δουλειές της Λαϊκής. Ήταν και το αγόρι που ‘τα έπαιρνε τα γράμματα’ κι έτσι είχε την άδεια να κάθεται μέχρι αργά στο μοναδικό σπίτι-δωμάτιο κρατώντας την λάμπα αναμμένη προκειμένου να διαβάσει...

Ο Νίκος είχε τα φόντα να σπουδάσει, πράγμα αδιανόητο εκείνη την εποχή. Πολυτεχνείο και Ιατρική απαγορεύονταν δια ροπάλου ένεκα των ακριβών βιβλίων και υλικών, οπότε έδωσε και πέρασε τέταρτος στη Φυσικομαθηματική της Αθήνας. Στην αρχή δύσκολα, κατάφερε όμως να έχει μιαν επαφή με το πανεπιστήμιο, παράλληλα με τις αδιάλειπτες παρουσίες του στα περιπλανώμενα είδη κιγκαλερίας του πατρός του ανά τις συνοικίες της πρωτεύουσας.

Για όλους τους ανθρώπους έρχεται κάποτε μια μεγάλη τύχη που αν την αδράξουν μπορεί και να αλλάξουν τον ρου της ζωής των. Το πρόβλημα είναι βέβαια πως ούτε αν είναι μεγάλη τύχη γνωρίζουν ούτε και αν πρέπει να την αδράξουν...

Ένα Καλοκαίρι από τα πρώτα που η Αθήνα άρχισε να «αδειάζει» εκεί πίσω στη δεκαετία του 70, ο Νίκος πήγε για να δουλέψει στη Νάξο στο μικρό ξενοδοχείο ενός συμφοιτητή του που είχαν γίνει και φίλοι, καθώς είχε του επισκευάσει δωρεάν το μικρό φοιτητικό διαμέρισμα – καταφύγιο για διάβασμα. Λίγο πριν το πέρας της σεζόν, 1972, ο Νίκος γνωρίζει μια δεσποσύνη ορμώμενη εκ γηραιής Αλβιόνος με την οποία και συνευρέθησαν λίγες φορές. Λίγο πριν φύγει για τη χώρα της αυτή του πρότεινε να πάει μαζί της και να παντρευτούν στην Αγγλία στο Brookley του Λονδίνου.

Στον Νίκο το να συμφωνούσε σε κάτι τέτοιο φαινόταν αδιανόητο. Πέρα από τις ηθικές του αρχές, να παρατήσει τις σπουδές του και να βρεθεί στο τίποτε θα ήταν επιπλέον και μιαν ύβρις έναντι των τόσων κόπων των γονιών του να τον μεγαλώσουν και να τον σπουδάσουν. Από την άλλη κάτι μέσα του τον έσπρωχνε να δοκιμάσει κι ας ήξερε ότι κάτι τέτοιο ήταν παράτολμο, πρόωρο και πολύ επιφανειακό. Εν τούτοις το έπραξε. Σηκώθηκε και πήγε με την Αλεξία, όπως θα ονόμαζε κανείς την μελλοντική συμβία του στην ελληνική.

Χωρίς περιττές λεπτομέρειες ο Νίκος κατόρθωσε να εργαστεί και να σπουδάσει αποφοιτώντας με άριστα και στη συνέχεια, αφού εργάστηκε ως Μηχανικός σε μια μεγάλη εταιρία τηλεπικοινωνιών που συγκυριακά γιγάντωσε εκείνη την περίοδο κατόρθωσε να γίνει αρχιμηχανικός με έναν αστρονομικό μισθό για τα δεδομένα της εποχής. Τελικά κατέληξε στο Sunderland όπου κάτω από ευνοϊκές συγκυρίες απέκτησε μια μετάλη περιουσία. Μεγάλη ακίνητη περιουσία έχει και στην Ελλάδα σε ένα νησί του Αιγαίου και κάπου στην ανατολική Αττική, αλλά δεν συγκράτησα που.



Τον γνώρισα ως πρόεδρο μιας εταιρίας που προμήθευε το δημόσιο μιας ευρωπαϊκής χώρας με είδη εξειδικευμένων ιατρικών εφαρμογών. Στα πλαίσια των απαραιτήτων συναντήσεων και ένεκα ότι ήταν συμπατριώτης καθίσαμε δίπλα στην συνεστίαση. Γνωστός τσαπατσούλης εγώ, είχα μαζί μου και κάτι εργαλεία για τις απαραίτητες μικροεπισκευές στο διαμέρισμά μου, τα οποία κίνησαν την περιέργεια του προέδρου. Παρατηρώντας τον ως καλοζωισμένο τον ρώτησα απερίσκεπτα αν «ξέρει από τανάλιες».Με κοίταξε, χαμογέλασε και μου είπε την ιστορία του...

Παρόλη την βοήθεια και ασφάλεια από τα παιδιά του ο Κυρ-Ανέστης ποτέ δεν εγκατέλειψε τον πάγκο του και κυριολεκτικά πέθανε πάνω σε αυτόν, χρεωμένος, κουρασμένος μα αξιοπρεπής... Λίγο μετά από αυτόν μερικούς μήνες, έφυγε και το Μαριγώ...

Κέρνα με απ'τον καπνό σου...

Θυμάμαι πίσω στα μαθητικά χρόνια, αρχές δεκαετίας του 80. Ούτε ένα αγόρι ή κορίτσι δεν υπήρχε που να μην κάπνιζε. Η πρώτη Λυκείου σημαδευόταν κυρίως απο το τσιγάρο στο στόμα, που σηματοδοτούσε το πέρασμα στην ωρίμανση από την εφηβική αθωότητα. Φυσικά, οι απαραίτητες πόζες για τα κορίτσια, ή το μάγκικο ύφος συνοδευόμενο από θεριακλήδικη ρουφηξιά του καπνού για τα αγόρια... Οι προσηνείς προς του μαθητές καθηγητές έκαναν πως δεν μας έβλεπαν και μερικοί ζητούσαν και φωτιά καθώς καπνίζαμε έξω από τα σχολικά κτήρια σε επιλεγμένα σημεία. Κάθε φουρνιά μαθητών είχε και την απαραίτητη μάρκα που συνήθως καθοριζόταν από την τρέχουσα κινηματογραφική ταινία που έβαζε τη μόδα. Στην δική μου εποχή ήταν το Camel, ενώ στους παλαιότερους κάπως το Marlboro.

Το κάπνισμα τότε έδινε ευκαιρία για γνωριμία μεταξύ των αγοριών και κοριτσιών καθώς μπορούσες να ζητήσεις εύκολα φωτιά δίνοντας "σήμα" ενδιαφέροντος στην κοπέλα. Φυσικά η όλη άνεση στο ύφος της χειρονομίας έκρινε και το αποτέλεσμα, ενώ σπανίως αλλά πιθανώς η ωμή άρνηση της κοπέλας να δώσει φωτιά σήμαινε και την παταγώδη αποτυχία της αποστολής... Επιτρεπόταν σχεδόν παντού, στο ΚΤΕΛ, στα αεροπλάνα, έβλεπε κανείς γονείς μέσα σε αυτοκίνητα να καπνίζουν αρειμανίως και πίσω τα τέκνα τους να δέχονται στωικά τον καπνό. Ακόμη και μέσα στον κινηματογράφο υπήρχε η ανοχή, έως ώτου πλέον δεν φαινόταν η οθόνη για αυτό άλλωστε αποτέλεσε και τον πρώτο χώρο απαγόρευσης του καπνίσματος.


Τα χρόνια πέρασαν και επήλθε και ο αθλητισμός στη μόδα. Οι νεότερες γενιές που ακολούθησαν δεν ήταν και τόσο φίλα κείμενες στο κάπνισμα... Εντούτοις, παρέμεινε σταθερά σαν συνήθεια με ή χωρίς τις απαραίτητες σημειολογίες που κουβαλούσε... Μετά επήλθε ο νεοπλουτισμός και η επίδειξη ενδημική στον έλληνα, έδωσε την ανάγκη για ακριβά γούστα όπως Dunhill ή Bensons and Hedges. Τα οποία ακολουθώντας ένα πιο επαρχιωτικό βλαχομπαρόκ έδωσαν (επί τέλους) τη θέση τους σε πανάκριβα πούρα και γέμισε ο τόπος γκροτέσκο και ταρτούφους καπνιστές του πούρου. Τα ταξιδάκια στην Κούβα τις δυό δεκαετίες της αφθονίας και σπατάλης (90s και millennium) απέδωσαν καρπούς. Γέμισε ο τόπος Cohiba, Romeo and Juliet και κούτες-δώρα... Γαμβροί, επιτυχημένοι ή έτσι νόμιζαν και άλλοι μεγαλομικρόσχημοι άδραξαν τις πουράκλες και ρουθούνιζαν με κατακόκκινα μάτια επιδεικτικά στον κόσμο γεμάτοι μεγαλείο... Το χειρότερο είδος εξ' αυτών οι περιπτερέ, που κάπνιζαν φτηνιάρικα με κάκιστο καπνό, τυρρανισμένο στη βανίλια και στο τσέρι για να γίνεται ανεκτός...

Σήμερα ευτυχώς καποιοι ξαναγυρίζουν στο ταπεινό μα αξιοπρεπές σιγαρέτο που επίσης έκανε ανακαίνιση και φόρεσε ελκυστικά χρώματα επιστρατεύοντας τους καλύτερους σταρ για να το διαφημίσουν. Μαζί με τις νέες μόδες ήρθαν φυσικά και οι απαγορεύσεις... Ούτε στα ΚΤΕΛ, ούτε στα αεροπλάνα, ούτε σε αρκετούς κλειστούς χώρους... Λίγα τελευταία "κάστρα" έμειναν στην Ευρώπη... ένα εκ των οποίων η ταπεινή μας Πατρίς...

η ανωτέρω φωτό από εδώ...
Φυσικά στην προσπάθεια να αντιγράψουμε κάθε ευκολοεφάρμοστη και ανέξοδη ευρωπαϊκή μόδα ήταν και η πολλωστή φορά απαγόρευσης του καπνίσματος σε κλειστούς δημόσιους χώρους... Και όπως ήταν φυσικό, αντί να έχουμε οξύνοια ή χιούμορ όπως έτεροι Ευρωπαίοι καπνιστές (Ιταλοί - Γάλλοι) εμείς εκεί... Αντιδράσαμε σαν κακομαθημένα σχολιαρόπαιδα... Επιστρατεύσαμε μεγαλόσχημες φράσεις όπως "φασιστικό!", "αυταρχισμός!" προκειμένου να προστατέψουμε την αδιαφορία μας για τον δίπλα ή τον πτωχόν πλην τίμιο ναρκισσισμό μας, να μη χαλάσουμε τη ζαχαρένια μας δλδ. Μέχρι και στο φατσοβιβλίο συνενώθησαν κάποιοι καπνιστές για να προστατέψουν το δήθεν δικαίωμά τους. Τέλος μπήκε το φιλότιμο: "ελεήστε τον φτωχό καλιέ!". Για οικονομικούς λόγους οι μαγαζάτορες παραβιάζουν τον δήθεν νόμο απαγόρευσης του καπνίσματος... Ήδη οι δημόσιες υπηρεσίες (που απαγορεύεται αυστηρώς!) συνκαθίζουν στα γραφεία τους καπνιστές προκειμένου να περιορίζεται εκεί το κάπνισμα ή όπου είναι δυνατόν, φτιάχνουν καπνιστήρια σε ημιυπαίθριους φυλαγμένους χώρους (γιατί οι ΔΥ είναι δεκτικοί στην κοπάνα).



Το στενάχωρο είναι ότι κι εδώ θα μπορούσε το όλο μέτρο να δουλέψει ευεργετικά... Είμαστε ζεστή χώρα με καλό καιρό και δεν κάνει σχεδόν ποτέ κρύο. Οι ημιυπαίθριοι είναι το φόρτε μας και οι Δήμαρχοι θα έτριβαν τα χέρια τους για επέκταση των τραπεζοκαθισμάτων. Το κάπνισμα έξω από τα μπαρ ή ρεστωράν θα μπορούσε να αποτελέσει ένα ωραίο έναυσμα για να αρχίσουμε σαν λαός να ξαναφλερτάρουμε μεταξύ μας. Να γευτούμε ο ένας τον καπνό του άλλου μέσα από μια καλή κοινωνική όσμωση... Δυστυχώς φανήκαμε για άλλη μια φορά πολύ λίγοι... χωρίς χιούμορ, ή καλή τουλάχιστον διάθεση...

Οι περισσότερες φωτό από εδώ:

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας Δήμαρχος

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε μια πολύ άσχημη πόλη. Βία, εγκλήματα, κυκλοφοριακό, ατυχήματα, ναρκωτικά, βρωμιά και γκρίζοι δυστυχισμένοι πολίτες. Και δεν ήταν καμιά μικρή πόλη, είχε έξι εκατομύρια κατοίκους που είχαν παραδοθεί εντελώς στην μαυρίλα και δεν έλπιζαν σε τίποτε. Αντίθετα αντιμετώπιζαν αλλήλους εχθρικά και με περισσή βία. Ένα πρωί, ο διευθυντής του Πανεπιστημίου της πόλης που ήταν μαθηματικός και φιλόσοφος, εκεί που πήγαινε στη δουλειά του και βλέποντας την κατάντια της πόλης του, πήρε μια πολύ παράταιρη απόφαση. Δήλωσε την παραίτησή του στο Πανεπιστήμιο, αιτιολογώντας πως ήθελε να διευρύνει την διδασκαλία του και στα έξι εκατομμύρια κατοίκους.
Στους μαθητές του στο Πανεπιστήμιο, ο καθηγητής αυτός ήταν γνωστός για τους εκκεντρικούς τρόπους διδασκαλίας του. Για παράδειγμα, μια φορά που επικρατούσε χάβρα στο μάθημα, κατάφερε να επαναφέρει την τάξη βγάζοντας τα ρούχα του.Εφεύρισκε αστείους και εντελώς ανορθόδοξους τρόπους για να πετυχαίνει τον εκάστοτε εκπαιδευτικό στόχο του και περιέργως, πάντα τα κατάφερνε. Ήταν από τους πρωτοπόρους μιας εναλλακτικής παιδαγωγικής...
Για την προεκλογική καμπάνια του λοιπόν, φόρεσε μια ιδιόρυθμη στολή, αυτοχρίστηκε 'υπερπολίτης' και ξεχύθηκε στους δρόμους βάζοντας ταυτόχρονα υποψηφιότητα για δήμαρχος. Προτίμησε να τραβήξει την προσοχή του κόσμου με αυτόν τον σκαμπρώζικο τρόπο και αρκετοί τον αντιμετώπισαν ως γραφικό στην αρχή... Ωστόσο απαγοητευμένοι από τους δήμαρχους-μαφιόζους και τους επιτήδειους που είχαν μέχρι τότε, και επειδή όπως έλεγαν είχε αρκετά ειλικρινές πρόσωπο, τον ψήφισαν. Ο καινούργιος δήμαρχος όμως δεν είχε καμία σχέση με τους προηγούμενους. Η πρώτη του κίνηση ήταν να προσλάβει 20 γελωτοποιούς και να τους σκορπίσει στους δρόμους της πόλης. Η δουλειά τους ήταν να χλευάζουν όσους παραβίαζαν τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας.. Οι πολίτες όμως, άρχισαν παραδόξως να συμμορφώνονται γιατί αποδείχτηκε πως τους πείραζε πολύ περισσότερο η δημόσια χλεύη, παρά τα πρόστιμα. Αμέσως μετά, βγήκε σε διάφορες τηλεοπτικές εκπομπές και έκανε ντους ολόγυμνος, κλείνοντας ταυτόχρονα την παροχή νερού ενώ σαπουνιζόταν, για να δείξει στους πολίτες πώς μπορούν να εξοικονομούν νερό. Και η κατανάλωση νερού αμέσως έπεσε.
Όρισε Ημέρα Γυναίκας όπου οι άντρες θα φρόντιζαν τα παιδιά και οι γυναίκες θα έβγαιναν βόλτα στην πόλη. Αυτό, ήταν ανήκουστο γιατί η συγκεκριμένη πόλη ήταν πολύ επικίνδυνο μέρος τα βράδια, ενώ οι γυναίκες δεν έβγαιναν βόλτες σχεδόν ποτέ ως τότε. 700.000 γυναίκες γέμισαν τους δρόμους πανηγυρίζοντας ενώ ακόμη και o αρχηγός της αστυνομίας ήταν γυναίκα εκείνο το βράδυ. Το καλύτερο; Μοίρασε στους πολίτες ταμπέλες με thumbs up και thumbs down για να επιδοκιμάζουν ή να αποδοκιμάζουν δημόσια τις πράξεις των συμπολιτών τους. Πράγμα φυσικά που δεν έχασαν την ευκαιρία να το εμπεδώσουν δεόντως αλλά όλως περιέργως, ειρηνικά. Αυτή η καινούρια μορφή αλληλο-αποδοκιμασίας ήταν ότι έπρεπε τελικά. Σκαρφιζόταν αστείες ή περίεργες καμπάνιες για κάθε τί που ήθελε να πετύχει, όπως όταν ζήτησε να του τηλεφωνήσει (στο προσωπικό του γραφείο μάλιστα) όποιος πολίτης συναντούσε έστω κι έναν υποδειγματικό ταξιτζή. Σύντομα, 150 τηλεφωνήματα συντέλεσαν στο να δημιουργηθεί ομάδα ταξιτζήδων που ο δήμαρχος ονόμασε Ιππότες της Ζέβρας και είχαν την προσωπική του υποστήριξη. Ίδρυσε επίσης ταμείο εθελοντικών φόρων για όσους ήθελαν να δώσουν επιπλέον χρήματα (!) στο δημοτικό ταμείο. Φυσικά το εθελοντικό αυτό ταμαίο γέμισε με χρήματα. Προσπαθώντας να δείξει πόσο σημαντική είναι η ανθρώπινη ζωή, ζωγράφισε αστέρια σε κάθε σημείο θανάτου από τροχαίο στην πόλη, πράγμα εξαιρετικά έξυπνο γιατί το αποτέλεσμα ήταν παράξενο, αφού όλοι αυτοί οι αδικοχαμένοι συμπολίτες γίνονταν ξαφνικά οι αστέρες της πόλης.
Έκανε και διάφορα άλλα. Πχ έβαζε στις δημόσιες τουαλέτες (που στην πόλη εκείνη μια φορά κι έναν καιρό ήταν πολλές) μια έντονη μαύρη τελεία στο κέντρο, κι έτσι οι χρήστες άθελά τους σημάδευαν σωστά και ως αποτέλεσμα ήταν πιο καθαρές από κάθε άλλη φορά... Ενοείται ότι πολλαπλασίασε τις δημόσιες τουαλέτες που θεώρησε βασικό συστατικό της πόλης του. Σαν αποτέλεσμα η πόλη ξαφνικά ήταν περισσότερο καθαρή...
Όχι, δεν είναι παραμύθι. Πρόκειται για τον Κολομβιανό Antanas Mockus, τον δήμαρχο της Μπογκοτά το 1993. Μετά το πέρας της θητείας του, ο παράξενος αυτός δήμαρχος, ξεκίνησε διαλέξεις αναλύοντας τα συμπεράσματά του από το κοινωνικό του πείραμα. Ένα από τα συμπεράσματά του είναι πως η γνώση δίνει δύναμη αρκεί να καταφέρεις να τη μεταδώσεις μέσω της τέχνης, του χιούμορ και της δημιουργικότητας. Μόνο έτσι οι άνθρωποι αποδέχονται τις αλλαγές.

Καθώς πλησιάζουν εκλογές Δημοτικές-Περιφερειακές καλό είναι οι πολίτες να έχουν υπόψη τους τo "παραμύθι της Μπογκοτά" όπως δημοσιεύτηκε στα αρχεία της εφημερίδας του Χάρβαρντ.
ΥΓ> Η ιστορία και μεγάλο μέρος του κειμένου είναι κυρίως από τον φίλο μου Παναγιώτη.

10 Αγάπες...

Στα 3 περίπου χρόνια της ψηφιακής παρουσίας μου έχω αρκετές φορές συμμετάσχει σε παιχνίδι που υποδηλώνει ζητήματα του χαρακτήρα ή της εκάστοτε "φάσης" που ο καθείς περνάει εκείνη τη στιγμή όταν δλδ ανταποκρίνεται σε ένα τεστ. Η καλή φίλη roadartist με κάλεσε λοιπόν να δώσω κι εγώ 10 αγάπες μου. Ιδού λοιπόν:

• 1. Ο Έρωτας... χωρίς σχόλια...
• 2. Η Μουσική... έχω περάσει αρκετό διάστημα χωρίς ανθρώπους, ποτέ χωρίς μουσική.
• 3. Η Τέχνη... Σε όλες τις εκφάνσεις της. Εξωραΐζει τη ζωή μας. Ομορφαίνει τον κόσμο μας και πλαταίνει τον νου... Ανοίγει παράθυρα, προσφέρει έμπνευση και φαντασία.
• 4. Οι γάτες/τοι. Τίμιοι και ισόνομοι ακριβοί φίλοι. Ως φιλόζωος, αγαπώ όλους τους τετράποδους φίλους, αλλά τα αιλουροειδή, έχουν μιαν ανώτερη θέση.
• 5. Το καλό κρασί... Ετούτη την περίοδο Θαλασσίτης Σαντορίνης. Στην Γαλλία chateau de Carbonais.
• 6. Η Γνώση... κυρίως το εκτυφλωτικό φως της. Ο Διαφωτισμός έκανε τους ευρωπαίους αυτό που είναι από μουζίκους...
• 7. Τα Δείπνα. Με παρέες. Εκείνα που ξεκινούν και τελειώνουν όποτε... Με λιτό φαγητό, καλό κρασί απαλή μουσική, και τον καπνό της πίπας μου-τουτέστιν αυστηρά σε εξωτερικούς χώρους.
• 8. Τα ταξίδια... μικρές ζωές μες τη ζωή μας.
• 9. Το Σινεμά... Με ταξιδεύει... αλλά είναι στιγμές που με εξυψώνει, όπως τα "Φτερά του Έρωτα" του Βιμ Βέντερς.
• 10. Τα βιβλία... προσφέρουν όμορφα και ήσυχα ταξίδια, με συνοδεία απαλής μουσικής...
• +1 που έχει εκλείψει πλέον... και μου λείπει αφάνταστα, αλλά στην εποχή μας είναι πλέον αναχρονιστική. Την αλληλογραφία. Μου προσέφερε όμορφες στιγμές και πραγματική αγωνία μέχρι να φθάσω στο σπίτι μου και να διαβάσω τις επιστολές με την ησυχία μου...

καλώ (και παρακαλώ ) όποιον θέλει να συμμετάσχει στο παιχνίδι...

...Επίρρητος αναστοχασμός ...

Μεγάλωσε στον εμφύλιο πόλεμο… τότε που ακόμη και οι ίδιες οι οικογένειες ήταν διχασμένες και αλληλοεξοντώνονταν. Διάλεξε στρατόπεδο νωρίς, χωρίς σχεδόν να το καταλάβει και στη συνέχεια βρέθηκε σε κάποια σκληρή φυλακή ως πολιτικός κρατούμενος. Εκεί απέκτησε τα περισσότερα κουσούρια του. Όπως το να μην πίνει μπύρα ή κρασί ποτέ του, αφού στη φυλακή ένεκα στέρησης του νερού που τους έκαναν για βασανιστήριο αφού τους είχαν βγάλει για ώρες στον ήλιο έπιναν τα ούρα τους. Το άλλο του κουσούρι ήταν ότι είχε την αίσθηση ότι κάποιος τον παρακολουθεί και είναι συνεχώς δίπλα του. Τον έβλεπε όταν ήταν μόνος του τόσο αληθινό που του μιλούσε για να ξεπεράσει τους φόβους του. Φυσικά η φανταστική φιγούρα σχηματοποιούταν συνήθως από κάποιον από τους βασανιστές του και ήταν «παρούσα» ακόμη και στις ιδιαίτερες συνευρέσεις του με την κοπέλα του και μετέπειτα σύζυγό του. Με τον καιρό έμαθε να τα συνηθίζει όλα τούτα. Και εις μάτην των ψυχώσεών του κατόρθωσε να κάνει οικογένεια και παιδιά και να βγει στον αγώνα για το μεροκάματο…

Εμπορικός αντιπρόσωπος. Είχε μια μοναδική ικανότητα να προσεγγίζει και να κερδίζει ακόμη και τους πιο δύστροπους ανθρώπους την οποία και αυτήν απέδιδε στα πέτρινα χρόνια του. Επίσης μια χαρακτηριστική του γλυκύτητα τον έκανε μοναδικό και ιδιαίτερα αγαπητό προσφέροντάς του αρκετούς φίλους στις πόλεις που επανειλημμένα περιδιάβηκε στα χρόνια της εργασίας του. Όλα αυτά τον έκαναν επιτυχημένο αποδίδοντάς του σημαντική οικονομική ανεξαρτησία ικανή να του προσδώσει τον αναγκαίο προσήκοντα σεβασμό στους οικείους του.

Ήταν ιδιαίτερα εμφανίσιμος και φρόντιζε να ντύνεται πάντοτε κομψά, κάτι που του παρείχε εκτός των άλλων και μιαν κάποια γοητεία στις γυναίκες. Έτσι ήταν περιζήτητος στις παρέες και καμία σύζυγος εμπόρου στις διάφορες πόλεις που περνούσε δεν δυσανασχετούσε για να βγουν μαζί του έξω. Αντίθετα φρόντιζαν να μην αφήσουν τον σύζυγό τους μόνο του με αυτόν καθώς ήταν κάτι σαν «μαγνήτης» του ωραίου φύλου. Παρόλα αυτά δεν είχε δώσει ποτέ δικαίωμα ούτε λαβές για σχόλια σε κανέναν.

Στα ατέλειωτα μοναχικά βράδια του πάντως διάβαζε βιβλία τα οποία τον ταξίδευαν σε μακρινούς τόπους. Από τα γνωστά μυθιστορήματα που τα είχε διαβάσει σχεδόν όλα αντλούσε και τις περίτεχνες ατάκες του που επιστράτευε κατά την περίσταση. Κάποιες ήταν επιτυχημένες, άλλες προκαλούσαν αμφίθυμα συναισθήματα. Μια φορά συνέτρωγα με μια φίλη μου στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου και ο Χ. ήταν τελείως τυχαία σε μια διπλανή παρέα… Σηκώθηκε ευγενικά και ήρθε να μας χαιρετίσει και καθώς εμείς φεύγαμε εκείνη την ώρα και κατόπιν των αναγκαίων συστάσεων που έκανα εγώ, αυτός είπε στη φίλη μου «Δυο άνθρωποι χωρίζουν λίγο πριν γνωριστούν», άσημη ατάκα από τον Ντοστογέφσκυ.

Τα χρόνια πέρασαν και κτύπησε το τηλέφωνό μου ξαφνικά… Ήταν η κόρη του νομίζω που με πληροφόρησε για την ξαφνική παντοτινή αποδημία του. «Έχει αφήσει κάτι για σένα μου είπε…». Μετά τα τυπικά, επισκέφθηκα το σπίτι του, όπου συνειδητοποίησα ότι είχα να πάω 20 χρόνια. Στο γνώριμό μου εσωτερικό του λίγα είχαν αλλάξει, εκτός από ότι κάθε ελεύθερο τμήμα των τοιχίων του σε όλα τα δωμάτια ήταν ράφια με βιβλία.

Η σύζυγός του κούνησε απρόθυμα το κεφάλι της δείχνοντάς μου όλα τα βιβλία, για το τι να τα έκανε… «Υπάρχουν και οι βιβλιοθήκες» ανταπάντησα «μπορείτε να τα δωρίσετε κάλλιστα»… «Σωστά» αποκρίθηκε βουβά… Μου έδωσε ένα δέμα που ήταν για μένα και έπρεπε να μου το έχει δώσει εδώ και καιρό…

Το πήρα κι έφυγα… Η εξώπορτα της πολυκατοικίας μου βρόντηξε καθώς έμπαινα βιαστικά… Άνοιξα το δέμα… Τρία βιβλία με ωραίο παλαιό δέσιμο όλα κι όλα… και μια επιστολή αναφερόμενη σε μένα…

«…Τον δρόμο που θα πάρεις στην ζωή σου δεν θα τον βρεις στις σελίδες κανενός βιβλίου…

Κανένας μαυροπίνακας δεν θα χαράξει τις γραμμές των δικών σου οριζόντων…

Ούτε περίτεχνα σχέδια δεν προγράφουν τι θα κάμεις στη ζωή σου…

Στις στάλες της βροχής… εκεί ίσως αν ψάξεις

ή στο θρόισμα των πεύκων όταν τα φυσάει ο νοτιάς…

σε φευγαλέα βλέμματα… σε φωτισμένα πρόσωπα…

Στου βυθού το λαμπύρισμα,

ή στης ξασπρισμένης πέτρας τις μυστικές χαραγές.

Στην οσμή του σιταριού μετά από τη βροχή…

Στους πορτοκαλεώνες τα ανοιξιάτικα δειλινά…

Στο παλιωμένο εικονοστάσι…

Σε έρημα ορεινά χωριά…

Στις λιτές ισχνές φιγούρες του εβένου…

Στον παλιό προσφυγικό συνοικισμό…

Στα καλά βιβλία που θα απαντήσεις στο διάβα σου…

Στους μακρινούς φάρους της γνώσης.

Στην αντιφεγγιά των άστρων…

Σε μια παιδική αγκαλιά…

Εκεί θα βρεις τα υλικά που θα στρώσουν τη δική σου στράτα…

Κι αν δεν γίνεις ο μεγάλος και τρανός που κάποτε ονειρεύτηκες… Όλα τούτα τα ακριβά διαμάντια που αλίευσες στήνουν τον δικό σου ανεκτίμητο θησαυρό… Τώρα πλέον ξέρεις πόσο πολύ ακριβός υπήρξες…

Μ’ αν τα προσπέρασες όλα αυτά με ξιπασιά, όλη η ζωή σου στράφι πήγε…»

Ζούμε σε μια σεισμική χώρα, ή σε μια εικονική πραγματικότητα?

Το άρθρο αυτό δεν ενέχει απόψεις από τη σκοπιά ενός ειδικού. Δεν απαιτείται δηλαδή να είναι κανείς ειδικός για να αποτιμήσει τα αυτονόητα. Είμαστε μια χώρα που συμβαίνουν συχνά ισχυροί σεισμοί και όχι σπάνια σε κατοικημένες περιοχές. Πάντα η πολιτεία μετά την αποτίμηση κάθε σεισμού, παπαγαλίζει μέσω διαφόρων τυχάρπαστων ή και αρμοδίων φωνών το προφανές: «πρέπει να μάθουμε να ζούμε με τους σεισμούς».

Τι γίνεται όμως στη συνέχεια? Όπως σε πολλά άλλα πράγματα: τίποτε.

Ας ξεκινήσουμε όμως από αυτά που πρέπει να κάνουμε σε ατομικό-οικογενειακό επίπεδο:

Α. Πρέπει εκ των προτέρων να έχει συμφωνηθεί ένα σημείο συνάντησης της οικογένειας στην περίπτωση ενός μεγάλου ισχυρού σεισμού. Τα κινητά θα είναι εκτός λειτουργίας για αρκετές ώρες. Συνήθως προτιμάται ο πλησιέστερος για όλους ανοικτός χώρος. Δεδομένης της μεγάλης προσέλευσης από περιοίκους το σημείο συνάντησης μέσα σε αυτόν θα πρέπει να είναι πολύ συγκεκριμένο.

Β. Θα πρέπει να επεκτείνουμε το σενάριο και στα σχολεία-παιδικούς σταθμούς που φοιτούν μέλη της οικογένειας. Να συζητήσουμε με τους Διευθυντές για ορισμό τόπου συγκέντρωσης και ενεργειών κατόπιν ενός σεισμού. Οι γονείς μπορούν να καταφθάσουν και να παραλάβουν τα παιδιά τους σε δεύτερο χρόνο.

Ζητήματα άκρως επείγοντα που αφορούν την πολιτεία:

Γ. Κάποιοι από τους πολίτες (Ιατροί, Τροχονόμοι, Αστυνομικοί, Πυροσβέστες, ΔΥ μέλη πολιτικής προστασίας) πρέπει να πάνε σε συγκεκριμένους χώρους προ-συγκέντρωσης, αφού ενδεχομένως οι χώροι εργασίας μπορεί να είναι ακατάλληλοι . Ειδικές κατηγορίες όπως οι Τροχονόμοι απαιτείται να πάνε κατευθείαν σε μεγάλες αρτηρίες ώστε να ρυθμίσουν την κυκλοφορία τις πρώτες κρίσιμες ώρες καθώς τίποτε δεν θα λειτουργεί και προφανώς ούτε οι φωτεινοί σηματοδότες. Αν αυτό δεν γίνει θα υπάρξει εκτεταμένη ακινητοποίηση οχημάτων τόσο εποχούμενων που πρέπει να μετακινηθούν, όσο και ασθενοφόρων που θα πραγματοποιούν διακομιδές τραυματιών.

Δ. Αναγκαστικά προς διευκόλυνση των τελευταίων αλλά και προς διευκόλυνση της μετακίνησης σωστικών συνεργείων, κάποιες κεντρικές λεωφόροι θα πρέπει να αποκλειστούν για τα ΙΧ. Αυτές θα πρέπει να είναι καλά γνωστές στους οδηγούς ώστε αυτοί να τις αποφύγουν ή και να τις εκκενώσουν έγκαιρα.

Ε. Ειδικά οι οδηγοί των ΙΧ και δικύκλων πρέπει να γνωρίζουν καλά πως πρέπει να συμπεριφερθούν κατά τη διάρκεια και αμέσως μετά από μια σεισμική δόνηση. Θα υπάρχουν εκατοντάδες άνθρωποι που θα ξεπετάγονται αλλόφρονες από τις εισόδους των σπιτιών και των κτηρίων στο δρόμο. Αν οι εποχούμενοι συνεχίσουν την πορεία τους ή και επιταχύνουν διακινδυνεύουν να τραυματίσουν σοβαρά πανικόβλητους πεζούς.

Ζ. Το σημαντικότερο. Αναγκαστικά σε έναν δυνατό σεισμό υπάρχουν τραυματίες και ενδεχομένως νεκροί. Πρέπει να είναι γνωστό ποια νοσοκομεία θα ανοίξουν πρώτα για να υποδεχθούν τα περιστατικά, ώστε να γνωρίζουν οι πολίτες ποιο είναι πλησιέστερο. Προφανώς να υπάρχει διαρκής ενημέρωση για ανάγκες σε αίμα, για επάρκεια υλικών από έγκυρη ραδιοφωνική συχνότητα.

Η. Εξίσου σημαντικό είναι να υπάρχει ενιαίο δίκτυο ενημέρωσης των πολιτών από ραδιόφωνο-τηλεόραση. Να συντονιστούμε σε συγκεκριμένες συχνότητες όπου θα υπάρχει ενιαία και έγκυρη πληροφόρηση.

Θ. Στα πολυπληθή και μεγάλα κτήρια είναι απαραίτητες τακτικές ασκήσεις εκκένωσης. Μέρος του προσωπικού θα φοράει διακριτικά και θα κατευθύνει προς την πλησιέστερη ασφαλή έξοδο τους επισκέπτες. Προφανώς θα είναι επιφορτισμένο στην διάνοιξη των διεξόδων διαφυγής, να διατηρήσει ξεκλείδωτες κάποιες θύρες που κανονικά είναι κλειδωμένες κα.

Ι. Ταχεία πρώτη πλήρωση ειδικών καταυλισμών που θα εξυπηρετήσουν ειδικές και ευπαθείς ομάδες. Προφανώς οι ανήκοντες σε αυτές πρέπει να γνωρίζουν καλά την πλησιέστερη θέση τους. Το αυτό και για το συσσίτιο τις πρώτες ώρες μετά από έναν καταστροφικό σεισμό.

Κ. Είναι σημαντική η συμπεριφορά των κατοίκων κατά τη διάρκεια ενός ισχυρού σεισμού. Ιδίως πρέπει να γνωρίζουν που πρέπει να προφυλαχθούν μέσα σε συγκεκριμένα κτήρια. Οι οδηγίες του ΟΑΣΠ είναι αναχρονιστικές καθώς αποτρέπουν έξοδο σε μπαλκόνια ή προτρέπουν μαθητές να μπουν κάτω από θρανία. Σε κτήρια οπλισμένου σκυροδέματος οι οδηγίες πρέπει να αναθεωρηθούν.

Στοιχειώδης αντισεισμική προστασία προϋποθέτει τουλάχιστον όλα τα παραπάνω. Δεν απαιτούν χρήματα. Μόνο οργάνωση και συνεννόηση. Είναι αναγκαία για χώρες σαν την δική μας που έχει συχνά σεισμούς και προκλητικό το γεγονός ότι ακόμη κάτι τέτοιο εκλείπει…

Κλείνοντας να θυμίσω κάποια από τα ευτράπελα του σεισμού της Αθήνας 1999:

-Πεζός στη Σόλωνος που ποδοπατήθηκε από όχημα του οποίου ο οδηγός έκρινε σκόπιμο να επιταχύνει.

-Μοτοσικλετιστής που σταμάτησε και παρασύρθηκε θανάσιμα από όχημα που επιτάχυνε κατόπιν πανικού του οδηγού του στον σεισμό της Μεθώνης του 2008.

-Εκτεταμένα μποτιλιαρίσματα σε όλο το δίκτυο του λεκανοπεδίου. Ακίνητα οχήματα για ώρες που δυσχέραναν ή και ανέκοψαν την κίνηση των ασθενοφόρων. Το μποτιλιάρισμα και η δυσκολία στη ροή πανικόβλητων εποχούμενων στη λεωφόρο Ηρακλείου είχε σαν αποτέλεσμα ακόμη και πυροβολισμούς από ευέξαπτο οδηγό.

-Ώρες αδιανόητης αγωνίας και αναζήτησης συγγενών καθώς τα κινητά δεν λειτουργούσαν. Οι περισσότερες μετακινήσεις πολιτών με οχήματα ή χωρίς ήταν άσκοπες καθώς το μόνο που προσπαθούσαν ήταν να μάθουν ή να βρεθούν με οικείους.

-πραγματικές δύσκολες ώρες στις πληγέντες περιοχές όπου για αρκετές ημέρες οι υποστηρικτικές υποδομές ήταν ελλιπείς.

- Κάκιστες διακομιδές που ίσως να ευθύνονται και για θανάτους την περίοδο εκείνη.

-Εκτεταμένα ανεύθυνη παραπληροφόρηση από ιδιωτικά-δημόσια ΜΜΕ.

Μετά από κάποιον μεγάλο σεισμό δεν είναι απαραίτητο να μας πιάνει πανικός. Πρώτα ας μάθουμε το επίκεντρο. Δύο ιστότοποι για να δείτε αμέσως το επίκεντρο είναι το Ευρωπαϊκό-Μεσογειακό σεισμολογικό κέντρο καθώς και το site του πανεπιστημίου Αθηνών .

Ένας μικρός απολογισμός...

Δεν είχα σκοπό να γράψω αυτό το ποστ. Στην πραγματικότητα ήταν ένα από αυτά, τα πολλά που ήθελα να κρατήσω για τον εαυτό μου. Αυτό που με έκανε να το μοιραστώ με τον περιστασιακό και σποραδικό αναγνώστη δεν είναι παρά η διάθεσή μου να εκθέσω όσο καλύτερα μπορώ ανασκευάζοντας παράλληλα μια περίοδο (αυτήν του τέλους των 80ς) την τελευταία ίσως belle epoque της Αθήνας και της Ελλάδας γενικότερα που ευτυχώς πρόλαβα να την γνωρίσω και για να μην παρεξηγηθώ καθόλου δεν νοσταλγώ...

Η Sloveige Donmartin δεν ήταν παρά ένα λυρικό στιγμιότυπο των ερωτικών μας χαρτών εκεί στα 20 χρόνια μας στα 1987 που έμεινε ανεξίτηλο καθώς αποτυπώθηκε για πάντα σε φωτογραφικό χαρτί από τον Wim Wenders στην ταινία του Der Himmel aus Berlin ή WINGS OF DESIRE ή “τα φτερά του Έρωτα” όπως αποδόθηκε στην Ελληνική αυτή η καταπληκτική ταινία που απέδωσε τις ανησυχίες μας και τη διάθεση των νέων της Ευρώπης τότε ενάντια σε λογής διαχωρισμούς με σύνορα πολιτικές κλπ. Ο κόσμος σήμερα δεν μπορεί με τίποτε να κατανοήσει, πως αν δεν ήθελαν οι τότε νέοι, ούτε Ευρωπαϊκή Ένωση, ούτε κοινό νόμισμα θα επιτυγχάνονταν αν δεν ήταν ώριμα δεκτική η κοινωνία.

Η Σλοβέιγ το πρόσωπο που απεγνωσμένα αναζητούσαμε σε συναυλίες, στα όνειρα στους γύρω μας. Έτυχε τότε να ταξιδέψω στο εξωτερικό με inter-rail και από την απομονωμένη και εσωστρεφή χώρα μας τότε να δω και να αφουγκραστώ για πρώτη φορά τον ενιαίο Ευρωπαϊκό παλμό. Όχι εξωραϊσμένο όπως παρουσιάστηκε από τα σποτάκια, μα αληθινό, ακατέργαστο, βίαιο. Όπως ήταν η νεολαία τότε που ήθελε να ξεφύγει από τα στερεότυπα. Να γκρεμίσει τα σύνορα, τον αυταρχισμό, τις δικτατορίες του τότε Ανατολικού Μπλοκ, να εδραιώσει μιαν ελπίδα για ειρήνη, για έναν κόσμο με λιγότερη βία. Να αφήσει κι αυτή ανεξίτηλο κάπου το στίγμα της. Αληθινό, γρανιτένιο μακριά από το ψεύτικο, επιτηδευμένο, λουστραρισμένο και εικονικά πνιγμένο στις ουσίες 60ς. Ένα στίγμα ντυμένο από βιοτεχνίες, κόπο, και ανάγκη για αμφισβήτηση όλων των θέσφατων και ιερών τεράτων. Ότι δεν γίνει κατανοητό, ότι δεν είναι αληθινό, στην πυρά... Να γκρεμίσουν τα τείχη. Να γκρεμίσει το τείχος!

Η γενιά των νέων στα 80ς με δύσκολα μέσα, χωρίς πολλά χρήματα κατόρθωσε μόνο να υπερπηδήσει τα τείχη... Νόμισε ότι θα τα γκρεμίσει αλλά τελικά βοήθησε απλά στο κτίσιμο νέων. Τουλάχιστον δεν υπήρξαμε αρχιτέκτονες. Μόνο πτωχοί εργάτες. Ηττήθηκε από τη σφοδρή αντεπίθεση των μεγάλων κερδοσκόπων αυτού του κόσμου, των μαφιόζικων τραστ και κυρίως της άμετρης απληστείας της Δύσης που βρήκε την καθ' ημάς ανατολή απροετοίμαστη. Η γενιά μας ήταν κυρίως χαμένη. Δεν γνώρισε κοινωνικό κράτος ούτε δουλειές, απόδοση κόπων, αναγνώριση σπουδών, δεν έτυχε ούτε αυτή σημαντικής παιδείας. Αντί της υπέρβασης εξαργύρωσε μια θέση κάπου. Η λαίλαπα των πρότζεκτ, της ευρωπαϊκής ανολοκλήρωσης της πλαστικής κουλτούρας της ελαφρότητας που επικράτησε δεν άφησε τίποτε για μας τους απλούς ανθρώπους με τα Τ-Shirts τα Τζιν τις μηχανές. Τις παραλίες μας τις απέκλεισαν οι ξαπλώστρες, ενώ οι Δήμοι φωταγώγισαν τα στέκια από όπου αντικρύζαμε τα αστέρια. Μπάζωσαν και έκαναν lounge restaurants το ζωτικό μας χώρο. Τα παγκάκια μας σάπισαν και τα πεζοδρόμια μας τα κατέλαβαν θεόρατα αναιδέστατα τζιπ.

Μαζί με τις ελπίδες που ανέτειλαν την δεκαετία του 80, την απλότητά και τη δίψα έσβησε και η Σλοβέιγ από τούτη τη ζωή αρκετά ανεπάντεχα και αρκετά νέα, στο Παρίσι το 2007. Οι στίχοι του Nick Cave στοιχειώνουν τις υποσχέσεις που δώσαμε πριν μπούμε κι εμείς για πάντα μέσα στη συμβάτικότητά μας. Ώσπου να χαθούμε με τη σειρά μας οριστικά από το τοπίο

Some things we plan, we sit and we invent and we plot and cook up;others are works of inspiration, of poetry;

Και ο Έρωτας? Αυτός πάντα υψικρατεί για κείνους που τον ψάχνουν ακατέργαστο, ανεπιτήδευτο και αληθινό. Για τους υπόλοιπους υπάρχουν οι πρόζες τα καμώματα, οι "ρωσίδες" και πολλά άλλα εν μέσω κοκτέιλς ουσιών. Όμως: “Αν δεν αγαπάς κανέναν σε τούτη την Κόλαση είσαι χαμένος”.

απέσβετο...

...

...είπατε τω βασιλεί. χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά, ουκέτι Φοίβος έχει καλύβαν, ου μάντιδα δάφνην, ου παγάν λαλέουσαν. απέσβετο και λάλον ύδωρ

Καλό καλοκαίρι ας έχουμε...

Il faut aller chercher l'argent là où il est

Αξιότιμε κύριε Πρωθυπουργέ και λοιποί ενδιαφερόμενοι,

Για να βρείτε που πήγαν κάποια από τα χρήματα ξεκινήστε από εδώ:

Από τον Έρμιππο, με διευθύνσεις και ονόματα…

Μέρος 1ο

Μέρος 2ο

Μέρος 3ο

Μέρος 4ο

και ένα ενδιαφέρον για το ΠΑΙΔΩΝ. Παρακαλώ διαβάστε το!

Ο λόγος κυρίως επειδή την τελευταία περίοδο τα μπλογκς έχουν κατασυκοφαντηθεί με την πληθώρα λογής πρωκτικών που κυκλοφορούν, πράγμα που με υποχρεώνει να ανεβάσω και εγώ την ανάρτηση, με την ελπίδα να ανανήψουμε κάποτε... (Η χώρα όχι οι μπλόγκερς)

UPGRADE

Μέρος 5ο

Μέρος 6ο και φαρμακερόν!

Άντε με τις υγιές μας!

Επικείμενη Αυτοπαράθεση

Δεν μας κάνουν πλέον εντύπωση οι ειδήσεις αυτού του είδους. Περνούν στα ψιλά... Εχτές μόλις βρέθηκε ένας συνάνθρωπός μας νεκρός τεμαχισμένος σε κάδο απορριμμάτων. Την επομένη που βρέθηκε το άψυχο κορμάκι κοπέλας σε άλλο κάδο. Την ίδια ημέρα που κάποιοι έκοψαν το νήμα της ζωής ταβερνιάρη προφανώς για τις εισπράξεις. Τρεις ακόμη νεκροί από μικροεγκλήματα. Οι αριθμοί πλέον δεν εκπλήσσουν. Μας τρομάζει και μόνο η ιδέα. Για αυτό και την ξορκίζουμε γρήγορα: "Αλλοδαποί θα ήταν" ή μονολογούμε: "μακριά από μας!" (πόσο μακριά αλήθεια?). Τόσο φθήνυνε η ζωή μας?

Η ζωή είναι το μοναδικό αυθύπαρκτο και αυτοσυνεπές αξίωμα. Μετά από αυτήν είναι η άβυσσος. Δεν ορίζεται πλέον ούτε κόσμος ούτε σύνολα... Εκεί που τελειώνει η ζωή πρέπει κανονικά να τερματίζει κάθε ανθρώπινη και ουμανιστική δραστηριότητα. Αυτό είναι σε πολλούς απο εμάς προφανές. Για αυτό και δεν χαρήκαμε καθόλου την συντονισμένη κινητοποίηση που αμαυρώθηκε από τα τρία θύματα της τράπεζας Marfin. Θύματα που οι χαμηλοί κοινωνικοί μας αυτοματισμοί έσπευσαν να σκυλέψουν τάχιστα. Η ζωή λοιπόν είναι το προφανέστερο αξίωμα.

Κάποιοι στο όνομα της όποιας επιβίωσής τους ή τάσης τους για αχαλίνωτο και γρήγορο πλουτισμό προβαίνουν ασμένως στο να την αφαιρούν... Για αυτούς προφανώς οι άλλοι που εκτελέστηκαν δεν είναι άνθρωποι αλλά κάτι πολύ κατώτερο... Εκτελούν επαγγελματικά εις το όνομα πατρώνων, του αφεντικού, της κλίκας... Να πεθάνει ο αντίπαλος. Εξοντώνοντας βιολογικά τους άλλους αμέσως εδραιώνεται μια παρέα νταβατζήδων: Θα πουλάει προστασία, θα μανατζάρει το trafficking (δες τι έπαθε αυτή που βρέθηκε στον κάδο που αρνιόταν να πάει με 30 πελάτες καθ' εκάστην). Η κοινωνία μας, εκείνη της αδιαφορίας φυσικά θα αναγνωρίσει την αξία της "παρέας" αυτής. Γρήγορα σιωπηλά θα υποταχτούμε ακόμη μια φορά. Ενδεχομένως κάποιοι από μας που τους περισσεύουν 5 δεκάρες να σπεύσουν να ασφαλίσσουν κι άλλο τα πορτοπαράθυρα του σπιτιού τους. Εκείνα που παλιά τα καλοκαίρια τα άφηναν ορθάνοιχτα για να απολαμβάνουν το τραγούδι των γρύλλων τις νύχτες.

Αναντίρρητα κάποιες μάνες περιμένουν σε μια γωνιά τούτου του κόσμου νέα για αυτά τα χαμένα παιδιά τους. Πάει καιρός που διάβασαν ή άκουσαν νέα τους. Ανάβουν το καντήλι να τα προσέχει η Παναγία και σταυροκοπιόνται ενώπιον κάποιου ξεθωριασμένου εικονίσματος. Το βλέμμα των Αγίων τρεμοπαίζει από το ημίφως που εκπέμπει ένα ασθενικό καντήλι. Όπως κάθε μητέρα μεγάλωσαν με κόπο τα παιδιά τους. Ανέχτηκαν προσβολές, κατάπιαν κουβέντες, έκαναν υποχωρήσεις και στήθηκαν σε ουρές στωικά για να εξασφαλίσουν το γάλα των. Έτρεξαν αργά τις νύχτες προς αναζήτηση ιατρικής βοήθειας όταν εκείνα 7χρονα ψήνονταν στον πυρετό και βυθίζονταν στην αγκαλιά τους. Η Μάνα παντού ίδια είναι. Μονολογεί καθώς τελειώνει την προσευχή της ότι "Δεν μπορεί και σήμερα καλή ήμουν θα μου το αναγνωρίσει η Παναγία αυτό". Η Μάνα ταυτίζεται με τη ζωή και είναι αξιωματικά συνδεδεμένη με αυτήν.

Όσο πιο πολύ αποδομείται η κοινωνία μας τόσο θα μπαίνει η αμφισβήτηση της αξίας της ζωής του διπλανού. Η κοινωνική ασυνειδησία φυσικά ενθαρρύνεται και καλλιεργείται από τη διαφθορά, διαπλοκή και όλα τα δεινά της πρόσφατης πολιτικής μας έκπτωσης. Κάποιοι προσπαθούν να μας κάνουν να αισθανόμαστε συνένοχοι. Κάποιοι άλλοι προσπαθούν να σπείρουν διχόνοιες ρίχνοντας το φταίξιμο στους "άλλους" τους "ξένους". Όλοι μας όμως διαισθητικά έστω μαντεύουμε εύκολα το τι μπορεί να περιμένει κανείς στα προσεχώς αυτής της χώρας-πόλης-γειτονιάς του κόσμου... Το βέβαιο είναι ότι ούτε προλάβαμε να αποχαιρετίσουμε την Ελλάδα που ξέραμε ούτε και να την χαρούμε...

Ασίνην τε...

Περιδιάβηκα το κάστρο μιαν Κυριακή μεσημέρι αναζητώντας τα χνάρια του ποιητή... ψηλαφώντας τα βράχια που κατέβαιναν απότομα στον αιγιαλό για να εμβαπτισθούν ξανά και ξανά εδώ και χιλιάδες χρόνια σμίγοντας το φως με το αέναο υγρό στοιχείο. Το θρόισμα από τα διπλανά πεύκα που έγερναν τον ίσκιο τους νωχελικά, μου θύμιζε τους ψιθύρους που κάποτε στοίχειωσαν τα λόγια των δυό μεγάλων ποιητών, του αρχαίου και του τωρινού που με το σκουτάρι του προσπάθησε να σκεδάσει την αναπόδραστη λήθη: «Ασίνην τε...».

Το μάταιο του αρχαίου κλέους, συμπιεσμένο σε ένα μικρό χρονικό διάστημα του χωρόχρονου, που εξαφάνισε μοιραία τις αναγκαίες λεπτομέρειες... Λειασμένο σήμερα πλέον, περιέχει μόνο ακατανόητες φράσεις του Αιόλου σμιλεμένες σε τούτες τις πέτρες που απαρτίζουν τα απομεινάρια της αρχαίας ακρόπολης. Ακρογωνιαίοι λίθοι, ακλόνητοι, πασχίζουν χρόνια τώρα να στηρίξουν το παιχνίδισμα της λησμονιάς με χαμένα ίχνη που μάταια προσπαθούμε να αγγίξουμε από το μακρινό παρελθόν...

Όσο κι αν ψάξεις, εκείνα σβήνουν μέσα στο τόσο φως, χαμένα στο θρόισμα των φύλλων, στο πετάρισμα των μελισσών και στον φλοίσβο... που εκπέμπει σταθερά χιλιάδες χρόνια τώρα τα ίδια λόγια του Πρωτέα, και της Θέτιδας , ακατανόητα για μας τους αμύητους πεπλεγμένα στα πλούσια μαλλιά της Λευκοθέας...

Για μας τους σημερινούς, μόνο η αρχέγονη ανάγκη της άγαρμπης εκμετάλλευσης προσπαθεί με τη βία να χωθεί μέσα στις θερινές τουριστικές αναλαμπές εισβάλλοντας κάπως ασύμβατα στην αδιάλειπτη αρμονία του χώρου. Ένα κάμπινγκ σχεδόν μέσα στον αρχαιολογικό χώρο, και μια ταβέρνα ευτυχώς ήσυχη ένεκα της περιόδου. Ένα αυτοσχέδιο πάρκιν με εγκαταλειμμένα ίχνη αστέγου νυκτερινού έρωτα: ένα καλσόν, και ένα άδειο κουτί durex. Δεν ξέρω τι ακριβώς αποτελούσε την ύβρη ή τη θυμηδία και χάθηκα στις λεπτομέρειες απορροφημένος από το εκτυφλωτικό φως των ποιητών, της θάλασσας, και των κραταιών λιθοδομών... «Ασίνην τε...»

Δεν είχα αίσθηση, ζέστης ή κρύου ή χαρμολύπης... μονάχα ένα μούδιασμα κι ένα υπερβολικό δέος, απέναντι στα μη αποκρυπτογραφημένα νοήματα της μαρμαρυγής, στις γραμμές και τις καμπύλες, στους θεϊκούς κεχρισμένους βράχους που άγγιξα με τα χέρια μου. «Ασίνην τε...»

PS> Η φωτογραφία ήταν από το μπλογκ της Μαρίας Τζιρίτα

...Επιστροφή...

...Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει η έννοια επιστροφή... όταν λείπεις δυό χρόνια από κάπου και γυρίζεις, αυτό το κάπου έχει αλλάξει ριζικά, αλλά και εσύ έχεις αλλάξει... ίσως περισσότερο από όσο μπορείς να κατανοήσεις...

... Στα αγόρια της ηλικίας μου και άνω που η θητεία μας στο στράτευμα διήρκεσε δυό συναπτά έτη, θα υπήρξαν αναμφίβολα αντίστοιχα συναισθήματα κατόπιν της επιστροφής τους "στη βάση"...

...Λοιπόν παρόμοια συναισθήματα έχω και εγώ... νιώθω να γυρίζω στα ερείπια της δικής μου Ολύνθου...

Χωρίς φρουρό και πύλη για το απαραίτητο νεύμα, χωρίς βασιλικά πρωτεία και εννοείται κάτω από το καθεστώς ουδενός αρχαίου δράματος.

Η ζωή προχωράει όσο εμείς την σπρώχνουμε και μένει στάσιμη όσο εμείς αισθανόμαστε ότι μας βολεύει...

Ο χρόνος? Όχι αυτός πάντοτε περνάει...

Κατοπτρισμοί...

...πού πάνε οι άνθρωποι που φεύγουν?

Η αύρα τους? τα λόγια τους? οι σκέψεις ή οι αγωνίες τους?

Οι χαμένοι ή οι κερδισμένοι έρωτές τους?

Οι γκαρσονιέρες που κατοίκησαν, ξαναβαμμένες με αλλαγμένα τα ντουλάπια ούτε που θυμίζουν το δικό τους τότε... Ακόμη και τα κουδούνια στις προσόψεις είναι διαφορετικά...

Τα ποτήρια που ήπιαν το κρασί τους... τα αναμμένα καλοριφέρ κάποια χειμωνιάτικα απογεύματα που τους ζέσταναν κάτω από το χλωμό φως της μοναξιάς τους... τα ζεστά Αυγουστιάτικα μεσημέρια στην πόλη... οι ράθυμες κινήσεις τους...

Τα βήματά τους στους βρεγμένους δρόμους που σβήστηκαν και τα κάλυψε η σκόνη... Το φώς τους που περιθλάστηκε στο ξεθωριασμένο φωτογραφικό χαρτί... τα περίεργα μακρινά πλάνα εκεί που τους απεικονίζουν πίσω στις μακρινές, δικές τους δεκαετίες... Τα χαμένα Σαββατιάτικα απογεύματα με ένα χαρτί προπό και ένα μολύβι... τα βλοσυρά τους χαμόγελα, τυραννισμένων ανθρώπων, που τουλάχιστον χαίρονταν για μας τους τότε πιτσιρικάδες...

τα τραγούδια σουξέ της εποχής τους που τυχαία πέφτω πάνω τους στο διαδίκτυο και τους θυμίζουν έντονα... πονάνε περισσότερο από όσο διατείνονται οι καλλιτέχνες στους ακατέργαστους στίχους τους...

πονάει περισσότερο όσο η χαμένη νιότη, η χαμένη αθωότητα...

που πάνε οι άνθρωποι όταν φεύγουν?

Εκτός από εικόνες στους οικείους τους που ολοένα ξεθωριάζουν και με φωνές που ξεχνιώνται...

Γίνονται θάλασσα, χιόνια γκρεμών, αστρόσκονη, καστανόχωμα στα λιβάδια, κυκλώνες στην ατμόσφαιρα, σύννεφα, ουρανός... φως...

Mέλας Δρυμός - Μέλας Ζωμός

... το Freiburg είναι μια μικρή γερμανική πόλη στα σύνορα της Γερμανίας με τη Γαλλία και την Ελβετία πληθυσμού 250.000 κατοίκων περίπου...

... Είναι κλασσική κεντροευρωπαϊκή πόλη με το ιστορικό της κέντρο αυστηρά διατηρημένο που σήμερα για τρίτη εκατονταετία συνεχίζει να αποτελεί όμορφο πόλο έλξης τουριστικών και παραγωγικών δραστηριοτήτων. Πεζοδρομημένο, με μόνο το τραμ να το διασχίζει, ενώ το υπόλοιπο ανήκει στους πεζούς και στα ποδήλατα, που κυκλοφορούν κατά εκατοντάδες γύρω στην υπόλοιπη πόλη, εις μάτην του άσχημου συνήθως καιρού, αλλά σε φαρδείς ποδηλατόδρομους, δυό κατευθύνσεων με παιδεία τόσο των οδηγών μηχανοκίνητων όσο και των πεζών της πόλης...

... Μαζί με αυτά υπάρχει και ένα δίκτυο μαζικών μεταφορών, μητροπολιτικού (metro) και υπέργειων σιδηροδρόμων (τα λεγόμενα rail-bus) που καθιστούν το αυτοκίνητο μη αναγκαίο αρκεί κανείς να έχει διάθεση να περπατήσει δέκα λεπτά όπου κι αν μένει για να πάει στην εργασία του μέσα σε 20 το πολύ λεπτά... Όπως είναι φυσικό, παρόλο ότι βρέχει συχνά, οι δρόμοι είναι σχεδόν άδειοι από αυτοκίνητα και αρκετά ήσυχοι...

... Οι συνθήκες ζωής στην πόλη, τυπικά οργανωμένες, με πολλά από τα δικά μας προβλήματα να ενδημούν και εκεί, αλλά ήκιστα ως προς τα δικά μας... Το δημόσιο όχι μόνο δεν ταλαιπωρεί τους πολίτες, αλλά δεν απαιτείται τίποτε άλλο από την ταυτότητά τους μια φορά το χρόνο το πολύ 10 λεπτά , και αυτή είναι όλη η πάγια μέση γραφειοκρατία τους, από το να ανοίξουν επιχείρηση, μέχρι το να εγκαταστήσουν μονάδα φωτοβολταϊκών...

... Τα μαγαζιά και τα κέντρα διασκέδασης, θα τα χρεώναμε τουλάχιστον 50€ το άτομο αν βρίσκονταν στην Αθήνα με τους τεράστιους ημιυπαίθριους πνιγμένους στο πράσινο και φιλική προς το χρήστη απόσταση των τραπεζιών μεταξύ τους... Εκεί πληρώνεις μόνο 20€/άτομο για να φας ένα εξαίρετο μοσχάρι μαζί με σαλάτα και επιδόρπιο και να πιείς ένα καλό εμφιαλωμένο κρασί... Ενώ αν επιθυμείς καφέ, τότε δυστυχώς θα πρέπει να πληρώσεις 1€. Αφήνω εκτός την άψογη με χαμόγελο και παιδεία εξυπηρέτηση που θα αντιμετωπίσει κανείς εκεί, παρόλη τη φήμη για την παροιμιώδη "ψυχρότητα" των Γερμανών.

... Αν ήθελα να θίξω το δημόσιο σύστημα υγείας τους θα έλεγα ότι απλά το καλύτερο ιδιωτικό εδικό μας με τις ξενοδοχειακού τύπου προδιαγραφές μάλλον αντιστοιχεί ...στο δημόσιο κτηνιατρείο εκεί. Τα 5 μεγάλα δημόσια νοσοκομεία τους που επισκέφθηκα δεν βρήκα κάτι αντίστοιχο στην Ελλάδα για να τα αντιπαραβάλλω, εξαιρέσει ίσως του Ωνασσείου... Για τις υλικοτεχνικές υποδομές αυτό. Για το προσωπικό θα ήταν άδικη οποιαδήποτε σύγκριση για τη χώρα μας, αφού τα δικά μας στερούνται επάνδρωσης...

... Η εγκληματικότητα μικρή, όχι όμως και μηδαμινή... Απλά εκεί τα νούμερα που ανακοινώνονται αντιστοιχούν στα πραγματικά και δεν ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας της Αστυνομίας... Εννοείται ότι δεν σχετίζονται σε τάξη μεγέθους με τα δικά μας "επίσημα".

...η φωτογραφία χαρακτηριστική της μαζικότητας του ποδηλάτου, που εκεί το χρησιμοποιούν ακόμη κι αν έχει χιόνια...

... Μια ασήμαντη μικρή Γερμανική πόλη, που θα ήταν άγνωστη αν δεν είχε κάποιες ιδιαιτερότητες που εκπίπτουν του συγκεκριμένου ποστ και αφήνονται για το προσεχές μέλλον... Μην παραπλανά η περιγραφή... Η ζωή και εκεί είναι σκληρή, όπως και οπουδήποτε... Υπάρχει ανεργία, οικονομική κρίση, ακρίβεια...Μόνο που δεν είναι δύσκολη και σκληρή, έτσι άσκοπα χωρίς λόγο όπως στην Ελλάδα...

...Το παρόν ποστ, απέχει παρασάγγας από το να αποτελεί άλλη μια βαρετή υμνολογία της εσπερίας από έναν ακόμη ιθαγενή... αν δηλαδή ο (αυτο)σαρκασμός, δεν είναι προφανής, ας μην του ρίξει δεύτερη ματιά ο όποιος αναγνώστης... Θυμίζω προς επίρρωση ότι η δύστυχη χώρα μας έχει τα μέγιστα ταλαιπωρηθεί από κάποιους που ήθελαν να "φορέσουν" στον τόπο μας κάτι που γίνεται στη Γερμανία (σύστημα, μοντέλο, νομοθεσία κλπ). Δεν είναι το σύστημα, ούτε τα μέσα που μας λείπουν...

Μπρούντζινοι θρόνοι...

Βαδίζω και σε κάθε βήμα μου, σε κάθε γωνιά που στρίβω ενίοτε εμφανίζεται ο τρούλος του Saint Louis όπου μου υπενθυμίζει, πως παντού, στο πιο απλό στο πιο ευτελές μπορείς αν θέλεις να ανταμώσεις με τον Θεό...

Η ελαστικότητα ακυρώνει τα σημεία που βάζω για να οριοθετώ τις υποχωρήσεις μου... Στους ίδιος δρόμους, στους ίδιους τοίχους αποστρέφω συχνά το βλέμμα...

Τι είναι αυτό που κάθε χρόνο γεμίζει τον τάφο ενός κοριτσιού με χιλιάδες χαρτονένιους γερανούς φτιαγμένους από όλα τα μέρη του κόσμου?

Δυόμισι χρόνων το καλοκαίρι του 1945, μάλλον η Σαντάκο και η μητέρα της ελάχιστα θα μπορούσαν να καταλάβουν για το πόσο αποφασισμένη ήταν η υπερατλαντική πτέρυγα των συμμάχων να κερδίσει έναν πόλεμο... Στις 6 Αυγούστου, 1 μίλι περίπου μακρύτερα στο “σημείο μηδέν” ο “χοντρός” μετά από μια άνετη πτώση με αλεξίπτωτο σκάει στο έδαφος εξαφανίζοντας το κέντρο της Χιροσίμα και μερικές δεκάδες χιλιάδες ζωές μέσα σε δευτερόλεπτα. Η Σαντάκο Σασάκι, και η ασήμαντη οικογένειά της συνέχισαν τη ζωή τους όπως μπορούσαν να τη συνεχίσουν μετά από μια τέτοια καταστροφή. Όμως ο "χοντρός" είχε δράσει πολύ πιο βαθιά απ'ό,τι φαντάζονταν τότε, όταν σοκαρισμένοι ακόμα προσπαθούσαν να κάνουν τη ζωή και την πόλη τους να θυμίσει κάπως αυτό που ήταν πριν από εκείνο το πρωί, γνωρίζοντας από πριν πως κάτι τέτοιο ήταν μάλλον αδύνατο.

Η Σαντάκο πήγε στο δημοτικό σχολείο, δεν έχασε ούτε μια μέρα μαθημάτων από αρρώστια, και της άρεσε πολύ να τραγουδάει και να τρέχει. Μάλιστα, έτρεχε πιο γρήγορα από όλους στην τάξη της. Όταν μεγάλωσε λίγο ακόμα, άρχισε να παίρνει μέρος σε σχολικούς αγώνες. Σε έναν απ'αυτούς, το Φλεβάρη του 1955, λιποθύμησε. Τότε πρόσεξαν όλοι τα "φουσκώματα" στο λαιμό της. Η διάγνωση στο νοσοκομείο ήταν "λευχαιμία".

Στις αρχές του Αυγούστου, η καλύτερή της φίλη την επισκέφθηκε στο νοσοκομείο. Πήρε ένα τετράγωνο κομμάτι χαρτί και της έμαθε πως να φτιάχνει απ' αυτό χάρτινους γερανούς. Σύμφωνα με μια γιαπωνέζικη παράδοση, αν ένας άρρωστος άνθρωπος φτιάξει χίλιους τέτοιους γερανούς θα γίνει καλά. Η Σαντάκο έπιασε αμέσως δουλειά, χρησιμοποιώντας ό,τι χαρτί έβρισκε, ακόμα και από τις συσκευασίες των φαρμάκων της. Όταν της τέλειωσε, πήγαινε στους άλλους θαλάμους και ζήταγε από τους άλλους αρρώστους να της δώσουν τα περιτυλίγματα των δώρων που τους έφερναν.

Μέρα με τη μέρα η κατάσταση της Σαντάκο χειροτέρευε και αυτή προσπαθούσε απεγνωσμένα να φτιάξει τους 1000 χαρτονένιους γερανούς. Οι φίλοι και οι συμμαθητές της κινητοποιήθηκαν να την βοηθήσουν φτιάχνοντας και αυτοί γερανούς ώστε να συμπληρωθεί ο απαιτούμενος αριθμός... Η απασχόλησή της με τους γερανούς απλά την έκανε να ξεχνάει ότι η κατάστασή της χειροτέρευε. Στις 25 Οκτωβρίου, η Σαντάκο έφυγε, στα δωδεκά της χρόνια. Ο μύθος λέει ότι έφυγε στον 644ο γερανό και ότι τους υπόλοιπους μέχρι τους χίλιους τους έφτιαξαν οι συμμαθητές της...

Τα παιδιά της Χιροσίμα άρχισαν να μαζεύουν λεφτά για να φτιάξουν ένα μνημείο για τους φίλους τους που χάθηκαν. Και τα κατάφεραν. Το 1958 στήθηκε το άγαλμα της Σαντάκο που κρατάει στα χέρια της ένα χρυσό γερανό. Γιατί τα παιδιά πάντα θα πιστεύουν στο ανέφικτο, πάντα θα κάνουν ευχές, πάντα θα κυνηγάνε το όνειρο. Και το άγαλμα αυτό είναι ένα μήνυμα για την πολυπόθητη ειρήνη. Στην εικόνα παραπάνω, είναι τόσοι πολλοί οι χαρτονένιοι γερανοί που στέλνονται από όλα τα μέρη του κόσμου, που έχουν πλέον τοποθετηθεί ειδικά γυάλινα προστατευτικά...

Τι είναι αυτό που κάθε χρόνο γεμίζει τον μνημούρι ενός κοριτσιού με χιλιάδες χαρτονένιους γερανούς φτιαγμένους από παιδικά χέρια από οπουδήποτε μπορεί κανείς να φανταστεί?

Δεν ξέρω ειλικρινά δεν έχω απάντηση... Ένα συναίσθημα μόνο είχα... να φτιάξω και εγώ έναν χαρτονένιο γερανό από εδώ που είμαι για τη μακρινή τους χώρα... για την ελπίδα όλων των παιδιών του κόσμου... τον φωτογράφισα, αθλίως βέβαια με το κινητό...

πηγές εδώ:

ποίηση - ποιητές - Θεσσαλονίκη

some beans

Σαντάκο

Ως αποφώνηση δυό πολύ όμορφους στίχους του μπλογκ ασπαστός εδώ:

Για την ελπίδα των παιδιών αλλά κι' ΟΛΟΥ του κόσμου

ο χαρτονένιος γερανός και ξορκιστής του πόνου

Berlin Achtung Berlin!

Το Βερολίνο, υπήρξε για 50 χρόνια περίπου το βασικό επίκεντρο αντιπαράθεσης των δύο πλευρών του ψυχρού πολέμου. Σημείο σύγκρουσης δυό στρατιών και σκύλεμμα και διαγούμισμα των μικρότερων. Περιτειχισμένη να διαχωρίζει τα δύο διακριτά στρατόπεδα... Υποχρεωτικά αν βρισκόσουν στην πόλη έπρεπε να διαλέξεις ένα. Δεν υπήρχε περιθώριο εδώ για ανεξαρτησίες, ουδετερότητες κλπ. Δεν είχες θέση σε καμιά γωνιά της πόλης αυτής αν καμωνόσουν τον ουδέτερο... Δεν σε άφηνε η ίδια η πόλη να το κάνεις. Το αγέρωχο ύφος και το άχρωμο βλέμμα των Γερμανών Δυτικών ή Ανατολικών... Τα τεράστια σούπερ μάρκετ του Ανατολικού Βερολίνου που το μόνο που έβρισκες ήταν άδεια ράφια και απομεινάρια αίματος στα ψυγεία με τα κατεψυγμένα, καθώς οι μαυραγορίτες είχαν σηκώσει όλο το εμπόρευμα... Πέρα από τον Wim Wenders δεν νομίζω πως αναπαρήγαγε κάποιος άλλο καλύτερα εκείνη την πόλη με τον χαρακτηριστικό λυρισμό και την εσωτερικότητα που διακρίνει τον σκηνοθέτη (Der Himmel über Berlin)...

Το επισκέφθηκα τον περασμένο Δεκέμβρη και μαζί με αυτό ένα μεγάλο τμήμα της πάλαι ποτέ Ανατολικής Γερμανίας, της DDR όπως αναγραφόταν στους φωτεινούς πίνακες των πριν το 1988 Ολυμπιακών Αγώνων και διακρινόταν στα μετάλλια. Θέλοντας να αποφύγω τόσο το ostalgy όσο και την μυθοποίηση, απλά σκιαγραφώ κάπως αδρά τι είδα... Κατ' αρχήν το πρώην Δυτικό Βερολίνο που δεν ήταν τίποτε παρά μια σύγχρονη πόλη των 80ς γερασμένη άλλα 30 έτη με ξεπερασμένου τύπου υπερκαταστήματα. Γεμάτη υπεραγορές, ευκαιρίες και προσφορές, μια πόλη που τουλάχιστον το κέντρο της μόνο για shopping occasion κυρίως προορίζεται... Οι διαβάτες και οι κάτοικοι ντυμένοι με πιο casual ντύσιμο που μαρτυρεί μια οικονομική δυστοκία πέρα φυσικά από τους πολυάριθμους τουρίστες που παρά το διαβολεμένο κρύο ποσώς δεν πτοούνταν.

Από την άλλη το πάλαι ποτέ Ανατολικό. Με το που περνάς το συμβολικά σημαδεμένο σήμερα τείχος αμέσως καταλαβαίνεις τη διαφορά. Αρχοντικό με πιο εκλεπτυσμένους κατοίκους και στα σίγουρα πιο καλοντυμένους. Τα κτήρια ανακαινισμένα, κάποια ξανακτισμένα και οι οίκοι που τα κατέχουν από τους ακριβότερους στην παγκόσμια αγορά. Κοντολογίς πέρα από τους τουρίστες που συνωστίζονταν ένεκα κρύου στις καφετέριες και τσαγερίες κυρίως γνωστών αλυσίδων όπου δίκην Aegean μπορούσες να ακούσεις άπταιστη ελληνική, οι κυρίως ειπείν κάτοικοι είχαν μιαν αρχοντιά που παράξενα και παράδοξα δεν συνάντησα στην υπόλοιπη πάλαι ποτέ DDR που μόλις είχα περιοδεύσει...

Περισσότερο μου είχαν θυμίσει τους κατοίκους των περιοχών της πρώην DDR οι κάτοικοι και περίοικοι του πρώην Δυτικού, ενώ εκείνη του πρώην Ανατολικού, μου θύμιζαν έντονα πρώην Δυτικογερμανούς σε στυλ, ύφος και αβρότητα. Η σκέψη ήρθε αβίαστη από μια της παρέας. “Μάλλον μετά την πτώση οι Δυτικοί ήρθαν στο Ανατολικό και οι Ανατολικοί στο Δυτικό”. Τις επόμενες μέρες που περιπλανήθηκα μόνος στην πόλη την επιβεβαίωσα. Ελάχιστες γειτονιές στο πρώην ανατολικό κατοικούνται από κατοίκους του πάλαι ποτέ ανατολικού Βερολίνου, και αυτό χάρη σε μια υποχρέωση ποσόστωσης που εφαρμόστηκε εδώ. Εξ αρχής τα κτήρια του πρώην ανατολικού που τύποις ανήκαν στο Δήμο, εξαγοράστηκαν από ισχυρούς οίκους και ανακαινίστηκαν. Τα περισσότερα θλιβερά κτήρια του σοσιαλιστικού ρεαλισμού κατεδαφίστηκαν σωρηδόν την δεκαετία του 90 και όσα μένουν σήμερα διασώζονται για ιστορικούς λόγους. Στη θέση τους είτε κτίστηκαν τα παλαιότερα κτήρια (από τα διασωθέντα σχέδια) είτε νέα σύγχρονα και ενίοτε πειραματικά αρχιτεκτονικά πονήματα κατοικιών που προσφέρουν πανάκριβα διαμερίσματα αδύνατα για τα πάντοτε ισχνά βαλάντια των πρώην κατοίκων. Η απαξίωση του πρώην δυτικού Βερολίνου, καθώς ελάχιστα γραφικά κτίσματα είχαν διασωθεί έσπρωξε πολλούς από τους πρώην κατοίκους του ανατολικού να προστρέξουν εκεί για φθηνότερη κατοικία. Η ανταλλαγή ήταν τόσο έντονη, που αναγκάστηκαν να επιβάλλουν ποσόστωση στα νέα κτήρια του πρώην ανατολικού.

Το Βερολίνο έχει περίπου 10 εκατομμύρια τουρίστες κατ έτος. Τι πουλάει? Μα είναι η μοναδική ευρωπαϊκή πρωτεύουσα με σύγχρονη ιστορία, νωπή, μόλις 20 χρόνων. Εκείνο που μου έκανε εντύπωση ότι πουλάει ακριβώς αυτήν την ιστορία: Η DDR μπορεί να απέθανε, παραμένει όμως σαν μουσείο. Μπορείτε εκεί να δείτε που έμεναν οι πρώην ανατολικο-Γερμανοί, να δείτε την επίπλωση και να απολαύσετε στον καναπέ παλιά κανάλια με τις γνωστές προπαγανδιστικές ειδήσεις του καθεστώτος Χόνεκερ. Μπορείτε να οδηγήσετε ένα Trambant μέσω ενός εξομοιωτή ή και τους καλοκαιρινούς μήνες να οδηγήσετε ένα συντηρημένο σε δρόμους του παλιού ανατολικού και να σας σταματήσουν ανατολικογερμανοί τροχονόμοι-ηθοποιοί που θα σας επιβάλλουν τα πρόστιμα της εποχής, όπως 10 κάμψεις, στρατιωτικά καψόνια κλπ. Μπορείτε να ξεναγηθείτε στις φυλακές της Στάζι και να δείτε πως ήταν τα κελιά, ή και να ακούσετε την ιστορία απεγνωσμένων και ακόμη μετά την επανένωση άνεργων που υπήρξαν εκεί κρατούμενοι. Μπορείτε να μείνετε σε ένα ξενοδοχείο που είναι όπως ήταν τότε, να σας παγιδέψουν άνεργοι πρώην πράκτορες της Στάζι το τηλέφωνο και μετά ευτελούς αμοιβής να δείτε πως ήταν να σας παρακολουθούν στο δρόμο... Οι αναμνηστικές στο τείχος οπωσδήποτε προϋποθέτουν συνωστισμό σε ουρές αν είστε τυχεροί και δεν πέσετε πάνω σε ορδές πούλμαν που ξεμπαρκάρουν εκατοντάδες με φωτογραφικές μηχανές.

Ένα πράγμα δεν θα δείτε. Τι είναι αυτό που κάνει όλους αυτούς τους ανθρώπους να πωλούν ότι ήταν κάποτε το πάλαι ποτέ Ανατολικό? Τι ακριβώς είναι το ostalgy? Λείπει αυτό το καθοριστικό N από τη λέξη για να την κάνει κάτι θετικό... Είτε το θέλουμε είτε όχι η DDR ακόμη υπάρχει. Στους διαφορετικούς μισθούς που ακόμη και σήμερα 20 χρόνια μετά δίνονται για ίδια εργασία με αντίστοιχα προσόντα. Στην διαφορετική οικονομική επιφάνεια των κατοίκων. Στην φτώχεια και εγκατάλειψη της επαρχίας της πρώην DDR που ότι ανακαινίζεται αυτομάτως περνάει σε χέρια δυτικών αφήνοντας στην ανεργία εκατοντάδες... Στην διαφορετική νοοτροπία των κατοίκων της πρώην DDR που είναι ακόμη όμοια με αυτήν των υπόλοιπων Ευρωπαίων των πρώην ανατολικών καθεστώτων. Θέλει καιρό και κυρίως θέληση και διάθεση για να επουλωθούν οι πληγές... Κάποιοι έχουν φθάσει στο σημείο να νοσταλγούν την πάλαι ποτέ DDR και μάλιστα έχουν κάνει κλαμπ για αυτό... Ένα είναι το βέβαιο... Αδύνατον να επισκεφθείς το Βερολίνο και να σε αφήσει αδιάφορο η Ιστορία...