…το εμπιστεύτηκαν κάποτε οι απόγονοι του Ιάσωνα στη Μητέρα Πατρίδα… Στα χρόνια που ακολούθησαν έστειλαν τα πιο αντρειωμένα παιδιά τους να την υπερασπιστούν. Ύστερα Δάκρυσαν όταν η Ρωμανίαν πάρθεν… περισσότερο από τους αδελφούς τους που είχαν ζήσει την παρακμή και τη σήψη… εκείνοι οι μακρινοί αδελφοί πίστευαν πως μπορούσε να σωθεί η Ρωμανία… Ήπιαν πικρό ποτήρι … σκλάβοι κι αυτοί στ’ αγώι στους αιώνες που ακολούθησαν…
Κι όταν η Ρωμανίαν ανέπνευσε, υπερήφανοι έστεκαν κι αυτοί εκεί… «Τ' αδέλφια μας είναι σπουδαίοι… η χώρα μας είναι σπουδαία…» κι όταν όλα εκεί κατέρρευσαν ήρθαν κι αυτοί κατατρεγμένοι με τους αφέντες τους κι αυτούς κατατρεγμένους αναζητώντας μια καλύτερη τύχη… Ήρθαν κι αυτοί στην Πατρίδα τελευταίοι πρόσφυγες. Μα ήταν περήφανοι… «Μας κακομεταχειρίστηκαν μα τ' αδέλφια μας θα μας περιποιηθούν …» «Γιατί αυτό είναι οι Ρωμιοί…» «Καρδιά…»
Όχι δεν δάκρυσαν όταν τους έβαλαν στον ίδιο ντορβά με τους άλλους… [Ρωσοπόντιους, Ρώσους, Ουκρανούς, Αλβανούς τους είπαν…]
μαρμάρωσαν στις όχθες του βάλτου που τους πέταξαν… μα δεν δάκρυζαν πια…στέγνωξαν τα δάκρυα για τη Ρωμανία… Η Ρωμανίαν πάρθεν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου