Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2007

Έφτασε!

… «Τι κάνουμε ύστερα? Δεν πάμε να τσιμπήσουμε κάπου εδώ κοντά?» Μόλις πέφτουν αυτές οι προτάσεις στο τραπέζι μετά από δουλειά, συνοφρυώνομαι… Ασυναίσθητα τσεκάρω το πορτοφόλι μου… («οκ… ουφ! Δεν χρειάζεται να τρέχω σε τράπεζες…»). Φυσικά όχι από δραχμοφονισμό, (συγκαταλέγω τον εαυτό μου μάλλον στους «σπάταλους») αλλά από δέος για αυτό που θα ακολουθήσει…

Πρώτον, το «κοντά» σημαίνει ότι μπορούμε κάλλιστα να φθάσουμε έως την Κηφισιά… Δεύτερον το «τσιμπήσουμε», συνήθως και με διάθεση εκτόνωσης μετατρέπεται αυτομάτως σε Δείπνο…Έχω μια ιδιαίτερη σχέση με τα Δείπνα… Αν υπάρχει καλή παρέα με καλούς ακροατές (σπάνιο είδος) και ομιλητές (so much!) και τα θέματα περιπλέκονται, τότε είναι η καλύτερή μου… Δείπνο είναι καλό φαγητό και άφθονο κρασί (το τελευταίο για μένα!). Επίσης κάτι άλλο σημαντικό… Το φαγητό το θεωρώ διασκέδαση, ακόμη και στο σπίτι μου. Με ενοχλεί η ιδέα του φαγητού στον καναπέ μπροστά στην TV. Δεν το κάνω ποτέ… Αν πρόκειται δε για βράδυ συνοδεύω πάντα το δείπνο μου με καλό κρασί… (current brand: ΘΑΛΑΣΣΙΤΗΣ Σαντορίνης λευκός).

Και να λοιπόν το «κουμπί» μου… Πάμε σε κάποιο από τα «lounge» restaurants καθόμαστε και προβαίνω στην εξερεύνηση του καταλόγου… Οι καταστηματάρχες έχουν πάντοτε τη διάθεση να υπερβάλλουν. Ένα κρασί που στην κάβα κοστίζει 8€, το χρεώνουν γύρω στα 20€… Λες «δε βαριέσαι….». Δεν ξέρω για μένα, η Διεύθυνση όμως ποτέ δε βαριέται, κι έτσι όταν έρθει η ώρα της παραγγελίας το γκαρσόν με στόμφο σου δηλώνει ότι αυτά που έχεις επιλέξει (δεν την πατάω πια να διαλέγω μόνο ένα) έχουν τελειώσει… Πριν 20 ημέρες ήμασταν πάλι εδώ και παραδόξως οι ίδιες ετικέτες είχαν τελειώσει… Έχουμε ανακαλύψει φαίνεται την περίοδο εξάντλησης του συγκεκριμένου προϊόντος χωρίς άλλο… Άρα τι μένει? Μόνο τα ακριβά… αυτά που στην κάβα έχουν το πολύ 12€ και στα χρεώνουν 30€ έτσι για να έχεις να πορεύεσαι… Κι έρχεται το γκαρσόν και σου προτείνει να δοκιμάσεις… (Λίγο κουτοπονηριά δεν είναι?) Δε βαριέστε… Από μέσα μου τα λέω, γιατί ότι και να είναι θα το πιούμε όπως και να ‘χει… και θα πάρουμε και δεύτερο, και τρίτο… Κι επειδή αντιπαθώ και την ιδέα ότι γίνομαι γκρινιάρης, να λοιπόν που κάποια Lounge restaurants μου αρέσουν, με περιποίηση που δεν είναι υπερβολική κι έτσι τα προτείνω… Όπως το τελευταίο που πήγαμε (μεγάλη παρέα) εχθές… Το KUZINA στον πεζόδρομο της Αδριανού μεταξύ Μοναστηράκι - Θησείο. Πολύ ωραίος χώρος, καλό κλίμα και καλή ποικιλία στα κρασιά… Στις γεύσεις ήταν κάπως γιατί εγώ προτιμώ τις απλές και διαχωρισμένες γεύσεις… Δεν μου αρέσουν αυτά τα ανάμικτα με πολύπλοκους συνδυασμούς… Όπως και να ‘χει, το θέμα δεν είναι μόνο αυτά, αλλά είναι και ο χώρος, για να μπορείς να συνδυάσεις το καλό φαγητό και κρασί με ωραίο περιβάλλον και καλή μουσική…

Παρατήρησα λίγο τη παρέα… Όλοι μας πριν μια δεκατετία (και πολύ ακόμη βάλε) θαμώνες στα Εξάρχεια στο «δολοφόνο» ένα σουβλακερί που σήμερα δεν υπάρχει πλέον… πόσο ολιγαρκείς (ή άσχετοι και κοιλιόδουλοι?) ήμασταν τότε… Θυμάμαι που νερώναμε το κρασί (πετρέλαιο) με Coca Cola . Το θεωρούσα κάπως παρατυπία ή κάτι παράταιρο, ώσπου το είδα στη Ισπανία που το έκαναν οι νέοι, με ένα κόκκινο φθηνό κρασί. Μάλιστα έκαναν και διάφορα άλλα ακραία, όπως το να βάζουν ζάχαρη κλπ, αλλά τα αφήνω γιατί μπορεί κάποιος αναγνώστης να εστιάζεται αυτήν την ώρα… Lounge δεν υπήρχαν τότε ή αν υπήρχαν σαφώς δεν ήταν στο δικό μας target group, μόνο κάτι κυριλέ ταβέρνες με ξύλινο ραμποτέ στον τοίχο που φαινόταν και σ’ έναν άσχετο επί του design όπως εγώ, ότι ήταν 20ετίας και βάλε. Τότε την πέφταμε όταν καλοκαίριαζε και στο Τηνιακό… Ουζερί χαμηλά στην Αλεξάνδρας, ή αν προτιμάτε Looseri (ο τόνος στη λήγουσα) . Ευτυχώς που στον παροξυσμό του Ψυρρή ήμουν στην υπηρεσία της Πατρίδος (παππούς φαντάρος) εκτός Αθηνών κι έτσι γλύτωσα όλο αυτό το δήθεν…

Πίσω στο σήμερα, αναζητώ και εγώ να γεμίσω το χαμένο χρόνο μέσω ατελείωτων συζητήσεων και ανταλλαγών απόψεων, ανεφάρμοστων μεγαλόπνοων σχεδίων για το μέλλον και πολλών άλλων. Δεν έχει σημασία τι λέγεται και τι παίζεται… Σημασία έχουν οι στιγμές… και τώρα τελευταία αυτές είναι κυρίως που μου μένουν …

Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2007

Το αμαξάκι...

... το ίδιο πάντοτε λέω στον εαυτό μου... "Δεν θα το ξανακάνω αυτό το πράμα"... "Δεν είναι σωστό..." "Με ρίχνει..." [όχι δεν μιλάω για ουσίες... πολλοί γνωστοί μου τριγυρίζουν σε αυτές αλλά εγώ πάντοτε σταθερά απείχα... ακόμη κι από το τσιγάρο... Δεν είμαι καπνιστής... Μόνο την πίπα μου καμιά φορά ανάβω σε κάνα ρεστωράν ή μπαρ, και αυτό για να απολαύσω μόνο τον καπνό και όχι για να "κάψω τα πνευμόνια μου"]. Μιλάω για λάθη, συμπεριφορές, υπαναχωρήσεις, υποχωρήσεις πράγματα που τα κάνω γαργάρα κλπ...

Μετά έρχεται η ώρα να κάνω παρόμοιες παραχωρήσεις, να δέιξω παρόμοια κατανόηση κλπ στους γονείς μου... Τότε παριστάνω τον κόκορα, τον ακάθεκτο και άλλα πολλά φούμαρα... Πόσο δεδομένους θεωρούμε κάποιες φορές τους γονείς μας...

... Είμαι σε μια ηλικία, που οι ευκαιρίες που θα έχω για να μιλήσω και να συναναστραφώ τους γονείς μου δεν είναι πολλές... Μοιραία η ζωή θα λάβει το δρόμο της... Έτσι προσπαθώ τα τελευταία χρόνια να υποχωρώ και να τους κάνω κάποιες χάρες που κάποτε δεν θα διαννοόμουν... Άλλωστε εκείνοι ήταν πάντοτε διακριτικοί...

Πριν από χρόνια συνειδητοποίησα ότι γερνάνε... γερνάνε με ρυθμό ταχύτερο από αυτόν που φανταζόμουν... (Έτσι είναι άμα καβαλήσεις 70... ) Τότε συνάντησα τυχαία και απρόσμενα, σε μάντρα οικογενειακού μας γνωστού, το πρώτο τους αυτοκίνητο... Ήταν ένα FIAT POLSKY... το περιεργαζόμουν σαν χαμένος, και είμαι σίγουρος ότι παρά τα χρόνια και τη διάχυτη αποσύνθεση, μύρισα την οσμή τους και τη νιότη τους... περπάτησα αρκετή ώρα μετά πολλού φόρτου συγκινήσεως, όμως έτσι είναι... life goes on...

...Όχι δεν θέλω να καταστρέψω ή να μαυρίσω την ψυχή κανενός που πιθανώς διαβάζει αυτά... (υπάρχει κάποιος άραγε?)... Απλά κάποιες φορές λέω στον εαυτό μου... Μα ανέχομαι τόσες αηδίες από ανθρώπους που δεν αξίζουν και δεν ανέχομαι (και απαιτώ) από τους γονείς μου?

... Δεν υπόσχομαι πολλά τελευταίως γιατί δεν είναι λίγες οι φορές που έχω πιάσει τον εαυτό μου να αυτοαναιρείται ακούσια... Ούτε και θέλω τα χρόνια να γυρίσουν πίσω... Είμαι της άποψης πως τα πράγματα για τον καθένα ποτέ δεν ήταν καλύτερα από το δικό του σήμερα...

...και όπως και νά χει, το αύριο είναι ευοίωνο και με ελπίδες για όλους που δεν τελματώνουν οι ίδιοι τη ζωή τους... Η ζωή είναι άλλωστε σταθερά μεταλλασσόμενη... Μετά από οποιαδήποτε "συγνεφιά" ακολουθεί σταθερά μια κατατάθαρη λιακάδα... κι όσοι δεν μονοδρομούν τη ζωή τους και παραμένουν ανήσυχοι δεν έχουν τίποτε να φοβηθούν... (μπορώ να τους διαβεβαιώσω για αυτό...)

Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2007

Κάποια κλικ της καθημερινότητας…

Στάση1 (Πρωί χαράματα)

Ο μπαμπάς περιμένει με το κοριτσάκι του υπομονετικά το σχολικό… έχουν μια χαλαρή σχέση, που δείχνει ότι της κάνει όλα τα χατίρια, και ότι αυτή τον αγαπάει ιδιαίτερα κρυφά από τη μαμά της…

Εμφανίζεται το σχολικό και το μικρό δεν θέλει να μπει μέσα… απαιτεί να το πάει ο μπαμπάς της με το αυτοκίνητο στο σχολείο, νηπιαγωγείο ότι τέλος πάντων… Ο μπαμπάς προτείνει μια χαζή δικαιολογία… Το κοριτσάκι σπαράζει στο κλάμα… Με προσποιητό νάζι η συνοδός το ανεβάζει στο σχολικό και φεύγουν…

Λάθος πρώτο: Ο μπαμπάς δεν είχε προετοιμάσει τη μικρούλα του… σου λέει ας της το φέρω πλάγια. Διδάσκει έτσι το βλαστάρι του να συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο.

Λάθος δεύτερο: Ο μπαμπάς δεν εξηγεί στο μικρό την αιτία που δεν το πηγαίνει στο σχολείο με το αυτοκίνητο. «Έτσι είναι ο κόσμος μικρούλα μου… Εσύ πας στο σχολείο με σχολικό και ταυτόχρονα εγώ πάω στη δουλειά με το αυτοκίνητο». Ίσως να πιστεύει πως ο λόγος που δεν το πάει είναι που δεν ήταν ήσυχη εχθές το βράδυ.

Λάθος τρίτο: Το μικρό μένει με την εντύπωση πως με λίγο παραπάνω κλάμα θα μπορούσε να έχει τουμπάρει τον μπαμπά του. Ίσως να πιστεύει πως την επόμενη φορά αν επιμείνει περισσότερο, θα τα καταφέρει…

Στάση2 (Κέντρο Αθήνας μεσημέρι)

Στη διαδρομή προς το μετρό, μεσήλιξ αλλά ευτραφής άνδρας στέκεται όρθιος για αρκετή ώρα στη μέση του διαδρόμου εμποδίζοντας τους πάντες… Δεν υπάρχει συνωστισμός για να δικαιολογούσε την τακτική του να μην δίνει δρόμο σε κανέναν… Έχει στο μούτρο του το γνωστό αγέλαστο και κακομούτσουνο ύφος που δηλοί ότι οι γύρω του ευθύνονται για τα προβλήματά του… Δίπλα του μια ιδίων κυβικών κυρία με ακριβώς την ίδια αύρα… Καθισμένοι οι ομοιότυποί τους και μια κοπελίτσα. Στάση Ευαγγελισμός (της Θεοτόκου μόνο). Εκεί η κοπελίτσα πάει να φύγει… Βρίσκεται ανάμεσα σε συμπληγάδες… βάζει να σπρώξει μα ούτε αυτό έχει αποτέλεσμα… «Συγνώμη μπορώ να περάσω?», ρωτάει με κάπως αγενές ύφος… Ο περί ου ο λόγος κύριος γυρίζει και της ρίχνει ένα άγριο βλέμμα… Εν συνεχεία την αγνοεί και δε σαλεύει βήμα… Οι θύρες κλείνουν. Το κορίτσι επιστρατεύει τα γαλλικά του και την ανατροφή του: «Τώρα τι κατάλαβες ρε μ..κα?». «Τι είπες μωρή παλιοπ…α» της ανταπάντησε αυτός διδάσκοντας πολιτισμό… Απλώνει χέρι για να τη χτυπήσει (γιατί είναι του χεριού του) και σκοντάφτει στις σκόρπιες τσάντες με ζαρζαβατικά της άλλης ευτραφούς κυρίας. «Σιγά άνθρωπέ μου…» γκαρίζει αυτή αδιαφορώντας επιδεικτικά για την προηγηθείσα σκηνή και ενδιαφερόμενη μόνο για τις τσάντες της που είχε απλώσει επιδεικτικά εκεί ώστε να ενοχλούν όλους τους επιβάτες. Αυτός την κοσμεί με ωραία κοσμητικά επίθετα που διατρανώνουν τις επιδόσεις της στον έρωτα (που τις είδε?). Αυτός όλος ο ωραίος πολιτισμός και η αγαστή σχέση των νεοελλήνων. Αν ήταν ένας ξένος παρών στη σκηνή θα πίστευε καχύποπτα ότι όλοι ετούτοι ήταν γνωστοί από πρώτα και είχαν προηγούμενα μεταξύ τους.

Στάση 3 (Ακαδημίας λεωφορεία...)

Μπαίνω στην αφετηρία του Α5 στην Ακαδημίας. Εκεί μέσα ακριβώς στις θέσεις πίσω από την πόρτα μια γραία τρώει μπανάνα. Δεν φαίνεται να πεινάει, ο σωματότυπός της μαρτυράει μια υποβόσκουσα λαιμαργία. Προτού αποτελειώσει το πρωτόλειο αυτό γεύμα της, φθάνει μέχρι την πόρτα και εκτοξεύει την μπανανόφλουδα στο πεζοδρόμιο, σε περίοπτη θέση να την πατήσει κάποιος επίδοξος επιβάτης. Ένας νεαρός καθισμένος στη γαλαρία παρατηρεί τη σκηνή… Εκνευρίζεται… μάλλον μέσα του αμφιταλαντεύεται να νουθετήσει τη γραία ή όχι… Κάτι άλλοι κοιτούν αδιάφορα με ύφος που προδίδει ότι παρατηρούν κάτι το απολύτως ορθό και φυσιολογικό. Ο νεαρός σηκώνεται από τη θέση του μαζεύει την μπανάνα και την εναποθέτει στον σχεδόν εφαπτόμενο κάδο απορριμμάτων. Μετά ξαναμπαίνει στο λεωφορείο και λέει γελαστά στη γραία. «Γιαγιά, θα προκαλέσεις ατύχημα…» Αυτή κοιτάζει κάπως ντροπιασμένη… Πόσο ωραία την νουθέτησε… αν της έκανε παρατήρηση (όπως εγώ σκέφτηκα να πράξω) απλά θα φαινόταν γραφικός. Αφήστε που μπορεί και να του έβγαζε γλώσσα…

Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2007

Λυδία λίθος

Η Λυδία άφησε τη λίθο της στις όχθες της Σάρτης… την έθαψε στην άμμο για να μην τη βρει κανείς ποτέ… Πλατάγισε πάνω από τα ακροκάμπια της Σιθωνίας, οσμίστηκε τα μπουγάζια του Στρυμόνα και φτερούγισε δειλά προς τα έμπεδα του Ιλισού. Τη θέρμη της ελιάς την ντύθηκε δάφνινο στεφάνι, για να της δείχνει πάντοτε το δρόμο… Πάνω ψηλά στα προσήλια της Πάρνηθας αφουγκράστηκε το λύγκα να ουρλιάζει προσπαθώντας σαν δαίμονας μάταια να φοβίσει τους ανθρώπους… Αναθάρρησε… Η ελιά τη στεφανώνει…

Μια νύχτα είδε την Αθηνά γοργοπατούσα να δρασκελίζει σαν ίσκιος το κατώφλι της… «Θα γίνεις δικιά μας» της είπε… «Με απέραντη σοφία, γνώσεις και οξύ διαπεραστικό βλέμμα»

«Δε θέλω» αποκρίθηκε η Λυδία… «Δεν θέλω όλα αυτά τα ακριβά και βαριά πράγματα»… «θέλω ανάλαφρη ζωή… να είμαι μια δροσοσταλίδα απλή και να χορεύω αέναα στη φύση»… «Να φτιάξω αραχνοΰφαντο εργόχειρο και να το χαρίσω στη μητέρα μου»… «να δροσίσω το πρόσωπό μου στην πρωινή πάχνη»… «Να ρουφάω το ηλιοβασίλεμα τα αυγουστιάτικα απογεύματα και να παίζω ολημερίς με τις αδελφές μου»… Είπε η Λυδία στην Αθηνά…

«Και η γνώση? Η αναζήτηση της αλήθειας?» Ρώτησε η θεά με βλοσυρό βλέμμα ακουμπισμένη στο χρυσοποίκιλτο δόρυ της… «Δεν αξίζει να φωτίσεις το νου και την καρδιά σου με γνώσεις?» Ξαναρώτησε η Αθηνά.

«Ναι θέλω και γνώσεις… Μα είμαι μικρή ακόμη… Της Αφροδίτης το χάϊδεμα θέλω να νιώσω πρώτα»… αναλογίστηκε μέσα της η Λυδία ζυγιάζοντας το νου με την καρδιά της…

«Όλα θα τα βιώσεις Λυδία… Μα πρέπει εσύ πιότερο απ΄ όλους να φανείς δυνατή. Να γίνεις πιο σκληρή κι απ την πέτρα σου για να αντέξεις τα δαιμόνια που θα αντιμετωπίσεις… Μα μη φοβάσαι… κοντά σου η αγάπη η δική μου κι η σοφία όλου του κόσμου θα σε στέργει»… Είπε η Αθηνά καθώς γύρισε το βλέμμα της πάνω στο κορίτσι και το προσωπάκι του φώτισε ολόκληρο… Κι ύστερα χτύπησε το γοργόνιο κεφάλι στο σκοτάδι να φύγει αυτό μακριά για πάντα… Αναπτερώθηκε και πέταξε μακριά για τον βασίλειό της τον «Όλυμπο» της γνώσης.

"Μετρας τη ζωη με τις εκπνοες του αλλου.Η στιγμη εχει σημασια.Δεν υπαρχει χρονος για να χανεται"...
me

Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2007

Το δίκιο το κλεμμένο…

…το εμπιστεύτηκαν κάποτε οι απόγονοι του Ιάσωνα στη Μητέρα Πατρίδα… Στα χρόνια που ακολούθησαν έστειλαν τα πιο αντρειωμένα παιδιά τους να την υπερασπιστούν. Ύστερα Δάκρυσαν όταν η Ρωμανίαν πάρθεν… περισσότερο από τους αδελφούς τους που είχαν ζήσει την παρακμή και τη σήψη… εκείνοι οι μακρινοί αδελφοί πίστευαν πως μπορούσε να σωθεί η Ρωμανία… Ήπιαν πικρό ποτήρι … σκλάβοι κι αυτοί στ’ αγώι στους αιώνες που ακολούθησαν…

Κι όταν η Ρωμανίαν ανέπνευσε, υπερήφανοι έστεκαν κι αυτοί εκεί… «Τ' αδέλφια μας είναι σπουδαίοι… η χώρα μας είναι σπουδαία…» κι όταν όλα εκεί κατέρρευσαν ήρθαν κι αυτοί κατατρεγμένοι με τους αφέντες τους κι αυτούς κατατρεγμένους αναζητώντας μια καλύτερη τύχη… Ήρθαν κι αυτοί στην Πατρίδα τελευταίοι πρόσφυγες. Μα ήταν περήφανοι… «Μας κακομεταχειρίστηκαν μα τ' αδέλφια μας θα μας περιποιηθούν …» «Γιατί αυτό είναι οι Ρωμιοί…» «Καρδιά…»

Όχι δεν δάκρυσαν όταν τους έβαλαν στον ίδιο ντορβά με τους άλλους… [Ρωσοπόντιους, Ρώσους, Ουκρανούς, Αλβανούς τους είπαν…]

μαρμάρωσαν στις όχθες του βάλτου που τους πέταξαν… μα δεν δάκρυζαν πια…στέγνωξαν τα δάκρυα για τη Ρωμανία… Η Ρωμανίαν πάρθεν…

Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2007

Φυγάδες γλάροι...

...την είχα δει σε ένα από τα καράβια της γραμμής των κυκλάδων...καθόταν σε ένα εξωτερικό παγκάκι μόνη με τις αποσκευές της... αγέρωχη παρουσία, αέναη στο χώρο να αντανακλά την προσωπικότητά της. Απλή σε εμφάνιση με κάπως σκεφτικό βλέμμα και τα ίδια πάντοτε μαβιά μάτια... Έδειχνε απορροφημένη στο βιβλίο της ανγοώντας επιδεικτικά την πολύβουη φασαρία τριγύρω της που γινόταν κυρίως από ανάγωγους και απαίδευτους Έλληνες συνταξειδιώτες. Θυμάμαι ότι κάποτε μου δόθηκε η ευκαιρία να γευτώ την αγάπη της και την μεγάλη για μένα τιμή να είμαστε μαζί... Γνωριστήκαμε σε ένα από τα άνευρα θερινά σχολεία - συνέδρια που σχεδόν κάθε καλοκαίρι παρακολουθώ, κλέβοντας χρόνο απο τις διακοπες και την ξεκούρασή μου... Εξαρχής η χημεία ήταν κάπως θετική... Η αύρα που εξέπεμπε με είχε σαγηνέψει, παγιδεύοντας και τις έξι αισθήσεις μου... Γίνονταν οι ομιλίες και αναζητούσα το βλέμμα της, που σχεδόν πάντοτε μου ανταποδιδόταν με ζεστό χαμογέλιο... Δεν προχώρησα την πρώτη φορά και μάλλον κράτησα τα προσχήματα... Τα επόμενα δύο καλοκαίρια η κατάσταση χειροτέρευσε... προσπαθούσαμε να βρίσκουμε δικαιολογίες για να είμαστε παρέα... Ακόμη και ένας μεγάλος καθηγητής είχε κάνει αλχημεία να μας βάλει σε κοινή τροχιά... Όταν χτυπούσαν τα κινητά μας εξαφανιζόμασταν ένοχα και γυρνούσαμε πίσω έχοντας απαντήσει στις υποχρεωτικές κλήσεις μας... Αυτό που μου άρεσε είναι ότι το είχαμε αποδεχθεί... Η μόνιμη κατοικία της είναι μακρυά από το Λεκανοπέδιο (Βόρεια) και αυτό κατά τη γνώμη μου μάλλον διευκόλυνε παρά δυσκόλεψε τα πράγματα... είπα να της μιλήσω εκεί στο πλοίο, αλλά στεκόμουν μακριά και τη θαύμαζα... Ξαφνικά ένα χέρι με σκούντηξε... "Που είσαι χαμένος φίλε? Τόση ώρα σε περιμένουμε..." Ήταν ο Τ. Ο Τ. ήταν πάντοτε διακριτικός είναι η αλήθεια... Έστριψα στο καθημερινό κομμάτι της ζωής μου, κραττώντας αλώβητο αυτο το σεντεφένιο αέρινο τμήμα της μέσα στην απεραντοσύνη του χρόνου με την ευχή πως ίσως σε κάποια άλλη διάσταση του χωρόχρονου ένας άλλος μακρυνός εαυτός μου να είναι με ένα άλλο είδωλό της.... Την άφησα απείραχτη κι αμόλυντη με την ευχή να είναι καλά με εκλεκτούς φίλους και ακριβή συντροφιά, γιατί της αξίζει...

Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2007

Στιγμές...

  • Ένα βλέμμα που στιγμιαία διασταυρώνεις στο απέναντι βαγόνι του μετρό με κάποια/ον και μιλάει μέσα σου.
  • Ένας ιδιοκτήτης καφενέ σε απομονωμένο ορεινό χωριό κάποιο βροχερό φθινοπωρινό απόγευμα.
  • Η ματιά του ηθοποιού στο θέατρο που φευγαλέα πέφτει πάνω σου…
  • Μια ζεστή χειραψία με αγαπημένο πρόσωπο, που είχες καιρό να δεις και σου αφήνει ένα φως…
  • Ο αέρας που σε παγώνει στην αμμουδιά σε κάποιο δροσερό φθινοπωρινό μπάνιο
  • Ένα καλοβαλμένο (αλλά άπιαστο) ελβετικό χωριό πάνω στις Άλπεις από το παράθυρο του αεροπλάνου
  • Το φως από το παράθυρο αγαπημένου προσώπου, που υποδηλώνει την παρουσία του…
  • Η φευγαλέα εικόνα της/ου που δεν είναι παρών
  • Η στιγμιαία αίσθηση ότι είσαι ακόμη παιδί και δεν έχεις μεγαλώσει…
  • Ένα ζεστό χάδι που έδωσες κάποτε στο πράτερ.