Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2008

Παις ων καθεύδη...

Μικρό πουλί.... που ταξιδεύεις τώρα για χώρες μακρινές... στερνό ταξίδι σου ο ήλιος... αυτόν που πάντα στόχευες με το τόξο σου... τα πλουμιστά φτερά σου, γυμνασμένα και καλόχτιστα υπόσχονταν, πως το ταξίδι σου προβλεπόταν μεγάλο αιθέριο, κουραστικό μα πολύτιμο. Η καρδιά σου ήταν μεγάλη, και αντιπαρήρχετο της απειρίας σου... ότι ετοιμαζόσουν να ανοίξεις τα φτερά σου στον κόσμο τούτο τον άπειρο, συννεφιασμένο, με την οσμή του μαζούτ... Μικρός μοναχικός, και χαμογελαστός... η ολοδική σου πρώτη ματιά, με τίποτε δεν μπορεί να αντικαταστήσει τα χρώματα και τον πίνακα οποιουδήποτε άλλου χρωστήρα μέσα στον δικό σου κόσμο. Ήθελες να είσαι ετερόφωτος. Ήσουν ανυπόμονος, τι έτσι πρέπει να είναι οι νέοι... ανυπόμονοι... και ανήσυχοι...

Θυμάμαι που με πήρες ένα βροχερό Γενναριάτικο απόγευμα τηλέφωνο... Με είχες βρει εκτός Αθήνας βυθισμένο στις δικές μου σκέψεις σε ένα γεμάτο νερά πεζοδρόμιο έρημου σκοτεινού επαρχιακού δρόμου... Ανάμεσα σε τόσους άλλους μέσα στην άπειρη δυστυχία σου εμένα βρήκες να τηλεφωνήσεις...ποιός ξέρει τι έψαχνες να βρεις στα λόγια μου... Δεν θυμάμαι τι κοινοτοπία σου είπα... ήξερα από μέσα μου ότι αρχίζεις έναν αγώνα άνισο... και άδικο για σένα που ήσουν τόσο ανήσυχος και με τόσες προσδοκίες...

Μετά έφυγα μακριά... χάθηκα... ταξιδεύω ακόμα σαν χαμένος...σχεδόν χωρίς προσανατολισμό, καράβι ξυλάρμενο... που μόνο οι φυγάδες γλάροι, στέκονται στα ξάρτια μου... Εχθές ένας απο αυτούς μαυρισμένους από την άχλη του Λονδίνου μου είπε τα νέα για το κατευόδιό σου... Καλό ταξίδι φίλε... το χαμόγελό σου έβαλε χρωστήρα ανεξίτηλο στις ζωές των δικών σου ανθρώπων, και η φιλία σου ομού με την αδημονία σου ξάφνιασε εμάς τους «πάρα έξω». Τώρα θα ατενίζεις τον κόσμο από τον Αλτάιρ, εκεί στις πεδιάδες του αστερισμού της Λύρας. Τα χρυσά σου βέλη άραγε τι θα σημαδεύουν τώρα που στα ταξίδια σου θα αντικρύζεις μόνο αθάνατους και αγγέλους. Rex tremandae maiestatis, qui salvandos salvas gratis, salva me, fons pietatis.

...Αφιερωμένο, σε έναν φίλο που έτσι ανεπάντεχα εξαϋλώθηκε σε φως νικημένος απο την επάρατη νόσο... κι αυτός ένας από τους πολλούς... Συγχωρήστε μου που τα σχόλια θα είναι κλειστά. Αντί σχολίων, ακούστε απλά το τμήμα αυτό από το ρέκβιεμ του Μότσαρτ και θυμηθείτε κάποιον δικό σας που έγινε αστρί, χωρίς να μελαγχολήσετε (αυτή τη χάρη ας μου την κάνετε)…

Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2008

Κινούμενη Μουσική...

...Πάντοτε είχα κάποιες αδυναμίες. Η μεγαλύτερή μου φυσικά είναι η μουσική... Ο χορός έχει για μένα τη δύναμη της μουσικής, γιατί αναπαράγει στο χώρο με αέρινες κινήσεις τις νότες. Κάποτε είχα σε ένα course για δύο εβδομάδες έναν συγκάτοικο κωφάλαλο. Ήταν εκ γεννετής κωφός. Προσπαθώντας να του μεταδώσω τη μουσική έκανα δύο πράγματα. Το πήγα σε μια συναυλία και ακουμπούσε στα ηχεία. Μα μετά κατάλαβα πως ότι καλύτερο ήταν να πάμε να δούμε μια παράσταση κλασσικού χορού. Εκεί δάκρυσε γιατί κατάλαβε ότι η μουσική είναι κάτι πολύ σπουδαίο...

Η Alina Cojocaru θα παραμείνει για μένα ένα από τα ομορφότερα πράγματα που έχω δει. Μια γυναίκα που ερωτεύεσαι με μια ματιά, τουλάχιστον αυτό που βλέπεις ως αποτέλεσμα πολύ πόνου και κόπου....πόνου και κόπου....

Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2008

Ο Άγιος Δημήτρης...

... Καθώς προσφάτως ήταν του Αγιου Δημητρίου είπα και εγώ να ανασύρω από το βαθύ ύπνο του τον προπροπάππο μου Δημήτρη ή Δημητρό και να πω κάτι για την περιοχή του, που πριν γίνει Δήμος Τάδε όλοι ήξεραν ως Άγιος Δημήτρης...

Στην πραγματικότητα δεν ήταν παρά δύο σπίτια γειτονικά... Το πρώτο ανήκε στον προπροπάππο μου τον Δημήτρη, που κατέβηκε από το χωριό του και εποίκησε έναν τελείως έρημο ξερότοπο... Το έκανε αυτό, γιατί στο χωριό του εφόνευσε τον διακορευτή της αδελφής του, ο οποίος αρνήθηκε να την παντρευτεί. Του είχε δώσει μια εβδομάδα προθεσμία να έρθει επίσημα να την ζητήσει, η οποία έληξε Σάββατο πρωία. Αυτός φυσικά, δεν τη ζήτησε, και οι δικοί του τον συμβούλευσαν να πάει στην πόλη. Ο Δημτρός, μεγαλύτερος των κατιόντων το έμαθε από τσοπάνη, που έκρινε άδικία και του το είπε, πως κίνησε για την πόλη... αξημέρωτα αυτός τους πρόφτασε στο έμπα του επόμενου χωριού, και τα λόγια μεταξύ του Δημητρού και των δύο εξαδέλφων (είχε και συνοδεία ο παρολίγο γαμβρός) έφεραν τα κουμπούρια... Μάλλον τυχαίο το αποτέλεσμα, ή «η θεία δίκη», όπως έλεγε μετά ο μικρότερος αδελφός του Δημητρού (που καρπώθηκε και την περιουσία του) και ο Δημητρός σκότωσε και τα δύο εξαδέλφια... Παραδόθηκε στον χωροφύλακα του χωριού, μα εκείνος ήταν μακρινός θείος του, τον έβγαλε έξω από το χωριό, και τον έσπασε στο ξύλο... του είπε «να φύγει από τα μάτια του γιατί θα τον σκότωνε με τα χέρια του». Έτσι ο Δημητρός κατέβηκε μετά απο πολυήμερη περιπλάνηση έξω από την πολιτεία και έπιασε απόμερο ξερότοπο... Εκεί έστησε το σπιτικό του και παντρεύτηκε μια που του έκανε προξενιό ένας τσοπάνης, που εκεί έβοσκε πρόβατα, και απέδωσε στο Δημητρό, το χώρο ως προίκα. Για να ξορκίσει το κακό ο Δημητρός έχτισε εκεί κάπου στο λιβάδι ένα εκκλησάκι και το ονομάτισε Άγιος Δημήτρης. Φυσικά το εκκλησάκι σήμερα δεν υπάρχει καθώς στη θέση του έχει κτιστεί μια μεγάλη συνονόματη εκκλησία.

Η αδελφή του (παρολίγον νύφη) ντύθηκε στα μαύρα χήρα και στην κηδεία ωρυόταν ενάντια στον αδελφό της. Η Βεντέτα αποσωβήθηκε κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, ενώ οι χωροφύλακες είπαν πως πνίγηκε παρακάτω σε ένα βάλτο... (αυτό μάλλον ήταν δουλειά του Θείου του Δημητρού.).

Αποτέλεσμα της μετοίκησης, είναι φυσικά η αλλαγή του επωνύμου του Δημητρού. Απο εκεί και ύστερα τα πράγματα πήραν το δρόμο τους... Το «σπίτι στο λιβάδι» απέραντο και απο βούρλα κυρίως, έκανε παιδιά τέσσερα. Τα δύο πρώτα αγόρια πήγαν στον Μικρασιατικό και από τότε αγνοούνται... Τα δυό κορίτσια παντρεύτηκαν το ένα στην Αμερική, και το άλλο ντόπιο... Έτσι το σπίτι πήγε στην μία κόρη... Η Ελένη αυτή, έκανε επτά παιδιά. Από τα οποία τα τρία μετανάστευσαν στην Αμερική στη θεία τους, ενώ τα τέσσερα δύο κορίτσια και δύο αγόρια έμειναν εκεί στο σπίτι... Το ένα αγόρι, ήταν ο παπούς μου... Το σπιτι του Δημητρού, τώρα είχε γίνει τέσσερα. Το «λιβάδι» είχε χωριστεί στα τέσσερα, καθώς τα κορίτσια είχαν προικιστεί... Ο παπούς μου τεκνοποίησε επτά παιδιά, 3 κόρες και τέσσερις γιούς, ένας εκ των οποίων ο πατέρας μου. Από τις άλλες πλευρές προέκυψαν γύρω στις 10 κόρες, κάθε μία πήρε προίκα ένα υποτμήμα του ακίνητου... Εν τω μεταξύ η γειτονιά, είχε μεγαλώσει καθώς και στα γειτονικά «λειβάδια» έγιναν τα ίδια...

Τότε τη δεκαετία του 60 η σωτήρια αντιπαροχή, επέτρεψε στις 14 περίπου νύφες να πάρουν την προίκα τους και οι εργολάβοι να θησαυρίσουν αφού έτσι υποδέχτηκαν την επαρχία σούμπητη που είχε δύο λύσεις: ή μετανάστευση ή την πόλη... Έτσι το Λιβάδι απέκτησε 20 περίπου μεγάλες θεόρατες πολυκατοικίες, στις οποίες όταν κτίζονταν έπαζα μικρός όταν πήγαινα να επισκεφθώ τον πάππο μου... Εκτός από αυτό, γκρεμίστηκε και το παλιό πέτρινο εκκλησάκι που πρόλαβε να βαφτιστεί ο αδελφός μου το 68, και στη θέση του χτίστηκε η σημερινή απρόσωπη τσιμεντένια εκκλησία με το ίδιο όμως όνομα... Άγιος Δημήτριος... Το σπίτι του Δημητρού, παραδόξως είχε μείνει ακέραιο... Κι αυτό γιατί κτίστηκε τη δεκαετία του 60 μια μονοκατοικία εκεί όπου έμεινε η μία του κόρη δίπλα στο παλιό, γιατί ο παππούς μου δεν έλεγε να το εγκαταλείψει... όταν πέθανε ο παππούς μου τη δεκαετία του 80, το σπίτι ρήμαξε, γιατί οι αντιπαροχές είχαν ξεφτίσει τότε και η ήδη κτισμένη μονοκατοικια δίπλα της θείας μου επόδιζε μια καλύτερη αξιοποίηση...

Τότε αρχές της δεκαετίας του 80, στην περιοχή που δεν αναγνωριζόταν σε σχέση με αυτή της παιδικής μου ηλικίας, άρχιζαν να εμφανίζονται οι «φοιτητές». Νοίκιαζαν κυρίως τα υπόγεια διαμερίσματα κατά ομάδες των δύο ή τριών και έμεναν εκεί... Οι φοιτητές ήταν ένα νέο φρούτο στη γειτονιά του παπού μου τον ΆγιοΔημήτρη. Αποτέλεσμα είχε έναν νέο οργασμό ανοικοδόμησης και κλεισίματος κάθε ελεύθερου χώρου που υπήρχε... Οι αλάνες εξαφανίστηκαν... Ακόμη και παράδρομοι, ή σοκάκκια έγιναν τμήματα μεγάλων πολυκατοικιών... Το μέρος δεν ήταν καθόλα αναγνωρίσιμο και το σπίτι του Δημητρού, μαζί με την μονοκατοικία της θείας μου έμεναν εκεί ακλόνητα... ρημαγμένο το ένα και η μονοατοικία να φλερτάρει την ανοικοδόμηση...το οικόπεδο βέβαια είχε κάποια προβλήματα να ενωθεί και έτσι για την ώρα το σπίτι του προ προπάπου μου ήταν εκεί με τη γέρικη μουριά με τεράστιο κορμό απέξω, μια μουριά που είχε φυτέψει ο ίδιος ο Δημητρός... Γκρεμίστηκαν απαρχές του 2000 και η μονοκατοικία της θείας μου και το σπίτι του Δημητρού... Υψώθηκε μια γιγάντια πολυκατοικία που εκμεταλλευόμενη παραθυράκια του νόμου πήρε 12 ορόφους... Έκλεισε το φώς ακόμη και στις προγενέστερες που ήταν εκεί.... Στην εξαδέλφη μου έπεσε ένα τριάρι, το οποίο σύντομα πούλησε γιατί δεν άντεχε άλλο... Μάλιστα το μοσχοπούλησε αφού πούλησε και πάρκινγκ... Οι απόγονοι του Δημητρού, αποτελούν μόνο το 2% των κατοίκων... ίσως και λιγότερο...

Όταν εμείς μέσα της δεκαετίας του 80 περάσαμε στα Πανεπιστήμια και φύγαμε μακριά, το πατρικό μου ήδη δεν υπήρχε... αυτά δόθηκαν επίσης μαζικά αντιπαρροχή και οικοδομήθηκαν εκ του συστάδην... Στους γονείς μου έμεινε το τωρινό πατρικό σπίτι τους και πατρικό μου από τα 90ς. Το οποίο καμία σχέση δεν είχε με το παλαιό, με τις δύο αυλές, την κληματαριά και μια τεράστια αλάνα απο την πίσω αυλή, όπου διαδραματιζόταν όλος ο βίος, της γειτονιάς... Υπολογίζω ότι εκεί που ήταν το δωμάτιο εμένα και του αδερφού μου σήμερα πρέπει να είναι η μάντρα του ενός στενού σκοτεινού ακάλυπτου... Ενοείται ότι σήμερα πλέον εκεί ούτε που οσμίζεσαι τη θάλασσα... Ενώ στα δικά μου παιδικά καλοκαίρια ακόμη και το χειμώνα ακούγαμε τον βρυχηθμό της ο οποίος μας νανούριζε... περιττό βέβαια να μιλήσω για αυγουστιάτικο φεγγάρι... Έχει τόσα τεχνητά φώτα τις νύχτες οι περιοχή, που οι κάτοικοι πλέον αντιλαμβάνονται το φεγγάρι μόνο σαν έναν δίσκο στον ουρανό... Στα παιδικά μου χρόνια, η Αυγουστιάτικη, πανσέλληνος, έκανε τη νύχτα μέρα δίνοντας σε όλα ένα χαρακτηριστικό υπόλευκο χρώμα... καθόμασταν μέχρι αργά στην ακροθαλασσιά όπου το φώς της πανσελήνου έλουζε τα χλωμά μας πρόσωπα... εκεί ένιωσα για πρώτη φορά, την καρδιά μου να σκιρτάει, καθώς αντίκρυζα το φως να βγαίνει μέσα από κάποια συγκεκριμένα ζευγάρια ματιών... Τις νύχτες της καλοκαιρινής πανσελήνου, διαδραματιζόταν το παιχνίδι «κρυφτό». Σκηνικό όλη η γειτονιά με τις μονοκατοικίες. Στο κέντρο της Αλάνας ήταν μια «τρόμπα» που εκεί φύλαγε ο σκοπός. Όταν κρυβόμασταν φροντίζαμε να είναι με το εκάστοτε κορίτσι που μας άρεσε. Μέναμε εκεί ακίνητοι για ώρες κοιτάζοντας ο ένας τον άλλον αμίλητοι, με ένα συνωμοτικό χαμόγελο... φτου ξελεφτερία!

Ούτε που περνάω από εκείνα τα μέρη πλέον, εκτός το πατρικό μου γιατί εκεί είναι οι γονείς μου... Εδώ και χρόνια οι κάτοικοι που έχουν χωριά ή εξοχικά, με το πρώτο σαββατοκύριακο, συνωστίζονται να ξεφύγουν... Οι γονείς μου δεν έχουν κι έτσι εφευρίσκουν κάποιες εργασίες... παλαιότερα έκαναν μπάνιο και τους χειμώνες... Σήμερα η θάλασσα δεν είναι καθαρή για να κολυμβήσει κανείς... Θυμάμαι κάτι τεράστια δέντρα με πολύ παχιά σκιά που τους καύσωνες μας δρόσιζαν μαζί και με τη θάλασσα... Σήμερα η περιοχή έχει πάρει τεράστια αξία... Τα μόνα δέντρα που υπάρχουν είναι κάτι κακόμοιρα που έχει βάλει ο Δήμος... βλακωδώς ώστε να φράζουν το δρόμο των πεζών στα πολύ στενά σχεδόν ανύπαρκτα πεζοδρόμια... Το βρυχηθμό της θάλασσας έχουν επάξια αντικαταστήσει τα μαρσαρίσματα και οι κόρνες των λεωφορείων και των αυτοκινήτων που δεν σταματούν ποτέ, ούτε τη νύχτα...

Η γειτονιά του Δημητρού έχει αποκτήσει νέο όνομα το οποίο αποτελεί ευφημισμό της πραγματικότητας εκεί. Στην πραγματικότητα όλοι οι παλαιοί το ξέρουν ως Άγιο Δημήτρη...

Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2008

Ενίοτε…παίζειν…

Η καλή φίλη artanis με προσκάλεσε σε ένα παιχνίδι σύμφωνα με το οποίο πρέπει να ανταποκριθώ σε επτά αλήθειες για εμένα… Κατ΄ αρχήν την ευχαριστώ για την πρόσκληση… Χμ.. έχουμε και λέμε…

Επτά συν μία αλήθειες για μένα.

1) Πάντοτε είχα μια περίεργη σχέση με την Τέχνη. Με έλκυε καθώς συνέγειρε μέσα μου δυνάμεις που δεν πίστευα ότι είχα... Θαρρώ πως έπαιξε σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση της ιδεολογίας μου στα μέχρι τούδε δρώμενα, καθώς με ενέμπλεξε σε ένα κοινό με άλλους βιωματικό παιχνίδι, εικόνων φαντασίας και έκφρασης. Μου αρέσουν οι ματιές των άλλων όπως προσπαθούν να δουν πίσω από τη βιτρίνα...

2) Πάντοτε είχα μια περίεργη σχέση με τη γραφή... τα λόγια που δεν τολμώ να ξεστομίσω ή να αναλύσω με το νου, μου τα ξεδιαλύνει η γραφή καθώς με καθοδηγεί, όταν κι εφόσον αποφασίσω να καταγράψω τις όποιες σκέψεις μου που είτε με στοιχειώνουν είτε με βαραίνουν...

3) Κανονικά, πάει πρώτη, αλλά η μεγαλύτερη μου αγάπη είναι η Μουσική. Η μουσική είναι μία, αλλά έχει πολλούς ακροατές. Δεν είναι πάντοτε εύκολη υπόθεση, καθώς ενίοτε καλείται να εξυπηρετήσει και να αναλύσει πιο σύνθετα συναισθήματα. Είναι για μένα μια και μόνο κοινή γλώσσα που έχει τη δύναμη να ενώνει ομάδες ετερόκλητων ανθρώπων και να τους κάνει να συνακροάζονται και να συναισθάνονται ο καθένας αποκωδικοποιώντας διαφορετικά το ίδιο μουσικό έργο. Πολλές φορές αδειάζω το μυαλό μου απο τις σκέψεις ή τις ανησυχίες, αλλά ποτέ από μουσική... ακόμη κι όταν δεν την ακούω την εκτελώ μέσα μου νοητικά...

4) Μου αρέσουν οι ευγενικοί άνθρωποι. Εκείνοι που έχουν μια σύνεση κι ένα βάθος στο λόγο τους και δεν ξεσπούν παρορμητικά με την πρώτη ματιά... Εκείνους που αντιπαθώ απο την πρώτη στιγμή, είναι οι ανάγωγοι, και οι επιθετικοί. Είμαι τόσο αδύναμος μπροστά τους που μπορεί να με εξαναγκάσουν να χάσω τον έλεγχο και να φερθώ βίαια... Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, έχω συνηθίσει να τους αγνοώ, γιατί έχουν πληθύνει πολύ, καθώς η κοινωνία μας μεταβάλλεται σιγά σιγά σε αγέλη και εκτροφείο ανθρώπων (στην μεγάλη μάζα και πλειοψηφία φυσικά) παρά σαν μια βιωματική εξωομάδα.

5) Μου αρέσει η αρμονία. Σε ότι αυτή εμπεριέχει κι εμπλέκει τους ανθρώπους... Για μένα είναι αρετή προς κατάκτηση και απαιτεί καθημερινό αγώνα... Στις φάσεις που ήμουν μονόχνωτος, ή είχα ασύμμετρα αναπτύξει έναν ή δύο μόνο τομείς του εαυτού μου, διαπιστώνω σήμερα εκ των υστέρων, ότι αν και έδειχνα δυνατός, στην πραγματικότητα ήμουν πολύ αδύναμος, κι εύκολο αντικείμενο εκμετάλλευσης και χειραγώγησης. Προσπαθώ πάντοτε να καλλιεργώ και να αναπτύσσω όλους τους τομείς της ζωής μου. Να μην αφήνω κανέναν να μένει πίσω... Και όταν έχω ήττες σε κάποιους οι νίκες από τους άλλους τις ισοσταθμίζουν... Όσες φορές έχω κατακτήσει την αρμονία, είχα πάντοτε μια γαλήνη, τόσο γλυκιά...

6) Δεν μπορώ να φάω ούτε να πιώ τίποτε όρθιος... Όταν κάπνιζα την πίπα μου, φυσικά ούτε λόγος για κάπνισμα στα όρθια... Μου προκαλούσε πάντοτε μια δυσφορία, να βλέπω ανθρώπους να τρώνε βιαστικά στο πόδι... Το φαγητό για μένα είναι πάντοτε μια βιωματική διαδικασία. Εμπεριέχει πάντοτε πιάτο, μαχαιροπίρουνα, ένα τραπέζι. Τα δείπνα μου έχουν πάντοτε ένα καλό ποτήρι κρασί... Δεν είμαι γενικά λαίμαργος, ούτε και με ενδιαφέρει η ποσότητα, αλλά η ποιότητα. Εννοείται πως είχα και εγώ την αδυναμία κάποτε να τρώω στον καναπέ, μπροστά στην τηλεόραση, αλλά ευτυχώς αποτελεί για μένα μακρινό παρελθόν πλέον...

7) Μου αρέσει το χαμόγελο στους ανθρώπους... πάρα πολύ... Άλλωστε όλες μου οι σχέσεις ξεκίνησαν από ένα όμορφο χαμόγελο που αντίκρυσα...

8) Η πιο ωραία ώρα της ημέρας για μένα είναι το Δειλινό... μου αρέσει να χαλαρώνω και να απολαμβάνω αυτήν την ώρα...

Και συνεχίζω στο δεύτερο παιχνίδι που ήμουν προσκαλεσμένος...

Η καλή φίλη roadartist με προσκάλεσε σε ένα παιχνίδι. Μου άρεσε και δέχτηκα… την ευχαριστώ για την πρόσκληση λοιπόν…

Αρχίζω με το ποίημα…

Το μαχαίρι

‘Όπως αργεί τ’ ατσάλι να γίνει κοφτερό και χρήσιμο
μαχαίρι
έτσι αργούν κι οι λέξεις ν’ ακονιστούν σε λόγο.
Στο μεταξύ
όσο δουλεύεις στον τροχό
πρόσεχε μην παρασυρθείς
μην ξιπαστείς
απ’ τη λαμπρή αλληλουχία των σπινθήρων.
Σκοπός σου εσένα το μαχαίρι.

Σαν διάβασα για πρώτη φορά τούτο το ποίημα, ένιωσα μια θλίψη για τη δική μου άγνοια για αυτόν τον τόσο σπουδαίο ποιητή. Έκτοτε, διάβασα αρκετά από αυτόν τον τόσο τρομερό, καρτερικό και ευφυή άνθρωπο, τον Άρη Αλεξάνδρου. Μα τούτο εδώ το ποίημα, καθόλου δεν το ξέχασα γιατί με συγκλόνισε... Κι αν η δική μου ζωή, ο λόγος και τα έργα μου δεν έχουν τόσους πολλούς σπινθήρες ώστε η αλληλουχία τους να με ξιπάσσουν ή να με θαμπώσουν... ακόμη κι αν το δικό μου μαχαίρι, αποβεί ξύλινο σπαθί... διόλου δεν με πειράζει... θα χει πάνω του χαραγμένη τη δική μου αλήθεια και στον ίσκιο του τη δική μου φωνή... λιτή σιλουέτα, λιανή ένα μικρό ανάθημα...

... Τώρα το ρητό...

Το ρητό που πάντοτε κυριαρχούσε στη ζωή μου ήταν το: «Τα πάντα ρει»

Μόνιμο άλλοτε αποκούμπι, και άλλοτε εφιάλτης, κατά την ελπίδα ή αρνητική τροπή των πραγμάτων… Αποδίδεται στον Ηράκλειτο, αν και μάλλον μου φαίνεται τελείως απίθανο, οι αρχαίοι αυτοί φιλόσοφοι με τεράστια συλλογιστική παιδεία να δίδασκαν γνωμικά και παροιμίες… Ενδεχομένως να αποτελούν μότο και αποφθέγματα λόγων τους που συγκράτησαν οι λαϊκοί και απαίδευτοι ή απλά διασώθηκαν στα πολύ κατοπινά χρόνια [Ρωμαϊκή περίοδος και ύστερα]… Ο Κοραής σε ένα άρθρο του τα χώνει χοντρά στους δημοδιδάσκαλους που διδάσκουν τα Ελληνόπουλα με ευκαιριακά γνωμικά… πράγμα που μου φαίνεται λογικό από έναν πεφωτισμένο δάσκαλο, του διαφωτισμού, που σύντομα οι κρατούντες του ΝεοΕλληνικού κράτους κατάλαβαν ότι έπρεπε να «εξαφανίσουν» από την παιδεία των νέο-ελλήνων.

Τέλος για πίνακα… τι να κάνουμε, έχω αδυναμίες… Klimt Τρεις φάσεις της Γυναίκας…

... Ήταν από τους πρώτους πίνακες που ανήρτησα στον τοίχο μου από τα φοιτητικά μου χρόνια...

Δεν θα καλέσω κάποιον ονομαστικά, γιατί τα παιχνίδια, έχουν κυκλοφορήσει και δεν ξέρω ποιοί έχουν ήδη συμμετάσχει και ποιοί όχι. Όποιος όμως δεν έχει και θέλει να ανταποκριθεί στην πρόκληση, ας δεχτεί τη δική μου πρόσκληση... από καρδιάς...

Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2008

...Τρητού Λυκόπετρα ...

...Είδα το Λέοντα της Σάρτης.. όχι ρωμαλαίο όπως άλλοτε… που ο βρυχηθμός του έσειε τα υψηλά πλατάνια και λύγιζε τα αειθαλή κυπαρίσσια… Ήταν αδυνατισμένος, γέρος φαφούτης με ρυτίδες… μου έγνεψε να πλησιάσω κι εγώ ασυναίσθητα κοίταξα κάτω στο χώμα να δω τις πατημασιές… Γέλασε εγκάρδια… πλησίασα… μα ακόμη λέοντας ήταν και μες τη φθορά, μπορούσες κάλλιστα αν το ήθελες να δεις την αρχοντική όψη του… Λιόντας…

...Του είχαν κουρσέψει τα δόντια… του είχαν πελεκήσει τα νύχια… κι έτσι εκεί ακρωτηριασμένον τον εξέθεταν στα αδηφάγα βλέμματα των περαστικών έναντι φθηνού αντιτίμου…

...Μα καίτοι, χωρίς νύχια και δόντια, ακόμη και χωρίς το βροντερό βρυχηθμό του, ο λιόντας έδειχνε αγέρωχος ακόμη το δρόμο για την Πέλλα… κοιτούσε με βλέμμα λυπημένο τους περαστικούς όχι για τη δική του κατάντια, μα για τη δική τους… Αυτός ήταν κάποτε λιόντας φοβερός… Άλλωστε αν και σαρακοφαγωμένος επιτελούσε το σκοπό του… μνημόνευε στους διαβάτες, κουρσάρους, κατσαπλιάδες, πως αυτός ήταν σιμά στα χώματα του Αλέξανδρου…

...Αυτοί από το φόβο τους αν και χιλιάδες χρόνια πεθαμένο, πελέκησαν τα αγάλματά του, και γκρέμισαν τα αναθήματα του… Μα η δόξα του, καθόλου δεν λιγόστεψε… Τουναντίον… ακόμη εκείνον μνημονεύουν και την αιώνια δόξα του…

...Αυτόν που οι δυό θεές, η Νίκη, και η Αφροδίτη απλόχερα στεφάνωσαν… Κι αν χάθηκε ως θνητός που ήταν ποιος νοιάζεται? Η δόξα του μεσουράνησε πιότερο από πολλούς ξιπασμένους θεούς και διαβολοαγίους…

... Είδα τον Λέοντα της Σάρτης... μου έγνεψε... τον χαιρέτησα λυπημένος και σκεφτικός... έφυγα μακριά, σχίζοντας τη θλίψη μου στα άχαρα βρεγμένα σοκκάκια... Όχι από συμπόνια... μα από απόγνωση...

Τρίτη 7 Οκτωβρίου 2008

…Παίγνιον απορίας…

Η πολύ καλή φίλη Artanis , με κάλεσε να συμετάσχω σε ένα ακόμη μπλογκοπαίχνιδο... κυρίως επειδή μου άρεσε θα συμμετάσχω...

Αγαπητέ Ηρακλειτε... Δεν ξέρεις πόσες φορές έχω επικαλεστεί τη φράση σου «πάντα ρει». Άλλες τόσες την έχω καταραστεί... Υπάρχει άραγε διέξοδος? Ή θα συνηθίσουμε όλα να αλλάζουν γύρω μας και εμείς πάντοτε σταθερά (το μόνο που δεν..."ρει") να χάνουμε την μπάλα?

...Αντί για μία μόνο από τους παλιούς μου έρωτες μπορώ να απευθυνθώ σε όλες? Απευθυνόμενος σε μία, μου φαίνεται ότι αδικώ τις υπόλοιπες... Ας μου επιτρέψουν οι καλλιτέχνες να αλλάξω λίγο το ερώτημα... Πεστε μου λοιπόν, ύστερα από τόσα χρόνια, με σκέφτεστε καθόλου? Αφουγκράζεστε την ψυχή μου σε αυτόν τον κόσμο? Ξέρω ότι για την κάθε μία από εσάς υπήρξα διαφορετικός... Κατά βάθος ήμουν ο ίδιος, αλλά ειλικρινά σας λέω προσπάθησα να γίνω καλύτερος κάθε φορά... Αν με ακούτε κάποιες φορές αισθάνεστε την αγάπη μου?

Αγαπητό Μέντιουμ, αν και θα έχεις συνηθίσει να σε ρωτούν απωλεσθέντα, ή πιπεράτες λεπτομέρειες για έτερα ήμισεια, εγώ θα σε ρωτήσω απλά... περνάς καλά? τα βγάζεις πέρα? Αγαπάς καθόλου τους ανθρώπους? Και εκτός από τα βατραχοπόδαρα και τις σαρανταποδαρούσες φτιάχνεις πάστα? Βάζω τσίπουρο...

Πές μου αγαπητέ μικρέ τσόγλανε, αν ήξερες..., αν στο βάθος του μυαλού σου υποψιαζόσουν ότι θα εξελιχθείς σε εμένα, θα την έκανες? Ή θα καθόσουν να «δείς» το έργο? Ξέρω κάπου κάπου με μουντζώνεις, κάπου κάπου με καμαρώνεις... μα ξέρεις, δεν φταίω εγώ... προσπάθησα να μην σε απαγοητεύσω... μα οι ζαβολιάρηδες πλέον υπερτερούν...

Πες μου καθρέφτη καθρεφτάκι μου, θα συνεχίσεις να δείχνεις αυτό που βλέπω κάθε πρωί που ξυπνάω και θα μπείς μια για πάντα σε ντουλάπι χαρακωμένος, ή θα βελτιώσεις κάπως έστω και λίγο την εικόνα μου? Σου είμαι ευγνώμων για τα μαλλάκια μου που στέκουν ακέραια, αλλά όχι και για τις άσπρες τρίχες... τελευταία το παραξήλωσες και δείχνεις και ρυτίδες, αλλά μάλλον είναι υποψία μου, αφού μικροδείχνω οπως άλλοι καθρέφτες συνάδελφοί σου λενε...

... καλώ όλους (ανεξαιρέτως) της διπλανής στήλης που δεν έχουν ακόμη λάβει μέρος να συμμετάσχουν... είναι προσκαλεσμένοι από εμένα προσωπικά... για να δούμε...

Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2008

Παιχνίδι συγκινήσεων και όχι μόνο...

Η καλή φίλη Roadartist με καλεσε να συμμετάσχω σε ένα παιχνίδι για να αναρτήσω ένα βίντεο συγκινήσεων... Χωρίς σκέψη μου ήρθε αμέσως η συγκεκριμένη σκηνή του βίντεο από την ταινία «Ο Μεγάλος Λεμπόφσκι». Είναι η σκηνή της κηδείας... Δεν θα εξηγήσω το λόγο, όπως απαιτεί το παιχνίδι, όμως να πω μόνο ότι δυσκολεύτηκα να βρω το λινκ. Φαίνεται πολλοί ανόητοι και αρκετά μεγάλα συμφέροντα νεοθρησκων, έχουν κατορθώσει να εξαφανίσουν από το διαδίκτυο το λινκ, που κάποτε στο έφερνε αμέσως... Χωρίς να φλυαρώ άλλο στέλνω το url . Αξίζει τον κόπο να το δείτε... Ευχαριστώ για την πρόσκληση...

Οποιος εκ της αριστερής στήλη επιθυμεί να συμμετάσχει, τον καλώ εγώ επίσημα...

Το URL: The Big Lebowski, Scattering Donny’s ashes

Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2008

Criste marine…




Κρίταμο είμαι κι αρμενίζω
καράβι ακυβέρνητο
θάλλω στο γρανιτένιο γκρίζο
με δάκρυ κι αρμυρό νερό
Το άγριο πέλαγο και τα έρημα ακρογιάλια αντικρίζω
αμάραντο, άσπιλο κι αμόλυντο…



Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου 2008

…Η κόρη του Διονύσου…

Ταξίδευα με το αεροπλάνο για την Αθήνα που είχε ήδη αρχίσει να πυρώνει από τον διαπεραστικό θερινό ήλιο, που στο λεκανοπέδιο, σκάει απρόσκοπτα στα γυμνά τσιμέντα της… Στο Παρίσι, αντίθετα είχε ένα ελαφρό ψιλόβροχο και ολίγον από ψύχρα κάτι που απαιτούσε αναμφισβήτητα πανωφόρι… Προς έκπληξή μου στην επί του παραθύρου αριστερή θέση του αεροπλάνου, μια γνωστή μου Ελληνίδα… Πιάσαμε αμέσως τη συζήτηση και σύντομα αναπτύξαμε εκείνη την οικειότητα που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους στο εξωτερικό… Η εκ δεξιών μου θέση ήταν αδειανή…

Το ρολόι μου έδειξε την ώρα της απογείωσης, χαρακτηριστική, για την Ολυμπιακή, ότι έστω και για γούρι δεν μπορεί, κάνα 20λεπτο θα το φάμε… Τότε ακριβώς ήρθε μια κοπέλα ντυμένη σπορ εκδρομικά, κάπως συντηρητικά για το σώμα της μελαχρινή και ψιλόλιγνη… Το μαλλί της ήταν κάπως παλαιομοδίτικο και φουντωτό, ενώ το δέρμα της κάτασπρο… μετά την τυπική χαιρετούρα που μου έδωσε σε εμένα και την φίλη μου, βολεύτηκε στο κάθισμά της…

Το μπόινγκ σήκωσε με δύναμη το ρύγχος του για να ανέβει ψηλά, γρήγορα, καθώς υπήρχε χαμηλή νέφωση… Ξαφνικά πρόβαλλε ο ήλιος και εμένα με πλημμύρισε μεγάλη αισιοδοξία, αφού ο ήλιος με προϋπαντούσε από εδώ και για την Ελλάδα είχαμε πάνω από 3 ώρες ταξίδι. Εγώ συνέχισα την συζήτηση με την εξ αριστερών γνωστή μου…

… Η εκ δεξιών μου κοπέλα με ρώτησε στα Γαλλικά αν θα φάμε κάτι κατά τη διάρκεια της πτήσης, και εγώ της απάντησα πως πράγματι θα τρώγαμε αργότερα. Τόσο ευτυχισμένος ήμουν που εκθείασα και το γεύμα της Ολυμπιακής πριν το δω… Τότε η κοπέλα άρχισε να μιλάει γρήγορα με ένα κάπως περίεργο αξάν, με αποτέλεσμα να μην πιάνω λέξη με τα φρικτά Γαλλικά μου… Της πρότεινα να μιλήσει πιο αργά ή να γυρίσουμε στην Αγγλική, πράγμα σχεδόν αποθαρρυντικό για μια Γαλλίδα και αναμφισβήτητα ο καλύτερος τρόπος αν θέλεις να σου κόψει στεγνά την όποια συζήτηση.

Προς μεγάλη μου έκπληξη όμως η κοπέλα έκανε σουίτς σε άπταιστη Αγγλική, που μπορώ να πω ότι από τη δική μου τουλάχιστον ήταν μακράν καλύτερη… Η εξ αριστερών συνοδός μου κάπως πειραγμένη στην αρχή για αυτήν την ανεπάντεχη εξέλιξη, όμως στη συνέχεια η Γαλλίδα κέρδισε και αυτήν και έτσι προς μεγάλη μου έκπληξη ξεκίνησε ένα ταξίδι με συζήτηση – όαση για μένα αφού ήταν ώριμη και φιλοσοφημένη κοπέλα με ένα αρκετά χαμηλών τόνων ύφος.

Κρατούσε στα χέρια της για το ταξίδι, ένα περιοδικό με τίτλο philosophers και ήταν επιχειρηματίας στο εξωτερικό, κάτι που ερμήνευε τα άπταιστα αγγλικά της. Ήταν πολύ μορφωμένη, άριστος συζητητής και είχε μια λανθάνουσα θλίψη στο βλέμμα της… Από την άλλη σου έδινε την εντύπωση μιας πολύ δυνατής γυναίκας με τεράστια διάθεση για να κερδίσει τη ζωή της… Η συζήτηση πήγε κι έμεινε γύρω από το κρασί… Της περιέγραψα πόσο άσχετος ήμουν αλλά πόσο μου άρεσε… Τις προσπάθειές μου εδώ και χρόνια να μάθω τις γεύσεις, τις ποικιλίες… Ήταν μέσα στις επιχειρηματικές δραστηριότητές της και μας έδωσε αρκετές πληροφορίες για τον αγαπημένο μου οίνο… Τόσο από ποικιλίες, όσο και από το μάρκετινγκ που ευθύνεται για το γεγονός ότι μια φιάλη αξίας 3 ευρώ, φθάνει στο σούπερ μάρκετ να πωλείται 15 ή και 20 ευρώ καμιά φορά…

…Επίσης ήταν φυσιολογικό να μιλήσουμε για τους εαυτούς μας…τους αποδομήσαμε και γυμνώσαμε άφοβα ο καθένας μας ενώπιων των άλλων… είπαμε για τα σχέδια που έχουμε για το μέλλον… Η Ελληνίδα φίλη μου βγήκε πρακτικό μυαλό, ενώ εμένα με αποκάλεσε κάπως ονειροπόλο (dreamer), κάτι που ομολογώ ότι δεν μου πολυάρεσε… Στα επιχειρηματικά θέματα τη θαύμασα γιατί ήταν σατανάς, πολύ δραστήρια και ότι είχε στήσει το είχε κάνει με άπειρο προσωπικό κόστος αφού έμενε σε μια χώρα που δεν υπάρχει η λέξη «επιδότηση»... Είπαμε για πολλά ακόμη… Κάποια στιγμή κουρασμένοι αποφασίσαμε να γλαρώσουμε λίγο…

Ξαφνικά με σκουντάει και μου λέει: «Ιζαμπέλ»… Τόση ώρα απορροφημένοι από τη συζήτηση δεν είχαμε συστηθεί… με ρώτησε που είναι ο Άθως… Εκείνη τη στιγμή το αεροσκάφος έκανε στροφή πάνω ακριβώς από την Κασσάνδρα και φάνηκε στα αριστερά μας ο Άθως και της τον έδειξα… μείναμε άφωνοι… ένας Γάλλος φιλόσοφος που διάβαζε στο περιοδικό της είχε βαφτιστεί ορθόδοξος και είχε επισκεφθεί τον Άθω και το έγραφε το άρθρο… Και αυτή το διάβαζε την ώρα ακριβώς που περνούσαμε από πάνω… Και να σκεφτείτε ότι η διαδρομή αυτή δεν είναι συνηθισμένη για τα αεροσκάφη που έρχονται από την Ευρώπη, πρέπει να έχει φοβερές αναταράξεις η Κέρκυρα για να πάνε από τον αεροδιάδρομο της Σαλονίκης…

Το σκάφος βρόντηξε τις ρόδες του στο διάδρομο προσγείωσης του Ελ. Βενιζέλος… Η Ιζαμπέλ, θα πήγαινε να σε κάποιους φίλους της Έλληνες κάπου στη Δυτική Ελλάδα… Μου ζήτησε μια χάρη… Τους είχε αγοράσει ένα πολύ καλό Γαλλικό κρασί για δώρο, αλλά είχε αλλάξει γνώμη στην πτήση και ήθελε πολύ να το δώσει σε εμένα… Της είπα βέβαια ότι κάτι τέτοιο ενδεχομένως ήταν απόφαση ενθουσιασμού και δεν ήταν σωστό αφού το δώρο θα έπρεπε να πάει στους ανθρώπους που αρχικά προοριζόταν… Μου είπε ότι δεν υπήρχε τέτοια περίπτωση και άνοιξε τη βαλίτσα της σκορπίζοντας με ενθουσιασμό τα πράγματά της έξω και έβγαλε ένα μπουκάλι σε περίεργη αλλά καλή συσκευασία και μου το έδωσε… χαιρετηθήκαμε…

Παρατήρησα το μπουκάλι… ήταν αναμφισβήτητα σπάνιο, αφού ήταν μικρής παραγωγής κάποιου σατώ σε κάποια περιοχή του Μπορντώ. Μαζί με κάποια άλλα που είχα αγοράσει από το αεροδρόμιο τα απόθεσα στο σπίτι μου… Είπα της μητέρας μου πως το κρασί αυτό ήταν δώρο και πολύ καλής ποιότητας και να μην το ανοίξει σε καμιά περίπτωση…

Ένα βράδυ ήρθαν κάποιοι φίλοι εκλεκτοί και πήγα να βρω το κρασί… πουθενά… ρώτησα τη μητέρα μου και μου είπε ότι το «καλό» το είχε εκεί απείραχτο, είχε ανοίξει όμως και είχε βάλει στο φαγητό ένα από τα άλλα που είχα φέρει… Έτρεξα στο ψυγείο και το δώρο της Ιζαμπέλ, ήταν μισοάδειο χαραμισμένο στην παρασκευή ενός μετρίου γεύματος… Δεν εκνευρίστηκα, αλλά έβγαλα αυτό που είχε μείνει και το σέρβιρα σε καλά ποτήρια… Εξαχνωθήκαμε από το άρωμά του και τη γεύση του η οποία ακόμη δε λέει να φύγει από τα χείλη μου… όταν σώθηκε αυτό που είχε απομείνει, οι υπόλοιπες μπουκάλες, που σημειωτέον η φθηνότερη είχε 40 ευρώ, δεν μας έλεγαν πολλά… Έβαλα νευρικά γέλια και σκέφτηκα την Ιζαμπέλ, αλλά και την περιπέτεια του πιο ωραίου κρασιού που έχω πιεί ποτέ που καθαγιάστηκε πάνω από τον Άθω πριν φθάσει στα ταπεινά μου ποτήρια… ...

(και στη χύτρα της μητρός μου…)

Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2008

Η ψυχή του Ian Hibell …

...Στο πολύ αγαπητό μπλογκ ούτε ένα βήμα πίσω διάβασα αυτήν την είδηση με παραπομπή στο βήμα , που με έβγαλε από τα ρούχα μου…

... …Γύρισε με το ποδήλατο ολόκληρο τον πλανήτη. Διέσχισε ζούγκλες και άγριους ποταμούς. Ξέφυγε από ελέφαντες, λιοντάρια και ένοπλους ληστές. Εκανε όμως ένα λάθος. Ηρθε να κάνει ποδήλατο στην Ελλάδα. Και κατέληξε στο ΚΑΤ, νεκρός. Ο λόγος για τον Ιαν Χίμπελ , που έκανε το μοιραίο σφάλμα να... κάνει ποδήλατο στην Εθνική οδό Αθηνών- Λαμίας, όπου βρήκε τραγικό θάνατο όταν τον χτύπησε και τον εγκατέλειψε οδηγός που έκανε «κόντρες» με άλλο αυτοκίνητο…

...Δεν παίζει και σπουδαίο ρόλο η είδηση που μπορεί να είναι και κάπως συναισθηματικά φορτική, αφού με τόσες χιλιάδες θύματα το χρόνο, δεν μπορεί όλο και κάποιον δικό μας θα έχουμε όλοι μας θρηνήσει… Εγώ τυπικός Έλλην φανταζόμουν το πρόβλημα αυτό πολύ μακρινό μου, έως ότου έχασα δύο πρώτα ξαδέλφια 30 και 40 ετών αντίστοιχα βορά στην αδιαφορία μας και στην κατάσταση του οδικού δικτύου που διαμορφώνεται έτσι από τους οδηγούς, την πολιτεία και την παντελή έλλειψη αστυνόμευσης… Το πρόβλημα δεν εδράζεται στη στατιστική πιθανότητα ενός ατυχήματος, αφού η απύθμενη ανοησία μας σε συνδυασμό με την αδιαφορία αλλά και την ανυπαρξία της Τροχαίας έχει μετατρέψει τους Ελληνικούς Δρόμους στο πιο επικίνδυνο μέρος της Ευρώπης…

...Δύο ανόητοι έκαναν κόντρα σε έναν ήδη επιβαρυμένο δρόμο… λέει η επίσημη είδηση… Αυτό αν μη τη άλλο είναι ύβρη στα εκκλησάκια. Είναι ύβρη στα χιλιάδες θύματα που έχουν αφήσει την τελευταία τους πνοή σε εκείνον το δρόμο…Η τροχαία που θα ‘πρεπε να μετονομαστεί σε σώμα φαντασμάτων, φυσικά ανύπαρκτη…

...… και έλα μωρέ δεν βαριέσαι… Το νέο δόγμα του έλληνα περιγράφεται ακριβώς στα λόγια του Ρασούλη: «μακριά από τον κώλο μου κι όπου θέλει ας είναι». Δεν είναι κάποιοι άλλοι αυτοί που οδηγούν έτσι… εμείς είμαστε… και μετά τα ρίχνουμε στους δρόμους «πάντα οι άλλοι φταίνε»… Πέρα από την εκτόνωσή μας στο τιμόνι, η τροχαία ενδύεται τα ράσα: «Τώρα στις γιορτές οι οδηγοί να προσέχουν να μην πίνουν, να μην τρέχουν και να φοράνε ζώνη». Κάτι που θα έλεγε και ο παπάς της ενορίας μας… αλλά σίγουρα όχι η Τροχαία στις Ευρωπαϊκές χώρες…

...… Δεν ξέρω ακριβώς γιατί αλλά κάπου με θλίβει πολύ το συγκεκριμένο γεγονός… η Ελλάδα έπρεπε να είναι η κατεξοχήν χώρα της ανοχής, της γαλήνης, ηρεμίας και χαμογελαστών ανθρώπων ολιγαρκών που με το γνωστό μεσογειακό ράθυμο τρόπο τους επιβιώνουν… Ένας τόπος φιλικός για τον ταξιδιώτη και τον ξένο δλδ. Αντ’ αυτού είμαστε εχθρικοί ακόμη και προς εμάς τους ίδιους… Νιώθω σαν να με επισκέφθηκε ένας φίλος στο σπίτι, να έλειπα και οι δικοί μου να τον έβρισαν… κάπως έτσι…

...Roadrage είναι ο τίτλος που αποδίδουν οι μελετητές στο θυμό που αποκτούν στη συμπεριφορά τους οι οδηγοί στους δρόμους… Το να οδηγείς πίσω από όχημα σε πολύ κοντινή απόσταση πιέζοντάς τον να πάει πιο γρήγορα, λέγεται tailgating… Στην Ευρώπη και τα δύο είναι ικανά να σε οδηγήσουν στην κλούβα της τροχαίας σε κάποιον Εθνικό δρόμο… Στις ΗΠΑ έχουν 1000 θύματα κατ' έτος από πυροβολισμούς μεταξύ των οδηγών... Επίσης στην Ευρωπαϊκή Ένωση εκτός της Ελλάδας ζουν περίπου μισό εκατομμύριο Έλληνες. οδηγούν σαν ...Παναγίες... άρα μάλλον δεν ευθύνονται τα γονίδια αλλά κάτι άλλο…

...Κάθε δέκα χρόνια χάνουμε 10000 περίπου θύματα… Πέρα από αυτό το χρυσό μετάλλιο, παίρνουμε και πολλά άλλα. Μεταξύ αυτών των θυμάτων πάνω από το 60% είναι νέοι με μέσο όρο τα 27 έτη… Είμαστε οι πρώτοι στην ΕΕ χωρίς δεύτερο ούτε τρίτο, στις παρασύρσεις πεζών από οχήματα… που συνήθως τους αφήνουν ανάπηρους ή νεκρούς… κάποτε είχα πάει για μια δουλειά στο νοσοκομείο των Αγίων Αναργύρων στην Ανατολική Αττική… εκεί έχει μια κλινική για ανάταξη τραυματιών… Είδα κορίτσια 19 ετών σαν τα κρύα τα νερά με ένα πόδι κομμένο από τη ρίζα, αγόρια χωρίς πόδια, ανθρώπους χωρίς χέρια… Ξαναγύρισα ένα φλας μπακ, εκεί στις αρχές της δεκαετίας του 70 που ζούσαν ακόμη και κυκλοφορούσαν (μπορούσαν τότε) οι ανάπηροι από τον πόλεμο του 40…

...Το χειρότερο όλων δεν είναι ότι συμβαίνει… το χειρότερο είναι ο στρουθοκαμηλισμός μας και η αδιαφορία μας… Κανένα κόμμα που διεκδικεί εξουσία στο πρόγραμμά του δεν έχει βάλει τη μείωση των νεκρών στην άσφαλτο, πράγμα που σημαίνει ότι δεν είναι «πιασάρικο» θέμα… εκεί ακριβώς είναι το πρόβλημα, και πουθενά αλλού…

...ΥΓ> όσοι ενδιαφέρεστε για τον Ίαν μπορείτε να δείτε εδώ: IAN

Τετάρτη 3 Σεπτεμβρίου 2008

Λιτανεία...

... Και όλοι μαζί, θαμπώθηκαν κάτω από το κάλεσμα ενός κοντακιανού μαυριδερού με ξυρισμένους κρόταφους... Αυτός που αρμάτωσε τους κλέφτες, ζητιάνους και παρίες και τους έκανε να πιστέψουν πως ναι πρέπει να έχουν κι αυτοί πατρίδα... Ο τόπος άγονος, "κλειστός, ούτε πηγάδια ούτε πηγές, μονάχα λίγες στέρνες άδειες κι αυτές"... Τα ζαρωμένα λιόδεντρα, η πικροδάφνη και ο άρκευθος, τα σπίτια τους... Και τα αγρίμια οι σύντροφοί τους...

... κι έστησαν χωμάτινες πολιτείες, κι έκαμναν τόπο καστρόκλειστο... μα αλλοπαρμένοι και τρελλοί τον είπαν Πατρίδα και άνθισε μέσα στο καταχείμωνο... κι έδεσαν τα μαντήλια τους κόμπο... ποτέ ξανά...

... και κύλισε το ροδάνι του χρόνου και τό φερε πότε το καλό και πότε το κακό να ξανανταμώσουν τα αδέρφια ύστερα από τόσα χρόνια... και μες τη Βαβυλωνία αυτοί εις πείσμα όλων έστησαν το τσαρδί τους... πήγαν στον επιτάφιο... άναψαν κερί προσκύνησαν τον Εσταυρωμένο και έφαγαν τον ξερό άρτο κάτω από το λιοπύρι στις ελιές... μεθυσμένοι από τη γλύκα του να έχει κανείς Πατρίδα...

... Από τα μπουγάζια της Πόλης ο αέρας μας απέκτησε τη μαγεία, την αρχοντιά και τη μυσταγωγία της ανατολής... μια αργή και ράθυμη αποτίμηση και φιλοσόφηση της ζωής... απελευθέρωση απο τα εγκόσμια και ατένιση της προσωπικής πορείας...

... Της Εφέσσου τα ιερά ματωμένα χώματα φέρανε κάποτε οι πρόσφυγγες για να φυτρώσουν πυράκανθους και γαζίες... πλατύφυλλες Αλεξανδριανές... στα νωτερά σπίτια τους έβαλαν το κονίαμα για να ντύσουν στα λευκά τη ζωή τους αφήνοντας το νου τους να ονειρευτεί...

... Από τη Σινώπη φύσηξε ο αέρας της Μαύρης Θάλασσας της πλατειάς... "Φτερούλιν" ο παγωμένος αέρας του Καυκάσου έστειλε πίσω τα δισέγγονα του Ιάσονα, που κάποτε ξανοίχτηκαν μέχρι εκεί για να πάρουν τη σπίθα από το χέρι του ίδιου του προμηθέα... εκείνους που κάποτε κατάφεραν να ριζώσουν στο πουθενά και τους γρανιτένιους βράχους...

... και όλοι μαζί έσπρωξαν τα βήματά τους στην άμμο... όσο κι αν τους πούλησαν σκλάβους τα αδέρφια τους... Αυτοί εκεί... εις πείσμα όλων υπάρχουν, αντικρύζουν τη θάλασσα, ονειρεύονται... κατω από τις ξαστεριές, το σεληνόφως... σκέφτονται, δακρύζουν αγαπούν ερωτεύονται μεστώνουν γερνούν και πεθαίνουν... και το ξασπρισμένο βλέμμα τους τόχεις ξαναδεί... στα αγάλματα στο μουσείο... Θυμάσαι?

...Δακρύζουν, στεγνώνουν, θυμώνουν μα πάλι εκεί κόντρα στον καιρό... και τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους εκεί στην άμμο...

Παρασκευή 29 Αυγούστου 2008

… Ένας μεγάλος Έλληνας…

Είναι αρκετές φορές που αισθάνομαι πόσα πράγματα έχω χάσει που δεν πήρα ποτέ τη σάτιρα του Βέγγου σοβαρά... Καθώς μεγαλώνω και έχω πλέον παρατηρήσει αρκετά, τους νεοέλληνες, βλέπω πως πίσω από την ομολογουμένως βελτιωμένη γκλαμουριά μας, δεν έχουμε κουνήσει πολλά βήματα προς τα εμπρός... Παραμένουμε το ίδιο άξεστοι και παρτάκηδες όπως εκείνοι της εποχής του Βέγγου... παραμένουμε το ίδιο θρασύδειλοι, ευτυχώς με κάποια κωμικά στοιχεία... παραμένουμε το ίδιο αγράμματοι...

Ίσως όχι τόσο αναλφάβητοι, ούτε τόσο πεινασμένοι, όπως εκείνοι που προβάλλονταν στο πανί των κινημαγογραφικών αιθουσών του 60. Αναμφισβήτητα όμως λιγότερο αθώοι και πιο ξιπασμένοι... Άλλωστε σκοπός των ταινιών αυτών ήταν να σατιρίσει και να προβάλει όλα εκείνα τα τότε ελλατώματα, που προβάλλονταν σε ένα αναμφισβήτητα όμορφο αστικό τοπίο, που καμιά σχέση δεν έχει με το σημερινό χάλι μας...

Γελάμε ίσως με τα πρωτόγονα σχέδια κομπίνας που σκαρφίζονταν οι αγαθοί κατεργάρηδες εκείνης της μακρινής σήμερα εποχής. Για να μας κοπεί το γέλιο, ας σκεφθούμε της σημερινούς απογόνους τους που κουμπουροφόροι, και αδίστακτοι και «πρόσωπο» στην κοινωνία μας κλέβουν... Πλέον δεν χρειάζεται κάποιο σχέδιο εξαπάτησης... Έχουμε πέσει αναγκαστικά στην ανάγκη τους... Ομολογουμένως εξεπλάγην που απο τον ίδιο τον πρωθυπουργό μας άκουσα το πραγματικό τους όνομα: Νταβατζήδες...

Μέσα σε όλο αυτό το περίλυπο τοπίο, τριτοκοσμικό σε σχέση με τους άλλους Ευρωπαίους σήμερα, πείνα και φτώχια τότε, είναι τόσο λίγα αυτά που ομορφαίνουν τη ζωή μας... Ο Έρωτας αναμφισβήτητα ένα από αυτά, που στις τότε ταινίες έπαιρνε τη «βούλα» με την τέλεση του γάμου, που σηματοδοτούσε οριστικά το «χάπι έντ»... Σήμερα ξέρουμε βέβαια, πως καθόλου δεν είναι «χάπι έντ» ο γάμος, αφού από εκεί ξεκινάν τα βάσανα ενός ζευγαριού... εξάλλου αυτό το χάπι έντ, για το ένα στα τρία ζευγάρια, έχει ημερομηνία λήξης, και μια τελευταία παράσταση σε κάποιο δικηγορικό γραφείο...

Το άλλο όμως που ομορφαίνει τη ζωή μας και την ομόρφαινε τότε είναι το χιούμορ... η ιλαρή διάθεση για τα πράγματα, και η σάτιρά των... Η στιλίτευση του ατομισμού, του θεσιθήρα, του ρουσφετλή, του παρτάκια, του νεόπλουτου χοδρέμπορου στις τότε ταινίες δεν έχει γίνει καλύτερα από κανέναν παρά από το Βέγγο. Η σάτιρα, της αναξιοκρατίας, των αγραμμάτων διοικητών και των ημιμαθών δασκάλων, έχει γίνει με πιο καυστικό και διαπεραστικό τρόπο από τον μεγάλο αυτό κωμικό...

Αλιεύω εδώ ψήγματα από διαχρονικές ατάκες του:

******************

-Στη σχολή αυτή δεν λαδωνόμαστε.

-Κακώς θα σκουριάσετε...

*******************

-Ε διπλα απο το φαρμακείο ήταν το μπακάλικο, έμαθα και τα φάρμακα την κλέβω τη

δουλειά...

*******************

-Ο Θείος?

-φώναξε «Ζήτω η ανοικοδόμησις!» και έπεσε από το παράθυρο...

*******************

- Μα είναι δυνατόν! Στην εποχή των Τζέημς Μπόντ εμείς να είμαστε ακόμα με σουγιάδες κολοκοτρωναίικους!

*******************

Η μαζική στράτευση και η μεταπολίτευση, δεν έδωσαν πολλά σημεία συνέχισης αυτής της σάτιρας της Ελληνικής πραγματικότητας. Η κομματικοποίηση και στοχοποίηση των αντιπάλλων που ακολούθησαν τις δεκαετίες 80 και 90 επίσης...

Μόνο που η ανοικοδόμηση προχώρησε και έχτισε τα πάντα και δεν μπορούμε να περπατήσουμε πλέον... Οι ναίφ νταβατζήδες σκλήρυναν και τώρα διοικούν... Οι αγράμματοι παρέμειναν αγράμματοι, πήραν όμως (νύχτα) πτυχία... Οι αλμπάνηδες διοικούν και ενίοτε κρίνουν τις τύχες αυτής της χώρας... τέλος, όλος ο κόσμος πάει μπροστά και εμείς είμαστε δυστυχώς ακόμα με σουγιάδες κολοκοτρωναίικους... (εδώ στη Γαλλία εδώ και 20 χρόνια τα κάνεις όλα τηλεφωνικά ή από το διαδίκτιο, στην Ελλάδα πρέπει να ξεποδαριαστείς από υπηρεσία σε υπηρεσία και να λαδώσεις για να κάνεις αυτά που αυτοί υποχρεούνται να σου κάνουν)...

Δεν με πειράζουν αυτά... ξέρω ότι αν δεν αποκτήσουμε παιδεία, δεν θα προκόψουμε και θα έρθουν ευτυχώς άλλοι στον τόπο μας και θα προκόψουν ανθ ημών... Άλλωστε ο πολιτισμός δεν είναι ζήτημα γονιδίων...

Ένα μόνο με ανησυχεί... ότι ο Βέγγος δεν έχει πια θέση στην επίπλαστη ψευτοδήθεν γκλαμουριά μας... Αλλιώς πού είναι βρε παιδιά? Έπρεπε με τέτοια κατάντια να υπάρχουν 1000!!!

ΥΓ1> Τον αποκαλώ «μεγάλο Έλληνα» γιατί μου ακούγεται κάπως απαξιωτικό και με δήθεν ειρωνία το «καλός άνθρωπος» κλπ... καλός άνθρωπος είναι ο μανάβης της γωνίας... περιττό να πω πως αν ήταν Γάλλος, σήμερα θα είχε κάπου έδρα, θα διδασκόταν στην εκπαίδευση και θα είχε βαρύνουσα σημασία η γνώμη του... Θα ήταν εκτός από αγαπητός και συμπαθής δηλαδή και σεβάσμιος... Στην Ελλάδα του σήμερα δεν έχει πάρει ούτε ένα βραβείο από καποιον επίσημο κρατικό φορέα, παρά μόνο απο εφημερίδες, περιοδικά ΙΕΚ κλπ...

ΥΓ2> Ο nomansland έχει αφιερώσει και αυτός ένα ποστάκι, και το προτείνω ως link...Ο οποίος πολύ σωστά επισημαίνει, ότι στο διαδίκτυο δεν υπάρχουν καλλιτεχνικές απεικονίσεις του...

Σάββατο 23 Αυγούστου 2008

... μικρή επιστροφή...

... χαιρετώ εγκάρδια όλους όσους τον τελευταίο μήνα φύλαξαν θερμοπύλες... Εγώ γύρισα στην Πατρίδα, που όταν λείπεις για καιρό, την νοσταλγείς με έναν άλλο διαφορετικό τρόπο... Έτσι αφέθηκα να με γεμίσει το φως και το άρωμά της χωρίς να έχω τίποτε άλλο "ανοικτό" για τα υπόλοιπα... Περιττό να πω ότι δεν είδα καθόλου τηλεόραση, πέρα από κάποιες μεταδόσεις των ΟΑ2008 και αυτές ένεκα επιμονής συγκενών που με φιλοξένησαν...

... έκανα τρείς μετακομίσεις, που αντιστοιχούν περίπου, σε άνοιγμα, κλείσιμο και τακτοποίηση 120 περίπου μεγάλων κουτιών... Τα βιβλία μου διασκορπίστηκαν σε διάφορα σημεία, και είναι βέβαιο πως αν θέλω κάτι, έγγραφο ή βιβλίο, θα πρέπει να ταξιδέψω σε δύο πόλεις και να ψάξω 3 διαφορετικές αποθήκες για να το βρω... Δεν με πειράζει όμως, γιατί κανονικά πρέπει να είμαι ευγνώμων σε όλους αυτούς τους πολύ καλούς φίλους και συγκενείς που προσφέρθηκαν να αποθηκεύσουν την όποια ευτελή οικοσκευή μου... Όσο για τα βιβλία που έχω είναι άπειρα, αλλά δεν φταίω εγώ... αυτά με βρήκαν...

Ας είναι... Ο ήλιος, τα δειλινά, η έκλειψη σελήνης και το φως της Ελλάδας με αποζημίωσαν... Είναι αυτή η αίσθηση που έχεις όταν ξαναγυρίζεις σε όλα εκείνα που λιθαράκι λιθαράκι, σε έχτισαν και σε έκαναν αυτό που είσαι... Ανοίγεις τα μάτια σου, και ο χρωστήρας είναι οικείος, αποδίδει εκείνες τις γραμμές που έχεις μάθει απέξω να βλέπεις... Ακόμη, και οι άσχημες, εκείνες που κανονικά θα έπρεπε να με ενοχλούν, αυτή τη φορά μου ήταν πέρα για πέρα διασκεδαστικές...

... πρόλαβα και αντάμωσα κάποιους από τους φίλους μου, γιατί οι περισσότεροι, δυστυχώς διακόπευαν... Και αυτοί με δέχτηκαν και περάσαμε ώρες προσπαθώντας να εκμαιεύσουν από μένα πως είναι έξω, και τι διαφέρει με το μέσα... Ξαφνιάστηκαν όταν τους είπα κάτι που μου φαίνεται προφανές... "ίδια είναι". Γιατί αυτό που κάθε φορά βιώνω έχει εμένα μέσα, είναι η δική μου ματιά που περνάει από τα δικά μου φίλτρα... Όσο κι αν ταξιδεύω, κουβαλάω πάντα την Ελλάδα μαζί μου... αυτά που αγαπάω και αυτά που θέλω να μείνουν... και όλα τα όμορφα κι οργανωμένα που βλέπω εδώ έξω, κι αυτά πάλι Ελλάδα γίνονται, γιατί μέσα μου εύχομαι ότι θα ήταν όμορφα να αποκτούσε και η δική μου Ελλάδα αυτά τα καινούρια όμορφα και προηγμένα... Δεν μπορείς να δεις κάτι καλό σε κάποιον άλλον, αν δεν το δεχτείς πρώτα σαν καλό, και δεν το διηθήσεις μέσα από τα δικά σου μάτια και βιώματα...

... Μα πίσω στην Πατρίδα, οι ορίζοντες, οι ακτογραμμές, οι ξαστεριές όλα ήταν εκεί και με περίμεναν... Και οι άνθρωποι... Γερασμένοι, ίσως όλοι λίγο παραπάνω, μα αυτό δεν πειράζει καθόλου γιατί έκανα στενή παρέα και με πολύ νεώτερους... Βυθίστηκα μέσα στην θάλασσα και άφησα να με παρασύρει το ρίγος της και η αρμύρα της, ένα άρωμα που ποτέ και με τίποτε δεν θα μπορούσα να το περιγράψω σε έναν ξένο... Λαίμαργα παραδόθηκα στα διάφορα εδέσματα εγώ ένας εγκρατής, τόσο που μάλλον δεν μπορεί, ένα κιλό πρέπει να το πήρα...

... ακόμη και ένας καυγάς σε μια ταβέρνα (φυσικά για το πάρκινγκ) με διασκέδασε, και όταν τα αίματα άναψαν έσπευσα και χώρισα τις δύο παρέες αμβλύνοντας τις προφανώς γελοίες διαφορές... Ο ένας εκ των δύο μου είπε "ευτυχώς που ήσασταν εσείς εδώ"... του απάντησα πως την άλλη φορά να γίνει αυτός εγώ, άφού ενέγκρινε τόσο τη στάση μου...

... Το φως εκεί κάτω το πήρα μαζί μου και το φέρω μέσα μου... εδώ πίσω με υποδέχτηκε το γκρίζο συνεφιασμένο φως και το κρύο (13 βαθμοί), αλλά εγώ θαρρείς ότι ακόμη ζεσταίνομαι... καθώς το μπόινγκ σήκωσε το ρύγχος και απογειώθηκε από το Ελ.Βενιζέλος έριξα μια τελευταία ματιά στην Αθήνα που ξυπνούσε εκείνη την ώρα στο πρωινό φως της ανατολής, και το πυκνό φως του ήλιου με αγκάλιασε... ήταν το τελευταίο που γεύτηκα... εύχομαι σε όλους καλό υπόλοιπο του καλοκαιριού, και καλή αντάμωση...

Τετάρτη 23 Ιουλίου 2008

…Τα τελωνεία της Βρέστης…

Τα μάτια σου κοίταξαν με δέος για τελευταία φορά την τσιμινιέρα του σκουριασμένου Βαποριού «Ελπινίκη Κ», που μισοβουλιαγμένο σάπιζε στο Σκαραμαγκά. Είχες κάνει αμέτρητα ταξίδια με αυτό το σαπιοκάραβο, και τώρα γερασμένοι κι οι δυο μετράτε τις ώρες που σας φαίνονται ατέλειωτες… Μια φορά θυμόσουν κάτι Ταϊλανδέζους Ταμίλ, ψαράδες που είχαν σκοτώσει έναν καρχαρία και τον επιδείκνυαν στα αχόρταγα φλας των Τουριστών, ενώ ένας από δαύτους είχε βγάλει το σκούφο για να ρίξουν μέσα κάνα ψιλό… Θυμόσουν την στεντόρεια κι αγέρωχη φωνή ενός συμμαθητή σου στο Δημοτικό Ωδείο του Πειραιά, που σας πήγαιναν υποχρεωτικά με το ορφανοτροφείο… Τι γλυκές μελωδίες που τραγουδούσε η χορωδία… ίσως από τα λίγα γλυκά πράγματα που θυμόσουν όπως μου είχες πολλές φορές διηγηθεί από τα παιδικά σου χρόνια… Εκεί παιδιά που παίζατε στις αλάνες της οδού Ευαγγελιστρίας που τότε ήταν χωματόδρομος. Κατάξανθος και γαλανομάτης εσύ, λιανός τότε μα με ατρόμητο βλέμμα… Ύστερα ένα μαχαίρι που τράβηξε κάποιος άλλος και είπαν ότι το έκανες εσύ… Σε είχαν στην μπούκα, δεν είχες κανέναν «μεγάλο» να σε προστατέψει… Ήξερες ότι στην Ελλάδα του 60 δικαιοσύνες και τέτοια ήταν για λίγους… την έκανες στα καράβια… Όταν είσαι στην απέραντη ανοιχτή θάλασσα ο χρόνος μετράει αλλιώς… Πόσες και πόσες φορές δεν σε απαξίωσαν στη στεριά… Ακόμα κι εμείς οι «δικοί σου» άνθρωποι σε απαξιώσαμε αρκετές φορές…

Eσύ στεριά έβλεπες μόνο τη Θεσσαλονίκη, που ήταν μια λιγνούλα και μικροκαμωμένη με ξεπλυμένα ανοιχτογάλαζα μάτια… πόσο ταιριάζατε είχαν πει… της κρατούσες το χέρι και περπατούσατε στα λασπωμένα δρομάκια του Ντεπό… κοιτούσατε με δέος τους παραλήδες που μπαινόβγαιναν από την Αλλατίνη… Τι όνειρα να κάνατε άραγες… δύο μεροκάματα κι ένα σπιτάκι…

Λίγο πριν τη δικτατορία την ξαπόστειλαν μετανάστρια στη Γερμανία… Βάδη- Βυρτεμβέργη… Τα μάτια της έλαμπαν γιατί αυτή πίστευε πως θα βλεπόσαστε καλύτερα εκεί και χωρίς τα αδιάκριτα μάτια κανενός… Μα φευ…

Τα μπάρκα σου σε πήγαιναν μόνο στη θάλασσα της νότιας Κίνας… ούτε ένα καρτίνι πιο πάνω… Την τελευταία φορά που την είχες δει ήταν σε ένα μικρομάγαζο ψευτοταβέρνα κάπου στην παραλία… Είχε γυρίσει για λίγο να δει τους δικούς της, κι εσύ πήρες το νυχτερινό τραίνο και πήγες κατευθείαν αξημέρωτα στη Θεσσαλονίκη να την δεις… Ευτυχώς δεν είχες μπάρκο τότε… Που να ‘ξερες ότι αυτή η φορά ήταν η τελευταία… Αν το ήξερες θα την έπαιρνες μαζί σου για πάντα ή θα τα παρατούσες όλα και θα πήγαινες μαζί της… Είμαι σίγουρος ότι θα το έκανες, αλλά βλέπεις έλπιζες τότε και η θάλασσα έδινε λεφτά… Αυτή, λιανούλα, αρρώστησε εκεί πάνω στα κρύα και στη σκληρή εργασία και ανελήφθη στους ουρανούς λίγο πριν τα 1975 παίρνοντας μαζί της και τα λιγοστά λιγνά βηματάκια της όσα πρόλαβε να κάνει σε τούτον τον κόσμο… πόσο πολύ την Αγάπησες… με όλη τη σημασία της λέξης… στο συρτάρι σου έχεις ακόμη φυλαγμένα τα γράμματά της… Στο είπαν χαιρέκακα ότι τα «κακάρωσε η προκομμένη σου»… και εσύ θύμωσες τόσο που ποτέ δεν ξανακοίταξες άλλη γυναίκα… θαρρώ πως τα ‘βαλες με το Θεό…

Προσπάθησες να πνιγείς μα δεν τα κατάφερες… στη θάλασσα τουλάχιστον γιατί στη στεριά τα κατάφερες να πνιγείς κανονικά… Την ανεξήγητη γραφή της μοίρας σου δεν κατάφερες ποτέ να την σβήσεις… Μια φορά περπατούσες στη Σόλωνος, κι ένας καλοντυμένος και σοβαρός γέρος σου ζήτησε να πάτε ταξίδι στη Βρέστη, για να περάσετε μια εβδομάδα οι δυο σας. Σε παρακαλούσε για πάνω από ένα μήνα…Ως και τηλέφωνο είχε πάρει τον Γερο Καββαθά να σου κόψει το μπάρκο για να μείνεις ρέστος και να πέσεις στην ανάγκη του… Ήταν γνωστός στους κοσμικούς της τότε φανταιζί νυχτερινής Αθήνας… Μας έλεγες με γέλιο πικρό, ότι σου είχε βρει και δουλειά στον Πίτσο… Οι φίλοι σου σε είπαν κουτό που έχασες την ευκαιρία να βγεις στη στεριά… Ακόμη κι εκείνος που τον είχαν ξεχασμένο οι δικοί του στο Τζάνειο, κι εσύ σκαρφάλωσες στον 4ο από τα μπαλκόνια και μπήκες μεσάνυχτα να τον δεις… κι έκλαιγε σαν μικρό παιδί όλη τη νύχτα… Ούτε φίλο ξαναβρήκες…

θυμάσαι? κάποτε μου είχες πει πως όταν θα «φεύγεις» θα δώσεις του ουρανού μια χαρακιά όπως έλεγε και το τραγούδι και εγώ θα το δω στον ουρανό σαν πεφταστέρι όπου και να ‘μαι… «που να είναι τώρα αυτός ο συμμαθητής με τη στεντόρεια φωνή? Που τραγουδούσε τόσο όμορφα?»

Κάποια αποσπάσματα από τη ζωή του θείου μου, αδελφού της Μητέρας μου έτσι όπως μου τα έχει αποδώσει η μέστωση των χρόνων που έχουν περάσει, και η απόσταση από συναισθηματισμούς… Σήμερα καθηύδε (ηδέως?) για πάντα νικημένος από την αρρώστεια του...

Θα τον θυμάμαι πάντα όπως τον είχα αντικρύσει κάποτε, ψηλό, πολύ αδύνατο με τα κατάξανθα μαλλιά του και τα γαλαζοπράσινα μάτια του, να αντικρύζει μέσα από το κομοδέσιο το απέραντο πέλαγο και να καπνίζει... ταξιδεύοντας τις σκέψεις του σαν γλαροπούλια προς τις τρεις κατευθύνσεις του ορίζοντα...

Τετάρτη 16 Ιουλίου 2008

ΦΤΟΥ!!! (μας να μην μας ματιάσουμε)

... Το γεγονός ότι είμαι Έλληνας ποτέ δεν με έκανε να έχω κάποια δυσανεξία, το αντίθετο μάλιστα... Σε αντίθεση με πολλούς συνΈλληνες εδώ που το παίζουν Ισπανοί και Ιταλοί, εγώ πάντα κάνω από την αρχή την αποκάλυψή μου, ακόμη και αν δεν απαιτείται... Πρόσφατα συνάντησα κάτι Έλληνες απο Ρόδο μερια εδώ... Φαίνονταν απο 200 μίλια... Τους αποκάλυψα και τους χαιρέτησα σε ένα ξενοδοχείο όπου ήταν και το meeting και στραβομουτσούνιασαν... Γιατί ρε Παληκάρια?

... Το κακό είναι, ότι πρέπει αυτόν τον Αύγουστο να πάω Ελλάδα και να γυρίσω... Έψαξα λοιπόν όλα τα "ωραία" sites, ακόμη και με no name εταιρίες. Η Αγαπημένη μου Eazyjet, της οποίας είμαι τακτικός πελάτης, οι ΟΑ (που σαν γραικός υποστηρίζω)και όλες οι καλές εταιρίες... Το αποτέλεσμα? 700 ευρώπουλα το πήγαινε έλα με φόρους και συν αυτά... Όταν στην Ισπανία, στην Ισπανική 'Ανω Μουσουνίτσα, πας και έρχεσαι με 300 και στην Ιταλία με 150! Να τονίσω βέβαια ότι έψαξα ακριβώς ένα μήνα νωρίτερα... (είμαι λίγο της "τελευταίας στιγμής")...

...Είναι ανησυχητικό Γιατρέ? 'Ε σε εσάς μιλάω κύριε (μοντελάκι) Υπουργέ του Τουρισμού μας... που συνταξιδεύαμε τις προάλλες με ένα τσούρμο γραμματείς και φαρισαίους του Υπουργείου σας οι οποίοι είχαν φέρει και τις πεθερές τους να αγοράσουν μπότες απο το Λονδίνο, εννοείται με ΟΑ και δωρεάν... Τόσο μάλιστα που αναγκαστήκατε να στείλετε με KLM τους κοινούς θνητούς...

... Τι Δέλεαρ αλήθεια υπάρχει για να έρθει ένας Ευρωπαίος Τουρίστας στην Ελλάδα? Αν διάλλεγα την Ισπανική 'Ανω Μουσουνίτσα η διαμονή μου εκεί θα έβγαινε δωρεάν απο τη διαφορά του εισιτηρίου... Προσέξτε το αυτό, γιατί τα Αγγλικά - Γαλλικά θα μας είναι άχρηστα σε λίγα χρόνια... Μόνο Αλβανικά, Βουλγαρικά, Ουκρανικά...

Τρίτη 24 Ιουνίου 2008

Ένα μη παιχνίδι…

… Η καλές φίλες roadartist και Anastasia με κάλεσαν να συμμετάσχω σε άλλο ένα παιχνίδι blog σχετικά με φράσεις που θα απεύθυνα στους κυβερνώντες ανεξαρτήτως πολιτικού χρώματος. Αν και την τελευταία περίοδο, με τα μπλογκοπαίχνιδα, έχω καιρό να ανεβάσω ανάρτηση, εν τούτοις, επειδή θεωρώ κάπως ψυχοθεραπευτικό να βγάλω και εγώ το άχτι μου αποφάσισα να συμμετάσχω και ευχαριστώ θερμά τις φίλες για την πρόσκληση.

Καλησπέρα… Προσωπικά θεωρώ εδώ και χρόνια αυτούς που μας κυβερνούν:
-μαριονέτες μιας αδίστακτης άρχουσας κάστας ύποπτου πλούτου, που από κτήσεως αυτής της Χώρας (1830) ΔΕΝ αγαπάει τα γράμματα.
- γραικύλους και αδιάφορους και αναμφισβήτητα κατώτερους των περιστάσεων, καθώς διανύουμε την τελευταία 20ετία σταθερή οπισθοδρόμηση και διελκυστίνδα χαμένων ευκαιριών.
- Αγράμματους και άξεστους τραμπούκους και μπαταχτσήδες που θα τους άξιζε η τιμωρία που κάποτε επέβαλε στους ομοίους τους ο Βάρβαρος αλλά πατριώτης Οδυσσέας Ανδρούτσος.

Επομένως δεν νομίζω να παίζει σημαντικό ρόλο να απευθύνω τρεις φράσεις σε παπαγαλάκια που «μην μπορώντας τίποτε άλλο να πουν ξεροβήχουν και λένε καλησπέρα»… Θα ήθελα όμως να μπορούσα να έχω πει δύο φράσεις-ερωτήσεις-παράπονα σε δύο πολιτικούς άνδρες, που αναμφισβήτητα σημάδεψαν την πολιτική ιστορία της Ελλάδας και έπαιξαν σημαντικό ρόλο σε κρίσιμες και σκοτεινές περιόδους. Ρόλο που καθόρισε τη ρότα αυτού του τόπου.

Στον Πρώτο, (από χρονολογικής απόψεως) τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, θα του έλεγα το εξής. Εσύ και η κάστα που εκπροσωπούσες και κυβερνήσατε και καθορίσατε τον τόπο ετούτο, είχατε ξεχειμάσει άπειρες φορές στα νιάτα σας στην Ευρώπη, Παρίσι, Λονδίνο κλπ. Οπότε ξέρατε με σαφήνεια και καθαρότητα τι εστί Ευρώπη. Πως επιτρέψατε αυτήν την χωρίς επιστροφή πολεοδομική καταστροφή της Χώρας? Πως κάνατε την Αθήνα Δαμασκό και Κάιρο (τα άσχημά τους μέρη), ενώ θα μπορούσε να γίνει τουλάχιστον όμορφη σαν τη Ρώμη? Ποιοι είστε εσείς που αποφασίσατε εν μια νυκτί, συντελεστές δόμησης που καταδίκασαν για πάντα τη χώρα να είναι τριτοκοσμική με ενεργοβόρες, οικονομικά ασύμφορες, και απύθμενης ασχήμιας πόλεις? Γιατί δεν αποτρέψατε την άναρχη δόμηση? Την πρώτη σας οκταετία είχατε την πολιτική δύναμη και εξουσία να επιβάλετε μια ρυμοτομική ανάπτυξη της πρωτεύουσας. Σήμερα υποκριτικά τα ρίχνουμε στη δικτατορία, που η κακομοίρα διήρκεσε μόνο επτά έτη, ενώ το έγκλημα ήταν διαρκές και διεξήχθη 40 ολόκληρα χρόνια…

Στον Δεύτερο, τον Ανδρέα Γ. Παπανδρέου, θα έθετα το εξής: Το 1981, η Ελλάδα έβραζε και ήθελε Αλλαγή. Η τότε ΕΟΚ υποσχόταν συνεπικουρία στην προσπάθεια αυτή, ενώ ο κόσμος ήθελε φρέσκιες πολιτικά ιδέες. Είναι γνωστό στους πάντες πως μια χώρα για να εκσυγχρονιστεί πρέπει να έχει έναν σοβαρό Δημόσιο Τομέα λειτουργικό που να προσφέρει πραγματικές υπηρεσίες. Ένας τέτοιος Δημόσιος Τομέας είναι αναγκαστικά Αξιοκρατικός. Τα νιάτα σας τα φάγατε στη Δύση, όπου στις ΗΠΑ ανήλθατε πολύ ψηλά αποτέλεσμα της πραγματικής αξιοκρατίας που διέπει αυτή την γιγάντια συνομοσπονδία. Γνωρίζατε συνεπώς με ποιόν τρόπο δομείται ένας σύγχρονος και αξιοκρατικός Δημόσιος Τομέας. Ειδικά εκεί το 82, ο κόσμος ήθελε αλλαγή και σας κοίταζε στα μάτια… ότι θέλατε μπορούσατε σχεδόν δικτατορικά να το επιβάλετε.. Γιατί δεν επεβλήθη Αξιοκρατία στο Δημόσιο Τομέα? Με όλα εκείνα τα οργανογράμματα που έχουν οι δημιουργικότερες περιοχές των ΗΠΑ? Ποιος θα σας εμπόδιζε αποτελεσματικά τότε? Ποιος θα σας κατηγορούσε για αυτό? Τι ήταν πιο σημαντικό από αυτό για μια σταλιά χώρα αποδεκατισμένη από τον Διχασμό και την πολιτική αστάθεια? Ποιο ήταν το πιο σημαντικό για μια καλή πορεία στην ΕΕ? Σύγκαιρα, αυτές οι αλλαγές ενδεχομένως (ενδεχομένως να εξηγούμαστε) ίσως μπόλιαζαν το στρατό και τις ΕΔ και το (παρα)Δικαστικό σώμα. Ίσως να φοβηθήκατε ότι δεν θα επανεκλεγόσασταν.. Όμως κανείς από όλους εκείνους τότε δεν θα είχε δικαιολογία ούτε πρόφαση για να μην σας ψηφίσει, γιατί στη συνείδηση του κόσμου θα καταδικαζόταν στο πυρ το εξώτερο…

Τις δύο αυτές κρίσιμες εποχές χάθηκε οριστικά και αμετάκλητα το Ευρωπαϊκό τραίνο για την Ελλάδα… Και για να μείνω πιστός στην παροιμία, σήμερα η Ευρώπη πηγαίνει με τραίνα που τρέχουν 200 χιλιόμετρα την ώρα και βάλε, ενώ εμείς εδώ πάμε ακόμα με καρβουνιάρηδες…

Δεν παραπονούμαι πλέον ούτε έχω κάτι να πω σε ανθρώπους χαλαρής συνείδησης που έχουν κατεβάσει τα παντελόνια τους στις κάστες και έχουν ξεπουληθεί για να εκλεγούν. Καλά να είναι τα παιδιά και να κάνουν και την πλάκα τους εκεί κάτω «αφού τους παίρνει». Τώρα αν οι τριγύρω Βαλκάνιοι, και λοιποί «Γείτονες» αντί να κάνουν πλάκα, έχουν δυναμώσει και μας ρίξουν και καμιά φάπα, δεν πειράζει… τίποτε δεν θα πάθει το Λεκανοπέδιο, και κατά συνέπεια το 60% των κατοίκων αυτής της χώρας… Τώρα αν χαθεί καμιά επαρχία, πάλι δεν πειράζει… κάνουμε πως «δεν είδαμε ούτε καταλάβαμε»… Ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά θα είναι…

Δευτέρα 16 Ιουνίου 2008

Παιχνίδι των τεσσάρων προτάσεων 2 η σωστή φράση…

… Κατ΄ αρχάς θα ήθελα να σας ευχαριστήσω όλους όσους πήραν μέρος… έστω και αν οι απαντήσεις σας ήταν διαισθητικές, όλοι σας με «διαβάσατε». Έτσι κι αλλιώς πολλά στοιχεία στις φράσεις είναι αληθινά, απλά μια μόνο δεν περιέχει ανακρίβειες…

…Φράση πρώτη: Δεν γεννήθηκα ούτε μεγάλωσα στην Αθήνα… όπως έχω πει και αλλού ήρθα στην Αθήνα για σπουδές… Στην Αθήνα στον Κολωνό, είναι όντως το σπίτι της Γιαγιάς μου, όπου ερχόμασταν κάποια καλοκαίρια, όταν η Αθήνα ήταν ακόμη άδεια και αρκετά άνετη… Η ιστορία φυσικά με το Περοκέ είναι πέρα για πέρα Αληθινή… και για να είμαι ειλικρινής, ακόμη είμαι ερωτευμένος κατά κάποιο τρόπο με εκείνη τη Λίντα Άλμα… όχι τόσο για την λαμπερή ομορφιά της, όσο για την αέρινη κίνησή της... μια ομορφιά εικαστική που έχει τη δυναμική να μεταβάλλεται καθώς μπορεί να κινείται... (δεν μπορώ να το περιγράψω με λόγια... )

…Όπως είπε κι ο ΠΒ στα προηγούμενα σχόλια έχω εμμονή με τα αεροπλάνα, έχω κάνει κάποια μαθήματα (όσα περιγράφονται στις πτήσεις είναι αληθινά), αλλά δίπλωμα δεν έχω…. Είναι πολύ ακριβό σπορ και αν δεν είχα άλλες προτεραιότητες, θα το είχα ολοκληρώσει ότι και να είχε γίνει. Περιορίζομαι για την ώρα με το Plane spotting και όταν ταξιδεύω περιμένω καμιά σοβαρή ανατάραξη για να χαρώ λιγάκι… δυστυχώς σπανίζουν και οι ευρωπαϊκές είναι για κλάματα… Μόνο στα Βραχώδη όρη (Καναδάς) και στα Ιμαλάϊα νιώθει ο ταξιδιώτης σοβαρές αναταράξεις και κατανοεί στοιχεία της πτήσης… Άλλωστε είναι και δύο από τα σημεία που ο χάρτης της πτήσης στο κομπιούτερ του αεροσκάφους ανανεώνεται λίγο πριν την προσέγγιση στα μέρη αυτά…

…Αν και έχω μείνει στο Λονδίνο, σε καμία περίπτωση δεν είναι τρία χρόνια… Από τις γειτονιές αυτές που περιγράφηκαν το Butersea είναι αυτό που έχω μείνει τον περισσότερο καιρό…

… Είναι αληθινή, και σε αντίθεση με ότι παρατηρήθηκε δεν φέρω πίκρα για αυτό… Είμαι κάπως «τσιγγάνος» με τα σπίτια, αλλά αυτό δεν έχει τόσο σχέση με μένα, όσο με τις καταστάσεις. Στο σπίτι της Φορμίωνος, έμεινα δύο χρόνια με τα μισά μου πράγματα «απακετάριστα»... (Όχι δεν είμαι "χύμα" σας λέω! Απλά έτυχε τότε να είμαι υπ' ατμόν...) Έτσι κι αλλιώς νομίζω όλοι λίγο έως πολύ θα έχετε παρόμοιες εμπειρίες, ολοένα και συχνότερα τα τελευταία χρόνια…

… όπως βλέπετε είμαι ένας typical ordinary person… περιμένω με αγωνία φυσικά να παίξουν και οι επόμενοι...

Τετάρτη 11 Ιουνίου 2008

Παιχνίδι των τεσσάρων προτάσεων…

Η καλή φίλες roadartist… και Μαργαρίτα , με προσκάλεσαν στο bloggοπαίχνιδο των τεσσάρων φράσεων. Δεδομένου ότι έτσι κι αλλιώς όλες οι φράσεις έχουν μια δόση αλήθειας αποφάσισα να είμαι ειλλικρινής. Έτσι και οι τέσσερις φράσεις που ακολουθούν έχουν πραγματικά περιστατικά από τη ζωή μου, όμως αληθινή είναι μία...

  1. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Στον Κολωνό, όπου ήταν το Πατρικό της Μητέρας μου στην Δημοσθένους… Εκεί στα παιδικά μου χρόνια μάτωσα στην Πλατεία του Αη Γιώργη, ενώ τα καλοκαίρια πηγαίναμε και δουλεύαμε στις αποθήκες στη Σπύρου Πάτση. Ώσπου εκεί στα 12 ξέκοψα από το μπουλούκι, και πήγα για πρώτη φορά έξω από το Περοκέ, που τότε δούλευε κανονικά… Είδα τους θεατρίνους, λιανούς κατάχλωμους να καπνίζουν νευρικά εκεί έξω από το πορτάκι στο στενό πίσω από το Στάνλευ… μαγεύτηκα από τότε και ποτέ δεν ξαναείδα τον κόσμο με τα ίδια μάτια… Την μεγαλύτερη εντύπωση μου είχε κάνει μια αέρινη ύπαρξη, που στα κατοπινά χρόνια έμαθα ότι ήταν η Λίντα Άλμα… Πρέπει να την είχα ερωτευτεί….
  2. Έχω δίπλωμα κυβερνήτη ερασιτεχνικού αεροσκάφους. Από παιδί είχα μεγάλη λόξα με τα αεροπλάνα… Οι γονείς μου όποτε πήγαιναν στη Γλυφάδα τα καλοκαίρια για τον μόνο «ταραξία» που δεν ανησυχούσαν ήμουν εγώ. Στεκόμουν σαν χαζός με το κεφάλι προς τα πάνω και χάζευα τα Boeing και τα YC level που έπιαναν στον κυρίως από τη μεριά της θάλασσας… Είχαν από ώρα τα φλαπς ανοικτά, και εκεί στο ύψος της εκκλησίας σήκωναν το ρύγχος λίγο, και οι απρόσεκτοι, έδιναν ελάχιστο γκάζι στον κινητήρα προκαλώντας εκκωφαντικό θόρυβο… Μετά μεγάλωσα και πήγαινα με παρέες πίσω από το γκολφ, και συγκεκριμένα σε μια καφετέρια που ήταν εκεί ακριβώς πάνω από τα «πάπις» του κυρίως του Ελληνικού. Όπως και να χει, ύστερα από χρόνια βρέθηκε ένας φίλος που είναι μέλος της αερολέσχης Μεσογείων κι έτσι ξεκίνησα… Η απόλυτη αίσθηση της ελευθερίας που έχεις στον αιθέρα δεν περιγράφεται με τίποτε… συνήθως ξεκινάμε από το Αεροδρόμιο Δεκελείας (Τατόι) και ανηφορίζουμε πάνω προς τη λίμνη του Μαραθώνα αφού κάνουμε check στην Τανάγρα. Δεν με ευχαριστεί τόσο η θέα όσο η ελευθερία… Ένα ελαφρό τσεσνάκι που έχουν εκεί, το «σπάμε» στις «κατηφοριές» και στις «βουτιές» με τη μανέτα πάνω από τη λίμνη με ελαφρό στολάρισμα… Ή καμιά φορά στρίβουμε και δίνουμε γκάζι, κοιτάζοντας πάντα εμπρός και ψηλά για να νιώσουμε μόνο τον ίλιγγο …
  3. Έμεινα τρία χρόνια στο Λονδίνο. Σε διάφορες γειτονιές… Στην Αρχή νοτιοανατολικά εκεί μεταξύ Brookley και Greenwich σε ένα απλό μικρό court house. Στη συνέχεια αναβαθμίστηκα προς το βορρά στο Turnpike Lane όπου έμεινα σε ένα ωραίο νεόδμητο σπίτι με συγκάτοικους ένα ζευγάρι από Ιταλία και μια Μητέρα Κόρη που συναγωνίζονταν στο ποια θα πίνει περισσότερο… Όσο ήταν οι Ιταλοί, πέρασα άριστα… Κατόπιν ήρθε ένα ξενέρωτο ζευγάρι Άγγλων. Μετά τις 5 το ζευγάρι κλειδωνόταν στο χωλ αδιαφορώντας για τους υπόλοιπους, ενώ οι Αγγλίδες Μάνα-Κόρη πήγαιναν σε παμπ και γύριζαν αργά… Η κατάσταση χειροτέρεψε, έτσι την έκανα για το Battersea που είναι νότια του Chelsea στην απέναντι ακτή. Εκεί ήταν ωραία γιατί έμεινα με ένα ζευγάρι Αυστραλών, και μια μικρή αγγλιδούλα και εγώ (3 bedrooms). Παραδόξως ήμασταν όλοι κοινωνικοί και κάναμε, παρέα, αλλά δεν το χάρηκα γιατί είχα το διάβασμα της αρκούδας…
  4. Το σπίτι που μένω είναι το 15ο. Έχω κάνει δηλαδή 15 μετακομίσεις που αφορούσαν εμένα τον ίδιο. Με τους γονείς μου μέχρι να ανεξαρτητοποιηθώ, έμεινα σε δύο. Στη συνέχεια στα φοιτητικά χρόνια με διαφόρους συγκατοίκους έμεινα: Ζωγράφου στην Γκανογιάννη, μετά στην Αλεξανδρουπόλεως Αθήνα, μετά στην Μουρκούση (Ζωγράφου), μετά στην Γ. Παπανδρέου (Ιλίσσια), μετά στην Φιλαδελφείας στην Καισαριανή, μετά στην Αθήνα (Ελ. Βενιζέλου), μετά στη Χρεμωνίδου (Παγκράτι), Μετά εκτός Αθηνών στα χρόνια της θητείας (δύο χρόνια υπηρέτησα μακριά από την Αθήνα), μετά στην Φορμίωνος Παγκράτι, μετά στην Παπαναστασίου (Αθήνα), και τέλος στην Έβρου πίσω από την Αμερικάνικη Πρεσβεία (Αθήνα). Τα του εξωτερικού δεν τα μετράω γιατί ήταν πολύ προσωρινά για μένα και συν τοις άλλοις είχα πάντοτε το διαμέρισμά μου στην Αθήνα… Αυτός είναι και ο κύριος λόγος που ποτέ δεν δέθηκα με τα σπίτια και τις γειτονιές αλλά με τους Ανθρώπους… Άλλωστε τα περισσότερα τα θυμάμαι με τους ανθρώπους τους που είτε με περιτριγύριζαν τότε είτε ήταν σημαντικοί για μένα… Εδώ στο Παρίσι έχω δεν έχω δύο μήνες, όμως έχω προλάβει να αλλάξω ήδη δύο διαμερίσματα. Από το Gobelins που έμεινα αρχικά εκεί στην πλατεία της Ιταλίας, τώρα μείνω στο Mont Parnasse που μου φέρνει σε κάτι οικείο, καθώς σε απλά Ελληνικά σημαίνει «Όρος Παρνασσός». Έτσι λοιπόν κατοικώ στον Παρνασσό...

Ζητώ συγνώμη που ήμουν μακροσκελής λέγοντας παράλληλα σε όλες τις φράσεις κάποια γεγονότα τα οποία είναι λίγο έως πολύ αληθινά για μένα... Καλώ όλους τους bloggers από την αριστερή στήλη να συμμετέχουν στο παιχνίδι όσοι θέλουν και δεν έχουν ακόμη συμμετάσχει...

Σάββατο 7 Ιουνίου 2008

...Λειμώνας...

...Τώρα καθώς καλοκαιριάζει, μου λείπουν οι φίλοι μου... Αν και κάτω στην Ελλάδα, τους έβλεπα σπάνια, συχνά προφασιζόμενοι ηλίθιες δικαιολογίες, είναι μερικές φορές που νοσταλγώ έτσι τις σαχλές ελαφρές συζητήσεις τα καλοκαιρινά βραδάκια με κρύα μπύρα, όπου πέφτουν βροχή οι προτάσεις για τις καλοκαιρινές διακοπές... για συναυλίες, για εκδηλώσεις και τόσα άλλα...

...πολλά απο αυτά ποτέ δεν τα κάναμε... μα δεν μου λείπουν αυτά... μου λείπει η συντροφιά τους... αυτή η ανάλαφρη στάση μας που αφήνουμε τον εαυτό μας να βγει έξω με τις αδυναμίες του, τις εμμονές μας, τον κρυφό μας πόθο... Πόσες αποφάσεις δεν πήραμε τέτοιες ώρες... "Θα πάω αύριο να την βρώ!" και άλλα τέτοια που δήλωσα εν μέσω ποτηριών παγωμένου μοσχοφίλερου ή σιράχ... Ακόμη και τα χαζοπαραπονάκια κάποιων γυναικών μου λείπουν...

... Τριγυρνώ εδώ και βλέπω τους Ξένους, να προσπαθούν να επικοινωνήσουν μεταξύ τους... Ο καθένας με το δικό του τρόπο... Οι Ιταλιάνοι και οι Ισπανοί με τον θορυβώδη πομπώδη τους τρόπο, οι Ασιάτες με την πάντοτε συνεσταλμένη χλωμάδα τους, οι Γάλλοι με τα τρομερά λογοπαίγνια που αν δεν μιλάς άριστα τη γλώσσα δεν τους κατανοείς... Οι Γερμανοί ομού με άλλους σκανδιναυούς να μιλούν με τα μάτια και πάντα χαμηλόφωνα, και τέλος οι Αγγλοσάξωνες με τον απίθανο σαρκασμό τους...

...που και που, ακούω σκόρπια λόγια απο γραικούς που περνουν βιαστικά και μιλούν για δουλειές...Πόσο αποφεύγω να μιλάω για τις δουλειές... Ιδίως τα καλοκαιρινά βραδάκια... Υπάρχουν τόσα άλλα θέματα...

...Έχω εδώ κάποιες παρέες και ανθρώπους που (σπάνια βέβαια) βγαίνω, αλλά δεν είναι το ίδιο με τους φίλους... Εδώ είμαι σφιγμένος, τυπικός, πολιτικά ορθός και σοβαροφανής... Ακόμη και τα αστεία είναι αστεϊσμοί προσχεδιασμένοι... Μου θυμίζουν έντονα τα γεύματα εργασίας τότε που δούλευα για τους Γερμανούς...

...Θυμάμαι τα πολυτιμότερα λόγια που ανταλλάξαμε τότε πριν φύγω... Την εύχομαι σε όλους μας για όλους μας...

...Καλή Αντάμωση!!!...

Πέμπτη 29 Μαΐου 2008

Ήταν κάποτε κάποιες χώρες…

Την προηγούμενη εβδομάδα από Τετάρτη μέχρι Παρασκευή επισκέφτηκα μια μεσαιωνική πόλη… Τρόπος του λέγειν δηλαδή την επισκέφτηκα, γιατί δεν είδα τίποτε κυριολεκτικά…. Το συνέδριο, ήταν σε ένα τεχνητό χωριό, το οποίο περιελάμβανε τεράστιες εκτάσεις για γήπεδα γκολφ, λίμνες κοκ. Κάπου, κάπου υπήρχαν και βιλίτσες μέρη του συγκροτήματος φυσικά, όπου μπορούσες να υποθέσεις την ευγενή καταγωγή των ενοίκων από τα παρκαρισμένα ελικόπτερα που ήταν απέξω με τους οδηγούς και πιλότους να κάνουν χαλαρή συζήτηση…

Τα είδα φυσικά όλα αυτά γιατί ως πεζοπόρος περπάτησα κάνα 3ωρο γύρω στην περιοχή με κάνα δύο πρόθυμους Γάλλους και Γερμανούς που βρήκα. Όσες φορές περπατήσαμε μέσα από κάποιο χώρο που έπαιζαν γκολφ, άλλες τόσες είχαν έρθει κάτι φιλικοί «σεκιούριτι-κηπουροί» με το αξάν του νότου να μας υποδείξουν να πάμε στα μονοπάτια που ήταν για τους πεζοπόρους…

Και όλα κυλούσαν ωραία, ώσπου το βράδυ έκατσα στο τραπέζι και η παρέα εκτός από γοητευτικές Γαλλίδες και Γερμανίδες, είχε και δύο φίλους από Μεξικό και Κολομβία αντίστοιχα. Κατάγονται και οι δύο από τις πρωτεύουσες και η συζήτηση άθελα μας περισσότερο από περιέργεια των Αλαμανών Κυριών πήγε στα προβλήματα και την εγκληματικότητα που αντιμετωπίζουν οι κάτοικοι εκεί.

Ο Κολομβιανός, μας είπε πως υπάρχει τρομερό πρόβλημα εγκληματικότητας και η κοινωνία έχει πωρωθεί τόσο που το ειδεχθέστερο έγκλημα στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ εκεί φαντάζει σαν να λέει ο Παπαδάκης με το Σπύρο το Λινάρδο τον καιρό σαχλαμαρίζοντας κάθε πρωί. Οι έτεροι συν(?)Ευρωπαίοι είπαν ναι η εγκληματικότητα είναι γενικό πρόβλημα και λοιπά ελαφρά προσπαθώντας να γενικεύσουν… Ο Κολομβιανός με χαρακτηριστική ψυχρότητα είπε πως δεν μπορεί να φανταστεί κάτι τέτοιο. Πιστεύει πως η Ευρώπη δεν έχει κακούς ανθρώπους. Θεωρεί τους Ευρωπαίους κακούς πολύ αγαθούς και ανθρωπιστές. Τα παραδείγματα που μας ανέφερε για να το εμπεδώσουμε ήταν τόσο φρικιαστικά που δεν χρειάζεται να αναπαράγω τη βία που γεννάει και μόνο η σκέψη, αν και για μένα ήταν ένα πραγματικό σοκ.

Ο Μεξικάνος μας είπε πάνω κάτω τα ίδια… Είπε πως η πόλη του Μεξικού ήταν ωραία έως τα τέλη της δεκαετίας του 80 όπου ήταν μόνο 12 εκατομμύρια… Σήμερα που είναι γύρω στα 20 πλέον από τα οποία τα 10 είναι παράγκες το πράγμα δεν έχει επιστροφή. Του υπενθύμισα ότι το Μεξικό είναι πάνω κάτω 40 εκατομμύρια, τουτέστιν ο μισός πληθυσμός και κάτι είναι συγκεντρωμένος στην πρωτεύουσα και κάτι οικείο μου θύμισε αυτό… Μας είπε πως είναι φυσιολογικό μέσα στην πόλη ακόμη κι ένας ξένος να ακούσει αρκετές φορές την ημέρα πυροβολισμούς και τουλάχιστον μια φορά κάθε δύο ή τρεις ημέρες να ακούσει ότι κάποιος από το δρόμο σκοτώθηκε. Οι ταρίφες δέχονται πυρά έως και 10 φορές την ημέρα, ενώ το καρτέλ των Ναρκωτικών ελέγχει σχεδόν τους πάντες αφού όλοι είναι διεφθαρμένοι. Είπε και άλλα που μου φάνηκαν απίστευτα, όπως επί παραδείγματι για τη γειτονιά του που είχε πρόβλημα με τα χαμίνια (μικρός σωστός στρατός από 300 με 400 τσογλάνια που κάνουν θελήματα της μαφίας και δολοφονούν και πεθαίνουν για πλάκα). Τόσο μεγάλο ήταν το πρόβλημα που μαζεύτηκαν οι νοικοκυραίοι (και τους εννοούσε για τέτοιους) πλήρωσαν 40 ιδιώτες τυχοδιώκτες οπλισμένους σαν αστακούς να τα εξοντώσουν. Αυτοί εκκένωσαν τη γειτονιά, γάζωσαν τα πάντα και μετά μάζεψαν τα «πειστήρια», τα έκαναν σωρό, τα έβαλαν βενζίνη και τα έκαψαν και η γειτονιά «καθάρισε»… Φαντάζομαι τα μεγαλύτερα θα τα κράτησαν για να πουλήσουν τίποτε όργανά τους. Αυτό που λέω δεν το θεωρώ φρικιαστικό σε σχέση με αυτά που άκουσα, αλλά είναι τόσο ωμό και εθισμένο σε βία που το μεταφέρω αυτούσιο…

Και οι δύο είναι έντονα ανθρωπιστές και πολύ μορφωμένοι, και όχι από πλούσιες οικογένειες εκεί. Ο ανθρωπισμός βέβαια παύει να ισχύει, όταν απειλείται η ζωή η δική σου και της οικογένειάς σου και τη θέση του παίρνει η τυφλή βία και το αδιέξοδο…

Επιστρέφοντας στο Παρίσι, (το οποίο σημειωτέον και οι δύο φίλοι χαρακτήρισαν «εκκλησία») διάβασα στην εβδομαδιαία Γκάρντιαν ότι η Μαφία στην πόλη του Μεξικού, σε μια επίδειξη δύναμης εκτέλεσε αρκετά ανώτατα στελέχη της Αστυνομίας, δικαιοσύνης και Ασφάλειας, μα το χειρότερο τον ίδιο τον Αρχηγό της Αστυνομίας, πράγμα που δείχνει πόσο βαθιά έχει εισχωρήσει η διαφθορά… Υπολογίζεται (δεν ξέρω αν είναι ψέμα η Γκάρντιαν το γράφει και την εμπιστεύομαι γενικώς) ότι τους τελευταίους 30 μήνες η Μαφία έχει επίσημα αναλάβει το φόνο 6000 νοικοκυραίων που βρήκε στο δρόμο της και δεν «τα βρήκαν»… Ακόμη σημαντικό, οι επίσημες αρχές με προσχήματα δεν κάνουν πλέον έρευνα στους σκουπιδότοπους για τον εντοπισμό τυχόν πτωμάτων, γιατί βρίσκουν τόσα πολλά πλέον που δεν θα έπρεπε να κάνουν τίποτε άλλο παρά να τριγυρνούν στα σκουπίδια.

Αυτά προς γνώση και συμμόρφωση…

Τρίτη 27 Μαΐου 2008

…ΣΟΦΙΑ, ΠΑΡΕΟΥΛΑ, ΠΡΟΘΕΣΗ, ΣΟΥΠΙΑ …

... Η καλή μου φίλη Ilive2loveMe με προσκάλεσε να συμμετάσχω στο παιχνίδι "Παιχνιδάκια ποιηματάκια". Δυστυχώς δεν μου έβγαινε κάτι σε σατυρικό, αν και η ίδια τα κατάφερε περίφημα. Έτσι δίνω και εγώ το τετράστιχό μου...

Κι αν τη σοφία δεν βρήκες στα ταξίδια σου, να ξέρεις παρεούλα τα κάναμε…
ήμουν κι εγώ εκεί καθώς με σκεπτόσουν… ξέρω δεν είχες πρόθεση,
μα εγώ σαν τη σουπιά αφήνω το μελάνι μου να θολώσει για άλλη μια φορά το τοπίο...

... Προσκαλώ όποιον θέλει από την αριστερή στήλη να συμμετάσχει... Ξέρω ότι οι ονομαστικές προσκλήσεις, είναι καλύτερες και πιο προσωπικές, όμως εγώ όταν προσκαλώ το εννοώ...

Παρασκευή 16 Μαΐου 2008

…Ένας χρόνος και κάτι …

Πρίν ένα χρόνο και κάτι, η υπόθεση της Αμαλίας είχε θορυβήσει το πανελλήνιο, με τη βοήθεια βέβαια και των ΜΜΕ, τα οποία ανακύκλωσαν και φούσκωσαν την είδηση, το καθένα για δικούς του λόγους...

Από τον παροξυσμό των πρώτων ημερών, μέχρι την απόλυτη σιωπή, πολλοί βγήκαν και είπαν πολλά ο καθένας πάλι για δικούς του λόγους και αγωνίες να προσθέσω...

Δεν το περιορίζω στην υγεία για αυτό και προτιμώ να απέχω από επετείους και επικήδειους και ας με συγχωρήσουν οι δικοί της για αυτό... Τον τελευταίο καιρό όμως τα λόγια της Αμαλίας μου τριβελίζουν το μυαλό καθώς τους αλμπάνηδες τους συναντώ παντού σε αυτόν το δύσμοιρο τόπο την Ελλάδα μας...

. Από στα Σχολεία, στα Πανεπιστήμια, σε κρατικούς φορείς να διοικούν ως ειδήμoνες και ειδικοί. Σε Δημόσιες Υπηρεσίες να ταλαιπωρούν ανυποψίαστους ανυπεράσπιστους πολίτες χωρίς ιδιαίτερο λόγο κι αιτία, σε Νομικά Γραφεία να κακο-συμβουλεύουν ανθρώπους να συγκρουστούν με συνανθρώπους τους, στην αστυνομία διεφθαρμένοι να χαφιεδίζουν στη μαφία φιλήσυχους πολίτες, σε ερευνητικά ινστιτούτα αδαείς άσχετοι να βγαίνουν και να λεν λάθος πράγματα αποπροσανατολίζοντας, στα Πανεπιστήμια Καθηγητάδες άσχετους να παίρνουν στο λαιμό τους τη νεολαία χαιρέκακα, παντού παντού... Παντού ειδήμονες καινού περιεχομένου και συγχωρείστε μια ολιστική νότα που βγαίνει από το λόγο μου... Δεν είμαι μηδενιστής... Παντού στους ίδιους χώρους είδα αξιόλογους ανθρώπους όχι μόνο με ταμπέλες και χαρτιά και περγαμηνές αλλά και ουσία... Μόνο που σπανίζουν... μόνο που σιγά, σιγά τους τρώει η μαρμάγκα...

… Στον Τσαρούχη αποδίδεται η έκφραση «Στην Ελλάδα είσαι ότι δηλώσεις» και ο Σεφέρης είπε: «Σε αυτόν τον τόπο όλοι είμαστε τρομερά αυτοδίδακτοι»... Νομπελίστας αναγνωρισμένος με το βραβείο που αποτελεί την πιο θερινή φαντασίωση ακαδημαϊκού και έβαλε μέσα στους αυτοδίδακτους και τον εαυτό του.

Η Αμαλία έφυγε από κοντά μας... Έμειναν όμως τα λόγια της και στοιχειώνουν ολοένα και περισσότερο το νου μου... Έτσι ως επιμύθιο, κλείνω με τα δικά της λόγια:

> Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδια, όχι ο κανόνας...

Δευτέρα 12 Μαΐου 2008

Η προσευχή του Νοσταλγού…

Τώρα που το καράβι ξανοίχτηκε για το ταξίδι του, στέρεψε η θάλασσα…
Οι κερασιές εφέτος δεν άνθισαν παρά έμειναν στέρφες κι άγονες… Στο γκρίζο του τοπίου τους ρίχνω το μπλε λουλακί της γαλαζόπετρας για να ξορκίσω τα ζιζάνια…

...Κι η ζωή θα ξαναρχίσει τον κύκλο της, κι η άνοιξη θα ξαναρίξει τα χρώματα της ίριδας στον κόσμο και τα χελιδόνια θα ξαναέρθουν άλλη μια φορά συνεχίζοντας αυτό το αέναο ταξίδι τους...

...Οι γερανοί θα ξαναρχίσουν τον χορό τους κάτω στη λίμνη...

...Κι οι άνθρωποι θα ξαναμαζευτούν για να γιορτάσουν τις γιορτές τους το θέρος κάτω από τον ανοιχτό έναστρο ουρανό...

...και θα σμίξουν μεταξύ τους ζευγάρια για να γράψουν με τις σιλουέτες τους το δειλινό

...και θα γευτούν τις ανάσες τους οι ερωτευμένοι, πνέοντας μέσα στα μελτέμια του έρωτα

...Θα ανηφορίσουν τα καλντερίμια οι παρέες για να φθάσουν μέχρι το κάστρο, για συναυλίες και να τραγουδήσουν αντάμα όπως έκαναν παλιά

...και τα ζεστά μεσημέρια κάτω από τον ίσκιο της κληματαριάς, τους γλυκούς χυμούς της φύσης θα λάβουν για να δροσιστούν τα χείλη τους με τα τζιτζίκια να παιανίζουν στη ραστώνη τους.

...Στον Άγιο στο ξωκλήσι θα ανέβουν οι μεγαλύτεροι, για να του κάνουν λίγη παρέα και να αγναντέψουν μαζί του το απέραντο γαλάζιο… τουλάχιστον αυτός ποτέ δεν τους πρόδωσε… και μπροστά στην αχειροποίητη εικόνα της Παναγιάς θα κάμουν το σταυρό τους και θα πουν: «Θεέ μου δώσε μας φώτιση και κάνε να είναι πάντα έτσι γαλήνια και όμορφα τα καλοκαίρια της ζωής μας»

Σάββατο 10 Μαΐου 2008

Koluvogrammata...

επιλέξτε την εικόνα για μεγέθυνση

... Καλημέρα και πάλι... Κατόπιν πρόσκλησης από την Ξανθίππη και την Μαργαρίτα προσεκλήθην να συμμετάσχω σε ένα παιχνίδι.. κατ΄ αρχήν να σημειώσω ότι το κάνω μετά χαράς...

... Τώρα βέβαια ξέρετε ότι ντρέπομαι γιατί είμαι από τους μεγαλύτερους κακογράφους του κόσμου... Τα κολυβογράμματά μου είναι γνωστά κι προσιδιάζουν τη στενογραφία... Για αυτό και είμαι ευτυχισμένος που τα πληκτρολόγια ήρθαν στη ζωή μας... όπως και νά χει όμως, ζητώ την επιείκεια σας...

... Οι κανόνες του παιχνιδιού είναι απλοί:

"Πάρε ένα στυλό, ένα μολύβι, μια πένα, ένα μαρκαδόρο, μια κηρομπογιά, ένα κραγιόν και γράψε κάτι. Κάτι που να σε αντιπροσωπεύει όμως. Γιατί όπως λέγανε και οι παλιοί scripta manent. Γράψε λοιπόν, σκανάρισέ το και ανέβασέ το στο blog σου. Ειδοποίησε για τη συμμετοχή σου το autograph collectors ".

...Για να δούμε πόσοι θυμόμαστε να γράφουμε... Προσκαλώ κι εγώ με τη σειρά μου όλους όσους είναι στην αριστερή στήλη και δεν τους έχουν προσκαλέσει ήδη άλλοι, να πάρουν μέρος στο παιχνίδι...

...Περιμένω να δω με περιέργεια κάποιους..

... για το http://autographcollectors.blogspot.com

Πέμπτη 8 Μαΐου 2008

…Στο χείμαρο του γελοίου...

... Αν και οι εφημερίδες κάνουν ότι μπορούν για να αποκρύψουν μια είδηση με "πεδεραστίες ιερέων", αυτή δεν γλύτωσε από την άκρη του ματιού μου... Ετοιμάζονται να ψηφίσουν νόμο που θα θεωρεί όλους τους Έλληνες, εξ ορισμού δότες οργάνων. ... Μάλιστα λεν ότι ο νόμος αυτός "ισχύει" στην Ιταλία και Ισπανία... μάιστα...

... πριν μπω σε κάποια σχόλια, να πω μόνο ότι σε κάποιες πρόχειρες ερωτήσεις που έκανα εδώ, καθόλου δεν είναι έτσι σε Ιταλία και Ισπανία... τέλος πάντων... ας το παραβλέψω αυτό...

... Για να μην παρεξηγηθώ να πω ότι είμαι από τα 25 μου εθελοντής αιμοδότης και δίνω 3 ή τέσσερις φορές το χρόνο αίμα ανεξαιρέτως που θα βρεθώ... έχω δώσει στην Αγγλία και στη Γερμανία, ενώ στην Ελλάδα για πάνω απο 10 αγνώστους... Αν και το σύστημα διαχείρισης στην Ελλάδα έχει κάνει αρκετές προσπάθειες να μην ξαναδώσω ποτέ μου αίμα, εν τούτοις επιμένω, γιατί νομίζω ότι είναι ανέξοδη προσφορά... Περιττό να πω ότι έχω απόδεχθεί να γίνω δωρητής οργάνων αν ο μη γένητο παλαιόθεν.

... Να πω κατ' αρχήν ότι ανεξαρτήτως ορθότητας ή όχι του θεσμού της μεταμόσχευσης οργάνων, ο νόμος αυτός με προσβάλει ανεπανόρθωτα σαν άνθρωπο... Το Υπουργείο Υγείας δηλαδή, αναλαμβάνει ηθικοπλαστικά καθήκοντα? τέλος πάντων... Αντί να προβεί σε ενημέρωση του κοινού (ας κάνει κι ο υπουργός και η ομήγυρίς του λιγότερα ταξιδάκια στο εξωτερικό), προβαίνει σε ανέξοδη ψήφιση νόμου χωρίς να δώσει λόγο σε κανέναν... Πως έχει κάποιο κράτος ηθικό ή νομικό δικαίωμα να επιβάλει κάτι τέτοιο? Δεν είναι τουλάχιστον αντιδημοκρατικό?

... Πρακτικώς η μεταμόσχευση, δεν έχει νόημα αν ο καταδικασμένος τραυματίας εκπνεύσει... Πραγματοποιείται ενώ η καρδιά χτυπάει, ενώ δλδ είναι ακόμη εν ζωή... Μπορεί χωρίς τη συγκατάθεση των οικείων του να πάρει κανείς δικτατορικά απόφαση για το τι θα κάνει? μήπως αντί να κάνουν τέτοιες μαϊμουδιές να βάλουν τον κώλο τους κάτω και να ενημερώσουν τον κόσμο? για το τι σημαίνει "δεύτερη ευκαιρία"? για το τι σημαίνει να δώσω τα όργανα κάποιου που έτσι κι αλλιώς θα εκπνεύσει σε 10 το πολύ 20 ημέρες για να σωθούν άλλοι συνάνθρωποί μας? και όποιος "χέστηκε" για τους συνανθρώπους του ας του βάλουμε την ερώτηση: Αν ήταν ο γιόκας του χωρίς νεφραμιά? ή η κοράκλα του 20 ετών με καρδιά με ημερομηνία λήξης?

... Αφήνω το φιλοσοφικό και θρησκευτικό κομμάτι της υπόθεσης εκτός... εδώ έχουμε πραγματικό πρόβλημα... Κατά εμάς τους ορθόδοξους, η καρδιά είναι το κέντρο της ψυχής... και το να "σκοτώνεις" κάποιον είναι δολοφονία... Επίσης πάλι κατα μας τους ορθόδοξους το σαρκίο μας είναι περιστασιακή οδός της ζωής, και κατά συνέπεια το να θέλει κανείς να πάρει μόσχευμα και να παρατείνει την επι γής ζωή αγγίζει την ύβρην... Βλέπετε δεν τα σχολιάζω γιατί ούτε ο Χριστόδουλας όταν ήταν για την πάρτη του τα θεώρησε σοβαρά... Είναι όμως φιλοσοφικά αλλά δεν αφορούν νομίζω την Ιατρική Επιστήμη ούτε μια συντεταγμένη κοινωνία...

... Αντι λοιπόν το επίσημο κράτος να σκεφτεί το πρόβλημα: "Είμαστε η τελευταία χώρα σε δωρητές οργάνων στην ΕΕ συμπεριλαμβανομένων και των πρώην Ανατολικών Χωρών". και να βρει τι φταίει? (η αγραμματοσύνη μας και η αμάθειά μας). κάνει έναν μπακάλικο συμψηφισμο: "Είμαστε και πρώτη σε τροχαία με μέσο όρο νεκρών την ηλικία των 27 ετών" Έτσι νομικά λύνει το πρόβλημα με τον εξαναγκασμό σε δωρεά οργάνων των πολιτών, και από την άλλη δημιουργεί πρώτυπο κέντρο μεταμόσχευσης στο ερρίκος ντυνάν!!! (Οι έχοντες σχέση με την υγεία ήδη θα έχουν φρίξει...). Σαν να πάω να κάνω αστυνομικό τμήμα υπό τον Μάκη Ψωμιάδη ένα πράμα... Πάμε να γίνουμε κέντρο εμπορείας οργάνων ή μου φαίνεται?

... Είναι γνωστό ότι ο κόσμος είναι δύσπιστος τόσο με την υγεία της Χώρας όσο και με τους Λειτουργούς της (Νατάσα Καραμανλή). Η δε ηθική τους σπάει ταμεία... κοτζάμ Καθηγητές Πανεπιστημίου να υπογράφουν ότι ο Νικολετόπουλος έχει "τάσεις αυτοκτονίας" και αντί για τον Κορυδαλλό να πηγαίνει στο Αιγηνήτειο, να υπογράφουν ότι ο γιός του Τάδε χρήζει μεταγραφής στην Αθήνα για σοβαρούς Ιατρικούς λόγους.... και άλλα πολλά... Κατά συνέπεια φοβόμαστε το ... "Ρε συ κάνα φτωχαδάκι μήπως το ξεκάνουν οι γιατροί και του πάρουν τα όργανα για κάναν πλούσιο?" Μελό... μεγάλωσε και ο Βασιλάκης Καΐλας γαμώτο...

...Αν όλα αυτά σας φαίνονται σκόρπια και ασύντακτα, σκεφτείτε ότι το Υπουργείο αυτά συνυπολογίζει και προβαίνει σε τέτοια (γραμμένα στο πόδι) φληναφήματα... Αλλιώς:

--Θα είχε προβεί εδώ και χρόνια σε εκστρατεία ενημέρωσης
--Θα δημοσίευε όπως στην Ιταλία για παράδειγμα ότι ο Υπουργός τα παιδιά, του οι Μεγάλοι Καθηγητές, Μορφωμένοι, Ιατροί κλπ και οι οικείοι τους ΕΙΝΑΙ ΔΩΡΗΤΕΣ ΟΡΓΑΝΩΝ...(Στην Ελλάδα έναν βρήκαμε, τον Γιάννη Δημαρά, που και πάλι το έκανε σιωπηλά...)
--Θα είχε οργανώσει τη μεταμόσχευση οργάνων με διαφάνεια και επιστημονική εγκυρότητα τόσο στα πρόσωπα όσο στις λίστες...
--Θα είχε εντάξει αυτό στην εκπαίδευση, των Ιατρών πρώτα και κύρια...
--Θα δίνονταν κίνητρα για τους δωρητές οργάνων...
--Θα έβαζε σωστούς ηθικά επιστημονικούς άξονες...
και άλλα πολλά αλλά αφήνουμε όλους και όλα ο κάθε πικραμένος (εμού συμπεριλαμβανομένου) να έχουν άποψη... Που είστε τώρα κύριε Γιαννόπουλε που πετούσατε τις γάτες στο χειρουργείο του Λαϊκού? Μια κοινωνία που δεν εμπιστεύεται κανέναν γιατί να εμπιστευτεί εσας?

Πέμπτη 1 Μαΐου 2008

Μέμνησο Κύριε...

Το μεσημέρι, ήταν ζεστό, δεν είχα τίποτε να κάνω έτσι βγήκα μια βόλτα στο κέντρο αυτής της πόλης που ολοένα αλλάζει και μεταμορφώνεται σε κάτι άλλο συμπαρασύροντας γειτονιές και στέκια... Οι αλλαγές φυσούν σαν τον άνεμο παίρνοντας το δικό μας «τότε» κάνοντάς το «τώρα» κάποιων άλλων... Βρέθηκα να τριγυρνώ στο δικό μου τότε στο Παγκράτι, στην πλατεία Πλαστήρα... Δρόμοι με ονόματα που ίδια μένουν, οι κάτοικοι όμως φεύγουν για να έρθουν στη θέση τους κάποιοι άλλοι που θα βιώσουν τον δικό τους έρωτα, τα δικά τους ζεστά μεσημέρια και τα δικά τους σχέδια για διακοπές στην Αμοργό ή τη Φολέγανδρο... Το δικό μας τότε έχει φύγει ανεπιστρεπτί... Στέκομαι έξω από εκεί που κάποτε ήταν το σπίτι σου... Στα κουδούνια τα ονόματα δεν μου θυμίζουν τίποτε, ενώ η Δέλτα έχει μετατραπεί σε ζαχαροπλαστείο... Έξαφνα καθώς βαδίζω αργά, αφουγκράζοντας το χώρο την βλέπω....

Tην παιδική μου φίλη, την είδα ξαφνικά, να στέκει και να με κοιτά...

Μα είναι δυνατόν να είναι αυτή? Αγέραστη? Τα μαλλιά της κατάξανθα και ξασπρισμένα όπως ακριβώς τα έκανε ο ήλιος να λάμπουν και να αντανακλούν τα γαλαζοπράσινα της μάτια, που όταν συγνέφιαζαν συνέφιαζε κι ο κόσμος μου...

Aγάλματα κομμάτια, τα μάτια της τα δυο, λησμονημένες πόλεις, ναυάγια στο βυθό...

Θυμήθηκα εκείνο το αντίστοιχα καυτό Μαγιάτικο μεσημέρι... είχε θαρρείς πρόωρο καύσωνα... Η σχολή ήταν κλειστή, κι έτσι περιπλανήθηκα με τη μηχανή μέχρι το σπίτι της... Χτύπησα το κουδούνι κι αυτή μου έγνεψε συνομωτικά να μπω... Μείναμε αγκαλιασμένοι για ώρα, και πραγματικά δεν θυμάμαι πολλά πράγματα παρά μόνο τα μαλλιά της να λάμπουν , το στόρι χαμηλό, κι η σκάλα στο φωταγωγό... , να αντανακλά τα παιχνιδίσματα του φωτός και του θερμού αέρα...

Με ύστερα έξαφνα ξαναβρίσκομαι ξαφνικά στο σήμερα...

Σβήνουν τα βήματα, στη σκάλα... κανείς...
θα πλανηθούμε μοναχοί...
θάλασσες, πόλεις, έρημοι σταθμοί...

‘Εχει περάσει αρκετός καιρός από τότε... τόσο γρήγορα.... Κοιτάζω τον αντικατοπτρισμό μου στη βιτρίνα του κρεωπολείου που έχει μείνει ίδιο κι απαράλλαχτο... Βλέπω έναν άλλον, από αυτόν που ήμουν τότε... Στα μαλλιά μου οι άσπρες τρίχες μου υπενθυμίζουν να σεβαστώ τη αδιάλλειπτη ροή του χρόνου...

Aλλάζουν όλα εδώ κάτω με ορμή...
Tι να καταλάβουμε οι φτωχοί...

Για πες μου μήπως ξέρεις, γι’ αυτή που σου μιλώ
Άννα τ’ όνομά της το μικρό
Tη βλέπω κατεβαίνει, στέκεται στο σκαλί
και χάνεται για πάντα στου κόσμου τη βουή

... Ύστερα κύλισε το ροδάνι του χρόνου και φύγαμε από εκείνο το μέρος για πάντα... Στο διαμέρισμά σου τώρα ένα άλλο ζευγάρι, μάλλον βιώνει το δικό έρωτα... Ας είναι... διασχίζω βιαστικά το δρόμο και το κλάξον από ένα ταξί με συνεφέρνει στην πραγματικότητα... χαμογελώ συνομωτικά στο είδωλό μου στον φθαρμένο καθρέπτη του κρεοπωλείου και φεύγω...

Η ιστορία είναι εν πολλοίς πραγματική.... έτσι κάπως έκλεψα δεν την «σκάρωσα»... φταιν τα τραγούδια για αυτό... Η πρόσκληση ήταν από την καλή φίλη roadartist…

Προσκαλώ τους Ξανθίππη , Me , Dreamon , El , Μαργαρίτα , Εξύμνο , αν θέλουν να πουν τη δική τους ιστορία με τραγούδια...

Οι κανόνας είναι:

1. Διαλέγεις όσα τραγούδια θέλεις από έναν καλλιτέχνη, άντρα ή γυναίκα, έλληνα ή ξένο, οποιουδήποτε ρεπερτορίου. 2. Σκέφτεσαι μια μικρή ιστορία. 10-20 γραμμές είναι αρκετές, αλλά μέχρι όσο θες. 3. Εντάσσεις μες στην ιστορία σου στίχους από αυτά τα τραγούδια και τους επισημαίνεις ώστε να καταλαβαίνουμε ποιοι είναι. 4) Καλείς κι άλλους να σου πουν τη δικιά τους Μουσική Ιστορία.

Τετάρτη 23 Απριλίου 2008

…Καλή Ανάσταση…

...ημέρες περισυλλογής και εσωτερικής αναζήτησης... Όλοι μας ας εργαζόμαστε σκληρά για να δομήσουμε τον εαυτό μας μέσα σε γνώση, αγάπη και (μέρες που είναι) ας μην είμαστε αυστηροί με τους άλλους... Ας δώσουμε τόπο στην οργή και μια δεύτερη ευκαιρία σε όσους νομίζουμε...

... Από τους πίνακες σχετικά με τις ημέρες αυτές πάντα μου άρεσε αυτή του Πέτρου... Δακρύζει έχοντας συνειδητοποιήσει ότι αρνήθηκε τον Ιησού... Δακρύζει έχοντας συνειδητοποιήσει ότι τον αγαπάει και όμως τον αρνήθηκε... και τώρα τον χάνει...

... εύχομαι σε όλους καλές εορτές και καλή ανάσταση... (για όλους μας...)

Τετάρτη 16 Απριλίου 2008

…Ποιος είμαι τέλος πάντων?…

… Η καλή φίλη El με κάλεσε να συμμετάσχω σε άλλο ένα παιχνίδι blog σχετικά με τις εμμονές… Λοιπόν δεν μπορώ παρά να αποδεχτώ την πρόσκληση και να παίξω κι εγώ…

… Πρώτα από όλα να ξεκαθαρίσω κάτι που το θεωρώ στοιχειώδες… Δεν έχω εμμονές… πολλές από αυτές που περιγράφουν οι bloggers δεν είναι ούτε κατά διάνοια εμμονές… Θα τις αποκαλούσα ritual ενέργειες ή διαθέσεις ή τέλος πάντων κουσούρια του χαρακτήρα…και για να μην πάει στράφι το ηλεκτρονικό μελάνι με άλλες αμπελοφιλοσοφίες μου, πάρτε να χετε τις εμμονές μου…

Εμμονή πρώτη: Η ησυχία… Μου αρέσει η ησυχία… ησυχία είναι το να σέβομαι τις ανάγκες του δίπλα… μπορεί στα δίπλα διαμερίσματα να θέλουν να κοιμηθούν, να είναι άρρωστοι ή τέλος πάντων οτιδήποτε… Εγώ τώρα πρέπει να φωνάζω μέσω του Κοντολάζου το «Δεν παντρεύομαι» στη διαπασών? Να το εμπεδώνει κι ο δελτατζής στη γωνία? Όχι φυσικα… Άντε μια δυο τρεις φορές το χρόνο στη γιορτή μου να έχω το ακαταλόγιστο… αλλά τις άλλες? Λοιπόν η πρώτη μου εμμονή είναι η ησυχία και η γαλήνη… με ξεκουράζει και με ηρεμεί… Τα βράδια προτιμώ να κάτσω στην πολυθρόνα μου και να διαβάσω το αγαπημένο μου βιβλίο παρέα με ένα ποτήρι γλυκό κρασί, να με νυστάξει και να αποτιμήσω τα της ημέρας… Δεν με ενδιαφέρουν τα προγράμματα της τηλεόρασης… Οι γείτονες φυσικά φροντίζουν να μην χάσω ούτε ατάκα…

… Εμμονή Δεύτερη… Η ηρεμία στη δουλειά μου… μου αρέσουν οι ήρεμοι και καλώς ορισμένοι εργασιακοί χώροι… όχι ότι ήμουν ποτέ σε τέτοιους, αλλά να αυτή η φωνή χωρίς περιεχόμενο και ουσία στην Ελλάδα (και εκεί που μας παίρνει γιατί είμαστε και θρασύδειλος Λαός) με στενοχωρεί αφάνταστα… Για αυτό πάντοτε προτιμούσα δουλειές που μου έδιναν ελευθερία κι αυτονομία εις βάρος ίσως των απολαβών, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση… Δεν έχω συμπαθήσει ποτέ μου τους φωνακλάδες που κάνουν σαν τις κίσσες για να καλύψουν τα νώτα τους….

… Εμμονή Τρίτη… Μου αρέσει η ιδιωτικότητα (privacy) και πολύ τη σέβομαι… απαιτώ κι από τους άλλους να την σέβονται… Την επέβαλα πάντοτε και στις σχέσεις μου και την τήρησα μετά ευλάβειας. Με τον όρο ιδιωτικότητα δεν εννοώ την κρυψίνοια και το να κρατάω μυστικά… Εννοώ ότι σέβομαι να έχει ο καθένας δικά του πράγματα και δικό του χώρο να εκφράζεται όπως θέλει… Εννοείται βέβαια ότι πολλές φορές είναι πολυτέλεια, και στον τόπο μας περισσεύουν οι αδιάκριτοι (intruders)…

… Εμμονή τέταρτη… κανονικά πάει πρώτη αλλά τέλος πάντων… Η Μουσική… μου αρέσει πολύ η μουσική… χωρίς ανθρώπους γύρω μου έχω βρεθεί ουκ ολίγες στη ζωή μου… χωρίς μουσική ποτέ… Με γαληνεύει, με ξεκουράζει, με ψυχαγωγεί… Αυτή ειδικά την περίοδο ακούω τον αγαπημένο μου JS Bach του οποίου έχω και τα άπαντα, και είναι η κατάλληλη περίοδος για το «Κατά Ιωάννη»… Μην με πάρετε για καμιά ψωνάρα, (όχι πάρτε με!!!) εντάξει αν σας φαίνεται βαρύ υπάρχουν κι άλλα είδη, αλλά η μουσική είναι μια… (εδώ που είμαι τώρα σε αυτή τη φάση της ζωής μου έχει κολλήσει για μήνες το: The light will stay on από το Devil’s road των Walkabouts… το είχα αναρτήσει και σε ποστ…παλαιότερα… The light will stay on )

… Εμμονή πέμπτη, (και καταϊδρωμένη) είναι η ευγένεια… δεν μου αρέσει να βρίζω ούτε και συμπαθώ αυτούς που βρίζουν… (εκτός κάποιων εξαιρέσεων που έχουν ταλέντο, χιούμορ και «τους πάει», θεωρώ μακράν τη βρισιά αδυναμία… αντιθέτως μου αρέσει ο ευφυής σαρκασμός)… εντάξει κάποιες φορές ρίχνουμε κάνα καντήλι για «γούρι» αλλά μέχρις εκεί… Πάνω από όλα όμως μου αρέσουν και με κερδίζουν οι ευγενικοί άνθρωποι… άνθρωποι με υπομονή και διακριτικότητα… Πολλές φορές έχω κάνει αγγαρείες στη δουλειά μου επειδή (σπάνιο βέβαια) έκανα ντηλ με ευγενείς ανθρώπους… Αντιθέτως απεχθάνομαι αφάνταστα τους αγενείς τους ακοινώνητους τους κάφρους και όσους δεν έχουν τρόπους… (Στην Αθήνα τελευταία τείνουν να γίνουν δυστυχώς πλειοψηφία ένεκα έλλειψης κάθε μορφής κοινωνικότητας…)…

Τελειώσαμε? Πέντε δεν είπαμε? Να πάρτε τες!!! Τι να κάνουμε? Θα μπορούσα να παραθέσω και κάνα δύο ακόμα αλλά δεν βαριέστε…προσωπικές εμμονές είναι…

Κυριακή 13 Απριλίου 2008

…Γλαύκα κρίνα…

… Το φωτεινό σου πρόσωπο μου ήρθε πάλι στο νου… ξέρεις τότε που κάποιο Μαρτιάτικο απόγευμα μου πρότεινες το χέρι σου και περιπαικτικά με τράβηξες προς το νερό... Δεν μπήκα… πόσο το μετανιώνω τώρα… νιώθω ότι αυτή τη δροσιά του σαν κάτι χαμένο… ένα βάπτισμα που δεν πήρα… Το επόμενο Σαββατοκύριακο θα ήταν η σειρά σου να έρθεις στην Αθήνα… Πόσο μικρές μου φαίνονται σήμερα αυτές οι αποστάσεις που τότε σε μας φάνταζαν απροσπέλαστες…

… Τις νύχτες ακούω κρωξίματα σαν εκείνα από τα ψαρόνια στις Σκωτσέζικες απότομες ακροθαλασσιές που δεν μας άφηναν να κοιμηθούμε… και φαντασιωνόμασταν πως το πανδοχείο μας ήταν κάτι σαν την Ταβέρνα της Δάφνης Ντε Μωριέ… Θυμάσαι που είχαμε την ευκαιρία να μείνουμε μόνιμα εκεί? Γυρίσαμε ο καθένας στην δική του σιγουριά… κάλιο τα χιλιόμετρα, παρά ο φόβος του ρίσκου…

Το χιονόνερο με ξυπνάει απότομα σε συνδυασμό με τον παγωμένο αέρα… Οι άνθρωποι είναι παντού οι ίδιοι… τρέχουν να προφυλαχτούν ο καθένας στο δικό του περιχαρακωμένο κόσμο… Και οι φίλοι? Είναι μακριά όταν τους θέλεις, και όταν τους συναναστρέφεσαι, το κάνεις μέσα σε έναν κυκεώνα υποχρεώσεων και συμβατικών συνευρέσεων που δεν το φχαριστιέσαι με τίποτα… οι φίλοι… κάθε χρονιά που περνάει τους βλέπω και λιγότερο…

Θυμάμαι την πρώτη φορά που έκανα συνειδητά τα χιλιόμετρα και συναντηθήκαμε… ήταν ένα σκοτεινό κρύο βράδυ Παρασκευής… Τίποτε στον δρόμο δεν έλαμπε περισσότερο από το πρόσωπό σου… Ξέρεις εκείνο το χαμόγελό σου μου έλυσε κάθε αμφιβολία… Το πρόσωπό σου στόλιζαν λεμονανθοί, πορτοκαλανθοί και γλαύκα κρίνα…

Τώρα έχει τον ίδιο καιρό μα με περισσότερο κρύο… Ένας πετρωμένος Ερμής με κοιτάζει συνοφρυωμένος εξέχοντας από τη νοτερή λιθοδομή ενός αναγεννησιακού κτηρίου… κάτι μου δείχνει, που μάλλον θα αργήσω να κατανοήσω, και ίσως τότε να είναι αργά… Απέναντι η πατίνα παίζει περίεργα παιχνίδια οξειδώνοντας τον ορειχάλκινο ερωτιδέα ο οποίος βγάζει τη γλώσσα του στους περαστικούς… Έτσι όπως του έχει αλλάξει την όψη μου φέρνει ότι κλαίει πλέον… Λες ύστερα από χρόνια και η δική μου οξείδωση να μεταμορφώσει έτσι το χαμόγελό μου? Φευ…