Τετάρτη 23 Απριλίου 2008

…Καλή Ανάσταση…

...ημέρες περισυλλογής και εσωτερικής αναζήτησης... Όλοι μας ας εργαζόμαστε σκληρά για να δομήσουμε τον εαυτό μας μέσα σε γνώση, αγάπη και (μέρες που είναι) ας μην είμαστε αυστηροί με τους άλλους... Ας δώσουμε τόπο στην οργή και μια δεύτερη ευκαιρία σε όσους νομίζουμε...

... Από τους πίνακες σχετικά με τις ημέρες αυτές πάντα μου άρεσε αυτή του Πέτρου... Δακρύζει έχοντας συνειδητοποιήσει ότι αρνήθηκε τον Ιησού... Δακρύζει έχοντας συνειδητοποιήσει ότι τον αγαπάει και όμως τον αρνήθηκε... και τώρα τον χάνει...

... εύχομαι σε όλους καλές εορτές και καλή ανάσταση... (για όλους μας...)

Τετάρτη 16 Απριλίου 2008

…Ποιος είμαι τέλος πάντων?…

… Η καλή φίλη El με κάλεσε να συμμετάσχω σε άλλο ένα παιχνίδι blog σχετικά με τις εμμονές… Λοιπόν δεν μπορώ παρά να αποδεχτώ την πρόσκληση και να παίξω κι εγώ…

… Πρώτα από όλα να ξεκαθαρίσω κάτι που το θεωρώ στοιχειώδες… Δεν έχω εμμονές… πολλές από αυτές που περιγράφουν οι bloggers δεν είναι ούτε κατά διάνοια εμμονές… Θα τις αποκαλούσα ritual ενέργειες ή διαθέσεις ή τέλος πάντων κουσούρια του χαρακτήρα…και για να μην πάει στράφι το ηλεκτρονικό μελάνι με άλλες αμπελοφιλοσοφίες μου, πάρτε να χετε τις εμμονές μου…

Εμμονή πρώτη: Η ησυχία… Μου αρέσει η ησυχία… ησυχία είναι το να σέβομαι τις ανάγκες του δίπλα… μπορεί στα δίπλα διαμερίσματα να θέλουν να κοιμηθούν, να είναι άρρωστοι ή τέλος πάντων οτιδήποτε… Εγώ τώρα πρέπει να φωνάζω μέσω του Κοντολάζου το «Δεν παντρεύομαι» στη διαπασών? Να το εμπεδώνει κι ο δελτατζής στη γωνία? Όχι φυσικα… Άντε μια δυο τρεις φορές το χρόνο στη γιορτή μου να έχω το ακαταλόγιστο… αλλά τις άλλες? Λοιπόν η πρώτη μου εμμονή είναι η ησυχία και η γαλήνη… με ξεκουράζει και με ηρεμεί… Τα βράδια προτιμώ να κάτσω στην πολυθρόνα μου και να διαβάσω το αγαπημένο μου βιβλίο παρέα με ένα ποτήρι γλυκό κρασί, να με νυστάξει και να αποτιμήσω τα της ημέρας… Δεν με ενδιαφέρουν τα προγράμματα της τηλεόρασης… Οι γείτονες φυσικά φροντίζουν να μην χάσω ούτε ατάκα…

… Εμμονή Δεύτερη… Η ηρεμία στη δουλειά μου… μου αρέσουν οι ήρεμοι και καλώς ορισμένοι εργασιακοί χώροι… όχι ότι ήμουν ποτέ σε τέτοιους, αλλά να αυτή η φωνή χωρίς περιεχόμενο και ουσία στην Ελλάδα (και εκεί που μας παίρνει γιατί είμαστε και θρασύδειλος Λαός) με στενοχωρεί αφάνταστα… Για αυτό πάντοτε προτιμούσα δουλειές που μου έδιναν ελευθερία κι αυτονομία εις βάρος ίσως των απολαβών, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση… Δεν έχω συμπαθήσει ποτέ μου τους φωνακλάδες που κάνουν σαν τις κίσσες για να καλύψουν τα νώτα τους….

… Εμμονή Τρίτη… Μου αρέσει η ιδιωτικότητα (privacy) και πολύ τη σέβομαι… απαιτώ κι από τους άλλους να την σέβονται… Την επέβαλα πάντοτε και στις σχέσεις μου και την τήρησα μετά ευλάβειας. Με τον όρο ιδιωτικότητα δεν εννοώ την κρυψίνοια και το να κρατάω μυστικά… Εννοώ ότι σέβομαι να έχει ο καθένας δικά του πράγματα και δικό του χώρο να εκφράζεται όπως θέλει… Εννοείται βέβαια ότι πολλές φορές είναι πολυτέλεια, και στον τόπο μας περισσεύουν οι αδιάκριτοι (intruders)…

… Εμμονή τέταρτη… κανονικά πάει πρώτη αλλά τέλος πάντων… Η Μουσική… μου αρέσει πολύ η μουσική… χωρίς ανθρώπους γύρω μου έχω βρεθεί ουκ ολίγες στη ζωή μου… χωρίς μουσική ποτέ… Με γαληνεύει, με ξεκουράζει, με ψυχαγωγεί… Αυτή ειδικά την περίοδο ακούω τον αγαπημένο μου JS Bach του οποίου έχω και τα άπαντα, και είναι η κατάλληλη περίοδος για το «Κατά Ιωάννη»… Μην με πάρετε για καμιά ψωνάρα, (όχι πάρτε με!!!) εντάξει αν σας φαίνεται βαρύ υπάρχουν κι άλλα είδη, αλλά η μουσική είναι μια… (εδώ που είμαι τώρα σε αυτή τη φάση της ζωής μου έχει κολλήσει για μήνες το: The light will stay on από το Devil’s road των Walkabouts… το είχα αναρτήσει και σε ποστ…παλαιότερα… The light will stay on )

… Εμμονή πέμπτη, (και καταϊδρωμένη) είναι η ευγένεια… δεν μου αρέσει να βρίζω ούτε και συμπαθώ αυτούς που βρίζουν… (εκτός κάποιων εξαιρέσεων που έχουν ταλέντο, χιούμορ και «τους πάει», θεωρώ μακράν τη βρισιά αδυναμία… αντιθέτως μου αρέσει ο ευφυής σαρκασμός)… εντάξει κάποιες φορές ρίχνουμε κάνα καντήλι για «γούρι» αλλά μέχρις εκεί… Πάνω από όλα όμως μου αρέσουν και με κερδίζουν οι ευγενικοί άνθρωποι… άνθρωποι με υπομονή και διακριτικότητα… Πολλές φορές έχω κάνει αγγαρείες στη δουλειά μου επειδή (σπάνιο βέβαια) έκανα ντηλ με ευγενείς ανθρώπους… Αντιθέτως απεχθάνομαι αφάνταστα τους αγενείς τους ακοινώνητους τους κάφρους και όσους δεν έχουν τρόπους… (Στην Αθήνα τελευταία τείνουν να γίνουν δυστυχώς πλειοψηφία ένεκα έλλειψης κάθε μορφής κοινωνικότητας…)…

Τελειώσαμε? Πέντε δεν είπαμε? Να πάρτε τες!!! Τι να κάνουμε? Θα μπορούσα να παραθέσω και κάνα δύο ακόμα αλλά δεν βαριέστε…προσωπικές εμμονές είναι…

Κυριακή 13 Απριλίου 2008

…Γλαύκα κρίνα…

… Το φωτεινό σου πρόσωπο μου ήρθε πάλι στο νου… ξέρεις τότε που κάποιο Μαρτιάτικο απόγευμα μου πρότεινες το χέρι σου και περιπαικτικά με τράβηξες προς το νερό... Δεν μπήκα… πόσο το μετανιώνω τώρα… νιώθω ότι αυτή τη δροσιά του σαν κάτι χαμένο… ένα βάπτισμα που δεν πήρα… Το επόμενο Σαββατοκύριακο θα ήταν η σειρά σου να έρθεις στην Αθήνα… Πόσο μικρές μου φαίνονται σήμερα αυτές οι αποστάσεις που τότε σε μας φάνταζαν απροσπέλαστες…

… Τις νύχτες ακούω κρωξίματα σαν εκείνα από τα ψαρόνια στις Σκωτσέζικες απότομες ακροθαλασσιές που δεν μας άφηναν να κοιμηθούμε… και φαντασιωνόμασταν πως το πανδοχείο μας ήταν κάτι σαν την Ταβέρνα της Δάφνης Ντε Μωριέ… Θυμάσαι που είχαμε την ευκαιρία να μείνουμε μόνιμα εκεί? Γυρίσαμε ο καθένας στην δική του σιγουριά… κάλιο τα χιλιόμετρα, παρά ο φόβος του ρίσκου…

Το χιονόνερο με ξυπνάει απότομα σε συνδυασμό με τον παγωμένο αέρα… Οι άνθρωποι είναι παντού οι ίδιοι… τρέχουν να προφυλαχτούν ο καθένας στο δικό του περιχαρακωμένο κόσμο… Και οι φίλοι? Είναι μακριά όταν τους θέλεις, και όταν τους συναναστρέφεσαι, το κάνεις μέσα σε έναν κυκεώνα υποχρεώσεων και συμβατικών συνευρέσεων που δεν το φχαριστιέσαι με τίποτα… οι φίλοι… κάθε χρονιά που περνάει τους βλέπω και λιγότερο…

Θυμάμαι την πρώτη φορά που έκανα συνειδητά τα χιλιόμετρα και συναντηθήκαμε… ήταν ένα σκοτεινό κρύο βράδυ Παρασκευής… Τίποτε στον δρόμο δεν έλαμπε περισσότερο από το πρόσωπό σου… Ξέρεις εκείνο το χαμόγελό σου μου έλυσε κάθε αμφιβολία… Το πρόσωπό σου στόλιζαν λεμονανθοί, πορτοκαλανθοί και γλαύκα κρίνα…

Τώρα έχει τον ίδιο καιρό μα με περισσότερο κρύο… Ένας πετρωμένος Ερμής με κοιτάζει συνοφρυωμένος εξέχοντας από τη νοτερή λιθοδομή ενός αναγεννησιακού κτηρίου… κάτι μου δείχνει, που μάλλον θα αργήσω να κατανοήσω, και ίσως τότε να είναι αργά… Απέναντι η πατίνα παίζει περίεργα παιχνίδια οξειδώνοντας τον ορειχάλκινο ερωτιδέα ο οποίος βγάζει τη γλώσσα του στους περαστικούς… Έτσι όπως του έχει αλλάξει την όψη μου φέρνει ότι κλαίει πλέον… Λες ύστερα από χρόνια και η δική μου οξείδωση να μεταμορφώσει έτσι το χαμόγελό μου? Φευ…

Σάββατο 5 Απριλίου 2008

Παίζειν...

Οι αγαπημένοι bloggers El και Dreamon με προσκάλεσαν να συμμετάσχω στο νέο παιχνίδι... Ας παίξουμε λοιπόν σήμερα που μπορώ, γιατί από αύριο τα κεφάλια μέσα...
  1. Όνομα: nikiplos
  2. Γενέθλια: Δεκέμβρης (πολύ παλαιά...)
  3. Ζώδιο: Κατά συνέπεια Τοξότης, αν και κάποτε πίστευα ότι είμαι οφιούχος
  4. Χρώμα μαλλιών: Καστανά (τα γκρίζα ΕΓΩ δεν τα βλέπω σας λέω... ευτυχώς πάντως γιατί ανήκω στους τυχερούς που στην ηλικία μου έχουν όλα τα μαλλάκια τους στη θέση τους... για πόσο καιρό βέβαια δεν γνωρίζω με όλα αυτά που βλέπω...)
  5. Χρώμα ματιών: Καστανά...(τυπικός μεσογειακός τύπος είμαι τι θέλετε? )
  6. Έχεις ερωτευτεί ποτέ?: αρκετές φορές με όλη τη σημασία της λέξης
  7. Είδος μουσικής που ακούς: Η μουσική είναι μία, αλλά για να πω τίτλους, Αυστηρά εντεχνα, κάνα παλιό ρεμπέτικο, κλασσική ροκ, art rock, και φυσικά η αγαπημένη μου κλασσική μουσική που ακούω καθημερινά...
  8. Χαρακτήρας Disney/Warner Bross: Ο Ντόναλντ...
  9. Ποιος φίλος/φίλη σου μένει πιο μακριά? Εδώ που είμαι όλοι μου οι φίλοι μένουν μακριά...
  10. Πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι μόλις ξυπνήσεις: Αχ θεέ μου κάνε να είναι Σάββατο... Γαμώτο κωλοΔευτέρα είναι!!!
  11. Κάτι που έχεις πάντα μαζί σου και δεν το αποχωρίζεσαι: πορτοφόλι, κλειδιά, χαρτιά και κινητό... (καθόλου πρωτότυπο έτσι?) Α' και το ρολόι μου το οποίο φοράω για γούρι...
  12. Τί έχεις στον τοίχο σου? Στην Αθήνα κάτω πίνακες του Klimt και του Sielle. Εδώ κάτι ταπετσαρίες αρχαιολογίες και μια αφίσσα του Παρθενώνος έτσι για σπάσιμο...
  13. Τί έχεις κάτω απ' το κρεβάτι σου?: Υποψιάζομαι σκόνη αλλά ντρέπομαι να το ομολογήσω
  14. Αν ήσουν μόνος/η στο σπίτι και άκουγες ένα βάζο να σπάει τί θα έκανες? Αυτό σημαίνει ότι δεν θα κοιμόμουν... γιατί όταν κοιμάμαι αποκλείεται να ακούσω ακόμη και πόρτα να σπάει....
  15. Αγαπημένος αριθμός: 7
  16. Αγαπημένο όνομα: Αντρικό Σοφοκλής, γυναικείο Όλγα
  17. Τα χόμπι σου: Reading, bloging-web_surffing- και φυσικά η μουσική
  18. Πού θα ήθελες να ήσουν τώρα?: Ελληνική Επαρχία...
  19. Μια ευχή για το μέλλον: Να ξυπνήσουμε όλοι οι Έλληνες κάποτε...
  20. Αν μπορούσες να ταξιδέψεις στο χρόνο και να γυρίσεις πίσω, σε ποια εποχή θα πήγαινες?: Στα 1981, όπου ήμουν όψιμος γυμνασιόπαις και οι γονείς μου νέοι κι ευσταλείς
  21. Φωτιά! Πάρε κάτι μαζί σου: κλειδιά πορτοφόλι
  22. Αγαπημένο λουλούδι: Χρυσάνθεμο
  23. Αγαπημένη σειρά: Friends!!! Από Ελληνικές, Απαράδεκτοι, Δυό ξένοι, 50-50
  24. Αγαπημένη ταινία: Η φωλιά του Κούκου... Από Ελληνικές Της Κακομοίρας
  25. Αγαπημένο τραγούδι: Είναι πολλά... επιγραμματικά "Μυρτιά" του Θεοδωράκη και "Περιμπανού" - "Κεμάλ" του Χατζηδάκι και φυσικά το "Πρωινό" του Σαββόπουλου
  26. Aγαπημένο βιβλίο: Είναι πάρα πολλά... Από όλα αυτά όμως κρατώ τη "Λέσχη" του Στρατή Τσίρκα...
  27. Αγαπημένο ζώο: :Ο γάτος
  28. Αγαπημένο ρούχο: Τζιν παντελόνι, στενό Ιταλικό μπλουζάκι και ισπανικές μπότες (οι χαμηλές λουστρίνι όχι οι άσχημες καγκουρο-μεξικάνικες με τακούνι)
  29. Αγαπημένος καλλιτέχνης/ιδα: Διονύσσης Σαβόπουλος
  30. Αγαπημένο χρώμα: Μωβ, γιατί μου θυμίζει το Λιόγερμα...
  31. Αγαπημένο φαγητό: Greek Mousaka!
  32. Με ποιον χαρακτήρα από cartoon (Disney, WB, comics) ταυτίζεσαι?: Το ξαναρωτήσαμε στο (8) ο Ντόναλντ...
  33. Κακή συνήθεια: Παρασύρομαι από το κρασί...
  34. Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που σου αρέσει: Η ψυχραιμία μου...
  35. Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που δεν σου αρέσει: Δεν τολμώ όσο θα ήθελα...
  36. Συνηθισμένη ατάκα: (anyway...)
  37. Δουλειά που θα ήθελες να κάνεις: Να έχω Βιβλιοπωλείο...
  38. Μεγαλύτερος φόβος: Να γίνω παχύδερμο κι αυτιστικός (μεταφορικά)
  39. Η καλύτερη pizza: Domminos cheddar melt φυσικά κι όσοι δεν την ξέρετε, απλά χάνετε...
  40. Πιστεύεις ότι τα κατοικίδια ζώα είναι...: Μια καλή παρέα, αρκεί να μην είναι περιορισμένα σε άθλια διαμερίσματα... Επίσης πρέπει να σεβόμαστε κι αυτούς που δεν θέλουν κατοικίδια... όχι με το ζόρι να τους υποχρεώνουμε να τα συναναστραφούν...

Λοιπόν καλώ και εγώ με τη σειρά μου να παίξουν όσους από την αριστερή στήλη δεν έχουν παίξει το παιχνίδι ακόμα...