Κυριακή 13 Απριλίου 2008

…Γλαύκα κρίνα…

… Το φωτεινό σου πρόσωπο μου ήρθε πάλι στο νου… ξέρεις τότε που κάποιο Μαρτιάτικο απόγευμα μου πρότεινες το χέρι σου και περιπαικτικά με τράβηξες προς το νερό... Δεν μπήκα… πόσο το μετανιώνω τώρα… νιώθω ότι αυτή τη δροσιά του σαν κάτι χαμένο… ένα βάπτισμα που δεν πήρα… Το επόμενο Σαββατοκύριακο θα ήταν η σειρά σου να έρθεις στην Αθήνα… Πόσο μικρές μου φαίνονται σήμερα αυτές οι αποστάσεις που τότε σε μας φάνταζαν απροσπέλαστες…

… Τις νύχτες ακούω κρωξίματα σαν εκείνα από τα ψαρόνια στις Σκωτσέζικες απότομες ακροθαλασσιές που δεν μας άφηναν να κοιμηθούμε… και φαντασιωνόμασταν πως το πανδοχείο μας ήταν κάτι σαν την Ταβέρνα της Δάφνης Ντε Μωριέ… Θυμάσαι που είχαμε την ευκαιρία να μείνουμε μόνιμα εκεί? Γυρίσαμε ο καθένας στην δική του σιγουριά… κάλιο τα χιλιόμετρα, παρά ο φόβος του ρίσκου…

Το χιονόνερο με ξυπνάει απότομα σε συνδυασμό με τον παγωμένο αέρα… Οι άνθρωποι είναι παντού οι ίδιοι… τρέχουν να προφυλαχτούν ο καθένας στο δικό του περιχαρακωμένο κόσμο… Και οι φίλοι? Είναι μακριά όταν τους θέλεις, και όταν τους συναναστρέφεσαι, το κάνεις μέσα σε έναν κυκεώνα υποχρεώσεων και συμβατικών συνευρέσεων που δεν το φχαριστιέσαι με τίποτα… οι φίλοι… κάθε χρονιά που περνάει τους βλέπω και λιγότερο…

Θυμάμαι την πρώτη φορά που έκανα συνειδητά τα χιλιόμετρα και συναντηθήκαμε… ήταν ένα σκοτεινό κρύο βράδυ Παρασκευής… Τίποτε στον δρόμο δεν έλαμπε περισσότερο από το πρόσωπό σου… Ξέρεις εκείνο το χαμόγελό σου μου έλυσε κάθε αμφιβολία… Το πρόσωπό σου στόλιζαν λεμονανθοί, πορτοκαλανθοί και γλαύκα κρίνα…

Τώρα έχει τον ίδιο καιρό μα με περισσότερο κρύο… Ένας πετρωμένος Ερμής με κοιτάζει συνοφρυωμένος εξέχοντας από τη νοτερή λιθοδομή ενός αναγεννησιακού κτηρίου… κάτι μου δείχνει, που μάλλον θα αργήσω να κατανοήσω, και ίσως τότε να είναι αργά… Απέναντι η πατίνα παίζει περίεργα παιχνίδια οξειδώνοντας τον ορειχάλκινο ερωτιδέα ο οποίος βγάζει τη γλώσσα του στους περαστικούς… Έτσι όπως του έχει αλλάξει την όψη μου φέρνει ότι κλαίει πλέον… Λες ύστερα από χρόνια και η δική μου οξείδωση να μεταμορφώσει έτσι το χαμόγελό μου? Φευ…

13 σχόλια:

Dr Low είπε...

Όσο και να μεταμορφωθεί ένα χαμόγελο δεν παύει ποτέ να είναι χαμόγελο. Ακόμα κι αν είναι πικρό. Στο βάθος παραμένει χαμόγελο. Και τα χαμόγελα πάντα είναι ωραία. ακόμα και σκουριασμένα....
Καλό βράδυ στα ένδοξα Παρίσια!

Ανώνυμος είπε...

ο χρονος αλλαζει τα συναισθηματα.δεν τα καταργει,οταν εχουν τη δυναμη.ομως νομιζω,πως εκεινο το πρωτο χαμογελο που καποτε μας συγκινησε,ποτε δεν μπορει να επαναληφθει,φερνοντας την ιδια ενταση.εκεινο το πρωτο βλεμμα,θα ειναι μπροστα στα ματια μας,κι ας εχουμε μπροστα μας τα ματια χιλιων αλλων...

nikiplos είπε...

El, καλημέρα και καλοσώρισες!!! Σε σκέφτομαι συχνά εδώ που τριγυρίζω και λέω από εδώ πέρασε ο γίγας Ελ... Το ξέρω αυτό που λες για το χαμόγελο... και να είσαι καλά!!!

nikiplos είπε...

mariadim, καλημέρα και σε σένα! Όντως ο χρόνος αλλάζει, τα συναισθήματα όμως μεταμορφώνονται και γίνονται κάτι άλλο, καθώς ο χρόνος κυρίως αυτά επηρεάζει... εκείνο που περισσότερο με ενδιέφερε σε αυτές τις σκέψεις είναι πως ότι σήμερα μας φαντάζει εμπόδιο σε έναν κατοπινό για μας χρόνο μπορεί να φαίνεται παιχνιδάκι πλέον...
Να είσαι καλά...

nikiplos είπε...

El, καλημέρα και καλοσώρισες!!! Σε σκέφτομαι συχνά εδώ που τριγυρίζω και λέω από εδώ πέρασε ο γίγας Ελ... Το ξέρω αυτό που λες για το χαμόγελο... και να είσαι καλά!!!

Dr Low είπε...

Κι εγώ τώρα τελευταία φλερτάρω με την ιδέα να επισκευτώ τα ένδοξα παρίσια. Για να ξεκουραστώ και να ξανατρυγηρίσω στα παλιά λιμέρια. Λοιπόν κι εγώ κάθε μέρα μακαρίζω όλους αυτούς που την έκαναν απο την ελλάδα και περιμένω να έρθει η ώρα να ρίξω μαύρη πέτρα.
Καλημέρα και φιλιά
(τα γαλλικά σου πως πάνε;)

nikiplos είπε...

El, Άσε χάλια...
Τα Γαλλικά μου είναι ακόμη για τα καπνά...
και το κακό εδώ είναι ότι τα πάντα είναι μόνο σε αυτή τη γλώσσα...

Dr Low είπε...

Ωχ! Ακόμη έτσι είναι τα γαλόπυλα; Κι εγώ δε σκάμπαζα τίποτα και είχα απίστευτο πρόβλημα. Μη σου πω πόσες φορές έφαγα αλλα αντι άλλων γιατί δεν καταλάβαινα. τέλος πάντων! Υπομονή. Εμένα με είχε βοηήσει λίγο ένα βιβλίο με ελληνογαλλικούς διαλόγους που πήρα.
Καλό κουράγιο....

Μαργαρίτα είπε...

Χαμένες στιγμές...
ωκεανού σταγόνες,στην απέραντη
αιώνια θάλασσα!!
Κι ένα χαμόγελο παγώνει...
γίνεται κρύσταλλο βουβό,
μέχρι να βρει ανταπόκριση από
κόκκινα χείλη αγαπημένα!
Τότε τα μάγια λύνονται και τα
χαμόγελα σαν ενωθούν,αντανακλούν
του ουρανού το χρώμα..!!
Δεν υπάρχει τίποτα πιο ελπιδοφόρο
από ένα χαμόγελο :)

Ποτέ μη σβήσει το χαμόγελο
από τα χείλη σου, ποτέ!!

Να είσαι καλά***

nikiplos είπε...

El, μην ανησυχείς την έχω πάθει κι εγώ επανειλημμένως... Ευτυχώς υπάρχει πάντοτε η Alliance français...

nikiplos είπε...

Μαργαρίτα!!! Τι όμορφο είναι αυτό που έγραψες!!!

"Χαμένες στιγμές...
ωκεανού σταγόνες,στην απέραντη
αιώνια θάλασσα!!
Κι ένα χαμόγελο παγώνει...
γίνεται κρύσταλλο βουβό"

Τι να πω εγώ τώρα για αυτό, πέρα από ένα μεγάλο ευχαριστώ απο καρδιάς!!!
Σε ευχαριστώ πολύ και να είσαι καλά!!! και να χαμογελάς κι εσύ...
και με την καρδιά σου (τους στίχους σου) και με το πρόσωπό σου...

Roadartist είπε...

"Το χιονόνερο με ξυπνάει απότομα σε συνδυασμό με τον παγωμένο αέρα… Οι άνθρωποι είναι παντού οι ίδιοι… τρέχουν να προφυλαχτούν ο καθένας στο δικό του περιχαρακωμένο κόσμο… Και οι φίλοι? Είναι μακριά όταν τους θέλεις.....οι φίλοι… κάθε χρονιά που περνάει τους βλέπω και λιγότερο…"

Mε αγγιξε βαθια η γραφή σου.. Εκανες καλα που ακολουθησες τη καρδια σου και πηγες στη πολη των τεχνων και του φωτος..
Θα ηθελα πολυ να ημουν εκει.. :)
Ας ειναι.. σε φιλω :)

nikiplos είπε...

roadartist, δεν ξέρω αν έκανα καλά... Το έκανα συνειδητά όμως θα δείξει...

Να είσαι καλά και εσύ!!! τα ποστ σου να ξέρεις ότι τα κοιτάζω πάντα... απλά δεν έχω σταθερό ιντερνετ εδώ για την ώρα... Την πόλη του φωτός ελπίζω να την δω όταν καθαρίσω με τα βαρετά τασκσ που έχω εδώ...

Φιλιά