Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2011

αντικατοπτρισμοί...




...ξαφνικά ήταν εκεί όλα μπροστά του!!! τα θυμήθηκε όλα... εκείνες τις μικρές λεπτομέρειες που χτίζουν τον κόσμο... αυτά τα μικρά που σου ξεφεύγουν, τα έχεις δει, αλλά γρήγορα περνούν στο υποσυνείδητο για να τα ξεβράσει στα μούτρα σου η μνήμη την κατάλληλη στιγμή...

Έτσι και ο Γ. Θυμήθηκε λοιπόν εκείνη τη συνάντηση...

Ήταν όταν είχε αφήσει τη σύζυγο στη δουλειά... Σάββατο ήταν. Προς μεγάλη του χαρά ένα Σάββατο χωρίς τη σύζυγο και τα τέκνα στους γονείς στην Κρήτη-απόσταση ασφαλείας... Είχε ένα ολόκληρο Σάββατο δικό του, να ξεχαστεί, να χουζουρέψει να κάνει ότι θέλει... πήρε στα χέρια του το κινητό, μα γρήγορα το άφησε καθώς δεν είχε διάθεση να δει κανέναν "παντόφλα" φίλο του... Άσε που θα τον δούλευαν κι όλας... Μεσημέρι, 12:00, ο ήλιος έλαμπε και αυτός ήταν χωρίς την παραμικρή υποχρέωση...

Φυσικά πήρε το τζιπ για να κάνει το κομμάτι του, να πάει να χαζέψει κανένα βιβλίο, ή ότι κάτσει τέλος πάντων... Σε ένα από τα δρομάκια της Πεύκης, ήταν κάπως στενά, δεν μπορούσε εύκολα να περάσει και ξαφνικά σταμάτησε... Ένα πρεζόνι στην ηλικία του, γύρω στα 40 του έφραζε το δρόμο... Στην αρχή τον κοίταξε με το γνωστό ψεύτικο οίκτο που κοιτάζουν οι περισσότεροι τους παρίες της ζωής: αφ' υψηλού και με μια διάθεση του στυλ: "δεν ψοφάς τώρα εσύ, ταλαιπωρείσαι και ταλαιπωρείς και μας!" Το πρεζόνι ήταν λιγνός, χαλασμένη οδοντοστοιχία και με αραιό, άλουστο μακρύ μαλλί. Κοίταξε αδιάφορα, διέσχισε το στενό με το χαρακτηριστικό του ραχάτι...


"Άει στον κόρακα παλιο σκουλήκι μη σε πατήσω κάτω από τις ρόδες!" Μονολόγησε κάπως φωναχτά ο Γ., ο άλλος του ελευθέρωσε το δρόμο και συνέχισε την πορεία του. Πάρκαρε έξω από το γνωστό μπαράκι κολλητών, μεσημέρι μεν, εκκωφαντική μουσική και αντροπαρέα με ποτά δε... "ρε ούστ!" φώναξε σε ένα γέρο που περνούσε και κοιτούσε εξεταστικά την έκρηξη ευθυμίας της ομήγυρης...

Η ζωή του τα είχε φέρει βολικά κάπως... σπουδές τάχιστα, εργασία γρήγορη και ξεκούραστη (είχε βοηθήσει κι ο μπαμπάς) και φυσικά έναν καλό γάμο, με το ωραιότερο γκομενάκι της παρέας... Είχε πουλήσει αρκετό τσαμπουκά για να την κατακτήσει... και να ως θαύματος του είχε παραδοθεί στην αγκαλιά του... Τα πεθερικά τσόνταραν σπίταρώνα δίπλα στο πατρικό τους στην Πεύκη και αμαξάρες δύο. Τα τέκνα δεν άργησαν και μεγάλωναν αυτόματα, καθώς τις άπειρες ώρες που έλειπαν και οι δυό αφού έκαναν καριέρα στον ιδιωτικό τομέα, τα πεθερικά του νεότατα και ευσταλή, έκαναν καλά τη δουλειά τους...

Ο Γ. ήταν ωραίος άντρας, και είχε και τα τυχερά του... σιγήν ιχθύος όμως και από τους παπάρες τους φίλους του, "που κελαηδούσαν υπέρ του δέοντος οι ζηλιάρηδες" και κυρίως από τη γυναικάρα του την Μ.

Σχεδόν ένα χρόνο μετά, έξω από το γραφείο ενός μεγαλογιατρού: "Έλα μωράκι μου!" "Είπαμε, είναι απλή υπόθεση ρουτίνας... θα κάνεις τη θεραπεία και όλα θα πάνε κατ' ευχήν... μην ακούς τις μαλακισμένες τις φίλες σου!"
-"Δεν θα μου μείνει τρίχα από το μαλλάκι μου... " . "Αλλά ποιός νοιάζεται? εδώ σε λίγο δεν θα υπάρχω καν... " είπε αυτή απευθυνόμενη μάλλον στον εαυτό της...

Η πόρτα ανοίγει και ο δόκτωρ τους υποδέχεται με θέρμη... "χμ", ξεροβήχει... "όλα βαίνουν καλώς!!! Είμαι ικανοποιημένος και από την εξέλιξη της χημειοθεραπείας, και από τις εξετάσεις σας!" είπε απευθυνόμενος στην Μ. Ο Γ. κάτι είπε, αλλά ο δόκτωρ τον αγνόησε... Δεν πέρασαν δυό μέρες και η Μ. άρχισε τις διάρροιες, τον υψηλό πυρετό και την ατέλειωτη λιγομάρα που νομίζεις ότι ο κόσμος σβήνει... Η Μ. κατέληξε μετά από εσπευσμένη είσοδό της σε νοσοκομείο... Ο Ιατρός είπε ξερά, ότι ήταν επιπλοκή από τη χημειοθεραπεία... "Μία στο εκατομύριο..." μονολόγησε και του Γ. του ερχόταν να του καρφώσει τη στατιστική στο κεφάλι από τη μία και να τη βγάλει από το όπισθεν καραφλό κρανίο του Γιατρού...

έφυγε βιαστικός, πήρε τη τζιπούρα, μούτζωσε και έβρισε στο δρόμο ίσα με 20 συνοδηγούς, παρολίγο να πατήσει καμιά 50ριά παπάκηδες... Δεν γούσταρε να δει τα μούτρα του πεθερού του... πήγε στο μπαρ στην Πεύκη... Διέταξε τον DJ να δυναμώσει τη μουσική και στη συνέχεια βούτηξε από το μπαρ ένα ολόκληρο μπουκάλι βότκας... αφού το κατέβασε σχεδόν μονορούφι ήπιε κι άλλο κι άλλο... ήθελε να πεθάνει σχεδόν... "Με τιμώρησε ο π..στης ο Θεός για το κέρατο! " σκέφτηκε...

Τα παιδιά μεταφέρθηκαν εκτάκτως στην Κρήτη στους γονείς του... Ο Πεθερός είχε ήδη βάλει πωλητήριο για το σπίτι καθώς τόσο τα δάνεια δεν εξυπηρετούνταν πια, αλλά και είχαν δώσει έναν σκασμό λεφτά σε Γιατρούς-νοσοκομεία...  Αλλά την ήθελε ο θεός γιατί ήταν σαν άγγελος... Στην αρχή προσποιούταν ότι όλα αυτά δεν συνέβαιναν σε αυτόν, ότι ήταν ένα ψέμα. Μετά απο λίγο άρχισε να τον ενοχλεί η συμπεριφορά των φίλων του και των συναδέλφων του, που λυπόντουσαν προσποιητά, αλλά μόλις αυτός γύριζε πλάτη, έφτυναν στον κόρφο τους...

Η συμπεριφορά του ακολούθησε μια σταθερή πορεία κατάπτωσης και τα πολλά του νεύρα και ξεσπάσματα, οδήγησαν τον σένιορ της εταιρίας πληροφορικής που δούλευε στην δύσκολη απόφαση: " Αγαπητέ, Γ. δεν το περίμενα ποτέ ότι θα ξεστόμιζα στα μούτρα σου την απόλυσή σου... Δεν γίνεται όμως... πλέον δεν κολλάς εδώ και βάζεις βαρίδια... Το τελευταίο σου ξέσπασμα, απλά ξεχείλισε το ποτήρι..." "Ξέρω σου συμβαίνουν πολλά, αλλά εδώ με την κρίση, αν δεν φύγεις εσύ θα χάσουμε όλοι τις δουλειές μας...". "Όταν ηρεμήσεις, και ισορροπήσεις, το γραφείο σου θα σε περιμένει, αλήθεια το λέω...!"

Χωρις δουλειά, χωρίς χρήματα, σχεδόν χωρίς τίποτε κοιτούσε το τζιπ με το πωλητήριο κολλημένο στο τζάμι του... Τα υπόλοιπα τα ανέλαβε ο πεθερός του, με τους οποίους οι σχέσεις είχαν τελείως αραιώσει... Εκεί ένα βράδυ έχοντας πιεί τον αγλέορα, συνάντησε μια γαζέλα λυγερή... Την Π.
"Αμαρτία είναι, αλλά να πάει να γ@...θεί ο Θεός που μου πήρε το μωράκι μου!" είχε πει ο Γ. Η Π. τον έβαλε στο κόλπο... τσιγαράκι στην αρχή και μετά διάφορες ουσίες... Δεν πέρασε στα σκληρά,  όμως μπορούσε πλέον να αντέχει τον πόνο... Με την Π. δεν αγαπιόντουσαν, μόνο ένα καλό πήδημα... Τα παιδιά μεταξύ Κρήτης και Πεύκης που σύντομα τελείωσε γιατί βρίστηκε άγρια με τα πεθερικά του και ξανανοίκιασε στην παλιά του γειτονιά, στο Χαλάνδρι...

Οι γονείς έστελναν όσο μπορούσαν, όμως σύντομα τα χρήματα εξανεμίζονταν, όχι προς το καλό των παιδιών, αλλά γίνονταν ουσίες, ουσίες ουσίες... η Π. η δυνατή μουσική, ο θόρυβος, το βούϊσμα στα αφτιά, η μόνιμη τάση προς εμμετό, τα χέρια και τα πόδια που τινάζονταν στον ύπνο και το αίμα που έκαιγε... Τα παιδιά μόνιμα Κρήτη πλέον...και φυσικά τα νευρικά ξεσπάσματα... Σε ένα τέτοιο, δυό μάγκες που μάλλον ντήλαραν και τις ουσίες, τον έσπασαν στο ξύλο μπροστά στα μάτια της Π. και τον έστειλαν στο νοσοκομείο...

αφού έκανε διάφορες προσπάθειες να πεθάνει εκεί, σύντομα βγήκε... Του έλλειπαν δόντια από τις γροθιές των μπράβων... ποιός να το φανταζόταν ότι είχαν τέτοιο χέρι οι κοντοστούπηδες..., ενώ με την εγκατάλειψη του εαυτού του, είχε μακρύνει ατημέλητο και το μαλλί του... περπατώντας στα στενά του Χαλανδρίου περνούσε έξω από το εμπορικό κέντρο κοντά στην Κένεντυ... Ένα τζιπ βιαστικό σταμάτησε απότομα, γιατί αυτός διέσχισε αδιάφορα το δρόμο... στην πραγματικότητα ευχόταν να τον πατήσει ο φλώρος που οδηγούσε... Ο Γ. τον κοίταξε άγρια για καυγά, μα ο οδηγός του τζιπ του έκανε ευγενικό νόημα να περάσει... Διασχίζοντας το δρόμο κοίταξε την αντανάκλασή του σε έναν άθλιο καθρέφτη στο απέναντι κτήριο...

Εκεί θυμήθηκε την πρώτη σκηνή που είχε πρωτοδει το πρεζόνι στην Πεύκη... Η αντανάκλασή του φάνταζε ολόϊδια...
Εκεί ο Γ. συνήλθε... μετά από 1 χρόνο έχει φύγει μακριά, από τις ουσίες, έχει συμφιλιωθεί με το περιβάλλον του, βλέπει τα παιδιά του και πρόσφατα βρήκε νέα εργασία... όχι τόσο σπουδαία όπως η προηγούμενη αλλά το νοίκι και τα αναγκαία βγαίνουν...



Σε ένα συναδελφικό τετ-α-τετ καθώς δουλέψαμε ώρες, μου έκανε εντύπωση η γαλήνη του και η υπομονή του... Μια καρτερία αναίτια μπροστά και στις δυσκολίες και στο χώσιμο που είχαμε φάει από συναδέλφους... Τα νεύρα μου και ο ελαφρύς κομπασμός μου έναντι των υπόλοιπων συναδέλφων, έκαναν τον Γ. και με πήρε μετά τη δουλειά... ήπιαμε, καπνίσαμε και εκεί μου διηγήθηκε την ιστορία του...

Αληθινή πέρα για πέρα, φαντάζει στο μυαλό μου πιο γλαφυρή από οτιδήποτε μου έχουν διηγηθεί... συγχωρήστε με αν δεν κατάφερα να την περάσω έτσι και έντυπη... φυσικά άλλαξα τα μέρη και τις γειτονιές... επίσης συγχωρείστε και τη γλώσσα που είναι κάπως πιο επιθετική... αλλά μετέφερα ακριβώς εκφράσεις όπως τις άκουσα...