Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2009

... θερισμένα στάχυα...

Είδα την ελλάδα...

...γερασμένη, φτωχότερη μα όμορφη, αν και πολλοί πασχίζουν για να την ασχημύνουν.

Είδα ευτυχώς ακόμη παραλίες που δεν φθάνουν τα επάρατα SUV και λοιπά εδώδιμα και αποικιακά νεοΕλληνικά φρούτα... Είδα πρόσωπα γελαστά να χαίρονται τον ήλιο, τη θάλασσα και το φώς, τα μόνα όμορφα που αφήσαμε δλδ μαζί με το φυσικό τοπίο, όπου δεν πατήσαμε το ποδάρι μας... Είδα γαϊδαράκους να γευματίζουν λαίμαργα κάτω απο το ζεστό Αυγουστιάτικο ήλιο...

Είδα αρρώστους που δεν ήταν μόνοι τους, μα είχαν δίπλα τους τα παιδιά τους, τους συγκενείς τους. Είδα μια κηδεία ένα αυγουστιάτικο απόγευμα, που ο καιρός συμπόνεσε με λίγη βροχή... Είδα παιδιά να παίζουν και τους γερασμένους παπούδες τους δίπλα να λάμπουν τα μάτια τους...

Μύρισα το λιβάνι και τη σμύρνα στην εκκλησία, και το μαχλέπι από τη φανουρόπιτα, που απλόχερα μου πρόσφεραν γυναίκες άγνωστες. Γεύτηκα την απλή κουζίνα μας που έστω και μέσα από ένα άχαρο greekglish καλά κρατεί ακόμη...

Είδα ελάχιστους φίλους και τα ήπιαμε σε αυλές με χαμηλό φως κάτω απο μουριές με ξαστεριά και τις αναλαμπές φάρων στο μακρινό ορίζοντα... Ξαναονειρεύτηκα όπως όταν ήμουν παιδί...

Έπαιξα με αδέσποτα ζώα στο δρόμο, που αντάμειψαν απλόχερα τα λίγα χάδια που τους έδωσα...

Έκλεψα φευγαλαία βλέμματα, διστακτικά χαμόγελα και μια θάλασσα χρώματα...

Γύρισα πίσω, φορτωμένος εικόνες, τύψεις και μελαγχολία... για τον χρόνο που δεν έδωσα οσο ήθελα σε κάποιους...

Ο γεροΣυμεών, έχει νά ρθει στην Πατρίδα πάνω από 30 χρόνια...

"Πως είναι εκεί κάτω τα πράγματα? "

"Βράζει ακόμα η ελλάδα" του είπα...

...και έλαμψαν τα μάτια του...