Τρίτη 15 Ιανουαρίου 2008

Ουδέν κρυπτόν...

... Επιτέλους βγήκε λίγος ήλιος σήμερα... όχι ότι μας έλλειψε, αλλά όπως και να το κάνουμε, είμαστε που είμαστε μεσόγειοι και ολίγον αφρικανοί ας το δείχνουμε κι όλας...

... Ήλιος... τα λόγια του μαχαίρια... σκορπίζει το χρυσαφένιο του φως, μα εδώ χαμένο πάει στα τσιμέντα... μόνο οι μπουγάδες το χαίρονται... άντε και τα λουλούδια στα μπαλκόνια...

... Ήλιος... Θυμάμαι αρκετά χρόνια πριν, όταν αντίκρυσα τον ήλιο κατάφατσα στα Μάταλα της Κρήτης... Είχε σταχυα αθέριστα ακόμη και η ακροθαλασσιά δίπλα ήταν έρημη...(Πισίδια - Μάταλα)... πεζοί και οι δύο με τη μηχανή γερμένη κατάχαμα, είχαμε σταματήσει χωρίς λόγο κι αιτία, αν και ο προορισμός μας ήταν 1,5 χιλιόμετρο ακόμη... Κοιτάζαμε ο ένας τον άλλον σαν παιδιά, σαν να είμασταν πραγματικά μόνοι μας τότε για πρώτη φορά... Αν και είχαμε διανύσει τόσα μίλια, εντούτοις εκεί νιώθαμε μόνοι μας... Δεν θυμάμαι πολλά πράγματα πέρα απο το απαστράπτον φως που έλουζε σαν λιωμένο χρυσάφι όλη την πλάση και έντυνε τη θάλασσα στην πορφύρα... Μείναμε εκεί μέχρι που νύχτωσε... Το τότε κοινοτικό κάμπινγκ ήταν τελείως ασυντήρητο... βρήκαμε μια κάποια θέση και τσουπ! Την άλλη ημέρα ο ήλιος ανέτειλλε κατευθείαν στο πρόσωπό μου... και με φώτισε όπως ακριβώς κι ο έρωτας...

...Ο χειμωνιάτικος ήλιος είναι ο καλύτερος αναμφισβήτητα, αν και μ αρέσει κι ο Αυγουστιάτικος όταν δύει τα απογεύματα... Σε ένα από τα σπίτια που έμεινα στο εξωτερικό, είχαν ένα βιτρό παράθυρο που το έλουζε ο δυτικός τους κόκκινος ήλιος (όποτε φιλοτιμούταν να βγει για χάρη μου και να με γλυτώσει από την κατάθλιψη και τη μοναξιά)... Μην φαντάζεστε τα χρώματα ξεκάθαρα όπως εδώ... Εκεί ήταν κάπως ξεθωριασμένα ξασπρισμένα σαν τα πρόσωπά τους... Από πάνω περνούσαν συχνά τα αεροπλάνα που είχαν χαμηλώσει πλέον και σχεδόν άγγιζαν τον κυρίως του Heathrow... Ο ήχος από φλαπς και τις θυρίδες τους ήταν σαν να με κορόϊδευε... Στο Μπερούτι, μου έδειχναν τα παιχνιδίσματα απο το φως του που έμπαινε στις πολυκατοικίες τους... Ήταν οι τρύπες από τα υποπολυβόλα... Απέξω που τις είχα δει μου είχαν θυμίσει πολύ την δική μας Καισαριανή...

... Ο ήλιος ποτέ δεν με πρόδωσε... ήταν πάντα συντροφός μου ακόμη και τώρα εδώ που αρκετά συχνά με συντροφεύει στις μικρές διαδρομές μου ανά την Ελλάδα... Πάντα αληθινός και ποτέ "ψεύτης".

...κι όπως λέει κι ο ποιητής:
"Φωτιά 'ναι το πηγούνι του χρυσάφι το πιρούνι του."

8 σχόλια:

Εξύμνoς είπε...

ωρε συντεκνος εισαι?

Ασχετο, εχεις γατα ε? Τις γατες τις παω πολυ περισσοτερο απο τους σκυλους. Οταν μενω σε δικο μου χωρο, πολυ πιθανο να εχω κι εγω ενα αιλουροειδες!

nikiplos είπε...

Καλησπέρα... Όχι δεν είμαι σύντεκνος... Είχα πάει όμως τότε για 1 μήνα περίπου στην κρήτη...

Οι γάτες είναι τελείως ανεξάρτητες και αυτό από ένα σημείο κι ύστερα είναι καλό... Και οι σκύλοι μου αρέσουν αλλά ο γάτος έχει άλλη χάρη.. Είναι ισότιμος με εσένα και σε διδάσκει περί ισοτιμίας στις φιλίες, ανεξαρτήτως ισχύος χρήματος ή πλούτου... Αντίθετα τα σκυλιά είναι πάντα υπό... (βέβαια από δέσιμο κι αγάπη, αλλά η ισοτιμία πάει περίπατο...)

Roadartist είπε...

ο ήλιος όντως ειναι καταπληκτικός αν και κατι μου λεει οτι τα επομενα καλοκαιρια, με αυτη την αλλαγη στη θερμοκρασία θα μας ταλαιπωρει..πολύ.. :) Αχ νησάκια .. και ειδικά η Κρήτη φοβερό μέρος..

Μετεωρίτης είπε...

Kαλησπέρα...
εγώ είμαι παιδί της βροχής! Ο ήλιος με κουράζει και με τεμπελιάζει, η βροχή με αναζωογονεί!
Ο ήλιος θα πεθάνει κάποτε, θα το ξέρεις.
Αλλά δεν μπήκα να στο χαλάσω, έτσι;!
Απλά... εμένα μου αρέσει το πνινκ-πλονκ της βροχούλας, τα σύννεφα και τα... ουράνια τόξα!
Και τα κείμενά σου μ'αρέσουν!!

nikiplos είπε...

roadartist, ο ήλιος θα είναι ίδιος, το περιβάλλον μας (έτσι όπως το κάναμε) θα είναι ζεστότερο... Η Κρήτη έχει τα πάντα μέσα της, μα εμένα με χάρισε το πρώτο ξέγνοιαστο καλοκαίρι της ζωής μου τότε...


Μετεωρίτη, και η βροχή είναι ωραία... και εμένα μου αρέσει... όπως είπα όχι στην Αθήνα (αν είναι να κυκλοφορήσω και να κάνω διαδρομές ειδάλλως αν είναι να κάτσω σπίτι, μου αρέσει επίσης)
, σε ευχαριστώ για τα λόγια σου...

Μετεωρίτης είπε...

καλησπέρα
με τέτοιες αλκυονίδες
δεν έχεις παράπονο...
:)

nikiplos είπε...

καλησπέρα... όχι βέβαια... και προσπαθώ να τις χαρώ όσο γίνεται...
Βέβαια είπες τη μαγική λέξη... Αλκυονίδες....

Roadartist είπε...

Καλημερα! Περνα απο το blog μου να παρεις την προσκλησουλα σου :)
Φιλιά@