Τετάρτη 3 Σεπτεμβρίου 2008

Λιτανεία...

... Και όλοι μαζί, θαμπώθηκαν κάτω από το κάλεσμα ενός κοντακιανού μαυριδερού με ξυρισμένους κρόταφους... Αυτός που αρμάτωσε τους κλέφτες, ζητιάνους και παρίες και τους έκανε να πιστέψουν πως ναι πρέπει να έχουν κι αυτοί πατρίδα... Ο τόπος άγονος, "κλειστός, ούτε πηγάδια ούτε πηγές, μονάχα λίγες στέρνες άδειες κι αυτές"... Τα ζαρωμένα λιόδεντρα, η πικροδάφνη και ο άρκευθος, τα σπίτια τους... Και τα αγρίμια οι σύντροφοί τους...

... κι έστησαν χωμάτινες πολιτείες, κι έκαμναν τόπο καστρόκλειστο... μα αλλοπαρμένοι και τρελλοί τον είπαν Πατρίδα και άνθισε μέσα στο καταχείμωνο... κι έδεσαν τα μαντήλια τους κόμπο... ποτέ ξανά...

... και κύλισε το ροδάνι του χρόνου και τό φερε πότε το καλό και πότε το κακό να ξανανταμώσουν τα αδέρφια ύστερα από τόσα χρόνια... και μες τη Βαβυλωνία αυτοί εις πείσμα όλων έστησαν το τσαρδί τους... πήγαν στον επιτάφιο... άναψαν κερί προσκύνησαν τον Εσταυρωμένο και έφαγαν τον ξερό άρτο κάτω από το λιοπύρι στις ελιές... μεθυσμένοι από τη γλύκα του να έχει κανείς Πατρίδα...

... Από τα μπουγάζια της Πόλης ο αέρας μας απέκτησε τη μαγεία, την αρχοντιά και τη μυσταγωγία της ανατολής... μια αργή και ράθυμη αποτίμηση και φιλοσόφηση της ζωής... απελευθέρωση απο τα εγκόσμια και ατένιση της προσωπικής πορείας...

... Της Εφέσσου τα ιερά ματωμένα χώματα φέρανε κάποτε οι πρόσφυγγες για να φυτρώσουν πυράκανθους και γαζίες... πλατύφυλλες Αλεξανδριανές... στα νωτερά σπίτια τους έβαλαν το κονίαμα για να ντύσουν στα λευκά τη ζωή τους αφήνοντας το νου τους να ονειρευτεί...

... Από τη Σινώπη φύσηξε ο αέρας της Μαύρης Θάλασσας της πλατειάς... "Φτερούλιν" ο παγωμένος αέρας του Καυκάσου έστειλε πίσω τα δισέγγονα του Ιάσονα, που κάποτε ξανοίχτηκαν μέχρι εκεί για να πάρουν τη σπίθα από το χέρι του ίδιου του προμηθέα... εκείνους που κάποτε κατάφεραν να ριζώσουν στο πουθενά και τους γρανιτένιους βράχους...

... και όλοι μαζί έσπρωξαν τα βήματά τους στην άμμο... όσο κι αν τους πούλησαν σκλάβους τα αδέρφια τους... Αυτοί εκεί... εις πείσμα όλων υπάρχουν, αντικρύζουν τη θάλασσα, ονειρεύονται... κατω από τις ξαστεριές, το σεληνόφως... σκέφτονται, δακρύζουν αγαπούν ερωτεύονται μεστώνουν γερνούν και πεθαίνουν... και το ξασπρισμένο βλέμμα τους τόχεις ξαναδεί... στα αγάλματα στο μουσείο... Θυμάσαι?

...Δακρύζουν, στεγνώνουν, θυμώνουν μα πάλι εκεί κόντρα στον καιρό... και τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους εκεί στην άμμο...

29 σχόλια:

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Με ταξίδεψες σ' άλλες εποχές που δε γνωρίσαμε.
Με συνεπήραν τ' αρωματα της γαζίας, με μάτωσαν οι πυράκανθοι... έμαθα τους άρκευθους...
Βούλιαξαν τα ποδάρια μου στις Χαμένες Πατρίδες...

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Roadartist είπε...

με συγκίνησες πραγματικά με αυτό το κείμενο σου..
τι να γράψω.. "μεθυσμένοι από τη γλύκα του να έχει κανείς Πατρίδα... " Νομίζω πως σε αυτό το κείμενο ο καθένας μας βρίσκει ένα κομμάτι του, μια γλυκιά νοσταλγία και ανάμνηση..τα φιλιά μου φίλε μου! :)

Σταλαγματιά είπε...

Κάθε ψυχή έχει ανάγκη να ανήκει κάπου.
Έναν τόπο που να ονομάζει πατρίδα του.
Ένα σπίτι να ακουμπάει τον ίσκιο του.
Και αυτό είναι δικαίωμα του καθενός

nikiplos είπε...

Γλαρένια καλησπέρα!!! Χαμένες Πατρίδες... ακόμη κι αυτές που υπάρχουν κάπου αλλά δεν βρίσκουμε τίποτε πια πάνω τους δικό μας...
Μα η πιο γλυκειά πατρίδα είναι της καρδιάς... Η φωτογραφία είναι του Δ. Λέτσιου και μοιάζει ονειρική...
και κόντρα σε ότι μας αλλοτριώνει, υπάρχουμε ερωτευόμαστε ζούμε και πεθαίνουμε... πάνω σε αυτήν την άμμο που κάποτε έζησαν ερωτεύτηκαν πόνεσαν οι πρόγονοί μας...

Να δεις που κάποτε θα ανθίσουμε...

γλυκά φιλιά και αγκαλιές απο το βροχερό Παρίσι...

nikiplos είπε...

Αγαπημένη Roadartist δεν μπορώ παρά να κοκκινίσω με τα λόγια σου... μα σε νιώθω γιατί και εγώ νοσταλγώ... έτσι απλά τους προγόνους μας τους παππούδες μας τους γονείς μας που χωρίς στον ήλιο μοίρα μέσα στην πέτρα κυριολεκτικά, βρήκαν τη δύναμη, να μας ανδρώσουν... νιώθω σε αυτούς μια υποχρέωση απερίγραπτη... Ναι για αυτούς είναι που νιώθουμε την πατρίδα...

να έχεις τα φιλιά μου...

nikiplos είπε...

Αναστασία, νά ξερες πόσο ακριβή είναι τα λόγια σου... μα εγώ ένιωσα την πατρίδα όχι με την δική μου την ψυχή, αλλά με όλων όσων έζησαν και αγωνίστηκαν σε αυτόν τον τόπο... πόνεσαν βίωσαν την απαξίωση, μα εις πείσμα στάθηκαν κόντρα στον καιρό...

ίσως μέσα στη γλυκανάλατη σάχλα μας πορευόμαστε ασυλλόγιστοι, αλλά πρέπει να ξέρουμε που ανήκουμε... το χρωστάμε σε αυτούς πρώτα...

sonia είπε...

ta keimena sou , pada me gohteuoun!

:-)

fractal είπε...

Νίκιπλος. Όταν στον 19ο αιώνα μετά την επανάσταση κατά των τούρκων, Ο Ελληνισμός αποκτούσε για ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΣΥΝΟΡΑ άφηνε απέξω τα τρία τέταρτα των ελληνόφωνων πληθυσμών της τότε Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Και όπως είναι πιά γνωστο οι πληθυσμοί αυτοί ήταν οι κύριοι, οι αμιγείς φορείς του Ελληνικού πολιτισμού. ο "μέγας κόσμος " της Ελληνικής Οικουμένης. Μέσα στα συμβατικά αυτά όρια του Ελληνικού κρατιδίου έμελλε να καταφύγει ο εκδιογμένος και καταδιωγμένος Ελληνισμός. Αυτός ο ΜΕΓΑΣ ΚΟΣΜΟΣ.Σε αυτό ωφείλουμε όλοι μας ότι μέχρι σήμερα Ελληνικό σώζεται μέσα μας. ΟΛΟΙ ΜΑΣ

nikiplos είπε...

Sonia, σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια... Αν και ποστάρεις στο δικό σου μπλογκ αραιά, σε διαβάζω πάντοτε... φιλιά νυχτερινά...

nikiplos είπε...

Με το καλό (οι Ελλαδίτες) και με το κακό (οι υπόλοιποι) ανταμώσαμε... Με το κακό πάλι φύγαν τα "ξενάκια" και έφτιαξαν αλλού Πατρίδα... τη δική τους της καρδιάς τους... Κόντρα στις διώξεις κόντρα στον καιρό, εμείς μένουμε κρατάμε... πάνω στην άμμο... στις αμουδιές του Ομήρου... Είδα κάτω στην Πατρίδα ένα γέροντα με ξασπρισμένο βλέμμα... Ξερακιανός ψαρρός μου θύμισε τόσο πολύ τα κομμένα κεφάλια από τα αγάλματα, που είχα δει πεταμμένα εδώ κι εκεί αφύλαχτα να τα δέρνει ο καιρός στα Άβδηρα της Ξάνθης, πριν λίγα χρόνια...

Μα δεν πτοούμαι καλό μου... Η ελλάδα είναι εκεί που υπάρχουν Έλληνες... και εκεί που ακόμη και μέσα στα σύνορά της οι έλληνες έχουν αφελληνιστεί, πάλι εκεί δεν θα βρεις την Ελλάδα... Δεν θα την βρεις στα τζίπ, στους μυστακοφόρους διευθυντίσκους λογιών αποχρώσεων, που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο διοικούν...

πρέπει να την ψάξεις την Ελλάδα... μα όπου τη βρεις, αμέσως φτερουγίζει η ψυχή σου...

nikiplos είπε...

Το προηγούμενο ποστ αναφερόταν φυσικά στο αγαπημένο Fractal...

Τα φιλιά μου...

fractal είπε...

Καλή σου μέρα . Δεν ξέρω γιατί νιώθω τόση υπερηφάνια για σένα και την έστω μπλοκική σχέση μας. Διαβάζοντας το κείμενό σου μου ήρθε στο μυαλό μιά ιστορία που συνέβει πρίν 8 χρόνια. Στην Νέα Υόρκη. Προσκεκλημέν- των συμπατριωτών μου εκεί για να μιλήσω σε μιά γιορτή που είχαν διοργανώσει για την επέτειο της απελευθέρωσης του Νησιού μου, κατά την διάρκκεια της οποίας επέδιδαν μιά τιμητική πλακέττα σε κάποιον Αμερικανό που υποστήριζε τα Ελληνικά θέματα στο κοινοβούλιο της Αμερικής.
Είχα ετοιμάσει ένα κείμενο. Όταν όμως είδα την ζεστασιά και τη συγκίνηση του κόσμου, το ξέχασα. Το μόνο που κατάφερα να ψελίσω ήταν πως , τώρα καταλάβαινα πόσο μεγάλο ήταν το λάθος των σχολικών βιβλίων της γεωγραφίας. Πατρίδα μας δεν είναι τα 135000 τετραγωνικά χιλιόμετρα που ξέραμε μέχρι τώρα. Πατρίδα μας είναι όπου υπάρχουν Έλληνες που την κουβαλούν στην ψυχή τους. Αυτές οι ψυχές οριοθετούν την έκταση της πατρίδας. Και μέσα σε αυτά τα σύνορα είναι καλοδεχούμενοι όσοι μπορούν να τραγουδήσουν και να χορέψουν μαζί μας. Νίκιπλος είμαι σίγουρ- πως και εσύ μεγαλώνεις τα σύνορα της Πατρίδας. Να σου είπα το λόγο που με κάνει υπερήφανη. Σε ευχαριστώ.
Υ.Γ εξακολουθώ να μην ξέρω που θα σου στείλω τον τουριστικό-ιστορικό οδηγό του τόπου μου.

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

Nikiplos ,πόσο χαίρομαι κάθε που διαβάζω τις σκέψεις σου , τις αγωνίες σου και την αιχμηρή κριτική σου για τους αφελληνισμένους συμπατριώτες μας. Θερμά σε παρακαλώ βάλτες σε ένα βιβλίο.Είμαι σίγουρος πως θα μας βοηθήσουν να ξαναβρούμε τον δρόμο μας.Καλό Σαββατοκύριακο φίλε.

nikiplos είπε...

Αγαπημένο fractal με κάνεις κι εσύ να κοκκινίζω... όπως και νά χει συμφωνώ με αυτά που έγραψες... Την Ελλάδα την κουβαλούν στην ψυχή τους αυτοί που θέλουν να την κουβαλούν και την αγαπούν... Ακόμη κι αν μας πληγώνει... ακόμη κι αν μας ταλαιπωρεί αφάνταστα... Με τίποτε δεν πρέπει να αφελληνιζόμαστε ούτε να ξεχνάμε τα χώματα των παππούδων μας...
Δεν ξέρω αν μεγαλώνω τα σύνορα της
Πατρίδας... εκείνο που ξέρω σίγουρα είναι πως νιώθω μέσα μου αυτό που λέμε Έλληνας... όσο αφαιρετικό και δύσκολο να το περιγράψεις... το νιώθεις μόνο με λόγια της ψυχής...
(Περισσότερα στο δικό σου ποστ...)

να έχεις τα φιλιά μου...

nikiplos είπε...

epikuros δεν μπορώ παρά να σε ευχαριστήσω για τα καλά σου λόγια... Κι εσύ όπως και το fractal με κάνεις να κοκκινίζω...

Υπάρχουν άλλοι με ταλέντο και πολλές γνώσεις, που γράφουν υπέροχα βιβλία και νομίζω πως με τίποτε δεν θα μπορούσα να συγκριθώ μαζί τους...

Πάντως με τιμάει πολύ η δική σου γνώμη, γιατί ξέρω πως βγαίνει από την ψυχή σου... και αυτό με κάνει να χαίρομαι... Κραττάμε καλά ακόμα...

Βροχερή Καληνύχτα

ILive2LoveMe είπε...

Υπέροχο, όπως και τα συναισθήματα. Μέσα στα δάκρυα που στεγνώνουν εκεί μένουν για πάντα οι Πατρίδες. Σαν χαρακιές στα μυαλά όλων από γενιά σε γενιά. Σαν ένα μη σταμπωμένο τατουάζ, βαθιά χαραγμένο σε νου και καρδιά. Ταξίδι ψυχής:) Και πάλι θυμάμαι μια φράση που λέει 'Όχι που ζω , αλλά εκεί που αγαπώ αναπνέω'. Δεν ξέρω πως, έτσι απλά. Και όμορφα, όπως τα λόγια και η καρδιά σου. Η λησμονιά νικήθηκε.
Καλό βράδυ ,φιλιά.

nikiplos είπε...

Η ILive2LoveMe καλησπέρα... Δεν ξεχνιούνται, παρά μένουν μέσα μας, στην καρδιά μας αλλά και στο Πολιτισμό μας... όπως το είπες, σαν ένα τατουάζ που έχει χαραχτεί βαθύτερα από το δέρμα... στην καρδιά μας... Εμένα πάντως με συνεπαίρνει η επιμονή, και απλότητα αυτών που στην άμμο στο χώμα και σε καιρούς δύσκολους έστησαν αυτό που σήμερα ονομάζουμε πατρίδα...

να έχεις τα φιλιά μου..

Ανώνυμος είπε...

Νίκιπλε πανέμορφο κείμενο...μου έρχεται στο μυαλό το ''Μυθιστόρημα'' του Σεφέρη...Η ιστορία δυστυχώς δεν ασχολείται με την τραγική μοίρα των ανθρώπων που είναι πάνω από ''λαούς'' και εθνολογικές ταυτότητες.Δυστυχώς ξεχνάμε εύκολα γιατί περιοριζόμαστε σε στατιστικές και ποσοστά...Αιολική γη, Ματωμένα χώματα και η φώτο μια ολάκερη ιστορία.Καλό σου απόγευμα!!

nikiplos είπε...

Παναγιώτη Ράμμη, σε ευχαριστώ από καρδιάς για τα λόγια σου...

Από το "Μυθιστόρημα" μου έχουν για χρόνια εντυπωθεί τα λόγια:
"Φέραμε πίσω αυτά τ' ανάγλυφα μιας τέχνης ταπεινής"
και βέβαια (εσύ φυσικά το γνωρίζεις) οι στίχοι που χρησιμοποίησα...

να έχεις καλό απόγευμα!

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Η εικόνα από μόνη της "ΜΙΛΑΕΙ"
Γιατί ναι Μλάνε ΚΑΙ οι εικόνες.

Σαν σκηνικό παλιάς καλής ταινίας φαντάζει κι με τέτοιες ζεστές κουβέντε "υπάρχουμε ερωτευόμαστε ζούμε και πεθαίνουμε... πάνω σε αυτήν την άμμο που κάποτε έζησαν ερωτεύτηκαν πόνεσαν οι πρόγονοί μας... "...
ΔΕ ΦΟΒΑΤΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ...

Φιλί καλέ μου φίλε και μεγάλη Γλαρένια αγκαλιά

nikiplos είπε...

Γλαρένια την Κυριακάτικη καλησπέρα μου... σε ευχαριστώ και πάλι...

Είναι ιερή αυτή η άμμος... βλέπεις ακόμη τα χνάρια τους... μέχρι χθες θυμάσαι αδρά τις σιλουέτες τους... και ξαφνικά μετά από χρόνια που ούτε κατάλαβες πως πέρασαν, τους ξαναβλέπεις! ...στον καθρέφτη...

Φιλί απογευματινό και μια ζεστή αγκαλιά!

Fegia είπε...

Πολύ συγκινητικό και -κυρίως - αληθινό το κείμενό σου φίλε μου.
Δεν ξέρω αν οι νεώτερες γενιές διατηρούν αντίστοιχες ευαισθησίες για τόσο μεγάλα θέματα του τόπου μας.

Καλό σου βράδυ και καλή εβδομάδα.

Leviathan είπε...

me gemises me eikones!na sai kala!kalo sou vradi!

nikiplos είπε...

Fegia, Mille Mercis mon ami...
Να είσαι καλά... τα λόγια σου με τιμούν, ιδιαίτερα από σένα... ΄
Νομίζω ότι πολλοί της νεότερης γενιάς θα υπάρξουν που θα έχουν ενόραση και θα αφουγκράζονται την Ελλάδα μέσα από τις μνήμες...
Εγώ ίσως είμαι μάλλον αρκετά κωφός και τυφλός... αλλά προσπαθώ τουλάχιστον...

Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια...

nikiplos είπε...

Leviathan καλως ήρθες! Σε ευχαριστώ για τα λόγια σου... να τα λέμε...
φιλιά...

Μαργαρίτα είπε...

Μμμμ!!!
Αρώματα άλλων εποχών..
ταξιδιάρικη η γραφή σου φίλε μου
με την αλμύρα μίας νοσταλγίας
διαπεραστικής!!!Εικόνες ζωντανές!!

Καλό απόγευμα να σε βρει και
πολλά χαμογελαστά φιλιά*** :)

nikiplos είπε...

Μαργαρίτα!!! καλώς ήρθες πίσω!!! να πω καλό υπόλοιπο? Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια... Εύχομαι τα καλύτερα και καλό βράδυ... σήμερα εδώ έχουμε ήλιο και σχετική ζέστη...

φιλιά

ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ είπε...

Για ποια πατρίδα να μιλήσω εγώ σήμερα όταν άκουγα τον παππού μου να μου μιλάει για προδότες,καταδότες,δοσίλογους ΕΛΛΗΝΕΣ που πρόδιδαν την χώρα τους σε Τούρκους κλπ εχθρούς και στην συνέχεια εμείς οι ίδιοι δίναμε σε κάποιους απο αυτούς ανώτερα αξιώματα;;;
Χιλιάδες αφηγήσεις έχω ακούσει...εκατοντάδες σελίδες ιστορίες έχω διαβάσει..το συμπέρασμα είναι γραμμένο σε έναν τοίχο κοντά στην Πλ.Εξαρχείων:"ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΟΛΗ Η ΓΗ.ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ.ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ..ΛΑΘΡΑΙΟΣ!"
Καλησπέρα φίλε.

nikiplos είπε...

νίκο καλημέρα... Δεν έχω καμιά αντίρρηση για τη συντεταγμένη εικόνα της Πατρίδας έτσι όπως την οραματίζεσαι... τη βρίσκω βέβαια ουτοπική, αλλά θα ήταν η καλύτερη δυνατή εξέλιξη, η ορθολογιστική διαχείριση των χωρών χωρίς σύνορα... Βλέπεις όμως υπάρχει ο πλούτος... και η εκμετάλλευση...

Για τους δωσίλογους όλων των εποχών, υπήρχαν θα υπάρχουν και (πίστεψέ με) θα υπάρξουν... Εδώ βέβαια είχαμε την πρωτοτυπία να πάρουν αξιώματα, αλλά στα συνείδηση του κόσμου (όποια κι αν ήταν αυτή) υπάρχει πάντα η καταδίκη... καμιά φορά και η σωστή συντεταγμένη δίκη... [το ότι κλείστηκαν οι υπαίτιοι της δικτατορίας και της Κυπριακής κατοχής φυλακή είναι ένα βήμα προς τα εμπρός]... Απέτρεψε σε μεγάλο βαθμό νέα τέτοιου τύπου εγχειρήματα...

Για μένα η Πατρίδα είναι κάτι πιο βιωματικό... Δεν είναι οι όποιοι διευθυντίσκοι, υπουργίσκοι κλπ... Είναι τα παραμύθια που λένε οι γιαγιάδες, είναι η παιδική ηλικία, είναι ο βιωματικός τρόπος που αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι τη ζωή και προσκολλάσαι σε στερεότυπα, είναι η αλληλεπίδραση που κάνεις με άλλους λαούς, είναι πολλά...

Δεν είναι σίγουρα η στρεβλή εκπαίδευση των δασκάλων, ούτε η αποσάρθρωση της σημερινής Ελληνικής κοινωνίας... Αλλά αυτό ξέρεις δεν είναι πρόβλημα της Πατρίδας... και να φύγουμε εμείς, πράγμα αδύνατο γιατί ασχημύναμε τον τόπο μας σε βαθμό που πλέον δεν έλκει, η Πατρίδα θα υπάρχει...

και οι παππούδες μας, μες τη φτώχια τους, την απόρριψη της ξενητιάς, τις δυσκολίες, έμειναν στην άμμο αλώβητοι, εις πείσμα πολλών...

Την καλημέρα μου και φιλιά!!!