Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου 2008

…Η κόρη του Διονύσου…

Ταξίδευα με το αεροπλάνο για την Αθήνα που είχε ήδη αρχίσει να πυρώνει από τον διαπεραστικό θερινό ήλιο, που στο λεκανοπέδιο, σκάει απρόσκοπτα στα γυμνά τσιμέντα της… Στο Παρίσι, αντίθετα είχε ένα ελαφρό ψιλόβροχο και ολίγον από ψύχρα κάτι που απαιτούσε αναμφισβήτητα πανωφόρι… Προς έκπληξή μου στην επί του παραθύρου αριστερή θέση του αεροπλάνου, μια γνωστή μου Ελληνίδα… Πιάσαμε αμέσως τη συζήτηση και σύντομα αναπτύξαμε εκείνη την οικειότητα που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους στο εξωτερικό… Η εκ δεξιών μου θέση ήταν αδειανή…

Το ρολόι μου έδειξε την ώρα της απογείωσης, χαρακτηριστική, για την Ολυμπιακή, ότι έστω και για γούρι δεν μπορεί, κάνα 20λεπτο θα το φάμε… Τότε ακριβώς ήρθε μια κοπέλα ντυμένη σπορ εκδρομικά, κάπως συντηρητικά για το σώμα της μελαχρινή και ψιλόλιγνη… Το μαλλί της ήταν κάπως παλαιομοδίτικο και φουντωτό, ενώ το δέρμα της κάτασπρο… μετά την τυπική χαιρετούρα που μου έδωσε σε εμένα και την φίλη μου, βολεύτηκε στο κάθισμά της…

Το μπόινγκ σήκωσε με δύναμη το ρύγχος του για να ανέβει ψηλά, γρήγορα, καθώς υπήρχε χαμηλή νέφωση… Ξαφνικά πρόβαλλε ο ήλιος και εμένα με πλημμύρισε μεγάλη αισιοδοξία, αφού ο ήλιος με προϋπαντούσε από εδώ και για την Ελλάδα είχαμε πάνω από 3 ώρες ταξίδι. Εγώ συνέχισα την συζήτηση με την εξ αριστερών γνωστή μου…

… Η εκ δεξιών μου κοπέλα με ρώτησε στα Γαλλικά αν θα φάμε κάτι κατά τη διάρκεια της πτήσης, και εγώ της απάντησα πως πράγματι θα τρώγαμε αργότερα. Τόσο ευτυχισμένος ήμουν που εκθείασα και το γεύμα της Ολυμπιακής πριν το δω… Τότε η κοπέλα άρχισε να μιλάει γρήγορα με ένα κάπως περίεργο αξάν, με αποτέλεσμα να μην πιάνω λέξη με τα φρικτά Γαλλικά μου… Της πρότεινα να μιλήσει πιο αργά ή να γυρίσουμε στην Αγγλική, πράγμα σχεδόν αποθαρρυντικό για μια Γαλλίδα και αναμφισβήτητα ο καλύτερος τρόπος αν θέλεις να σου κόψει στεγνά την όποια συζήτηση.

Προς μεγάλη μου έκπληξη όμως η κοπέλα έκανε σουίτς σε άπταιστη Αγγλική, που μπορώ να πω ότι από τη δική μου τουλάχιστον ήταν μακράν καλύτερη… Η εξ αριστερών συνοδός μου κάπως πειραγμένη στην αρχή για αυτήν την ανεπάντεχη εξέλιξη, όμως στη συνέχεια η Γαλλίδα κέρδισε και αυτήν και έτσι προς μεγάλη μου έκπληξη ξεκίνησε ένα ταξίδι με συζήτηση – όαση για μένα αφού ήταν ώριμη και φιλοσοφημένη κοπέλα με ένα αρκετά χαμηλών τόνων ύφος.

Κρατούσε στα χέρια της για το ταξίδι, ένα περιοδικό με τίτλο philosophers και ήταν επιχειρηματίας στο εξωτερικό, κάτι που ερμήνευε τα άπταιστα αγγλικά της. Ήταν πολύ μορφωμένη, άριστος συζητητής και είχε μια λανθάνουσα θλίψη στο βλέμμα της… Από την άλλη σου έδινε την εντύπωση μιας πολύ δυνατής γυναίκας με τεράστια διάθεση για να κερδίσει τη ζωή της… Η συζήτηση πήγε κι έμεινε γύρω από το κρασί… Της περιέγραψα πόσο άσχετος ήμουν αλλά πόσο μου άρεσε… Τις προσπάθειές μου εδώ και χρόνια να μάθω τις γεύσεις, τις ποικιλίες… Ήταν μέσα στις επιχειρηματικές δραστηριότητές της και μας έδωσε αρκετές πληροφορίες για τον αγαπημένο μου οίνο… Τόσο από ποικιλίες, όσο και από το μάρκετινγκ που ευθύνεται για το γεγονός ότι μια φιάλη αξίας 3 ευρώ, φθάνει στο σούπερ μάρκετ να πωλείται 15 ή και 20 ευρώ καμιά φορά…

…Επίσης ήταν φυσιολογικό να μιλήσουμε για τους εαυτούς μας…τους αποδομήσαμε και γυμνώσαμε άφοβα ο καθένας μας ενώπιων των άλλων… είπαμε για τα σχέδια που έχουμε για το μέλλον… Η Ελληνίδα φίλη μου βγήκε πρακτικό μυαλό, ενώ εμένα με αποκάλεσε κάπως ονειροπόλο (dreamer), κάτι που ομολογώ ότι δεν μου πολυάρεσε… Στα επιχειρηματικά θέματα τη θαύμασα γιατί ήταν σατανάς, πολύ δραστήρια και ότι είχε στήσει το είχε κάνει με άπειρο προσωπικό κόστος αφού έμενε σε μια χώρα που δεν υπάρχει η λέξη «επιδότηση»... Είπαμε για πολλά ακόμη… Κάποια στιγμή κουρασμένοι αποφασίσαμε να γλαρώσουμε λίγο…

Ξαφνικά με σκουντάει και μου λέει: «Ιζαμπέλ»… Τόση ώρα απορροφημένοι από τη συζήτηση δεν είχαμε συστηθεί… με ρώτησε που είναι ο Άθως… Εκείνη τη στιγμή το αεροσκάφος έκανε στροφή πάνω ακριβώς από την Κασσάνδρα και φάνηκε στα αριστερά μας ο Άθως και της τον έδειξα… μείναμε άφωνοι… ένας Γάλλος φιλόσοφος που διάβαζε στο περιοδικό της είχε βαφτιστεί ορθόδοξος και είχε επισκεφθεί τον Άθω και το έγραφε το άρθρο… Και αυτή το διάβαζε την ώρα ακριβώς που περνούσαμε από πάνω… Και να σκεφτείτε ότι η διαδρομή αυτή δεν είναι συνηθισμένη για τα αεροσκάφη που έρχονται από την Ευρώπη, πρέπει να έχει φοβερές αναταράξεις η Κέρκυρα για να πάνε από τον αεροδιάδρομο της Σαλονίκης…

Το σκάφος βρόντηξε τις ρόδες του στο διάδρομο προσγείωσης του Ελ. Βενιζέλος… Η Ιζαμπέλ, θα πήγαινε να σε κάποιους φίλους της Έλληνες κάπου στη Δυτική Ελλάδα… Μου ζήτησε μια χάρη… Τους είχε αγοράσει ένα πολύ καλό Γαλλικό κρασί για δώρο, αλλά είχε αλλάξει γνώμη στην πτήση και ήθελε πολύ να το δώσει σε εμένα… Της είπα βέβαια ότι κάτι τέτοιο ενδεχομένως ήταν απόφαση ενθουσιασμού και δεν ήταν σωστό αφού το δώρο θα έπρεπε να πάει στους ανθρώπους που αρχικά προοριζόταν… Μου είπε ότι δεν υπήρχε τέτοια περίπτωση και άνοιξε τη βαλίτσα της σκορπίζοντας με ενθουσιασμό τα πράγματά της έξω και έβγαλε ένα μπουκάλι σε περίεργη αλλά καλή συσκευασία και μου το έδωσε… χαιρετηθήκαμε…

Παρατήρησα το μπουκάλι… ήταν αναμφισβήτητα σπάνιο, αφού ήταν μικρής παραγωγής κάποιου σατώ σε κάποια περιοχή του Μπορντώ. Μαζί με κάποια άλλα που είχα αγοράσει από το αεροδρόμιο τα απόθεσα στο σπίτι μου… Είπα της μητέρας μου πως το κρασί αυτό ήταν δώρο και πολύ καλής ποιότητας και να μην το ανοίξει σε καμιά περίπτωση…

Ένα βράδυ ήρθαν κάποιοι φίλοι εκλεκτοί και πήγα να βρω το κρασί… πουθενά… ρώτησα τη μητέρα μου και μου είπε ότι το «καλό» το είχε εκεί απείραχτο, είχε ανοίξει όμως και είχε βάλει στο φαγητό ένα από τα άλλα που είχα φέρει… Έτρεξα στο ψυγείο και το δώρο της Ιζαμπέλ, ήταν μισοάδειο χαραμισμένο στην παρασκευή ενός μετρίου γεύματος… Δεν εκνευρίστηκα, αλλά έβγαλα αυτό που είχε μείνει και το σέρβιρα σε καλά ποτήρια… Εξαχνωθήκαμε από το άρωμά του και τη γεύση του η οποία ακόμη δε λέει να φύγει από τα χείλη μου… όταν σώθηκε αυτό που είχε απομείνει, οι υπόλοιπες μπουκάλες, που σημειωτέον η φθηνότερη είχε 40 ευρώ, δεν μας έλεγαν πολλά… Έβαλα νευρικά γέλια και σκέφτηκα την Ιζαμπέλ, αλλά και την περιπέτεια του πιο ωραίου κρασιού που έχω πιεί ποτέ που καθαγιάστηκε πάνω από τον Άθω πριν φθάσει στα ταπεινά μου ποτήρια… ...

(και στη χύτρα της μητρός μου…)

50 σχόλια:

Άνεμος είπε...

Ξέρεις nikiplos, δε μου κάθησε τόσο άσχημα το δεύτερο μισό του μπουκαλιού που ήπιατε, αλλά το πρώτο μισό που δεν του δώθηκε η αξία που έπρεπε. Αυτό ήταν ο τραγικός ήρωας της ιστορίας.

Adamantia είπε...

Οταν ανοιξε το Carrefour στην Αθηνα, ενας Γαλλος φιλος μου που ζει εδω,ετρεξε ν'αγορασει γαλλικα τυρια που του ειχαν λειψει. Την αλλη μερα ανακαλυψε οτι η γυναικα που του καθαριζει το σπιτι τα ειχε πεταξει ολα λεγοντας του: Μα καλε αυτα βρωμαγανε, ειχανε ληξει δεν το καταλαβατε?
Καλη Κυριακη!

nikiplos είπε...

anemos!!! πολύ καλή η προσέγγιση σου... ακριβώς αυτό ήταν και εμένα το γαμώτο... αυτό που σπαταλήθηκε άσκοπα... Όσο κι αν σου φαίνεται παράξενο, εξακολουθώ να δίνω κάποια τελετουργική υφή στο κρασί... πάντοτε απαιτεί δεσμούς, φίλους καθηγιασμό ψυχής και κυρίως ανοιχτές καρδιές... Θεωρώ μεγάλο μείον που στην Ελλάδα μας έχουν στερήσει το κρασί όλα αυτά τα χρόνια... Ευτυχώς τελευταία τα πράγματα έχουν αλλάξει άρδην και στην Ελλάδα βρίσκεις πλέον καλό κρασί... εννοείται στις καλές παραγωγές...

Roadartist είπε...

Ωραια ιστορία.
Δε ξέρω γιατί αλλά μου άφησε μια θλίψη.
Δε θα αρχισω να το φιλοσοφώ βέβαια ξανά :)
Απλά αυτές οι τυχαίες γνωριμίες, αυτή η κίνηση, δε ξέρω .. μου άρεσε πολύ η ιστορία σου.
Καλή Κυριακή ;)
Ps δεν ειναι τόσο κακο να εισαι ονειροπόλος..Φιλιά..

nikiplos είπε...

Adamantia καλησπέρα!!! Camamber!!! κλπ... εδώ το τυρί είναι βέβαια ιεροτελεστία... Βασικά το κακό συνέβη, γιατί (σε αντίθεση με εμένα) οι γονείς μου δεν είναι γενικώς φίλοι του αλκοόλ... Έτσι στο πατρικό μου σπάνια υπάρχει κρασί... Αν και τους έχω εφοδιάσει σποραδικά με φιάλες...

nikiplos είπε...

roadartist, bonjour mon ami... Κυρίως η ιστορία από τη δική μου σκοπία είχε ενδιαφέρον την ίδια τη συζήτηση... με ένα πραγματικά μορφωμένο και φιλοσοφημένο άτομο... ύστερα η περιπέτεια ενός εκλεκτού οίνου... που σημειωτέον προοριζόταν για άλλον...Επίσης τη σκηνή του Άθω... όλες αυτές μαζί δίνουν ένα μεταφυσικό νόημα σε ότι μου συνέβη για αυτό και ανακάτεψα τον ... Διόνυσο...

Φιλιά πρωινά από το ηλιόλουστο (και σήμερα) Παρίσι...

Roadartist είπε...

Ακριβώς αυτά εννοούσα και εγώ.. Κυρίως η πρωτη εντύπωση, έπειτα το ξαφνιασμα από την συνομιλία μαζί της....
Τι ομορφιά μπορεί να κρύβει μια συζήτηση με ενα φιλοσοφημένο άτομο, ε νικιπλε? Πόσο λείπει αυτό απο τις ανούσιες συζητήσεις του σήμερα!..
Καλά και το κρασί το λατρεύω.. Σας έχω πει (χαχα δεν σας εχω πει, αλλά σιγά..) έχουμε τη συνήθεια οικογενειακώς να παράγουμε το δικό μας κρασάκι.. Κάθε χρόνο από μικρή έχω ζήσει όλη τη διαδικασία αυτή.. απο το αμπελι, τρυγος..κλπ.. Ναι και η σκηνη που λες πανω απο το Αγιο ορος.. ολο αυτο.. Καλη κυριακη!

Artanis είπε...

Ωραία η χειρονομία της Γαλλίδος,κι ας μπήκε το μισό μπουκάλι στο φαγητό...Στο κάτω- κάτω δεν θα το μάθει ποτέ, κι εσείς τουλάχιστον προλαβατε και το γευτήκατε...Είναι ενδιαφέρον πάντως, τα 2/3 της ετήσιας παραγωγής σε Γαλλικούς πιστοποιημένους τίτλους, είναι ανάξια λόγου...Απλά εσύ έπεσες στο σπάνιο 1/3...
Καλό απόγευμα...

nikiplos είπε...

Roadartist!!! εξακολουθείς να μας ξαφνιάζεις θετικά!!! Αυτό με το κρασί δεν το ήξερα! (γκρρρ ζήλειας:):):):)
Εμείς στην οικογενειά μου είματε γενικώς άσχετοι σε αυτό το θέμα... μόνο εγώ κάπως τα τελευταία χρόνια έχω ψιλο-μάθει κάπως κάποια πράγματα και μιλάω μόνο για τα πολύ βασικά του χρήστη να εξηγούμαστε!!!...

καλή κυριακή επίσης!!!

nikiplos είπε...

Artanis, η εν λόγω κυρία είχε κάνει σπουδές υψηλού επιπέδου στην παραγωγή κρασιού... κατόπιν κατανόησης ότι στη χώρα της δεν ενδιαφέρονταν για νέες ποικιλίες και εκσυγχρονισμό στην παραγωγή (και καλά κάνουν λέω εγώ αφού φτιάχνουν άριστο κρασί) βγήκε στο εξωτερικό, όπου αφού βοήθησε στην παραγωγή κάποιες χώρες υπερατλαντικές, κατανόησε ότι μπορεί να κερδίζει περισσότερα εμπορευόμενη καλό οίνο... Αυτή είναι και η τρέχουσα δουλειά της... η εμπορία οίνου... ίσως αυτή ήταν και η αιτία που το κρασί ήταν άριστο (έπεσα στο 1/3 που λες...)

και δεν έχεις και άδικο... εδώ έχω πιεί κρασί που έχω πληρώσει 15€ τη φιάλη και ήταν άριστο, έχω όμως πιεί και 25€ φιάλη που ήταν στιφή και ξηρή, δηλ, το κρασί είχε ψιλο"πεθάνει"...

καλό απόγευμα τα φιλιά μου... και καλό απόγευμα...

Roadartist είπε...

Ενταξει βρε και εγω για τα βασικα μιλαω. Μονο θετικο η τριβή μου με την εννοια της παραγωγης, επειδη συμμετειχα και μικροτερη. Οι γονεις μάς επερναν με τον αδελφο μου παντα στα αμπελια :)))) και εχω εμπειρια του πως παραγεται. Απο μεράκι του πατέρα μου. Ενταξει καθαρα ερασιτεχνικα για εμας, οχι κατι το φοβερο. Φιλακια.

nikiplos είπε...

roadartist, και αυτό μην το ξεχνάς είναι σημαντικό... Δεν ξέρεις πόσο σημαντικό είναι... να έχεις αίσθηση και εκτίμηση στο κρασί...

Με στενοχωρεί το γεγονός που στην Ελλάδα, παλαιότερα δεν μπορούσες να πιείς κρασί σχεδόν πουθενά... Ευτυχώς τα πράγματα άλλαξαν, και ακόμη και σε καλά μπαρ πλέον σερβίρεται...

Και μην ξεχνάμε και το βασικό...
Το κρασί, γεννήθηκε στην Ελλάδα...

roadartist είπε...

Αλήθεια? Δε το ήξερα αυτό.. για ποιο λόγο? Δε το έζησα .. απίστευτο!
Αγαπώ πολύ το κρασάκι.. φιλιά πολλά ;;))

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

΄Ενα κενό... για τη χαρά που τις περισσότερες φορές δε μας δίνεται ολοκληρωμένη αλλά ....με δόσεις...

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιες

nikiplos είπε...

roadartist, όντως ακόμη και πριν 10 χρόνια στα περισσότερα μαγαζιά της Αθήνας έπρεπε να πάρεις φιάλη για να πιείς κρασί... ακόμη και σήμερα το καλό "χύμα" δηλ. ο ασκός δεν σερβίρετε σε πολλά μαγαζιά...

Αντίθετα εδώ υποχρεωτικά, όλα τα μαγαζιά σερβίρουν κρασί ποτήρι, ενίοτε πολύ καλό...

φιλιά βραδυνά!!!

nikiplos είπε...

Γλαρένια μου... είπες ακριβώς αυτό που εν πολλοίς νιώθω... αλλά όπως και να το κάνουμε πολλές φορές ζούμε πραγματικά καλές στιγμές, θα έπρεπε να νιώθουμε χαρά αλλά δεν το καταλαβαίνουμε... δεν πειράζει ομως...:):):):)

φιλιά βραδυνά!!

me είπε...

μπορεις παντα αμα τη επιστροφη σου στη Γαλλια να το αναζητησεις

:)

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Σου είχα και αφιέρωση...αλλά θα έκανα κάποιο λάθος
"ΕΝΑ ΚΕΝΟ"


Καλό φθινοπωρινό βράδυ@

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

nikiplos είπε...

me, είμαι ήδη στο Παρίσι, πίσω από τις 23 Αυγούστου...
Το κρασί δεν το έχω βρει γιατί δεν είναι μεγάλη παραγωγή... θα πρέπει να πεταχτώ μέχρι το Μπορντώ... Η απόσταση είναι περίποου Αθήνα Αλεξανδρούπολη, αλλά το τραίνο τους το κάνει 2 ώρες και κάτι περίπου... Αν βρώ χρόνο... μην ξεχνάς ότι τα Γαλλικά μου είναι κάκιστα για να κάνω κάποιο καλό ντιλ από εδώ... υπάρχουν βέβαια κάποιοι ελληνάρες που ξεχειμάζουν εδώ και 10 χρόνια στο Παρίσι... μάλλον θα αγκαζάρω κάποιον από αυτούς...

φιλιά

nikiplos είπε...

Γλαρένια καλησπέρα... Σε ευχαριστώ για την αφιέρωση... Μαζωνάκης ε? Πάντως κύριε Σκηνοθέτα του βίνταο κλιπ, δεν οδηγούν με το πιστόλι στο χέρι, γιατί ξέρεις γιατί...

φιλιά νυχτερινά απο το ηλιόλουστο, πριν κρύο Παρίσι...

Σταλαγματιά είπε...

Είναι φορές που κάποια γεγονότα χαράζονται στην μνήμη μας.
Είμαι σίγουρη πως την επόμενη φορά που η γεύση του κρασιού θα αγγίξει την γλώσσα σου η θύμηση της κόρης του Διόνυσου θα έρθει στο μυαλό σου.
Και αυτό την κάνει μοναδική.

Καλό σου βράδυ και μην ξεχάσεις να δώσεις τα φιλιά μου στο υπέροχο Παρίσι,που επισκέφτηκα μια φορά αλλά τρύπωσε στην καρδιά μου!

nikiplos είπε...

Anastasia καλησπέρα...

Από τα ταξίδια που έχω κάνει κατά καιρούς έχω κάνει και ενδιαφέρουσες γνωριμίες... Συνήθως όπως λέει και η ταινία street fight αυτές οι γνωριμίες περνούν φευγαλαία από τη μνήμη μας και λογικό, γιατί δεν τις ξαναβλέπουμε... (Αφήνω κατά μέρος την περίπτωση των businessmen γιατί αυτοί είναι άλλο ανέκδοτο...)
Το λοιπόν, η γνωριμία αυτή είχε κάτι το μεταφυσικό όπως είπα, τον Άθω, το κρασί και τήν όλη τελετουργία... ακόμη και την απώλεια του μισού, την ερμήνευσα σαν ένα είδος "σπονδής στο θεό"...

Σαφώς θα δώσω τα φιλιά μου στο Παρισάκι, που σήμερα ήταν ηλιόλουστο... Να το επισκέπτεσαι συχνότερα... Να μάθεις καλά Γαλλικά και να έρθεις να το απολαύσεις...

φιλιά νυχτερινά!!!

Adamantia είπε...

Aν θελετε καλο γαλλικο κρασι σε λογικες τιμες και στη πορτα του σπιτιου σας πηγαινετε στο site
www.1855.com και θα βρειτε μεγαλη ποικιλια!
Καλη εβδομαδα!

Μαύρο πρόβατο είπε...

Φανταστική η ιστορία σας, ποιό ήταν όμως αυτό το κρασί, πώς ονομαζόταν;;

Μαργαρίτα είπε...

Καλημέρα Νικίπλε μου
και καλή εβδομάδα!

Όμορφη η ιστορία σου..αλλά..
μία γλυκιά μελαγχολία μου την άφησε!
Ξέρεις πολλές φορές που έχω συναντήσει κάποιον τυχαία αλλά που δεν πρόλαβα να τον γνωρίσω καλύτερα, σκέφτομαι...
"Κι αν περάσει από δίπλα μου το άλλο μου μισό και δεν το αναγνωρίσω;;!!!" Και ίσως κάποια δάκρυα κυλίσουν...
Αλλά μη σε μελαγχολώ..
ίσως αυτό το κρασάκι καταφέρει
να διώξει την όποια θλίψη!!

Πολλά φιλιά*** :)

nikiplos είπε...

Μαύρο πρόβατο Bienvenue mon ami!!!

Επίτηδες δεν το έβαλα στο ποστ, περιμένοντας κάποιος να ζητήσει τη μάρκα... (και φυσικά για να μην φανεί διαφήμιση...)

Η μάρκα ήταν: château de carbonneau
και η ετικέτα ήταν του 2007 (ασφαλής επιλογή...). Η κυρία μας είπε ότι δεν είναι από τα ακριβά αλλά ήταν πραγματικά καλό...

Δεν είμαι και ο σχετικότερος...

Εννοείται αν έχετε να προτείνετε κάποια άλλη ετικέτα, θα ήταν ευπρόσδεκτη από εμένα...

Φιλιά και χαιρετισμούς

nikiplos είπε...

Μαργαρίτα καλησπέρα!!!
Οι γνωριμίες με ανθρώπους που έχω κοινά αντικείμενα συζήτησης πάντοτε με ενδιέφεραν... Το άλλο μισό, ή αν θέλεις καλύτερα τον partner of your life, μπορείς να τον γνωρίσεις μέσα από ένα μικρό δείγμα ανθρώπων που σου ταιριάζουν και λογικά θα βρεις στο δρόμο σου κάτω από διάφορες προϋποθέσεις και συμπτώσεις... όταν το βρεις, όμως θα ξέρεις οπωσδήποτε για αυτή/όν... ακόμη και τα άστρα θα συνομωτήσουν για να βρεθείτε...
Τώρα περί ενός και μοναδικού ταιριού, είναι κάτι που εγώ το έχω αφήσει προ πολλού στα όνειρά μου, (είμαι και κάποιας σχετικής ηλικίας) γιατί η πραγματικότητα ούκ ολίγες φορές μας διαψεύδει... καλύτερα με απλά υλικά να δουλέψεις λίγο παραπάνω κάνεις θαύματα αν με εννοείς...

όχι καθόλου δεν μελαγχόλησα, και μάλλον κολακεύτηκα από αυτή τη χειρονομία. Τώρα αν εγώ αμέλησα να διαφυλάξω τη φιάλη, ε το πατρικό μου δεν είναι και απο τα καλύτερα μέρη για να έχεις μυστικά... Αλλά για μένα είναι το μόνο μέρος που όταν πηγαίνω κοιμάμαι "νεράκι" χωρίς καμία έγνοια...

irlandos είπε...

Ενδιαφέρουσα ιστορία, ενδιαφέρουσα παρέα, ενδιαφέρον ταξίδι.

Ερώτηση: Πώς εμένα μου συμβαίνει πάντα στο αεροπλάνο να κάθομαι δίπλα σε γέρους ? (και μάλιστα αδιάφορους γέρους) - μάλλον η γυναίκα μου θα έχει βρει κάποιο "χακερικό" σύστημα να μπαίνει στους υπολογιστές των αεροπορικών εταιρειών και να το κανονίζει ...

Μαργαρίτα είπε...

Νικίπλε μου, ότι η πραγματικότητα
μας διαψεύδει..ναι, το παραδέχομαι,
αλλά για την ηλικία δε σηκώνω κουβέντα :)
Η ψυχή δεν έχει ηλικία..
Πάντως δε σου κρύβω πως αν κι εγώ
σαν αθεράπευτα ρομαντική.. θέλω να βρώ το άλλο μου μισό..δεν είναι λίγες οι φορές που το αποκλείω..
και λέω στον εαυτό μου να κατεύει από το ροζ συννεφάκι!

Όσο για το πατρικό που λές...
εκεί γίνεσαι πράγματι ανέμελο παιδί και η καρδιά χτυπά με άλλη χάρη.. :)

Καλή σου νύχτα***

nikiplos είπε...

irlandos καλησπέρα φίλε μου!!! Έχεις πάντοτε τον μοναδικό τρόπο να περιγράφεις (σωστά) τα πράγματα... Δεν ξέρω περί "μαγικού" τρόπου, αλλά πρέπει να το ψάξεις αυτό... ειδικά με τους γέρους... κάτι χρωστάς σε κάποιον που τον έχουν πάρει τα χρόνια...

φιλιά!!!

nikiplos είπε...

Μαργαρίτα!!! πολύ δύσκολο θέμα βάζεις... το ρομαντισμό στη ζωή μας... δεν ξέρω... είμαι ρομαντικός στην ψυχή, και πρακτικός στις σκέψεις και στις ιδέες... ξέρω ότι ακούγεται σαν αντίφαση, αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς....

Όσο για το Πατρικό σπίτι, δεν θα ξεχάσω όταν ήμουν 20 χρόνων και ο πατέρας μου 50 που είχε κοιμηθεί σαν πουλάκι στο δικό του πατρικό... Έχεις δίκιο... το πατρικό σπίτι είναι πάντοτε μια γαλήνη... έστω διαισθητικά, γιατί στο δικό μου πατρικό (ένεκα της οικογενειακής πολυκατοικίας) σπάνια βρίσκεις ησυχία με την κυριολεκτική ένοια του όρου... Βέβαια εγώ λείπω απο εκεί πολλά χρόνια αλλά αυτό είναι άλλο θέμα...

Την καληνύχτα μου και φιλιά!

Fegia είπε...

Καλησπέρα φίλε μου.
Υπέροχη ιστορία. Ευγενική χειρονομία. Αναπάντεχη κατάληξη του δώρου...
Κομμάτια, που συνθέτουν εικόνες και βιώματα που μένουν ανεξίτηλα στη ζωή μας.

Κράτα καλά αυτή τη γεύση.

Κι αν μπορέσεις να επικοινωνήσεις με τη Γαλλίδα συνταξιδιώτισα, κάλεσέ την για ένα ποτήρι κρασί στο ''Closerie des Lilas" 171 Bd du Montparnasse (Metro Port Royal, αν δεν απατώμαι).
Είναι ένας τόπος με ιστορία!
Ενας χώρος συνάντησης της Γαλλικής διανόησης του 19ου αιώνα (καια όχι μόνο).
Το περιβάλλον επιβλητικό και υποβλητικό...

Μια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια. Στο μπαρ, στον πάγκο, είναι τοποθετημένα μεταλλικά ταμπελάκια με τα ονόματα προσωπικοτήτων που κάθονταν (μόνιμα) στην αντίστοιχη θέση.
Είναι γοητευτικό (τουλάχιστον) να κάθεσαιι εκεί όπου έπινε το ποτό του ένας Απολιναίρ, ένας Βερλαιν, ένας Ζολά, ένας Μπρετόν , ένας Χεμινγουέϊ....

Δοκίμασε, ούτως ή άλλως.
Εχεις τη δυνατότητα και σε ζηλεύω (καλοπροάιρετα) γι αυτό.

Bonne nuit mon ami.

nikiplos είπε...

Adamantia συγνώμη που απαντώ τόσο αργά, στο μήνυμά σου, αλλά όπως και νάχει ο ρυθμός που εμφανίζονται σε μένα καμία φορά αλλάζει... σε ευχαριστώ για το site.... οπωσδήποτε θα το ψάξω δεν υπάρχει περίπτωση!!!

Φιλιά!

nikiplos είπε...

Fegia, bon nuit! mon ami!!!
Σε ευχαριστώ για αυτές τις πληροφορίες, γιατί οι Γάλλοι δεν στις δίνουν πάντοτε... περιμένουν να τις ανακαλύψεις... οπωσδήποτε θα πάω εκεί, είναι ιδέα.. όπως και πήγα και στα άλλα δύο που πρότεινες στο les deux magots και στο Le Flore en l' Ile, που είναι πάρα πολύ ωραίο και ιδιαίτερο μέρος... Επίσης πηγαίνω στο cours de saint emilions στο Bercy Village, που είναι σχετικά καινούριο αλλά ψιλοακριβό... πάντως εκεί μπορείς να πιείς έξαίρετο κρασί... Φυσικά rue de maine στο Mont Parnasse και τέλος το πάντοτε αγαπημένο μου odeon...

Συγνώμη, δεν τα θυμίζω (ανακαλώ) με έπαρση, αλλά επειδή πάντοτε κάποιος μπορεί να προτείνει κάτι ωραίο...

bon nuit mon ami!!!

a biendot

ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ είπε...

Kαλησπέρα φίλε nikiple.
Εγώ στην θέση σου μετά την προσφορά του κρασιού θα αντιπρότεινα στην Ιζαμπέλ να πάω μαζί της στην Δυτική Ελλάδα για να της δείξω και τις ομορφιές της χώρας μου(αλλά και τις δικές μου)..:)
Αλήθειά έχετε επαφή(με την καλή έννοια)τώρα με την Ιζαμπέλ;

Μαύρο πρόβατο είπε...

Φίλτατε,
αν δε με απατά η μνήμη μου, είναι ένα "entre-deux-mers", πολύ καλό.
Αν σου αρέσει το κρασί, έχε υπόψη σου το salon des vignerons indépendants που γίνεται στο Παρίσι συνήθως προς τα τέλη Νοέμβρη.

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

Nikiplos ,όπως πάντα το κείμενό σου είναι ψιλοβελονιά. Αυτή η σύμπτωση με τον Άθω είναι από τα ωραία της ζωής. Και η αφέλεια της μαμάς επίσης από τα ωραία της. Το πρώτο μισό από το υπέροχο κρασί,το έστειλε εκεί που δημιουργήθηκε η επιθυμία να σου δοθεί το κρασί . Στους αιθέρες.Μέσα από τους ατμούς της κατσαρόλας.Να είσαι καλά και να σου δίνεται η ευκαιρία να γεύεσαι ωραία κρασιά.

Ανώνυμος είπε...

Νίκιπλε η ωραιότερη γεύση ήταν η ίδια η συνάντηση...και το κρασί βέβαια.Εύχομαι να την ξανασυναντήσεις σύντομα:)

Για τον ποδηλάτη τραγικό...Ελλάδα με τους δρόμους σου:(

nikiplos είπε...

νικος... πάντα κρατάω επαφές όταν γνωρίζω ενδιαφέροντες ανθρώπους, που έχω να πάρω πολλά απο τη συναναστροφή τους εννοώ...
Πάντως όχι πέρα από την πλάκα, δεν θα της έκανα με τίποτε καμάκι... θα ήταν αγένεια προς την έτερη της παρέας έτσι κι αλλιώς... άσε που θα φαινόμουν και χαλβάς...
προτιμώ αυτές τις ενδιαφέρουσες γνωριμίες να τις κρατώ σε ένα επίπεδο καθαρά επικοινωνιακό... τώρα αν προέκυπτε κάτι άλλο... δύσκολο από το timing...


Τα φιλιά μου!!!

nikiplos είπε...

Μαύρο πρόβατο είστε απίθανος! βρήκατε τη μάρκα χωρίς να σας πώ ότι η κοπέλλα ήτο Γασκώνος...

Τα συγχαρητήριά μου...

nikiplos είπε...

eρpikuros τα λόγια σου πάντα απλά και ουσίας... ναι όντως έτσι μάλλον θα είναι... όσον αφορά τον Άθω, τους δίνω μεταφυσικές ιδιότητες...
Καλές γεύσεις με φίλους πάντα, που ομορφαίνουν και τις ατελείς...

Φιλιά και αντεύχομαι!!!

nikiplos είπε...

Παναγιώτη Ράμμη καλησπέρα... όντως είναι πάντοτε ωραίες οι ενδιαφέρουσες συναντήσεις... ο οίνος καθυγιάζει και ζεσταίνει τις συναντήσεις αφού με μέτρο φυσικά είναι καθρέπτης νου...

Στην υγειά μας!!! και είθε ο Ιαν εκεί που είναι τώρα, με την μεγάλη καρδιά που είχε να μας έχει συγχωρέσει και κατανοήσει...

χαιρετισμούς

fractal είπε...

Νίκιπλος. Εδώ είμαι. Όμως δεν έχω τι να πω.
Δεν έχω καθόλου καλή σχέση με το αλκοόλ. Θάλεγα πως το μισώ. Νομίζω δεν μίσησα τίποτα άλλο στη ζωή μου. Φυσικά τα αμπέλια και οι αμπελώνες δεν φταίνε σε τίποτα αν
αυτό που προσφέρουν αντί να ομορφήνει τη ζωή μπορεί να την καταστρέψει. Και να καταστρέψει και την ζωή στο περιβάλλον εκείνου που το καταναλώνει αλλόγιστα.
Το Φθεινόπωρο όμως στολίζεται με τη διαδικασία του τρύγου. Και είναι υπέροχο.

nikiplos είπε...

Καλό μου fractal το κρασί, δεν το συγκαταλέγω στο αλκοόλ έτσι γενικότερα... Το φθηνό κρασί που παράγεται εύκολα και μαζικά μαζί με ανέξοδα χημικά ώστε να μην ξυδιάζει, δεν έχει και πολλή μαγεία... είναι απλά για να φτιάξεις κεφάλι...
Το καλό κρασί, έχει ζωή μέσα του... οσμή, χρώμα, γεύση, επίγευση και άλλα πολλά... Καταναλώνεται συνήθως σε κάποιο καλό δείπνο, καλό με την έννοια ότι πρέπει να υπάρχουν φίλοι... Η παρέα είναι δεδομένη, και έχει βρεθεί ομαδικά συνειδητά σε έναν τόπο να δειπνήσει και ως άλλοι δειπνοσοφιστές, να ανταλλάξουν απόψεις και αντιρρήσεις. Η διαδικασία αυτή απο μόνη της έχει πολλά στάδια... Είναι πάνω από όλα όμως μια καθαρά κοινωνική διαδικασία... Ακόμη και οι παλαιότεροι, που ένεκα φτώχιας δεν είχαν και πολλά μέσα δεν έλεγαν «έλα να μιλήσουμε» αλλά «έλα να πιούμε ένα κρασί» η συνδιαλλαγή υπονοώταν... Το κρασί γεννήθηκε στην Αρχαία Ελλάδα κυρίως σαν θρησκευτικό και τελετουργικό στοιχείο συνδεδεμένο με το θεό Διόνυσο. Τόσο σημαντικό ρόλο δηλαδή έπαιζε ο οίνος για τους αρχαίους, που δεν μπορεί είχε ανάγκη από έναν θεό αφιερωμένον σε αυτόν... Το εμπόριό του έφθανε στα πέρατα της οικουμένης... Στο μουσουλμανικό κόσμο ήταν αποδεκτό και κυκλοφορούσε ελεύθερα, μέχρι την εμφάνιση του φονταμενταλισμού, όπου απαγορεύτηκε καθώς το συνδύασαν με το Διαφωτισμό, και σωστά γιατί το κρασί ποτέ δεν είχε να κάνει με σκοτάδι και σκοταδιστές, παρά μόνο με φώς και ελεύθερο πνεύμα... Βέβαια εκεί είχαν ανακαλύψει κάτι αποτελεσματικότερο για να χειραγωγούν και αποχαυνώνουν τις μάζες την ινδική κάναβη...
Σήμερα δεν γνωρίζουμε πολλά για το πως έφτιαχναν οι αρχαίοι κρασί... Ελάχιστα είναι γνωστά... Κάτι Γάλλοι εδώ που είναι κάπως πιο σχετικοί από μένα μου έλεγαν ότι τεχνικές παρόμοιες έχουν επιβιώσει σε απομονωμένες περιοχές... Από Ελλάδα, ήξεραν μόνο τη Βόρεια Χίο (!!!). Αλλά στη χώρα μας κανένας μέχρι σήμερα δεν έχει ενδιαφερθεί για αυτό ή κάτι σχετικό...
Η Ελλάδα δεν προκρίνει το κρασί... Είναι η μόνη χώρα που είναι ακριβό... εννοώ στα μαγαζιά της... 20 € η φιάλη που στις κάβες έχει 5, είναι κλοπή καθαρή... Αυτή βέβαια είναι η νοοτροπία μας... Στα ίδια μαγαζιά μπορείς να βρεις εξαίρετο ουίσκι και να πληρώσεις μόνο 8€ το ποτήρι... Τα τελευταία χρόνια στην Αθήνα κάποια μαγαζιά σερβίρουν κρασί σε ποτήρι αλλά αυτά είναι λίγα... Έχουμε τη λιγότερη παιδεία από τους υπόλοιπους ευρωπαίους για τον οίνο τις ποικιλίες του κλπ... με εξαίρεση ίσως τις οινοπαραγωγικές περιοχές... και βέβαια υπάρχουν ακόμη περιοχές στην Ελλάδα που παράγουν ρετσίνα, μια αρχαία Ρωμαϊκή τεχνική για φθηνό κακής ποιότητας κρασί με προορισμό τον όχλο...

Όσα αναφέρω παραπάνω δεν τα αναφέρω απόλυτα, γιατί δεν είμαι ειδικός... Θα προτιμούσα όμως να μπορούσε να βρεθεί επίσημη πηγή για αυτά τα θέματα...

Τα φιλιά μου...

fractal είπε...

Νίκιπλος. Ευχαριστώ για τις πληροφορίες. Ναι, στη Βόρειο Χίο έβγαζαν τον φημισμένο οίνο της αρχαιότητας. Τον "αριούσιο οίνο"
Για τα δεδομένα της εποχής ο αριούσιος οίνος είχε αντίκρυσμα στην κυκλοφορία του χρήματος όπως σήμερα ο χρυσός. Νομίζω ακόμα πως στο διεθνές οινολόγιο είναι καταχωρημένο το όνομα "αυλωνίτης οίνος" Αυτή η ποικιλία κρασιού παραγόταν σε μιά περιοχή του χωριού μου, και είναι μάλιστα η περιοχή που συνηθίζω να κολυμπώ. Η Αυλωνιά.
Μακάρι όλοι οι άνθρωποι να έπιναν το κρασί έτσι όπως το περιγράφεις. Μα σήμερα οι περισσότεροι πίνουν όχι για το κρασί αλλά για το αλκοόλ. Οι μεθυσμένοι άνθρωποι μου φέρνουν ναυτία. Δεν αντέχω να τους βλέπω σε τέτοια εξαθλίωση. Πολλές φορές έχω πληρώσει με σοβαρή διαταραχή την θέαση ενός μεθυσμένου ανθρώπου.

nikiplos είπε...

Αγαπημένο fractal, ο άνθρωπος που θέλει να καταστρέψει τον εαυτό του, που πονάει εσωτερικά αλλά ντρέπεται να το ομολογήσει και κρύβεται από τον ίδιο του τον εαυτό, ο άνθρωπος που σιγά, σιγά παραιτείται από τη ζωή και μέρα με τη μέρα βυθίζεται στη σήψη του, αυτός ο άνθρωπος, να είσαι σίγουρο πως θα βρει το δρόμο για τη φθορά... είτε πρόκειται για αλκοόλ, είτε για ναρκωτικά, είτε πολλές φορές για την αυτοδιαπόμπευση και αυτοτιμωρία του. Ένας συμφοιτητής μου κάποτε έπινε βενζίνη πριν καταστραφεί τελείως... Εδώ που είμαι συναντώ αλκοολικούς που είναι και άστεγοι και συμφωνώ πως είναι λυπηρό θέαμα... Κάποτε πίστευα πως επίτηδες τους αφήνουν εκεί για να τους βλέπουμε και να φοβόμαστε... Τώρα ξέρω πως είναι απελπισμένοι ασθενείς-πρεζόνια που θά πρεπε η κοινωνία κάποτε να φθάσει στο επίπεδο της περίθαλψης και επανένταξης... καθώς τώρα γράφω το σχόλιο, βλέπω από κάτω στη φωτογραφία τον Ίαν από το προηγούμενο ποστ μου να μας γνέφει... ναί λοιπόν και προβολή ανθρώπων με ισχυρή θέληση και πίστη και δύναμη σαν τον Ίαν...

fractal είπε...

Ναι καλέ μου, Νίκιπλος. Έτσι είναι όπως τα λες.
Μα όταν έχεται κανείς αντιμέτωπος με αυτή την ανθρώπινη κατάντια δεν έχει την δυνατότητα να λειτουργήσει ορθολογικά. Αντανακλαστική αντίδραση (τουλάχιστον σε μένα) είναι μιά αφόρητη αηδεία. Συγνώμην.

nikiplos είπε...

fractal, κατανοώ τη δυσφορία σου... ΄δεν χρειάζεται να ζητήσεις από κανέναν συγνώμη... Εύχομαι να εξαλειφθεί αυτή η κατάντια όπου κι αν βρίσκεται και σε περιτριγυρίζει... να λάβει για πάντα τέλος...

Τα φιλιά μου...

BΙΟΤΕΧΝΕΣ είπε...

πανέμορφο blog, καλώς σε βρήσκω!

nikiplos είπε...

BΙΟ-ΤΕΧΝΙΑ, καλώς σε βρήκα και εγώ!!!
Σε ευχαριστώ για τα λόγια σου!
Οπωσδήποτε θα τα λέμε! Να είσαι
καλά!!!