Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2008

Ενίοτε…παίζειν…

Η καλή φίλη artanis με προσκάλεσε σε ένα παιχνίδι σύμφωνα με το οποίο πρέπει να ανταποκριθώ σε επτά αλήθειες για εμένα… Κατ΄ αρχήν την ευχαριστώ για την πρόσκληση… Χμ.. έχουμε και λέμε…

Επτά συν μία αλήθειες για μένα.

1) Πάντοτε είχα μια περίεργη σχέση με την Τέχνη. Με έλκυε καθώς συνέγειρε μέσα μου δυνάμεις που δεν πίστευα ότι είχα... Θαρρώ πως έπαιξε σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση της ιδεολογίας μου στα μέχρι τούδε δρώμενα, καθώς με ενέμπλεξε σε ένα κοινό με άλλους βιωματικό παιχνίδι, εικόνων φαντασίας και έκφρασης. Μου αρέσουν οι ματιές των άλλων όπως προσπαθούν να δουν πίσω από τη βιτρίνα...

2) Πάντοτε είχα μια περίεργη σχέση με τη γραφή... τα λόγια που δεν τολμώ να ξεστομίσω ή να αναλύσω με το νου, μου τα ξεδιαλύνει η γραφή καθώς με καθοδηγεί, όταν κι εφόσον αποφασίσω να καταγράψω τις όποιες σκέψεις μου που είτε με στοιχειώνουν είτε με βαραίνουν...

3) Κανονικά, πάει πρώτη, αλλά η μεγαλύτερη μου αγάπη είναι η Μουσική. Η μουσική είναι μία, αλλά έχει πολλούς ακροατές. Δεν είναι πάντοτε εύκολη υπόθεση, καθώς ενίοτε καλείται να εξυπηρετήσει και να αναλύσει πιο σύνθετα συναισθήματα. Είναι για μένα μια και μόνο κοινή γλώσσα που έχει τη δύναμη να ενώνει ομάδες ετερόκλητων ανθρώπων και να τους κάνει να συνακροάζονται και να συναισθάνονται ο καθένας αποκωδικοποιώντας διαφορετικά το ίδιο μουσικό έργο. Πολλές φορές αδειάζω το μυαλό μου απο τις σκέψεις ή τις ανησυχίες, αλλά ποτέ από μουσική... ακόμη κι όταν δεν την ακούω την εκτελώ μέσα μου νοητικά...

4) Μου αρέσουν οι ευγενικοί άνθρωποι. Εκείνοι που έχουν μια σύνεση κι ένα βάθος στο λόγο τους και δεν ξεσπούν παρορμητικά με την πρώτη ματιά... Εκείνους που αντιπαθώ απο την πρώτη στιγμή, είναι οι ανάγωγοι, και οι επιθετικοί. Είμαι τόσο αδύναμος μπροστά τους που μπορεί να με εξαναγκάσουν να χάσω τον έλεγχο και να φερθώ βίαια... Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, έχω συνηθίσει να τους αγνοώ, γιατί έχουν πληθύνει πολύ, καθώς η κοινωνία μας μεταβάλλεται σιγά σιγά σε αγέλη και εκτροφείο ανθρώπων (στην μεγάλη μάζα και πλειοψηφία φυσικά) παρά σαν μια βιωματική εξωομάδα.

5) Μου αρέσει η αρμονία. Σε ότι αυτή εμπεριέχει κι εμπλέκει τους ανθρώπους... Για μένα είναι αρετή προς κατάκτηση και απαιτεί καθημερινό αγώνα... Στις φάσεις που ήμουν μονόχνωτος, ή είχα ασύμμετρα αναπτύξει έναν ή δύο μόνο τομείς του εαυτού μου, διαπιστώνω σήμερα εκ των υστέρων, ότι αν και έδειχνα δυνατός, στην πραγματικότητα ήμουν πολύ αδύναμος, κι εύκολο αντικείμενο εκμετάλλευσης και χειραγώγησης. Προσπαθώ πάντοτε να καλλιεργώ και να αναπτύσσω όλους τους τομείς της ζωής μου. Να μην αφήνω κανέναν να μένει πίσω... Και όταν έχω ήττες σε κάποιους οι νίκες από τους άλλους τις ισοσταθμίζουν... Όσες φορές έχω κατακτήσει την αρμονία, είχα πάντοτε μια γαλήνη, τόσο γλυκιά...

6) Δεν μπορώ να φάω ούτε να πιώ τίποτε όρθιος... Όταν κάπνιζα την πίπα μου, φυσικά ούτε λόγος για κάπνισμα στα όρθια... Μου προκαλούσε πάντοτε μια δυσφορία, να βλέπω ανθρώπους να τρώνε βιαστικά στο πόδι... Το φαγητό για μένα είναι πάντοτε μια βιωματική διαδικασία. Εμπεριέχει πάντοτε πιάτο, μαχαιροπίρουνα, ένα τραπέζι. Τα δείπνα μου έχουν πάντοτε ένα καλό ποτήρι κρασί... Δεν είμαι γενικά λαίμαργος, ούτε και με ενδιαφέρει η ποσότητα, αλλά η ποιότητα. Εννοείται πως είχα και εγώ την αδυναμία κάποτε να τρώω στον καναπέ, μπροστά στην τηλεόραση, αλλά ευτυχώς αποτελεί για μένα μακρινό παρελθόν πλέον...

7) Μου αρέσει το χαμόγελο στους ανθρώπους... πάρα πολύ... Άλλωστε όλες μου οι σχέσεις ξεκίνησαν από ένα όμορφο χαμόγελο που αντίκρυσα...

8) Η πιο ωραία ώρα της ημέρας για μένα είναι το Δειλινό... μου αρέσει να χαλαρώνω και να απολαμβάνω αυτήν την ώρα...

Και συνεχίζω στο δεύτερο παιχνίδι που ήμουν προσκαλεσμένος...

Η καλή φίλη roadartist με προσκάλεσε σε ένα παιχνίδι. Μου άρεσε και δέχτηκα… την ευχαριστώ για την πρόσκληση λοιπόν…

Αρχίζω με το ποίημα…

Το μαχαίρι

‘Όπως αργεί τ’ ατσάλι να γίνει κοφτερό και χρήσιμο
μαχαίρι
έτσι αργούν κι οι λέξεις ν’ ακονιστούν σε λόγο.
Στο μεταξύ
όσο δουλεύεις στον τροχό
πρόσεχε μην παρασυρθείς
μην ξιπαστείς
απ’ τη λαμπρή αλληλουχία των σπινθήρων.
Σκοπός σου εσένα το μαχαίρι.

Σαν διάβασα για πρώτη φορά τούτο το ποίημα, ένιωσα μια θλίψη για τη δική μου άγνοια για αυτόν τον τόσο σπουδαίο ποιητή. Έκτοτε, διάβασα αρκετά από αυτόν τον τόσο τρομερό, καρτερικό και ευφυή άνθρωπο, τον Άρη Αλεξάνδρου. Μα τούτο εδώ το ποίημα, καθόλου δεν το ξέχασα γιατί με συγκλόνισε... Κι αν η δική μου ζωή, ο λόγος και τα έργα μου δεν έχουν τόσους πολλούς σπινθήρες ώστε η αλληλουχία τους να με ξιπάσσουν ή να με θαμπώσουν... ακόμη κι αν το δικό μου μαχαίρι, αποβεί ξύλινο σπαθί... διόλου δεν με πειράζει... θα χει πάνω του χαραγμένη τη δική μου αλήθεια και στον ίσκιο του τη δική μου φωνή... λιτή σιλουέτα, λιανή ένα μικρό ανάθημα...

... Τώρα το ρητό...

Το ρητό που πάντοτε κυριαρχούσε στη ζωή μου ήταν το: «Τα πάντα ρει»

Μόνιμο άλλοτε αποκούμπι, και άλλοτε εφιάλτης, κατά την ελπίδα ή αρνητική τροπή των πραγμάτων… Αποδίδεται στον Ηράκλειτο, αν και μάλλον μου φαίνεται τελείως απίθανο, οι αρχαίοι αυτοί φιλόσοφοι με τεράστια συλλογιστική παιδεία να δίδασκαν γνωμικά και παροιμίες… Ενδεχομένως να αποτελούν μότο και αποφθέγματα λόγων τους που συγκράτησαν οι λαϊκοί και απαίδευτοι ή απλά διασώθηκαν στα πολύ κατοπινά χρόνια [Ρωμαϊκή περίοδος και ύστερα]… Ο Κοραής σε ένα άρθρο του τα χώνει χοντρά στους δημοδιδάσκαλους που διδάσκουν τα Ελληνόπουλα με ευκαιριακά γνωμικά… πράγμα που μου φαίνεται λογικό από έναν πεφωτισμένο δάσκαλο, του διαφωτισμού, που σύντομα οι κρατούντες του ΝεοΕλληνικού κράτους κατάλαβαν ότι έπρεπε να «εξαφανίσουν» από την παιδεία των νέο-ελλήνων.

Τέλος για πίνακα… τι να κάνουμε, έχω αδυναμίες… Klimt Τρεις φάσεις της Γυναίκας…

... Ήταν από τους πρώτους πίνακες που ανήρτησα στον τοίχο μου από τα φοιτητικά μου χρόνια...

Δεν θα καλέσω κάποιον ονομαστικά, γιατί τα παιχνίδια, έχουν κυκλοφορήσει και δεν ξέρω ποιοί έχουν ήδη συμμετάσχει και ποιοί όχι. Όποιος όμως δεν έχει και θέλει να ανταποκριθεί στην πρόκληση, ας δεχτεί τη δική μου πρόσκληση... από καρδιάς...

30 σχόλια:

ξανθίππη είπε...

Καλημέρα, Nikiple...
Πόσο μου άρεσαν όλα αυτά που διάβασα και με έκαναν να χαμογελάσω γλυκά. Την ίδια στιγμή σκεφτόμουν πόσο λέξεις όπως "ευγένεια, αρμονία, ποιότητα, πολιτισμός", είναι πλέον απλά λήμματα στο λεξικό..! Επειδή και για μένα ισχύουν τα περισσότερα από τα χαρακτηριστικά που αναφέρεις (εκτός από το φαγητό στο πόδι - αυτό ακόμα μερικές φορές το κάνω, το ομολογώ), ομολόγώ ότι δυσκολεύομαι πολύ τόσο στην καθημερινότητά μου, όσο και στην πιο προσωπική μου ζωή να συνυπάρξω με ανθρώπους που δε διαθέτουν τα στοιχειώδη δείγματα πολιτισμού.
Με τους καλούς σου τρόπους και το χαμόγελο νομίζω ότι μπορείς να κατακτήσεις και να κερδίσεις και τον πιο δύσκολο άνθρωπο. Να παραμείνεις έτσι, καλέ μου nikiple, γιατί έχουμε ανάγκη από ανθρώπους, με την κυριολεξία της λέξης όπως τη δίνει η ετυμολογία της. Που κοιτούν ψηλά, δε συμβιβάζονται με τον όχλο και τις ζωώδεις συμπεριφορές και που ζουν τη ζωή τους ποιοτικά και στην παραμικρή στιγμή της.
Πάντως αν σε συναντούσα στο διάβα μου, θα έλεγα από μέσα μου "τι gentleman..!" :)

Όσο για τον πίνακα του Klimt, ανατριχιαστικά υπέροχος...

Σε φιλώ γλυκά και να έχεις ένα όμορφο Σαββατοκύριακο.

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

- Πολύ όμορφες και οι δύο συμμετοχές!
Για την πρώτη σου αφιερώνω ΤΟΥΤΟ

- ΘΑΥΜΑΣΙΟΣ ΠΊΝΑΚΑΣ!!!!

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Roadartist είπε...

"ομολόγώ ότι δυσκολεύομαι πολύ τόσο στην καθημερινότητά μου, όσο και στην πιο προσωπική μου ζωή να συνυπάρξω με ανθρώπους που δε διαθέτουν τα στοιχειώδη δείγματα πολιτισμού"

..αντιγράφω τις λέξεις..της Ξανθίππης..καθώς συμπάσχω.. και μάλιστα κυριολεκτώ σε αυτό..
Δυστυχώς η κακογουστιά, η αγένεια, η έλλειψη αξιοπρέπειας και σεβασμού κυριαρχούν..τόσο στις επαγγελματικές, όσο και στις πιο διαπροσωπικές σχέσεις.. Θα μπορούσα να έγραφα πολλά .. αλλά ξέρω πως με καταλαβαίνεις..χωρίς εξηγήσεις ;)

Τα 'πάντα ρει' είναι ένα γνωμικό γεμάτο σοφία, ανεξάρτητα του ποιος το είπε..τελικά.. ;)
Δεν είναι δυνατό να μπούμε δυο φορές στο ίδιο ποτάμι, γιατί νέα νερά έχουν τρέξει στην κοίτη και ουσιαστικά δεν είναι πια ο ίδιος ποταμός. Όντως το ρητό (το οποίο έτσι κ αλλιώς συμπυκνώνει τη φιλοσοφία του Ηράκλειτου) δεν υπάρχει σε κανένα διασωθέν απόσπασμα του.
Ο Κοραής αν και υπεράσπιζε τη μέση οδό στο γλωσσικό ζήτημα..εξέδωσε τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς..

Με τον Klimt κολλάω κ εγώ.. ιδιαίτερα με το "φιλί".. τον οποίο θα επέλεγα αν ψήφιζα στο 'γκάλοπ' στο blog ;)


Ομορφο ξεκούραστο σκ να έχεις nikiple μου..όμορφες βόλτες στη πόλη σου.. ;) Σε ευχαριστώ πολύ που έπαιξες τελικά..κάτι ήξερα που στο ζήτησα (εμμέσως..ιχιιχιχ)

nikiplos είπε...

Αγαπητή Ξανθίππη καλημέρα!!!
Δεν μπορώ παρά να κοκκινίσω από τα όμορφα λόγια σου, όμως περισσότερο εντύπωση μου έκανε που αποδόμησες το κείμενό μου και λιτά και περιεκτικά εξήρες τις αξίες:
"ευγένεια, αρμονία, ποιότητα, πολιτισμός". Αυτές για μένα είναι οι αξίες προς κατάκτηση από τον καθένα μας... και μεγάλο στοίχημα για τους Έλληνες...

Δυστυχώς και εγώ όταν είμαι στην Ελλάδα, "δυσκολεύομαι πολύ τόσο στην καθημερινότητά μου, όσο και στην πιο προσωπική μου ζωή να συνυπάρξω με ανθρώπους που δε διαθέτουν τα στοιχειώδη δείγματα πολιτισμού".

Το κακό ξέρεις δεν είναι η συνύπαρξη... Συνύπαρξη, σημαίνει ότι κάνουν και οι δύο πλευρές παραχωρήσεις... Το κακό με την καφρίλα, είναι ότι σε υποχρεώνει να την ενστερνιστείς...
Να συμπεριφερθείς ας πούμε ίδια με τον κάφρο, γιατί μόνο από φοβέρα καταλαβαίνει... Δυστυχώς στην ελλάδα έχει γίνει πλέον καθεστώς... Το διαπίστωσα το καλοκαίρι, όταν έλβεπα στο δρόμο μόνο κακές μουτσούνες να φοράνε οι άνθρωποι και να τις δείχνουν ο ένας στον άλλον...

nikiplos είπε...

Γλαρένια, καλησπέρα...!!! καταπληκτικό βίντεο κλιπ, με το τραγούδι του καρόλου, φυσικά να με ταξιδεύει πίσω στα χρόνια της δεκαετίας του 70 που ήμουν παιδί, και είχαν οι γονείς μου έναν δίσκο του...

Όσο για τη Μονμάρτη, ίδια είναι και δεν θα αλλάξει ποτέ (ελπίζω)... με περισσότερες ανατολικοευρωπαίες ίσως που έχουν επιφέρει ένα αστείο αξάν στα Γαλλικά και τους μοναχικούς ταξιδιώτες που κατηφορίζουν μέχρι την πλατεία clichy γυρεύοντας ποιός ξέρει ποιά φενάκη...

Να σημειώσω ότι το Καλοκαίρι, που πήγα κάποιους φίλους εκεί, έκανα το καλύτερο και φθηνότερο κούρεμα σε ένα κομμωτήριο με γκράφιτι και σπασμένα τζάμια με χαρτόνια, μιας μαύρης πολύ εύσωμης ντυμένης αφρικανικά... πάντως με κούρεψε τέλεια και φυσικά πολυλογούσε δυνατά... ευτυχώς που δεν έπιανα λέξη...

φιλιά!!!

nikiplos είπε...

roadartist, καλημέρα... δεν μπορώ παρά να σε ευχαριστήσω για τα λόγια σου...

Το "φιλί" (σε καλό αντίγραφο φυσικά εννοείται)του Κλιμτ, το είχα στην Αθήνα στον τοίχο μου... τώρα είναι σε κάποια αποθήκη ευτυχώς σε πολύ καλή κορνίζα...

Τι να το κάνεις... εχθές συζητούσα με κάποιους φίλους, που είχαμε βγει... (ευτυχώς με επισκέπτονται σποραδικά και κάποιοι πολύ καλοί φίλοι...)και παρατηρήσαμε και οι δύο, ότι οι Έλληνες στο εξωτερικό διαπρέπουν... είναι σατανάδες... Επομένως μάλλον κάτι άλλο φταίει και οπισθοδρομούμε τόσο πίσω στην Ελλάδα... Η Γερμανία έχει 300000 Έλληνες... ούτε ένας δεν έφτιαξε αυθαίρετο εκεί...

Τέλος πάντων ας μην βγάζω χολή... Να έχεις μια όμορφη Κυριακή, και να παραμείνεις έτσι όπως είσαι, γιατί στην Ελλάδα έχουμε ανάγκη από ομορφιά (εσωτερική κι εξωτερική) στην καθημερινότητά μας γιατί μας έχει πνίξει η ασχήμια...

Τα φιλιά μου

ξανθίππη είπε...

...πόσο αδύναμη νιώθω μερικές φορές απέναντι σε όλη αυτή την άγνοια που επιδεικνύει ο "ξερόλας" λαός μας και την έλλειψη πολιτισμού και καλών τρόπων. Έτσι είναι, σε αναγκάζουν να κατέβεις στο δικό τους επίπεδο προκειμένου να συνεννοηθείς... Αλλά όπως λέει και ο ευφυέστατος Oscar Wilde, δύο άνθρωποι με διαφορετικό πνευματικό και πολιτιστικό επίπεδο στο μόνο σημείο που μπορούν να συναντηθούν είναι στο κατώτερο.
Ώρες ώρες νιώθω την ανάγκη να γίνω snob!
Φιλιά γλυκά στο όμορφο Παρίσι...

nikiplos είπε...

Ξανθίππη Καλημέρα... δεν ξέρω αν ο στοιχειώδης τρόπος συμπεριφοράς πρέπει να ανάγεται στο επίπεδο μόνο του καθενός...
Θεωρώ δηλ. ότι αυτός που δεν χαμογελάει και δεν είναι συνεναιτικός ή δεν προσφέρει, ας απολαμβάνει το τίμημα της κλειστής αυτής συμπεριφοράς του...

Το να είναι όμως ανάγωγος και προσβλητικός, είναι κάτι που χρήζει άμεσης τιμωρίας και περιφρόνησης του συνόλου... είναι δλδ μη αποδεκτή ως συμπεριφορά, και σε καμιά περίπτωση μανιέρα του ατόμου...

Άλλο το να μη σταματάω στη διάβαση πεζών γιατί έτσι γουστάρω, και άλλο να παραβιάζω συνέχεια κόκκινα και να κλέβω προτεραιότητες...

Ας είναι... έκαστος υπεύθυνος των πράξεών του και της αγνοίας του...
Τα φιλιά μου για μια καλή ξεκούραστη και γαλήνια Κυριακή.

Ανώνυμος είπε...

Tέχνη, γραφή, ευγένεια, μουσική, χαμόγελο.. όλα σε μια αρμονία όπως τα χρώματα του Δειλινού..
Nikiple τι όμορφα που εξωτερικεύεις τον κόσμο σου!

nikiplos είπε...

Tέχνη, γραφή, ευγένεια, μουσική, χαμόγελο.. όλα σε μια αρμονία όπως τα χρώματα του Δειλινού...

Τα δικά σου λόγια Σταγόνα μου είναι όμορφα... και εσύ τα εκφράζεις τόσο σωστά!!! Σε ευχαριστώ πολύ για αυτά τα λόγια...

Τα φιλιά μου και μια υπέροχη Κυριακή!!!

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

Νίκιπλε καλημέρα και καλή εβδομάδα.
Είναι τόσα τα κοινά μας που έχω την αίσθηση πως οι ίδιοι δάσκαλοι μας τα εμφύσησαν .
Ειδικά το ποίημα του Άρη Αλεξάνδρου είναι από τα ομορφότερα με την δύναμη του ατσαλιού και της γλώσσας.
Να είσαι καλά καλέ μου φίλε.

nikiplos είπε...

φίλε epikure καλημέρα... είμαι βέβαιος για αυτό που λες... για τους δασκάλους... Όταν διάβασα το ποίημα αυτό συγκλονίστηκα, κυρίως όπως πολύ σωστά το είπες, για τον αιθέρα του ατσαλιού που κρύβει καμιά φορά η γλώσσα...

Την καλημέρα μο και καλή εβδομάδα!

ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ είπε...

Kαλησπέρα φίλε!
Σχεδόν σε όλα συμφωνούμε εκτός απο το "6." στο πρώτο παιχνίδι!Τρώω και πίνω παντού..
Το ρητό με εκφράζει απόλυτα και με ηρεμεί πολύ όταν τελειώνουν κάποιες καταστάσεις στην ζωή μου.

Σταλαγματιά είπε...

Οι αλήθειες σου μου έδειξαν αυτό που ήδη ήξερα για σένα.
Πόσο ευγενική ψυχή είσαι!!

Για σένα η αγαπημένη αυτή μελωδία

http://www.youtube.com/watch?v=MNTsRcOUEeA

Μαργαρίτα είπε...

Περνώ λίγο βιαστικά...
διάβασα τις αλήθειες σου,
δεν περίμενα κάτι άλλο από σένα :))

Σου αφήνω μία γλυκιά καλημέρα
και πολλά φιλιά*** :))

Μαργαρίτα είπε...

Περνώ λίγο βιαστικά...
διάβασα τις αλήθειες σου,
δεν περίμενα κάτι άλλο από σένα :))

Σου αφήνω μία γλυκιά καλημέρα
και πολλά φιλιά*** :))

Fegia είπε...

Καλημέρα φίλε μου.
Προς στιγμήν, νόμισα ότι σου ...υπαγόρευσα τι να γράψεις, στο παιχνίδι των 7+1 αληθειών!!
:)))
Η μόνη μας διαφορά (και αυτή υπό προϋποθέσεις) είναι η ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ προτίμηση στην καθιστική απόλαυση ενός γεύματος.
Όχι ότι δεν είμαι σύμφωνος...αλλά επιτρέπω και τις παρεκτροπές σε "άρπα κόλλα", "στα πεταχτά" και στα "βρώμικα" (!!) πρόχειρα γεύματα, όταν οι "αντεργκράουντ" (μεγάλη κουβέντα) συνθήκες το απαιτούν...
Και αυτό όχι γιατί μπορώ να ταυτιστώ με την λαϊκή(ίστικη) εικόνα του νεοέλληνα που "όλα τα σφάζει όλα τα μαχαιρώνει" αλλά αν η παρέα επιλέγει ένα τέτοιο χώρο (όχι και τόσο sic) δεν θα είχα αντίρηση να λειτουργήσω (ως κος Χάϊντ).
(Διευκρινίζω, πάντως, ότι η προτίμηση σε ένα γκουρμέ περιβάλλον είναι η κατ΄αρχήν προτεραιότητα αλλά όχι και αποκλειστική).

Θα συμφωνήσω επίσης με την προτίμησή σου στη ρήση του Ηράκλειτου.

A bientot mon ami!

Adamantia είπε...

Μοιαζουμε σε πολλα νικιπλε, τη καλημερα μου και φιλια! (ανησυχησα λιγο που χαθηκες,ελπιζω για καλο)

Artanis είπε...

Αχ, να παίξω το παιχνιδάκι της Καλλιτέχνιδας;
Εμένα ο αγαπημένος μου πίνακας είναι το φιλί...
Α, θα το παίξω, το αποφάσισα...
Χαίρομαι που κι εσύ αποδέχτηκες τη δική μου προσκληση...Πανέμορφες απαντήσεις...Τί καλό παιδί που είσαι!!!
Να έχεις ένα όμορφο βράδυ...Σε φιλώ...

nikiplos είπε...

Φίλε, Νίκο, καλώς ήρθες!!! Χαίρομαι που συμφωνούμε, αν και ήταν αναμενόμενο ξέρεις ένεκα του μπλογκ σου... Η ζωή μας είναι πάντοτε ρευστή... Τελευταία μου παίζει περίεργα παιχνίδια, όμως διόλου δεν ανησυχώ πλέον... Τα φιλιά μου

nikiplos είπε...

Αναστασία, δεν μπορώ παρά να σε ευχαριστήσω για τα τόσο καλά λόγια... Σε ευχαριστώ... όσο για τη μελλωδία ήταν υπέροχη... Ξέρεις μου αρέσουν πολύ οι μελλωδίες που είναι απλές όπως αυτή και μπορούν να χορογραφηθούν όμορφα... Ήδη φαντάζομαι μπαλαρίνες να λικνίζονται... (σε αυτό είμαι λίγο προκατελημένος, καθώς είμαι λάτρης του κλασσικού χορού...). Ένα ωραίο μελαγχολικό μοτίβο...
Τα φιλιά μου!

nikiplos είπε...

Μαργαρίτα, καλήσπέρα!!!
Χαίρομαι, που με έχεις ψυχογραφήσει... Ελπίζω να προλαβαίνεις και να τα καταφέρνεις... εγώ μάλλον πάω αργά, αλλά δεν στεναχωριέμαι.. Να έχεις ένα υπέροχο βράδυ!

nikiplos είπε...

Cher, Fegia, comment ça va ? Εγώ για να πω την αμαρτία μου, πλέον αποφεύγω να τρώω στο πόδι... Κάποτε μπορούσα να το κάνω... τώρα πλέον από ιδεολογική άποψη υποβάλλω τον εαυτό μου και δεν τρώω ποτέ στον καναπέ, ή στο γραφείο (που κάνουν οι περισσότεροι). Ευτυχώς εδώ, που είμαι αυτό ισχύει και για την πλειοψηφία, κι έτσι έχω πάντοτε παρέα (και ενίοτε άριστη) στo μεσημεριανό διάλειμμα...
A bientôt mon ami!

nikiplos είπε...

Αδαμαντία, προετοιμάζομαι για ένα ταξίδι επαγγελματικό, κι έχω χάσει και τα βράδια δυστυχώς.. γυρίζω σπίτι μου μετά τις 21:00 κάθε μέρα... Τι να κάνουμε? Έτσι ήταν πάντοτε κάποιες περίοδοί μου... Την καλημερα μου και τα δικά μου φιλια επίσης! ΥΓ με έφτιαξες με το τραγούδι της Ιουλίας των Ελλήνων...

nikiplos είπε...

Αρτάνις, οπωσδήποτε να παίξεις το παιχνιδάκι της Καλλιτέχνιδας! Εγώ σε ευχαριστώ για την πρόσκληση... (και για τα καλά σου λόγια... ). Περιμένω να παίξεις λοιπόν... Με τις ετοιμασίες, πως πάτε? Ελπίζω όλα να βαίνουν άριστα.... Να προσέχεις !

Καλό βράδυ, σε φιλώ!

Artanis είπε...

Νικιπλέ μου γειά σου...Το έπαιξα το παιχνιδάκι, πολύ μου άρεσε...
Πέρνα να ρίξεις μια ματιά, αν έχεις χρόνο...Σ' ευχαριστώ και πάλι...Φιλιά...

Artanis είπε...

Και καλό μήνα επίσης...Φιλιά...

nikiplos είπε...

Artanis, καλό μήνα επίσης!!! και φιλιά κι από μένα...

faraona είπε...

Αυτα τα παιγνιδακια των μπλογκ τελικα αποκαλυπτουν πολυ σημαντικα κομματια μας.
Και δίνουν στους αλλους μια ευκαιρια πρωτης επαφης.
Νίκιπλε αν σε ηξερα απο κοντα σιγουρα θα ησουν φιλος της καρδιας.Μοιαζουμε παρα πολυ!
Νασαι παντα ετσι ...

καλη μερα!
καλως σε βρικα!

nikiplos είπε...

faraona, καλώς ήρθες!!! Σε ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου... Να ξέρεις ότι με τιμούν ιδιαίτερα.
Τους χαιρετισμούς μου προς ώρας