Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2008

Ο Άγιος Δημήτρης...

... Καθώς προσφάτως ήταν του Αγιου Δημητρίου είπα και εγώ να ανασύρω από το βαθύ ύπνο του τον προπροπάππο μου Δημήτρη ή Δημητρό και να πω κάτι για την περιοχή του, που πριν γίνει Δήμος Τάδε όλοι ήξεραν ως Άγιος Δημήτρης...

Στην πραγματικότητα δεν ήταν παρά δύο σπίτια γειτονικά... Το πρώτο ανήκε στον προπροπάππο μου τον Δημήτρη, που κατέβηκε από το χωριό του και εποίκησε έναν τελείως έρημο ξερότοπο... Το έκανε αυτό, γιατί στο χωριό του εφόνευσε τον διακορευτή της αδελφής του, ο οποίος αρνήθηκε να την παντρευτεί. Του είχε δώσει μια εβδομάδα προθεσμία να έρθει επίσημα να την ζητήσει, η οποία έληξε Σάββατο πρωία. Αυτός φυσικά, δεν τη ζήτησε, και οι δικοί του τον συμβούλευσαν να πάει στην πόλη. Ο Δημτρός, μεγαλύτερος των κατιόντων το έμαθε από τσοπάνη, που έκρινε άδικία και του το είπε, πως κίνησε για την πόλη... αξημέρωτα αυτός τους πρόφτασε στο έμπα του επόμενου χωριού, και τα λόγια μεταξύ του Δημητρού και των δύο εξαδέλφων (είχε και συνοδεία ο παρολίγο γαμβρός) έφεραν τα κουμπούρια... Μάλλον τυχαίο το αποτέλεσμα, ή «η θεία δίκη», όπως έλεγε μετά ο μικρότερος αδελφός του Δημητρού (που καρπώθηκε και την περιουσία του) και ο Δημητρός σκότωσε και τα δύο εξαδέλφια... Παραδόθηκε στον χωροφύλακα του χωριού, μα εκείνος ήταν μακρινός θείος του, τον έβγαλε έξω από το χωριό, και τον έσπασε στο ξύλο... του είπε «να φύγει από τα μάτια του γιατί θα τον σκότωνε με τα χέρια του». Έτσι ο Δημητρός κατέβηκε μετά απο πολυήμερη περιπλάνηση έξω από την πολιτεία και έπιασε απόμερο ξερότοπο... Εκεί έστησε το σπιτικό του και παντρεύτηκε μια που του έκανε προξενιό ένας τσοπάνης, που εκεί έβοσκε πρόβατα, και απέδωσε στο Δημητρό, το χώρο ως προίκα. Για να ξορκίσει το κακό ο Δημητρός έχτισε εκεί κάπου στο λιβάδι ένα εκκλησάκι και το ονομάτισε Άγιος Δημήτρης. Φυσικά το εκκλησάκι σήμερα δεν υπάρχει καθώς στη θέση του έχει κτιστεί μια μεγάλη συνονόματη εκκλησία.

Η αδελφή του (παρολίγον νύφη) ντύθηκε στα μαύρα χήρα και στην κηδεία ωρυόταν ενάντια στον αδελφό της. Η Βεντέτα αποσωβήθηκε κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, ενώ οι χωροφύλακες είπαν πως πνίγηκε παρακάτω σε ένα βάλτο... (αυτό μάλλον ήταν δουλειά του Θείου του Δημητρού.).

Αποτέλεσμα της μετοίκησης, είναι φυσικά η αλλαγή του επωνύμου του Δημητρού. Απο εκεί και ύστερα τα πράγματα πήραν το δρόμο τους... Το «σπίτι στο λιβάδι» απέραντο και απο βούρλα κυρίως, έκανε παιδιά τέσσερα. Τα δύο πρώτα αγόρια πήγαν στον Μικρασιατικό και από τότε αγνοούνται... Τα δυό κορίτσια παντρεύτηκαν το ένα στην Αμερική, και το άλλο ντόπιο... Έτσι το σπίτι πήγε στην μία κόρη... Η Ελένη αυτή, έκανε επτά παιδιά. Από τα οποία τα τρία μετανάστευσαν στην Αμερική στη θεία τους, ενώ τα τέσσερα δύο κορίτσια και δύο αγόρια έμειναν εκεί στο σπίτι... Το ένα αγόρι, ήταν ο παπούς μου... Το σπιτι του Δημητρού, τώρα είχε γίνει τέσσερα. Το «λιβάδι» είχε χωριστεί στα τέσσερα, καθώς τα κορίτσια είχαν προικιστεί... Ο παπούς μου τεκνοποίησε επτά παιδιά, 3 κόρες και τέσσερις γιούς, ένας εκ των οποίων ο πατέρας μου. Από τις άλλες πλευρές προέκυψαν γύρω στις 10 κόρες, κάθε μία πήρε προίκα ένα υποτμήμα του ακίνητου... Εν τω μεταξύ η γειτονιά, είχε μεγαλώσει καθώς και στα γειτονικά «λειβάδια» έγιναν τα ίδια...

Τότε τη δεκαετία του 60 η σωτήρια αντιπαροχή, επέτρεψε στις 14 περίπου νύφες να πάρουν την προίκα τους και οι εργολάβοι να θησαυρίσουν αφού έτσι υποδέχτηκαν την επαρχία σούμπητη που είχε δύο λύσεις: ή μετανάστευση ή την πόλη... Έτσι το Λιβάδι απέκτησε 20 περίπου μεγάλες θεόρατες πολυκατοικίες, στις οποίες όταν κτίζονταν έπαζα μικρός όταν πήγαινα να επισκεφθώ τον πάππο μου... Εκτός από αυτό, γκρεμίστηκε και το παλιό πέτρινο εκκλησάκι που πρόλαβε να βαφτιστεί ο αδελφός μου το 68, και στη θέση του χτίστηκε η σημερινή απρόσωπη τσιμεντένια εκκλησία με το ίδιο όμως όνομα... Άγιος Δημήτριος... Το σπίτι του Δημητρού, παραδόξως είχε μείνει ακέραιο... Κι αυτό γιατί κτίστηκε τη δεκαετία του 60 μια μονοκατοικία εκεί όπου έμεινε η μία του κόρη δίπλα στο παλιό, γιατί ο παππούς μου δεν έλεγε να το εγκαταλείψει... όταν πέθανε ο παππούς μου τη δεκαετία του 80, το σπίτι ρήμαξε, γιατί οι αντιπαροχές είχαν ξεφτίσει τότε και η ήδη κτισμένη μονοκατοικια δίπλα της θείας μου επόδιζε μια καλύτερη αξιοποίηση...

Τότε αρχές της δεκαετίας του 80, στην περιοχή που δεν αναγνωριζόταν σε σχέση με αυτή της παιδικής μου ηλικίας, άρχιζαν να εμφανίζονται οι «φοιτητές». Νοίκιαζαν κυρίως τα υπόγεια διαμερίσματα κατά ομάδες των δύο ή τριών και έμεναν εκεί... Οι φοιτητές ήταν ένα νέο φρούτο στη γειτονιά του παπού μου τον ΆγιοΔημήτρη. Αποτέλεσμα είχε έναν νέο οργασμό ανοικοδόμησης και κλεισίματος κάθε ελεύθερου χώρου που υπήρχε... Οι αλάνες εξαφανίστηκαν... Ακόμη και παράδρομοι, ή σοκάκκια έγιναν τμήματα μεγάλων πολυκατοικιών... Το μέρος δεν ήταν καθόλα αναγνωρίσιμο και το σπίτι του Δημητρού, μαζί με την μονοκατοικία της θείας μου έμεναν εκεί ακλόνητα... ρημαγμένο το ένα και η μονοατοικία να φλερτάρει την ανοικοδόμηση...το οικόπεδο βέβαια είχε κάποια προβλήματα να ενωθεί και έτσι για την ώρα το σπίτι του προ προπάπου μου ήταν εκεί με τη γέρικη μουριά με τεράστιο κορμό απέξω, μια μουριά που είχε φυτέψει ο ίδιος ο Δημητρός... Γκρεμίστηκαν απαρχές του 2000 και η μονοκατοικία της θείας μου και το σπίτι του Δημητρού... Υψώθηκε μια γιγάντια πολυκατοικία που εκμεταλλευόμενη παραθυράκια του νόμου πήρε 12 ορόφους... Έκλεισε το φώς ακόμη και στις προγενέστερες που ήταν εκεί.... Στην εξαδέλφη μου έπεσε ένα τριάρι, το οποίο σύντομα πούλησε γιατί δεν άντεχε άλλο... Μάλιστα το μοσχοπούλησε αφού πούλησε και πάρκινγκ... Οι απόγονοι του Δημητρού, αποτελούν μόνο το 2% των κατοίκων... ίσως και λιγότερο...

Όταν εμείς μέσα της δεκαετίας του 80 περάσαμε στα Πανεπιστήμια και φύγαμε μακριά, το πατρικό μου ήδη δεν υπήρχε... αυτά δόθηκαν επίσης μαζικά αντιπαρροχή και οικοδομήθηκαν εκ του συστάδην... Στους γονείς μου έμεινε το τωρινό πατρικό σπίτι τους και πατρικό μου από τα 90ς. Το οποίο καμία σχέση δεν είχε με το παλαιό, με τις δύο αυλές, την κληματαριά και μια τεράστια αλάνα απο την πίσω αυλή, όπου διαδραματιζόταν όλος ο βίος, της γειτονιάς... Υπολογίζω ότι εκεί που ήταν το δωμάτιο εμένα και του αδερφού μου σήμερα πρέπει να είναι η μάντρα του ενός στενού σκοτεινού ακάλυπτου... Ενοείται ότι σήμερα πλέον εκεί ούτε που οσμίζεσαι τη θάλασσα... Ενώ στα δικά μου παιδικά καλοκαίρια ακόμη και το χειμώνα ακούγαμε τον βρυχηθμό της ο οποίος μας νανούριζε... περιττό βέβαια να μιλήσω για αυγουστιάτικο φεγγάρι... Έχει τόσα τεχνητά φώτα τις νύχτες οι περιοχή, που οι κάτοικοι πλέον αντιλαμβάνονται το φεγγάρι μόνο σαν έναν δίσκο στον ουρανό... Στα παιδικά μου χρόνια, η Αυγουστιάτικη, πανσέλληνος, έκανε τη νύχτα μέρα δίνοντας σε όλα ένα χαρακτηριστικό υπόλευκο χρώμα... καθόμασταν μέχρι αργά στην ακροθαλασσιά όπου το φώς της πανσελήνου έλουζε τα χλωμά μας πρόσωπα... εκεί ένιωσα για πρώτη φορά, την καρδιά μου να σκιρτάει, καθώς αντίκρυζα το φως να βγαίνει μέσα από κάποια συγκεκριμένα ζευγάρια ματιών... Τις νύχτες της καλοκαιρινής πανσελήνου, διαδραματιζόταν το παιχνίδι «κρυφτό». Σκηνικό όλη η γειτονιά με τις μονοκατοικίες. Στο κέντρο της Αλάνας ήταν μια «τρόμπα» που εκεί φύλαγε ο σκοπός. Όταν κρυβόμασταν φροντίζαμε να είναι με το εκάστοτε κορίτσι που μας άρεσε. Μέναμε εκεί ακίνητοι για ώρες κοιτάζοντας ο ένας τον άλλον αμίλητοι, με ένα συνωμοτικό χαμόγελο... φτου ξελεφτερία!

Ούτε που περνάω από εκείνα τα μέρη πλέον, εκτός το πατρικό μου γιατί εκεί είναι οι γονείς μου... Εδώ και χρόνια οι κάτοικοι που έχουν χωριά ή εξοχικά, με το πρώτο σαββατοκύριακο, συνωστίζονται να ξεφύγουν... Οι γονείς μου δεν έχουν κι έτσι εφευρίσκουν κάποιες εργασίες... παλαιότερα έκαναν μπάνιο και τους χειμώνες... Σήμερα η θάλασσα δεν είναι καθαρή για να κολυμβήσει κανείς... Θυμάμαι κάτι τεράστια δέντρα με πολύ παχιά σκιά που τους καύσωνες μας δρόσιζαν μαζί και με τη θάλασσα... Σήμερα η περιοχή έχει πάρει τεράστια αξία... Τα μόνα δέντρα που υπάρχουν είναι κάτι κακόμοιρα που έχει βάλει ο Δήμος... βλακωδώς ώστε να φράζουν το δρόμο των πεζών στα πολύ στενά σχεδόν ανύπαρκτα πεζοδρόμια... Το βρυχηθμό της θάλασσας έχουν επάξια αντικαταστήσει τα μαρσαρίσματα και οι κόρνες των λεωφορείων και των αυτοκινήτων που δεν σταματούν ποτέ, ούτε τη νύχτα...

Η γειτονιά του Δημητρού έχει αποκτήσει νέο όνομα το οποίο αποτελεί ευφημισμό της πραγματικότητας εκεί. Στην πραγματικότητα όλοι οι παλαιοί το ξέρουν ως Άγιο Δημήτρη...

34 σχόλια:

Σταλαγματιά είπε...

Πω πω ξεκινά σαν παλιά Ελληνική ταινία με φουστανελάδες που καθαρίζουν την τιμή της αδερφής με τα κουμπούρια.
Μετά εξελίσσεται σε μυθιστόρημα,
η ιστορία της γειτονιάς που ξεκίνησε με σπιτάκια φτωχικά και ζεστά με γειτονιές και αλάνες και κατέληξε ένα τεράστιο σύννεφρο.
Δες πως αλλάζει η ζωή !!!

Artanis είπε...

ΚΟινή ιστορία με πολλές άλλες γειτονιές της Αθήνας, του πειραιά και των γειτονικών δήμων...Όπως και με γέιτονιές αλλων πόλεων...Όπως θα γίνει πχ σε λίγα χρόνια, η γειτονιά στο πατρικό μου...ΚΙ όμως ακόμα διατηρούνται στο Βόλο, πανέμορφα ισόγεια και διόρωφα σπίτια...
Καλό βράδυ, Νικιπλέ μου...Τη ρούφηξα την ιστορία σου...

fractal είπε...

Νίκιπλος Η γειτονιά των αγγέλων λοιπόν. Τόσες αλλαγές βιομένες μέσα σε μισή ζωή. Και η άλλη μισή ζωή τι να μας επιφυλάσει? Θυμάμαι στο δικό μου πατρικό σπίτι τη μάνα να μαγειρεύει στο τζάκι με τα ξύλα όπως ακριβώς περιγράφεται στην Οδύσσεια. Έφθασε μέχρι το τέλος της ζωής της, να χρησιμοποιεί τον φούρνο μικροκυμμάτων!!!
Δεν ξέρω αν μπορούμε να αφομειώνουμε τόσο μεγάλες αλλαγές σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα.
Για τον εγκέφαλό μας μπορεί, ίσως, να μην υπάρχει πρόβλημα. Για την ψυχή μας όμως?

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Παριζιάνε μου, πολύ ενδιαφέρουσα η ιστορία του προ-προπάππου σου και προφανώς αναφέρεσαι στο Μπραχάμι.

Τί μου θύμησες τώρα καλέ μου...
Πολύ μικρό ήμουνα δεν πήγαινα σχολείο και περί το 63-64 όταν πηγαίναμε σε μια εξαδέλφη της μαμάς μου, ήταν ένα απέραντο χωράφι ο τόπος. Ενα σπίτι (πάντα με αυλή) εδώ και ένα στην άκρη του θεού....
Σαν παραμύθι το θυμάμαι

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

nikiplos είπε...

Anastasia καλημέρα!!! Όντως τώρα που το λες θυμίζει κάπως, αν και την εποχή που αναφέρομαι μάλλον φορούσαν φράγκικα... Σήμερα βέβαια ακούγεται βάρβαρο, αλλά αν ο Δημητρός δεν το έκανε τότε αυτό, θα ήταν η ντροπή του χωριού του... αποτέλεσμα βέβαια ήταν και η αλλαγή του επωνύμου... Τώρα για τη γειτονιά, μακάρι να είχε μείνει έτσι όμορφη και δοτική για τα παιδιά, όπως όταν ήμουν εγώ παιδί... εννοώ ότι τότε προσέφερε αν και φτωχική σε εμένα πολύ περισσότερα από ότι μπορεί να προσφέρει τώρα στα σημερινά παιδιά...

nikiplos είπε...

Artanis, σε ευχαριστώ... Δυστυχώς τα σπίτια που διατηρούνται δεν είναι ικανά να αναπαράγουν την αξία μιας γειτονιάς ολόκληρης... εκείνες οι γειτονιές ήταν σύνολο... Δεν ψέγω τον εκσυγχρονισμό και την ανάπτυξη των πόλεων στην Ελλάδα... Αυτός καλώς έγινε... Ψέγω κυρίως την άναρχη ανάπτυξη, που στέρησε από τα σημερινά παιδιά τους ελεύθερους χώρους... Μπορούν να παίξουν μόνο υπό την εποπτεία των γονέων σε συμβατικά ορισμένους χώρους... ενίοτε πολύ τεχνητούς... Μα το παιδικό παιχνίδι είναι φαντασία όχι σύμβαση...

nikiplos είπε...

Fractal Αγαπημένο, για την ψυχή μας είναι σαν τον ομφάλιο λώρο... αποκόπηκε απότομα μέσα σε 30 χρόνια... Κάποιες περιοχές χάλασσαν μέσα σε μόλις 10 χρόνια... Δεν λέω οι πόλεις να έμεναν αναχρονιστικές... όμως στην Ελλαδα μπερδέψαμε το σύγχρονο με το άναρχο, και τη δωρεά με το πλιάτσικο... Ακόμη και σήμερα που γράφονται αυτές οι γραμμές στην ήδη επιβαρυνμένη πρωτεύουσα σηκώνονται θεόρατες πολυκατοικίες... όχι για κάποια ιδιαίτερη ανάγκη ή σκοπιμότητα... για τα χρήματα που έχει η οικοδομή... Ο Έλληνας νοιάζεται για ανοησίες, και όχι για το που θα παίξουν τα (λίγα πλέον) παιδιά του... χτίζει τσιμεντώνει κάθε ελεύθερο χώρο για να τον οικειοποιηθεί για ανοησίες, να παρκάρει το αυτοκίνητο, να πετάξει τη σκουπιδοοικοσκευή του σε απίθανης αισθητικής αποθηκευτικούς χώρους... και φυσικά διώχνει μακριά τα δέντρα, τα πάρκα, την άπλα του χώρου... διώχνει και χτίζει και τσιμεντώνει σε μεζονέτες την ευτυχία των παιδιών του... και μετά (φυσικά )... δεν προφταίνει...

nikiplos είπε...

Γλαρένια καλημέρα... Όχι δυστυχώς για μένα δεν αναφέρομαι στο Μπραχάμι... (το δυστυχώς πήγαινε γιατί φαντάζεσαι πόσο πλούσιος θα ήμουν? )... όχι... η περιοχή είναι παραθαλάσσια σε μεγάλη πόλη εκτός του λεκανοπαιδίου της Αττικής όπου και η καταγωγή του πατέρα μου... Στην Αθήνα στα προσφυγικά του Κολωνού (που εδώ και 40 χρόνια έχουν γκρεμιστεί) ήταν το πατρικό της μητέρας μου... Βέβαια μπορεί τα τελευταία 20 χρόνια να έμενα στην Αθήνα, αλλά αυτό είναι άλλου ιερέως ευαγγέλιο και όχι του Αγίου Δημήτρη, μεγάλη η χάρη του...
Φιλιά από το υγρό σήμερα Παρί.

Adamantia είπε...

Oμορφη ιστορια νικιπλε.Κι εμενα αλλιως λεγοταν η γειτονια που μεγαλωσα σ'ενα σπιτι με μια κορομηλια κι αλλιως λεγεται τωρα με πολλες πολυκατοικιες και κανενα δενδρο.Κανεις σχεδον πια δεν θυμαται το παλιο ονομα..
Σε φιλω

ILive2LoveMe είπε...

Πολύ όμορφη η ιστορία. Τώρα αν πω ότι τη βρίσκω ρομαντική θα ακουστώ περίεργη? Πολλά αλλάζουν. Κι εγώ που είμαι όντως παιδί της πόλης και το δηλώνω. Εγώ που δεν θα μπορούσα να βρεθώ εκτός κίνισης, κτλ πάνω από ένα μήνα, τελευταία έχω αρχίσει να κοιτάζω προς το πράσινο, την εξοχή, ένα σπιτί εκτός πολυκατοικιών, εκτός καινούριων διαμερισμάτων. Δικό μου, με γκαζόν , να κάνω ότι θέλω. Να κυλιέμαι , να ξαπλώνω πάνω του. Πολύ τσιμέντο. Πολύ στρίμωγμα. Και σώματος και ψυχής.
Φιλιά γλυκέ μου Nikiple , καλό σου απόγευμα.

Fegia είπε...

Υπέροχο ταξίδι στο χρόνο...
Εποχές, όπου η απονομή της δικαιοσύνης υπαγορευόταν από το άγραφο δίκαιο.

Όσο για τις περιγραφές του περιβάλλοντος...συνοικία το όνειρο!
Υποψιάζομαι την περιοχή, (ενθυμούμενος παλαιότερη ανάρτησή σου), όπου μιλούσες και για κάποιες ναυτικές περιπέτειες, αν δεν κάνω λάθος.
Κι αν είναι όπως νομίζω, πρόκειται πράγματι για κατ' ευφημισμόν ονομασία!

Με τον Κολωνό, έχω βιωματική σχέση αφού οι συμμαθητές μου ζούσαν εκεί (εγώ στο Περιστέρι) και πηγαίναμε στο Γυμνάσιο λίγο πιο μακριά...
Αγ. Γεώργιος, Ακαδημία Πλάτωνος...
Το αστείο είναι ότι πρόσφατα, εντελώς τυχαία, βρήκα ένα παλιό, ενδιαφέροντα συμμαθητή μου (Λόφος Σκουζέ), που ζει κι αυτός στη Θεσσαλονίκη και τα είπαμε τηλεφωνικώς (προς το παρόν).

Ωραίες περιπλανήσεις φίλε μου.
Το περίεργο είναι ότι ενώ ο κόσμος έχει μικρύνει απελπιστικά και όλοι μας λίγο-πολύ είμαστε κοσμοπολίτες...τέτοια ταξίδια στο παρελθόν, αιχμαλωτίζουν για πολύ καιρό μνήμη και φαντασία, αφήνοντας ένα διαρκές χαμόγελο...

A la recherche des memoirs...mon ami.
:)))

Nefelli είπε...

Nikiplos μου, τρυφερή και παράλληλα λυπητερή η ιστορία του προπάππου σου....
Καλά, πόσο με τρελαίνουν τέτοιου είδους αφηγήσεις, δεν περιγράφεται!!
Ας ελπίσουμε ότι η περιοχή των παιδικών σου χρόνων, μείνει για πάντα στην καρδιά σου και θα σε πισογυρίζει σε αναμνήσεις που θα γλυκαίνουν τη σκέψη σου.

Γλυκό φιλί

roadartist είπε...

Καλησπέρα νικιπλε.
Μένω αρκετά κοντά (γειτονικά) στη περιοχή που περιγράφεις, οπότε και μπορώ να αισθανθώ την αλλάγη της.. Απολαυστικό το κείμενο σου!

"περιττό βέβαια να μιλήσω για αυγουστιάτικο φεγγάρι... Έχει τόσα τεχνητά φώτα τις νύχτες οι περιοχή, που οι κάτοικοι πλέον αντιλαμβάνονται το φεγγάρι μόνο σαν έναν δίσκο στον ουρανό."

...αυτή η φράση σου μου θύμισε ένα κείμενο που είχα αναρτήσει, που έγραφα ακριβώς αυτό το παράπονο..

"Σπίτια κλουβιά, ο ουρανός κρυμμένος.. Αν σηκώσεις ψηλά το βλέμμα, μόλις που βλέπεις τον ουρανό..
Το βράδυ δε θα δεις τα αστέρια, είναι και αυτά κρυμμένα…
Η αρχιτεκτονική που καθιέρωσαν οι παλαιότερες γενεές κατακρεούργησε την πόλη.., συντελώντας στη μηδενικότητα της ποιότητας της ζωής της.."

..και οι δικοί μου γονείς με τη πρώτη ευκαιρία "φεύγουν" όσο πιο μακρυά μπορούν..όπως το αναφέρεις..Αυτή είναι η πόλη μας..Αν δεν σε ενδιαφέρει τα περί πολιτιστικών, δε βρίσκω κάτι να σε κρατήσει εδώ.

Να είσαι καλά, φιλάκια.

nikiplos είπε...

Adamantia, καλησπέρα... δυστυχώς για όλους μας οι πόλεις αλλάζουν ερήμην μας... και εντάξει ο εκσυγχρονισμός... κάποιοι κατάπτυστοι νόμοι ισχύουν ακόμη, και κάποιοι άθλιοι είναι και καινούριοι. νόμοι που δίνουν "παράθυρα" σε κάποιους να θησαυρίσουν εις βάρος του συνόλου...

nikiplos είπε...

Ilive2loveme, πόσο δίκιο έχεις... ξέρεις το στρίμωγμα, των ανθρώπων, στριμώχνει τις συνειδήσεις και κατά συνέπεια τις ψυχές... Στην Αθήνα οι μισθοί δεν φθάνουν... τρέχουν όλοι πίσω από τις τράπεζες με κάρτες... στενεύουν οι ορίζοντές τους, κι ύστερα τα κλουβιά διαμερίσματα τους φαίνονται επιτυχία... Ακόμη χειρότερα, οι ελεύθεροι χώροι, η άπλα κλπ φαίνονται ως πολυτέλεια... Το στοιχειώδες γίνεται πολυτελές... μα με τόσο κοντούς ορίζοντες, πως να ονειρευτούμε?

nikiplos είπε...

Fegia bonjour mon ami ! Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια... Εκεί στον Άγιο Αιμιλιανό στο λόφο Σκουζέ, έχω πολλές παιδικές αναμνήσεις... Έμενε ένας θείος μου σε μια μονοκατοικία... Νομίζω είναι το μόνο μέρος που υπάρχουν ακόμη μονοκατοικίες... Στην Ακαδημία Πλάτωνος ήταν το Πατρικό της Μητέρας μου... εκεί στο 60 γκρεμίστηκαν τα προσφυγικά... Νομίζω μάλιστα πως ήταν από τις πρώτες περιοχές που χτίστηκαν... Στο Περιστέρι, θα ήσουν τυχερός γιατί χτίστηκε τελευταία τέλη 70 αρχές 80...

donk, A la recherche des mémoires...

nikiplos είπε...

Αγαπητή, Nefeli καλημέρα... Η ιστορία απλά ήταν μέσα σε κώδικες της εποχής... Μάλλον τον είχε στενοχωρήσει κιόλας γιατί πέθανε ο προ-προ πάππος μου σε νέα σχετικά ηλικία... Ο παππούς μου που μου διηγιόταν και την ιστορία, μου είχε πεί ότι είχε χρέος να πράξει έτσι ο παππούς του... Θα ήταν ντροπιασμένος στους χωριανούς του... Δεν θα μπορούσε να στεριώσει η οικογένειά του από τη «ντροπή»... Αντίθετα με το που το έπραξε, όλα ήταν «εντάξει». Φαντάζομαι οι υπόλοιποι που είχαν αδερφές, θα ήταν ευτυχισμένοι («προς γνώση και συμμόρφωση»). Τώρα όσο για τις κακόμοιρες τις αδερφές, ή τους ανυποψίαστους γαμβρούς-θύματα, τι να πω... Οι πρώτες από υποψήφιες νύμφες γίνονταν χήρες και οι δεύτεροι μακαρίτες... Αν σήμερα αυτά φαντάζουν γραφικά ή αστεία, υποψιάζομαι ότι εκείνη την εποχή θα ήταν ύψιστο καθήκον... Περιττό βέβαια να πούμε ότι μάλλον πρέπει να συζητούσαν το περιστατικό στην ευρύτερη περιοχή για δεκαετίες...
Σίγουρα οι αναμνήσεις των παιδικών χρόνων είναι βαθειά στεριωμένες μέσα μας στην καρδιά μας...
Την καλημέρα μου και πολλά φιλιά!!!!

nikiplos είπε...

Πολύ ωραίο το απόσπασμα roadartist… στα αλήθεια… κρύβει και κάποια απόγνωση… την ίδια που νιώθω κι εγώ μερικές φορές που κινούμαι σε χώρους της Αθήνας που κάποτε μου ήταν οικείοι… Κάποιοι θα νομίσουν ότι έχουμε την τάση να εξωραΐζουμε τις εικόνες της παιδικής μας ηλικίας… δεν είναι έτσι όμως… Τα παιδιά της Δύσης σε περιοχές που χάλασαν πολύ πριν από εμάς, σήμερα είναι δύο ειδών…. Εκείνα που μεγαλώνουν σε φτωχές γειτονιές και στα εφηβικά τους χρόνια κιόλας οπλοφορούν και επιδεικνύουν βίαιη συμπεριφορά, κι εκείνα που μεγαλώνουν σε προστατευμένο περιβάλλον, και όσο η προστασία διαρκεί, έχειν καλώς… όταν αρθεί για τους όποιους λόγους, τότε βυθίζονται μέσα στην κατάθλιψη…
Όπως και να χει ευτυχώς που υπάρχουν ακόμη οι οικισμοί που χτίστηκαν τότε που δεν υπήρχαν λέξεις όπως «πολεοδομία» κλπ. Και αυτοί που έχουν απομείνει σήμερα είναι το μόνο όμορφο που ακόμα (με νύχια και με δόντια) κρατιέται…

Φιλιά νυχτερινά

Μαργαρίτα είπε...

Καλά έχω μείνει!!!
Να λοιπόν που γινόντουσαν στ' αλήθεια σκοτωμοί για την τιμή της αδελφής... ο καημένος ο προπροπάππους, πήρε το κρίμα στο λαιμό του... πάντως βρίσκω τη σκέψη του να χτίσει Εκκλησία πολύ καλοπροαίρετη και ελπίζω να βρήκε ανάπαυση η ψυχούλα του...
Τι έχεις να θυμάσαι κι εσύ φίλε μου!! Κράτα τον ήχο της θάλασσας και τα αυγουστιάτικα φεγγάρια στην καρδιά σου.. εκεί κανείς δεν πρόκειται να στα πειράξει!!

Πολλά φιλιά και
Καλό σου απόγευμα***

ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ είπε...

Πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία απο πολύ όμορφες ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ εποχές..!Μακάρι να μπορούσα να ζήσω έστω και λίγο τότε!
Καλό Σ/Κ nikiple.

nikiplos είπε...

Μαργαρίτα, ο προπροπάπους μου απλά έκανε αυτό που επέβαλε η ηθική της εποχής εκείνης και τίποτε άλλο... άσε που ήταν και λιγάκι... τυχερός γιατί θα μπορούσε η έκβαση να έχει άλλο αποτέλεσμα... Αντιθέτως αν δεν το έπραττε και αντιμετώπιζε στωϊκά τα πράγματα, ολόκληρο το χωριό του θα τον χλεύαζε και τα αδέρφια του θα τον υποτιμούσαν... Για αυτόν ήταν κάτι σαν υπέρτατο χρέος... Ο παρ' ολίγον γαμβρός και μακαρίτης ήταν λένε φίλος του, για αυτό και η διορία που του είχε δώσει... Τι να το κάνεις...

όσο για τη γειτονιά, καλύτερα ας μην το συζητήσω... δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψω το σκηνικό της παιδικής μου ηλικίας... Ακόμη και σήμερα που με πολλά από αυτά τα παιδιά έχουμε χαθεί για πάνω από 25 ή 30 χρόνια, υπάρχει μια υποβόσκουσα αγάπη μεταξύ μας... αθάνατη αν με εννοείς... συχνά έτρωγα στα σπίτια τους, και αυτά έτρωγαν στο δικό μου... οι πόρτες των σπιτιών τότε ήταν φυσικά ξεκλείδωτες και ανοικτές... είναι πρώτα από όλα ακριβές αναμνήσεις Μαργαριτούλα....

φιλιά!

nikiplos είπε...

Φίλε νικο, πατρίδα είναι η παιδική ηλικία... για όλους υπάρχουν παρόμοιες εμπειρίες...

Μόνο που είναι πολύ σημαντικό παιδιά να παίζουν ... Κρυφτό, κυνηγητό κλπ...
Δεν είναι ότι δεν υπάρχουν οι γειτονιές και η αθωότητα... αυτά ούτε τότε υπήρχαν... Εκείνο που είναι σημαντικό και αξεπέραστο κατά τη γνώμη μου, είναι απέραντη αίσθηση της ελευθερίας που είχαμε... Η ελευθερία που παράγει ο χώρος που είναι φιλικός προς το χρήστη... που μπορεί να κάνει αυθόρμητα, ποδήλατο, να τρέξει να παίξει και κυρίως να φανταστεί...

όλα εκείνα που σήμερα με στενοχωρούν όταν αντικρύζω παιδιά σε μπαλκόνια, ή μόνο με τους γονείς τους... ή στις καταθλιπτικές παιδικές χαρές ανάμεσα στα τσιμέντα τις κόρνες και το καυσαέριο...

Άνεμος είπε...

Καλησπέρα Νικίπλε!
Είναι εντυπωσιακό το πόσες πληροφορίες έχεις για το παρελθόν. Εγώ δε μπόρεσα ποτέ να μαζέψω τόσες πολλές.

Η πιο μελαγχολική παρατήρηση που έχω κάνει ποτέ είναι πως οι σχέσεις των ανθρώπων που έζησαν σε τόπους που άλλαξαν όψη, είναι διαφορετικές ή και ανύπαρκτες. Λες και η μονόδρομη αλλαγή της όψης ενός περιβάλλοντος επηρεάζει τις ανθρώπινες σχέσεις όσων ζωντάνευαν το περιβάλλον αυτό ανεπιστρεπτί.

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

Nikiple,καλησπερα φιλε. Ολα οσα με τον υπεροχο,μοναδικο τροπο περιγραφεις ,ειναι η μαγια'που ζημωσε την ψυχη μας και διαμορφωσε τον ψυχισμο μας. Αυτα προσπαθω να δωσω στον μικρο μου Αλεξανδρο και διαλεξαμε για τοπο μας ενα μικρο χωριο της ορεινης Χαλκιδικης. Να εχει η ζωη του αναμνησεις πλασμενες απο χωμα και παιχνιδι. Απο περιπετεια στην φυση και οχι απο πλαστικους παιδοτοπους. Ποσο δικιο εχεις σε αυτες σου τις αναφορες.Σου ευχομαι μια ομορφη Κυριακη να αφησει το σημαδι της στην ζωη σου. Την αγαπη μου.

nikiplos είπε...

καλησπέρα φίλε anemos! Απλά "οι έσχατοι έσονται πρώτοι"... Για αστεία το είπα απλά ένας κυνηγημένος χωριάτης, έτυχε να εποικήσει μια ολόκληρη πόλη σήμερα... Σε αυτό καθόλου δεν φταίει ο ίδιος... Η ιστορική πραγματικότητα της Ελλάδας είναι υπαίτια... είτε μας αρέσει είτε όχι... Μετά το 60 υπήρξε μαζική είσοδος των κατοίκων στις πόλεις, η λεγόμενη "αστυφυλία". Απέδωσε μια υδροκέφαλη τριτοκοσμική πρωτεύουσα χωρίς σημαντική ποιότητα ζωής για τους κατοίκους της...
Όταν ήμουν παιδί η γειτονιά ήταν φτωχή... Δεν ξέρω αν πρόλαβες τη φτώχια στην Ελλάδα... παιδιά με μπαλωμένα παντελόνια... εκατοντάδες, η πλειοψηφία στα σχολεία...
Κι όμως μες τη φτώχια της η γειτονιά εκείνη προσέφερε σε μένα πολύ περισσότερα από όσα μπορεί σήμερα που οι κάτοικοι είναι περισσότεροι και κατά πολύ πλουσιότεροι. Τα παιδιά τους ασφυκτιούν στα μπαλκόνια, ενώ μόνιμη επωδός η τηλεόραση... να εκπέμπει στη διαπασών ατάκες και τσιρίδες... Με τίποτε δεν μπορούν στα παιδιά να προσφέρουν εκείνα που τότε απλόχερα προσφέρθηκαν σε μένα οι τεχνητοί παιδότοποι... Άσε που τα περισσότερα παιδιά, οι γονέίς τους τα ξεφορτώνονται με ένα πλέυ στέισον...

nikiplos είπε...

Φίλε epikure, πιστεύω ότι έπραξες σωστά... Το παιδί πρέπει να μάθει να παίζει... μεγαλώνει πιο σωστά... Και στις πόλεις τα παιδιά μεγαλώνουν σωστά... όχι τις Ελληνικές όμως... αυτές τις χαλάσαμε ανεπιστρεπτί... Δυστυχώς είτε μας αρέσει είτε όχι, αυτή είναι η αλήθεια... Στις ΗΠΑ που είχαν ανάλογα προβλήματα στις μεγαλουπόλεις ενεργό κομμάτι του πληθυσμού, είναι οι ανύπαντροι, ή οι από πρόθεση εργένηδες... Όταν κάνουν οικογένειες κάνουν downshipping δηλαδή αφήνουν τις καρριέρες τους για ευτελέστερα επαγγέλματα σε μικρές ήσυχες πόλεις... για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους... τόσο μεγάλο ήταν το ρεύμα, που πρόσφατα οι πολυεθνικές αποφάσισαν, πριν δημιουργήσουν γυμναστήρια (σικ) ή γκουρμέ ρεστωράν στους γυάλινους πύργους τους να δημιουργήσουν παιδότοπους...

nick είπε...

staurako, polu xairomai pou sou aresei to blogging :) long time my friend long time : www.blogscope.net :)

Ανώνυμος είπε...

φίλε nikiple, διάβασα με προσοχή ολόκληρη την ιστορία σου.. εντυπωσιάστηκα και συγκινήθηκα για όλα αυτά που θυμάσαι απο διηγήσεις και απο δικά σου βιώματα.. Ενιωσα και άσχημα γιατί συνειδητοποίησα ότι εγώ ελάχιστα γνωρίζω απο την ιστορία της οικογένειάς μου και φυσικά ακόμα πιο ελάχιστα θα γνωρίσουν τα παιδιά μου και είναι κρίμα.. σκέφτομαι πόσο όμορφο και ωφέλιμο θα ήταν να υπήρχε ένα ημερολόγιο σε κάθε οικογένεια που να περνάει και να συμπληρώνεται απο γενιά σε γενιά και να κρατάει τις μνήμες ζωντανές..
μπράβο σου ειλικρινά γιαυτήν την καταγραφή..

Artanis είπε...

Καλημέρα Νικιπλέ μου...

Ανώνυμος είπε...

Φίλε Nikiplos μου άρεσε αυτή η οικογενειακή σου ιστορία, έχει δίκαιο η Anastasia σενάριο Ελληνικής ταινίας.
Σήμερα πέρασα από την Αγίου Αλεξάνδρου του Παλαιού Φαλήρου, ψάχνοντας να βρω το service της Nikon. Στον δρόμο αυτό έμενα μέχρι το 1946 και μετά επιστρέψαμε στο σπίτι μας στο Ελληνικό. Είχα να περάσω από τότε και δεν σου κρύβω ότι έπαθα σοκ. Δεν φανταζόμουνα αυτόν τον ωραίο δρόμο με τα ωραία χαμηλά σπίτια ότι θα τον κατέστρεφαν σε αυτό το σημείο με τις ανούσιες πολυκατοικίες. Εκεί που έμενα (μια κουκλίστικη μονοκατοικία) υπάρχει ένα έκτρωμα πολυκατοικίας, το ίδιο και πιο κάτω το σπίτι της Βέρας Ζαβιτσιάνου και αυτό πολυκατοικία. Το μόνο σημείο που έμεινε όπως ήταν απέναντι από το σπίτι μου, το μπακάλικο του Μανταλονάκη (ένα διώροφο, σπίτι επάνω και μαγαζί από κάτω). Τώρα είναι μαγαζί που πουλάει ξηρούς καρπούς, ίσως να ανήκει ακόμα στην ίδια οικογένεια . Σταμάτησα για λίγο για να μπω μέσα αλλά δεν τόλμησα, δεν είχα το θάρρος. Βλέπεις με την μικρή του κόρη ήμουν ερωτευμένος και δεν ήξερα τι θα έβλεπα, προτίμησα να μείνω με τις αναμνήσεις.
Να είσαι καλά Nikiplos και να γράφεις τέτοιες ωραίες ιστορίες. gskastro

nikiplos είπε...

File nick kalws hr8es!!! Long time indeed... kai ayto einai poy me synepairnei perissotero... aspasmous apo to Ispaniko edafos soy stelnw kai na prosexeis!!!

nikiplos είπε...

σταγόνα buennas dias. Den einai h oikogeneiakh istoria toso shmantikh... Allwste oloi aytoi oi an8rwpoi poy htan prwtagwnistes den ekanan tipote perissotero para ayto poy pisteyan o ka8enas ws or8otero...

Nomizw pws prepei na anazhthsoyme thn alh8eia ston topo poy filoksenei emas toys an8rwpous... Ksereis perissotero yparxei ena keno ka8ws oi topoi allazoyn... Or8a allazoyn... 8a mporoysan vevaia na allazoyn pros to kalytero ki oxi pros to xeirotero, alla ksereis ayto einai polles fores panw apo tis dikes mas dynameis...

Filia!

nikiplos είπε...

Φίλε gskastro , Patrida einai h paidikh hlikia... ekei poy prwtokanamw ta deila vhmata mas sthn ammo... kai enas lampros hlios mas fwtize... Agnowntas thn ennoia toy xronoy... To paidi otan einai paidi, prospa8ei na dei mesa apo ta dika toy matia... (Giati eimai egw ki oxi esy?) Kai oi topoi poy to filoksenoyn ekei poy arxizei na prwto8ymatai kinhseis kai eikones einai o topos ki o xronos toy... poy arxizoyn na grafoyn se ena tabula raza. Emeis apla yparxoyme ekei...

Na ais8anesai poly tyxero ton eayto soy, poy aksiw8hke enan toso omorfo topo... Kserw einai dyskolo na to andekseis... Ma einai kai toso dynato kai alh8ino... kai ksereis thn epomenh fora na pas... na agorasei kati... na deis toys an8rwpous, osous menoyn akomh ekei... Mhn anhsyxeis... o xronos poy ta exei allaksei ola 8a einai ekei symmaxos soy gia na dikaiwsei to twrino soy egw...
filia!

nikiplos είπε...

Αrtanis. καλημέρα... Γύρισα πίσω στην Έδρα μου... Δυστυχώς δεν υπήρχε internet και η δυνατότητα ανάγνωσης σελίδων μέσω Ισπανικού φυλλομετρητή... Χαιρετώ λοιπόν και εγώ ύστερα της επανόδου μου...

Σε φιλώ