Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2008

Παιχνίδι συγκινήσεων και όχι μόνο...

Η καλή φίλη Roadartist με καλεσε να συμμετάσχω σε ένα παιχνίδι για να αναρτήσω ένα βίντεο συγκινήσεων... Χωρίς σκέψη μου ήρθε αμέσως η συγκεκριμένη σκηνή του βίντεο από την ταινία «Ο Μεγάλος Λεμπόφσκι». Είναι η σκηνή της κηδείας... Δεν θα εξηγήσω το λόγο, όπως απαιτεί το παιχνίδι, όμως να πω μόνο ότι δυσκολεύτηκα να βρω το λινκ. Φαίνεται πολλοί ανόητοι και αρκετά μεγάλα συμφέροντα νεοθρησκων, έχουν κατορθώσει να εξαφανίσουν από το διαδίκτυο το λινκ, που κάποτε στο έφερνε αμέσως... Χωρίς να φλυαρώ άλλο στέλνω το url . Αξίζει τον κόπο να το δείτε... Ευχαριστώ για την πρόσκληση...

Οποιος εκ της αριστερής στήλη επιθυμεί να συμμετάσχει, τον καλώ εγώ επίσημα...

Το URL: The Big Lebowski, Scattering Donny’s ashes

Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2008

Criste marine…




Κρίταμο είμαι κι αρμενίζω
καράβι ακυβέρνητο
θάλλω στο γρανιτένιο γκρίζο
με δάκρυ κι αρμυρό νερό
Το άγριο πέλαγο και τα έρημα ακρογιάλια αντικρίζω
αμάραντο, άσπιλο κι αμόλυντο…



Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου 2008

…Η κόρη του Διονύσου…

Ταξίδευα με το αεροπλάνο για την Αθήνα που είχε ήδη αρχίσει να πυρώνει από τον διαπεραστικό θερινό ήλιο, που στο λεκανοπέδιο, σκάει απρόσκοπτα στα γυμνά τσιμέντα της… Στο Παρίσι, αντίθετα είχε ένα ελαφρό ψιλόβροχο και ολίγον από ψύχρα κάτι που απαιτούσε αναμφισβήτητα πανωφόρι… Προς έκπληξή μου στην επί του παραθύρου αριστερή θέση του αεροπλάνου, μια γνωστή μου Ελληνίδα… Πιάσαμε αμέσως τη συζήτηση και σύντομα αναπτύξαμε εκείνη την οικειότητα που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους στο εξωτερικό… Η εκ δεξιών μου θέση ήταν αδειανή…

Το ρολόι μου έδειξε την ώρα της απογείωσης, χαρακτηριστική, για την Ολυμπιακή, ότι έστω και για γούρι δεν μπορεί, κάνα 20λεπτο θα το φάμε… Τότε ακριβώς ήρθε μια κοπέλα ντυμένη σπορ εκδρομικά, κάπως συντηρητικά για το σώμα της μελαχρινή και ψιλόλιγνη… Το μαλλί της ήταν κάπως παλαιομοδίτικο και φουντωτό, ενώ το δέρμα της κάτασπρο… μετά την τυπική χαιρετούρα που μου έδωσε σε εμένα και την φίλη μου, βολεύτηκε στο κάθισμά της…

Το μπόινγκ σήκωσε με δύναμη το ρύγχος του για να ανέβει ψηλά, γρήγορα, καθώς υπήρχε χαμηλή νέφωση… Ξαφνικά πρόβαλλε ο ήλιος και εμένα με πλημμύρισε μεγάλη αισιοδοξία, αφού ο ήλιος με προϋπαντούσε από εδώ και για την Ελλάδα είχαμε πάνω από 3 ώρες ταξίδι. Εγώ συνέχισα την συζήτηση με την εξ αριστερών γνωστή μου…

… Η εκ δεξιών μου κοπέλα με ρώτησε στα Γαλλικά αν θα φάμε κάτι κατά τη διάρκεια της πτήσης, και εγώ της απάντησα πως πράγματι θα τρώγαμε αργότερα. Τόσο ευτυχισμένος ήμουν που εκθείασα και το γεύμα της Ολυμπιακής πριν το δω… Τότε η κοπέλα άρχισε να μιλάει γρήγορα με ένα κάπως περίεργο αξάν, με αποτέλεσμα να μην πιάνω λέξη με τα φρικτά Γαλλικά μου… Της πρότεινα να μιλήσει πιο αργά ή να γυρίσουμε στην Αγγλική, πράγμα σχεδόν αποθαρρυντικό για μια Γαλλίδα και αναμφισβήτητα ο καλύτερος τρόπος αν θέλεις να σου κόψει στεγνά την όποια συζήτηση.

Προς μεγάλη μου έκπληξη όμως η κοπέλα έκανε σουίτς σε άπταιστη Αγγλική, που μπορώ να πω ότι από τη δική μου τουλάχιστον ήταν μακράν καλύτερη… Η εξ αριστερών συνοδός μου κάπως πειραγμένη στην αρχή για αυτήν την ανεπάντεχη εξέλιξη, όμως στη συνέχεια η Γαλλίδα κέρδισε και αυτήν και έτσι προς μεγάλη μου έκπληξη ξεκίνησε ένα ταξίδι με συζήτηση – όαση για μένα αφού ήταν ώριμη και φιλοσοφημένη κοπέλα με ένα αρκετά χαμηλών τόνων ύφος.

Κρατούσε στα χέρια της για το ταξίδι, ένα περιοδικό με τίτλο philosophers και ήταν επιχειρηματίας στο εξωτερικό, κάτι που ερμήνευε τα άπταιστα αγγλικά της. Ήταν πολύ μορφωμένη, άριστος συζητητής και είχε μια λανθάνουσα θλίψη στο βλέμμα της… Από την άλλη σου έδινε την εντύπωση μιας πολύ δυνατής γυναίκας με τεράστια διάθεση για να κερδίσει τη ζωή της… Η συζήτηση πήγε κι έμεινε γύρω από το κρασί… Της περιέγραψα πόσο άσχετος ήμουν αλλά πόσο μου άρεσε… Τις προσπάθειές μου εδώ και χρόνια να μάθω τις γεύσεις, τις ποικιλίες… Ήταν μέσα στις επιχειρηματικές δραστηριότητές της και μας έδωσε αρκετές πληροφορίες για τον αγαπημένο μου οίνο… Τόσο από ποικιλίες, όσο και από το μάρκετινγκ που ευθύνεται για το γεγονός ότι μια φιάλη αξίας 3 ευρώ, φθάνει στο σούπερ μάρκετ να πωλείται 15 ή και 20 ευρώ καμιά φορά…

…Επίσης ήταν φυσιολογικό να μιλήσουμε για τους εαυτούς μας…τους αποδομήσαμε και γυμνώσαμε άφοβα ο καθένας μας ενώπιων των άλλων… είπαμε για τα σχέδια που έχουμε για το μέλλον… Η Ελληνίδα φίλη μου βγήκε πρακτικό μυαλό, ενώ εμένα με αποκάλεσε κάπως ονειροπόλο (dreamer), κάτι που ομολογώ ότι δεν μου πολυάρεσε… Στα επιχειρηματικά θέματα τη θαύμασα γιατί ήταν σατανάς, πολύ δραστήρια και ότι είχε στήσει το είχε κάνει με άπειρο προσωπικό κόστος αφού έμενε σε μια χώρα που δεν υπάρχει η λέξη «επιδότηση»... Είπαμε για πολλά ακόμη… Κάποια στιγμή κουρασμένοι αποφασίσαμε να γλαρώσουμε λίγο…

Ξαφνικά με σκουντάει και μου λέει: «Ιζαμπέλ»… Τόση ώρα απορροφημένοι από τη συζήτηση δεν είχαμε συστηθεί… με ρώτησε που είναι ο Άθως… Εκείνη τη στιγμή το αεροσκάφος έκανε στροφή πάνω ακριβώς από την Κασσάνδρα και φάνηκε στα αριστερά μας ο Άθως και της τον έδειξα… μείναμε άφωνοι… ένας Γάλλος φιλόσοφος που διάβαζε στο περιοδικό της είχε βαφτιστεί ορθόδοξος και είχε επισκεφθεί τον Άθω και το έγραφε το άρθρο… Και αυτή το διάβαζε την ώρα ακριβώς που περνούσαμε από πάνω… Και να σκεφτείτε ότι η διαδρομή αυτή δεν είναι συνηθισμένη για τα αεροσκάφη που έρχονται από την Ευρώπη, πρέπει να έχει φοβερές αναταράξεις η Κέρκυρα για να πάνε από τον αεροδιάδρομο της Σαλονίκης…

Το σκάφος βρόντηξε τις ρόδες του στο διάδρομο προσγείωσης του Ελ. Βενιζέλος… Η Ιζαμπέλ, θα πήγαινε να σε κάποιους φίλους της Έλληνες κάπου στη Δυτική Ελλάδα… Μου ζήτησε μια χάρη… Τους είχε αγοράσει ένα πολύ καλό Γαλλικό κρασί για δώρο, αλλά είχε αλλάξει γνώμη στην πτήση και ήθελε πολύ να το δώσει σε εμένα… Της είπα βέβαια ότι κάτι τέτοιο ενδεχομένως ήταν απόφαση ενθουσιασμού και δεν ήταν σωστό αφού το δώρο θα έπρεπε να πάει στους ανθρώπους που αρχικά προοριζόταν… Μου είπε ότι δεν υπήρχε τέτοια περίπτωση και άνοιξε τη βαλίτσα της σκορπίζοντας με ενθουσιασμό τα πράγματά της έξω και έβγαλε ένα μπουκάλι σε περίεργη αλλά καλή συσκευασία και μου το έδωσε… χαιρετηθήκαμε…

Παρατήρησα το μπουκάλι… ήταν αναμφισβήτητα σπάνιο, αφού ήταν μικρής παραγωγής κάποιου σατώ σε κάποια περιοχή του Μπορντώ. Μαζί με κάποια άλλα που είχα αγοράσει από το αεροδρόμιο τα απόθεσα στο σπίτι μου… Είπα της μητέρας μου πως το κρασί αυτό ήταν δώρο και πολύ καλής ποιότητας και να μην το ανοίξει σε καμιά περίπτωση…

Ένα βράδυ ήρθαν κάποιοι φίλοι εκλεκτοί και πήγα να βρω το κρασί… πουθενά… ρώτησα τη μητέρα μου και μου είπε ότι το «καλό» το είχε εκεί απείραχτο, είχε ανοίξει όμως και είχε βάλει στο φαγητό ένα από τα άλλα που είχα φέρει… Έτρεξα στο ψυγείο και το δώρο της Ιζαμπέλ, ήταν μισοάδειο χαραμισμένο στην παρασκευή ενός μετρίου γεύματος… Δεν εκνευρίστηκα, αλλά έβγαλα αυτό που είχε μείνει και το σέρβιρα σε καλά ποτήρια… Εξαχνωθήκαμε από το άρωμά του και τη γεύση του η οποία ακόμη δε λέει να φύγει από τα χείλη μου… όταν σώθηκε αυτό που είχε απομείνει, οι υπόλοιπες μπουκάλες, που σημειωτέον η φθηνότερη είχε 40 ευρώ, δεν μας έλεγαν πολλά… Έβαλα νευρικά γέλια και σκέφτηκα την Ιζαμπέλ, αλλά και την περιπέτεια του πιο ωραίου κρασιού που έχω πιεί ποτέ που καθαγιάστηκε πάνω από τον Άθω πριν φθάσει στα ταπεινά μου ποτήρια… ...

(και στη χύτρα της μητρός μου…)

Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2008

Η ψυχή του Ian Hibell …

...Στο πολύ αγαπητό μπλογκ ούτε ένα βήμα πίσω διάβασα αυτήν την είδηση με παραπομπή στο βήμα , που με έβγαλε από τα ρούχα μου…

... …Γύρισε με το ποδήλατο ολόκληρο τον πλανήτη. Διέσχισε ζούγκλες και άγριους ποταμούς. Ξέφυγε από ελέφαντες, λιοντάρια και ένοπλους ληστές. Εκανε όμως ένα λάθος. Ηρθε να κάνει ποδήλατο στην Ελλάδα. Και κατέληξε στο ΚΑΤ, νεκρός. Ο λόγος για τον Ιαν Χίμπελ , που έκανε το μοιραίο σφάλμα να... κάνει ποδήλατο στην Εθνική οδό Αθηνών- Λαμίας, όπου βρήκε τραγικό θάνατο όταν τον χτύπησε και τον εγκατέλειψε οδηγός που έκανε «κόντρες» με άλλο αυτοκίνητο…

...Δεν παίζει και σπουδαίο ρόλο η είδηση που μπορεί να είναι και κάπως συναισθηματικά φορτική, αφού με τόσες χιλιάδες θύματα το χρόνο, δεν μπορεί όλο και κάποιον δικό μας θα έχουμε όλοι μας θρηνήσει… Εγώ τυπικός Έλλην φανταζόμουν το πρόβλημα αυτό πολύ μακρινό μου, έως ότου έχασα δύο πρώτα ξαδέλφια 30 και 40 ετών αντίστοιχα βορά στην αδιαφορία μας και στην κατάσταση του οδικού δικτύου που διαμορφώνεται έτσι από τους οδηγούς, την πολιτεία και την παντελή έλλειψη αστυνόμευσης… Το πρόβλημα δεν εδράζεται στη στατιστική πιθανότητα ενός ατυχήματος, αφού η απύθμενη ανοησία μας σε συνδυασμό με την αδιαφορία αλλά και την ανυπαρξία της Τροχαίας έχει μετατρέψει τους Ελληνικούς Δρόμους στο πιο επικίνδυνο μέρος της Ευρώπης…

...Δύο ανόητοι έκαναν κόντρα σε έναν ήδη επιβαρυμένο δρόμο… λέει η επίσημη είδηση… Αυτό αν μη τη άλλο είναι ύβρη στα εκκλησάκια. Είναι ύβρη στα χιλιάδες θύματα που έχουν αφήσει την τελευταία τους πνοή σε εκείνον το δρόμο…Η τροχαία που θα ‘πρεπε να μετονομαστεί σε σώμα φαντασμάτων, φυσικά ανύπαρκτη…

...… και έλα μωρέ δεν βαριέσαι… Το νέο δόγμα του έλληνα περιγράφεται ακριβώς στα λόγια του Ρασούλη: «μακριά από τον κώλο μου κι όπου θέλει ας είναι». Δεν είναι κάποιοι άλλοι αυτοί που οδηγούν έτσι… εμείς είμαστε… και μετά τα ρίχνουμε στους δρόμους «πάντα οι άλλοι φταίνε»… Πέρα από την εκτόνωσή μας στο τιμόνι, η τροχαία ενδύεται τα ράσα: «Τώρα στις γιορτές οι οδηγοί να προσέχουν να μην πίνουν, να μην τρέχουν και να φοράνε ζώνη». Κάτι που θα έλεγε και ο παπάς της ενορίας μας… αλλά σίγουρα όχι η Τροχαία στις Ευρωπαϊκές χώρες…

...… Δεν ξέρω ακριβώς γιατί αλλά κάπου με θλίβει πολύ το συγκεκριμένο γεγονός… η Ελλάδα έπρεπε να είναι η κατεξοχήν χώρα της ανοχής, της γαλήνης, ηρεμίας και χαμογελαστών ανθρώπων ολιγαρκών που με το γνωστό μεσογειακό ράθυμο τρόπο τους επιβιώνουν… Ένας τόπος φιλικός για τον ταξιδιώτη και τον ξένο δλδ. Αντ’ αυτού είμαστε εχθρικοί ακόμη και προς εμάς τους ίδιους… Νιώθω σαν να με επισκέφθηκε ένας φίλος στο σπίτι, να έλειπα και οι δικοί μου να τον έβρισαν… κάπως έτσι…

...Roadrage είναι ο τίτλος που αποδίδουν οι μελετητές στο θυμό που αποκτούν στη συμπεριφορά τους οι οδηγοί στους δρόμους… Το να οδηγείς πίσω από όχημα σε πολύ κοντινή απόσταση πιέζοντάς τον να πάει πιο γρήγορα, λέγεται tailgating… Στην Ευρώπη και τα δύο είναι ικανά να σε οδηγήσουν στην κλούβα της τροχαίας σε κάποιον Εθνικό δρόμο… Στις ΗΠΑ έχουν 1000 θύματα κατ' έτος από πυροβολισμούς μεταξύ των οδηγών... Επίσης στην Ευρωπαϊκή Ένωση εκτός της Ελλάδας ζουν περίπου μισό εκατομμύριο Έλληνες. οδηγούν σαν ...Παναγίες... άρα μάλλον δεν ευθύνονται τα γονίδια αλλά κάτι άλλο…

...Κάθε δέκα χρόνια χάνουμε 10000 περίπου θύματα… Πέρα από αυτό το χρυσό μετάλλιο, παίρνουμε και πολλά άλλα. Μεταξύ αυτών των θυμάτων πάνω από το 60% είναι νέοι με μέσο όρο τα 27 έτη… Είμαστε οι πρώτοι στην ΕΕ χωρίς δεύτερο ούτε τρίτο, στις παρασύρσεις πεζών από οχήματα… που συνήθως τους αφήνουν ανάπηρους ή νεκρούς… κάποτε είχα πάει για μια δουλειά στο νοσοκομείο των Αγίων Αναργύρων στην Ανατολική Αττική… εκεί έχει μια κλινική για ανάταξη τραυματιών… Είδα κορίτσια 19 ετών σαν τα κρύα τα νερά με ένα πόδι κομμένο από τη ρίζα, αγόρια χωρίς πόδια, ανθρώπους χωρίς χέρια… Ξαναγύρισα ένα φλας μπακ, εκεί στις αρχές της δεκαετίας του 70 που ζούσαν ακόμη και κυκλοφορούσαν (μπορούσαν τότε) οι ανάπηροι από τον πόλεμο του 40…

...Το χειρότερο όλων δεν είναι ότι συμβαίνει… το χειρότερο είναι ο στρουθοκαμηλισμός μας και η αδιαφορία μας… Κανένα κόμμα που διεκδικεί εξουσία στο πρόγραμμά του δεν έχει βάλει τη μείωση των νεκρών στην άσφαλτο, πράγμα που σημαίνει ότι δεν είναι «πιασάρικο» θέμα… εκεί ακριβώς είναι το πρόβλημα, και πουθενά αλλού…

...ΥΓ> όσοι ενδιαφέρεστε για τον Ίαν μπορείτε να δείτε εδώ: IAN

Τετάρτη 3 Σεπτεμβρίου 2008

Λιτανεία...

... Και όλοι μαζί, θαμπώθηκαν κάτω από το κάλεσμα ενός κοντακιανού μαυριδερού με ξυρισμένους κρόταφους... Αυτός που αρμάτωσε τους κλέφτες, ζητιάνους και παρίες και τους έκανε να πιστέψουν πως ναι πρέπει να έχουν κι αυτοί πατρίδα... Ο τόπος άγονος, "κλειστός, ούτε πηγάδια ούτε πηγές, μονάχα λίγες στέρνες άδειες κι αυτές"... Τα ζαρωμένα λιόδεντρα, η πικροδάφνη και ο άρκευθος, τα σπίτια τους... Και τα αγρίμια οι σύντροφοί τους...

... κι έστησαν χωμάτινες πολιτείες, κι έκαμναν τόπο καστρόκλειστο... μα αλλοπαρμένοι και τρελλοί τον είπαν Πατρίδα και άνθισε μέσα στο καταχείμωνο... κι έδεσαν τα μαντήλια τους κόμπο... ποτέ ξανά...

... και κύλισε το ροδάνι του χρόνου και τό φερε πότε το καλό και πότε το κακό να ξανανταμώσουν τα αδέρφια ύστερα από τόσα χρόνια... και μες τη Βαβυλωνία αυτοί εις πείσμα όλων έστησαν το τσαρδί τους... πήγαν στον επιτάφιο... άναψαν κερί προσκύνησαν τον Εσταυρωμένο και έφαγαν τον ξερό άρτο κάτω από το λιοπύρι στις ελιές... μεθυσμένοι από τη γλύκα του να έχει κανείς Πατρίδα...

... Από τα μπουγάζια της Πόλης ο αέρας μας απέκτησε τη μαγεία, την αρχοντιά και τη μυσταγωγία της ανατολής... μια αργή και ράθυμη αποτίμηση και φιλοσόφηση της ζωής... απελευθέρωση απο τα εγκόσμια και ατένιση της προσωπικής πορείας...

... Της Εφέσσου τα ιερά ματωμένα χώματα φέρανε κάποτε οι πρόσφυγγες για να φυτρώσουν πυράκανθους και γαζίες... πλατύφυλλες Αλεξανδριανές... στα νωτερά σπίτια τους έβαλαν το κονίαμα για να ντύσουν στα λευκά τη ζωή τους αφήνοντας το νου τους να ονειρευτεί...

... Από τη Σινώπη φύσηξε ο αέρας της Μαύρης Θάλασσας της πλατειάς... "Φτερούλιν" ο παγωμένος αέρας του Καυκάσου έστειλε πίσω τα δισέγγονα του Ιάσονα, που κάποτε ξανοίχτηκαν μέχρι εκεί για να πάρουν τη σπίθα από το χέρι του ίδιου του προμηθέα... εκείνους που κάποτε κατάφεραν να ριζώσουν στο πουθενά και τους γρανιτένιους βράχους...

... και όλοι μαζί έσπρωξαν τα βήματά τους στην άμμο... όσο κι αν τους πούλησαν σκλάβους τα αδέρφια τους... Αυτοί εκεί... εις πείσμα όλων υπάρχουν, αντικρύζουν τη θάλασσα, ονειρεύονται... κατω από τις ξαστεριές, το σεληνόφως... σκέφτονται, δακρύζουν αγαπούν ερωτεύονται μεστώνουν γερνούν και πεθαίνουν... και το ξασπρισμένο βλέμμα τους τόχεις ξαναδεί... στα αγάλματα στο μουσείο... Θυμάσαι?

...Δακρύζουν, στεγνώνουν, θυμώνουν μα πάλι εκεί κόντρα στον καιρό... και τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους εκεί στην άμμο...