Τετάρτη 7 Ιανουαρίου 2009

...ψεύτης ήλιος

Ο ήλιος ο διάπυρρος της παλαιστίνης χρυσίζει καθώς περνάει πάνω από τα ιεροσόλυμα. Πως λάμπει έτσι στη χώρα που έχει τα πιό όμορφα δειλινά στον κόσμο. Τα σπίτια οι πόλεις και οι άνθρωποι, μοιάζουν πολύ με εμάς τους Ελλαδίτες. Ακόμη και στην ξιπασιά των πλουσίων τους... που το καλοκαίρι που καίει ο λίβας, περνούν με τις ανοιχτές κουρσάρες τους παίζοντας δυνατή μουσική επιδεικτικά από τις φτωχογειτονιές.

...κάτω στις μικρές διάσπαρτες πολιτείες τους υπάρχουν ακόμη τα χαμηλά σπίτια με κεραμίδια, και αυλές που γνώρισα παιδί εδώ στην ελλάδα. Κήποι με γαζίες, κληματαριές και μουριές και που και που ελαιόδεντρα. Αμπέλια και ασημένιες ελιές, πορτοκαλεώνες που την άνοιξη μυρτώνουν τον τόπο στο άρωμα άνθεών τους.

Στις διασταυρώσεις κυπαρίσια να δείχνουν από μακριά το δρόμο. Κι αν δεν ξέρουν ελληνικά, ότι και να πεις το καταλαβαίνουν. Ότι ζητήσεις ετούτοι το πιάνουν με τη μία. Τα μάτια τους μόνο δεν έχουν πονηρία, αυτή τη ρωμαίικη επαρχιώτικη κουτοπονηριά, και αυτό μου θύμισε πολύ τους μικρασιατικούς συνοικισμούς που μεγάλωσα.

Κάτω στις αλάνες πολύ παιδομάνι. Όπως και στην ελλάδα κάποτε. Εκατοντάδες παιδιά. Ντυμένα με φτηνιάρικα ρούχα αγορασμένα απο τις λαϊκές κυρίως ή τις υπεραγορές ευκαιρίας. Διαφημίσεις ξεθωριασμένες που απευθύνονται στο 5% του πληθυσμού. Μα εκείνο που σου κλέβει τη ματιά είναι τα παιδιά που παίζουν ξέγνοιαστα. Το χαμόγελο και η λάμψη στα μάτια τους. Δεν έχουν ανάγκη απο πλευ στέισον. Μόνο να βρίσκονται τα ζεστά απογεύματα με τις παρεές τους και να παίζουν. Κρυφτό, κυνηγητό, και ότι άλλο βάλει ο νους σου. Τα ίδια παιχνίδια με τα δικά μας. Κι όπου κοιτάξεις πανέμορφα προσωπάκια λαμπερά χαμογελαστά παρόλη τη φτώχια και τη δυστυχία. Όταν τα κοιτάζεις σου χαμογελούν σχεδόν πάντοτε. Για αυτά βλέπεις δεν είσαι ξένος αλλά κάποιος κύριος από κάποια άλλη μακρινή γειτονιά που ήρθε να επισκεφθεί κάποιον γείτονα.

Οι κάτοικοι δεν χρειάζονται την τηλεόραση για να ψυχαγωγηθούν. Ούτε τα τηλεοπτικά παράθυρα με τους χάρτινους φωτεινούς παντογνώστες. Έχουν δικά τους με βασιλικούς και αλεξανδρινά. Και πορτοκάλλια με μοσχοκάρφια. Οι μικροσκοπικοί τους κήποι πάντοτε περιποιημένοι, ενώ το σούρουπο στήνουν τραπέζια έξω για να συζητήσουν νωχελικά τα τεκταινόμενα ποιός παντρέυτηκε ποιά και τι κάνει ο τάδε που είναι στην ξενητιά, και τι είδε ο θείος ο ναυτικός. Όλος ο κόσμος τους αυτοί οι ίδιοι και ο μόχθος τους και πάνω ψηλά ο διάπυρρος ήλιος που πάντοτε ένα όνομα είχε εκεί κάτω: θεός. Πάνω από όλα και τους ανθρώπους και τα μάταια έργα τους.

Άννα, Μαρία, Ελένη, Αναστασία, Ειρήνη, Καλλιρόη... Πέτρος, Βασιλάκη, Γιώργος, Κωνσταντίνος...τι νόημα έχει? Βάλτε τα δικά σας ονόματα σε ετούτα τα αγγελούδια. Έπεσαν να κοιμηθούν κουρασμένα απο το παιχνίδι. Έγειραν στην αγκαλιά του πατέρα τους. Αυτός τα έβαλε στοργικά στο κρεβάτι. Μάλλον θα είπε και βιαστικά καμία από τις προσευχές τους: «Θεέ μου βάλε το χέρι σου... όχι για μένα... για κείνα...».

Η Ρηνούλα, Αννούλα και η Αμαρυλίς δεν θα ξυπνήσουν ποτέ... Η γειτονιά τους, αυτή η αδιάφορη, είναι λέει πολύ σημαντική για κάποιους κύριους... Τόσο σημαντική που αποφάσισαν ότι δεν παίρνει άλλη αναβολή. Τα χειρουργικά τους χτυπήματα ήταν πραγματικά χειρουργικά, ώστε να αφήσουν αλώβητη την ασχήμια, την κακία και τη φλύκταινα αλλά να αφαιρέσουν προσεκτικά τη στοργή, την ομορφιά, την γαλήνη... Αυτοί οι σημαντικοί κύριοι, δεν θέλουν λέει παιδιά σε γειτονιές να παίζουν με τους φίλους τους... τα θέλουν εσώκλειστα σε σκοτεινές αίθουσες με αυστηρά και σκληρή διαπαιδαγώγηση. Και τετράκις ημερησίως προσευχή και νηστεία αυστηρά παρακαλώ. Μάλιστα. Επίσης δεν συμπαθούν τα σουλάτσα στις γειτονιές από κάποιους μαντράχαλους και τα κρυφά βλέμματα σε κάποιο ομορφο πρόσωπο. Όλοι εσείς να τα μαζέψτε και να φύγετε παρακαλώ.

Στις φωτογραφίες φυσικά βλέπετε τα αγγελούδια που ποιός ξέρει τώρα τι θα ονειρεύονται και πόσο φοβοσμένα θα είναι εκεί στο σκοτάδι... ένα κεράκι μόνο... τόσο δα...

...ΥΓ> Το 2007 με αφορμή τους βομβαρδισμούς στην Κανά του Λιβάνου είχα αυτό..., από όπου και η τελευταία φωτογραφία.

37 σχόλια:

roadartist είπε...

"Μα εκείνο που σου κλέβει τη ματιά είναι τα παιδιά που παίζουν ξέγνοιαστα"

...Nikiple μου δεν έχω λόγια για τέτοιες εικόνες, δεν υπάρχουν..

;(

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

΄Ηθελα να 'ξερα αυτοί οι "κύριοι", πόσο ήσυχα μπορούν να κοιμούνται με τέτοιες εικόνες φρίκης, ντροπής και αίσχους...

Καλή σου μέρα!

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

nikiplos είπε...

Αγαπητή, roadartist συμφωνώ... δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψει κανείς αυτές τις σοκαριστικές εικόνες...

προσωπικά νιώθω μεγάλη οργή. Μου φαίνεται σαν εφιάλτης, ένα όνειρο που βλέπω με το ζόρι και δεν μπορώ να ξυπνήσω.

nikiplos είπε...

γλαρένια μου, αυτοί οι κύριοι μάλλον δεν βλέπουν ούτε ακούν. Δεν είμαι ουμανιστής για όλους αυτούς. όύτε για κείνους που κάνουν προγεφύρωμα και ρίχνουν από σχολειά (αν το κάνουν που δεν το πολυπιστεύω)
ούτε φυσικά για τους άλλους που βομβαρδίζουν ανηλεώς σε έναν καθόλα ασύμμετρο συμψηφισμό των νεκρών.

Είναι ότι χειρότερο να σκοτώνεις παιδιά. Ότι πιο ειδεχθές και μη αποδεκτό...

Ας μην μιλήσω καλή μου καλύτερα...

Ας σωπάσω...

έτσι κι αλλιώς οι εικόνες μιλούν από μόνες τους...

Σταλαγματιά είπε...

Πονάει η ψυχή μου….δεν μπορώ να δεχτώ πως κάποιοι γιατί έτσι θέλουν στερούν από ένα παιδί το δικαίωμα όχι μόνο να ονειρεύεται μα ακόμη και να ζήσει.
Πως μπορεί μια ανθρώπινη ψυχή να αντέχει να κάνει κάτι τέτοιο;
Αναρωτιέμαι έχει ψυχή, καρδιά, αισθήματα;
Όχι ,
αρνούμαι να πιστέψω πως μπορεί να έχει έστω και μια τόση δα καρδιά.
Σε μια εικόνα ενός νεκρού παιδιού γονατίζει η δική μου, εκείνοι;
Ζουν αλήθεια μετά απ΄όλα αυτά;
Στέκονται στα πόδια τους και ζουν;
Αντέχουν να ζουν;
Είναι φορές που λυπάμαι που είμαι άνθρωπος,
όμοιο ον μαζί τους.
Και φοβάμαι….πως μπορεί κάποιος να ορίζει την ζωή σου χωρίς ίχνος συνείδησης ….

Μαργαρίτα είπε...

Εξαιρετικό κείμενο Νικίπλε μου!!!
Τα παιδιά μας, το αύριο, το μέλλον,
θυσία στο βωμό του γοήτρου, της κυριαρχίας,
της πολιτικής, του πλούτου, της απληστίας...

Κι ο Θεός που μας χάρισε την ελευθερία... εμείς του την ξεπληρώνουμε με αδιαφορία και
ασπλαχνία!!!

fractal είπε...

"Η ζωή εν τάφω"
Η έκπτωση των αξιών.
Ο προσδιορισμός της ηθικής τάξης που γίνεται με νομικές κωδικοποιήσεις, και μετρητή αντικειμενικότητα.

nikiplos είπε...

Anastasia, καλημέρα... είναι βλέπεις αυτή η σαφής διαχωριστική γραμμή που έχει πλέον η εποχή μας από τις προηγούμενες.
Πριν τον Β' παγκόσμιο πόλεμο συγρούονταν στα πεδία μαχών κυρίως τα στρατεύματα και σχεδόν καθόλου οι άμαχοι που έμεναν στα μετόπισθεν. Σήμερα πλέον και μετά το τέλος Β παγκοσμίου το δόγμα Γκέμπελς έχει επικρατήσει. Οι στρατοί προστατεύουν τους πολίτες (υποτίθεται). "Εμείς θα εξαφανίσουμε αυτό το αίτιο ύπαρξής τους".

Έκτοτε σταθερά ισοπεδώνονται και βοβμαρδίζονται πόλεις σε κάθε πόλεμο. δήθεν εκεί κρύβονται οι στρατοί, ή όπλα ή πυρομαχικά. Επιχειρήματα κυρίως για την εσωτερική τους κοινή γνώμη μετά από την κυκλοφορία τέτοιων εικόνων.

Δεν ξέρω ακριβώς πότε ξεπεράσαμε σαν παγκόσμιος πολιτισμός αυτό το όριο.

Ξέρω μόνο ότι αν οι Χίτλερ και Γκαίμπελς μας βλέπουν από κάπου θα χαίρονται, που επιτέλους οι ιδέες τους έχουν παγιωθεί στον παγκόσμιο πολιτισμό.

nikiplos είπε...

καλή μου Μαργαρίτα σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Γόητρο, κυριαρχία πλούτος απληστία. Άραγε αυτά τα αγγελούδια ήξεραν τι σημαίνουν αυτές οι λέξεις? Εκεί στα παιδικά τους παιχνίδια, στα γέλια τους γνώριζαν ποτέ ότι μπορεί να είναι "εμπόδιο" ή "επικίνδυνα" ή "αυριανοί εχθροί" κλπ?

μάλλον όχι. Το γαλήνιο βλέμμα τους, ίσως με λίγο παράπονο (σαν να κοιμούνται κι αναζητούν την επαφή με τον πατέρα τους ή τη μητέρα) εμένα με κάνει όπως το είπε η Αναστασία, να ντρέπομαι που είμαι στην ίδια τάξη και συνομωταξία μαζί τους...

nikiplos είπε...

"Η ζωή εν τάφω". Όπως σωστά το έθεσες με πλήρη το συμβολικό του περιεχόμενο αγαπημένο fractal...

Ο ήλιος, ο θεός τους κρύφτηκε πίσω από τους καπνούς... Δεν έχει σημασία τι ακριβώς έχει η ηθική σαν νομικίστικο επιχείρημα για τον απολογισμό των συμβάντων αυτών. Τα λέμε παρέπλευρες απώλειες πλέον. Μάλιστα βάζουμε τα μίντια και παπαγαλίζουν τετράκις ημερησίως ότι υπεύθυνοι δεν είναι οι βομβαρδίζοντες, αλλά οι γονείς των παιδιών αυτών που δεν παν στη συναγωγή αλλά προτιμούν τον δικό τους θεό. Μάλλον αλλού είναι καλό μου το πραγματικό τους πρόβλημα. Εμάς μας έχουν μαντρώσει σε κουτιά πολικατοικιών ασφυκτικά και αναγκαστικά το μόνο παράθυρο από τα μπετά που έχουμε είναι η ΤιΒι. έτσι τους βλέπουμε θέλοντας και μη.
Αντίθετα, ετούτους που παίζουν στις γειτονιές και στις αλάνες, δεν μπορούν να τους μαντρώσουν. Για αυτό και θα τους ισοπεδώσουν τις πόλεις τους και τις γειτονιές τους, και μετά θα χτίσουν κουτιά ίδια με τα δικά μας, θα τους βάλουν μέσα και μετά σου λέω εγώ, αν τα σκατόπαιδα αυτά ξαναγελάσουν... θα τους κοπεί το γέλιο...

συγχώρεσε τον πικρό μου σαρκασμό, είναι το μόνο που μπορώ να αντιτάξω...

fractal είπε...

Αγαπημένε Νίκιπλε. Μόλις άνοιξα τον υπολογιστή μου και έτρεξα στο blogg σου. Πρέπει ΄όμως επειγόντως να φύγω. Θα μιλήσουμε αύριο βράδυ. Πάω να ανοίξω τα παράθυρα πάνω από το Αιγαίο. Έτσι και αλλιώς δεν έχω τηλεόραση στο σπίτι. Με μιά φουρτούνα μέσα μου, γιατί το πέλεγος σήμερα είναι γαλήνιο και ο ήλιοςτου Αιγαίου λάμπει εκτυφλωτικά.Για την ώρα πολλά φιλιά.

nikiplos είπε...

Αγαπημένο, fractal αυτό με τιμάει ιδιαίτερα, το να σπεύδεις στο δικό μου μπλογκ :).

Τα παράθυρα πάνω από το Αιγαίο είναι ανεκτίμητα. Η τηλεόραση είναι απαραίτητη μόνο όταν έχει δορυφορική στην Ελλάδα γιατί η εγχώρια δυστυχώς είναι εν πολλοίς για πέταμα. Σε αυτό δεν φταίει φυσικά η οποιαδήποτε αδυναμία μας, απλά η αδιαφορία όλων για ποιοτική τηλεόραση. Οι καναλάρχες ασχολούνται μόνο πως να ελέγξουν, επηρεάσουν και εκβιάσουν την εκάστοτε εξουσία, ενώ τον υπόλοιπο (νεκρό για αυτούς) τηλεοπτικό χρόνο τον αναλώνουν σε σαχλαμάρες.

Αντί τηλεοπτικών λοιπόν έχει παράθυρα στο αληθινό φως. Να γαληνέψεις σύντομα εύχομαι φυσικά.
Πολλά φιλιά

καλημέρα είπε...

Κάποτε στον πόλεμο σκοτώνονταν κι οι αρχηγοί των αντίπαλων στρατών, έχει χρόνια που εκείνοι είναι πάντα φυλαγμένοι στα μετόπισθεν και παίζουν με τις ζωές των ανυπεράσπιστων, άμαχων, παιδιών, γυναικών - σκοτώνουν ή θυσιάζουν, για αυτούς μοιάζει να μην έχει καμία σημασία. Και ματ στην παρτίδα κανείς ποτέ δε λέει.

Το κείμενο σου είναι τόσο βαθιά βιωματικό και αληθινό, τι να σου γράψω εγώ που δεν θα είναι μόνο λόγια;

nikiplos είπε...

Αγαπητή, καλημέρα, σε χαιρετώ. Ματ στην παρτίδα κανείς δεν λέει... αλήθεια πόσοι πρέπει να αλεστούν στον μύλο? πόσα κορμιά? Τι είναι σημαντικότερο, οι ζωές κάποιων ανθρώπων ή ο τακτικός αιφνιδιασμός?

Φοβάμαι ότι ο πόλεμος έχει πολλά ποδάρια....

Είναι αρκετά βιωματικό το κείμενο, γιατί είχα επισκεφθεί τα μέρη αυτά πριν τα βλάψει ο πόλεμος. Μου φαινεται αδιανόητο να καταστρέφονται αυτά τα μέρη σήμερα και οι κάτοικοί τους. Και κυρίως τα παιδιά.
Σαφώς δεν υπάρχουν λόγια...

Σε καληνυχτώ.
φιλιά

Fegia είπε...

Bonjour mon cher ami!

Πριν λίγες μέρες ξαναείδα (σε dvd) την πλήρη κόπια του "Apocalypsis now"...
Σκέφτομαι και ξανασκέφτομαι τον απόλυτο παραλογισμό του πολέμου...
Και δεν εννοώ τα αποτελέσματα του.
Εννοώ τη σύλληψη και το σχεδιασμό του.

Τι είδους αρρωστημένα μυαλά κατοικούν μέσα σ' αυτά τα ελεεινά σαρκία, αυτών που παίρνουν τις αποφάσεις...
Πόσο ανίατα συμπλεγματικές "προσωπικότητες" μπορεί να είναι αυτοί οι "άνθρωποι"...
Από τι γενετικό υλικό έχουν χτιστεί αυτοί οι φετιχιστές της καταστροφής..

Απάντηση δεν έχω...
Το μόνο που μπορώ να επαναλάβω είναι το λόγια του Μάρλον Μπράντο που ψέλλισε, πέφτωντας από τις μαχαιριές του διώκτη του: "horror, horror",horror...

nikiplos είπε...

fegia, bonsoir mon ami.

πραγματικά πρέπει να ξαναδώ αυτήν την ταινία. πάνε πολλά χρόνια που δεν την έχω δει.

[Πόσο ανίατα συμπλεγματικές "προσωπικότητες" μπορεί να είναι αυτοί οι "άνθρωποι"...]

μήπως είναι στο θυμικό μας? μήπως είναι στα γονίδιά μας? αυτη΄η συμπεριφορά? αυτός ο τρόπος έκφρασης των συμπλεγμάτων? Δεν γνωρίζω φίλε μου.
σκέφτομαι μόνο πόσες λόγιες προσωπικότητες έχει βγάλει το Ισραήλ... πόσο σημαντικούς ανθρώπους. Αλήθεια όταν θα βλέπουν τις εικόνες αυτές τι θα λεν? κάπου θα τους πετύχω να τις αποδοκιμάζουν δημόσια... δεν μπορεί... (είναι το μόνο που ελπίζω. )

ILive2LoveMe είπε...

Όλοι ξέρουμε πως οι εικόνες περιγράφουν όσα οι λέξεις δεν μπορούν να πουν. Άλλοτε γιατί δεν τις αντέχουμε, να βλέπουμε, να ακούμε και να διαβάζουμε αλήθειες κατάματα, κατάσαρκα, με το μυαλό και τη καρδιά. Όμως η περιγραφή σου τα λέει όλα επίσης:) Για τον πόλεμο του Λιβάνου... θυμάμαι πολλά, άκουγα τις βόμβες έστω κι αν δεν είμουν εκεί. Ένιωσα τη φρίκη τους κατά κάποιο τρόπο, κι έκλαψα μαζί τους. Φοβήθηκα, είχα αγωνία αν θα τους έβλεπα την επόμενη μέρα...
Καλή Χρονιά ,Υγεία και Ειρήνη.

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα....

Fegia είπε...

Bonjour mon ami.
Να δεις οπωσδήποτε την ταινία: " Το βαλς με τον Μπασίρ".

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

Nikiplos , καλησπέρα φίλε.
Μαύρη καταχνιά έξω και μέσα μας.
Θαρρείς και συμβαδίζει η φύση με την ροή των γεγονότων.
Τραγική η κατάσταση.
Φως πουθενά.
Απογοήτευση!

Ανώνυμος είπε...

Nikiple δεν βλέπω τις εικόνες.. δεν μπορώ..
πονάω και ντρέπομαι..
θα γεμίσει και ο ύπνος μας κόκαλα σπαρμένα απο κείνους που στεφανώνονται δάφνες για να θερίσουν κέρδη..
αν υποψιάζονταν μόνο ποιοί είναι της ζωής οι κερδισμένοι..
δεν έχω λόγια για το κείμενό σου..

Adamantia είπε...

.......

nikiplos είπε...

Καλή φίλη, ILive2LoveMe καλή χρονιά με ειρήνη και υγεία εύχομαι και εγώ κατ’ αρχήν. Όλα τα περιέγραψε νομίζω με τον πιο παραστατικό τρόπο ο fegia. Τρόμος και μόνο τρόμος. Αυτό είναι κατ΄ ουσίαν ο πόλεμος πέρα από τακτικές στρατηγικές και επικοινωνιακές πρακτικές υπό τύπον αιφνιδιασμού. Θυμάμαι τον εαυτό μου πολύ μικρό παιδάκι. Αρχές της δεκαετίας του 70 και οι ανάπηροι από τον τελευταίο πόλεμο ήταν 40 ή 50 ετών. Ήταν πολλοί. Τους έβλεπες παντού σακάτηδες, με ένα πόδι, χέρι ή σημάδια στο κορμί τους. Σιωπηλοί μάρτυρες… Σιγά, σιγά πέθαναν εξαφανίστηκαν και σήμερα δεν υπάρχουν πλέον για να σοκάρουν. Μόνο φερτοί (για ζητιανιά από τον πόλεμο των Βαλκανίων) ή από τον «άλλο πόλεμο» αυτόν της ασφάλτου. Με τίποτε όμως δεν μπορεί να συγκριθεί η φρίκη του πολέμου. Φρίκη και μόνο φρίκη…

Να είσαι καλά, και να προσέχετε!

nikiplos είπε...

Katerina, καλώς ήρθες! Σε καλησπερίζω κάπως καθυστερημένα…

nikiplos είπε...

Fegia! bonsoir mon ami!
Είδα κάποια τρέιλερς και φαίνεται καταπληκτική. Θα το προσπαθήσω οπωσδήποτε. Σε ευχαριστώ!

nikiplos είπε...

Φίλε epicure, καλησπέρα. Καμιά φορά η φύση αναγκάζεται να μας καθρεφτίσει… μήπως τότε μπορέσουμε πραγματικά να δούμε έξω από τη μύτη μας. Πραγματικά καταχνιά και δεν βλέπω ούτε κι εγώ φως. Μόνο η τέχνη και το χιούμορ μπορεί να μας απαλύνει τον πόνο αυτούς τους χαλεπούς καιρούς. Να είσαι καλά!

nikiplos είπε...

Καλή μου σταγόνα , οι εικόνες είναι γροθιά στο στομάχι, πώς να τις αντέξεις? Σπέρνουν ανέμους για να θερίσουν θύελλες. Αλήθεια θα αισθάνονται ασφαλείς αυτοί και τα παιδιά τους, όταν ύστερα από χρόνια μεγαλώσουν τα παιδιά αυτά που τώρα 4χρονα είδαν τα αδέλφια τους και τους γονείς τους να διαμελίζονται? (ακόμα και οι λέξεις είναι σκληρές). Ποιοι είναι οι κερδισμένοι και ποιοι οι χαμένοι? Χάθηκε το μέτρο πλέον και τα μαύρα νερά πολύ βαθιά για να έχει νόημα να μετρήσουμε το βάθος της αθλιότητας.

nikiplos είπε...

Adamantia, καλησπέρα. Άφωνος και εγώ και μετά από την ανάγνωση του μπλογκ που είχες αναρτήσει. Ας ελπίσουμε τουλάχιστον στην γρήγορη εκεχειρία.

Εξύμνoς είπε...

Νικιπλε ειναι φρικιαστικο... πραγματικα

και κατι αλλο...

Επειδη κλειδωσα το blog μουωστε να μην το βλεπουν ολοι θα ηθελα να μου στειλεις το mail που χρησιμοποιεις στο blog σου ωστε να σου στειλω προσκληση και να μπορεις να με επισκεπτεσαι οποτε θελεις!! Καλα να περνας!

Καπετάνισσα είπε...

Ένα τριαντάφυλλο λευκό.

Κι όλη η σιωπή της γης σαν ενοχή και σαν βαρύς πόνος.

Όποιος πυροβολεί παιδί σκοτώνει τον κόσμο όλο.

fractal είπε...

ΤΟ πιό πάνω σχόλιο τηςς ADAMANTIAS μου έφερε στο μυαλό το περσυνό μου ταξείδι στο Ισδραήλ
..Δύσκολα βρίσκαμε Taxi όταν θέλαμε να πάμε κάπου και έπρεπε να περάσουμε μέσα από περιοχές που ήταν Παλαιστινιακά γκέτο.
Πόναγα πολύ βαθειά όταν έβλεπα έφηβους-φρουρούς, να κρατούν όπλα. Με εκείνα τα τεράστια εκφραστικά μάτια τους που ξεχύλιζαν πόνο να μας κοιτάζουν διερευνητικά. Το χαμόγελό μου, έλάχιστα τους άλλαζε έκφραση. Μόνο αν ο οδηγός του Ταχι έλεγε ότι είμαστε από Ελλάδα έδειχναν κάποιο εφησυχασμό.
Είχα τόσο επιρεαστεί από τον πόνο των ανθρώπων ώστε γυρίζοντας από το ταξείδι, έκανα διάφορες σκέψεις που τις αποτύπωσα στο σημειωματάριό μου:
"..... Ωστόσο αυτός ο πόνος με χάραξε. Τα μάτια των παιδιών δεν με ρωτούσαν. Ήξεραν.
Μπροστά τους ένοιωθα ηλήθια. Κι αυτό γιατί πάντα μου άρεσε να ξέρω. Πάντα ήθελα να ξέρω. Τώρα καταλαβαίνω πως τίποτα δεν ξέρω από τον ανθρώπινο πόνο. Και αν προσπαθώ να ξέρω δεν είναι χωρίς ιδιοτέλεια. Είναι γιατί αυτές οι αναζητήσεις κάνουν την καρδιά μου να συνορεύει άφοβα και ειρηνικά με το άγνωστο, το φοβερό, και το απέραντο. Με κάνουν να υποπτεύομαι πως μπορεί ο Θεός να σταμάτησε να δημιουργεί με τα χέρια Του, μα συνεχίζει να δημιουργεί και χτίζει νέους κόσμους μέσα στη δική μας σκέψη και προπάντων στη φαντασία των παιδιών. Και είδα πως όταν ένα παιδί έχει στα χέρια όπλα, σκοτώνει τον ίδιο το Θεό. Όποια ανάγκη δίνει όπλο στα χέρια ενός παιδιού είναι ή δύναμη εκείνη που μάχεται το Θεό και τη Δημιουργία Του. Μακάρι να μπορούσα να γεννήσω εκατομμύρια παιδιά που να έχουν στην αγγαλιά τους την Υδρόγειο σφαίρα και να ονειρεύονται.. "

Ανάμεσα στα παιδιά των φωτογραφιών σου, μπορεί να είναι κάποιοι από τους έφηβους που είχα συναντήσει πέρυση στο Ισδραήλ. Και αυτά τα παιδιά σκεπτόμουν, όταν σου έγραφα στο σχόλιο "Η ζωή εν τάφω"
Όμως πρέπει να συμπληρώσω και το εξείς; Αγόρασα από τη Βηθλεέμ μια Παλαιστηνιακή μαντήλα σαν ενθύμιο. Ε.. αυτή τη μαντήλα μόλις την βρήκαν στην βαλίτσα μου οι υπάλληλοι του Αεροδρομίου σήμαναν συναγερμό. Σε δευτερόλεπτα έφτασαν αστυνομικοί, ασφάλεια του αεριδρομίου κλπ. Και εγώ μέσα μου ένοιωθα μια μεγάλη ευχαρίστηση.
Το φόβο τους να έχετε σκεπτόμουν και εφραίνονταν η ψυχή μου.. Όχι ποτέ αυτοί που σκοτώνουν παιδιά δεν πρόκειται να νοιώσουν ευτυχία.

fractal είπε...

L;auow. To sx;olio e;inai thw KAPETANHSSAS

faraona είπε...

Ας τα σκοτώσουν ολα ...ας μην αφήσουν τίποτα κι οσα μείνουν ας τα ρίξουν στην πορνεια και στην πείνα.
Αυτοι ειναι οι ανθρωποι του 2009.
Απλα σκοτώνουν τα παιδιά τους.



...δεν αντεχω αλλο πραγματικα ...
η φρίκη που ζουμε μας κανει και παραληρουμε πια.
Σε φιλω.

nikiplos είπε...

καλησπέρα Εξύμνε! για να σου στείλω κάτι πρέπει να έχω το email σου το οποίο δεν έχω.
Αν θέλεις στείλε μου εσύ την πρόσκληση στο nikiplos@gmail.com

Σαφώς και με ενδιαφέρει να σε επισκέπτομαι!

nikiplos είπε...

Καπετάνισσα, καλώς ώρισες!!!

"Κι όλη η σιωπή της γης σαν ενοχή και σαν βαρύς πόνος.

Όποιος πυροβολεί παιδί σκοτώνει τον κόσμο όλο."

Έτσι είναι δυστυχώς. Δεν καταλαβαίνουν πως τα παιδιά είναι ο κόσμος μας. Όλων τα παιδιά ακόμη και αυτά του "κατώτερου" θεού. Αναζητούν τρομοκράτες και δολοφόνους ανάμεσα σε παιδικές συντροφιές... πόσες θύελλες έχουν να θερίσουν εκείνοι που σήμερα ξερνούν τον θάνατο και ειδικά στα παιδιά...

Να είσαι καλά!

nikiplos είπε...

Αγαπημένο fractal μέσα στις παράξενες τροχιές σου βλέπεις αυτό που δεν φαίνεται με γυμνό μάτι. Το φόβο. Το φόβο που υψώνεται και θα μείνει εκεί για χρόνια. Γιατί τα ζωντανά παιδιά που ξέμειναν εκεί θα μεγαλώσουν με δίψα για εκδίκηση, ότι και να τους κάνουν. Κι ας τα σκοτώσουν όλα που λέει και η faraona. Ο φόβος θα φωλιάσει στις καρδιές τους για πολλά χρόνια.

Αυτά για αυτούς. Για εμάς τους υπόλοιπους που επιζητούμε την εκεχυρία μια απαίτηση. Να πληρώσουν για αυτά τα εγκλήματα οι υπεύθυνοι. Η Νέμεση είναι ο μόνος δρόμος για να υπάρξει ειρήνη στον κόσμο...

να είσαι καλά, σε φιλώ.

nikiplos είπε...

Faraona, είναι γνωστό ότι αυτοί που σπέρνουν το φόβο, ξυπνούν μια πρωία με τον χειρότερο εφιάλτη τους προσωποποιημένο...

Για μένα μερικά πράγματα είναι μη ανεκτά. Όπως το να σκοτώνει κανείς μικρά παιδιά. Αγγελούδια. Αυτοί που είναι υπεύθυνοι πρέπει να τιμωρηθούν και να σαπίσουν στο ζοφερό κόσμο που φτιάχνουν...

Δεν ξέρω πως θα γίνει αυτό... Η ιστορία όμως έχει διδάξει ότι θα γίνει...

να είσαι καλά!