Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2009

...σμιλεύοντας το χρόνο...

Τα λόγια σου τα έκλεισα σε ένα ερμάριο από άρκευθο... γουστόζικο με σκαλίσματα πάνω που έκανε φίλος τεχνίτης. Στα δυό πλευρά του έφκιασε δύο παγώνια με πλουμιστά φτερά... στην όπισθεν πλευρά κλαδιά της άμπελου με φύλα και καρπό. Το καπάκι του από κατράνι με ένα φιλντισένιο χερούλι... στα μέρη του δυό διαφορετικές παραστάσεις. Στο ένα ένα θρονί με καθισμένο πάνω του ένας γραφέας που γράφει σε πάπυρο με κοντυλοφόρο, ισχνή φιγούρα, σχεδόν αόρατη. Στο άλλο τμήμα μια γυναικεία φιγούρα που κρατάει ένα παιδί μικρό σε σκηνή όμοια με την Παρθένο.

Εκεί πάνω στο καπάκι βρίσκεται και η χάλκινη κλειδαρια, που η πατίνα του χρόνου της έχει δώσει ένα σκούρο πρασινωπό ύφος. Θυμάμαι ότι μόλις παρέλαβα το ντουλάπι αυτό σχεδόν αμέσως το κλειδί του χάθηκε... θαρρείς κι αυτός ήταν εξ αρχής ο προορισμός του.

Τοποθέτησα εκεί εξ αρχής τα γράμματά σου... με τον καιρό πλήθυναν και μαζί με αυτά και η πολυχρωμία τους, καθώς οι φάκελλοι από τις διαφορετικές χώρες που μου στέλνεις συχνά πυκνά έχουν άλλα χρώματα, οικόσημα και σφραγίδες. Μεγάλα, μικρά γραμματόσημα, ταινίες σφραγίδες επάνω τους με φοβερούς γρύππες να μου προκαλούν δέος για τα γραφόμενά σου πριν ανοίξω την επιστολή. Το πρώτο πράγμα που έκανα πάντοτε μόλις άνοιγα τον φάκελο, ήταν να μυρίσω τον αέρα μέσα του. Τις περισσότερες φορές είχε ψήγματα από το άρωμά σου, από τους χώρους που βρισκόσουν μα και από τη φρεσκάδα σου. Μετά τα λόγια σου όπως πάντα, χείμαρρος από εικόνες ήχους και όνειρα. Και στο τέλος η ίδια ερώτηση. Πότε θα έρθεις? Θα έρθεις αυτή τη φορά? Είμαι βέβαιος πως ούτε σε μία δική μου επιστολή δεν συμπεριέλαβα απάντηση σε αυτές τις δύο ερωτήσεις. Πάντοτε τις άφησα επίτηδες αναπάντητες με μια δόση πόνου, φόβου και για σένα μυστηρίου. Όταν έπαψες να ελπίζεις ότι θα ερχόμουν, άλλαζε χωρίς να το καταλαβαίνεις ξαφνικά ο γραφικός σου χαρακτήρας στις δύο αυτές ερωτήσεις. Από έντονος και κοφτός, γινόταν κάπως ισχνός και τρεμάμενος.

Συνεχίσαμε ωστόσο να αλληλογραφούμε. Για μένα ήσουν η μόνη απόδειξη της ζωής μου στην φορτική και πιεστική ελληνική επαρχία. Μια μέρα έλαβα μια επιστολή στα Γαλλικά. Στη σφραγίδα του ταχυδρομείου, ένας σιδερόφρακτος ερμής με προειδοποιούσε για κακό οιωνό. Ήταν από τη σπιτονοικοκυρά σου. Με ειδοποιούσε για την αποδημία σου. Είχε βρει τα γράμματά μου και θεώρησε εμένα τον πλέον οικείο σου. Μου έγραφε ότι θα παρέδιδε όλα τα προσωπικά σου πράγματα σε μένα μαζί με τις επιστολές μου.

Της απάντησα ότι επιθυμία μου ήταν να καταστρέψει τις επιστολές μου και τα προσωπικά σου πράγματα να τα δώσει στο στρατό Σωτηρίας αν δεν ήθελε να κρατήσει κάτι αξίας η ίδια προσωπικά. Αργότερα το μετάνιωσα πικρά...

Νιώθοντας τύψεις έκανα το ταξίδι που ποτέ δεν αξιώθηκα όταν έπρεπε... Πήγα σπίτι σου. Χτύπησα το κουδούνι και μου άνοιξε μια γραία. Ήταν η σπιτονοικοκυρά σου. Μπήκα στο δικό της διαμέρισμα, καθώς στο δικό σου ήταν νοικιασμένο. Είδα από τα παράθυρά του τον συννεφιασμένο ουρανό που κοίταζες... Τον υγρό δρόμο κάτω... μου φάνηκε πως είδα ακόμη ίχνη από τα βήματά σου. Η κυρία μου έδωσε ένα δέμα με όλα σου τα πράγματα στα οποία κυρίαρχη μια φωτογραφία που είχαμε βγάλει μαζί σε μια εκδρομή στη Σαλαμίνα μια πρωτομαγιά του 71 όταν είχες έρθει στην Ελλάδα. Όλες οι επιστολές μου. Κάποια ευτελή κοσμήματα και το ρολόι σου. Τα έβαλα όλα σε ένα χαρτόκουτο και πήραν κι αυτά τη θέση τους στο Ερμάριο με τις επιστολές... Κοιτάζω προσεκτικά μια φωτογραφία σου. Έγχρωμη ξεθωριασμένη μα γεμάτη από τη νιότη σου. Αμβούργο 1973.

Στην Ένη και τον Jacques που από προχθές βρίσκονται μάλλον μαζί ξανά...

43 σχόλια:

ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ είπε...

Κρατώ τη φωτογραφία σου
στις ξεχασμένες σελίδες του χρόνου
μαζί με το ταξίδι
που δεν υπήρξε
μήτε αντάμωμα
σ' άγνωστη χώρα
μόνο μια φορά
ένα αγκάλιασμα
κι ύστερα η γραφή
πυκνή
σαν γεμάτη σελήνη
από φωνές
κι αρώματα
νοσταλγικά
με γύριζε
στη μοναδική συνάντηση.
Να είσαι καλά.

Σταλαγματιά είπε...

Είναι τόσο δύσκολο να καταλαβαίνουμε πως έπρεπε να είχαμε ακούσει τότε τα λόγια εκείνα, την παράκληση και δεν το κάναμε.
Θέλεις να γυρίσεις το χρόνο πίσω, τα βήματα σου να γυρίσουν πίσω και να σταθείς εκεί δίπλα, να φωνάξεις «ήρθα» γιατί μου το ζήτησες και γιατί το ήθελα κι εγώ….

Τώρα είναι μαζί ….για πάντα μαζί …

καλημέρα είπε...

nikiple,
δεν ξέρω τι μπορώ να σου πω για αυτό το κείμενο,
μόνο ευχαριστώ που μοιράστηκες αυτήν την ιστορία, αυτήν τη ζωή...
το διάβασα και σε μια δικιά μου μέρα που σε πολλά της ταίριαζε, σε πάρα πολλά...

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Περίτεχνα κεντίδια οι σκέψεις οου σε μεταξωτό αραχνοϋφαντο υφάδι, αντάξιο μιας πολύτιμης αγάπης.

Φιλί και Γλαρένες αγκαλιές

fractal είπε...

Μόνο αυτό μπορώ να πω.

http://www.youtube.com/watch?v=9bU7xLktZCc&feature=related

ILive2LoveMe είπε...

Μάλλον δεν έχω λόγια και σχόλια να κάνω... Υποκλίνεται η ψυχή μου με κατανόηση στις έμψυχες γραμμές σου. Αυτές που πέρνουν σάρκα και οστά μέσα από εσένα.
Καλό ταξίδι σ'αυτούς που φεύγουν, για όπου...

Artanis είπε...

Panemorfi anartisi, Nikiple...Ki an menoun antikeimena pisw otan kapoios fevgei, i anamnisi einai zwntani panta...
Kalispera apo NZ...

nikiplos είπε...

Αγαπητή ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ να είσαι καλά για τους στίχους σου...

Κρατώ τα λόγια σου
τις ξεχασμένες σελίδες
που ποτέ δεν άντεξα να διαβάσω ως το τέλος.
και το ταξίδι που δεν έγινε... γιατί κανείς τους δεν τόλμησε...
Να είσαι καλά και να έχεις ένα όμορφο βράδυ

nikiplos είπε...

Anastasia, καλησπέρα...
Είναι τόσο δύσκολο καλή μου... όσο κι αν κάνουμε πως καταλαβαίνουμε μερικές φορές ακούμε μόνο τον ίδιο μας τον εαυτό. Κι όταν καταλάβουμε το λάθος, τότε πλέον είναι αργά. Ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω...

Τώρα είναι μαζί ….για πάντα μαζί …

Το μόνο παρήγορο γιατί το άξιζαν.
φιλιά

nikiplos είπε...

Αναστασία (καλημέρα) καλό βράδυ...
Σε ευχαριστώ για τα όμορφά σου λόγια... Το λέω από καρδιάς... και από καρδιάς εύχομαι ταξίδια... στη μνήμη και στο όνειρο...

nikiplos είπε...

Γλαρένια μου καλησπέρα...
Τα εργόχειρα που ποτέ δεν βρήκαν το δρόμο τους. Προίκες για μας του νεώτερους, που όλα μας φαίνονται δυσκολα και σχεδόν ποτέ δεν έχουμε χρόνο... Καμιά φορά σου παίρνει ολόκληρη ζωή να το καταλάβεις...
Σε φιλώ και να έχεις ένα όμορφο βράδυ.

nikiplos είπε...

Αγαπημένο fractal αν και είχα ξανα-ακούσει το συγκεκριμένο τραγούδι, μόλις σήμερα συνειδητοποίησα ότι είναι παραδοσιακό βαλσάκι...
Να είσαι καλά, και να έχεις ένα όμορφο βράδυ...

nikiplos είπε...

Ο/Η ILive2LoveMe είπε...
Σε ευχαριστώ από καρδιάς για τα λόγια σου. Πράγματικαλό ταξίδι στην Ένη που περίμενε μια ολόκληρη ζωή να πάρει την απόφαση... Τουλάχιστον τώρα είναι μαζί και βλέπουν απο τα αστέρια τους ουρανούς... Εγώ έχω ακόμη το ερμάριο με τις επιστολές... το οποίο με δυσκολία κατάφερα να σώσω από τους παλαιοπώλες...

nikiplos είπε...

Γειά σου αγαπητή Artanis! που έχεις μεταφέρει την ελλάδα τόσο μακριά, στα πέρατα... Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια... πράγματι, αυτοί που φεύγουν αφήνουν πράγματα δικά τους, μα και τη ζωή τους σαν θετικό, ή και αρνητικό καμιά φορά παράδειγμα για μας τους νεώτερους... που μερικές φορές τους αδικούμε με την ξιππασιά μας χωρίς να αναλογιζόμαστε τις τεράστιες δυσκολίες του καιρού τους...
φιλιά.

fractal είπε...

NIKIPLOS Καή σου ημέρα καλέ μου. Βλέπεις αρχίζω τη μέρα μου με την καλημέρα σου. Έκανα λάθος . ΄Ήθελα να σου στείλω άλλο τραγούδι, γιατί καθώς διάβαζα το κείμενό σου, μου σφηνώθηκε στο μυαλό, και γιαυτό νόμισα πως εξέφραζε τα συναισθήματά σου. Δεν ξέρω ποιά αναγκαιότητα εξηπυρέτησε αυτό το τυχαίο λάθος. (πιστεύω πως κάθε τυχαίο γεγονός εξυπηρετεί μιά άγνωστη σε μας αναγκαιότητα. (Βλέπε σχόλια πολύ παλιάς μου ανάρτησης "Η αποκάλυψη της ξεχασμένης θεότητας του Βασιλιά Ήλιου"). Ίσως χρειαζόσουν λίγο αέρα και ήλιο από την Ανατολή, Ίσως πάλι χρειαζόσουν κάτι για να σε κάνει να χαμογελάσεις. Όποια και να ήταν η ανάγκη αυτή ελπίζω να την εκπλήρωσε. Το τραγούδι που ήθελα να σου στείλω θα το κάνω σε άλλη στιγμή. Προς το παρών το βαλσάκι της Ανατολής ας σου φιάχνει κάπως τη διάθεση. Μιά καλημέρα γεμάτη φιλιά και γεμάτη βροχή. Εδώ στο Βορειοαβατολικό Αιγαίο βρέχει από χθες. Κανει καλό. Για να γεμίσουν τα πηγάδια μας χρειαζόμαστε ύψος βροχόμετρου 70cm Και για να τρέξουν οι πηγές μας πάνω από 80. Και είμαστε ακόμα στα 57cm. Καλέ μου ΝΙΚΙΠΛΕ. Μη συννφιάζεις. Ο Ήλιος παραμονεύει πίσω από τα σύννεφα..

Roadartist είπε...

..Νικιπλε.. τι υπέροχη ιστορία..
Τι μαγεία μπορούν να κρύβουν τα αληθινά συναισθήματα...
Το πιο μακρύ ταξίδι είναι αυτά..
Κρίμα που δεν ήταν μαζί όσο ήταν εν ζωή.. είναι από τα λάθη που κάνουμε..Εύχομαι να είναι μαζί τώρα..

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

Ένα ευχαριστώ για την πολύτιμη συνεισφορά σου στην ψυχική μου ανάταση.

Fegia είπε...

Bon soir mon cher ami!...
Εξαιρετική και τόσο συγκινητική η ανάρτησή σου.
Αληθινή τιμή για τους φίλους σου, που σίγουρα θα απολαμβάνουν μαζί (πλέον) την τόσο τρυφερή αναφορά σου στη χαμένη, εν ζωή, ευκαιρία τους...

'Ενα λογοτεχνικό κείμενο φίλε μου είναι η ιστορία που μας περιγράφεις.

ΥΓ. Έχοντας διαβάσει την οργισμένη καταγγελία σου για την υπόθεση της Κωνσταντίνα Κούνεβα, θέλω να σου πω ότι ο φίλος μου από τα παλιά (βλ. post μου: " Eις υγείαν της Αλητείας") έχει κάνει σοβαρή προσπάθεια για τη δημοσιοποίηση της υπόθεσης στον Ευρωπαϊκό χώρο. Για τη Γαλλία, ειδικώτερα, με τις διασυνδέσεις που έχει με γνωστά ονόματα της ντόπιας διανόησης συνεκέντρωσε υπογραφές και προώθησε ένα κείμενο στη Liberation. Δημοσιεύτηκε την περασμένη Τρίτη (αν δεν κάνω λάθος).
Σου στέλνω το σχετικό link.

http://www.liberation.fr/monde/0101319721-justice-pour-constantina-kouneva-et-ses-collegues

Καλό ΣΚ φίλε μου

nikiplos είπε...

Αγαπημένο fractal εύχομαι ολόψυχα να γεμίσουν οι στέρνες, γιατί έτσι κι αλλιώς ο τόπος μας είναι κλειστός... και δεν έχει ούτε πηγάδια ούτε πηγές...
Αν και γενικά οι απώλειες με στεναχωρούν ετούτη καθόλου δεν με γέμισε θλίψη. Την ιστορία την γνώριζα μόνο αποσπασματικά. Με κάποιες σκόρπιες διηγήσεις. Τώρα μου ανήκει ολόκληρος ο θησαυρός των επιστολών και έτσι μπορώ να συνθέσω ξανά τη ζωή και τον έρωτα αυτών των δύο καλών φίλων... φιλιά

nikiplos είπε...

Αγαπητή Roadartist σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια... όπως το είπες ακριβώς γιατί το είπες τέλεια:
"Τι μαγεία μπορούν να κρύβουν τα αληθινά συναισθήματα...
Το πιο μακρύ ταξίδι είναι αυτά.."
Ένα ταξίδι που κανένα εμπόδιο, καμία απόσταση και κανένας χρόνος δεν μπορεί να δαμάσει...

nikiplos είπε...

Αγαπητέ φίλε epikure, εγώ σε ευχαριστώ για τα λόγια σου... Όσο για την ψυχική μας ανάταση κανείς δεν συνεισέφερε περισσότερο από εσένα με τους στίχους του ποιητή και τους δικούς σου... χαίρομαι που σε διαβάζω... Να είσαι καλά καλό βράδυ.
και καλό ΠΣΚ

nikiplos είπε...

Αγαπητέ φίλε Fegia καλό βράδυ... σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια... Την ιστορία ούτε σε ένα λιθαράκι δεν εξωράϊσσα... απλά την ανέφερα μέσα από τα δικά μου μάτια, ενός τρίτου και (ελπίζω) φίλου...
Οι νεότερες γενιές δυστυχώς ποτέ δεν θα κατανοήσουν την αξία των επιστολών και των γραπτών κειμένων, συχνά αγαστών με την στιγμιαία ψυχοσύνθεση του γράφοντος. Ή οι ερωτικές επιστολές που ενίοτε διανθίζονταν από μικρά σκίτσα αυθόρμητα της στιγμής... Όπως και νά χει τα λόγια μερικές φορές είναι όμορφο να είναι κάπως έτσι πιο χειροπιαστά...

Σε ευχαριστώ για την παραπομπή γιατί με γέμισε χαρά... Ειδικά η παράγραφος αυτή "ράβει" στη ραχοκοκκαλιά της Γαλλικής κοινωνίας:


" D’une part, nous ne pouvons pas accepter ces méthodes de discrimination qui font exister au sein de notre société deux mondes séparés, un monde pour les citoyens nationaux et un autre pour les étrangers, pour tous ceux qui vivent dans la précarité, les nouveaux parias. Et d’autre part, nous croyons que ce type de phénomène ne manquera pas d’avoir des répercussions sur l’ensemble de la société, en infusant la peur bien au-delà de ceux qui en sont les victimes directes. Son incidence pourrait se mesurer à la banalisation progressive des pratiques mafieuses dans le monde du travail. D’un autre côté, la terreur exercée à l’encontre des travailleurs immigrés va de pair avec la construction d’une Europe bunker."

Μια ευρώπη δίχως Γκέττο...

καλό βράδυ φίλε μου και
καλό ΠΣΚ να έχεις!!!

fractal είπε...

Αυτές τις μέρες θα δω μιά θεατρική παράσταση που έχει ακριβώς το θέμα της ιστορίας των φίλων σου. ΄Λέγεται "ΠΙΤΣΜΠΟΥΡΚΓΟ" και είναιι η αλληλογραφία ενός μετανάστη στο Πίτσμπουρκ των Η.Π. με τη γυναίκα του...Στις αρχές του περασμένου αιώνα..

Μαργαρίτα είπε...

Τι όμορφα που σμίλευσες το χρόνο
καλέ μου φίλε...
πάντα απολαμβάνω τα κείμενά σου :)
πολύ συγκινητική ιστορία
είθε να περπατουν τώρα χέρι χέρι
στην αυλή του Παραδείσου...

Να είσαι καλά, τα φιλιά μου ***

Ανώνυμος είπε...

Φίλε Νίκιπλε είσαι σίγουρος ότι έχεις πάρει το σωστό μονοπάτι; Εγώ όμως είμαι σίγουρος ότι σε κάποιο σταυροδρόμι θα το βρεις και τότε ελπίζω να με προσκαλέσεις στην παρουσίαση του πρώτου σου βιβλίου.
Από τα σπάνια γραψίματα, καταφέρνεις να συγκλονίσεις τον αναγνώστη σου. Να είσαι καλά Νίκιπλε. gskastro

nikiplos είπε...

Αγαπημένο fractal πολύ ενφιαφέρουσα η παράσταση του έργου που αναφέρεις... εννοώ η υπόθεσή του. Θά το έχω οπωσδήποτε υπόψη μου στο εγγύς μέλλον. Το ζήτημα της μετανάστευσης αν και έχει τόσο πολύ στιγματίσει τη χώρα μας από τότε που δημιουργήθηκε, εν τούτοις ελάχιστα έχει απασχολήσει τόσο την τέχνη όσο και τη λογοτεχνία. Βέβαια υπάρχουν αξιόλογα έργα, είναι όμως πολύ λίγα, καθώς σχεδόν κάθε γεννιά της ελλάδας μέχρι και τη δεκαετία του 70 είχε μετανάστευση. (πολύ φοβάμαι πως θα αρχίσουμε ξανά...)
Αυτά τα ολίγα και να έχεις ένα όμορφο Σαββατοκύριακο.

nikiplos είπε...

Μαργαρίτα μου καλησπέρα... Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια... Όσο για τους δύο φίλους, είμαι βέβαιος πως κάπου εκεί τριγυρνούν νέοι ξανά και σφριγηλοί... Αν υπάρχει παράδεισος έτσι θα είναι... Να είσαι καλά, καλό βράδυ...

nikiplos είπε...

Αγαπητέ φίλε gskastro σε ευχαριστώ θερμά για τα καλά σου λόγια... Να είδες? εσύ τα λές πιό όμορφα... Τώρα αν κτάφερα να καλέσω μαζί κάποιες ψυχές στην ιστορία τους ελπίζω για καλό σκοπό...
Δεν ξέρω αν ποτέ γίνει κάτι τέτοιο, φίλε κάστρο, θα σε καλούσα όμως σε οτιδήποτε άλλο τέτοιο γεγονός που απαιτεί "συνδαιτημόνες"... Να είσαι άριστα, και να έχεις ένα ξεκούραστο και δημιουργικό ΣΚ.

suspiria είπε...

όμορφο
πολύ όμορφο

Άνεμος είπε...

Καλησπέρα Νικίπλε... Έμεινα αρκετή ώρα σε αυτό το "Καλησπέρα Νικίπλε". Κι άλλη τόση τώρα. Μπα, δε μπορώ να πω αυτό που ήθελα. Μάλλον μεγάλωσα πολύ και έγινα ευσυγκίνητος. Τα λέμε λοιπόν...

nelly είπε...

Ωραιο, οντως.

nikiplos είπε...

suspiria, σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια... Σε ευχαριστώ που πέρασες από εδώ... να είσαι καλά και να έχεις μια όμορφη Κυριακή

nikiplos είπε...

Φίλε Αnemos καλησπέρα... καμιά φορά το βιωματικό σε συγκινεί γιατί εμπεριέχει και δικά σου στοιχεία. Δεν είναι λοιπόν που μεγάλωσες και έγινες ευσυγκίνητος, αλλά μάλλον ότι εμπεριέχεις αντίστοιχες εμπειρίες στο βιωματικό σου. Σε ευχαριστώ για τα λόγια σου. Καλή Κυριακή εύχομαι.

nikiplos είπε...

Νelly σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια γιατί να ξέρεις για μένα μετρούν... φιλιά και μια όμορφη Κυριακή.

Δημητρης είπε...

Χρώματα απο μνήμες και εποχές
βάψανε τις λέξεις φίλε μου
η πατίνα του χρόνου φορτίζει
εντονα τα συναισθήματα

καλό βράδυ Δημήτρης

nikiplos είπε...

Δημήτρη καλώς ώρισες! Πράγματι η πατίνα του χρόνου θυμίζει αυτούς που έζησαν και έκαναν το πέρασμά τους από τον δικό μας κόσμο. αναψηλαφούμε τα ίχνη τους καμιά φορά, το βλέμμα τους και γιατί όχι και τα συναισθήματά τους...

Να είσαι καλά.
Καλό βράδυ.

Ανώνυμος είπε...

Η Ένη ποτέ δεν τόλμησε (φυσικά...) το ταξίδι... Ίσως γιατί κατά βάθος δεν πίστευε στον Jacques...
Τώρα τα λόγια ακόμη και στα γράμματα μπορεί να υπόσχονται πολλά... καθυγιάζουν όμως οι πράξεις και μόνο... αυτές γίνονται έργο...

fractal είπε...

Για σένα

http://www.youtube.com/watch?v=0YdrHgmbFzY&feature=related

Adamantia είπε...

Nikiple, δεν εχω να πω τιποτα περισσοτερο για τη πανεμορφη αφηγηση,νοιωθω πολυ καλα που τη μοιραστηκες εδω. Θα συμφωνησω μ'εναν φιλο πριν που ειπε οτι γραφεις τοσο καλα που μηπως θα επρεπε να σκεφτεις τη συγγραφη βιβλιου οποτε εσυ το θελησεις.
Καλημερα!

nikiplos είπε...

fractal, ΣΕΦΕΡΗΣ!!! αν μη τι άλλο αγαπημένος... και η μουσική του μαρκόπουλου επιβλητική με παραδοσιακά στοιχεία...
πολύ καλό!!!

nikiplos είπε...

Αγαπητή Αδαμαντία σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια... αν και βέβαια δεν θεωρώ τον εαυτό μου καλό χειριστή της γλώσσας ή έχοντα ενδιαφέρουσες ιδέες να τις περάσει στα βιβλία... παραμένω όμως φανατικός αναγνώστης και όχι μόνο βιβλίων... ακόμη και ακατέργαστων σκέψεων, βλεμμάτων ζωής, εικόνων, όταν όλα αυτά είναι ειλικρινη. Εξού και η παρουσία μου στα ιστολογια αυτό ακριβώς επιτελεί.
Να είσαι καλά!

Ανώνυμος είπε...

"Το πρώτο πράγμα που έκανα πάντοτε μόλις άνοιγα τον φάκελο, ήταν να μυρίσω τον αέρα μέσα του"
nikiple αφηγείσαι υπέροχα..

nikiplos είπε...

Σταγόνα σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια... σκέφτομαι μερικές φορές πως η νεότερη γενιά με τα skype και τα msn ποτέ δεν θα ανακαλύψει τη μαγεία των επιστολών... ποτέ... Δεν λέω ότι είναι κρίμα, γιατί και τα νέα αυτά μέσα έχουν τη δική τους μαγεία... όμως ποτέ δεν θα καταφέρουν να μεταφέρουν τον αέρα ή το άρωμα του άλλου χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά...