Δευτέρα 11 Μαΐου 2009

... Τα λόγια του Καμπούρη

Τον πρωτοαντίκρυσα εκεί στα πολύ νεαρά μου παιδικά χρόνια αρχές της δεκαετίας του 70. Είχε έναν δικό του χώρο παραστάσεων κάποιον ξεπεσμένο θερινό κινηματογράφο και ο παππούς μου, μας πήγαινε μικρούς κάθε Κυριακή απόγευμα να παρακολουθήσουμε τις παραστάσεις του. Εκεί πρωτοαντίκρυσα τον καραγκιόζη. Εκεί πρωτοείδαμε παραστάσεις, όπως ο Μέγας Αλέξανδρος και το καταραμμένο φίδι, ο Κατσαντώνης κλπ.

Κατόπιν πειραματιστήκαμε μόνοι μας με αυτοσχέδιες φιγούρες σεντόνι και κερί, αλλά ... "δεν τό χαμε” όπως η Αδαμαντία. Μετά απέκτησε τη δική του στέγη στην Τηλεόραση και εμείς θεωρήσαμε ότι μεγαλώσαμε και έτσι «χαθήκαμε» μέχρι τα μέσα του 80, όπου ο Σπαθάρης έκανε μια καταπληκτική παράσταση στην τηλεόραση, υλοποιώντας σε θέατρο φιγούρων - σκιών τον «Ερωτόκριτο» του Κορνάρου. Δεν ήταν ακριβώς θέατρο σκιών, αλλά κινούμενες φιγούρες. Με δωρικό τρόπο όμως και καταπληκτική κρητική μουσική, παρουσιάζονταν τα δρώμενα, όπως η μονομαχία του Χαρίδημου.

Μετά τα χρόνια πέρασαν και μόνο ως βρισιά, βιώναμε τον καραγκιόζη στη ζωή μας. Στην κοινωνία της εξέλιξης της ταχύτητας και των παιχνιδομηχανών, μόνο ως φολκλόρ είδα τον Καραγκιόζη στριμωγμένο ανάμεσα σε πολιτιστικά καλοκαίρια σε διάφορα μέρη της επαρχίας.

Ο Σπαθάρης ήταν από την αρχή η προσωποποίηση του θεάτρου σκιών και η αρχετυπική εικόνα που παρουσίαζε παντού την τέχνη του με περισσή λαϊκή σοφία, που με εντυπωσίαζε μεγαλύτερο. Ο Νίκος Δήμου έχει πεί: “Ο Έλληνας, όταν βλέπει τον εαυτό του στον καθρέφτη, αντικρίζει είτε τον Μεγαλέξαντρο, είτε τον Κολοκοτρώνη, είτε (τουλάχιστον) τον Ωνάση. Ποτέ τον Καραγκιόζη…”

Ο ίδιος ο Ευγένιος Σπαθάρης βραβεύτηκε από πολύ νωρίς στην Ιταλία με Βραβείο Ρώμης (1962), με το Α' Μετάλλιο του Πρίγκιπα του Μοντ, Α' Βραβείο Πολωνίας (1978), Α' Μετάλλιο Τοσκανίνι (Ιταλία) το 1978 κ.ά. Στην ελλάδα μάλλον τον θεωρούσαμε ταμπού, κι έτσι... κάπως αργήσαμε...

Όμως στον ύπνο μας βαθιά κι ας μην το έχουμε συνειδητοποιήσει ταυτιζόμαστε με τις αγωνίες του...Εκεί πίσω με τα κολλητήρια, περιμένουμε τον Μπαρμπαγιώργο να έρθει να δώσει σε όλους ένα δεμάτι ξύλο, για να συνέλθουν!!!

Στον πάντα φιλοχρήματο και αρχιτσιγκούναρο Εβραίο (τον ξεβιδωμένο που τραγουδάει το βίζολαβίζολαβίζο) και απειλεί τον Καραγκιόζη ότι θα πάει κατευθείαν στον πασά, αν δεν του πληρώσει όσα του χρωστάει, στον παραδόπιστο Μορφωνιό που συνήθως καταλαμβάνει τα πόστα με μέσον, στον ψευτόμαγκα Σταύρακα που στα λόγια όλα τα σφάζει όλα τα μαχαιρώνει, αλλά όταν φανεί ο κίνδυνος τη στρίβει αλά Γαλλικά και από το φόβο του μέχρι και στον φούρνο τον πείθει ο Καραγκιόζης να κρυφτεί, στον Βεληγκέκα που ως εξουσία ρίχνει πολύ ξύλο, στον παραδόπιστο κόλακα Χατζηαβάτη που από την υπερβολική κολακεία του την πλήρωνε πρώτος και προσέτρεχε στον φίλο του Καραγκιόζη για βοήθεια, στον πλούσιο αστό Μπέη που έτρωγε δυό δυό τις τουλούμπες και είχε τα χρήματα συνήθως να ζητάει εις γάμο τη βεζυροπούλα, στον Σιόρ Διονύσσιο τον ψωμολυσσάρη φαντασμένο που κατάγεται δήθεν από αρχοντική γενιά στο Ζάντε και που όταν τις έτρωγε έσκουζε («Μη βαράς βλάχο τσε πονούν τα κοκκαλάκια μου βρε! όρσε να μη στα χρωστάω!»).

Σε πολλούς άλλους που μου διαφεύγουν... Μα κυρίως στον Καραγκιόζη, που σκαρφίζεται τα χίλια μύρια για να θρέψει την οικογένειά του, μα και για να γλυτώσει από τους κινδύνους που του επιφυλάσσει η καθημερινότητα (διαταγές, φόρους, αγγαρρείες κλπ). Κάνει επιτηδεύματα δια δηλώσεως («Εγώ ρε Χατζατζάρη δεν ξέρω από Φουρναρική?») που συνήθως βέβαια προσπαθεί να γελάσει τους άλλους, αλλά στο τέλος πέφτει στον μπάρμπα του τον ΜπαρμπαΓιώργο από το Καρπενήσι και τρώει της χρονιάς του... Ενίοτε σκαρφίζεται και πονηρίες για να γλυτώσει από τους διαφόρους και να λουφάρει από διάφορα ριψοκίνδυνα όπως την επίθεση που ετοιμάζει ο Μεγαλέξαντρος («κάτσε να κρυφτώ εγώ εδώ κάπου και κάνε μόνος σου την επίθεση» μονολογεί φωναχτά...). Apropos, έχει ενδιαφέρον που ο Μεγαλέξαντρος στον Καραγκιόζη αν και σώζει από το φίδι, σε άλλα περιστατικά, παρουσιάζεται περισσότερο σαν ριψοκίνδυνος Δον Κιχώτης παρά σαν νικηφόρος στρατηγός.

Στα χρόνια που πέρασαν βρήκα να ισχύει πάντα στη ζωή μου η ατάκα : «Θα φάμε, θα πιούμε και νηστικοί θα κοιμηθούμε». Ενώ αναμφισβήτητα «κείνο που με τρώει, κείνο που με σώζει, είναι που ονειρεύομαι σαν τον καραγκιόζη» όπως ταυτόσημα είπε και η roadartist.

... κανονικά δεν ήθελα να κάνω αυτό το ποστ, αλλά όσο και να είναι έτσι ήθελα να μοιραστώ κάποιες εικόνες παλιές, και ίσως να ανασύρω και δικές σας...

26 σχόλια:

Dr Low είπε...

Μεγάλη απώλεια γαι την ελλάδα και για μας φυσικά!
Ξέρεις, όταν το έμαθα, σκεφτόμουν πως, ο ανηψιός μου ας πούμε που είναι 3, θα γελάσει με τον καραγκιόζη αλλά δε θα δει ποτέ το μπαμπά του καραγκιόζη. Και με στεναχώρησε λίγο αυτό...

Καλημέρα στη Γαλλία απο την Ιταλία!

Adamantia είπε...

Εκανες πολύ καλά που έγραψες αυτήν την ανάρτηση, καθένας πρέπει να γράφει τα δικά του βιώματα και αναμνήσεις από ένα θέμα. Πολύ μου άρεσε που έκανες αναφορές στους "ηρωες"και στο πόσο είχαμε ταυτιστεί σαν παιδιά με τα Κολλητήρια (έτσι με φώναζε ο παππούς μου ακόμα και όταν μεγάλωσα). Ενα κομμάτι της μαγείας των παιδικών μας χρόνων σίγουρα έφυγε μαζί με τον Σπαθάρη αλλά σκέφτομαι σοβαρά να ασχοληθώ με τη διάδοση του έργου του για να μη καταλήξει μουσειακό είδος.Θα σε ενημερώσω για τυχόν εκδηλώσεις.
ΦΙλιά σχεδόν καλοκαιρινά!

Artanis είπε...

Καλο του ταξίδι...
Πανέμορφη η ανάρτησή σου, φίλε μου...
καλησπέρα...

Σταλαγματιά είπε...

Ένας άνθρωπος που θα ζει πάντα στην καρδιά μας γιατί στόλισε με τα πιο ζωντανά χρώματα τις παιδικέ μας αναμνήσεις...
Θα μας λείψει πολύ!

Καλό μεσημέρι Nikiple μου

σταγόνα είπε...

Δεν κατάλαβα nikiple
γιατί δεν ήθελες να ανεβάσεις αυτό το ποστ.. όλοι της γεννιάς μας λίγο έως πολύ μεγαλώσαμε με Καραγκιόζη.. σε όλους έχει κάτι να πει και να ανασυρει..
πολύ όμορφο το αφιέρωμά σου:)

nikiplos είπε...

γειά σου ΕΛ, άπαιχτη!!! πραγματικά αυτό που λες ισχύει... δυστυχώς... εκείνο που είναι βέβαιο, είναι ότι ο κάθε σημερινός μικρός, δεν θα έχει πολλές πιθανότητες να ταυτίσει και να ταυτιστεί με χαρακτήρες... Γιατί δεν υπάρχουν οι αλάνες πλέον... και όταν θα πηγαίνει σχολείο, μάλλον δεν θα καταδέχεται να δει τον καραγκιόζη... Κρίμα, γιατί τότε θα δει όλους αυτούς τους χαρακτήρες να παρελαύνουν από την πραγματική του ζωή...

Την καλησπέρα μου και τα φιλιά μου στην Φιρέντσε από το Παρί.

nikiplos είπε...

Adamandia, αυτό που σκέφτεσαι ακούγεται υπέροχο... Πραγματικά θέλω ενημέρωση επ αυτού... Είναι κρίμα να χαθεί ο καραγκιοζης από τη ζωή των παιδιών γιατί τα διδάγματά του είναι πραγματικά μερικές φορές πολύ προχωρημένα...
Ύστερα είναι ένα θέατρο... ένα παιδί πάντα φτιάχνει ανθρωπους χαρακτήρες ιστορίες... Σήμερα υπάρχει το διαδίκτυο αλλά και η παρουσίαση σε θέατρο σκιών, μπορεί να είναι ένα υπέροχο βράδυ... Δεν ξέρω... Ελπίζω...

Je t embrasse. Bises!

nikiplos είπε...

Artanis, σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια... Είμαι βέβαιος ότι κάτι σχετικό θα έχεις σκαρώσει κάποτε στη ζωή σου γιατί πιάνουν τα χέρια σου... περιμένω να το δω στο μπλογκ σου...

φιλιά

nikiplos είπε...

Αναστασία, καλησπέρα... Πραγματικά θα μας λείψει... εμένα μάλλον θα μου λείψουν περισσότερο εκείνα τα μέρη και οι παιδικές εικόνες που μου έρχονται σκόρπιες στο μυαλό... τότε που ήμουν παιδί κι εγώ...

Αυτό σίγουρα μου λείπει...

nikiplos είπε...

Βροχούλα καλησπέρα... πραγματικά όλοι μας έχουμε από την παιδική μας ηλικία να αντλήσουμε εικόνες και εικόνες... Περιμένω και τις δικές σας... για να επαληθεύσω το αυτονόητο. Ότι ο παππούς Ευγένιος είχε κάνει πραγματικά δουλειά, αλωνίζοντας την ελλάδα και όχι μόνο αυτός... και άλλοι καλλιτέχνες του θεάτρου σκιών... Να μην αδικήσω και τους μουσικούς, γιατί εγώ εκεί άκουσα από τα καλύτερα τραγούδια...

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Ορφάνεψε ο μπερντές Παριζιάνε μου.
Τέτοια φωνή δεν πρόκειται να ακούσουμε σε νέα επεισόδια

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

Καλέ μου φίλε, τίποτε ομορφότερο στην ζωή μας από τις παιδικές μας αναμνήσεις.
Κι' αν δεν χορέψαμε μικροί με το χασαποσέρβικο του καραγκιόζη, ακούγοντάς το από το ραδιόφωνο και ο χορός να κόβεται μαχαίρι, με το άκουσμα της φωνής του Ευγένιου.
Τί δεν μου θύμισες με την ανάρτησή σου!
Να είσαι καλά.
και πάντα να θυμόμαστε, για να δώσουμε λίγη από την αθωότητα των παιδικών μας χρόνων, στις σκληρές μέρες που θα 'ρθουν.

nelly είπε...

Ποτε δε μου αρεσε ο Καραγκιοζης.
Ο,τι ειχα δει, ηταν τυχαια και στην τηλεοραση επειδη καποιος αλλος εβλεπε.

fractal είπε...

ΝΙΚΙΠΛΟΣ Διαβάζοντας το σχόλιό σου κατάλαβα πως θα παίζεις κάποιο 'οργανο. Ναι?
Γύρισα σήμερα ξημερώματα από την Κρήτη. Μερικές από τις εικόνες που κατάφερα να πάρω μαζί μου, θα τις δείτε σε κάποιο post.
Πάντως πολύ συχνά ένοιωθα την ανάγκη της Προσευχής..
Τώρα, σαν σχόλιο σε αυτό το post, θα σου στείλω κάτι από αλλού. Φιλιά. allo;yστο εua Θα σΤ

nikiplos είπε...

Γλαρένια καλησπέρα... Πράγματι η φωνή του ήταν συνυφασμένη με τον Καραγκιόζη... Αυτές οι ατάκες και ειδικά το "ε ρε γλέντια". Εκείνο όμως που είναι σημαντικότερο, είναι τα ίδια τα παιδιά να δουν και να παίξουν τον καραγκιόζη... φιλιά

nikiplos είπε...

Φίλε Επίκουρε, καλησπέρα... Σας φαντάζομαι εκεί μικρούς να χορεύετε μπροστά στο ραδιόφωνο, σε ένα λιτό δωμάτιο, με σκεπτική τη μητέρα και τους παππούδες...

Είπες το πιο σωστό που έχω διαβάσει τελευταία:
"και πάντα να θυμόμαστε, για να δώσουμε λίγη από την αθωότητα των παιδικών μας χρόνων, στις σκληρές μέρες που θα 'ρθουν."

Στις πράξεις μας και στα έργα μας, ας βάλουμε και λίγο από τον αυθορμητισμό και την αθωότητα των παιδικών μας χρόνων... πολύ σοφό επίκουρε...

Να είσαι καλά και να περνάς τέλεια...

nikiplos είπε...

Αγαπητή nelly σαν είδος δεν πρέπει να είναι και πολύ δημοφιλές στην δική σου γενιά... Λογικό με την πρωτοκαθεδρία της τηλεόρασης... Την εποχή που ήμουν παιδί, τηλεόραση είχε μόνο το καφενείο και το πρόγραμμα έπαιζε από τις 18:00 μέχρι τις 00:00. Κατά συνέπεια εκτός από τα υπόλοιπα θεατρική πρόζα, μουσική υπόκρουση, σκωπτικά κείμενα κλπ για μας ήταν και ιδιαίτερα θεαματικό... Μέχρι που έγινα 12 η τηλεόραση ήταν ασπρόμαυρη... Φαντάζεσαι λοιπόν πως αντικρύζαμε τις φανταχτερές χρωματιστές φιγούρες υπό το φως του λευκού πανιού... Για μας ήταν μαγικό πράγμα...

Από την άλλη σαν είδος μάλλον στόχευε στην ηθική διαπεδαγώγιση των μαζών κατά συνέπεια μεγαλύτερες ηλικίες και όχι τόσο τις παιδικές... Μα δεν μας ένοιαζε...

Εκείνο όμως που είναι για μένα σημαντικότερο είναι τα παιδιά να παίζουν τον καραγκιόζη και να αφήνουν την φαντασία τους να δημιουργήσει πράξεις...

Σε φιλώ.

nikiplos είπε...

Αγαπημένο, φράκταλ... γρατζουνάω διάφορα όργανα, τα βασανίζω κυρίως... η μουσική όμως είναι παρούσα σε κάθε μου στιγμή... Σε όλα της τα μήκη και πλάτη... Τώρα βέβαια δεν ξέρω πως συνάγεται αυτό από το συγκεκριμένο ποστ... Η κρήτη για μένα ήταν σημαντικό πολιτισμικό σοκ, από τότε που πρωτοπήγα εκεί στα 1987... Την αγάπησα και αυτήν και τους ανθρώπους της... Μα η μουσική της μου συμπλήρωσε πολλά παζλ που ήταν κενά μέσα μου σχετικά με τον τόπο μας και τη μουσική του... Νομίζω πως είναι το πιό πολύμουσο μέρος της ελλάδας, λογικό, άλλωστε αφού ήταν πάντα σταυροδρόμι, και είχε επιρροές κι από την ανατολή κι από τη δύση...

"Πάντως πολύ συχνά ένοιωθα την ανάγκη της Προσευχής..."

Δεν ξέρω, μα ένιωσα σε δύο μέρη την αίσθηση της μεταφυσικής... Στο Αρκάδι, που είχα την τύχη να το επισκεφθώ χωρίς κόσμο, σχεδόν έρημο και στο φραγκοκάστελο όπως φαίνεται από ψηλά...

Να είσαι καλά καλό μου

fractal είπε...

Ναι ΝΙΚΙΠΛΟΣ. Το βρήκες. Στο Αρκάδι ήταν ένας από τους τόπους που προσκύνησα.. Ένας άλλος τόπος, ήταν το φαράγγι..Στο Φραγγοκάστελο ήταν την προηγούμενη φορά που είχα κατέβει στην Κρήτη.. Μα οι δροσουλίτες, με επισκέπτονται κάθε φορά που σύμφωνα με τους νόμους της φυσικής, τυχαίνει να βρίσκομαι στο τριπλό σημείο που συνυπάρχουν η στερεά η υγρή και η αέρια κατάσταση του Fractal.
Μια από αυτές είναι όταν ακούω Κρητική λύρα

Ανώνυμος είπε...

Καταπληκτική ανάρτηση Έτσι είναι, όπως τα λες...

me είπε...

ασχετο με το θεμα το ποστ μου το ξερω,αλλα:
α)να σου πω,οτι θαυμαζω τον τροπο με τον οποιο εφραζεις τη σκεψη σου,σε γραπτο λογο.
Οτι κ αν εκαναν οι γονεις σου το εκαναν σωστα γιατι μπορεις κ βαζεις τις λεξεις τη μια μετα την αλλη με τον ιδιο ανετο κ σαφη τροπο που το κανουν οι εχοντες πτυχιο φιλολογιας κ δη απο αυτους οι καλυτεροι.Ειναι καλο να υπαρχουν στο ιντερνετ ωραια Ελληνικα,για ολους μας.
β) πως το εννοει το 'Αγαπητή, me: Όσες ελληνίδες έρχονται εδώ και βγαίνουμε παθαίνουν πολιτισμικό σοκ από τις Γαλλίδες.'? καντο μου πιο αναλυτικο γιατι μ ενδιαφερει :)))

nikiplos είπε...

Fractal αγαπημένο χαίρομαι που μιλάς για τους δροσουλίτες... Είναι πραγματικά υπέροχο θέαμα, γιατί απαιτεί εκτός των άλλων και άσκηση φαντασίας. Όσο για το Αρκάδι, ο τόπος μόνο που στέκεσαι εκπέμπει μουσική, φωνές ιαχές ανθρώπων... Να είσαι καλά καλό βράδυ...

nikiplos είπε...

Αγαπητό ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΥΜΜΟΥΝΙ καλώς ώρισες!!! Χαίρομαι που είχες κι εσύ μια υπέροχη ανάρτηση για το ίδιο κείμενο... Εγώ πάντως πάντα ήμουν με τον Καραγκιόζη να εξηγούμαστε...

φιλιά καλό βράδυ...

nikiplos είπε...

me, καλησπέρα!!!
Το (α) σχόλιό σου δεν μπορεί παρά να με κάνει να κοκκινίζω... ευχαριστώ από καρδιάς γιατί η δική σου γνώμη μετράει πραγματικά αφού έρχεται από έναν άνθρωπο που "δεν φοβάται" τα βιβλία... πραγματικά σε ευχαριστώ... είναι περιττό να εκφράσω την αμοιβαία μου άποψη, γιατί θα φανεί ότι το κάνω υστερόβουλα, οπότε το αφήνω για το προσεχές...

Το (β)σχόλιό σου... χμμμμ. Το δύσκολο είναι ότι η άποψη αυτή
δεν είναι ακριβώς δική μου αλλά απόρροια λαθρακουσμάτων συζητήσεων μεταξύ των γυναικών, γιατί ποτέ κατευθείαν δεν μου απήυθηναν το λόγο για ένα τέτοιο θέμα. Σαν άποψη λοιπόν έχει κάτι το απόλυτο, που γενικά δεν μου αρέσει να εκφράζω απόλυτες απόψεις, που να κρίνουν ολιστικά δλδ.

Εντούτοις, όμως υπάρχουν σαφή όρια που πρέπει κανείς να θέλει να τα παρατηρήσει και όχι με ένα βλέμμα υπεροχής ή υστέρησης... Θεωρώ τις Ελληνίδες εξίσου όμορφες με τις Γαλλίδες σε εξωτερική ομορφιά, τουλάχιστον με τις νεότερες γενιές ελληνίδων, αυτές που είναι προϊόν καθαρά της αστικοποίησης του πληθυσμού μας και των χειραφετημένων μητέρων τους.

Τώρα δυστυχώς η άποψή μου είναι κάπως υποκειμενική, αλλά αφορά αυτό που εγώ βλέπω... (άσχετο με το ποστ φυσικά). Πρώτον οι ελληνίδες δεν κυκλοφορούν πουθενά... Δεν τις βλέπεις πουθενά, παρά μόνο σε μαγαζιά για ψώνια. Τα μεγάλα αστικά κέντρα έτσι όπως τα κάναμε στην ελλάδα, δεν έχουν στέκια για νεολαία, έτσι ας πούμε το θησείο κλπ είναι κάπως εξαιρέσεις, η νεολαία χάνεται στην απεραντότητα του τοπίου και δεν έχει χώρο έκφρασης... Αυτό βέβαια ήταν πρόβλημα και στην δική μου εποχή...
Εδώ αντίθετα υπάρχουν σαφώς τα μέρη που κυκλοφορεί και εκφράζεται η νεολαία. Έτσι είναι πιο παρατηρήσιμη

Οι ελληνίδες τουλάχιστον πολλές από αυτές που κυκλοφορούν στο δρόμο ντύνονται κάπως πιο προκλητικά, και όχι συνδυαστικά ως προς τα χρώματα. Εντάξει να προκαλέσει κάπως αλλά μερικές φορές τα πράγματα παρά είναι έξω... Αντίθετα οι Γαλλίδες σπάνια θα δείξουν κάτι επιδεικτικά. Το ντύσιμό τους πέρα από το σωστό ταίριασμα αυτών που φοράνε έχει και απαραίτητα αξεσουάρ, κάποιο μαντήλι, ή κάποιο καπέλλο. Το πλήθος των καπέλων που κυκλοφορεί εδώ δεν λέγεται...

Η συζήτηση όμως έχει πάει σε ατραπούς που δεν είναι καθόλου του δικού μου ταλέντου και το καλύτερο νομίζω που έχεις να κάνεις είναι να κάνεις ένα ταξίδι να δεις ιδίοις όμμασι...

Σε φιλώ, καλό βράδυ

me είπε...

ναι ενα ταξιδι στη Γαλλια αναγνωριζω οτι μου χρειαζεται κ το θελω χρονια τωρα πλην δε μου αρεσει να ταξιδευω μονη μου (εχω κ αυτον τον περιεργο φοβο με τ αεροδρομια που δε ξερω πως μου κατσε..) οι φιλοι μου δε ταξιδεουν μονο ζευγαριαοποτε...
-το χω ακουσει αυτο για τις Γαλλιδες κ τ αξεσουαρ.
Απο μονη μου ειμαι κ του μαντιλιου κ του καπελου τα οποια φοραω χωρις φοβο στην Αγγλια (εχω παρει καπελα να τα φοραω μ ο ν ο εκει) στην Ελλαδα οποτε κυκλοφορω με καπελο (εκτος κ κανει τρελο κρυο οποτε βγαινουν ολα τα ξεχασμενα καπελα στη φορα) με κοιτανε περιεργα οποτε το αποφευγω..

nikiplos είπε...

Αγαπητή me, χαίρομαι για αυτό που διαβάζω για τα καπέλα κλπ :)
Όσο για το ταξίδι, κοστίζει τα ίδια με το Λονδίνο (πτήση διαμονή) με τη διαφορά, ότι τα υπόλοιπα εδώ είναι τιμές Αθήνας και φθηνότερα ακόμη! Επομένως μόνο να το αποφασίσεις είναι!
Σε φιλώ