Όσα χρόνια κι αν περάσουν,

Δεν ξεχνώ την Κύπρο... . Για πολλούς από τους Κυπρίους (Ελληνο- και Τουρκο-) το δράμα τους κι ο ξεριζωμός τους έχει φυσικά αρχίσει πολύ πριν τις 20 Ιουλίου 1974. Συνέπεια των επικίνδυνων πολιτικών παιχνιδιών, πολιτικού ενδοτισμού και έλλειψης επίγνωσης του ρόλου τους, κατώτερων των περιστάσεων πολιτικών που δυστύχησε αυτή η χώρα να την διαχειριστούν.

Θα πήγαινα νηπιαγωγείο για πρώτη φορά τότε στα 1974. Η χαρά μου για το να παω επιτέλους σχολείο δεν μετριάστηκε από την ιδέα ενός πολέμου, που στα αυτιά ενός μικρού παιδιού, δεν ηχούσε παρά σαν ένα ακόμη παιχνίδι των μεγάλων... Οι άρρενες της οικογενείας, επιστρατεύτηκαν άρδην και προέλασσαν στις μάχες με τα Σουβλάκια στην Θεσσαλονίκη, Βάρη και λοιπά κέντρα επιστράτευσης, προς βαθύτατη ανακούφιση των γιαγιάδων μας, και ιδιαίτερα της Μικρασιάτισσας που είχε από πρώτο χέρι επίγνωση του τι σημαίνει πόλεμος με Τούρκους...

Το 1974, όμως ήταν η ασύμμετρη χαριστική βολή με τη δύναμη των όπλων σε ένα πρόβλημα που θα απαιτούσε ευρωπαϊκή διαχείριση. Η ασύμμετρη βαρβαρότητα μπροστά σε μια τραγωδία. Η Ευρωπαϊκή Βρεττανία, επέδειξε φλεγματική αδιαφορία και ενθάρρυνε την βαρβαρότητα παγερά αδιάφορη μπροστά στην ικανοποίηση των δικών της ήκιστων συμφερόντων. Η Τουρκία με νομικίστικα τερτύπια, την κάλυψη των ΗΠΑ και φυσικά τις εγγυήσεις από δικούς μας για ισχνή και αδύναμη άμυνα, εισέβαλλαν στην Κύπρο (δήθεν για λίγες μέρες) και έκτοτε εις μάτην ψηφισμάτων του ΟΗΕ, διεθνών καταγγελιών και καταδικαστικών αποφάσεων από ποικίλλους οργανισμούς συνεχίζει την κατοχή ενός τμήματος μιας χώρας, φυσικά υπό την ενθάρρυνση, προτροπή κι επιδοκιμασία των ΗΠΑ και πολλών δυτικών χωρών.

Απροσχημάτιστα, ακόμη και σήμερα που κατέχει παράνομα έδαφος χώρας αναγνωρισμένης από τον ΟΗΕ και την Ε.Ε. η Τουρκία ΔΕΝ αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία σαν χώρα προσπαθώντας με τσαμπουκά (κυρίως) να επιβάλλει το κατεχόμενο τμήμα σαν ανεξάρτητο Τουρκοκυπριακό κράτος. Φυσικά εννοείται απαγορεύει την προσέγγιση οιουδήποτε φέρει στοιχεία ή σημαία της Κ. Δημοκρατίας στα λιμάνια αεροδρόμια της, ακόμη κι αν κινδυνεύουν. Βλέπετε εκείνοι (Οι Τούρκοι) δεν κάνουν λάστιχο το λεγόμενο "διπλωματικό κεκτημμένο" όπως εμείς με το αεροσκάφος της Φυρόμ.

Αυτά για να μην ξεχνιόμαστε και παραμυθιαζόμαστε περί δήθεν οικοδόμησης συνθηκών καλής γειτονίας κλπ. Ο Μπρεχτ, έχει πει πως αν στην πρώτη πράξη ενός έργου εμφανίσεις ένα όπλο, τότε αναπόφευκτα θα εκπυρσοκροτήσει μέχρι την τρίτη πράξη. Η Τουρκική πολεμική μηχανή ισχυροποιημένη κι ανανεωμένη ήρθε για να μείνει και να διαπρέψει σε αυτό που ανέκαθεν έκαναν οι πολεμικές μηχανές. Όρα Ισραήλ κλπ.

Να τονίσω για να μην παρεξηγηθώ, πως θεωρώ εξίσου επικίνδυνα και ανόητα, σποτάκια που γράφουν "Η Κύπρος είναι ελληνική" κλπ. Είναι καταρχήν ανιστόρητα. Άλλο αν ένα μεγάλο τμήμα ελληνο-κυπρίων αισθάνονται (και είναι) έλληνες και θα ήθελαν την ένωση και άλλο να επιβάλλεις την ένωση με το ζόρι. Το πάθημα της εισβολλής θαρρώ, πρέπει να μας διδαξει αρκετά. Επίσης μακριά από μένα κάθε μορφή ηλίθιου φανατισμού κι εθνικισμού...

Φυσικά το τελευταίο μέρος του δράματος, οι αγνοούμενοι...

Λογικά κρατήθηκαν απο τους Τούρκους στα Άδανα που μάλλον μεταφέρθηκαν έως ώτου περαιωθούν οι ανταλλαγές αιχμαλώτων. Μετά, τους ήταν και άχρηστοι και επικίνδυνοι, έτσι μάλλον τους εκτέλλεσαν όπως προκύπτει από την ομολογία του Τούρκου τραγουδιστή Αττίλα Ολγκάτς που βεβαίως έσπευσε να αναιρέσει, κατόπιν άμεσης κινητοποίησης της Τουρκικής δικαιοσύνης. Φυσικά, οι εκτελέσεις έγιναν παράνομα με ωμή παραβίαση διεθνών κανόνων για αιχμαλώτους πολέμου και ατομικών δικαιωμάτων των αιχμαλωτισθέντων άμαχων πληθυσμών. Μια σαφώς μεσαιωνική διαχείριση των στρατιωτών, που στο κάτω κάτω, εντολές εκτελούσαν πέρα από οποιαδήποτε πολιτική τοποθέτηση. Πόσο μάλλον των αμάχων που βρέθηκαν άφταιγοι στο μάτι του Κυκλώνα. Φυσικά αν και έχουν γίνει διαβήματα στον ΟΗΕ, η διεθνής κοινότητα μάλλον προσπαθεί να υποβαθμίσει αυτό το ζήτημα.

Ξέρω φαίνεται βαρύ και στενάχωρο, μα είμαι άνθρωπος που συγχωρώ, μα δεν ξεχνώ...