Ξεκινήσαμε με τον αδερφό μου αμέσως μόλις έπεσε το σκοτάδι... Εδώ και δυό εβδομάδες με το που πέφτει το σκοτάδι βαδίζουμε χωρίς την παραμικρή στάση... Προχωράμε σαν αγρίμια... σκυφτοί και προσεκτικοί... Όλη τη διάρκεια της μέρας κρυβόμαστε όπου βρούμε, ενώ με δυσκολία βρίσκουμε νερό πόσιμο... Για φαγητό ούτε λόγος. Είμαστε σχεδόν άϋπνοι.
Άλλες φορές προπορεύεται ο αδερφός μου, άλλες εγώ. Ο Οδηγός που πληρώσαμε αδρά πηγαίνει πάντοτε με αυτόν που ξεμένει πίσω... Στην περιοχή που βαδίζουμε είναι μόνο έρημος. Τη νύχτα κάνει τρομερό κρύο, αλλά είναι τόση η υπερένταση που έχουμε που δεν αισθανόμαστε τίποτε...
Ξαφνικά σταματάει και κάθεται. Αφουγκράζεται το χώρο γύρω... "Εδώ είναι" μας λέει. "Τι εδώ?" ρωτάω σχεδόν μηχανικά... "Εδώ πέρα από εκείνον τον λοφίσκο είναι η Λιβύη", μας λέει αποφασιστικά. Ο αδερφός μου που προπορεύεται εδώ και μέρες αισθάνεται να τον εγκαταλείπουν οι δυνάμεις του. Βλέποντάς μας να έχουμε σταματήσει βαδίζει αργόσυρτα προς το μέρος μας. "Είμαστε ήδη στη Λιβύη!!! Εδώ είναι τα σύνορα". Του ψιθυρίζω στ' αφτιά του που βουΐζουν από τον πυρετό. Στεκόμαστε ώρες αγκαλιασμένοι και κλαίμε... Εδώ είναι τα σύνορα... Ούτε γραμμή, ούτε συρματόπλεγμα, ούτε καν ένα σημάδι μια πινακίδα τόση δά, ότι μπήκαμε στη Λιβύη.
Ο οδηγός μας έχει ήδη αρχίσει να οπισθοχωρεί προσεκτικά... Στο λυκόφως λάμπουν τα πρόσωπά μας. Ίσως τα καταφέρουμε... Ίσως μας δοθεί η ευκαιρία να ζήσουμε λίγο παραπάνω από τα 25, που ζουν κατά μέσο όρο στο χωριό μας...
Ίσως δεν μας ακρωτηριάσουν, δεν μας πάρουν τα όργανα δεν μας βγάλουν τα μάτια, τα δόντια, ίσως δεν μας τυφλώσουν και μας χώσουν σε κάποιο αδαμαντορυχείο να ζήσουμε δουλεύοντας σαν τα σκυλιά για κάνα δυό μήνες το πολύ... Ίσως δεν μας κόψουν τα χέρια και τα πόδια και δεν μας κάψουν με καυτό λάδι για να μας κάνουν ζητιάνους σε κάποια πόλη... Ή στην καλύτερη ίσως δεν γίνουμε για πάντα σκλάβοι στον ιδιωτικό στρατό κάποιου μαφιόζου και να πεθάνουμε πριν τα 25 μας... Στο λυκόφως τα άγρια βλέμματά μας λάμπουν... Ίσως υπάρχει πράγματι κάποια μικρή αμυδρή ελπίδα για μας... Για μας δεν υπάρχει τίποτε εκεί πίσω... μόνο κόλαση... Σκοπός μας η γη της επαγγελίας που στη δική μας περίπτωση είναι η Ιταλία...
"Στα μέσα της ζωής μου, διάλλεξα τον σκοτεινό παράδρομο γεμάτο βία, φθόνο μίσος αμαρτία, γιατί ο ίσιος δρομος στον τόπο μου είναι ξάστοχος γεμάτος θάνατο φριχτό και μαρτύρια της κόλασης". Οι στίχοι του Δάντη μου τρυπούν τα μηνίγγια από τότε που ένας αφέντης Ιταλικής καταγωγής μεθυσμένος πυροβολούσε αδιάκριτα στο πλήθος. Τον σήκωσα και τον πήγα στο κατάλυμμά του ασφαλή. Ήμουν 15 χρόνων μα με αντρικό κορμί... Μου είπε να σώσω τη ζωή μου... Δεν μπόρεσα να σώσω τα μεγαλύτερα αδέρφια μου που τους έβαλαν αλυσίδες στα 17 και πέθαναν σκλάβοι πριν κλείσουν τα 20. Μου είπε για την ιταλία... μου είπε πολλά... Έτσι πήρα τον μικρότερο αδερφό μου, ξεγράψαμε τον τόπο μας και διαλέξαμε τον λάθος δρόμο... γιατί ο ίσιος για εμάς ήταν ξάστοχος...
ΥΓ> Ο Μ. κατάφερε να περάσει στην Ιταλία με τον αδερφό του κι από εκεί πέρασε στη Γαλλία μέσα από τα χιόνια. Ο αδερφός του συνελήφθη στην Ιταλία και μετά από 10 χρόνια στις Ιταλικές φυλακές σήμερα αγνοείται. Ο Μ. σήμερα ζει στη Γαλλία...
14 σχόλια:
Για να καταλαβεις ποσο μεγαλα μηδενικα ειναι αυτοι που μισουν τους λαθρομεταναστες. Ποσο αδιαφορη πρεπει να μας ειναι η γνωμη τους.
Η επίπλαστη ευημερία της κούφιας μας ζωής, δεν μας επιτρέπει να δούμε την αλήθεια.
Δεν υπάρχουν λαθρομετανάστες.
Δεν υπάρχουν καν μετανάστες.
Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν το δικαίωμα στην ζωή.
Καλημέρα καλέ μου φίλε.
Σύντομα ξεκινώ κι εγώ την δική μου προσπάθεια να διεκδικήσω αυτό το δικαίωμα.
Φίλε Εξύμνε, καλησπέρα... Το να φοβάται κανείς το ξένο το διαφορετικό είναι φυσιολογικό. Ξενόφοβοι γεννιόμαστε όλοι μας. Θέλει πολιτισμό, καλλιέργεια παιδεία και κυρίως διάθεση για να άρει κανείς αυτά τα συναισθήματα... Σαφώς και οι άνθρωποι αυτοί αποτελούν θάλασσα... δεν ανακόπτεται με τίποτε.
Αυτά για το... φόβο, γιατί το μίσος είναι αδικαιολόγητο. καλησπέρα!
Φίλε Επίκουρε καλησπέρα...
Ξεκινώντας από αυτό το βασικό αξίωμα που διατυπώνεις: Όλοι οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα στη ζωή! Και δυστυχώς μέχρι να γνωρίσω τον Μ. δεν ήξερα πόσο βίαιος είναι ο κόσμος που τρέχουν να ξεφύγουν... Λαθραίοι άνθρωποι δεν υπάρχουν και αυτό λοιπόν είναι αξίωμα όπως και να το κάνουμε... Και το δικαίωμα για μια καλύτερη ζωή, ενάντια σε όλους εκείνους που συντηρεί η πολιτισμένη και ουμανιστική Δύση στις χώρες τους, είναι για μένα το ιερότερο για κάθε άνθρωπο...
καλό σου βράδυ καλέ μου φίλε
Αυτήν ακριβώς την συζήτηση είχαμε σήμερα το απόγευμα με την κόρη μου. Πώς μπορεί να ζει εδώ, πώς θα ζούσε αν τυχαινε να γεννηθεί αλλού, πώς ζούνε και πώς έζησαν αλλοι άνθρωποι που αναγκάστηκαν να φυγουν για αλλού, κι αυτό το αλλού είναι το δικό μας εδώ, πολύ συχνά...
Αγαπητή Αναστασία (καλημέρα) καλησπέρα... Πράγματι μεγάλη συζήτηση και δύσκολη ακόμη και για μεγάλους' Πολλοί από μας παίρνουν ως _δεδομένα_ αυτά που σημερα έχουμε μόνο και μόνο επειδή έτυχε να γεννηθούμε σε ένα καλό timing-δεν ήταν έτσι για τους παππούδες μας. Για τους μετανάστες, αυτό είναι μια πονεμένη ιστορία και δεν ξέρω ποιός θα γράψει κάποτε ένα καλό βιβλίο για όλους αυτούς που έφυγαν νέοι, μόνοι και έζησαν στριμωγμένοι μεταξύ δύο πατρίδων, της οικείας που τους διώχνει και της δεύτερης που δεν τους θέλει και δυσκολευόταν πάντοτε να τους ενσωματώσει έστω και αν ήταν νόμιμοι...
φιλιά και καληνύχτα!
Όλη αυτη η φρίκη και από τον τόπο που φευγουν αλλά και η αντιμετώπισή τους στον τόπο..."υποδοχής" μόνο από διεθνής οργανισμούς μπορει να αντιμετωπισθεί. Οι δικές μας παρεμβάσεις είναι σπασμωδικές και δεν δίνουν οριστικές λύσεις..
Οι γυναίκες του Ερυθρού Σταυρού στη Χίο μαγειρεύουν στα σπίτια τους και πηγαίνουν φαγητα στους καταυλισμούς των προσφύγων!
Πόσο μπορούν να υποστηρίξουν τα μετρια οικονομικά τους, και η σωματική τους αντοχή αυτή την προσπάθεια????.
Αυτές οι γυναίκες δεν εχουν ούτε την ηθική αμοιβή της αναγνώρισης του εργου τους!!!!!
Τα τηλεοπτικά καναλια εχουν χρόνο μονο για τα τηλεοπτικα σόου των καθε λογής περιθωριακών..
Η μεγαλη εκρηξη των κολασμένων της Γης δεν νομίζω να αργήσει πολύ ακόμα.
Αγαπημένο Φράκταλ, καλησπέρα... Είμαι σχεδόν σίγουρος πως είμαστε μέρος των θυμάτων κι όχι των θυτών. Μάρτυρες μιας άνευ προηγουμένου επίθεσης εις βάρος των λαών και των αδύναμων αυτού του κόσμου...
Το ποστ ήταν από έναν που εξιστόρησε την ιστορία του κάποτε στο Παρίσι. Ψυχρά με την απομάκρυνση του χρόνου στη δημοσιογράφο, της εξήγησε πως όσες φυλακές ή στρατόπεδα συγκέντρωσης κι αν φτιάξουμε "εμείς" εδώ στον "πολιτισμένο κόσμο" δεν πρόκειται να ανακόψουμε το ωκεάνιο ρεύμα που διώχνει τους ανθρώπους από τον πολυαγαπημένο τόπο τους, και δεν είναι άλλο παρά η ανείπωτη βία που έχει επιβάλλει ο "πρώτος κόσμος" στις περιοχές αυτές συνηγορία και των τοπικών μαφιόζων-ηγετών που παρασιτούν εις βάρος των υπηκόων τους.
Τους καταληστεύουν τη γη τους 500 χρόνια, κάνουν τη σούμα και χρωστάν κι από πάνω... Κι όλα αυτά για να μπορεί κάποιος με 500 δολάρια το κεφάλι μόνο (άπαξ!!!) να έχει σκληρά εργαζόμενους νέους σε ορυχεία χωρίς μέτρα ασφαλείας.
Το ρεύμα δεν θα ανακοπεί αν δεν γίνει κάτι όπως σωστά λες υπεράνω ημών.
Οι κάμερες ... θου κύριε...
φιλιά
Καλησπέρα νικιπλέ.. Τι ζωές.. Τι περνάνε αυτοί οι άνθρωποι.. Πόσο υποκριτική είναι η κοινωνία μας.. και η δική μας και κάθε άλλη κοινωνία, δήθεν "προηγμένη".. Και ξέρεις το πιο ειρωνικό στη ζωή, είναι πως η ανθρώπινη ιστορία έχει τρομερές ανατροπές.. ποτέ δε μπορείς να είσαι σίγουρος για το αύριο.. ούτε ως άτομο, ούτε ως χώρα.. Πάντα κάτι μπορεί να ανατραπεί και να αλλάξει.. Η ανθρωπιά σπανίζει όμως..
Νίκιπλε αγαπητέ
θα βγούμε κάποια στιγμή σαν τον Διογένη να ψάχνουμε ανθρώπους με το φανάρι!
Εσύ άναψες ένα φάρο,με την συγκλονιστική σου αφήγηση ,έστω και μικρό ,για να μη ξεχνάμε πως ζούμε εμείς και πως ζουν οι άλλοι,οι ξένοι ,οι κατώτεροι,οι εχθροί!
Που όμως είναι αυτό που είμαστε κιεμείς και ..τίποτε λιγότερο,τίποτε περισσότερο!
Αυτό το απλό πράγμα πότε θα το δούμε όλοι αναρωτιέμαι! Και κάποιοι από αυτούς σήμερα ρισκάρουν την ίδια τη ζωή τους για να νικήσουν την αδιαφορία της κοινωνίας μας.Εδώ δίπλα μας!
Επίτρεψε μου να μας τους θυμίσω!
"Κατέρρευσε μπροστά στις κάμερες"
"Κατέρρευσε, κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου, ένας από τους μετανάστες που, έχοντας κατασκηνώσει στην αυλή του κτηρίου Υπατία, κάνουν απεργία πείνας ζητώντας τη νομιμοποίηση τους.
Ο Χασάν μιλούσε με τρεμάμενη φωνή στους δημοσιογράφους την ώρα που έχασε τις αισθήσεις του.
«Όπως ξέρετε πολύ καλά, σήμερα είμαστε στην 25η ημέρα απεργίας πείνας. Μέχρι στιγμής δεν έχουμε καμία απάντηση από την κυβέρνηση. Κανένας δεν έχει μιλήσει. Τί περιμένει η κυβέρνηση; Περιμένει να πεθάνουμε; Ας μας αφήσουν λοιπόν να πεθάνουμε ήσυχοι. Ο θάνατος δεν μας φοβίζει, τουλάχιστόν έχουμε παλέψει. Έχουμε ήδη 4 άτομα στο νοσοκομείο» δήλωσε λίγα λεπτά πριν καταρρεύσει μπροστά στις κάμερες εξαιτίας υποθερμίας και μεγάλης εξάντλησης.΄"
Ελπίζω αγαπητέ να μην ασχοληθούν μετά τον 1ο νεκρό!
Αγαπητή καλλιτέχνιδα καλησπέρα... Όλοι οι άνθρωποι έχουν το δικό τους γολγοθά, ελείψει ίσως κάποιων πολύ ευνοημένων από τη ζωή. Στο μικρόκοσμο και τη μικροκοινωνία μας όμως δεν βλέπουμε πέρα από το δικό μας πλαίσιο σκέψεων και δομών ζυμωμένο στα δικά μας θυμικά και βιωματικά σύμβολα... Δεν βλέπουμε τη βία του κόσμου ετούτου. Κανείς δεν μπορεί βέβαια να είναι σίγουρος, όπως είπε και ο Μάρκες το μόνο που είναι απρόβλεπτο και χωρίς όρια είναι η ίδια η ζωή. Η ανθρωπιά είναι στάση ζωής. Εκλείπει όμως με την απόσταση. Για παράδειγμα κανείς εδώ στην Ευρώπη δεν ξέρει ΠΩΣ εξάγονται τα διαμάντια, το χρυσάφι, το ασήμι, ακόμη και το ίδιο το ταπεινό Νικέλιο που ανακαλύφθηκαν τεράστια κοιτάσματα στη Νιγηρία. Κανείς δεν έχει επίγνωση πως εκεί εργάζονται μόνο σκλάβοι, χωρίς καν να πληρώνονται και χωρίς μέτρα ασφαλείας ή στοιχειώδη υγεία. Ούτε πως τα χιλιάδες πτώματα καίγονται σε καμίνια... Η μόνη ελπίδα είναι η ανθρωπιά να νικήσει!
καλό βράδυ.
Φίλε Νικε Άλφα καλησπέρα. Αν και άνθρωποι απλοί εθελοτυφλούμε... Το όλον άρχισα να το αντιλαμβάνομαι αμέσως μετά τους βομβαρδισμούς της Γιουκοσλαβίας. Φερόμασταν σαν αυτιστικοί, δλδ κάναμε πως δεν συνέβησαν ποτέ. Οι άνθρωποι μικροί ή μεγάλοι, δεν κοιτούν πέρα από τη μάντρα του σπιτιού τους, ιδίως στη χώρα μας. Δεν φταιν τόσο πολύ αυτοί όσο το γεγονός ότι ποτέ δεν υπήρξαμε εδώ ένα κράτος δικαίου που να ενδιαφέρεται για τους πολίτες του, ή κάποια πολιτική που να συνηγορεί σε εθνικά συμφέροντα, έστω και με την αφαιρετική έννοια... Έτσι εκλείπει η έννοια του δημόσιου, του κοινού σε όλους μας. Για αυτό και τους συμπολίτες μας δεν τους βιώνουμε πέρα από κάποια προβληματική: Είναι ο κακός γείτονας, ο συνάδελφος που έβαλε μέσον και μας έφαγε τη θέση, ο γνωστός που εκμεταλλέυτικε εις βάρος μας τις όποιες γνωριμίες του.
Για τον απεργό, τρέμω και στην ιδέα... Θυμάμαι σαν χθες, όχι τον Μπόμπυ Σανς, όσο την παγερή αδιαφορία της Θάτσερ, αιτία που ο παππούς μου αν και ανήκων στη συντηρητική παράταξη αναθεώρησε απότομα τα πιστεύω του...
Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια... Δυστυχώς το να κρατήσουμε (όλοι μας) σε τούτη τη γωνιά τον ανθρωπισμό μας είναι ζητούμενο και πρέπει να το προπαγανδίζουμε ολοένα και πιο δυνατά στις δύσκολες μέρες που θα έρθουν και τα πιστόλια θα τραβιώνται εύκολα από τα θηκάρια...
Συγκλονιστικό!
Και δυστυχώς δεν είναι ένα λογοτεχνικό κείμενο με φαντασία ούτε η σκηνή μιας ταινίας, ούτε ένα όνειρο εφιάλτης..
Είναι κομμάτια από την αληθινή "ζωή" ανθρώπων που ζουν συγχρόνως με μας.. τώρα!
Αγαπητή φίλη Άστρια, που να δεις την δική μου έκπληξη, όταν μου διηγόντουσαν αυτές τις ιστορίες ο Μ. η κοπέλα του και δυό ακόμη... Πόση βία δλδ υπάρχει εκεί σε αυτές τις πατρίδες...
Ας ελπίσουμε να φωτιστούμε και ο ουμανισμός να διαδεχθεί αυτήν την ανείπωτη βία στον κόσμο που έχει θεριέψει στο όνομα ποιός ξέρει ποιού ανταγωνισμού...
φιλιά
καλό βράδυ
Δημοσίευση σχολίου