στο ίδιο έργο ακτινοβολούμε θεατές
ένα φως υπόλευκο γεμάτο μίσος
της άρνησης οι σκιές οι ιδεατές
και της αρχαίας της πληγής ο μύθος...
ένα φως υπόλευκο γεμάτο μίσος
της άρνησης οι σκιές οι ιδεατές
και της αρχαίας της πληγής ο μύθος...
μοναχικοί αποκλεισμένοι ταξιδιώτες
σε άγριους τόπους άξενους και πόλεις ξεχασμένες
γερνάμε και πεθαίνουμε μόνιμ' επαρχιώτες
και στις καρδιές μας κόκκινες βελόνες πυρωμένες
σε άγριους τόπους άξενους και πόλεις ξεχασμένες
γερνάμε και πεθαίνουμε μόνιμ' επαρχιώτες
και στις καρδιές μας κόκκινες βελόνες πυρωμένες
χωρίς ορίζοντες πυξίδα ή αξιόπλοο σκαρί
με τις εικόνες μας θαμπές συγκεχυμένες
χανόμαστε σε μνήμες που έχουνε φθαρεί
και σε ιστορίες ψεύτικα δοσμένες
με τις εικόνες μας θαμπές συγκεχυμένες
χανόμαστε σε μνήμες που έχουνε φθαρεί
και σε ιστορίες ψεύτικα δοσμένες
άγριο μεθυσμένο το δικό μας θυμικό
που η μοίρα μας αδύνατεί να ισορροπήσει
με ότι δικό μας ακριβό κι ηρωικό
το ιερατείο μας να τό χει αφορίσει
που η μοίρα μας αδύνατεί να ισορροπήσει
με ότι δικό μας ακριβό κι ηρωικό
το ιερατείο μας να τό χει αφορίσει
άνομοι φτωχοδιάβολοι με είδωλα τοτέμ
ξέφρενα χορεύουμε χωρίς να ανησυχούμε
αν κάποτε θα βρούμε την εδέμ
γερνάμε μόνο, ερωτευόμαστε και ζούμε
ξέφρενα χορεύουμε χωρίς να ανησυχούμε
αν κάποτε θα βρούμε την εδέμ
γερνάμε μόνο, ερωτευόμαστε και ζούμε
14 σχόλια:
ΠΙΚΡΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ φίλε ΜΟΥ
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
Αγαπητή γλαρένια καλησπέρα...
Δεν ξέρω για αλήθειες, πικρά λόγια σίγουρα, που όμως ισχύουν για όλους τους ανθρώπους σε όλες τις χώρες... ίσως να είναι κάπως διαφορετικά τα εφαλτήρια βάθρα, στο βάθος όμως όλοι οι άνθρωποι είμαστε ίδιοι... Το μόνο που αξίζει είναι να βάζουμε το ΕΓΩ κάτω από το εμείς και να φτιάχνουμε διάφορα ΕΜΕΙΣ... έτσι ...
σε φιλώ, καλό βράδυ
Αγαπητέ nikiple
Άφησε πρώτα να σταθώ στην τρίτη φωτογραφία. Στο ασπρόμαυρο της αθοώτητας, της ανεμελιάς και της πλούσιας φτώχιας.
Και μετά να πω πόσο ταιριαστά είναι τα λόγια και οι εικόνες που παραθέτεις και πόσες αλήθειες δικές του μπορεί να βρει κανείς σε αυτά!!!
Καλή εβδομάδα και πάντα αισιόδοξα.
Στην τρίτη φωτογραφία στάθηκα κι εγώ της στιγμιαίας ανεμελιάς ,ανάμεσα φώς και σκιάς ,σαν τυχαία περαστικός μονάχος ζωντανός μέσ'τα ερείπια ,ανυποψίαστος για τον παρατηρητή και...δίστασα ποιόν απ'τους δυό να ζηλέψω.
Στην τέταρτη ανάγνωση κατέληξα οριστικά πως δεν υπάρχει τίποτα να προσθέσω πέρα απο ένα μικρούλι διάφανο ερωτηματικό στην τελευταία λέξη...
Αγαπητή Θαλασσένια καλησπέρα... χάρηκα για την τρίτη φωτογραφία... Είναι άλλωστε Κώστας Μάνου... σε ευχαριστώ για τα λόγια σου... σκόρπιες σκέψεις είναι και λόγια χιλιοειπωμένα από πολλούς από εμάς... καλή εβδομάδα με αισιοδοξία περισσή αντεύχομαι!
Αγαπητό Ξωτικό, καλησπέρα...
Όπως είπα και στην θαλασσένια η φωτό είναι του Κωνσταντίνου Μάνου... για το ερωτηματικό, δλδ αν ζούμε, έχω να πω ότι:
πράγματι ζούμε... το πρόβλημα είναι αν το χαιρόμαστε... αν έχουμε δλδ την τέχνη της ζωής... να ζούμε με ένα χαμόγελο, να χαιρόμαστε τη στιγμιαία ανεμελιά (πόσο ωραία τα είπες) και αν έχουμε συναίσθηση μιας μικρής ήκιστης δικής μας δημιουργικότητας στο βίο μας...
Αγαπητέ Νίκηπλε
Με ένα "ένοιστρον" τοποθετώντας πριν και μετά αποσιωπητικά, ξεκίνησε το αίνιγμα που αναζητούσε να λυθεί από τα λόγια των στίχων... Κι εδώ, στο σχόλιο, μπήκαν επίσης αποσιωπητικά γιατί και οι στίχοι δεν απάντησαν αλλά άφησαν τις υποθέσεις να αιωρούνται, όπως εξ άλλου αρμόζει για το θέμα, όπως αρμόζει και για τον κύκλο της ζωής... Με εμάς, όπως λες και συμφωνώ, θεατές.., ταξιδιώτες σε μνήμες.., αφορισμένοι ανάμεσα από ισρατεία... άνοιμοι φτωχοδιάβολοι χορευτές.... με όλα όσα πάλι στα αποσιωπητικά αναφέρονται και δεν αναφέρονται στους στίχους.
Όμως δεν μπορώ να συμφωνήσω, στο γεμάτο μίσος φως, γιατί εκεί μέσα κάποιο αληθινό φως υπάρχει, αλλά και ότι στα ταξίδια μας δεν φεύγουμε χωρίς κανένα εξοπλισμό, σίγουρα έχουμε μια πηξίδα μέσα μας να δείχνει τον δρόμο, ίσως κάπου ξεχασμένη ή θαμμένη, ίσως κάπως σκουριασμένη, όμως υπαρκτή.
Όμορφη γραφή (όπως πάντα) πολύ ταιριαστή με τις φωτογραφίες.
καλό βράδυ
Αγαπητή Άστρια, καλησπέρα... πράγματι εφόσον αποτελούν σκόρπια λόγια και εικόνες, δέχονται ερμηνείες... σε ευχαριστώ που έκανες μια τόσο εντελεχή ανάγνωση... η πρώτη στροφή απλά ήθελα να αναπαράγει το αίσθημα που διακατέχει πολλούς από εμάς μέσα μας... συμφωνώ με την ανάλυσή σου, ότι τελικά δεν είναι μίσος... είναι οργή, θυμός, αλλά σίγουρα όχι μίσος... και αυτό γιατί το μίσος έχει κάτι το πιο ξεκάθαρο, ψυχρό, αποφασισμένο... δεν σχετίζεται με θυμικό, συναίσθημα ή ψυχική ανάγνωση...
Στα ταξίδια μας, είμασταν πάντοτε ανοργάνωτοι κάπως... στήνουμε μεγάλες εξορμήσεις... αλλά μας λείπει ο εξοπλισμός... άλλοτε πυξίδες, άλλοτε σκριβείς χάρτες... δεν με ενοχλεί αυτό προσωπικά... καμία φορά είναι ίσως καλύτερα να φεύγει κανείς ή κάποιοι από ένα τέλμα, έστω και χωρίς πυξίδα, από το να έμεναν εκεί αδρανείς... μέσα μας όλοι μας έχουμε πυξίδα στην ψυχή μας... αλάθητη... μα οι πυξίδες της καρδιάς δεν δείχνουν σημεία του ορίζοντα... δείχνουν εικόνες, ευτυχία, έρωτα, όνειρα, μύθο... ευτυχώς...
σε φιλώ, καλό βράδυ...
Είναι μεγάλη τέχνη ο ποιητής διαλέγοντας τις σωστές λέξεις και εδώ και εικόνες (όπως πάντα!) να μετ αγγίξει τα βαθιά του συναισθήματα...απλά υπέροχο!
Στα ταξίδια μας μαθαίνουμε για μας...
ΑΦιλιά μου!
Αγαπητή Άϊναφετς, καλησπέρα... φυσικά, καταλαβαίνουμε όλοι ότι άλλο σκόρπια λόγια, έτσι σαν ένα αυτοσχέδιο τραγούδι, κι άλλο ποίηση... σκόρπια λόγια, εικόνες και (γιατί όχι, ίσως κάποτε το καταφέρω) μουσική για να μεταφέρω συναισθήματα, σκέψεις της στιγμής... σε ευχαριστώ για τα καλά και κυρίως ενθαρρυντικά σου λόγια
Αφιλιά!
καλημέρα όλη μέρα!
Αγαπητή, Κατερίνα, καλημέρα!!! Σε ευχαριστώ για το πέρασμα! ;)
Ότι ευρίσκεσαι σε οίστρο ποιητικό και εικαστικό αγαπητέ μου Νίκιπλε ήταν φανερό από το προηγούμενο σου ποστ και μετουσιώθηκε με το "ένοιστρον" σε ένα αξιοζήλευτο και δημιουργικό αποτέλεσμα!
Να βρίσκεις τον χρόνο, τη δύναμη και το πάθος να εκτίθεσαι έτσι εκ βαθέων πιο συχνά! :)
φίλε Νίκε Άλφα, σε ευχαριστώ πολύ για τα ενθαρρυντικά σου λόγια, ιδίως όταν προέρχονται από εσένα... χαίρομαι επίσης που τα λόγια μας βρίσκουν καμιά φορά εικόνες... έτσι απλά...
χαιρετισμούς!
Δημοσίευση σχολίου