Τετάρτη 1 Φεβρουαρίου 2012

Η Νίκη της Σαμοθράκης...

 

Ο Πάνος στάθηκε να κοιτάζει τις παλιές φωτογραφίες... Ξάνθη 1992... ήταν και εκείνη εκεί... η Έλενα... Από τη Θάσο, μελαμψή μα με ένα πρόσωπο τόσο όμορφο που οίκτιρε τον κόσμο που δεν ήταν ζωγράφος να το αποτυπώσει σε χίλιους πίνακες... Μικρά βήματα στα καλντερίμια της παλιάς πόλης... Μεγάλα όνειρα στον κόσμο... Διαστρικά ταξείδια στο διάστημα τις νύχτες... Της είχε δείξει τ' αστέρια... την Κασσιόπη, τον Κηφέα, τον αστερισμό του Κύκνου... του είχε αποτυπώσει το χαμόγελό της στον καμβά της ψυχής του... ανεξίτηλο... να πυρρώνει την καρδιά του... Δυό γουλιές τσίπουρο να στάζει κόμπος στο λαιμό... κι ύστερα η νύχτα...

Τα χρόνια πέρασαν... όχι εύκολα, μα για τον Πάνο το Μαθηματικό, το μεταπτυχιακό και το διδακτορικό ήταν peace of cake... Η Έλενα σταθερά στον καμβά της ζωής του... Πράγα, Λωζάννη, Καλιφόρνια, τόποι, χρόνοι χωρίς σημασία, αρκεί να είχαν κι αυτήν μέσα... Κι ο Πάνος στον αγώνα πάντα, εκείνον των ψηλών τειχών που ο ίδιος είχε χτίσει για τον εαυτό του... Κι η Αθήνα να εκσυγχρονίζεται να βάζει τα καλά της και να ντύνεται σιγά, σιγά ευρωπαία... Κι ο Πάνος να χαράσσει πορείες σε μακρινούς πορτολάνους... δεν έχουν σημασία οι τόποι... αρκεί να είναι κι αυτή μέσα... Στην ανεμόσκαλα των ονείρων του, με τη μοναξιά του σύντροφο και τα όνειρά του εικόνες... Σουηδία, Νορβηγία... Στα αποκρυσταλλωμένα από τον πάγο πεζοδρόμια, έσερνε τα βαριά βήματά του... πάλι είχε ξενυχτήσει στο διαδίκτυο για ένα φθηνό υπερατλαντικό αεροπορικό ταξείδι... Μια λιακάδα...

Σαν Ίκαρος, η Αθήνα, η χώρα πέταξαν πολύ ψηλά στον ήλιο... κάηκαν τα φτερά τους... Σαν Ίκαρος κι ο Πάνος έκαψε γρήγορα τα δικά του  τα φτερά... Δεν την άκουσε που του επαναλάμβανε συνεχώς στα γράμματά της να προσέχει... "Εδώ δεν ξημερώνει ποτέ... της έγγραφε..." "Πήρες τον ήλιο μακριά μαζί σου..." Στο σκοτεινό Όσλο, ήρθαν οι επαγγελματικές επιτυχίες, μα για τον Πάνο δεν ήταν παρά η λογική συνέπεια μιας πολύ σκληρής δουλειάς γεμάτης στερήσεις... Στις μακριές νύχτες της ζωής του, όταν κατέβαινε τα σκαλιά του μετρό, σχημάτιζε την εικόνα της... Άνοιγε λαίμαργα το λάπτοπ για ένα email της... για τα λόγια τους που δεν θα έπρεπε να παν χαμένα...


Το Αεροπλάνο προσγειωνόταν στην διάπυρρη από το καλοκαίρι Αθήνα... Η χώρα προσγειωνόταν στην πραγματικότητα... Κι ο ευτραφής πρωθυπουργός διεμήνυε σε όλους τους τόνους την ανάγκη σκληρών μέτρων... Ο Πάνος στα στενά της Καλλιθέας προσπαθούσε να οσμιστεί τον αέρα... "Μα είχε τόσες οσμές!" σκεφτόταν που τις είχε ξεχάσει... Δεν τον απασχολούσαν ούτε οι επαγγελματικές επιτυχίες (το Όσλο τον ήθελε), ούτε τα email της Έλενας ("Να προσέχεις!!! Δεν με ακούς! Πάρε σε παρακαλώ το αεροπλάνο κι έλα εδώ!"Μόνο αυτό κάνε!!!" ). Κατά έναν παράδοξο τρόπο, ο Πάνος είχε σκίσει τους πορτολάνους τα ταξείδια, την περηφάνεια που τον κοίταζαν λαίμαργα οι γονείς του... Σκληρός καπετάνιος ο πατέρας του ήταν περήφανος που ο γιός του έπαιρνε τα χνάρια του, με σύγχρονα σκαριά, πιο στέρεα...αυτά της επιστήμης...


Ο Πάνος δεν ήθελε να δει κανέναν... δύσκολα απαντούσε στα emails και το κινητό του ήταν σταθερά κλειστό... Ποιού? Εκείνου που μας ξεσήκωνε για καφέ, επαφή και συζήτηση... που κάποτε ερχόταν από το άλλο άκρο της Αθήνας να μας συναντήσει, αν κάποιος δεν ήταν καλά... Κοιτούσε τώρα τις παλιές φωτογραφίες... "Άγιος Ιωάννης-Πήλιο"... όλη η παλιοπαρέα μαζεμένη... "φτού μας". Το ράδιο έπαιζε ένα όμορφο τραγούδι... χιλιάδες μίλια μακριά, άκουγα το ίδιο ακριβώς εκείνο το βράδυ... "Βαριά ποτά, βαριά τσιγάρα... Τι κι αν δεν είν' ο κόσμος, ότι ονειρεύτηκες... τι κι αν σου δίνει πάντα ελπίδες ψεύτικες... η νύχτα απόψε μοιάζει να είναι φίλη σου... κόκκινο το φεγγάρι... βάλτο στα χείλη σου"...

Πρέπει να ταλαντεύτηκε για λίγο το τεράστιο σώμα του στο κάγκελο του μπαλκονιού... Η καλοκαιρινή νύχτα γέμιζε με μια πορφυρή ματωμένη πανσέληνο... Μετά έγινε αστρόσκονη... Κομήτης ίσως σε κάποιον μακρινό γαλαξία... Μας έκανε τη χάρη κι έβρεξε μετά από δύο ημέρες... Βρεθήκαμε όλοι στην Αθήνα... Στο αεροδρόμιο δεν γύρισα να κοιτάξω κανέναν... μόνο η άκρη του ματιού μου πήρε κάπου την Έλενα  να περιφέρεται, περιμένοντας τη δική της πτήση... Καθώς σηκώθηκε δυνατά το airbus τα σύννεφα είχαν φύγει... και υπήρχε ξαστεριά... έριξα ένα φευγαλαίο βλέμμα στα φώτα που γλυστρούσαν στους αυτοκινητότρομους από κάτω... η Αθήνα φωτισμένη, ετοιμαζόταν για μιαν άλλη μακριά νύχτα...


Χρωστούσα αυτήν την ανάρτηση... φυσικά τα ονόματα και οι τοποθεσίες είναι αλλαγμένα, η ιστορία, όμως πέρα για πέρα αληθινή και πολύ οικεία για μένα... 
έτσι ήθελα να τη βγάλω από μέσα μου για χρόνια... 

24 σχόλια:

Άιναφετς είπε...

Γιατί έτσι;
Αναρωτιέται κανείς γιατί έτσι...
Γιατί τα πράγματα πρέπει να είναι έτσι;
Καλησπέρα... ΑΦΣ!

Thalassenia είπε...

Άραγε είναι λάθος το ζύγι της ζωής την δεδομένη στιγμή, είναι συνειδητή επιλογή ο δρόμος που αποφάσισε να πάρει ή αφέθηκε στη ροή του ποταμού που διάλεξε?

Καλό απόγευμα.

nikiplos είπε...

Αγαπητή Θαλασσένια, είναι το ζύγι, η οσμή του αέρα... ποιός ξέρει... εκείνο είναι σίγουρο, είναι ότι το διάλεξε ο ίδιος...
επίσης το κενό που άφησε, για κάποιους ίσως δυσαναπλήρωτο, για εμάς, μιαν αδιόρατη αίσθηση απουσίας, μακρινής ξενητιάς...
καλό απόγευμα...

nikiplos είπε...

Αγαπητή άϊναφετς, καλησπέρα... όπως το είπες ακριβώς... αναρωτιέται κανείς γιατί έτσι...

Πάντως δεν είπα την ιστορία παρά σαν ξόρκι, να μην αφήσω αναπαράγοντάς την να ξανασυμβεί, αλλού... σε άλλους...
ιδίως τώρα, τούτες τις μέρες που δυσκολεύουν τα πράγματα για όλους μας και κάποιοι να ντρέπονται να επικοινωνήσουν... ή να φοβούνται... εκείνο που έχει σημασία ειναι να μην παραιτηθούν...

καλησπέρα ΑΦΣ και συγνώμη αν κάπως σας μαύρισα!!!

Άιναφετς είπε...

Πώς να μαυρίσει η καρδιά...με τόσο άσπρο χιόνι!

Σου ευχήθηκα καλό μήνα;
Καλό μήνα να έχουμε!

ΑΦ! Από Σ στον Σ... γιατί έτσι!

ξωτικό είπε...

Ήρθα ,είδα ,ξαναήρθα ,εσιώπησα....
τελικώς .

Σκεφτόμουν μόνο επίμονα εκείνο που έχω γράψει "όποιος δεν ακολουθεί την ψυχή του την χάνει".....

Πόσα πολλά μας ξεστρατίζουν.....

nikiplos είπε...

Αγαπητή Άϊναφετς, καλό μήνα!!! ναι έτσι με άσπρο χιόνι, να μας φτιάχνει τη διάθεση!
ΑΦΣ!!!
Από Σ σε Σ επίσης!!!

nikiplos είπε...

Αγαπητό Ξωτικό καλησπέρα...
Πράγματι, την χάνει την ψυχή του, ή σέρνεται πίσω του όποιος δεν την λαμβάνει υπόψη του...
πολλά μας ξεστρατίζουν αλλά και πολλά μας ξαναφέρνουν... μας ενώνουν... μας ντύνουν έτσι
ένα αναπάντεχο χαμόγελο....

καλό βράδυ

Άιναφετς είπε...

Καλημέρα από το χιονισμένο μου βουνό...σήμερα δεν έχουμε νερό, (κάποιος σωλήνας πάγωσε) έτσι αφήνω το άσπρο και πάω στο γκρίζο της Αθήνας, με γαλάζια διάθεση, μέχρι να λιώσει το πολύ χιόνι!
Μπον-ζουρ! (γιατί πάω στη Γαλλίδα maman!)

nikiplos είπε...

Καλησπέρα και πάλι Μαγισσούλα!!! Σωλήν? Δεν είναι η ειδικότης μου... αλλά τάχιστα να επισκευαστεί εύχομαι, ώστε να επιστρέψετε στο μαγικό βουνό!
Mα πρώτα, donnez la joie a votre mere!
Σήμερα ευτυχώς είχε αρκετά καλό καιρό και έτσι έκανα και τις τσάρκες μου... (δουλειά δεν βγήκε βέβαια αλλά αυτό είναι άλλου ιερέως!)
ΑΦΣ

Άστρια είπε...

Ξεκινώντας από τον κώδικα του τίτλου, διάβασα την ιστορία και επιστρέφοντας στον τίτλο τον διάβασα ως εξής:
Μία αφιέρωση, όπως και το άγαλμα ήταν ένα αφιέρωμα. Μιας θεάς όχι τυχαίας, της Νίκης, για τις μάχες που κάνει ο άνθρωπος και που ο μύθος θέλει να κρατά στεφάνι για να τον στέψει. Και βέβαια δεν θα μπορούσε παρά να έχει φτερά, γιατί η νίκη είναι προϋπόθεση για την ελευθερία και το πέταγμα ψηλά. Ένα αφιέρωμα που ήθελε να στερεώνεται στην μαρμάρινη πλώρη ενός πλοίου, αλλά επίσης να είναι πιο καλοδουλεμένο από την πλευρά που θα την έβλεπε ο κόσμος… Και να είναι η τύχη του να μείνει λειψό, ταξιδεμένο και εν τέλει καθηλωμένο σ’ έναν ξένο τόπο.

Ξαναδιάβασα μετά την ιστορία και βρήκα πολλές ομοιότητες να συντροφεύουν τον τίτλο. Και ήταν φανερό ότι ο επίλογος «Χρωστούσα αυτήν την ανάρτηση..., η ιστορία, πέρα για πέρα αληθινή και πολύ οικεία για μένα...
έτσι ήθελα να τη βγάλω από μέσα μου για χρόνια...», δικαιώνεται πέρα για πέρα, αφού η γραφή ξεχειλίζει από κάτι που ασφυκτιά να βγει από το βάθος στην επιφάνεια. Όπως δηλαδή συμβαίνει πάντα, όταν κάτι που πηγάζει από την καρδιά, μας τυραννά το μυαλό και δεν ησυχάζει παρά μόνο όταν γραφτεί στο χαρτί.

Όσο για την ίδια την ιστορία, μα ναι, μπορούμε να την κατανοήσουμε, αφού κινείται ανάμεσα από αστερισμούς και φεγγάρια, κρύους ανήλιους τόπους και την Αθήνα. Και είναι μία ιστορία τόσο διπλανή και μακρινή μας συγχρόνως, μία ιστορία μάχης, νίκης , αλλά και ήττας, γι’ αυτό πέρα για πέρα αληθινή. Όπως το κόκκινο φεγγάρι της τελευταίας φωτογραφίας!

(περιττό να πω πάλι πόσο όμορφη είναι η γραφή της ανάρτησης:)
Φιλιά
Καλό βράδυ!

καλημέρα είπε...

γιατί είχα τόσες μερες να μπω στο blog σου; και μαζευτηκαν τόσα... καλά να πάθω, αλλα έχω και πολλά να διαβασω και να δω και να με συγκινήσεις παλι, για μια ακόμη φορα,
σε φιλώ

nikiplos είπε...

Αγαπητή Άστρια καλησπέρα...
κατ' αρχήν σ'ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!!! Πραγματικά ο κώδικας του τίτλου ήταν κάπως αταίριαστος με την ιστορία... Όμως είχε κάποια κοινά... Όταν οι στόχοι, ψηλώνουν για έναν, τότε γίνονται σαν την Νίκη της Σαμοθράκης , άπιαστοι... Το συγκεκριμένο άγαλμα έχει μια νευρικότητα έτοιμο να πετάξει, ακαριαία, μόλις που προλαβαίνεις να τη φθάσεις... Και ενίοτε εκεί που πετιέσαι να μην σου φύγει, ασυναίσθητα πετάς, χωρίς φτερά... και είναι κόκκινο το φεγγάρι που φωτίζει και ματώνει τον κόσμο... Ο τόπος που βρέθηκε στην αρχαία παλαιόπολη της Σαμοθράκης εμπεριείχε αρκετά βιωματικά στοιχεία που όμως δεν ήθελα να αποκαλύψω, κι έτσι αφέθηκαν μόνο στον τίτλο...

Πραγματικά η ανάλυσή σου ήταν διάνα, στο στόχο και σε ευχαριστώ για αυτό, για το γεγονός δλδ ότι αφουγκράστηκες...
φιλιά, καλο ΣΚ.

nikiplos είπε...

Αγαπητή Αναστασία (καλημέρα), καλησπέρα... Τα μπλογκς, δεν είναι σαν τα MSN... Κι εγώ καμιά φορά δεν έχω διάθεση... έτσι δεν μπαίνω γιατί θα αδικούσα τις αναρτήσεις που καμιά φορά αποστάζουν την ψυχή των διαδικτυακών φίλων που γράφουν... Άλλες φορές οι δουλειές μου τρώνε 100% του χρόνου μου για πολλές ημέρες... και τότε επισκέπτομαι τα "σπίτια" των φίλων και αμέσως όλα φτιάχνουν, γίνονται καλύτερα γιατί εξακουλουθούν να εκπέμπουν οι ψυχές εις μάτην των όσων βομβαρδιζόμαστε ανελέητα από τους διοικούντες και παροικούντες τους...

Στο δικό μου μπλογκ, οποιαδήποτε ανάγνωση δεν είναι ποτέ άκαιρη ή αργά!... Να το ξέρεις αυτό... σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και κυρίως τις θετικές σου σκέψεις...

mplahmplah.wordpress.com είπε...

Πολύ καλά έκανες που τη μοιράστηκες μαζί μας...
Άλλωστε τα πιο ενδιαφέροντα σενάρια είναι όσα έχουν συμβεί στην πραγματικότητα!Καλησπέρα και χαίρομαι πολύ που σε βρήκα!

nikiplos είπε...

Αγαπητ' mplahmplah.wordpress.com
καλώς ώρισες!!!
Τουλάχιστον μερικές φορές πρέπει να τα αναπαράγουμε για να αποτρέπουμε να ξανασυμβούν σε άλλους...
φιλιά!
και καλώς σε βρήκα κι εγώ!

kariatida62 είπε...

Νikiplos ξελάφρωσες εσύ γράφοντας την ιστορία και βάρυνες εμάς!
Ήμασταν που ήμασταν τώρα μας αποτελείωσες..!

Roadartist είπε...

Καλησπέρα Νικιπλέ μου. Δεν έχω πάει ποτέ στην Σαμοθράκη, θα το ήθελα. Τι σου γράφω τώρα ε; Ας κρατήσουμε τα θετικά όσων πέρασαν από τη ζωή μας, και ας συνεχίζουμε, όσο δύσκολο κ αν είναι αυτό κάποιες φορές. Τώρα αυτό που λέει το ξωτικό "όποιος δεν ακολουθεί την ψυχή του την χάνει", μακάρι να μην ισχύει απόλυτα γιατί τότε πολλοί θα χάσουν τις ψυχές τους στις μέρες που ζούμε χι χι χι :) Καλό βράδυ καλέ μου φίλε (Τι αληθινό αυτό "τε επισκέπτομαι τα "σπίτια" των φίλων και αμέσως όλα φτιάχνουν, γίνονται καλύτερα γιατί εξακουλουθούν να εκπέμπουν οι ψυχές εις μάτην των όσων βομβαρδιζόμαστε ανελέητα από τους διοικούντες και παροικούντες τους...") Καλό ξημέρωμα!

nikiplos είπε...

Αγαπητή Καρυάτιδα...
(Συγνώμη για την καθυστερημένη απάντηση, αλλά ήμουν στο πολύ τρέξιμο... )
Έτσι είναι καλή μου!!! Ξαλαφρώνουμε εκείνα που μας στοιχειώνουν και οι διαδικτυακοί φίλοι παίρνουν κάποια από αυτά τα βάρη... συγνώμη αν σε βάρυνα, αλλά καμιά φορά οι ιστορίες όταν ανακυκλώνονται είναι διδακτικές... φιλιά πολλά, καλό βράδυ.

nikiplos είπε...

Αγαπητή καλλιτέχνιδα καλησπέρα...
(Επισης συγνώμη για την καθυστερημένη απάντηση...)

Δεν ξέρω, το να κρατήσουμε αλώβητες τις ψυχές μας και τον όποιο ανθρωπισμό μας, το θεωρώ το μεγαλύτερο στοίχημα (προσωπικό και κοινωνικό ) στις μέρες που θα έρθουν... Αυτό που έγραψα το πιστεύω... εκεί που γυρίζω (ενίοτε πολύ αργά και κατόπιν σκληρής δουλειάς) η περιήγησή μου στα σπίτια όλων σας, είναι για μένα ένα βάλσαμο... υπάρχουν οι ψυχές μας εκεί έξω, που εκπέμπουν κόντρα στον καιρό και στην υποταγή που μας ετοιμάζουν... φιλιά, καλό βράδυ.

Fegia είπε...

«Αποχαιρετιστήκαμε σε μια γωνία της Πλατείας Όνσε.
Από το απέναντι πεζοδρόμιο, γύρισα να κοιτάξω. Στραφήκαμε και με αποχαιρετήσατε με το χέρι.
Ένα ποτάμι άνθρωποι και οχήματα κυλούσε ανάμεσά μας. Ήταν η ώρα πέντε ενός οποιουδήποτε απογεύματος. Πού να φανταστώ πως εκείνο το ποτάμι ήταν ο θλιβερός Αχέροντα, ο ανυπέρβλητος;
Δεν ξαναϊδωθήκαμε... ένα χρόνο μετά είχατε πεθάνει.
Και τώρα εγώ αναζητώ αυτή την ανάμνηση και την κοιτώ και λέω πως είναι μια φενάκη, πως πίσω απ’ τον κοινότοπο αποχαιρετισμό υπήρχε ο χωρισμός ο άπειρος.
Απόψε, δε βγήκα έξω μετά το φαγητό και ξαναδιάβασα, μήπως και τα καταλάβω αυτά τα πράγματα, την τελευταία διδασκαλία που ο Πλάτων αποδίδει στο δάσκαλό του. Διάβασα πως η ψυχή μπορεί να δραπετεύσει τη στιγμή που πεθαίνει η σάρκα.
Και τώρα πια δεν ξέρω αν η αλήθεια βρίσκεται στη μοιραία μεταγενέστερη ερμηνεία ή στον αθώο αποχαιρετισμό.
Γιατί, αν οι ψυχές δεν πεθαίνουν, καλό είναι να μη δίνουν έμφαση στους αποχαιρετισμούς τους.
Όταν αποχαιρετάς κάποιον, είναι σαν ν’ αρνείσαι τον αποχωρισμό, είναι σαν να λες: «Σήμερα παίζουμε τον αποχωρισμό, αλλά τα ξαναλέμε αύριο».
Οι άνθρωποι επινόησαν τον αποχαιρετισμό, γιατί, όσο κι αν θεωρούν ότι είναι τυχαίοι κι εφήμεροι, ξέρουν πως είναι κατά κάποιον τρόπο αθάνατοι..."

Κείμενο του Χ.Λ.Μπόρχες, κατάλληλο (νομίζω) για την περίπτωση.

Καλό τριήμερο cher ami!

nikiplos είπε...

Cher Fegia,

καλησπέρα αγαπητέ φίλε! Πραγματικά έπαθα πλάκα με το απόσπασμα που έστειλες... πόσο πολύ ταιριάζει όχι μόνο με την περίπτωση αυτή της ανάρτησης, αλλά και
για τόσους και τόσους μικρούς και μεγάλους αποχωρισμούς-αποχαιρετισμούς στη ζωή μας... Ακόμη κι αν δεν μεσολαβεί ο θάνατος, ας είναι μόνο αυτός ο ρους της ζωής που φθάνει και είναι αρκετός να γίνει από μόνος του ένα ανυπέρβλητο ποτάμι...

Κάποτε όταν συναντήθηκα με έναν στενό κάποτε φίλο, παρατηρήσαμε ότι είχαμε να συναντηθούμε πάνω από 20 χρόνια... και δεν είχαμε τσακωθεί ή κάτι τέτοιο, ούτε ψυχρανθεί... σκεφτόμασταν λοιπόν την προηγούμενη συνάντησή μας που είχαμε πει ότι θα μιλούσαμε το πολύ σε κάνα δύο τρεις ημέρες... συμπτωματικά ήταν στο ίδιο καφενείο... Έτσι φύγαμε σιωπηλοί, αυτός ο δεύτερος αποχαιρετισμός μας ήταν βουβός... συμπεριελάμβανε την επίγνωση αυτού του "ποταμιού" που θα μπορούσε να μας χωρίσει πάλι για αρκετό καιρό... με πόσα τέτοια περιστατικά δεν είναι γεμάτη η ζωή μας...

το ενδιαφέρον είναι ότι αφήνουμε μάλλον το στίγμα μας στους άλλους... έτσι το βλέπω εγώ κάπως... δλδ τόσο αυτοί που "έφυγαν" όσο και οι υπόλοιποι που βιώνουν ένα δικό τους διαφορετικο παρόν, ενυπάρχουν μέσα μας συνθέτοντας τμήματα του παζλ του εαυτού μας, που μας διαμόρφωσαν κάποτε με την παρουσία τους ή τα έργα τους, που διδαχτήκαμε από τα λάθη τους-δλδ υπήρξαν πρωτεσίλαοι, που ανακαλύψαμε μαζί λιμένες της ζωής...

Δεν ξέρω αν το να ακολουθεί κανείς τις τροχιές της ζωής (στην πραγματικότητα τις χαράσσει) του, είναι και το μοναχικό, αλλά οι ψυχές συναντώνται... και ίσως αν είναι αθάνατες, να ξανασυναντιώνται στο αέναο σύμπαν που πάλλονται... πάντως πλουταίνουν, ανδρώνονται... και συνεχίζουν να ταξιδεύουν...

καλή Σαρακοστή cher ami!

Ανώνυμος είπε...

Κρίμα..κρίμα για το παιδί..με κατασυγκίνησες ειλικρινά...καλημέρα...

nikiplos είπε...

Αγαπητό μπλαμπλα, καλώς ώρισες!!!

Κυρίως το κρίμα είναι στο γεγονός ότι δεν κατορθώθηκε η δυνατότητα να απέτρεπε κανείς το γεγονός... τόσο οι στενά οικείοι, όσο και οι φίλοι...
ας είναι...

δεν κρίνω το τέλος του ούτε ως τραγικό, ούτε ως άδοξο... μόνο άδικο για τον ιδιο...

αυτό μόνο...