Δευτέρα 19 Μαρτίου 2012

... Απρόσκλητοι μουσαφιραίοι...


Από το πρωί η μέρα δεν φαινόταν καλή... από εδώ και από εκεί κυριαρχούσαν οι χειρότερες φήμες. "Θα χτυπήσουν στο ψαχνό", "Θα σας σκοτώσουν, κρίμα να πάτε στον τάφο νέοι", "τους άλλους που συνέλαβαν τους εκτέλεσαν εχθές το βράδυ. Ο Θείος Αναστάσης άκουσε πυροβολισμούς στου Ζωγράφου. Τους έθαψαν εκεί που χτίζουν τα κτήρια". Και άλλες πολλές, ακόμη χειρότερες... Καθόμασταν στην Κυψέλη στο φοιτητικό διαμέρισμα του Άρη. Μα ο αέρας μας έπνιγε... δεν ήταν δυνατόν σήμερα, τούτες τις μέρες να μείνουμε μέσα... Οι εικόνες πήγαιναν κι ερχόντουσαν, μα ο φόβος ήταν το μόνο βέβαιο και κυρίαρχο που έμενε...




Το πρωί κάποιοι είχαν ακούσει σποραδικές ριπές... Αποφασίσαμε να κατεβούμε στο Πολυτεχνείο κι ότι βρέξει ας κατεβάσει... αν τα βρίσκαμε σκούρα θα την κοπανάγαμε ξανά... τα στενά τα ξέραμε... Συρθήκαμε από την άνω πλευρά της Κυψέλης... παντού άγρια βλέμματα... όλοι καχύποπτοι... "Αυτός είναι ρουφιάνος... και τη μάνα του πουλάει για ένα κατοστάρικο!", "εκείνη πρόσεχέ την, έχει έναν θείο στην ασφάλεια... θα κελαηδήσει". Ο αέρας είχε μια περίεργη οσμή που σου έπιανε το στομάχι... φθάσαμε στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας... πουθενά αυτοκίνητα... ψηλά, αύρες της αστυνομίας ακροβολισμένες. Έξω ένα πλήθος να περπατάει δήθεν αδιάφορο να πάει στη δουλειά του. Που και που, στρατιωτικά τζιπ ή οχήματα να τρέχουν σαν δαιμονισμένα... καμμένα, σκουπίδια, πέτρες προσέδιδαν τη χθεσινοβραδυνή μάχη που είχε συντελεστεί εκεί... στην οποία είχαμε πάρει μέρος...


Αρχίσαμε να κατηφορίζουμε την Αλεξάνδρας... Τοπία γνώριμα, άγρια βλέμματα, όλοι καχύποπτοι μα και με έναν περίεργο, ανεξήγητο ενθουσιασμό... Κυρίες μας κοίταζαν με υποτιμητικό βλέμμα, μα και άλλες με συμπόνοια, με κάποια λύπη... δεν ξέρω ποιό από τα δύο αυτά βλέμματα με εκνεύριζε περισσότερο... προχωρήσαμε στην Πατησίων... όσο πλησιάζαμε στο Πολυτεχνείο, εικόνες γνώριμου χάους... Τα συναισθήματα οικεία, ξεφοβιστικά και ανάμεικτα...

...
Την ώρα της εισβολής είμασταν Αλεξάνδρας και Μαυροματαίων... οι ριπές, δεν ήταν φήμες... ο φόβος παραδόξως δεν ήταν το κυρίαρχο συναίσθημα, αλλά κάτι άλλο πιο άγριο... φωτιές, χαμός κόσμος που έτρεχε αλαφιασμένος, στρατιώτες, λοκατζήδες, συλλήψεις, μα κυρίως ξύλο, αλύπητο ξύλο... Ξεμένουμε μόνο εγώ και ο Άρης, οι άλλοι είναι χαμένοι από προσώπου γης... πηγαίνουμε αργά στη Μαυροματαίων, σερνόμαστε σκυφτοί σαν αγρίμια... ακούγονται φωνές από κυράτσες που φωνάζουν: "εκεί είναι πιάστε τους παλιο-αλήτες!". Παντού ασφαλίτες, μπάτσοι και λοιποί παρατρεχάμενοι με πολιτικά ή ντυμένοι "φοιτητικά",  μπαίνουν,  αρπάζουν διαφόρους και τους σαπίζουν στο ξύλο... Οι ελπίδες μας έχουν εξανεμιστεί... μπροστά μας υπάρχει ένα μεγάλο μπλοκ από ασφαλίτες... ακούγονται ουρλιαχτά... όσοι προχωρούν τους συλλαμβάνουν μετά ξύλου και εθνοσωτηρίου μουσικής...



Κάποιοι άλλοι από διάφορες πόρτες κάνουν νόημα σε κάποιους να πανε να τους κρύψουν... Μα μόλις πλησιάζουν πετάγονται από τις πόρτες ασφαλίτες και τους συλλαμβάνουν... είμαστε σαν χαμένοι... οι θυρωροί καραδοκούν και αν πλησιάσεις σε είσοδο πολυκατοικίας, ξαφνικά εμφανίζονται μαζί με ασφαλίτες και πιστόλια... Έξαφνα ένα παραπόρτι ανοίγει... δυό πελώρια χέρια μας αρπάζουν και μας φυγαδεύουν στο εσωτερικό ενός κάπως ανεξάρτητου διαμερίσματος... υπάρχει σκοτάδι, αλλά σύντομα καταλαβαίνουμε ότι εκεί είναι ένα καταφύγιο, καθώς υπάρχουν αρκετοί φυγάδες σαν και εμάς... Ο σώτήρας μας, μας γνέφει να κάνουμε ησυχία με νόημα... Περάσαμε εκεί όλη τη νύχτα, ώσπου ξημέρωσε... φεύγοντας με το πρώτο φως αναγνωρίσαμε το σωτήρα μας...

Ήταν ο ηθοποιός Νίκος Βασταρδής, που εχθές το βράδυ έφυγε από τη ζωή... Δεν μπορώ να ξέρω περισσότερα, αλλά εκείνο το βράδυ με πραγματικό κίνδυνο της ζωής του έσωσε κόσμο... και αυτό δεν μπορώ με τίποτε να το ξεχάσω... και ποτέ δεν το διαφήμισε, ούτε το εκμεταλλεύτηκε... για εκείνον ήταν αυτονόητο βλέπεις... έτσι το αισθανόταν... 




ΥΓ:   Ένα ύστατο πλην ήκιστο αφιέρωμα στον μεγάλο ηθοποιό μέσα από την βιωματική διήγηση στενού συγγενούς μου, που έζησε τα γεγονότα εκείνο το βράδυ από πρώτο πρόσωπο, και χαρη στον κο Βασταρδή είναι σήμερα σε θέση να τα διηγηθεί...

15 σχόλια:

καλημέρα είπε...

Σεβασμός.
Να είσαι καλά Νίκιπλέ μου.

nikiplos είπε...

Αγαπητή Αναστασία καλησπέρα...
αν μη τι άλλο σεβασμός τουλάχιστον στη μνήμη του...
Να είσαι καλά, καλό βράδυ

Thalassenia είπε...

Στην αφήγηση ήταν καταπληκτικός, με εκείνη τη μπάσα και στιβαρή φωνή!!!
Καλή ανάπαυση.

καλημέρα είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
καλημέρα είπε...

(έκανα προώθηση αυτήν την ανάρτησή σου στο facebook, στον τοίχο μου, https://www.facebook.com/messages/100000164215661#!/permalink.php?story_fbid=398387586840568&id=100002454830962&notif_t=like. Δεν είχα e mail σου για να παρω την άδεια, αν πειραζει πες μου το, πολλα φιλια! :))

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Οι γενναίοι δεν χρειάζονται διαφήμιση, γιατί είναι αξιοπρεπείς.
Αναρωτιέμαι... πού είναι σήμερα, που χρειάζεται, τα παλικάρια;

Καλό του ταξίδι

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

nikiplos είπε...

Αγαπητή Θαλασσένια, καλησπέρα...
πράγματι, καταπληκτικός στην αφήγηση... βέβαια δεν τον θαύμασα σε πολλά θεατρικά έργα... κυρίως από την τηλεόραση τον γνώρισα... ίσως γιατί η φωνή και οι ρόλοι έγγραψαν στην παιδική μου ηλικία...
φιλιά καλό βράδυ

nikiplos είπε...

Αγαπητή Αναστασία, Καλημέρα... το είπα και αλλοτρόπως :)
... είναι μάλλον δική μου τιμή και σε ευχαριστώ για αυτό...
φιλιά, καλό βράδυ

nikiplos είπε...

Αγαπητή, Γλαρένια καλησπέρα... όπως το είπες οι γενναίοι δεν χρειάζονται καμία διαφήμιση... την κάνουν οι πράξεις τους από μόνες τους...
Χμ. Τα παλληκάρια... Ο Άρης δεν ζει πλέον... εργάστηκε αξιοπρεπώς και είχε τη δυνατότητα σε μια περίοδο "χρυσή" για τον ίδιο να προσπορίσει περιουσίες... δεν το έκανε... πέθανε με αξιοπρέπεια και ολίγον περιθώριο...
Ο διηγήσας είχε αντίστοιχη πορεία και μόνο από σκληρή δουλειά τα καταφέρνει... πίνουμε αρκετές φορές κρασί, αλλά δεν διηγείται ποτέ καμία ιστορία... μόνο αυτήν μου διηγήθηκε αποσπασματικά κατόπιν δικής μου επιμονής... πάντως είναι πάντοτε ενεργός... ευτυχώς!
φιλιά, καλό βράδυ

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Υπάρχουν επομένως ακόμη (και ευτυχώς)
γενναίοι

΄Εχω απελπιστεί....

KAΛH ΣOY ANOIΞH!

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Άιναφετς είπε...

Α! Τι απέγινε το μακροσκελές μου σχόλιο;;;
Τυχαία ξαναπέρασα και είδα πως δεν εμφανίστηκε...θα προσπαθήσω να θυμηθώ τι σου έγραψα προχθές...
Καταρχάς ο Βασταρδής υπήρξε φίλος και συνάδελφος του συζύγου μου και μου έχει διηγηθεί πολλές κοινές τους εμπειρίες, όταν "έπαιζαν" μαζί και μου επιβεβαίωσε το ήθος του!
Στη συνέχεια μίλησα για την δική μου εμπειρία εκείνη τη μέρα, κλεισμένη με το μωρό μου ν' ακούω το "εδώ Πολυτεχνείο...εδώ Πολυτεχνείο", ενώ οι φίλοι μου, βρισκόντουσαν μέσα και απ' έξω και σίγουρα πρωταγωνιστούσαν... στην αφήγηση σου.
ΑΦΣ

katerina είπε...

Καλό ταξίδι στον Νίκο Βασταρδή...
Νάμαστε καλά,να θυμομαστε και να παραδειγματιζόμαστε απο άξιους ανθρώπους που "έφυγαν" απο τη ζωή...
Να είσαι καλά που το μοιραστηκες μαζί μας Νίκιπλε!

nikiplos είπε...

Α! Τι απέγινε το μακροσκελές μου σχόλιο;;;
Τυχαία ξαναπέρασα και είδα πως δεν εμφανίστηκε...θα προσπαθήσω να θυμηθώ τι σου έγραψα προχθές...
Καταρχάς ο Βασταρδής υπήρξε φίλος και συνάδελφος του συζύγου μου και μου έχει διηγηθεί πολλές κοινές τους εμπειρίες, όταν "έπαιζαν" μαζί και μου επιβεβαίωσε το ήθος του!
Στη συνέχεια μίλησα για την δική μου εμπειρία εκείνη τη μέρα, κλεισμένη με το μωρό μου ν' ακούω το "εδώ Πολυτεχνείο...εδώ Πολυτεχνείο", ενώ οι φίλοι μου, βρισκόντουσαν μέσα και απ' έξω και σίγουρα πρωταγωνιστούσαν... στην αφήγηση σου.
ΑΦΣ

Αγαπητή Άϊναφετς, καλησπέρα... κρίμα που χάθηκε το σχόλιό σου... είστε πολύ τυχεροί που γνωρίζατε τον ΝΒ. Σίγουρα η εμπειρία σου θα ήταν πολύ δραματική... ξέρεις όσοι δεν έχουν "απευθείας" διήγηση δεν μπορούν να καταλάβουν το κλίμα εκείνων των ημερών... τα απωθημένα της κοινωνίας δλδ και τον εύπλαστο όχλο... και κυρίως απέναντι κάποιους που είχαν επίσης απωθημένα αλλά άπειρη πολιτική κάλυψη και δεν αστειεύονταν... Ας πούμε και μόνο που κυκλοφορούσες και άκουγες ριπές δεν ήταν ότι καλύτερο... ας είναι...
σε ευχαριστώ για το μοίρασμα.

ΑΦΣ στην ΑΦΣ από τον ΑΦΣ

nikiplos είπε...

Αγαπητή Κατερίνα, καλησπέρα! Πράγματι κάποιοι άνθρωποι με το ήθος τους και τη στάση τους, πόση αρχοντιά δίνουν στη ζωή μας... και μόνο που μοιραζόμαστε μαζί τους στιγμές... και είναι αυτό που τους κάνει ακόμη πιο αγέρωχους. Σε ευχαριστώ! φιλιά και καλό ΣΚ, στην ελπίζω ηλιόλουστη εκεί πάνω πόλη!

nikiplos είπε...

Αγαπητή Γλαρένια...

έρχονται στ' αλήθεια χρόνοι δύσκολοι... και "να δεις τι σού'χω για μετά" που λέει και το άσμα...

όμως δεν είναι για να απεμπολούμε τα όνειρα και τις ελπίδες... εδώ είναι που πρέπει να παραδειγματισμούμε από εκείνους τους παλιότερους...

και δεν είναι τόσο ακαδημαϊκό αυτό που λέω...

φιλιά,