Τετάρτη 25 Απριλίου 2012

...Θέση Ιατρού στη Σουηδία! Ευκαιρία!



 

Καθόταν στο παλιό ξύλινο τραπέζι της κουζίνας... Έτριζε-κούναγε και συχνά του έχυνε τον καφέ... αλλά ας είναι... ήταν ο μόνος τρόπος να πιεί κι αυτός έναν καφέ...Το σπίτι μαρτυρούσε πως κάποτε είχαν υπάρξει καλύτερες ημέρες... όμως είχε σιγά, σιγά ξαναγυρίσει στη φθορά μετά από χρόνια παρατεταμένης φτώχιας και ανεργίας... Το ζήτημα ήταν ο επιούσιος... εδώ δεν μιλούσαμε πλέον για πολυτέλειες... Κι ευτυχώς η αδερφή τους έκανε θαύματα με τα μπαλώματα... κι έβρισκε άφθονα ραφτικά-κλωστές στα σπίτια που βοηθούσε...
  

Ανία... Ο Νάσος κοιτούσε τους συνομηλίκους του που είχαν πέντε δραχμές στην τσέπη και πήγαιναν σε μπαρ και κέντρα διασκέδασης... έβρισκαν κορίτσια... "ανώφελο σε λίγο όλα θα χάνονταν" μονολογούσε... Συμπλήρωνε 2 χρόνια χωρίς ούτε ένα μεροκάματο ώστε να μπορεί να συνεισφέρει στο σπίτι του... Παλαιότερα έβρισκε να κάνει τίποτε μικροδουλειές σε κάποιες επιχειρήσεις ή εταιρίες... όμως τώρα είχαν κλείσει όλα... Μόνο το χονδρεμπόριο και η μαύρη αγορά  είχαν λίγο κίνηση, όμως τώρα είχαν σκληρύνει τα πράγματα και η μαφία και η βρωμιά,  είχαν μπει μέσα σε αυτό το σινάφι για τα καλά...

Γύριζε γύρω του σαν αγρίμι και δεν έβλεπε φως... μόνο μια διέξοδος υπήρχε... αλλά αυτήν δεν τολμούσε καν να τη σκεφτεί... Το απόγευμα πήγαινε στο καφενείο... Του είχαν κόψει το βερεσέ, αλλά ένεκα φτώχιας και στενότητας είχαν αραιώσει και οι πελάτες, κι έτσι άδειες καρέκλες υπήρχαν διαθέσιμες... Κυρίως πήγαινε γιατί καμιά φορά ερχόταν κανένας εργολάβος ή νοικοκύρης και ζητούσαν περιστασιακά χέρια για δουλειά... και μαζεύονταν οι άνεργοι και μειοδοτούσαν...

Ένα πρωί έμαθε δύο καταπληκτικά νέα... Το πρώτο είναι ότι ο Μπαρμπα-Τάσος, ένας γείτονας είχε πάρει γράμμα από το γιό του που ήταν μετανάστης στις ΗΠΑ. Αγράμματοι οι περισσότεροι το έδιναν στο καφενείο στο δάσκαλο για να το διαβάσει... τον κερνούσαν και κάναν καφέ κι έτσι η ανάγνωση των επιστολών αποτελούσε ατραξιόν. Το δεύτερο νέο ήταν ότι γύριζε από την ξενιτιά ο παιδικός του φίλος ο Γιώργος... Κάτι έγινε λέει, εβγαλε πολλά λεφτά και έτσι γύρισε για λίγο για να δει τους δικούς του... Ήλπιζε να συναντιόντουσαν... είχαν περάσει τόσα μαζί από παιδιά... Ήταν ο καλύτερος φίλος του... Ο Νάσος λογάριαζε πως αν πήγαινε ποτέ μετανάστης, στο Γιώργο θα πήγαινε...


Έτσι χαρούμενος, ντύθηκε όσο καλύτερα μπορούσε... Στο καφενείο στάθηκε όρθιος, αφού καρέκλες υπήρχαν μόνο για όσους πλήρωναν καφέ. Αττραξιόν γαρ... "Αγαπημένοι μου γονείς. Είμαι χαρούμενος, ευτυχισμένος και το αυτό εύχομαι δια υμάς". Το "υμάς" δεν το έγραφε, συνήθιζε όμως ο δάσκαλος να βάζει σάλτσες εξωραΐζοντας τον απλοϊκό λόγο στις επιστολές... "Εδώ στην Αμερική, όλα είναι περίφημα. Ευγνωμονώ το θεό που με αξίωσε να ζω σε αυτόν τον παράδεισο. Υπάρχουν παντού δουλειες, όρεξη να έχεις και χρήμα με ουρά. Τα σπίτια είναι τέλεια, άνετα μεγάλα και το κόστος ζωής χαμηλότερο από το εισόδημα που βγάζουμε από τη δουλειά. Έτσι μπορώ κάλλιστα να κάνω κομπόδεμα για να πληρώσω τα ναύλα μου που με έφεραν εδώ και να στέλνω και σε εσάς τίποτε. Σκέφτομαι τι χαζός που ήμουν και κοπροσκύλιαζα στην Ελλάδα. Μην βαρυγκομάτε δεν μου λείπει τίποτε εμένα... Ντρέπομαι και λίγο καθώς συλλογιέμαι τη δική σας φτώχια εκεί πίσω... Στέλνω ένα μικρό δωράκι-μαντήλι για τη μεγάλη αδερφή και λίγα χρήματα. Δεν σας στέλνω πολλά σε αυτό το γράμμα για να μην κακομάθετε, αλλά υπόσχομαι ότι στο επόμενο θα σας στείλω τα αγαθά του Αβραάμ και του Ισαάκ. Να είστε γεροί και να προσέχετε τ' αδέρφια μου. Ο υιός σας Εμμανουήλ". Ο δάσκαλος ξερόβηξε λίγο και ύστερα είπε: "Υστερόγραφον: Να δώσετε χαιρετισμούς σε όλους εκεί πίσω... ιδιαίτερα στο Νάσο και την Ιωάννα"



Ο μπαρμπα-Τάσος έκλαιγε... το ίδιο και άλλοι δίπλα του... "Άντε μπαρμπα-Τάσο, είδες? Ο θεός σας λυπήθηκε". Μονολόγησε ένας θαμώνας ομοτράπεζος... Οι νέοι, ιδίως οι όρθιοι αλληλοκοιτάζονταν με νόημα... "Τι κάθόμαστε ρε μαλάκες εδώ πέρα!!! σ'αυτόν τον κωλότοπο? μονολόγησε φωναχτά ένας από αυτούς".


Το βράδυ στο σπίτι το μοναδικό θέαμα: το ραδιόφωνο. Από τη φτώχια κρατικά κανάλια δεν εξέπεμπαν... μόνο πειρατικά που έκαναν διάφορες μπίζνες... εκεί δημοσίευαν δωρεάν και αγγελίες. Ο καιρός είχε ζεστάνει κι έτσι κάθονταν στην αυλή του σπιτιού. "Η Ελένη Δεσύλα, αφιερώνει το επόμενο τραγούδι στους συμμαθητές της και σε όλο το Γ4 του Δ' Γυμνασίου. Τους αποχαιρετά και εύχεται να είναι γεροί, καθώς αύριο φεύγει μετανάστρια για την Αυστραλία". Καπάκι μπαίνει το τραγούδι, αλλά ο Νάσος μέσα του καίει... Η Ελένη δεν ήταν για αυτόν ένα τυχαίο κορίτσι... "Την κατάφεραν τα καθήκια οι δικοί της τελικά"... σκέφτηκε...


Ο κόσμος του είχε μαυρίσει... από την ανημποριά, την ανυπομονησία, την απαγοήτευση, τη φτώχια και την απόγνωση... Στον Τόπο του, μόνο οι μπράβοι και οι μαφιόζοι μαζί με τους πολιτικούς έκαναν κουμάντο και έτρωγαν με χρυσά κουτάλια... "Καλύτερα στην ξενητιά το Λενάκι, παρά να πάει να γίνει κοκότα τους", ξανασκέφτηκε...  Ωστόσο ο κόσμος έλαμψε μέσα του καθώς θυμήθηκε τον φίλο του το Γιώργο... "Το καθήκι... είναι εδώ 10 μέρες και δεν έχει δώσει σημεία ζωής. Εμ βλέπεις είναι φραγκάτος τώρα... τι να κάνει με μας τους κουρελήδες". Μα θες το πείσμα, θες το άδικο, τον όπλισαν κι έτσι το απογευματάκι αποφάσισε να πάει από το σπίτι του... Πόδια είχε, γερός ήταν... μετά από περπάτημα έφθασε έξω από το σπίτι... Η μητέρα του στην πόρτα τον κοίταξε ερευνητικά πίσω από το παράθυρο... "Ο Γιώργος δεν είναι εδώ παιδί μου!" του είπε ψεύτικα... "Πήγε με τον πατέρα του για δουλειές!",  αποτελείωσε η γραία. Μα από μέσα από το σπίτι ακούστηκε βήχας ατέλειωτος.

 "Ποιός είναι Μάνα?"
"Κανείς παιδάκι μου!" είπε πάλι η κυρία, αλλά ύστερα την πήραν τα κλάμματα... "Που να κρυβόμαστε από σένα παιδάκι μου! Θα μας τιμωρήσει κι ο Θεός!" ξέσπασε σε λυγμούς... του άνοιξε...

Μέσα στο εσωτερικό του σπιτιού, το οποίο ο Νάσος είχε χρόνια να επισκεφθεί, υπήρχε μια μπόχα... Σε ένα άθλιο ντιβάνι, ήταν ξαπλωμένος, αγνώριστος ο φίλος του. Σωστό, ζωντανό λείψανο. Ο Νάσος τον αγκάλιασε... ο Γιώργος ξέσπασε σε λυγμούς!. Κοιτάζονταν ώρες χωρίς να ανταλλάξουν καμία κουβέντα... Τη σιωπή έσπασε ο Γιώργος...

- "Ξέρεις χάθηκα γιατί βλέπεις την κατάστασή μου... Γύρισα για να ... πεθάνω αξιοπρεπώς στον τόπο μου"... "καλύτερα εδώ, παρά σαν το αδέσποτο σκυλί εκεί"...

Ο Νάσος κοκκίνισε: "Καλά ρε μαλάκα, εσύ δεν έγραψες στους δικούς σου, πως εκεί έξω είναι όλα τέλεια? Πως έχεις δουλειά, λεφτά?" "Πως είναι επίγειος παράδεισος?".

- Ο Γιώργος ξεροκατάπιε... έβηξε κι ύστερα είπε: "Και τι ήθελες ρε να γράψω στους γονείς μου?" "πως εκεί είναι κόλαση? Πως ζω κάτω κι από τα σκουλήκια? Πως καθημερινά μου φέρονται σαν ζώο? Σαν σκλάβο? Πως το μόνο που μου μένει αφού δουλεύω σαν σκυλί 15 ώρες κάθε μέρα είναι να κοιμάμαι σε ένα σάπιο δωμάτιο μαζί με άλλους 20 βρωμιάρηδες? κλέφτες? που ο καλύτερος σε καρυδώνει για ένα δολάριο?"

Ο Νάσος κούνησε καταφατικά το κεφάλι: "Ξέρεις τις προάλλες ήμουν στο καφενείο. Ο Μπαρμπα-Τάσος, διάβαζε την επιστολή του γιού του του Μανώλη! τον θυμάσαι?"

-Το φάντασμα που κάποτε λεγόταν Γιώργος, γέλασε πικρά: "Τον Μανώλη τον λυπούνται και τα ποντίκια ακόμα... Φαντάσου να κοιμάσαι στα σκατά. Κυριολεκτώ. Μετά να ξυπνάς, να δουλεύεις ξεσκατίζοντας με ένα φτυάρι, να ξανακοιμάσαι εκεί στον ίδιο χώρο και έτσι να περνούν οι μέρες σου... Μόνο μια φορά το μήνα να σε αφήνουν να βγεις από το εργοστάσιο και να πηγαίνεις σε έναν βρωμότοπο να κάνεις ένα ντουζ να ξεγελάσεις τον εαυτό σου ότι είσαι κι εσύ άνθρωπος..."



-"Καλά γιατί δεν φέυγετε για κάπου παραδίπλα μήπως είναι καλύτερα?" ρώτησε ο Νάσος

-"Απλά γιατί δεν επιτρέπεται... Χρωστάμε στη μαφία μια περιουσία για να ξεπληρώσουμε τα ναύλα μας... Και αυτοί δεν αστειεύονται... Για να καταλάβεις για να στείλω εδώ στους γονείς και στις αδελφές μου λίγα ψωροδολάρια πήρα δάνειο... Και αυτοί εκεί είναι σωστοί τοκογλύφοι... ένα δανείζεσαι, δέκα γυρνάς πίσω..."

-"Και τότε πως σε άφησαν να φύγεις?" "Να γυρίσεις εδώ?"

Ο Γιώργος μετά από ένα μπαράζ βήχα και ανημποριάς ξαναβρήκε τ' ανάκαρα να μιλήσει... "Η καρβουνόσκονη... δεν κάνει για μένα... με σκότωσε βλέπεις μέσα σε 5 χρόνια... Η μαφία κάτι τέτοιους σαν και μένα, τους ξεπαστρεύει για να αδειάσει θεση γι' άλλον... Αλλά το ψυλλιάστηκα... μάζεψα τις δυνάμεις μου και το έσκασα από το νοσοκομείο... πήγα στο λιμάνι κι ένας καπετάνιος Τούρκοκρητικός με λυπήθηκε... Συμφωνήσαμε να έρθω με το βαπόρι μέχρις εδώ. Αν ψόφαγα θα με πέταγε στα ψάρια... Φτυάριζα κάρβουνο 17 μέρες και ξέρεις κάτι? Εκεί στο βαπόρι έφαγα φαγάκι, που δεν είχα φάει 5 χρόνια στο Αμέρικα"

Ο Νάσος ξαναπήρε το λόγο: "Κι εδώ τι θα κάνεις ρε μαλάκα? Θα μου κάνεις παρέα να πεταλώνουμε ψύλλους? Μέχρι και το Ελενάκι με παράτησε και έφυγε..."

Ο Γιώργος απάντησε πικρά: "Εγώ ήρθα εδώ κολλητέ, απλά για να πεθάνω... δεν μου μένουν ούτε δυό - τρεις μήνες, έτσι είχε πεί ο μαφιόζος γιατρός στους βαρώνους εκεί με νόημα, στο Νοσοκομείο στο Τζέρση..." ύστερα σοβάρεψε... "Άκου εδώ μαλάκα... σε ξορκίζω... κάνε ότι κάνεις, φάε σκουπίδια, σκατά, από εδώ μην το κουνήσεις... Ο κόσμος δεν είναι ρόδινος... πήγα σε τόσα μέρη, παντού είναι τα ίδια σκατά και χειρότερα... Εσύ είσαι έξυπνος. Βρες τρόπο να τα βολέψεις... Εκεί έξω θα είσαι σκουπίδι. Τι σκουπίδι και τα σκουπίδια είναι καλύτερα ακόμα... Α' και το Ελενάκι δεν θες να μάθες καλύτερα τι θα το βάλουν να κάνει εκεί... θα παρακαλάει να πεθάνει κάθε μέρα... παράλληλα τα βράδυα, θα ικανοποιεί τις ορέξεις του κάθε γερο-κερατά εκεί..." Δεν είχε καθόλου ειρωνία ο λόγος του... και αυτό φόβιζε περισσότερο το Νάσο...

Η σκουριασμένη εξώπορτα της αυλής του σπιτιού του Γιώργου, βρόντηξε... Ο Νάσος περπατούσε τώρα με άλλον τρόπο... Ήταν κάπως, μια υποψία λιγότερο δυστυχισμένος... Η νύχτα σιγά, σιγά έμπαινε και οι δρόμοι ερήμωναν... Οι ίδιοι δρόμοι που κάποτε έσφυζαν από ζωή, από ανθρώπους... Ο Νάσος το είχε πάρει απόφαση... Θα έμενε... κόντρα σε όλους και όλα...



> Η ιστορία αυτή διαδραματίστηκε στη χώρα μας στη δεκαετία του 50... Μου είναι στενότατα οικεία κι έτσι εκτός από τα ονόματα αλλαξα και λίγο τις δουλειές  και τις συνήθειες βάζοντας αυθαίρετα κάποιους ετεροχρονισμούς... Μου ήρθε έντονα ξανά στο νου, ιδίως τώρα που τόσοι και τόσοι προπαγανδίζουν τη μετανάστευση από την Ελλαδα... Ιδίως εκείνη των επιστημόνων... και επειδή μας μπαίνουν συνεχώς ιδέες... έτσι να έχουμε στο βάθος του μυαλού μας και αυτά που συνέβησαν στους γονείς μας...

16 σχόλια:

ξωτικό είπε...

Πολύ πίκρα μωρέ Νίκηπλε
Δεν ξέρει η ψυχή απο που να δραπετεύσει.
Τώρα ειδικά που "θύτες" και "θύματα" έχουμε γίνει ένα κακομπλεγμένο κουβάρι ,δεν βρίσκεις γωνιά αθωότητας εύκολα να κρυφτείς απ'τις πικρές γκρίζες αλήθειες,μια που
μας τέλειωσε και η αμυαλιά του ασπρόμαυρου....
Μονάχο φωτάκι σαν το χαμόγελο στο μαυρισμένο πρόσωπο οι συντροφιές σαν την δική μας
Να'σαι καλά να μας...παιδεύεις όπως όσοι αγαπούν αληθινά !!

Roadartist είπε...

Ωχ βρε νικιπλέ πλάνταξα στο κλάμα.
Δε ξέρω αν μπορούν να συγκριθούν οι τότε αναμνήσεις των μεταναστών με των σημερινών, εξαρτάται με ποιες προϋποθέσεις φεύγεις, τότε ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Αν πάντως είσαι ευαίσθητος και έχεις πάντα στην καρδιά σου την Ελλάδα σίγουρα θα είναι δύσκολα, όπως εγώ την έχω καλώς / κακώς. Εσύ που έζησες κάποια χρόνια στην Γαλλία και εργάστηκες εκεί φαντάζομαι πως δεν έχεις τόσο κακές αναμνήσεις.

Κατά της μετανάστευσης έπρεπε να ήταν η πολιτική, όταν η ίδια σπρώχνει τους ανθρώπους στην ανέχεια τότε τι να κάνουν; Το κακό είναι όταν δε θα έχεις καμία άλλη επιλογή, οπότε και σε αναγκάζουν να φύγεις.

Πραγματικά πολλές φορές νιώθω πως όλα όσα συμβαίνουν ή προβλέπεται να συμβούν, προσπερνούν τη σκέψη μου. Πολύ σκληρή η ιστορία που μοιράστηκες απόψε μαζί μας. Ουφ.

Άστρια είπε...

Αγαπητέ μου Νίκηπλε,

Είναι ίσως το τίμημα του μεγάλου δώρου: να ζει κανείς σε έναν μαγευτικό ηλιόλουστο τόπο, πάμπλουτο από ιστορικές μνήμες και μύθους θεϊκούς, με μοναδικά φωτεινά μυαλά, πολύτιμα μνημεία, αλλά παράλληλα έναν φτωχό τόπο. Οι κάτοικοί του, εμείς, μοναδικά ευλογημένοι (ίσως όμως και με την κατάρα να τον καταστρέφουμε, να τρωγόμαστε μεταξύ μας, αλλά και να τον εγκαταλείπουμε για μια «καλύτερη» ζωή)

Δεν είναι τυχαίο που την ίδια εποχή της ιστορίας κάποιοι έκαναν θαύματα σε ξένα μέρη, ξεκινώντας από το τίποτα (πχ.Αίγυπτο, Κωνσταντινούπολη…), κάποιοι καραβοκυραίοι άνοιξαν πανιά για ξένες θάλασσες, κάποιοι παλαιότερα στη Μικρασία και ακόμα πολύ πολύ παλαιότερα ολόκληρες αποικίες στην Ιωνία, στη Νότια Ιταλία…

Ήταν και είναι μέσα μου πάντα αυτή η επιφύλαξη για τον μετανάστη Έλληνα σε ένα πιο ευήμερο κράτος˙ εκεί όπου συνυπάρχουν «οι τυχεροί» που θα ξεχωρίσουν και «οι άτυχοι» που θα χαθούν. Δυστυχώς οι μετανάστες, από όπου και να προέρχονται, δεν είναι συνήθως πουθενά επιθυμητοί. Ας θυμηθούμε ακόμα και τους Έλληνες της Μ. Ασίας που μετοίκησαν εδώ μετά την καταστροφή της Σμύρνης, πόσο ανεπιθύμητοι ήταν ακόμα και στον δικό τους τόπο.

Συμφωνώ να μην ξεχνάμε ότι δεν είναι όλα πάντα όπως ονειρεύεται κανείς πως θα έρθουν, όπως επίσης ότι δεν μπορεί να μην ονειρεύεται ν' ανοίξει τα φτερά του, να δοκιμάσει, να ρισκάρει. Είναι πάνω από ελληνικό και ανθρώπινο.

Η ιστορία σου Νίκηπλε ήταν συγκλονιστικά αληθινή και ξεχωριστά μυθιστορηματικά αφηγημένη..

Καλό βράδυ
Φιλιά



υγ. συγγνώμη, τώρα που βλέπω το σχόλιο, ήταν ένα μεγάλο κείμενο όμως αυθόρμητο:)

nikiplos είπε...

Προς όλους: Ζητώ συνγώμη για τις καθυστερημένες απαντήσεις...

Σας ευχαριστώ που ανεχθήκατε και διαβάσατε μέχρι τέλους μια τόσο μεγάλη ανάρτηση! χρωστάω κέρασμα για αυτό!

nikiplos είπε...

Αγαπητό Ξωτικό!!!

πόσο όμορφα το έγραψες... ήθελα από μέρες να απαντήσω, από την πρώτη μέρα δλδ, αλλά εκτός του χρόνου δεν είχα και τα λόγια... Θύτες και θύματα ένα κουβάρι πεπλεγμένο χωρίς την δυνατότητα να ξεχωρίσει κανείς εύκολα ή να βρει (εδώ κι αν ... έγραψες!) γωνίες αθωότητας... Οι συντροφιές μοναδικό πράγματι φωτάκι... τώρα που αφουγγραζόμαστε ίσως και απο μακριά ο ένας τον άλλον... ερήμην μας... Τις νύχτες καμιά φορά ακούς το υπόκωφο βουητό από τους αναστεναγμούς των ανθρώπων... τις αναλαμπές από τα κλεμμένα τους όνειρα...
Πράγματι σας αγαπώ αληθινά! Συγνώμη για το παίδεμμα!!! ;)
φιλιά!

nikiplos είπε...

Αγαπητή Καλλιτέχνιδα!
Συγνώμη αν πλάνταξες... ήταν η ιστορία της δικής μου στενής οικογένειας, τουλάχιστον ενός μέλους της... εμείς τα τέκνα ήρθαμε αργότερα, όταν οι καιροί είχαν φτιάξει, όταν η απόγνωση είχε φύγει... Τα δύσκολα χρόνια για πολλούς διαδέχτηκαν οι καλύτερες ημέρες... Αν και θυμάμαι τη φτώχεια εκεί στις αρχές των 70ς... Κατά της μετανάστευσης (πόσο όμορφα το είπες...!) είναι και πρέπει να είναι η πολιτική... Και προσθέτω εδώ, η ίδια η πολιτική, δλδ η οργανωμένη κοινωνία που νοιάζεται για όλα τα μέλη της και όχι μόνο για τους εκλεκτούς, είναι αυτή που θα κάνει και τη μετανάστευση... Γιατί η μετανάστευση, εφόσον είναι αναγκαία, πρέπει να έχει δύο χαρακτηριστικά: Να κόπτεται για την αξιοπρεπή εργασία των μελών της, να φροντίζει για την ασφάλειά των εκεί στις ξένες χώρες και κυρίως να μελετάει την επιστροφή τους...
Η δική μου φυγή, ήταν ένας προσωπικός δρόμος που είχε έναν σύντομο σταθμό έξω... όπως και στο παρελθόν και δεν αποκλείω και στο μέλλον... σαφώς δεν ήταν μετανάστευση...
Εκείνη η πρώτη μετανάστευση των 50ς είχε δύο κακά χαρακτηριστικά: Φορούσε τον κρατικό μανδύα Δ.Ε.Μ.Ε. και πέρασε στους εδώ μιαν αδιανόητη ανακούφιση "πάει τώρα τους ξεφορτωθήκαμε αυτούς", αντί της πραγματικής ενοχής και ευθύνης που θα έπρεπε να είναι ως κυρίαρχο συναίσθημα, πρωτίστως προς τους εδώ εναπομείναντες συνανθρώπους τους...
φιλιά, καλημέρα!!!

nikiplos είπε...

Αγαπητή Άστρια!

Πόσο ταιριαστό νόημα έδωσες στην Ελληνική Μετανάστευση, από τα χρόνια του Αποικισμού... Οργανωμένη αυτή τότε, με συμφωνία και επίγνωση της εναπομένουσας κοινωνίας, κερδοφόρα με όλες τις έννοιες για όλα τα μέλη... Μετά η Άνθιση του Ελληνισμού, χάρη στην κοινή μητρική γλώσσα σε όλα τα παράλια της Ανατολικής Μεσογείου... Τα θαύματα και οι τύχες βοηθούν τους τυχερούς, μα οι πολλοί δεν έχουν μοίρα αν δεν οργανωθούν αν δεν ξανασκεφτούν ότι πρέπει να νοιάζονται όλοι μαζί για όλους, για αυτό το κοινό δλδ που στη χώρα μας ποτέ δεν καταφέραμε να το βιώσουμε ως κοινό και δικό μας ταυτόχρονα...

Και έξω που έζησα, είδα άλλους λαούς που είναι πιο οργανωμένοι πιο μαζικοί πόσα περισσότερα καταφέρνουν με την αλληλεγγύη τους, μια αλληλεγγύη που στους δικούς μας δεν υπήρχε πάντα... Και που φυσικά η Μητέρα - Πατρίδα, ούτε επιβάλλει, ενώ συμπεριφέρεται στα παιδιά της, σαν πεταμένα, αποπαίδια, που γλύτωσε επιτέλους από την παρουσία τους... Και πόσο χαμένη είναι η ίδια που δεν προσπορίζει από την "τύχη-γνώση" αυτών των λίγων ούτε το διαννοείται..

Οι πρόσφυγες είναι πάντα ανεπιθύμητοι, για αυτό και έβαλα προβοκατόρικα κάτω από την ομαδική φωτογράφηση των δικών μας στην Αυστραλία εκείνη των εγχώριων "λαθρομεταναστών" - προσφύγων... Και αυτό δεν θα αλλάξει γιατί είναι αρχέγονο συναίσθημα...

Τα όνειρα, είναι εκείνο που μας συντηρεί, οι ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο... Αυτό κι αν είναι αρχέγονο, σχεδόν βασικό στοιχείο της "θέωσης" μέσα μας... και ευτυχώς και αυτό δεν θα αλλάξει, όσο κι αν θέλουν κάποιοι να επιβάλλουν το να μην ελπίζουμε...

Η Ιστορία, προσωπική καθαρά... για την οικογένειά μου... για κάποια άλλα χρόνια... ίσως για αυτό τόσο γλαφυρή... Ευχαριστώ :)

φιλιά, καλή Κυριακή!

ΥΓ> αν είναι τα σχόλιά σου να είναι τέτοια, παρακαλώ να είσαι έτσι τόσο εκτενής, όποτε το μπορείς!!!

Άιναφετς είπε...

Όταν ήρθαμε στην Ελλάδα από την Πόλη οικογενειακώς, αν και μικρή είχα μνήμες και εμπειρίες διωγμού και πάνω απ' όλα απίστευτης βίας...αυτά έχουν μείνει βαθιά χαραγμένα μέσα μου, έτσι αυτό το τόσο "έτσι" κείμενο σου, μ' έχωσε στη λέξη "ξενιτιά"...άσχημη λέξη που θα έπρεπε να εκλείπει στις μέρες μας και όμως έχει βρεθεί να είναι παγκοσμίως τόσο επίκαιρη...

Καλή βδομάδα με σύνεση, θα ευχηθώ!
ΑΦΣ!

nikiplos είπε...

ΑΦΣ...

Είναι πράγματι τρομερές οι μνήμες διωγμού, καταναγκασμού και βίας... ιδίως για ένα παιδί που τις υφίστανται οι γονείς του και αισθάνονται μερικές φορές αδύναμοι μπροστά του... Εκείνη η βία, η ανεπαίσθητη που κρύβεται στις μικρές συμπεριφορικές λεπτομέρειες της κοινωνίας, έναντι ισχυρού καταναγκασμού, που σε προσωπικό επίπεδο γίνεται ψυχαναγκασμός... Μα οι πρόσφυγες αντιμετωπίζουν ωμή βία, ξεδιάντροπη και συχνά στοχευμένη, δηλαδή με σαφή χαρακτηριστικά κοινωνικής διάρρηξης: Ας πούμε η δική σας οικογένεια έπρεπε να φύγει, ενώ οι άλλες μπορούσαν να μείνουν γιατί ήταν "καλές". Η ξενιτιά, όπως είπα και παραπάνω στην απάντηση της roadartist, η πολιτική (δλδ η οργάνωση μιας κοινωνίας σε κοινωνία και όχι αγέλη) είναι εκείνη που πρέπει να αντιστρατεύεται τη μετανάστευση... Δυστυχώς δεν μπορεί να το κάνει πάντα...
Ας είναι... Σου εύχομαι μιαν όμορφη πρωτομαγιά και καλή υπόλοιπη εβδομάδα...
ΑΦΣ!

nikiplos είπε...

...και είναι ευθύνη εκείνων που μένουν πίσω η αξιοπρεπή εργασία, των μελών που ξενιτεύτηκαν, η ασφάλειά τους εκεί στις ξένες χώρες και κυρίως η επιστροφή τους...
Αυτή η τελευταία είναι πολύ σημαντική... Θυμάμαι έντονα μια οικογένεια γειτόνων μου που κατόπιν έντονης νοσταλγίας γύρισαν από τις ΗΠΑ στα 80ς (είχαν μεταναστεύσει στα 50ς). Στην Ελλάδα τα πράγματα δεν πήγαν καλά, και αναγκάστηκαν να ξαναφύγουν... Το κράτος είχε νόμο που εύκολα κάποιος ξενιτεμένος επαναπάτριζε τα χρήματά του, δλδ το κομπόδεμα της ξενιτιάς, αλλά δεν μπορούσε να το εκπατρίσει, δλδ να το ξαναβγάλει εκτός Ελλάδας αν υπήρχε ανάγκη... Έτσι ξανάφυγαν για την δεύτερη ξενιτιά τους χωρίς χρήματα και ουσιαστικά οι γονείς, έγιναν υπάλληλοι στο εστιατόριο που οι ίδιοι είχαν πουλήσει εκεί στην Αστόρια... Ο εγχώριος νόμος αν δεν έδινε στους ξενιτεμένους κίνητρα επιστροφής, τουλάχιστον ας τους έδινε μιαν ευελιξία ώστε να μην καταστραφούν τελείως. Επισης κάτι σημαντικό, ποτέ οι άνθρωποι αυτοί εκεί στα ξένα, δεν είχαν δικαίωμα ψήφου, καθώς δεν ίσχυσε ποτέ για τη χώρα μας η επιστολική ψήφος και η ψήφος στις κατά τόπους πρεσβείες. Αντίθετα με τη χώρα μας, ισχύει σε όλες τις χώρες της Δύσης και σε πολλές ακόμη που εμείς εδώ τις θεωρούμε... "τριτοκοσμικές". Και αυτά και πολλά άλλα υποκριτικά που έκανε το επίσημο κράτος μας που έβλεπε τους ξενιτεμένους μας μόνο για τα εμβάσματά τους...

Άιναφετς είπε...

Καλησπέρα Νίκιπλε μου,
Τον διωγμό, τον εξευτελισμό, τις λεηλασίες, τις φωτιές στην απέναντι όχθη του Βοσπόρου, τα ουρλιαχτά των γυναικών που τις βίαζαν, τα έζησα μόνη με την αδελφή μου μωρό και δυο κοπέλες που μας φρόντιζαν, ενώ οι γονείς μας έλειπαν ταξίδι στο Παρίσι, μας έσωσε ο Τούρκος κηπουρός, ο Αλί...οι γονείς επέστρεψαν την άλλη μέρα, τα μαζέψαμε μια χαρά, μετακομίσαμε άνετα και άνετη υπήρξε και η ζωή μας στην Ελλάδα...μόνο εγώ μέσα μου, δεν ήμουν πια άνετη...

Καλή πρωτομαγιά, καλό μας μήνα και ας είναι φωτεινός για όλους!
ΑΦΣ!

nikiplos είπε...

ΑΦΣ,

Είναι πραγματικά τρομακτικό αυτό που εξομολογήθηκες... έστω συνοπτικά... Άλλο το να τα μεταφέρεις δια της διήγησης και άλλο το να τα δεις με τα μάτια σου σε μια αλληλουχία εικόνων που μεταφέρουν νοήματα και σημειολογία εκατοντάδων χιλιάδων λέξεων η κάθε μία... Και είναι περισσότερο τρομακτική η αποκοπή που κάνει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης στα συναισθήματα, τέτοιες ώρες, τα καταγράφει απλώς, υποκρίνοντας πως είναι κάποια άλλα που συμβαίνουν σε κάποιον άλλον μακριά... και ύστερα έρχεται η απορία... "τα είδα? " "τα άκουσα?" βγάζει κανείς τον εαυτό του τρελλό... "Μπα δεν θυμάμαι, τα έχω μπερδέψει"...
ώσπου να έρθουν οι κατάλληλοι ήχοι, οι συχνότητες, οι σκιές οι σκοτεινές, οι εικόνες που θα αναπαραστήσουν τραγικά γλαφυρά τα γεγονότα... και αυτή η δεύτερη φορά είναι που πονάει, που φέρνει την απόγνωση... γιατί δεν υπάρχει ο φόβος να δικαιολογήσει...

Και είναι αυτοί οι Αλί, που δεν μπορούν με τίποτε να κρύψουν το βάθος του μυαλού μας, κάποιους "ξένος" που μας πόνεσε, μας κατάλαβε και τελικά μας προστάτεψε χωρίς να θέλει ανταλλάγματα...
και αυτό είναι για μένα η ελπίδα όταν κι εφόσον συλλογίζομαι την Πρωτομαγιά... Ένα παιδί που με αθωότητα λέει "μπαμπά" και απευθύνεται φυσικά σαν να ενημερώνει ότι πάει εκδρομή...

Καλή πρωτομαγιά να έχουμε κι ότι βρέξει ας κατεβάσει...
μα μέσα μας ας είμαστε φωτεινοί κι ας μην αφήσουμε τα σκοτάδια μας...
ΑΦΣ από τον ΑΦΣ!

Artanis είπε...

Έχω ανοίξει εδώ και μέρες έναν "διάλογο" με έναν Έλληνα ψυχολόγο που δουλεύει στο Ινβερκάργκιλλ...
Ενολίγοις βριζόμαστε (σταμάτησα να δημοσιεύω σχόλιά του και σταμάτησα να απαντώ) επειδή κρίνει εξ' ιδίων τα αλλότρια και δεν παραδέχεται οτι άλλοι Έλληνες στη ΝΖ μπορεί να μην καλοπερνάνε όπως αυτός...Έχω φτάσει να αναρωτιέμαι αν είναι όντως γιατρός, ή προσπαθεί για κάποιο λόγο να με παραμυθιάσει -αλλά αποφάσισα να μην ασχοληθώ άλλο-, σημασία έχει ήταν το τελευταίο κρούσμα σε μια μεγάλη σειρά προσωπικών επιθέσεων, που προκαλούν οι αναρτήσεις μου, αν και εγώ θέλω απλώς να βάλω τα πράγματα στη σειρά τους, σε ορισμένα θέματα...
Με συγκίνησε αυτό το ποστ σου(που διάβασα καθυστερημένα), καλά να περνάς...

nikiplos είπε...

Αγαπητή Αρτάνιδα, χαίρομαι που ξαναδιαβάζω σχόλιά σου! Ζητώ συγνώμη για την ομολογουμένως ιδιαίτερα καθυστερημένη απάντηση... Πάντα υπάρχουν τα troll οπότε μην πτοείσαι... Προσωτπικά, όταν ήμουν έξω, ήμουν καλώς ορισμένος και με καλή δουλειά, οπότε έχω από πρώτο χέρι εικόνα του τι είναι να "καλοπερνάς"... Ακόμη και οι καλοβαλμένοι συμπατριώτες μας φτύνουν αίμα για να είναι κάπως ανεκτή η ζωή τους έξω, και εσύ πρέπει να το γνωρίζεις καλύτερα από τον καθένα!. Μην δίνεις σημασία στα trolls. Συνήθως όταν υπάρχει λόγος για έναν διάλογο, αυτός φαίνεται και ξεδιπλώνεται ίσως με αναταρράξεις αλλά παίρνει δημιουργικό δρόμο αντιπαράθεσης, ειδάλλως, όταν δλδ πρόκειται για τρολάρισμα, το όλον είναι απλώς χαμένα bytes...
Να είστε καλά, να κρατάτε θερμοπύλες εκεί και καλό κουράγιο!
ΥΓ> Είχατε πει 3 χρόνια και συμπληρώνετε 4 ή κάνω λάθος?

sen_saven είπε...

ο τιτλος που έχεις βάλει ακυρώνει πλήρως αυτά που γράφεις...

σίγουρα είναι όμορφη διήγηση με τις εικόνες κτλ, σίγουρα θα μπορούσε να κοσμεί τις σελίδες ενός από τα 'διαμάντια' της νεοελληνικης λογοτεχνίας τύπου θέμελη,ταχτσή κτλ, αλλά σε καμία περίπτωση δεν σχετίζεται ο τίτλος με το όλο κείμενο σου...

η πλάκα είναι ότι αύριο ξεκινάω δουλειά σε μια εταιρία στη γερμανία... ακόμα κανένα σημάδι της μαφίας ή των σκατών στα οποία θα πρεπε να κοιμάμαι..

και άσε που ξέρω ότι οι γερμανοί γιατροί μεταναστεύουν στην Σουηδία επειδή εκεί ο μισθός είναι μεγαλύτερος... οπότε υπάρχουν κενά για γιατρούς στη Γερμανία τα οποία και καλύπτουν οι νότιοι παίρνοντας πενιχρούς μισθούς των 3500 ευρώ..

από κάθε άποψη, δηλαδή, εντελώς άκυρη η συσχέτιση..

nikiplos είπε...

Αγαπητέ Sen_Saven καλώς ώρισες! Καταρχήν σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια... φυσικά δεν έχω τη φιλοδοξία ούτε καν στα πιο τρελλά μου όνειρα να συγκριθώ με αυτούς τους Γίγαντες της λογοτεχνίας που περιγράφεις... Γράφω μόνο λόγια που με στοιχειώνουν... τα γράφω περισσότερο με την καρδιά μου παρά με στείρα λογική, αν και συχνά πυκνά, αυτή με καθοδηγεί στο γράψιμο... Ξεφεύγουν όμως από αυτήν γωνίες, σκοτεινές, αφώτιστες... εκείνες δλδ που στοιχειώνουν τα πράγματα...
Έχεις δίκιο για τον τίτλο... δεν φανερώνει τίποτε για την ιστορία που ξαναδιηγιέμαι στον εαυτό μου, έχοντάς την ακούσει απευθείας από τους γονείς μου... Όμως επειδή ακριβώς έχω φύγει κάνα δυό φορές για έξω και έχω ξαναγυρίσει, βάζω έναν σκεπτικισμό στο προκείμενο που προβάλλεται (υπερπροβάλλεται δηλαδή) από τα ΜΜΕ και από στόμα σε στόμα, όπως ακριβώς εκείνη την εποχή... Δλδ θα μπορούσε να αναφέρει και άλλη χώρα και άλλη ειδικότητα, δεν έχει μεγάλη σημασία αυτό, ούτε προσωποποιείται... Σε ευχαριστώ που πέρασες. Εύχομαι ολόψυχα καλή δύναμη εκεί έξω και αν μου επιτρέπεις ένα μικρό ήκιστο tip: Όταν βρεθείς εκεί, πρέπει να ξεχάσεις ότι άλλο... είναι δύσκολο, αλλά μόνο έτσι θα αφιερωθείς...

ΥΓ> (Για μένα και τις φεσωμένες απολαβές μου 3500 ευρώ δεν θα ήταν καθόλου λίγα... Στο Φράϊμπουργκ που έζησα για ελάχιστο χρονικό διάστημα, μια χαρά με έβγαζαν... )