Παρασκευή 5 Οκτωβρίου 2012

Ασανσέρ για δολοφόνους...





Πριν τρία Σαββατοκύριακα, εργαζόμουν σε ένα κτήριο που τυγχάνει ερήμωσης... εισέρχεται ταχύτατα σε μια πρόωρη γήρανση και decadence μαζί με όλον τον έμψυχο και άψυχο κόσμο γύρω του. Ήταν κάπως "αρπαχτή" και δουλειά ρουτίνας, αλλά σε ένα περιβάλλον που δημιουργούσε παράξενα συναισθήματα, καθώς πρόσφατα έσφυζε από ζωή και εργαζόμενους που έκαναν όνειρα για το μέλλον τους.

Παρασκευή, τέλος εργασιών και το προσωπικό συντήρησης-ανανέωσης (η ύστατη ελπίδα των ιδιοκτητών του μεγάρου για να πατσίσουν χασούρες) , με αφορμές την είχε κοπανήσει για τα καλά. Συνεπικουρούσε σε αυτό και η αφραγκιά όλων μας, και το γεγονός ότι ήταν απλήρωτοι για μήνες. Απομακρύνθηκα σε μια γωνία του ισογείου  που εβδομάδες τώρα δεν πλησίαζε ψυχή. Γύρω και έξω από το Μέγαρο τα πάντα ήταν σε μια διαρκή και ολοένα αυξανόμενη εγκατάλειψη...

Πήρα ένα από τα ασανσέρ του κτηρίου που είχαμε φροντίσει να λειτουργούν στοιχειωδώς και ανέβηκα στον τρίτο... Εκεί μετά από κάποιες τελευταίες πινελιές το μόνο που μου έμενε ήταν να ρίξω μια ματιά και στον 6ο και μετά θα έφευγα κι εγώ για πολύ καιρό, καθώς το ακίνητο θα μείνει έρημο για μήνες, ίσως για όλο το χειμώνα. Ζέστη, η Αττική, απέπνεε έναν αποπνικτικό αέρα και είχα ιδρώσει... Έκανα την φευγαλαία και απερίσκεπτη σκέψη να ανέβω με το ασανσέρ. Το πήρα, πάτησα τον 6ο και ανέβηκε κανονικά. Λίγο πριν σταθεροποιηθεί στον 6ο, άρχισε να κατεβαίνει βίαια. Όχι επικίνδυνα, αλλά αρκετά γρήγορα για να καταλάβω ότι κάτι δεν πήγαινε καλά...

Περίμενα στωϊκά να ακινητοποιηθεί, η καμπίνα, όμως χωρίς άλλο αυτή συνέχισε την κάθοδο και έφτασε κάτω από το 2ο υπόγειο. Εκεί αντί να σταθεροποιηθεί σε κάποιο λεβητοστάσιο ή έξω από μια πόρτα, αυτό μπήκε σε ένα τσιμεντένιο φρεάτιο στα έγκατα της γής. Συνέχισε την κάθοδό του, δίνοντάς μου την εντύπωση πως κατέβηκα τουλάχιστον 2 μέτρα κάτω από το έδαφος του 2ου υπογείου μέσα σε μπετόν... "Ωραία" σκέφτηκα. Μα το χειρότερο με περίμενε, καθώς έσβησε και το φως... Δείγμα πως έχασα κάθε ελπίδα...

Μια κραυγή μου έφυγε, γιατί δεν περίμενα έτσι αναπάντεχα και άδοξα το τέλος μου... Ένα τελείως έρημο κτήριο φάντασμα, χωρίς ψυχή, κλειδωμένο ερμητικά από το φόβο μη γίνει άντρο λαθρομεταναστών και λαθραίων γενικώς με το προσωπικό τελείως απόν... Η κραυγή μου έφυγε την ώρα που συνειδητοποίησα ότι δεν είχα πάνω μου το κινητό... μόνο έναν μικρό φακό... τον άναψα, ψαχούλεψα το καντράν, τίποτε. Ο Θαλαμίσκος νεκρός. Σκέφτηκα ότι έτσι κι αλλιώς σε εκείνη την πτέρυγα, δεν περνούσε ψυχή, κανείς δεν θα περνούσε από εκεί κοντά, ίσως και για μήνες... Τότε ούρλιαξα όσο δυνατά μπορούσα... ήμουν βέβαιος για το τέλος... άδοξο... "Θα βρουν το άψυχο κορμί μου μετά απο μήνες ίσως και χρόνια" σκέφτηκα... Το χειρότερο όλων, είχα φθάσει μέσω πολυσχιδών συνεργασιών σε εκείνον το χώρο, κι έτσι κανένας από τους στενούς οικείους μου ή φίλους δεν γνώριζε την επαγγελματική μου σχέση με εκείνο το οικόπεδο...


Στις δεύτερες πιο ψύχραιμες σκέψεις έψαξα την καμπίνα, για κάποια καταπακτή διαφυγής, για κάποια ατέλεια στις λαμαρίνες... τίποτε... Μασίφ, κακή ιδιοκατασκευή, όπως και η όλη κατασκευή του κτηρίου δλδ... Ξάπλωσα κάτω και έκανα ησυχία... κατά περιόδους αφουγκραζόμουν μήπως ακούσω κάποιον ήχο... απόλυτη ησυχία... μόνο η ανάσα μου... ύστερα από λίγο ήμουν σίγουρος πως άκουγα και την καρδιά μου να χτυπάει ρυθμικά γρήγορα... σχεδόν με ξεκούφαινε...

Δεν μπόρεσα να υπολογίσω το διάστημα που έμεινα εκεί... Μου φάνηκε τουλάχιστον μια ημέρα, ολόκληρη, ενώ το ρολόϊ μου έδειχνε πως είχαν περάσει μόλις 8 ώρες... Έξαφνα, άκουσα ήχους δυνατούς και ρυθμικά χτυπήματα πάνω πολύ ψηλά... έβγαλα κραυγή. Τίποτε... Στη συνέχεια αφουγκραζόμουν και μόλις τα χτυπήματα ησύχαζαν, ούρλιαζα με όλη μου τη δύναμη... σε βαθμό που θα λιποθυμούσα... Μετά από ώρες κάποιοι επάνω κατάλαβαν ότι έκραζα απεγνωσμένα για βοήθεια και άκουσα μια δυνατή φωνή:
"Που είσαι?"
"Κάτω στο ασανσέρ! απάντησα! μέσα σε φρεάτιο. Είναι τυφλό, δεν έχει πόρτα!"
"Μην κουνηθείς, χαλάρωσε! μου είπε η φωνή..."

Σκέφτηκα ότι όλο αυτό ήταν της φαντασίας μου, ότι δεν ήταν πραγματικότητα, ότι είχα πλάσει ένα τέτοιο σενάριο για να βοηθήσω τον εαυτό μου... Μου φάνηκε ότι είχαν περάσει ώρες, αλλά σύγκαιρα, ένας δυνατός θόρυβος ακούστηκε στην οροφή της καμπίνας. Κάποιος πήδηξε μέχρι εκεί... Χτύπησε δυνατά με αιχμηρό βαρύ εργαλείο και διέλυσε την οροφή της καμπίνας... Μου έκανε αίσθηση η όσφρηση του οξυγονωμένου αέρα...

Ένα δυνατό μελαμψό χέρι με τράβηξε έξω και μετά ένας άλλος μας βοήθησε να ανεβούμε... Ήταν κάμποσοι λαθρομετανάστες και δύο συμπατριώτες μας, που είχαν μπεί λαθραία να ξεψειρίσουν το κτήριο από σιδερικά που έτσι κι αλλιώς θα πετάγονταν... Τους κοίταζα και νόμιζα ότι έβλεπα τον ίδιο τον μυστικό δείπνο... Τους πήρα όλους, μια ομάδα 8 ατόμων και καθώς ήταν πλέον βράδυ, δειπνήσαμε σε κοντινό εστιατόριο του Κεραμεικού... Ήμουν άφωνος και πολύ στενοχωρημένος...


"Τι έχεις?" Με ρώτησε ο συμπατριώτης μου Ρομά Έλληνας...

"Να του λέω, τούτες τις μέρες της κρίσης, έκανα ηλίθιες σκέψεις για όλους εσάς, που κλέβετε, που κάνετε διαρρήξεις, ήθελα να σας εξοντώσουν, ήθελα να σας επιβάλλουν στειρώσεις, ήθελα την εξόντωση όλων εσάς", έδειξα τους λαθρομετανάστες, "βέβαια σκέψεις ήταν μόνο, να εξηγούμαστε! τους είπα". "Κι εσείς με σώσατε, μου δώσατε το δικαίωμα να ζήσω, ακριβώς επειδή υπάρχετε και κάνετε αυτή τη δουλειά...".
Αυτοί γελούσαν... Εγώ είχα έναν πονοκέφαλο που μου τρυπούσε τα μηνίγκια... Τα μάτια μου είχαν πεταχτεί...

Τους άφησα ότι χρήματα είχα, αντάλλαξα τηλέφωνα με τους συμπατριώτες μας και έφυγα, άφωνος... ακόμη και σήμερα έτσι είμαι... χωρίς φωνή πλέον...

Η ιστορία είναι αληθινή και τη βίωσε άμεσος συνεργάτης μου... ήμουν από τους ελάχιστους που γνώριζε την επαγγελματική του σχέση με το ακίνητο εκεί και φυσικά ελάχιστα γνωρίζω τους δικούς του... Μου έκανε εντύπωση ο έντονος συμβολισμός του επεισοδίου με την πραγματικότητα που βιώνουμε... θα βρεθούν άραγε και για εμάς "λαθραίοι" να μας βοηθήσουν?

22 σχόλια:

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

Nikiplos,
λαθραία η ζωή μας, βρίσκει τρόπους να ανατρέπει όλες μας τις παγιωμένες προκαταλήψεις.
Όμορφος τρόπος, να εξηγήσει κανείς, πόσο λάθος δρόμο πήραμε.
Άνθρωποι και ανθρωπάκια θα υπάρχουν πάντα.
Αρκεί να ξέρει κανείς ποίοι είναι ποίοι.
Χάρηκα που σε ξαναδιάβασα.
Έχεις τον τρόπο σου να συγκινείς τους αναγνώστες σου.
Την αγάπη μου φίλε.

nikiplos είπε...


Αγαπητέ φίλε Επίκουρε, καλησπέρα... Δεν ξέρεις πόσο χάρηκα που διάβασα σχόλιό σου. Στην πραγματικότητα πάντα ένιωθα μέσα μου κάπως "λαθρεπιβάτης"... και δυστυχώς αυτές τις παγιωμένες αντιλήψεις τις ακούω συχνά τώρα τελευταία και έχουν πέραση, σιγοντάροντος του αδίστακτου καρτέλ των ΜΜΕ. Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Την Αγάπη μου και τη χαρά μου που είσαι ευσταλής και ενεργός!

καλημέρα είπε...

Γεια σου Νίκιπλέ μου.
Τι σου γραφει ενας ανθρωπος που εξαφανίστηκε τόσον καιρό; Ελα μου ντε... Μπορεί να χαθηκα αλλά δεν σε ξεχασα, απο αυτό να ξεκινησω.
(με τραβηξε το ατιμο το facebook και χαθηκα γενικα απο το blog)
Σε ξαναδιαβασα μετα απο καιρό σε ενα κείμενο που αναφερεται τόσο ευστοχα σε σκεψεις και καταστασεις που δυστυχως ειναι πολύ επικαιρες.
Ωραίο κείμενο.
Σε ευχαριστώ!

Roadartist είπε...

Για μια στιγμή τρόμαξα ότι έζησες εσύ ο ίδιος αυτά. Η άποψη μου είναι σαφής : κανένας άνθρωπος δεν είναι λαθραίος!
Τέτοια κείμενα, γεμάτα ευαισθησία και ανθρωπισμό, είναι που με κάνουν να χαίρομαι που ακόμη κυκλοφορώ εδώ ανάμεσα σας. Άλλωστε τόσα χρόνια έχω πάρει τόσα από εσάς, εσείς με κρατάτε ακόμη εδώ (δε ξέρω βέβαια για πόσο, σε ένα αρκετά δύσκολο περιβάλλον), κάτι τέτοια μοιράσματα μας δίνουν δύναμη.
Καλό ξημέρωμα!

katerina είπε...

καλημέρα όλη μέρα!
τέλος καλό,όλα καλά..
Αρχισα να διαβαζω το κείμενο..νομιζα οτι εσυ Νίκιπλε
εισουν στο ασανσερ....στο μυαλο μου ηρθε το κειμενο
που διαβασα ...
http://www.lifo.gr/now/greece/17009

"..Έχεις τον τρόπο σου να συγκινείς τους αναγνώστες σου"

να είστε καλά!
καλό ΣΚ σε όλους!

Άιναφετς είπε...

Καθώς το διάβαζα, περίμενα να διαβάσω:"Και μετά ξύπνησα"...
Θα ξυπνήσουμε άραγε;
Η ιστορία μας έχει πολλά επίπεδα ανάγνωσης και το ασανσέρ μπορεί να μας ανεβοκατεβάζει, το ερώτημα παραμένει, εμείς πώς το βιώνουμε;
Καληνύχτα ΑΦΣ!

katerina είπε...

Καλημέρα και σήμερα
Ναι,η πρώτη σκέψη και η δική μου ήταν πως περιέγραφες
ενα κακό όνειρο...
Το κειμενο που ηρθε στο μυαλο μου ήταν η περιπετεια
της Μονικας στη θαλασσα,ευτυχως με καλο τελος..

nikiplos είπε...

Αγαπητή φίλη Αναστασία, καλημέρα... κατ' αρχήν κανείς μας δεν εξαφανίζεται στο διαδίκτυο... απλά παίρνουμε το χρόνο μας λιγάκι. Όσο για εξαφάνιση είμαι ο τελευταίος που θα μπορούσα να μιλήσω ή να εκφέρω γνώμη. Όπως και νά 'χει, χάρηκα για το πέρασμά σου και σε ευχαριστώ για τα πολύ καλά σου λόγια... Δυστυχώς ή ευτυχώς, οι καταστάσεις είναι αυτές που είναι. Η ιστορία με τράβηξε κυρίως για την ανθρωπιά που αποφάσισαν να επιδείξουν οι λαθρομετανάστες και οι "κλέφτες" παρά να κλέψουν τα υλικά και να εξαφανιστούν... προτίμησαν δλδ να ρισκάρουν να σώσουν έναν άνθρωπο... (πέρα φυσικά από το γεγονός ότι με χαροποίησε ιδιαίτερα η μη-απώλεια της ζωής ενός ανθρώπου άδοξα).

nikiplos είπε...

Αγαπητή καλλιτέχνιδα καλησπέρα...
κρίνοντας από την εγγύτητά μου με το γεγονός και το χώρο, θα μπορούσα κάλλιστα να είμαι εγώ στη θέση του... Όλοι μας παίρνουμε από όλους... κι εμείς παίρνουμε από εσένα κάθε ημέρα... εμένα προσωπικά με χαλαρώνει ιδιαίτερα, αλλά κυρίως με ταξιδεύει η περιήγηση στα "σπίτια" των φίλων... φιλιά

nikiplos είπε...

Αγαπητή Κατερίνα, καλησπέρα... σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια... πράγματι ενίοτε οι ιστορίες μοιάζουν... εκείνη της Μόνικας, μοιάζει με ενός πλουσίου συμπατριώτη μας που ήξερα που έμεινε από μηχανή ανοικτά στο Μυρτώο πέλαγος και κολύμπησε 4 ώρες για να βγει στην ξηρά, ένεκα ότι ανέβαλλε να επισκευάσει το χαλασμένο ασύρματο...

nikiplos είπε...

ΑΦΣ, καλησπέρα!
Πράγματι, πρέπει να "ξυπνήσουμε" κάποτε. Όπως είπα και στην Αναστασία πιο πάνω, η ιστορία με κέντρισε, κυρίως για την ανθρωπιά που προτίμησαν να επιδείξουν οι "λαθραίοι", παρά να εξαφανιστούν απαρατήρητοι... προτίμησαν το ρίσκο... Πως τα βιώνουμε? χμ... η απάντηση στο ερώτημά σου δεν είναι εύκολη. είναι κυρίως η αίσθηση που έχουμε σήμερα καθώς τους περισσότερους από εμάς μας βρήκαν οι εξελίξεις απροετοίμαστους. Είναι ένα σοκ... μοιάζει αυτό με το πρώτο συναίσθημα του πρωταγωνιστή της ιστορίας. παίρνει απλά ένα ασανσέρ, για να ρίξει μια τελευταία πινελιά, και ξαφνικά βρίσκεται εγκλωβισμένος στο φάσμα ενός φρικτού και βασανιστικού θανάτου από δίψα... έτσι άδοξα... αναπάντεχα και απροετοίμαστα... και χωρίς να φταίει καθόλου... έτσι κι αλλιώς κυριολεκτικά και μεταφορικά όλη η χώρα μας, μια κακή φτηνή ιδιοκατασκευή είναι χωρίς νόρμες και κανόνες... χωρίς πρόβλεψη...
και να που η σωτηρία ήρθε από τους "λαθραίους"...

να έχεις μιαν όμορφη Κυριακή και καλή εβδομάδα! ΑΦΣ, από τον ΑΦΣ!

nikiplos είπε...

Αγαπητή Κατερίνα, τα ακραία γεγονότα, είναι σπάνια, αλλά συμβαίνουν... κι εκεί είναι που ο ασύρματος και οι φορτισμένες μπαταρίες και το κινητό επάνω μας, είναι ιδιαίτερα χρήσιμα σε αυτές τις περιπτώσεις... αν και στην περίπτωση του φίλου μου, αμφιβάλλω αν θα έπιανε εκεί μέσα...
φιλιά, μιαν όμορφη Κυριακή και μια δημιουργική εβδομάδα εύχομαι

ξωτικό είπε...

ή όταν η ζωή δίνει μαθήματα ....
και ενίοτε χαστουκάκια...
απαραίτητα ώστε να μην απλοποιούμε κατά πως μας βολεύει.....
Τι ωραία που θα ήταν να μην ξάφνιαζε κανέναν η κατάληξη ,αλλά και να μην είχε ερημώσει το κτίριο......
ναι και μετά ...ξύπνησα .....στην
" δολοφονική πραγματικότητα " που έχει ξεκάνει ,
απλή λογική,συναίσθημα,
ανθρωπιά ,δημοκρατία........

Να'σαι καλά να μας δίνεις έτσι όμορφα τροφή για σκέψη γιατί...έχει πέσει πολύ πείνα....

Άστρια είπε...

Καλησπέρα αγαπητέ Νίκηπλε,

Για να είμαι ειλικρινής, να πω ότι με συνεπήρε το κείμενο και η ιστορία η ίδια, θυμίζοντας (πάλι:) ότι βλέπω μια μικρή ταινία με πολύ σασπένς, ώστε δεν σκέφτηκα καθόλου τις κοινωνικές προεκτάσεις του θέματος που ανέπτυξες στην τελευταία παράγραφο και με τις οποίες βέβαια συμφωνώ.
Περισσότερο είχα σταθεί στις συμπτώσεις των όσων συμβαίνουν από μια λάθος στιγμιαία επιλογή, ή που παραλίγο ν' αποφευχθούν λόγω συγκυριών και οι οποίες όταν η ιστορία είναι αληθινή παίρνουν οπωσδήποτε άλλη διάσταση.

φιλιά
καλό βράδυ και καλή εβδομάδα

nikiplos είπε...

Αγαπητό Ξωτικό, καλησπέρα...
έτσι είναι η ζωή, μερικές φορές δίνει γερές σφαλιάρες. Και είχα αρκετές τέτοιες "ακραίες" συζητήσεις με τον τύπο πριν του συμβεί το περιστατικό... εξού και το γεγονός ότι έμεινε ενεός έκτοτε... αυτός ο αφαιρετικός τρόπος να ερμηνεύουμε (και συνεκδοχικά) να συμπεριφερόμαστε στον περίγυρό μας μέσα από το ΕΓΩ, μερικές φορές μας αφήνει απροετοίμαστους μπροστά στη γυμνή αλήθεια...
πείνα ποτέ... ιντερμέδια μέχρι να αρχίσει ο τόνος του επόμενου κομματιού μόνο... :)

nikiplos είπε...

Αγαπητή Άστρια, καλησπέρα... η αλήθεια είναι ότι γνωρίζω το χώρο, τον έχω επισκεφθεί και τρέμω στην ιδέα ότι αυτό θα μπορούσε κάλλιστα να συμβεί και σε μένα. Επίσης στην ακόμη χειρότερη ιδέα, το επόμενο καλοκαίρι να ανακάλυπταν μία σωρό στην καμπίνα, άδοξο και ανεπάντεχο αλλά και φρικτό τέλος... Και όταν κάτι είναι τόσο κοντά σου, ξώφαλτσο, ανατριχιάζεις και μόνο στην ιδέα... Οι συγκυρίες εκατοντάδες που πέφτουμε κάθε μέρα πάνω τους. Αλληλουχία κακών κατασκευών, μπαλωμένων με "πατέντες" που κόβουν κάθε δυνατότητα διαφυγής σε περίπτωση ανάγκης ή έκτακτης κατάστασης... και πόσα παραδείγματα δεν θα έχουμε όλοι μας... σε ευχαριστώ για την οπτική σου γωνία, δλδ που είδες σαν ταινία την ιστορία. Τον τίτλο τον δανείστηκα από ελληνοποιημένο τίτλο μιας υπέροχης γαλλικής ταινίας, όπου το στόρυ είχε κοινά σημεία τελείως διαφορετικής προσέγγισης και αιτίας όμως...

φιλιά.

Fegia είπε...

Mon cher ami...
Κάπως έτσι είναι τα πράγματα. Όπως τα περιγράφεις για λογαριασμό ενός άλλου, που κι αυτός με τη σειρά του θα μπορούσε να διευκρινίσει ότι η ιστορία αφορά σε κάποιον τρίτο, που κι αυτός ... κ.ο.κ.

Έτσι βιώνουμε τη σημερινή πραγματικότητα όσοι από εμάς δεν έχουμε φτάσει ακόμη στο βάθος του φρεατίου αλλά ξέρουμε ότι αυτό υπάρχει και φιλοξενεί ήδη ένα κόσμο που περιμένει μια βοήθεια απρόσμενη αφού οι οι ελπίδες του μόνο υπερβατικής φύσης μπορεί να είναι πλέον .

Είμαστε ήρωες σε έργο του Κάφκα, εκτεθειμένοι, απροστάτευτοι και (επιπλέον) ενοχικοί...
Τουλάχιστον, αν ήταν να διαλέξουμε, θα προτιμούσα ένα ρόλο σε κάποιο έργο του Ντοστογιέφσκι, γιατί αν μη τι άλλο η ενοχή και τιμωρία μου θα είχε μια δικαιολογία κι ένα αντίκρισμα.

Νάσαι καλά!

nikiplos είπε...

Bonsoir, cher ami!

Με μια φράση σου συνόψισες όλην εκείνη την συσσωρευμένη πίεση που νιώθω αντιμετωπίζοντας την κατάστασή μας. Πίεση δική μου αλλά και των γύρω μου, ή αν θέλεις, διαβιώντες εντός του φρεατίου του ασανσέρ...
"Είμαστε ήρωες σε έργο του Κάφκα, εκτεθειμένοι, απροστάτευτοι και (επιπλέον) ενοχικοί..."
αυτό είναι ότι συμπυκνωμένο έχω διαβάσει την τελευταία περίοδο... ιδιαίτερα το ενοχικοί, αντικατοπτρίζει επακριβώς τη στάση μας... θαρρούμε πως έχουμε ευθύνες και συγχέουμε τις ατομικές ευθύνες με τις συλλογικές, ίσως εκεί βρίσκεται και το κλειδί... και η τιμωρία, ούτε αντίκρυσμα, ούτε καταπίστευμα στις επόμενες γενιές δεν θα αφήσει... Σαν τον Ιβάν Καραμαζώφ, δεν έχουμε πλέον μεγάλη πίστη σε τίποτε...

χαιρετισμούς!

Ανώνυμος είπε...

Νίκιπλε, πολύ καλή η διήγηση (κρατάει το ενδιαφέρον) και ακόμη καλύτερη η επιλογή σου να βάλεις αυτήν την ιστορία.
Σκέφτηκα το εξής, θα έβρισκες λογική την ...υπέρβαση να βάζαμε στο ρόλο των μεταναστών που κλέβουν για να ζήσουν κάποιους διεφθαρμένους διαπλεκόμενους που γύρισαν στο κτήριο πιθανόν για να καλύωψουν κάποια λαδιά τους;;
Δηλαδή θα μπορούσαν να άνοιγαν το ασανσέρ όπως οι μετανάστες;;
(εγώ λέω ότι θα έστεκε και η ιστορία έτσι)
Αναγνώστης ο αθηναίος

nikiplos είπε...

Αγαπητέ Αναγνώστη, καλησπέρα... Σε ευχαριστώ για άλλη μια φορά για τα καλά σου λόγια και την διεισδυτική ματιά σου. Στη σκέψη σου να πω μόνο τι έχω εγώ ως ιδέα: Σε μια τόσο παραιτημένη κοινωνία και με τόσο εκτεταμένη διαφθορά, προσωπικά πιστεύω πως είναι αδύνατη η (αυτο)διάσωσή μας χωρίς μια συμφωνία ή ενός είδους μορατόριουμ με κάποιους διεφθαρμένους και διαπλεκόμενους, ή τουλάχιστον με μεγάλο αριθμό από αυτούς. Δλδ η κοινωνία, κάνει ένα μορατόριουμ και αυτοί αποδεικνύοντας ότι είναι ανανήψαντες όλοι μαζί πάμε προς κάπου καλύτερα από αυτό που είμαστε τώρα και (ακόμη χειρότερα) εκεί που βαδιζουμε διαλυμένοι...
χαιρετισμούς!

Ανώνυμος είπε...

πραγματικά δυνατό για να νιώσουμε πόσο λάθος δρόμο πήραμε...
η αλήθεια είναι πως κι εγώ όταν το διάβαζα είχα την αίσθηση οτι πρόκειται για ένα όνειρο..όμως έκανα λάθος,εκεί κάτω είμαστε στριμωγμένοι όλοι εμείς..και άραγε θα βρεθεί κανένας να μας τραβήξει?
χαίρομαι που σε ξαναδιαβάζω..
να έχεις μια υπέροχη μέρα!

nikiplos είπε...

Αγαπητό onlyandjustme, κατ' αρχάς συγνώμη για την καθυστερημένη απάντηση... ένα κακό όνειρο ίσως... για κάποιον αληθινό, αλλά για εμάς έναν εφιάλτη που ελπίζουμε ότι θα ξυπνήσουμε και θα είναι όλα εντάξει... είτε εγκλωβισμένοι σε ασανσέρ είτε χαμένοι και εγκλωβισμένοι μέσα σε αυτοαναφορές, πάντως πρέπει να ξεφύγουμε να κινηθούμε... Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Φιλιά, καλή εβδομάδα!