Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2012

Σήμερα γάμος γίνεται σ' ωραίο περιβόλι...

 Ο Νάκος ήταν δεν ήταν 11 χρόνων... έπαιζε ποδόσφαιρο σε μιαν αλάνα έξω από μιαν απόμερη τότε εκκλησία, τον άγιο Δημήτρη που έχω παλαιότερα ξαναμιλήσει για αυτήν... Το "νάκος" έβγαινε από το Αντιγονάκος, δηλαδή υιός της Αντιγόνης... Το παιχνίδι το διέκοψε ένα γειτονόπουλο που ήρθε τρέχοντας να διαλαλήσει το ενδιαφέρον νέο στην τότε άχαρη, φτωχική και κυρίως ανιαρή παιδική τους ηλικία...
 "Έ! Ελάτε! στην εκκλησία γίνεται γάμος και ο γαμπρός κλαίει!!! τον παντρεύουν με το ζόρι!"
Όλοι παράτησαν την από κουρέλια φτιαγμένη μπάλα. Έτρεξαν με αλαλαγμούς και φωνές χαρούμενες! Δρασκέλισαν το αφύλακτο προαύλιο και μπήκαν από την πλαϊνή πόρτα για να βλέπουν...
Ελάχιστοι συγγενείς. Τέσσερα ή 5 αδέλφια ζωσμένα με όπλα και το ζεύγος, η αδιάφορη νύμφη και ο γαμπρός να έχει σπαράξει στο κλάμμα... γύρω συγγενείς μόνο της νύφης.
Το μυστήριο τελείωσε με βλαστήμιες του ιερέως εναντίων των "κωλόπαιδων" που έσκουζαν απ' έξω "με το ζόρι!" "με το ζόρι!". Ένας από τα σκληρά αδέλφια βγήκε για να φοβερίσει τα παιδιά, αλλά εκείνα κρυφτήκαν στον γύρω από την εκκλησία απόμερο τόπο και του πετούσαν πέτρες... πρώτος και καλύτερος ο Νάκος που δεν τους πολυσυμπαθούσε τους κουμπουροφόρους... 

...3 χρόνια πριν, όταν ο Νάκος ήταν 8 χρονών, ο Σούλης, ο γαμπρός δηλαδή, ξεκινούσε στα 15 του, από την πόλη του να πάει "ταξίδι" μαζί με τον πατέρα του... Για κάποιο λόγο οι αρχές του τόπου τότε το 1947, είχαν αποφασίσει ο πατέρας του Σούλη να πάει στη Μακρόνησο. Καθώς ήταν πολύ μεγάλος τότε για την ηλικία του, έβαλαν το μικρότερο από τα 7 παιδιά του, τον Σούλη να τον συνοδεύσει στο μακρονήσι... Τότε το 1947, ο Σούλης μπήκε σε τραίνο και μετά σε καΐκι για να περάσει με τον πατέρα του 18 μήνες στα αντίσκηνα της Μακρονήσου... Αποτέλεσμα αυτού ήταν να αποκτήσει έναν υποβόσκοντα φόβο και να απέχει ρητά και φοβισμένα από οποιαδήποτε πολιτική δραστηριότητα. 



...πέρασαν 30 τόσα χρόνια από τότε και η ζωή έφερε το Νάκο και τον Σούλη να γίνουν φίλοι και συνεργάτες αναίτια... Ήταν και ομοϊδεάτες πολιτικά με κεντρώες και κάπως συντηρητικές απόψεις, αυτό όμως κανέναν ρόλο δεν έπαιξε για τη σχέση τους και τη φιλία τους. Πήγαιναν ταξίδια, όργωσαν όλη την ελλάδα όπως το απαιτούσε το επάγγελμα...κυρίως φίλοι πάνω απ' όλα... Και οι δύο αγνοούσαν ότι είχαν πάρει μέρος στο συμβάν του γάμου στον Αγιο Δημήτρη στα 1950, ο ένας ως γαμπρός και ο άλλος ως τσόγλανος που πετούσε πέτρες και έκραζε αυτό το ενοχλητικότατο "με το ζόρι" που δικαίωνε και έκανε το μαρτύριο-μυστήριο του Σούλη πιο υποφερτό, αλλά και εξαγρίωνε τους κουμπουροφόρους αδελφούς της νύφης και προπαντώς τον παπά...

Σε μια από αυτές τις συναντήσεις τους βρέθηκαν το 1978 στην ΔΕΘ... Χάζευαν στα περίπτερα και από την πολυκοσμία χάθηκαν για λίγο... Ο Νάκος όμως πρόφτασε τον Σούλη και του είπε: "κανόνισα μια ωραία μπίζνα σε ένα περίπτερο που βρήκα εδώ! που εξαφανίστηκες?"
Ο Σούλης δεν μιλούσε... "Μπα χάθηκα στην πολυκοσμία..." απάντησε αδιάφορα...
Ο Νάκος όμως εγκάρδια τον ηρέμησε... "Δεν πειράζει κανονίσαμε με τα παιδιά να βρεθούμε εδώ απ' έξω σε μια ταβέρνα, θα φάνε κι αυτοί εκεί... Θα έχεις την ευκαιρία να τους μιλήσεις..."
Ο Σούλης που ως ο κοινωνικός της παρέας υπό άλλες συνθήκες θα ήταν  πρόσχαρος, τώρα είχε ένα βαριεστημένο και ασυνήθιστα απλανές χαμένο βλέμμα... "Δεν πειράζει, μιαν άλλη φορά..." είπε στο Νάκο... "Ξέρεις θυμήθηκα ότι πρέπει να τακτοποιήσω και κάτι εκκρεμότητες εδώ στη Σαλονίκη και δεν θα μπορέσω να είμαι μαζί σας... Ίσως όμως να σας προλάβω, αν δεν το διαλύσετε νωρίς".
Για το Νάκο, αυτό σήμαινε καθαρό πούλημα...
"Τι συμβαίνει? Έγινε κάτι?" ρώτησε ξεκάθαρα το Σούλη, που συνέχιζε τα μισόλογα... Στο τέλος με αποφασιστικότητα τον επέπληξε...
"Δεν έχει τέτοια! Δεν θα πάς πουθενά στη Σαλονίκη, μαλάκα!" του είπε...
με το ζόρι τον πήρε στην ταβέρνα...


Κάθησαν σε ένα τραπεζάκι, ο καιρός κρατούσε ακόμη παράδοξα καλός... Εμφανίστηκε μια παρέα που αποτελούταν από μια γυναίκα γύρω στα 50  και από δύο άνδρες λίγο μεγαλύτερούς της γύρω στα 60... Ο Νάκος τους έγνεψε... "ελάτε, κυρία Ελένη, κύριε Γιώργο, εδώ!" Αυτοί ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση και κάθισαν ομοτράπεζοι... ένα παιχνίδισμα της τύχης έβαλε δίπλα στον Σούλη την Ελένη η οποία κρατιόταν ακόμη όμορφη παρά την ηλικία της...Ο Σούλης είχε μείνει γεροντοπαλίκαρο, εργένης και παρά τα 46 χρόνια του, έδειχνε νεώτερος...
Προς μεγάλη έκπληξη του Νάκου, εκτός από το Σούλη, τώρα χλώμιασε και η Ελένη, μόλις συνειδητοποίησε ποιός ήταν ο ομοτράπεζός της... Εντούτοις, σύντομα ηρέμισε και παρήγγειλε κρασί...
Ο Σούλης έτρεμε... Ο Νάκος σύστησε το Σούλη, ενώ η Ελένη παρουσίασε τους άλλους δύο... Ο ένας ήταν σύζυγος κι ο άλλος αδελφός της... Υπήρχε μιαν αδιόρατη αμηχανία στο τραπέζι που ο Νάκος δεν μπορούσε να εξηγήσει... Εκεί που ήταν όμως έτοιμος να μιλήσει, τον πρόλαβε η Ελένη η οποία όμως απηύθυνε σε άλλον το λόγο:
"Γιατί μωρέ Σούλη? μου το κρατάς ακόμη από τότε? σάμπως εγώ το ήθελα? μετά εγώ δεν σε έσωσα δίνοντάς σου διαζύγιο?"
"Συμπάθα μας ρε Σούλη!"
είπε ο αδελφός της... "Πέρασε καιρός από τότε! Έλα ας πιούμε να τα ξεχάσουμε!" συνέχισε γελώντας...


Ο Σούλης που ήταν μεγάλη καρδιά σήκωσε το ποτήρι και ήπιε στην υγειά τους... Ο Νάκος είχε μείνει με ανοικτό το στόμα...
"Τι έγινε ρε μάγκες? Γνωρίζεστε?"
Η Ελένη ως πιο τσαούσα πήρε το λόγο:
"Να τότε ήταν δύσκολα χρόνια... τα αδέλφια μου ήταν στο χίτικο... Είχα έναν γκόμενο που ήταν αντάρτης και δεν υπήρχε συζήτηση να τον παντρευτώ... Θα τον σκότωναν στα σίγουρα... Η μάνα μου έδωσε την λύση να υποδείκνυα κάποιον άλλον τυχαίο... Σκέφτηκα ένα συνεσταλμένο γειτονόπουλο τότε που ήταν όμορφος"... και έδειξε το Σούλη... "Με τον άλλον είχα χάσει την τιμή μου, έτσι τα αδέλφια μου πήγαν με τις κουμπούρες και ο γάμος έγινε σε μια μακρινή απόμερη εκκλησία να μην μας γνωρίσουν".
"Ναι στον Άγιο Δημήτρη"... είπε ο Σούλης σκεφτικά... "και εμένα μου ήρθε ο ουρανός σφοντύλι... είχα που είχα γυρίσει από τη μακρόνησο φοβισμένος, τώρα μου την έπεφταν και κουμπουροφόροι! ήμουν αθώος αλλά σε ποιόν να το έλεγα?"
"Το πουλάκι μου έκλαιγε στην εκκλησία" είπε η Ελένη κάπως παιχνιδιάρικα αλλά τρυφερά...
Τότε του Νάκου του ήρθε νταμπλάς!!!
"Δεν μιλάτε για την εκκλησία του Αγίου Δημητρίου στο..."
"Ναι εκεί είχαμε πάει... ήταν απόμερα τότε" είπε νοσταλγικά η Ελένη...
"Ρε εσύ ήσουν ο γαμπρός που έκλαιγε?" είπε ο Νάκος στο Σούλη...και συνέχισε...
"Εγώ ήμουν απέξω τσόγλανος τότε  και σας πετούσα πέτρες..."
Τότε πετάχτηκε ο αδελφός της Ελένης ο Μίλτος...
"Μια πέτρα με βρήκε στο κεφάλι! Θα σε σκότωνα ρε κερατά αν σε έπιανα στα χέρια μου..." 


Όλοι γέλασαν και άφησαν τον οίνο να απαλύνει και να εξωραΐσει τα περασμένα... και έγιναν καλή παρέα και συνεργάτες αχώριστοι...
Ο Σούλης, τα έφερε η ζωή και έμεινε ανύπανδρος για όλα του τα επόμενα χρόνια μα κυρίως μπον βιβέρ... έφυγε για το μεγάλο ταξίδι φέτος τον Αύγουστο και είπα να τον μνημονεύσω τώρα που έχουν πάρει όλα το δρόμο της λήθης... 


 

19 σχόλια:

Άιναφετς είπε...

Απαπα! και να θέλεις να ξεχάσεις...μπορείς; Ε! δεν μπορείς, κάτι θα γίνει και κάποια στιγμή θα το βρεις μπροστά σου...
Τρομερή ιστορία, καθώς την "ρούφαγα" (ως συνήθως!), αναρωτιόμουν που το πας...και είδα!
Ιστορίες σίγουρα μιας άλλης εποχής ή όχι;
ΑΦΣ από την ΑΦΣ! :)))))))))

nikiplos είπε...

ΑΦΣ καλησπέρα! έτσι είναι... μερικά από το παρελθόν έρχονται και βρίσκουν διάνα στο στόχο τους... Α! δεν το πήγαινα πουθενά... η ιστορία είναι αληθινή και σχεδόν ούτε τα ονόματα δεν άλλαξα... μου άρεσε αυτή η επανασυνάντηση της τριάδας και η λύση των παρεξηγήσεων... αλλά κυρίως εκείνη η εξήγηση με την καρδιά πάνω από όλα... και να μείνουν πίσω τα περασμένα... αυτό όλο μου άρεσε... την ιστορία την ήξερα αποσπασματικά... ο νάκος όμως είναι στενότατος συγγενής μου, οπότε την πήρα με κάθε λεπτομέρεια.... πράγματι ιστορίες μιας άλλη εποχής... περασμένης ως προς εκείνα που πικραίνουν αλλά γιατί όχι να μην ξεχαστούν και να πιούμε όλοι ένα ποτήρι καλό κρασί? (pour moi une bouteille de château de Carbonais s'il vous plaît...)
ΑΦΣ από τον ΑΦΣ! καλό βράδυ!

ξωτικό είπε...

A ρε κατακαημένε Σούλη.....

Πολύ τσαούσα όντως η κυρία .Καλά που τον....έσωσε τον άνθρωπο χαχαααχ .Τον ήθελε και μές την τρελλή χαρά που την έβλεπε....

Πολύ χάρηκα που τον πέτυχε μια πέτρα τουλάχιστον τον αδέρφαρο :))

Μα όλα τα...μυθιστορηματικά στην δική σου παρέα γίνονται;
Δεν παίζω !!

Τέλος πάντων ,ελπίζω να πέρασε πραγματικά ωραία την υπόλοιπη ζωή του ο άνθρωπος .

Θα πιώ σίγουρα ένα ποτήρι Beaujolais Nouveau στην μνήμη του !!

Κι άλλο ένα στη μνήμη όλης εκείνης της εποχής που τόσα βάσανα έδωσε ....

Ας συγχωρούμε χωρίς να λησμονούμε...
Ε κι άλλο ένα στην υγειά σου όπωσδήποτε !!!!
χικ

Ανώνυμος είπε...

πολύ ωραία ιστορία...
το μόνο σίγουρο είναι οτι έχεις ανθρώπους στην ζωή σου που δεν σε κάνουν ποτέ να βαριέσαι αν κρίνω από τις ιστορίες εδώ πέρα..
καλό σου βράδυ!!

nikiplos είπε...

Αγαπητό Ξωτικό είσαι όπως πάντα θησαυρός και χείμαρος! Όντως τσαούσα η κα Ελένη μας... και τσαχπινα για την εποχή της εξ' όσων μου είχαν διηγηθεί... Για την πέτρα, μάλιστα... έτσι ήταν... πολλοί χάρηκαν τότε! και οπς! Μα εδώ δεν είναι παρέα! Ο μεσιέ Νάκος είναι στενότατος συγγενής μου... είμαι βέβαιος πως και σε εσάς βρίσκονται τέτοιοι, εκτός αν εγώ έχω την πετριά και "τραβώ" όλους τους περίεργους! :)
Ο Σάκης πέρασε εργένικα μπον βιβέρ και μάλλον γαλήνια... Le Beaujolais nouveau est arrivé!ÇA MARCHE!
όπως είπαν και οι συνδαιτημόνες τότε, πίνουμε για να σβήνουμε τα πάθη και να θυμόμαστε τα λάθη!
και φυσικά συγχωρούμε, χωρίς να λησμονούμε!
Σ' ευχαριστώ! περιμένω φυσικά τη γνώμη σου για το φετινό Beaujolais... αν βγήκε καλό δλδ...

φιλιά!

nikiplos είπε...

Αγαπητό onlyandjustme,
Σε ευχαριστώ! ... βαθιά πιστεύω πως όλοι μας περιτριγυριζόμαστε από ενδιαφέροντες ανθρώπους... αρκεί να τους κάνουμε να μιλήσουν και να τους ακούσουμε...
φιλιά, καλό βράδυ!

Ανώνυμος είπε...

Άψογο!! (και δεν έχω να προσθέσω ή να σχολιάσω ..τίποτα)
Αναγνώστης ο αθηναίος

nikiplos είπε...

Αγαπητέ Αναγνώστη καλησπέρα...

Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!
Η ιστορία είναι ενδιαφέρουσα... εγώ απλώς την κράτησα στο φως...
:)

Fegia είπε...

Bonjour mon ami!

Όμορφη ιστορία (μέσα στην τραγικότητα των προσώπων). Υπέροχη αφήγηση.
Νάσαι καλά και αν τα (οικονομικά) πράγματα βελτιωθούν (τώρα που πήραμε τη δόση μας) θα κεράσω ένα chateau lafit του '46 (ή '49; πάντα μπερδεύω τις χρονιές...)
:)
Φιλιά!

Fegia είπε...

Lafite (διορθώνω)
:)

ξωτικό είπε...

Ήταν τόσο καλό που.....ήπια δυό ποτήρια τελικά στην υγειά σου :-))

(η αλήθεια είναι οτι μόνο απ'αυτό μπορώ να πιώ τόσο πολύ,είδες τα άτιμα τα φρέσκα.... ;-)

nikiplos είπε...

Cher Fegia, bonsoir, mon cher ami...

Συγνώμη για την καθυστερημένη απάντηση αλλά δυστυχώς τούτη την εβδομάδα, ούτε που πέρασα, παρά μόνο σποραδικά από το διαδίκτυο... Σε ευχαρειστώ για τα καλά σου λόγια... Δεν χρειάζεται να βελτιωθούν τα οικονομικά μας, βολευόμαστε και με κάποιο εγχώριο φθηνό πλην καλό κρασάκι... το Lafite ούτε στα πιο τρελλά μας όνειρα... σε ένα γκαλά ανεξάρτητων παραγωγών όμως που είχα επισκεφθεί κάποτε στο 15ο καρτιέ, ήταν τέλειες και οι μικρές παραγωγές τους... :)

χαιρετώ και au plus tard

nikiplos είπε...

Αγαπητό Ξωτικό!
Υποψιάζομαι ότι αναφέρεσαι στο ... φετινό Beaujolais.... λέει τίποτε?
στην υγειά σου και όλων λοιπόν, γιατί σήμερα θα πιω ένα αυτοσχέδιο φίλου παραγωγού... φετινό φυσικά!
Donc, à la prochaine pour tous!!!

je t'embrasse fort !

Άστρια είπε...

Αγαπητέ μου Νίκηπλε,

Τα παιχνίδια που παίζει η ζωή υπερβαίνουν πολλές φορές κάθε φαντασία και εσύ μας έχεις δώσει πολλά τέτοια παραδείγματα. Η αφήγησή σου όπως πάντα ξεχωριστή!Άλλη μια ταινία μικρού μήκους:)


Και για να οινοευφρανθούμε, για τα κρασιά που ξεκίνησαν να παρελαύνουν, το Beaujolais να πω ότι κάθε φορά που δοκίμασα δεν με κέρδισε. Το lafit κατόπιν δόσεως βεβαίως ευπρόσδεκτο (αρκεί να είναι καλά διατηρημένο:))). Ένα cotes du rhone E.Guigal 1997 που δωρήθηκε (από υποχρέωση) δεν έχει δοκιμαστεί ακόμα, όμως αυτό που έχω στο μυαλό σήμερα βράδυ που κάνει και κρύο (και πού καλοριφέρ ακόμα:))είναι ένα ελληνικότατο ερυθρό "Βίβλια Χώρα".

Στη υγειά σου Νίκηπλε και όλης της καλής παρέας:)
φιλιά.

nikiplos είπε...

Αγαπητή Άστρια καλησπέρα!

Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια... το έχω πει πολλές φορές πως η ζωή ξεπερνάει τη φαντασία μας... και ενίοτε (σπάνια βέβαια) την τέχνη... βέβαια εδώ, δεν υπάρχει τέχνη, παρά μόνο τα λόγια πριν τα πάρει ο άνεμος...
Για τα κρασιά, το Beaujolais, αν εξαιρέσει κανείς συγκεκριμένες χρονιές, όπως πχ το 2009, γενικά δεν είναι καλό κρασί, αλλά πρόχειρο, φρέσκο και εορταστικό "για να πάει καλά η χρονιά". Βέβαια είναι και κερδοφόρο γιατί οι Ιάπωνες το εισάγουν σε τεράστιες ποσότητες... Το Lafite, ανήκει στα πολύ καλά κρασιά και ενίοτε στα ακριβά... αν μιλήσει κανείς για παλαίωση... Στα γαλλικά προτιμώ την περιοχή του Entre-deux-Mers, και έχω κατά καιρούς αγοράσει φθηνά τέλεια κρασιά, ενώ εκείνα του ροδανού είναι κάπως ήπια... Από τα ελληνικά η επιλογή σου είναι κορυφαία, ενώ υπάρχουν παραγωγές από πολλές περιοχές... προσπαθώ να τα δοκιμάζω σχεδόν όλα, αλλά κάποιες μείξεις όπως Merlot – Syrah ή επιλογές Cabernet Sauvignon είναι λίγο έως πολύ ασυναγώνιστες... Από τα λευκά προτιμώ το Θαλασσίτη Σαντορίνης και γενικά ακολουθώ τα σαρντονέ...
καλό είναι να ανταλλάσσουμε γεύσεις και δοκιμές και φυσικά πίνω στην υγειά σου!

Άστρια είπε...

"Entre-deux-Mers" και μόνο το όνομα της περιοχής σε ταξιδεύει!
:)

nikiplos είπε...

Chere Astria...

πράγματι... Όμως δοκίμασα ένα τέλειο Αργεντίνικο... Torrontes λέγεται η ποικιλία... το συνιστώ ανεπιφύλακτα...

καλό βράδυ!

ξωτικό είπε...

Kαλά που ήρθα για....κρασοκατάνυξη και είδα την νέα ανάρτηση ,αλλά θα την διαβάσω άλλη ώρα με ησυχία να την απολαύσω.

(εννοείται καλέ το φετινό εννοώ ,τι σόι nouveau θα ήταν!!! όσο ταπεινό κι αν θεωρείται μ'αρέσει πολύ εμένα του μη πότη ,μάλλον γιατί μου θυμίζει σταφυλοχυμό :-)))



je t'embrasse fort moi aussi mon amie !!
(ειδικά μετά το ωραίο σου σχόλιο !!!!! :-)

nikiplos είπε...

Ξωτικό, bonjour ma cher' amie!!!

Δοκίμασε αν ευκαιρήσεις κάποια αργεντίνικη ποικιλία... αυτό που ήπια εγώ, το Torrontes ήταν τέλειο... κάπως φρουτώδες αλλά τέλειο... με γεύση, επίγευση και άρωμα...

Je t' embrasse fort,
au plus tard!