Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2012

το τρυφερό σου ροζ...



Η Κλειώ, τεντωνόταν στο κρεβάτι... σ' ένα άθλιο δωμάτιο "ξενοδοχείου" κάπου στην Αχαρνών ένα καλοκαίρι τον Αύγουστο του 1977... πολύ ζέστη... Η Αθήνα άδεια καμίνι σκέτο... για πρώτη φορά ύστερα από χρόνια θα έκανε διακοπές... χα! ακόμη και το άκουσμα της λέξης "διακοπές", στ' αυτιά της ηχούσε παράταιρο... Σήμερα θα είχε ρεπό... Ο ήλιος έγερνε σιγά σιγά... Η ώρα ήταν 16:00... Η καλύτερη ώρα της ημέρας για την Κλειώ... η μόνη που μπορούσε να είναι με τον εαυτό της... Είχαν περάσει κι όλας 10 χρόνια... και είχε κολλήσει πλέον σ' αυτόν τον τόπο... Μονολογούσε συχνά στον εαυτό της, σαν "δικό τους" συνθηματικό... Στην πραγματικότητα η Κλειώ, μιλούσε μόνο στον εαυτό της... σπάνια σε άλλους... Έλεγε λοιπόν: "Αααχ Κλειώ, Κλειώ! Υπάρχει άραγε χειρότερα από εδώ?".

Όλα είχαν αρχίσει πολλά χρόνια πριν... Η Κλειώ, το μοναδικό παιδί προσφυγικής οικογένειας σε ένα σπίτι-δωμάτιο... Εκεί έμεναν άλλοι τρεις νοματαίοι... και τι νοματαίοι... Η γιαγιά της, συνονόματη, η επονομαζόμενη και ως "το Κλιό" και οι γονείς της... Η μητέρα της Νόπη και ο πατέρας της Θεολόγης... άκου "θεολόγος"... Η καταγωγή τους σπαρμένη σε όλα τα μικρασιατικά παράλια... "μπάσταρδη" μονολογούσε πικρά στον εαυτό της η Κλειώ... Η Κλειώ εκτός από τη φτώχια είχε έναν άλλον ανυπέρβλητο δαίμονα να νικήσει, από μικρό κοριτσάκι... ήταν άγγελος από ομορφιά... πολύ όμορφη... Μετά που μεγάλωσε έλεγαν ότι είναι φτυστή η Μπέτυ Λιβανού, αλλά αυτή η ίδια το ήξερε... ήταν πιο όμορφη ακόμη... Ακόμη και σήμερα που έχουν περάσει τόσα χρόνια και την ανακαλώ από την παιδική αθώα μνήμη μου, δύσκολα μπορώ να βάλω στο κάδρο κάποια άλλη ελληνίδα ομορφότερη από την Κλειώ...

Στα 12 της ήταν σωστή γυναίκα... 1,76 ύψος, σπάνιο για την εποχή της... Ήταν πριν ακόμη της έρθει το αίμα, που ασέλγησε πάνω της ο ίδιος ο πατέρας της... Ο κυρ-Θεολόγης με το όνομα... Αγροίκος, μαυριδερός σκληρός άνθρωπος, σωστός γιός του "Κλιό" της πιο φοβιστικής γυναίκας που είχα δει ποτέ μου σε μικρή ηλικία... Όταν ήμουν πιτσιρικάς, το Κλιό, το τρέμαμε... Γραία μαυροντυμένη με μαύρη μαντήλα μόνιμα περασμένη στο κεφάλι της, κάτι μεταξύ παναγίας και δαίμονα, αντιπαθούσε τα παιδιά... μα περισσότερο την εγγονή της που έφερε το όνομά της... Ο Λόγης την πλάκωσε στο ξύλο για να μην μιλήσει... Η Κλειώ αναίτια αισθάνθηκε ότι κάτι κακό είχε κάνει... και δεν μπορούσε να καταλάβει τι ακριβώς... Η ζωή της περνούσε με το  ξύλο να μεσολαβεί των αλλεπάλληλων βιασμών... Στην πραγματικότητα όλοι γνώριζαν, πρώτα και κύρια το Κλιό και η Νόπη, αλλά κανείς δεν μιλούσε...

Περιστασιακά τη στρίμωξαν και δυό άντρες μεθυσμένοι της γειτονιάς... Ο Λόγης τη σάπισε στο ξύλο... "πουτανάκι!!!" ούρλιαζε...

Η Κλειώ στη γειτονιά είχε μόνο έναν φίλο... Τον Κυριάκο... Ήταν λίγο μεγαλύτερός της, γεροδεμένος μελαχροινός που εργαζόταν στα καράβια... Σκληρός ναυτικός... Την Κλειώ την αγαπούσε σαν αδελφή του... είχαν μεγαλώσει μαζί... Κάπου, κάπου αυτός γύριζε από τα μπάρκα και την έβγαζε έξω... ήταν το μόνο τρυφερό που θυμόταν από την σύντομη εφηβεία της...Ένα απόγευμα η Κλειώ δεν ήθελε να γυρίσει σπίτι... όχι το σπίτι ήταν χειρότερο από οτιδήποτε άλλο. Αισθάνθηκε ότι ήθελε πρώτα και κύρια να σκοτώσει τους δικούς της... Το ζήτησε από τον Κυριάκο, να την βοηθήσει... του είπε και το "μυστικό" της... Εκείνος έκανε να την χτυπήσει... "Για τη σκέψη" της είπε "να σκοτώσεις άνθρωπο...". Αντ' αυτού της έδωσε λεφτά και της είπε να φύγει αξημέρωτα με το νυχτερινό τραίνο για Αθήνα... Την έστειλε σε μια θειά του στην Αχαρνών... "Δεν είναι παλάτι εκεί... μπουρδέλο είναι... Αλλά η Ελένη είναι άγιος άνθρωπος... θα σε φροντίσει..." Της έγραψε τη διεύθυνση, αγκαλιάστηκαν και πήρε το νυχτερινό τραίνο σε μιαν επαρχιακή πόλη που άρχιζε να σκοτεινιάζει πνιγμένη στη λάσπη και τη βροχή...

Στην Αθήνα στην Αχαρνών, η "θεία" είχε πεθάνει... Η κακή υγειινή τότε θέριζε... Την περιμάζεψε μιαν άλλη γραία, παλιά κοκότα... Οι επιλογές δεν ήταν πολλές... Ξεκίνησε το αρχαιότερο επάγγελμα η Κλειώ σε ηλικία των 14ρων ετών, χωρίς να την ρωτήσει κανένας... Ένα καλό βρωμόξυλο από τον Παράσχο, τον μαχαιροβγάλτη του "μαγαζιού", δυό απειλές ότι θα την "ταχυδρομούσαν" στους δικούς της, η ξελιγωτική πείνα-είχε να φάει 3 μέρες-όλα έπαιξαν λίγο πολύ το ρόλο τους... Κυρίως η απέραντη ομίχλη του μυαλού της που θόλωνε τα πάντα, η θλίψη της... Στο κάτω, κάτω δεν θα έκανε τίποτε διαφορετικό από αυτό που έκανε κάθε ημέρα σπίτι της... ότι συχαινόταν δηλαδή περισσότερο... "να κάνουν εμετό οι άνδρες πάνω της"... κάπως περίπου έτσι το αισθανόταν... Σιχαινόταν τον εαυτό της... Από εκεί άρχισε και η κακή υγεία της, γιατί δεν μπορούσε να φάει τίποτε πλέον... ολοένα ξερνούσε... έτρωγε ελάχιστα, λίγο ξερό μπαγιάτικο ψωμί με λάδι, λαδάκι του θεού... όλα τα άλλα της έφερναν αναγούλα... Αλλά είπαμε, "για λίγο θα είναι Κλειώ να σταθείς στα πόδια σου και μετά...."


Η Αλήθεια είναι ότι δυό φορές που κάπως ματσώθηκε σκέφτηκε να φύγει... ράφτρα, παραδουλέφτρα ή ότι άλλο... και τις δύο απέτυχε... Τη δεύτερη, μόλις η γειτονιά έμαθε ποιά ήταν -ελαίω Παράσχου-οι γείτονες τη σάπισαν στο ξύλο για να μην τους μαγαρίσει... Οι γυναίκες έδερναν περισσότερο... Μια εβδομάδα στον Ευαγγελισμό για να συνέλθει... Της έκαναν και ορούς γιατί ήταν αδύνατη... κακόφαγη... Ξαναγύρισε στο βούρκο... "Η Ελλάδα είναι ένας τούρκικος καμπινές... Έρχεται ο καθένας και κάνει την ανάγκη του... Εκεί μέσα στην τρύπα είσαι εσύ Κλειώ..." έλεγε στον εαυτό της... Δούλευε σκληρά για τα ελάχιστα... Από αργά το απόγευμα έως ώτου έβγαινε ο ήλιος το επόμενο πρωΐ έπαιρνε πελάτες ασταμάτητα... μετά κακοκοιμόταν... Μόνο εκεί καταμεσήμερο γαλήνευε... έτρωγε κάτι πρόχειρο-αυτό ήταν όλο κι όλο- και αν δεν έκανε εμετό, έπινε κι έναν καφέ... εκεί έκανε ένα πακέτο τσιγάρα... γαλήνευε... Αργά το απόγευμα έπινε το πρώτο ποτηράκι, για να αντέξει τη βρώμα και την απλυσιά που έπρεπε να υπομένει όλο το βράδυ... Οι άλλες "συναδέλφισσες" -"συνυφάδες" αποκαλούνταν-κάπνιζαν χασίς... οι χειρότερες πρέζα... Η Κλειώ απείχε από όλα αυτά... μακριά... "έκαιγαν τα μυαλά" τα έκαναν "ζουμί"... έλεγε... Στην πραγματικότητα σε όλη της τη ζωή έλπιζε ότι θα ξεφύγει από εκεί... "Την άλλη φορά να δεις θα τα καταφέρω"...

"Αχ, Κλειώ, Κλειώ... υπάρχει άραγες χειρότερα από εδώ?"... Κι όμως σε εκείνον τον τόπο και το χρόνο, η Κλειώ βρήκε χωρίς να το θέλει τον έρωτα... για λίγο όπως όλα τα καλά στη ζωή της... μα τον μοναδικό... Ήταν ένα πανέμορφο αγόρι, ντροπαλό, μα τόσο όμορφο... Σε κάποιο άλλο σύμπαν, αυτός θα ήταν ο πριγκηπόπουλο και η Κλειώ η Χιονάτη... αλλά εκεί στο βούρκο, το μόνο που του ζήτησε ήταν να βρίσκονται κρυφά... μακριά από εκείνον τον απόπατο... Αυτός ήταν διάσημος τότε φέρελπις νέος... Χωρίς να το θέλει κι αυτός την είχε ερωτευτεί... έπαιρνε μια κούρσα και πήγαιναν στη θάλασσα... Όλο αυτό δεν διήρκεσε παρά ένα καλοκαίρι, εκείνο το καλοκαίρι του 1968, το μόνο καλοκαίρι της ζωής της Κλειούς...

Απότοκο του παράνομου έρωτα για την Κλειώ, αν και τόσο έμπειρη, ήταν να μείνει έγκυος... "Κοίτα να δεις πουτάνα ζωή... " μονολογούσε... "Αντί να ξεφύγω, μου δίνεις μια να πνιγώ στα σκατά...". Μετά γεννήθηκε ένα αγόρι, όμοιο κι απαράλλαχτο με τον πατέρα του... Τόσο η κύηση όσο και η γέννα, ήταν εφιάλτης για την Κλειώ... την κατέστησε για το επάγγελμα βλέπεις άχρηστη... Κι ο Παράσχος για να μην πειράξει το παιδί στην κοιλιά βαρούσε δυνατά μόνο στο πρόσωπο... και οι "συνυφάδες" την έφτυναν... Μα η Κλειώ που να το ρίξει... αγαπούσε τόσο τον νέο εκείνο... Μόλις του το είπε, εκείνος της είπε απλά ότι δεν θα την ξανάβλεπε, ότι δεν θα αναλάμβανε καμία ευθύνη και "καλά θα κάνει να το ρίξει το μπασταρδάκι της"... Ήταν εκείνη η λέξη: "μπασταρδάκι" που ατσάλωσε το αγύριστο κεφάλι της Κλειούς... Γέννησε ένα υγιέστατο αγοράκι... Όλα τα κορίτσια, τα "φυσιολογικά" γεννούσαν σε μαιευτήριο, με γλυκά, λουλούδια... Η Κλειώ, γέννησε στο μπουρδέλο-την ψυχοπόνεσαν τελικά οι συνυφάδες-με μια μεθυσμένη μαία και μια ηλεκτρική θερμάστρα...

Ένα απόγευμα η Κλειώ γύριζε από ένα "τυχερό"... μια βίζιτα σε ένα γέρο συνταξιούχο δικαστικό... Το μάτι της σπίθα, είδε περίεργη κίνηση στο "μαγαζί"... κι έναν αθίγγανο...Εννόησε η Κλειώ και αμέσως έβαλε τις φωνές... Από απέναντι βγήκε ο μόνος φίλος που είχε στη ζωή της... η "Αλεξία" ένας κίναιδος που ήταν αρσενική πόρνη... Η "Αλεξία" έβγαλε ένα περίστροφο και πήγαν στο μπουρδέλο... Κάποιοι αθίγγανοι κατέβαζαν το μωρό φασκιωμένο... Τους σταμάτησε... Εμφανίστηκε οργίλος ο Παράσχος... Η Κλειώ άρπαξε το όπλο και του το κάρφωσε στο κούτελο... "Σε σκοτώνω σαν σκουλήκι μαλάκα!"... του είπε... Το μωρό γύρισε στην κούνια του, ο Παράσχος ομολόγησε ότι "το ομορφόπαιδο-δηλαδή ο πατέρας του μωρού- του τηγάνισε 5 χιλιάρικα και η οικογένειά του -οι λεφτάδες- είχαν βρει τους τσιγγάνους για να δώσουν το παιδί... Η Κλειώ τελικά κράτησε το μωρό... ένα ακόμη βάσανο, ένας παραπάνω σταυρός στη ζωή της... μαζί και τα δεσμά της, αφού για να το μεγαλώσει δεν θα έφευγε ποτέ από εκείνον τον βρωμότοπο... Η "Αλεξία" δήλωσε το παιδί για δικό του... Τουλάχιστον είχε ένα επώνυμο... δεν ήταν "μπασταρδάκι"... 


Λίγο μετά τη γέννα,  ένα βράδυ εμφανίστηκε ο πατέρας της ο κυρ-θεολόγης... Της ζήτησε να τον συγχωρέσει... "Μόνο άσε μας να τον βλέπουμε" της είπε... Η Κλειώ δεν του μίλησε... Γι' αυτήν, ο πατέρας της  είχε πεθάνει από τα 12 της... έλεγε άλλωστε σε όλους ότι ήταν πεντάρφανη... Όμως τα καλοκαίρια τον έστελνε στην επαρχιακή πόλη να περάσει λίγο χρόνο με τους παπούδες του... Εκεί γνώρισα κι εγώ τον Κωστάκη, από τα 5 του... Παραθερίζαμε στην ίδια πόλη τα καλοκαίρια...ένα παιδί σωστό δαρμένο σκυλί... Η μητέρα μου  μου είπε πως έπρεπε να τον κάνω παρέα... "αμαρτία είναι"... Έτσι έζησα τον Κωστάκη λίγα από τα πρώτα του καλοκαίρια, όπου από δαρμένο σκυλί αργότερα θα μετατρεπόταν σε σωστό αγρίμι... Εκεί στα 1977 ήταν γεμάτος χαρά... Θα ερχόταν η Μητέρα του να κάνει μπάνια... διακοπές!!! Εκεί πρωτοείδα την Κλειώ... Σήμερα που ξαναφέρνω στη μνήμη μου τις σκόρπιες ξεθωριασμένες εικόνες, μόνο κάτι σαν τη Μαλένα μπορώ να φανταστώ, αλλά απείρως ομορφότερη... Ο Κωστάκης έλαμπε... έτρεχε σαν κουτάβι γύρω από τη Μητέρα του... Αύγουστος του 1977 και σύντομα θα είχαμε εκλογές... τα μεγάφωνα από τα περιφερόμενα αυτοκίνητα μας ξεκούφαιναν με άθλιες μουσικές... Μόνο η Κλειώ ήταν ατάραχη, αδιάφορη... κάπνιζε συνέχεια...

Τέσσερα χρόνια μετά, 1981, τέλη Αυγούστου... Ο Κωστάκης είχε θεριέψει, είχε γίνει σωστός άντρας... Ήμουν από τους ελάχιστους που είχε φίλους, τουλάχιστον τα καλοκαίρια... Τότε πάλι πλησίαζαν εκλογές... Για την Κλειώ όλα αυτά ήταν αδιάφορα... Η φτωχή διατροφή και οι άθλιες συνθήκες υγιεινής, είχαν συμβάλει στην κακή της υγεία... Φυματίωση... "Εμείς φεύγουμε νέοι, δεν μολύνουμε πολύ τον τόπο  με τα βήματά μας", έλεγε η "Αλεξία"... Οι περισσότερες συνυφάδες της είχαν "φύγει" ήδη από την πρέζα... Ένα χρόνο πριν είχε πεθάνει και η "Αλεξία"... Η Κλειώ αρρώστησε βαριά... μπήκε με μέσον -έναν τακτικό πελάτη- στον Ευαγγελισμό... Είχε περάσει 10 μέρες σε έναν άθλιο θάλαμο χωρίς να την επισκεφθεί κανείς... Στην Αθήνα του 1981 ο κόσμος έβραζε για αλλαγή... Η Κλειώ έβραζε στον πυρεττό... "Αχ Κλειώ" μονολόγησε στον εαυτό της ένα απόγευμα του Σεπτέμβρη... "Υπάρχει άραγε κάτι χειρότερο από εδώ?"... Λιόγερμα, κι ήταν η ώρα που χαλάρωνε... ξεψύχησε ύστερα από λίγο, μόνη αβοήθητη κι άσημη σε έναν αδιάφορο κόσμο που ετοιμαζόταν τότε ν' αλλάξει...

Ο Κωστάκης αναγκαστικά πήγε μόνιμα στους παπούδες του... Ήταν το τελευταίο καλοκαίρι που παραθερίζαμε σε εκείνη την πόλη... και η τελευταία φορά που είδα τον κωστάκη παιδί... "Μην κάνεις παρέα με τον χτικιάρη!" έλεγαν τα άλλα παιδιά της γειτονιάς, καθώς στην αμείλικτη εφηβική μας ηλικία με τα τσιγάρα μας στο χέρι παριστάναμε τους άντρες... Όμως εγώ τον έκανα παρέα... "Αμαρτία ήταν". Μετά δεν ξαναειδωθήκαμε παρά μετά από πολλά χρόνια τυχαία... Η Κλειώ, δυό μόνο φίλους είχε που έλεγε- εξομολογιόταν τον πόνο της... Τον Κυριάκο που πνίγηκε εκεί κάπου στα 70ς... και τη μητέρα μου... Ένα βράδυ πριν χρόνια που ανακάλεσα στη μνήμη μου τους ανθρώπους εκείνους και ιδίως την Κλειώ που πέθανε νέα 40 ετών, η μητέρα μου, μου διηγήθηκε την πραγματική της ιστορία, όχι εκείνη που γνώριζα... Αμείλικτη, στυφή ιστορία... κοφτερή σαν ατσάλι... έτσι αποφάσισα να την ξυπνήσω λίγο από το βαθύ της ύπνο... της το χρωστούσαμε κάπως... "αμαρτία ήταν"... 


Για λόγους ευνόητους άλλαξα μόνο τα ονόματα και κάποια ελάχιστα τοπωνύμια... όλα τα άλλα όμως είναι αυθεντικά... μασίφ... σε μιαν Ελλάδα που θα άλλαζε... αλλά δεν...

28 σχόλια:

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

Το αποτύπωμα μιας "βάρβαρης" μα, ανθρώπινης - με όλα τα καλά και τα κακά - κοινωνίας, σε μια ιστορία που επαναλήφθηκε πολλές φορές και την βίωσαν άνθρωποι σαν την Κλειώ.
Χρήσιμη η αποτύπωση για πολλούς λόγους.
Μα έστω κι έτσι, μέσα από την σκληρότητά της, η γραφή σου έχει μια τρυφερότητα που με συγκινεί.
Να είσαι καλά Σ..... μου.
Καλημέρα

Άιναφετς είπε...

Στον ατελείωτο πόνο χιλιάδων γυναικών που αιώνες τώρα υπήρξαν θύματα των ανδρών και μιας ανδροκρατούμενης αδιάφορης κοινωνίας, υποκλίνομαι...
Δεν έχω σκοπό να κάνω κανενός είδους φεμινιστικό κήρυγμα, αλλά μιλώ σαν γυναίκα και ειλικρινά λυπάμαι τις εκατοντάδες γυναίκες που εξακολουθούν και εξαρτιόνται, από συζύγους, εραστές, αδελφούς, πατέρες και "φίλους"...
Αναρωτιέμαι πόσα χρόνια θα περάσουν ακόμα για να γίνουμε Άνθρωποι, όλοι μας;
Με συγχωρείς ΑΦΣ για το ξέσπασμα, αλλά το εκπληκτικά δοσμένο κείμενο σου, με άγγιξε βαθιά...εξάλλου δεν ήθελα και πολύ...

ΑΦΣ...Αληθινά Φιλιά από την Στεφανία!

nikiplos είπε...

Αγαπητέ φίλε Επίκουρε... Κατ' αρχήν σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια... το σκληρό στην ιστορία αυτή είναι η πραγματικότητά της, η αλήθεια της... Θυμάμαι πόσο ανακουφισμένοι ήταν εκείνοι οι γειτινιάζοντες με την οικογένεια της Κλειούς, όταν δεν χρειαζόταν να βοηθήσουν... κάποια στιγμή, ο Θεολόγης πέθανε και έμεινε η Νόπη με τον Κωστάκη μόνοι τους στον κόσμο... κι εκεί ήταν τα δύσκολα... οι γείτονες δεν μπορούσαν να κρυφτούν... κάποιοι βοήθησαν, άλλοι κρύφτηκαν πίσω από τις προφάσεις και τις επιφάσεις της ζωής... "σάμπως εγώ είμαι κάνας πλούσιος?"... Ευτυχώς η ζωή μετέπειτα τα έφερε κάπως καλά για τον Κωστάκη... ήταν από τους τυχερούς...
Να είμαστε καλά φίλε μου!

nikiplos είπε...

ΑΦΣ,

Κανένα ξέσπασμα δεν είδα στα ορθά λόγια σου... εκείνα τα χρόνια, όπως και τα σημερινά, με άλλους όρους και δικλείδες φυσικά, η σεμνοτυφία, αλλά και η υποκρισία ξεχείλιζε σε μια κοινωνία που έπρεπε να συντηρεί το θηλυκό πρώτυπο, ως μιαν άμωμο μελλοντική μητέρα... τα πράγματα άλλαζαν στους φτωχοδιάβολους, όταν ερχόταν ένα προϊόν εν δυνάμει αξιοποιήσιμο όπως η Κλειώ... Αδύνατον να το χειριστούν σαν τους στερημένους που πέφτουν σε βάζο με μέλι... Στην περίπτωση της Κλειούς τα πράγματα μάλλον ήταν προδιαγεγραμμένα από την αρχή... Την μνημόνευσα ως αποτύπωση μιας άλλης εκδοχής σε πολλά κορίτσια, γυναίκες σήμερα, που επιμένω να λεώ, προσέξτε τι εύχεστε... Εκείνο αν θέλεις που περισσότερο με πειράζει είναι που νόμιζα-πίστευα πως η περίοδος αυτή για την Ελλάδα έχει περάσει ανεπιστρεπτί... ώσπου πριν λίγο καιρό, το Υπουργείο Υγείας της χώρας μας διαπόμπευσε διάφορες γυναίκες σαν την Κλειώ... Ενώ όλοι έβλεπαν μιάσματα που θα τους μόλυναν-και οι δικαστές μας-εγώ έβλεπα βασανισμένα πλάσματα με χαμένο βλέμμα, απέλπιδα σαν την Κλειώ... να αναρωτιούνται: "υπάρχει άρραγε χειρότερο?"... Δεν είναι η λύπη, είναι η οργή που ξεχειλίζει σε μένα για αυτή την κατάσταση...
και όχι καλή μου, καθόλου φεμινιστικό κήρυγμα δεν έκανες... (κάποτε θα ήθελα να δω μια άλλη λέξη που να αντικαταστήσει το φεμινιστικό, βάζοντας την ισόρροπη θηλυκότητα στην ορολογία, που τώρα εκλείπει-ίσως και να είναι φήμη, δεν ξέρω...)

ΑΦΣ, από τον ΑΦΣ...

skipper είπε...

Συγχαρητήρια φίλε μου.
Επρόκειτο για μία πολύ συγκινητική ιστορία που «ακουμπά» ευαίσθητες και ταλαιπωρημένες ψυχές ....και τιμά δια της μνημόνευσης ,ψυχές αθάνατες.
Διότι όσο ήταν εν ζωη , παρόλο που δεν έλαβαν ποτέ τους την αγάπη , «βρήκαν» τη δύναμη να τη μοιράσουν χωρίς φειδώ.

Είναι από τα αξιοθαύμαστα μίας μεγαλειώδους ψυχής σε αντίθεση μάλιστα με την κτηνώδης συμπεριφορά που βίωσε σ' όλη της τη ζωή.
Όντως της το χρωστάμε...

nikiplos είπε...

Αγαπητέ skipper, καλώς ώρισες! Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, κατ' αρχάς... όντως της το χρωστάμε... σε αυτήν και σε πολλά άλλα θύματα... δεν ξέρω για την ψυχή της... την θυμάμαι τελείως ξεθωριασμένη εικόνα πλέον... αλλά όταν πρωτάκουσα την ιστορία της, την πραγματική, κάπου αισθάνθηκα όχι ενοχή, αλλά να κάτι σαν χρέος... ένα χρέος ότι έντοκο με τοκοχρεωλύσια σαν της πατρίδας μας, αλλά ένα χρέος από εκείνα που θέλουμε κάποτε να αποσείσουμε από πάνω μας... για αυτό και αισθάνθηκα ότι χρωστούσα να πω την ιστορία της... να είσαι καλά

Άστρια είπε...

Αγαπητέ μου Νίκηπλε,

Είχα ξαναπεράσει, όμως ήθελα να διαβάσω με την ησυχία μου την ανάρτηση.

Και ήταν μία συγκλονιστική ιστορία, που δυστυχώς, έχει επαναληφθεί με πολλούς διαφορετικούς τρόπους μέσα στον χρόνο και που δυστυχώς, συνεχίζεται ακόμα μέσα στη κοινωνία (και σίγουρα δεν είναι μόνο η ελληνική). Μια κοινωνία "εντίμων" που ξέρει, κάνει πως δεν ξέρει, συμμετέχει, ωθεί, περιθωριοποιεί και εν τέλει τιμωρεί το "έγκλημα", στο οποίο ήταν ο κύριος δράστης.
Κι εδώ ήταν κρυμμένο μέσα στο "ροζ" το πιο αδίστακτα αδυσώπητο μαύρο και μέσα στο μαύρο το πιο απαλά τρυφερό ροζ.

Όμως θα σταθώ σε μια φράση: "Η μητέρα μου μου είπε πως έπρεπε να τον κάνω παρέα... "αμαρτία είναι"... ", Γιατί σ' αυτή τη φράση κρύβεται η ανθρωπιά ακόμα! Ευτυχώς!

Καλό Σ/Κ
φιλιά


nikiplos είπε...

Αγαπητή Άστρια καλησπέρα...

Πράγματι η ιστορία από μόνη της είναι συγκλονιστική... για μένα ήταν διπλά, γιατί την Κλειώ τη γνώριζα, δεν γνώριζα όμως την πραγματική της ιστορία... έφυγε τόσο νέα εκεί πίσω... σωστά περιέγραψες ότι έχει επαναληφθεί με πολλούς διαφορετικούς τρόπους μέσα στο χρόνο και το χώρο... Το περιέγραψες τόσο όμορφα... "τιμωρεί το έγκλημα στο οποίο ήταν ο κύριος δράστης". Και μέσα σε όλο αυτό το αδυσώπητα μαύρο να κρύβεται το τρυφερό ροζ, μιας παιδικής ψυχής, που ελπίζει πάντοτε... Όσο για την ανθρωπιά μας αυτό ελπίζω κι εγώ, ότι κάπου υπάρχει κρυμμένη και πρέπει να ατσαλωθεί ώστε να επιβληθεί... αυτό είναι το κυρίως ζητούμενο...
καλή Κυριακή και καλή νέα εβδομάδα σου εύχομαι!

Levina είπε...

Την έχω νοιώσει αυτή την ιστορία, την έβλεπα να ξετυλίγεται στα μάτια μου όταν περνούσα εμπρός από τα ‘σπίτια’ της Φυλής για να πάω σχολείο και γέμιζα απορίες που σιγά σιγά ερχόταν απαντήσεις και έδενε μέσα στο μυαλό μου αυτό το παζλ … Μια Ελλάδα που κρυβόταν πίσω από το βρώμικο δάχτυλό της, που η
‘τίμια’ επαρχία μιλούσε για τα πορνεία των Αθηνών την ώρα που γινόταν το έλα να δεις σε σπίτια και ραχούλες και σήμερα τι έχει αλλάξει? Πως το αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου γίνεται ΚΑΙ για να έχεις το ακριβότερο κινητό, το επώνυμο δεκάποντο, τα λεοπάρ σπίτια και τις πισίνες που δεν είναι μεγαλύτερες από μπιντέδες.
Άσχετο ίσως αλλά να που αυτή η γυναίκα το κράτησε το παιδί της , δεν το πέταξε … εκείνες που τα γεννούσαν και τα πέταγαν πως στο καλό να τις ονοματίσεις?
Φοβερό το κείμενο αυτό, με έκανε να θυμώσω, να αγανακτήσω και περισσότερο με γέμισε θλίψη για ζωές περαστικές σε αυτή την γη … που ήρθαν μόνο για να βασανιστούν.

Καλό βράδυ !!

nikiplos είπε...

Αγαπητή Levina καλώς ώρισες!!!

από τη μια η σεμνοτυφία μιας κοινωνίας που δεν ενηλικιώθηκε ποτέ, τουλάχιστον στο σεξουαλικό ζήτημα, και από την άλλη η ματαιοδοξία του ΕΓΩ που επηρεάζεται από τους προωθητές προϊόντων... Οκ για το επώνυμο δωδεκάποντο, αλλά κινητό, κιτσ σπίτια-λαχανί βιλοίσκοι- και πισίνες που τις βαριέσαι μετά την πρώτη βουτιά... Αμερικάνικο όνειρο, περιορισμένο μεταξύ μεσοτοιχίας και όσο πιάνει η Δροσοπούλου σε πλάτος και φως... Θέα από ρετιρέ τσιμεντοκοιλάδας... Κάποτε ήταν μια μαία διάσημη στην Αθήνα των 60ς που έβγαλε τρελά λεφτά από τις εκτρώσεις. Τα πρωϊνά φυσικά προπαγάνδιζε κατά των...
πόσο ωραία το έγραψες... κάποιες ψυχές έρχονται περαστικές σε αυτή τη γη, ταγμένες να βασανιστούν, να σηκώσουν το σταυρό άλλων... και αβοήθητες στην απόλυτη απόγνωση εκεί βουλιάζουν στα απομακρυσμένα τέλματα τούτης της ζωής, εκείνα που αποστρέφουμε το βλέμμα μας, καθώς προσπερνούμε για να καμωθούμε δήθεν ότι δεν τα βλέπουμε...

φιλιά, καλό βράδυ...

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Νιίκιπλέ μου καλέ,
Γιατί -αναρωτιέμαι-μερικοί άνθρωποι να βιώνουν σεόλη τους τη ζωή την ΚΟΛΑΣΗ....
ες και λείπει ο Θεός..."ἁμαρτία είναι"..

ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ με ΑΓAΠH, ΥΓΕΙΑ και ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ! Προσωπική ΓΑΛΗΝΗ και EIΡHNH στον κόσμο!

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Ανώνυμος είπε...

Νίκιπλε είναι η τρίτη ή η τέταρτη φορά που μπαίνω και το διαβάζω και ..μετά βγαίνω.
Έτσι και αλλιώς στα είπαν και οι άλλοι και άλλες, είναι πολύ "δυνατό".
Αυτό που επικ΄ρατησε σα σκέψη στα ..μπαινοβγαλσίματα που έκανα ήταν πόσο είναι ο φόβος μη συμβεί και σε μας που μας κάνει να συγκινούμαστε σε τέτοιες περιπτώσεις ή το συναίσθημα αλληλεγγύης είναι αυτόνομο.
Να σου πω την αλήθεια κατέληξα ότι δεν έχει νόημα να το ψάχνουμε, ισχύουν και τα 2, η σύνθεση του μίγματος είναι το ζήτημα (το ζύγι πόσο το ένα πόσο το άλλο).

Αναγνώστης ο αθηναίος

nikiplos είπε...

Αγαπητή Γλαρένια...

πολύ όμορφα τα κεράκια και σε ευχαριστώ από καρδιάς για τις ευχές σου...
Εύχομαι και σε εσάς ότι επιθυμείτε, υγεία κυρίως και γεμάτη αγάπη...

φιλιά

ΥΓ> Σεβασμός στους ανθρώπους που βαζανίζονται και ουσιαστική βοήθεια... από την κοινωνία πρωτίστως...

nikiplos είπε...

Αγαπητέ Αναγνώστη καλησπέρα...

Μπήκες ίσως στην ουσία του προβλήματος... Μια κοινωνία σήμερα που βλέπει το έδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια της... Πριν από αυτό που περιέγραψες, που συνιστά γενναία στάση, η αγελαία συμπεριφορά μας μας κάνει πρώτα και κύρια να αγνοούμε συνειδητά την ύπαρξη τέτοιων γεγονότων... "Όχι δεν το είδα, το φαντάστηκα... μπα μάλλον είναι βιτσιόζα και της αρέσει, μάλλον τα θέλει ο ... της". Ειδικά εμείς τα αγοράκια που περνάμε από αυτά τα μαγαζιά σε κάποιες φάσεις της ζωής μας, πρέπει αναμφισβήτητα να έχουμε παρατηρήσει, ξώφαλτσα έστω, αυτά τα πετρωμένα βλέμματα... Παλιά διάβαζα για τους αναχωρητές... Μεσούντων αμαρτιών, οι περισσότερες ετέρες υπήρξαν κάποτε αναχωρητές, αφού ποιό είναι περισσότερο απτό από εκείνο του να ξεχωρίζει η σάκρα από το πνεύμα? Πως αλλιώς θα ταξιδέψει ο νους μακριά, "όχι δεν είμαι εδώ τωρα και δεν κάνω αυτό, αλλά ταξιδεύω κάπου αλλού". Φυσικά η πρέζα και τα ναρκωτικά βοηθούν τα "ταξίδια" για αυτό και ο χώρος σφύζει... Σε ένα νοσοκομείο προχτές είδα μια τέτοια πρεζόνι που έκανε αυτή τη δουλειά που της είχαν φορέσει μια μάσκα... Μου έκανε εντύπωση το πόσο γήινη ήταν, δηλαδή ακόμη και στο φως της ημέρας μέσα σε όλη της την αθλιότητα... εδώ μπαίνει ακριβώς αυτό που είπες, η καρδιά του προβλήματος, το ζύγι... το αισθάνθηκα έντονα... εκεί δίπλα στην μαντάμ αυτή...
Την Κλειώ τη γνώρισα σαν γειτόνισα μαμά, παιδικού περιστασιακού συμπαίκτη... Θα μου ήταν αδύνατο να φανταστώ ότι ήταν τέτοια, έως ώτου έμαθα την ιστορία της...
όπως και να έχει, χαιρετώ, σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια...
ίδωμεν...

Άστρια είπε...

Ευχές πολλές αγαπητέ Νίκηπλε για εκστατικά ωραία Χριστούγεννα!!!

nikiplos είπε...

Καλά Χριστούγεννα να έχουμε Αγαπητή Άστρια! Και όμορφες γαλήνιες γιορτές!

φιλιά!

Ανώνυμος είπε...

Καλές γιορτές και χρόνια πολλά και και καλά σε όλες και όλους!!
Αναγνωστης ο αθηναίος

nikiplos είπε...

Καλές γιορτές και χρόνια πολλά σε όλους και όλες αγαπητέ Αναγνώστη!!! Και καλά να περάσεις οπουδήποτε πας, αν και υποψιάζομαι ότι θα σε βρει σε "ψηλά" γεωγραφικά πλάτη...
χαιρετισμούς!

Ανώνυμος είπε...

Νίκιπλε

σε ευχαριστώ εκ βάθους για το μαχαίρι \

Καλή χρονιά να έχουμε αγαπητέ φίλε

Παπούλης

nikiplos είπε...

Αγαπητέ Παπούλη, εγώ ευχαριστώ εκ βάθους για την αειθαλή παρουσία σου εδώ και γενικά στο ιστοδίκτυο...

καλή χρονιά να έχουμε.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ Νίκιπλε, Μπράβο για την καλογραμμένη, βαθειά τραγική, ιστορία. Μετέφερες τόσο ζωντανά και ανθρώπινα τη θλιβερή ζωή της Κλειώς, και οδήγησες τη σκέψη μου σε όλες τις γυναίκες που πέρασαν, και δυστυχώς περνούν ακόμη, παρόμοιες τραγικές ζωές.

Συμφωνώ και με το σχόλιό σου για εκείνες τις απάνθρωπες ανακοινώσεις του "υπουργείου"Υγείας το περασμένο καλοκαίρι για αυτές τις δυστυχισμένες υπάρξεις από την Γεωργία που συνελάμβαναν για εξετάσεις. Δεν μπορούσα να αντιληφθώ πως μπορούσαν να ενεργούν με τόση έλειψη ανθρωπισμού...

Εύγε, άλλη μια φορά!

Καλή Χρονιά,

Γιάννης - 2

Ανώνυμος είπε...

Είναι μία ιστορία από αυτές που εύχεσαι να μην είναι αληθινές...θές να πιστέψεις πως όλα οσα διαβάζεις προέρχονται από μία πλούσια φαντασία και πως φτάνοντας στο τέλος θα ανακαλύψεις, με βαθιά ανακούφιση, πως ναι, τελικά όλα ήταν ένα ψέμμα...

Δυστυχώς όμως η ιστορία της Κλειώς ήταν οτιδήποτε άλλο εκτός από ψέμμα.

Συγχαρητήρια Νίκιπλε για τον πολύ καλό τρόπο γραφής - "βάζεις" αυτόν που διαβάζει μέσα στο πλάνο, σχεδόν σαν να 'ναι δίπλα στους πρωταγωνιστές - όμως στο τέλος η γεύση που μένει είναι εξαιρετικά πικρή.

Πόσο θα 'θελα αυτή η ιστορία να μην είναι αληθινή...


Καλή χρονιά και χρόνια πολλά

Δύστροπη Πραγματικότητα

ΥΓ. Τι απέγινε τελικά ο γιός της? Εύχομαι ειλικρινά να είχε μία καλύτερη τύχη στην ζωή του.

nikiplos είπε...

Αγαπητέ Γιάννη-2, καλώς ώρισες!!! καλή χρονιά και από εδώ! Μου θύμισες εκείνες τις εικόνες που με είχαν στεναχωρήσει αφάνταστα... μια από αυτές θα ήταν αναμφισβήτητα και η Κλειώ... Τα τελευταία χρόνια είχαμε επαναπαυθεί, ότι είναι ξένες άγνωστες κλπ... σήμερα ξαναακούμε για κάποια Κλειώ από κάποιο μέρος της Ελλάδας... και το είπες με τον ακριβή του ορισμό: έλλειψη ανθρωπισμού...
χαιρετώ και για άλλη μια φορά σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!

ΥΓ> Χρόνια πολλά για την ονομαστική σου εορτή!

nikiplos είπε...

Αγαπητέ Γιάννη (Δύστροπε) καλησπέρα...

χρόνια πολλά και σε εσένα για την ονομαστική σου εορτή!
Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια...
Δυστυχώς έτσι είναι... Η ιστορία της Κλειούς είναι πέρα για πέρα αληθινή, αλλά για μένα και τόσο δίπλα μου... φαντάζεσαι την έκπληξή μου όταν έμαθα την αληθινή της ιστορία και όχι αυτήν την ωραιοποιημένη εκδοχή που γνώριζα μέχρι πρόσφατα... όχι ότι θα είχα αλλάξει στάση σε ότι αφορά το γιό της... Apropos, ευτυχώς η ζωή για αυτόν μέχρι τώρα τα έφερε απείρως καλύτερα... κάποια στιγμή έγινε αγρίμι, αλλά ύστερα πήρε πολύ αξιόλογο δρόμο, πάντοτε σε σχέση με τις δυνατότητες που του δόθηκαν εννοείται... Νομίζω σήμερα ασχολείται κάπως σχετικά με αθλητισμό ή κάτι τέτοιο, καθώς έγινε ιδιαίτερα σωματώδης άνδρας... βέβαια δεν γνωρίζω το παρόν του, καθώς πάνε πολλά χρόνια που δεν τον έχω συναντήσει...

χαιρετώ!

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ niciple,

Σε ευχαριστώ για τις ευχές και το καλωσόρισμα.

Χάρις στον κοινό μας φίλο Πάνο βρήκα το εξαιρετικό σου μπλόγκ, το οποίο δεν γνώριζα μέχρι τώρα!

Πολύ ωραία δουλειά κάνεις. Μπράβο!

Ότι καλό εύχομαι για τον Νέο Χρόνο.
Καλή συνέχεια!

Γιάννης - 2

nikiplos είπε...


Αγαπητέ Γιάννη-2,

Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια... είναι πραγματικά ενθαρρυντικά όταν εκπορεύονται από εσένα...
Ας είμαστε υγιείς τουλάχιστον και τα ύστερα τα βλέπουμε!
χαιρετώ!

Ανώνυμος είπε...

Καλή χρονιά boy

Μόλις ανακάλυψα ότι έχεις μπλόγκ...

Pepermint

nikiplos είπε...

Καλή χρονιά να έχουμε φίλτατε pepermint!!! c u