Σάββατο 22 Φεβρουαρίου 2014

Ένα γελαστό απόγευμα...





Ήταν δεν θα ήταν καλοκαίρι, Αύγουστος του 1975... Αρχή απογεύματος και ο ήλιος ήταν ακόμη ψηλά... είχα ξυπνήσει νωρίτερα από ότι συνήθως από το μεσημεριανό ύπνο... 6χρόνος πιτσιρικάς τότε... βγήκα στην πίσω αυλή να περιεργαστώ τον κόσμο που τότε ξεδιπλωνόταν απλόχερος στα αθώα μάτια μου για να τον γνωρίσω... Το υπόλοιπα παιδιά ακόμη δεν είχαν μαζευτεί στον κεντρικό δρόμο που έβγαζε η πίσω αυλή... το σημείο συνάντησής μας...

Ο Γερο-Συμεών, με αργά αλλά σταθερά βήματα βάδιζε προς το καφενείο που ήταν στο τέρμα εκείνου του κεντρικού δρόμου, χωμάτινου τότε... Καταγόταν από το Αδραμύττιο της Μικράς Ασίας. Ήταν μελαχροινός, βαρυκόκkαλος, στα νιάτα του θα είχε υπάρξει μυώδης και δυνατός... Έφυγε από τους τελευταίους στο διωγμό του 1922, είχε παλέψει σώμα με σώμα με Τσέτες, πρόλαβε κι έστειλε κάνα δυο παληκαρόπουλα από δαύτους στον άλλο κόσμο πριν μπει τελευταίος σε βάρκα... Γεροδεμένος και στα 30 του χρόνια και βάλε τότε... Η ζωή τά 'φερε και με το διωγμό όλη η οικογένειά του (αυτοί που είχαν απομείνει) βρήκαν καταλύματα στη Θεσσαλονίκη. Ο Γερο-Συμεών, όμως με τη γυναίκα του ήρθαν στα νότια, στην πόλη μας... Έφτιαξε ένα σπίτι με τα χέρια του δίπλα στη θάλασσα, πως θα μπορούσε άλλωστε να ζήσει μακριά της... Η γυναίκα του έφυγε πρώτη σχετικά νωρίς, όταν αυτός θα ήταν 50.. Ήταν ασθενική και ο τόπος ακόμη χέρσος τότε, δεν τα κατάφερε... Κατά καιρούς οι υπόλοιποι δικοί του τον προέτρεπαν να φύγει και να πάει κοντά τους στη Θεσσαλονίκη... Ο Γερο-Συμεών όμως σωστός πατριάρχης έμεινε εκεί δίπλα στο νέο σπίτι που είχε φτιάξει μαζί της... Να "φυλάει την αύρα και τον ίσκιο της", όπως είχε ομολογήσει χρόνια ύστερα στον παππού μου... Ετύγχανε του σεβασμού όλων στη γειτονιά, ακόμη και οι σπιούνοι τον φοβόντουσαν... Πέρασε όλη του τη ζωή εκεί στον γαληνεμένο τόπο δίπλα στη θάλασσα...

Εγώ τότε μόλις άρχιζα να γνωρίζω τον κόσμο... Εκείνος είχε περάσει προ πολλού τα 80 και τώρα κόντευε στα 90 του... Κάθε απόγευμα που ξυπνούσα τον έβλεπα, καλοντυμένον με λινό λευκό κοστούμι και ένα μπαστούνι, να βαδίζει αργά αλλά στέρεα προς ένα καφενείο... Ήταν ο μόνος που ήταν προσηνής στο παιδομάνι και μας χαμογελούσε πάντοτε, για αυτό και εμείς,  αγόρια και κορίτσια δεν τον φοβόμασταν τον πλησιάζαμε... Μας χάιδευε ενίοτε αλλά συνέχιζε πάντοτε το δρόμο του... Με το σούρουπο, πριν νυχτώσει γυρνούσε στο σπίτι του... Το πιο μακρινό, το πιο δίπλα στη θάλασσα...

Το καλοκαίρι εκείνο ήταν γλυκό, δεν είχε βάλει πολλή ζέστη και ο Αύγουστος είχε μπει για τα καλά... Ξυπνώντας από το μεσημεριανό ύπνο μου, στην πίσω αυλή περίμενα το παιδομάνι, και ο Γερο-Συμεών περνώντας αντάμειψε με ένα χαμόγελο τα περίεργα και εξεταστικά παιδικά μου μάτια... Ο ήλιος είχε αρχίσει να γέρνει κάπως ενώ εμείς συνεχίζαμε το παιχνίδι εκείνο το πραγματικά γλυκό απομεσήμερο... Ο Γερο-Συμεών είχε φύγει από το καφενείο και βάδιζε με το μπαστούνι του προς το σπίτι του... Ήρθε ανάμεσα σε εμάς, το τσούρμο από παιδιά και έξαφνα, πήγε στην άκρη του δρόμου και κάθισε στην άκρη του πεζοδρομίου... Τα παιδιά συνέχισαν το παιχνίδι τους, αλλά κάποιοι σαν και μένα περίεργοι πήγαμε κοντά του, μας φάνηκε παράξενο που ένας μεγάλος άνθρωπος καθόταν κατάχαμα στο πεζοδρόμιο σαν μικρό παιδί...

Βαριανάσαινε, μας κοιτούσε με βλέμμα περίεργο... Ήρθε ένας μεγάλος και τον ρώτησε αν είναι καλά... Μας έγνεψε να φύγουμε και είπε ότι θα γυρίσει σύντομα... Εμείς τον αγνοήσαμε και εκεί που ήμασταν δίπλα στον γερο-Συμεών, αυτός ξάπλωσε φαρδύς πλατύς πίσω με την πλάτη... το μπαστούνι του έφυγε από τα χέρια... Κάτι γειτόνισσες έβαλαν τις φωνές, βγήκαν κάτι μεγάλοι και μας έδιωξαν μακριά, όλα τα παιδιά... Μας φώναξαν οι μανάδες μας, αλλά καθώς η δική μου έτρεξε να βοηθήσει και η αυλόπορτα ήταν ακριβώς απέναντι από το συμβάν, έμεινα αποσβολωμένος και περίεργος να κοιτάζω...

Μαζεύτηκε κόσμος, τον πήραν κάνα δυό σηκωτό και τον πήγαν στο σπίτι του... Την άλλη μέρα έσυρα τα αργά βήματά μου έξω από το σπίτι του και περιεργαζόμουν ένα περίεργο ξύλινο πράγμα που το έβλεπα για πρώτη φορά, ακουμπισμένο έξω από την πόρτα του... Ο Γερο-Συμεών ήταν ο πρώτος άνθρωπος που του συνέβη κάτι που τότε το άκουγα για πρώτη φορά... Πέθανε... Και τώρα? Στις άπειρες ερωτήσεις βάλθηκε να μου απαντάει ο Πατέρας μου, γιατί τόσο η μητέρα μου όσο και η Προγιαγιά μου η Έφη, ήταν στο καθήκον... Στην πραγματικότητα η Έφη έκανε όλα τα απαραίτητα, καθάρισε το σπίτι, τον ίδιο, έστησε την αγρύπνια, έψησε καφέδες...

Διηγιόμουν την ιστορία προχθές σε κάποιους φίλους και ένας από αυτούς μονολόγησε... "Τι ωραίος θάνατος..." Μου φάνηκε οξύμωρο, γιατί ένας θάνατος δεν μπορεί να είναι ποτέ ωραίος, όμως σε δεύτερο χρόνο σκέφτηκα ότι πράγματι είχε δίκιο... Στο βαθμό που είναι αναπόφευκτος, αναμφισβήτητα ήταν ένας ωραίος θάνατος κάποιο γελαστό απόγευμα, κάπου σε αυτόν τον κόσμο για έναν άνθρωπο πλήρη ημερών...


34 σχόλια:

ξωτικό είπε...

Εεεε οχι οχι οχι !!!
Δεν είσαι εντάξει .
Πάνω που κάνω μεγάαααλη χαρά μόλις βλέπω ανάρτησή σου ,που πολύ πάααρα πολύ μου έλειψε και με τα δόντια κρατιόμουν να μην σε τσιγκλίσω σεβόμενη τους ρυθμούς σου, πάς και με ρίχνεις στα πολύ δύσκολα . Έτσι κάνει ο κόσμος μπρέ ;;;
Ξέρω ξέρω τώρα σου θύμησα το γνωστό ανέκδοτο "που πάς Καραμήτροο ;; "


Λοιπόν τι να σου πώ τώρα ,όπως το είπες είναι , όλοι αργά ή γρήγορα το μαθαίνουμε αυτό το μάθημα .....κι όσο μεγαλώνουμε (μας) το ευχόμαστε ...ειδικά αν περιέχει κι αυτό το "πλήρης ημερών" αλλά κυρίως το "ΈΖΗΣΕ" με κεφαλαία.....

Ελπίζω να μην είναι πολύ...προσωπικός ο λόγος που το ανάρτησες καλέ μου (μικρέ μου ;-) Νίκιπλε .

Καλό βράδυ και ας ξαναπώ πόσο χαίρομαι που είσαι εδώ !!

nikiplos είπε...

Αγαπημένο Ξωτικό... δεν ξέρεις πόση χαρά μου δίνουν τα λόγια και το σχόλιό σου... και πόση χαρά που είσαι εδώ και ακόμη... εκπέμπεις... λοιπόν η σκηνή που για μένα ως παιδί ήταν κάπως σκληρή, στην πραγματικότητα ήταν ένα σκηνικό ταινίας με πρωταγωνιστή κάποιον άλλον κι εμένα ως απλό κομπάρσο... και ήταν όπως και να το δει κανείς ένας ωραίος θάνατος... χρειάζεται καμιά φορά να το δει κανείς έξω από τον εαυτό του με μάτια άλλων και ο φίλος μου με βοήθησε να το κάνω αυτό... πόσες φορές στη ζωή μας δεν δυσφορούμε για κάτι που μας συμβαίνει ενώ δεν είναι τόσο κακό για μας, ενώ για κάποιους άλλους είναι όμορφο... και αυτό θα πρέπει να το έχουμε πάντα στο νου μας...

σε ευχαριστώ για το πέρασμά σου... σε φιλώ!


Άιναφετς είπε...

ΑΦΣ "μου" επιτέλους εξέπεμψες!
Κι εγώ σαν το αγαπημένο Ξωτικό, "πολλάκις" σκέφτηκα να κάνω κάτι σαν τοκ-τοκ... ou es-tu? στη συνέχεια μια και δεν σε συναντούσα στη μπλογκογειτονιά μας, ευχόμουν πρώτα να είσαι καλά και μετά να ξαναγράψεις!
Κινηματογραφική η αφήγηση σου που αγγίζει, βλέπεις ο θάνατος για τους περισσότερους είναι κάτι που αποφεύγουμε να σκεφτούμε, λες και είμαστε αθάνατοι, αλλά αν το καλοσκεφτείς χωρίς συναισθηματισμούς, η Ζωή και ο Θάνατος είναι ένα.
Ένας σοφός παππούς έλεγε, "να ζεις σαν να είναι η τελευταία μέρα της ζωής σου".

ΑΦΣ, απ' την ΑΦΣ!!! :)

ΥΓ: Χαίρομαι που ξαναβρήκα το παιχνιδάκι μας! ;-)

nikiplos είπε...

ΑΦΣ, καλησπέρα... χαίρομαι που σε ξαναβρίσκω εδώ στα σχόλια, αν και πρακτικά δεν σε έχασα ποτέ γιατί ελάχιστες από τις εκπομπές του σπιτιού σου έχασα...
Τώρα ως προς το ποστ, πολύ ωραίο αυτό που έγραψε ο σοφός, όμως ως όντα είμαστε και ατελή και πρακτικά δηλαδή σκεπτόμαστε το αύριο, δρούμε σαν να είμαστε αθάνατοι· δεν θέλουμε να πιστέψουμε ότι είμαστε φθαρτοί... όπως σωστά έγραψες, ο θάνατος είναι κάτι που αποφεύγουμε να σκεφτούμε ως άνθρωποι...

Φυσικά αφήνω τη "βαριά φιλοσοφία" για να ξαναπω σε ευχαριστώ για το πέρασμά σου, σε φιλώ με ΑΦΣ από τον ΑΦΣ!

Ανώνυμος είπε...

Σαν τα χιόνια (χο χο).
Ωραίο ως συνήθως σε αυτήν τη ..σειρά αναρτήσεων, ..αλλά και γενικότερα.

Τώρα θα μου πειτρέψετε να πω ότι μου φαίνεται πιο ωραία η ευχή "να ζεις την κάθε μέρα, σαν να έχεις μπροστά σου χιλιάδες ακόμη να ζήσεις".
Ο άνθρωπος στα νιάτα του έτσι αισθάνεται και για αυτό δημιουργεί, δηλαδεί ζει, όταν ..μαζεύει υπογραφές, ήτοι έχει συνείδηση ότι είναι θέμα λίγου χρόνου να παραμείνει στον μάταιο τούτο κόσμο, αισθάνεται ..ανάποδα.
Καλημέρααααα
Αναγνώστης ο αθηναίος

nikiplos είπε...

Αγαπητέ Αναγνώστη, καταρχήν καλησπέρα και σ' ευχαριστώ για το διεισδυτικό αναμφισβήτητα πέρασμά σου. Δεν θα μπορούσες να περιγράψεις καλύτερα εκείνο που κι εγώ πιστεύω, δηλαδή ότι πρέπει κανείς να ζει την κάθε ημέρα σαν να έχει μπροστά του χιλιάδες ακόμη ημέρες να ζήσει, οσοδήποτε να είναι ηλικιακά... Αυτό είναι το σημαντικότερο για να μπορεί να δημιουργήσει... Ίσως και η ... μακροζωΐα μας να οφείλεται ακριβώς σε αυτό, ότι δηλαδή οι πρεσβύτεροι αισθάνονται και είναι ακόμη απαραίτητοι στις νεώτερες γενιές και όχι βάρος και ακόμη καλούνται να συνεισφέρουν...

Όσο για τις ... υπογραφές, που τις θυμήθηκες!!! Στο Στρατό ήμαν δόκιμος και μάζευα υπογραφές κάποτε... :)

καλό τριήμερο και καλή Σαρακοστή!

Κατερίνα Μαλάμη είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Κατερίνα Μαλάμη είπε...

καλημέρα να πω?
ας πω!καλημέρα όλη μέρα!
χαίρομαι που έχεις καινούρια ανάρτηση με παιδικές αναμνήσεις....
Καλή άνοιξη,καλή εποχή ,
(άντε ας το πω), όπως έλεγε Αλίκη μου όταν ήτανε μικρή
και η Άννα μου μπορεί να το έλεγε!
καλό μήνα! Μάρτη!
Να είσαι καλά Νικιπλε!

ILive2LoveMe είπε...

Πολύ όμορφη κι αυτή σου η ανάρτηση,όπως και όλες οι προηγούμενες... Πάντα κάτι μένει, πάντα κάτι υπάρχει... Χαίρομαι πολύ που θυμάσαι το γερο-Συμεών ειλικρινά :) και επίσης όσο αντιφατικό κι αν ακούγεται χαίρομαι που έμαθα για έναν 'όμορφο' θάνατο σε αντίθεση με όλους του υπόλοιπους που δυστυχώς ακούμε τα τελευταία χρόνια. Εξάλλου ο γερο-Συμεών πριν πεθάνει.. έζησε!! Κι αυτό ακριβώς είναι που έχει αξία! Να έχεις καλή σαρακοστή και να περνάς πάντα όμορφα καλέ μου Νίκιπλε! Φιλιά! :)

Άστρια είπε...

"Ένα γελαστό απόγευμα" .. δεν ξέρει κανείς τι μπορεί να φέρει:)
Και αλήθεια, για ένα μικρό παιδί που παίζει τι μπορεί να σημαίνει ο θάνατος;
Το μόνο πράγμα για το οποίο είναι σίγουρο ότι θα συμβεί, το ακριβό αντίτιμο του δώρου της ζωής που μας χαρίστηκε, ή η ανταμοιβή της ελευθερίας της ψυχής από τα δεσμά του σώματος; Ποτέ πραγματικά δεν θα μάθουμε.
Κι ωραίος θάνατος έχει επικρατήσει να λέγεται ο σύντομος, ο μη μαρτυρικός. "Ωραίος" μα πως μπορεί να είναι ωραίο αυτό που με οποιαδήποτε τρόπο σου αφαιρεί τη ζωή;;

Αγαπητέ μου Νίκηπλε, όπως πάντα έδωσες έναυσμα για μια συζήτηση που θα μπορούσε να κρατήσει ατέλειωτα, χωρίς να υπάρχει απάντηση στο Μεγάλο ερώτημα.

καλή σαρακοστή
καλό βράδυ και φιλιά πολλά!



υγ. αναπόφευκτα, λίγο έμεινα στη θύμιση ότι ο αγαπημένος μου πατέρας, μέσα σε μια στιγμή, ακούμπησε στον μπουφέ με την πλάτη και καθιστός πέθανε. Δεν ήμουν εκεί.

kat. είπε...

προσφατα συνειδητοποίησα πόσο σημαντικό είναι να έχει κανείς όμορφες παιδικές αναμνήσεις. θα συμφωνήσω και με ένα φίλο που μου έλεγε παλιότερα πως το παρελθόν μας θα μας πάει πιο μπροστά - ειδικά αν είναι όμορφο..

πολύ όμορφα τα περιγράφεις..
νομίζω πως ήταν σαν να μας προκαλούσες να γυρίσουμε ολοι έστω και για μια στιγμή στα δικά μας παιδικά χρόνια..

να είσαι καλά..
θα τα λέμε!

kat. είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
nikiplos είπε...

Αγαπητή Κατερίνα καλησπέρα από εμένα γιατί τέτοια ώρα που σου απαντάω είναι Σάββατο βράδυ... :) Καλό μήνα και καλό Μάρτη!!! Ιδίως άμα εκφέρονται από μία Αλίκη και μία Άννα, τότε μου μεταφέρεις να ξέρεις και τη γλυκήτητά τους που είμαι σιγουρος ότι έχουν!!! Να είσαι καλά και να είστε υγιείς! Σας φιλώ και αναμένουμε την άνοιξη άμα τη ελεύσει της!

nikiplos είπε...

Αγαπητή ILive2LoveMe, δεν ξέρεις πόσο με χαροποιεί αυτό σου το σχόλιο... έχουμε πράγματι αρκετό καιρό να τα πούμε, αλλά πάνω από όλα χάρηκα που είσαι δυνατή και εκπέμπεις ακόμη! Αυτό που είπες έχει την περισσότερη σημασία, ένας καλός θάνατος είναι μόνο αυτός που κλείνει μια πλήρη και ενδιαφέρουσα ζωή, μιαν αναλαμπή φωτεινή ενός ανθρώπου... Να είσαι καλά! φιλιά.

nikiplos είπε...

Αγαπητή Άστρια, καλησπέρα... Πράγματι ένα γελαστό απόγευμα, κλείνει ίσως με μια ανεπάντεχη εκδοχή... Όπως είπα και πριν, ωραίος για μένα είναι μόνο ένας θάνατος που αποτελεί επίλογο μιας πλήρους ζωής, ενδιαφέρουσας, που ήταν γεμάτη εικόνες, βλέμματα, "ίσκιους"... Και φυσικά να είναι σύντομος γρήγορος... Ο γερο-Συμεών έφυγε, αφού για λίγο "έκλεψε" μπήκε στο παιδομάνι για να δείξει τελικά στον χάροντα, ότι ό,τι και να κάνει, η ζωή θριαμβεύει, συνεχίζεται... με τα χαμόγελα των παιδιών... με γελαστά απογεύματα... Λυπάμαι για τον πατέρα σου, αλλά κυρίως ξέρεις, αν δεν ήσουν εκεί δεν είναι και τόσο κακό, γιατί καμιά φορά έτσι φανταζόμαστε ότι είναι σε κάποιο μακρινό ταξείδι, δυνατοί και ευσταλείς όπως τους ξέραμε κάποτε...
Σε φιλώ, καλό βράδυ...

nikiplos είπε...

Αγαπητή Kat, καλησπέρα... Κατ' αρχήν καλώς ώρισες! Είπες με λιτά αλλά ουσιαστικά λόγια αυτό που μερικές φορές περιγράφω ως 'το παρελθόν με στοιχειώνει' Όπως είχε πεί κι ένας φίλος, από όπου κι αν μας σημαδέψει θα βρεί το στόχο του, αλλά μου άρεσε εκείνο το "προκαλώ να γυρίσουμε έστω και μια στιγμή στα δικά μας παιδικά χρόνια". Ίσως εκεί να βρούμε περισσότερες απαντήσεις από όσες χρειαζόμαστε, αλλά πάλι ίσως να έχει σημασία εκεί, να χαθούμε σε εκείνη την αθωώτητα, την παιδική μας ηλικία που είναι η μόνη και μοναδική μας Πατρίδα... Σε χαιρετώ και θα τα λέμε...

Roadartist είπε...

Θα συμφωνήσω με το ξωτικό... ας μη μιλάμε για θανάτους. Ελπίζω να είσαι καλά, θα ήθελα τόσα να ρωτήσω για σένα, ελπίζω να είσαι καλά γιατί σε αισθάνομαι αρκετά 'κάπως' ,

όχι ότι δεν είναι δύσκολα όλα όσα ζούμε... Είμαστε σίγουρα όλοι διαφορετικοί απ' ότι παλιότερα, απλώς κάπως σε νιώθω περίεργα.
Ελπίζω να κάνω λάθος.

Κατερίνα Μαλάμη είπε...

Nikiple,ευχαριστώ για τα καλά λόγια σου πάντα!
ευχαριστούμε!!!
νομίζω και θέλω να διαβάσω ξανά το κείμενό σου..το έχω ξεχάσει ..
όπως και αλλες αναρτήσεις σου..
μ αρέσει να ξαναδιαβάζω...
αλλά είναι και πολλές που δεν τις έχω διαβάσει ούτε μια φορά
Να είσαι καλά!
filia!

Gee Pontius είπε...

Ομορφο κείμενο και κάπως ταιριαστό με τη Μεγάλη Εβδομάδα.
Με τη θαλασσα που αναφέρεις μου θύμισες πως τότε την βλέπαμε από το σπίτι μας.

nikiplos είπε...

Αγαπητή καλλιτέχνιδα, καλησπέρα... ζητώ συγνώμη για την τόοοσο καθυστερημένη απάντηση... Να ρωτήσεις ότι θέλεις... το μέιλ μου το έχεις... Ίσως είμαι 'κάπως' αυτό είναι αλήθεια... Κάπως απογοητευμένος από τη στάση ένιων και μερικών... Από την ίδια 'ανέμελη' υποκρισία μας... Από την αδιαφορία που επιμένουμε να δείχνουμε... Από τον στρουθοκαμηλισμό μας σε τελική ανάλυση... Από την άλλη βλέπω νεώτερους ανθρώπους με πιο σωστή στάση και χαίρομαι... ίσως αυτήν την ομαδικότητα και αλληλεγγύη που δεν θα καταφέρει η δική μου γενιά, να την επιτύχει η νεώτερη... να βρούμε έναν τρόπο να αγαπήσουμε πραγματικά ο ένας τον άλλον και να μην τον σκοτώνουμε στο ξύλο επειδή μας πήρε την προτεραιότητα στο δρόμο... Να μην είμαστε 'χαλασμένοι' γενικώς... Σε φιλώ, και το μπλογκ σου (κι εσύ) είστε από τις αιτίες που ελπίζω ακόμη...

nikiplos είπε...

Αγαπητή Κατερίνα χαιρετώ... συγνώμη και για τη δική σου καθυστερημένη απάντηση... Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και να ξέρεις ότι μου δίνει μεγάλη χαρά η παρουσία σου εδώ.. φιλιά

nikiplos είπε...

Αγαπητέ gpointofview, καλώς ώρισες κι από εδώ... Είχα την τύχη να μεγαλώσω σε μια γειτονιά φτωχική αλλά όμορφη που δυστυχώς σήμερα δεν υπάρχει... Σε μένα προσέφερε πολύ περισσότερα από ότι προσφέρει σήμερα στα σημερινά παιδιά... έγω γράψει γι' αυτό στην ανάρτησή μου Άγιος Δημήτρης...
Χαιρετώ και εύχομαι καλό πάσχα...

Άιναφετς είπε...

Καλή άνοιξη και καλή ανάταση στις καρδιές μας, ΑΦΣ, θα ευχηθώ και γι αυτό το Πάσχα!
ΑΦΣ! καρδιάς! <3

Κατερίνα Μαλάμη είπε...

Μια καλημέρα όλη μέρα, να πω...
και καλό μήνα Μάη!!!
Σε ευχαριστώ πάρα πολύ...
και εύχομαι να είσαι καλά Νίκιπλε!!!

Κατερίνα Μαλάμη είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

Ένοιωσα την ανάγκη να σου αφήσω ένα γεια.
Ελπίζω να είσαι καλά.
Εύχομαι να είσαι καλά.
Καλό καλοκαίρι πιά!
Πού 'ναι τα χρόνια που είχαμε την πολυτέλεια πιο άμεσης επαφής στα γραφόμενά μας.
Όπως λέει και ο Μαστροδήμος χαριτολογώντας...είχα κάποτε έναν φίλο, που τον έφαγε η κουφάλα η καθημερινότητα.
Εγώ είμαι αυτός... ο φαγωμένος.
Ελπίζω να είσαι ολόκληρος!
Φιλιά!

Roadartist είπε...

Είσαι καλά; Να ανησυχήσω;
Ελπίζω να είσαι καλά, δεν έχεις και ένα email στο blog για να ανταλλάξεις κανένα νέο.

nikiplos είπε...

ΑΦΣ, δεν μπορώ να πω... Από τις ευχές σου, έφτασε και πέρασε και η άνοιξη...
Καλό καλοκαίρι εύχομαι λοιπόν,
να είσαι καλά και σε ευχαριστώ που εκπέμπεις. ΑΦΣ από τον ΑΦΣ,
<3

nikiplos είπε...

Αγαπητή Κατερίνα, καλό καλοκαίρι να έχεις! και να είσαι χαρούμενη και φωτεινή!

nikiplos είπε...

Καλέ μου φίλε, Βαγγέλη, μάλλον εγώ εφαγώθηκα ολόκληρος που θα έλεγε κι ο φίλος σου... κουφάλα η καθημερινότητα, αλλά ακόμη πιο άτιμο το κυνήγι του επιούσιου... που με πάει που με φέρνει, η ζωή κύκλους κάνει, θα ματαξαναβρεθούμε σε πιο τακτικούς κύκλους! Σε χαιρετώ και αντεύχομαι καλό και ξέγνοιαστο καλοκαίρι!

nikiplos είπε...

Αγαπητή καλλιτέχνιδα, ευτυχώς είμαι καλά... τρεχάμενος βέβαια και που χρόνος για ανάρτηση, αν και κάτι ετοιμάζω... σε φιλώ και σε ευχαριστώ για το σχόλιό σου που πολύ με συγκίνησε.

ξωτικό είπε...

Ένα ...κατσούφικο και τρελλαμένο απόγευμα μετατράπηκε σε γελαστό μόλις βρήκα το σχόλιό σου !!!! Σου μεταφέρω κι εδώ την απάντηση για να μην τρέχεις ....(και γι αυτό ;-)))


nikiplos
Καλέ μου Νίκιπλε

τι...ξωτική έκπληξη ήταν αυτή ;-) !!!!!!!!
Μετά απο ένα ασύλληπτο σερί αναποδιών και αγωνιών και μόλις επιτέλους έχω πάλι ίντερνετ μπαίνω και βλέπω το σχόλιό σου και......σαν να με πέταξαν σ'ένα καταρράχτη φώς !!!!
Σαν φιλική αγκαλιά γεμάτη θαλπωρή ,παρ'ολίγο να με πάρουν τα ζουμιά.....
Πόσο ανάγκη είχα την εκρηκτική γενναιοδωρία σου !!!!!!
Μακάρι να περάσεις τόσο όμορφες στιγμές όση η χαρά που μου έδωσες.... εις την δεκάτην !!!!!
Και...θα πιώ και δυό τσίπουρα στην υγειά σου ;-))
Φιλιά θερμότατα !!!!


υγ. στο ντικτέ ...των ψυχών παίρνεις πάντως 10 με δυό τόνους !!!!!

Καλό (κυριολεκτικό) καλοκαίρι!!

Κατερίνα Μαλάμη είπε...

Χαίρομαι πάρα πολύ που βλέπω τους φίλους και σένα Νίκιπλε να είστε εδώ με σκέψεις και όνειρα...
Ευχαριστώ πάρα πολύ...
Yπάρχουν προβλήματα με το ίντερνετ και γενικά προβλήματα...δεν προγραμματίζω και το χρόνο μου...
Καλό καλοκαίρι σε όλους σας !!!
filia !!!
na eisai kala !!!
Να είστε καλά!!!
Namaste kala!

Κατερίνα Μαλάμη είπε...

Καλό καλοκαίρι Νίκιπλε !!!
και σε όλη την παρέα !!!
Σε ευχαριστώ πάρα πολύ !!!
Χαίρομαι πάρα πολύ
για το σχόλιο σου !!!
Filia!!!
na eisai kala !!!
na eiste kala !!!
namaste kala !!!