Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2014

Αμυχές θερινής ραστώνης...




Το δωμάτιο είναι αξιοπρεπές... κάπως στενό για να φιλοξενήσει κι έναν συνοδό ας πούμε αλλά έτσι κι αλλιώς εμένα προσωπικά μου είναι άχρηστος. Περίοδος διακοπών γαρ, πριν τον δεκαπενταύγουστο, ποιόν συνοδό ή επισκέπτη να έχω? Οι περισσότεροι θάλαμοι είναι άδειοι, είπαμε ραστώνη και περίοδος διακοπών. Μόνο οι υπέργηροι και εκείνοι που δεν μπορούν να κινηθούν είναι μαζεμένοι σε δύο 6κλινους θαλάμους, ώστε το νοσηλευτικό προσωπικό να μπορεί να τους φροντίζει και να τους προσέχει καλύτερα. Ο δικός μου τρίκλινος θάλαμος παντελώς άδειος... με εμένα μόνο στριμωγμένο σε μια γωνιά... Αργότερα κατάλαβα πως εκεί ήταν το πιο δροσερό σημείο...  Ύστερα από κάνα δυό ώρες, αρχίζει να γίνεται ο χώρος κάπως οικείος και σιγά σιγά αρχίζεις να τον αποδέχεσαι... ευτυχώς που υπάρχει ακόμη αυτός ο παράταιρος χώρος, καθώς και το προσωπικό βάρδιας που αντί να χαίρεται καμία παραλία λιώνει στη ζέστη και στη κλεισούρα των θαλάμων... 

 

Ευτυχώς πρόλαβα να στείλω ακυρωτικά SMS για κανονισμένες (υποτίθεται) διακοπές... χωρίς πολλά λόγια ή δικαιολογίες που θα δημιουργούσαν ενοχές ή σκέψεις θλιμμένες... Αν είμαι εγώ άτυχος, ας χαρούν λίγο όλοι αυτοί εκεί έξω... το αξίζουν... στους υπέργηρους γονείς μου ένα πρόχειρο τηλέφωνο με προσποιητό ύφος πολυάσχολου για να τους πω ότι είμαι καλά και έχω μπλέξει επαγγελματικά... ύστερα μόνιμα αθόρυβο το κινητό μου γιατί δεν μπορώ άλλο να μιλήσω, δεν έχω δυνάμεις και θα καρφωθώ...

Πως καταφέρνουμε να πληγώνουμε ο ένας τον άλλον? Πάντοτε το ερμήνευα με την ιδέα ότι είμαστε σε μια φάση που βάζουμε τον εαυτό μας πάνω από όλους. Σε ζητήματα που στο παρελθόν ίσως να υποχωρούσαμε, να αφήσαμε "να περάσει του άλλου",  να! τώρα στηλώνουμε τα πόδια: "Αρκετά έχω καταπιεί!" λέμε... Φουντώνει ο εγωϊσμός μας και δεν κάνουμε ούτε ένα βήμα πίσω... Έξαφνα, γυρίζουμε στον δίπλα μας και βλέπουμε με πικρή έκπληξη, πόσο τον πληγώσαμε... Στον πάρα δίπλα θάλαμο είναι ένα κορίτσι γύρω στα 17 χρόνων που ουρλιάζει. Αν και είναι σαν τα κρύα τα νερά, ουρλιάζει από ψυχικό πόνο... Ποιός να πλήγωσε τούτη την ψυχή? Πόσο αδύναμη να ήταν?

Αμήχανοι και παραιτημένοι οι γονείς προσπαθούν να βοηθήσουν, αλλά κάθε παρέμβασή τους ρίχνει λάδι στη φωτιά. Το κορίτσι τους επιτίθεται... Αισθάνεται ενοχές που βρέθηκε έτσι αδύναμη απέναντί τους και τώρα να αντιδρά άσχημα... Εκείνος που την πλήγωσε δεν την επισκέπτεται ούτε την παίρνει τηλέφωνο... Τη νύχτα ακούω τις κραυγές της... και ύστερα το τηλέφωνο να κτυπάει στον τοίχο και να γίνεται χίλια κομμάτια... Μετά ο σιωπηλός της μονόλογος... "Σήκωσέ το... μια φορά μόνο... έστω κατά λάθος... μόνο ν' ακούσω τη φωνή σου...

Οι φωνές της με κάνουν να ταξιδεύω στις άκρες του δωματίου. Στις μικρές ασυντήρητες γωνιές του θαλάμου... εκείνες που έχουν την φθορά του χρόνου, τη νωτερή υγρασία εμποτισμένη... οι σκιές μαζί με τα ξεφλουδισμένα χρώματα ζωγραφίζουν φανταστικούς πίνακες στο νου μου... ενός ζωγράφου που δεν έχει ακόμη σταθεροποιήσει τη μανιέρα του και ολοένα σβήνει και ξανασχεδιάζει...

Το κορίτσι έκανε απόπειρα αυτοκτονίας και οι γονείς εσπευσμένα αλλά τουλάχιστον έγκαιρα την πήγαν στο νοσοκομείο... Αντί να είναι σε κάποια παραλία και να της την πέφτουν καμιά 200ριά λεβέντες, τούτη σκέπτεται αυτόν... δεν υπάρχει άλλος για κείνη... ούτε Αύγουστος, ούτε διακοπές... Μα γιατί δεν της τηλεφωνεί? Γιατί εξαφανίστηκε?

Ο Πατέρας της σκεπτικός... διαβάζω το βλέμμα του, όταν συναντιέται με το δικό μου στις ατέλειωτες αμήχανες ώρες στο σαλόνι αναμονής... εκείνος για να ξεχνιέται λίγο, εγώ για να κοροϊδεύω τον εαυτό μου ότι είμαι επισκέπτης κάποιου... Σχεδόν διαβάζω τις σκέψεις του... "μα γιατί να μην είναι όπως τα κορίτσια στο σχολείο της? Γιατί να μην είναι σαν τις φίλες της? ότι φάμε κι ότι πιούμε?"... Μα γιατί ο ίδιος τη βλέπει διαφορετική, ξεχωριστή αλλά για την ώρα δεν το έχει συνειδητοποιήσει... πως να είναι σαν τις άλλες?  "Γιατί να μην είναι όπως  στις ταινίες του σινεμά? Είναι όμορφη δεν λέω, αλλά γιατί να μην είναι επιτυχημένη, πάντα γελαστή... Λαμπερή? Γιατί να μην είμαι στη ζωή της όλο εκπλήξεις? Αχ και να ήμουν λίγο πιο καλοβαλμένος... λίγο πιο άνετος... να της προσφέρω αυτό το κάτι τις παραπάνω που κάνει τη ζωή να μην είναι άνοστη... να μην είναι ανιαρή ή βαρεττή... το άτιμο το άλας της ζωής"...

Ο κόσμος αρχίζει να γυρίζει και μου έρχεται αναγούλα και λιποθυμία... το μέρος του σωλήνα από τη μία φιάλη του ορού μέχρι το χέρι μου έχει κοκκινήσει... Σχεδόν σέρνω τα βήματά μου από το σαλόνι μέχρι το κρεβάτι μου, τοίχο τοίχο στο διάδρομο... Ο κόσμος σκοτεινιάζει απότομα... Ξαναφωτίζεται με το νοσοκόμο γελαστό που με βλέπει να ξυπνάω... "Άλλο ένα τέτοιο κάνε και θα πω στο γιατρό να σε δέσει!"  

Το κορίτσι από την άλλη όταν καταφέρνει να ξεφεύγει από το είδωλό του αγοριού, που στην φαντασία της την τραβάει σαν μαγνήτης, αναπολεί τη μικρή της ζωή... της φαίνεται αιώνας... "Μα γιατί αυτός?" στην πραγματικότητα δεν ξέρει να απαντήσει... δεν μπορεί να δει άλλο κάδρο στην τωρινή της καθημερινότητα... "ίσως γιατί έχει αυτό το θλιμμένο βλέμμα... ίσως γιατί γύρισε αυτός μόνο, μέσα σε χιλιάδες αδιάφορους να την κοιτάξει"... Η μικρή δεν έχει τις χρειαζούμενες απαντήσεις... και δεν τις βρίσκει στο σπίτι της πουθενά... Η απρόσιτη Μητέρα της σχεδόν αποφεύγει να την αγγίζει ο Πατέρας της... Μια φορά δεν την έχει δει να τον κοιτάζει τρυφερά... Η μικρή μαντεύει ότι η μητέρα της αισθάνεται φυλακισμένη... και μέρος των δεσμών της είναι αυτή η ίδια η μικρή ύπαρξη... Είναι σίγουρη ότι αν δεν υπήρχε αυτή, η Μητέρα της θα είχε φύγει προ πολλού... Είναι ακόμη τόσο αθώα που δεν έχει ανακαλύψει ότι στη ζωή όπως και στη Φυσική, οι πραγματικές δυνάμεις είναι οι κεντρομόλες... Οι άλλες οι φυγόκεντρες είναι μόνο πλάσματα της φαντασίας μας... Ίσως αν οι γονείς της ήταν κάποιοι άλλοι... Λαμπεροί σαν τους σταρ του σινεμά ας πούμε... Κάτι σαν τον Μελ Γκίμπσον και την Έλεν Χάντ... Κι ο παππούς ας έμοιαζε λίγο του Τζάκ Νίκολσον... Τον λυπάται τον παππού της η μικρή... ο καημένος έχει ξεπέσει τόσο, που τον λυπούνται ακόμη και οι έγγονοί του... Μα τόσο δύσκολη είναι η ζωή? Η μικρή σκεφτόμενη πως δεν έχει μόνο η ίδια προβλήματα, αρχίζει να ηρεμεί... γλυκά την παίρνει ο ύπνος...  

Μόλις μετά βίας αρχίζω να κυκλοφορώ στο διάδρομο, οι γνωριμίες μου επεκτείνονται. Κυρίως με συγκενείς υπέργηρων που κανονίζουν τα της αποκλειστικής και ρίχνουν ένα τρυφερό βλέμμα στον γέρο πατέρα ή τη γραία μητέρα τους που είναι σε αφασία ακίνητοι στο κρεβάτι. Στο τέρμα του διαδρόμου, ο πιο απομακρυσμένος θάλαμος είναι προστατευμένος από τα μικρόβια. Μπαινοβγαίνει μια γυναίκα κάποιας ηλικίας, στα σκούρα, ενώ οι συγκενείς κάθονται και συζητούν αμήχανα έξωθεν, στο σιδερένιο παγκάκι της γειτονικής αίθουσας αναμονής, κοιτάζοντας αμήχανα πότε το ρολόϊ τους, πότε εκείνο της αιθούσης. Πάντοτε αναρρωτήθηκα γιατί τα περισσότερα ρολόγια των σαλονιών των νοσοκομείων είναι σταματημένα κι εκτός λειτουργίας. Συνεχώς κοιτούν το κινητό τους και ύστερα βρίσκουν προφάσεις να φεύγουν... Η μητέρα όμως εκεί ακλόνητη. Πρέπει να είναι πάρα πολλές ημέρες εκεί το περιστατικό γιατί έχει γνωριστεί για τα καλά με το προσωπικό και τους γιατρούς. 


Ρίχνω ένα αμήχανο βλέμμα από το παράθυρο... Έξω η πόλη συνεχίζει τους αμείωτους ρυθμούς της, με το άπλετο φως του ήλιου να λούζει τις ταράτσες και να φωτίζει τα σκοτεινά παράθυρα... Η ώρα περνάει δύσκολα... Νομίζω ότι πέρασαν 6 ώρες και συνειδητοποιώ πως έχουν περάσει μόλις 40 λεπτά... Ο χρόνος εκεί μετράει μόνο με το προσωπικό που έρχεται και ρίχνει τα φάρμακα στους ορούς... ύστερα οι γιατροί περνούν με προσποιητή χαρά και ρίχνουν ένα ενθαρρυντικό σχόλιο: "άντε σε κάνα δυό εβδομάδες θα είσαι στη Μύκονο"... Κι αυτοί κι εγώ φυσικά το ξέρουμε ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να γίνει, για φέτος τουλάχιστον... Ας είμαι τουλάχιστον καλά το φθινόπωρο...

Οι βόλτες στους διαδρόμους με τους ορούς υπό μάλλης συνεχίζονται αμείωτοι, έστω και υπό πολύ δύσκολες συνθήκες... φθάνω στον τελευταίο θάλαμο που είναι απομονωμένος, εκείνος με το βαρύ περιστατικό... Η μητέρα φροντίζει ένα παιδί που είναι σαν σκελετωμένο. Είναι 30 χρόνων και δείχνει 80. Ανίατη ασθένεια, προχωρημένη... Μου γνέφει χαμογελώντας... Μέσα στον πόνο της βρίσκει τη δύναμη να ενθαρρύνει ακόμη και μένα... Ας είναι... Σε έναν άλλον διάδρομο υπάρχει το περιστατικό με κατάγματα και ένα μεγάλο έγκαυμα... Πάλι νέο κορίτσι, από τροχαίο... πήγαιναν διακοπές... Εκείνος δεν έπαθε γρατζουνιά... Αυτό πονάει σωματικά και τα παράπονά του ανακατεύονται με εκείνα του άλλου κοριτσιού που ουρλιάζει στον γιατρό ότι δεν αισθάνεται τα πόδια της...

Με το που νυχτώνει, η πόλη αρχίζει σιγά σιγά ν' ανάβει τα φώτα της... Τα ελάχιστα δηλαδή γιατί ο περισσότερος κόσμος έχει φύγει... Άνθρωποι συνηθισμένοι που κάνουν τις βραδυνές δουλειές τους... Κουζίνες φωτισμένες, σαλόνια με το ημίφως της τηλεόρασης, μπαλκόνια που φαίνονται έντονα οι κάφτρες των τσιγάρων σε κάθε ρουφηξιά... Ο αστικός θόρυβος επιμελώς σβήνει τους ήχους... Και τι δεν θα έδινα τώρα να είμαι ένας από αυτούς, αργόσχολος σε κάποιο μπαλκόνι, να χαζεύω τον ήλιο που αποχωρεί σιγά, σιγά για τη μικρή ζεστή καλοκαιρινή νύχτα... χωρίς άλλο, έναν φραπέ θα τον έπινα... σκέτο και βαρύ... Α' και θα κάπνιζα... Κι ύστερα ένα ωραίο κολονάτο ποτήρι με παγωμένο σαρντονέ και όλα τα φώτα σβηστά στο σπίτι... με τα φώτα μόνο των άλλων διαμερισμάτων, την αντιφεγγιά της πόλης και λίγη χαμηλή μουσική... Όχι τίποτε ξεσηκωτικό... να κάνα παλιό κομμάτι, όπως το κάραβαν του Έλινγκτον... ή το fly me to the moon... Ή λίγος παλιός αλλά καλός, δηλαδή εξαίρετος για τέτοιες μοναχικές περιστάσεις Tom Waits... Jersey Girl... Το τραγούδι μου φέρνει στο νου, τη σιλουέτα της, όταν νεότατοι στα 80ς το ακούγαμε στο σπίτι των γονιών μου... Έλειπαν για διακοπές, είχα μείνει δήθεν να διαβάσω εκείνο το καλοκαίρι... δεν άνοιξα βιβλίο... συνάντησα όμως εκείνο το πρώτο φως και σκίρτημα... Τι θυμήθηκα τώρα...  Το νοερό μου επικίνδυνο ταξίδι στο παρελθόν, διακόπτεται απότομα από μια θορυβώδη νοσοκόμα που από τα νεύρα της που είναι εκεί, κτυπάει τις πόρτες και τα ντουλάπια του φορητού τρόλεϋ με τα υλικά... 


Κυριακή πρωϊ 10 Αυγούστου και παραδόξως έχω ξυπνήσει από τις 06:00... Δηλαδή αν με άφησαν τα άτιμα τα κουνούπια να κλείσω μάτι, ή οι θορυβώδεις κινήσεις του προσωπικού που κάθε λίγο όλη τη νύχτα, λες και δεν είχε τίποτε άλλο να κάνει, έμπαινε με φασαρία στο θάλαμο... Επίσης ήταν και οι ξαφνικές κραυγές του κοριτσιού... Σηκώνομαι κάθομαι καθιστός στο κρεβάτι, αλλά στο διάδρομο βλέπω τη μητέρα του απομακρυσμένου θαλάμου με το βαρύ περιστατικό να περνάει βιαστικά με έναν Παπά... Το μάτι μου πέφτει στην μεταλαβιά που κρατάει ο παπάς... Μου κόβονται τα πόδια... δεν περνάνε 10 λεπτά και ο παπάς με γρήγορο βήμα απομακρύνεται από το χώρο συνοδευόμενος από τη μητέρα του παιδιού... αισθάνομαι ένα ρίγος... πόσο στρες μπορεί να δημιουργήσει η θέα και μόνο ενός παπά με τη μεταλαβιά και το φορεμένο κόκκινο πετραχήλι του...

Πάλι προσπαθώ να κρυφτώ στις μικρές γωνίες του θαλάμου... αναζητώ κάποιες αχνές γραμμές σε κάποιον αόρατο καμβά στον απέναντι ξεβαμμένο τοίχο... Τίποτε δεν μου έρχεται στο νου... κοίτα να δεις τώρα βρήκα να ξεμείνω από φαντασία... Μόνο η σιλουέτα μιας κάποτε αναρτηθείσας τηλεόρασης χάσκει στον τοίχο απόλυτα, σαρκαστικά τετράγωνη...

Σηκώνομαι και βγαίνω βιαστικά, αλλά το προσωπικό με τη βία με ξαναγυρίζει για τα περαιτέρω... Ρωτάω και μου απαντούν ότι είναι Κυριακή και μεταλαμβάνει ο κόσμος... Μόλις φεύγουν, με καθυστερεί η φλυαρία ενός συγγενούς άλλου ασθενούς, αλλά τουλάχιστον είναι ο μόνος επισκέπτης που έχω μετά από μιάμιση εβδομάδα στο θάλαμο, κι έτσι καθώς αισθάνομαι άσχημα που δεν μπορώ να τον κεράσω κάτι, προσπαθώ τουλάχιστον να είμαι δεκτικός... Κάποια στιγμή φεύγει, σηκώνομαι και βαδίζω προς τον απομονωμένο θάλαμο, φυσικά με τους ορούς υπό μάλης καθώς ο αναρτήρας τους είναι σαραβαλιασμένος και δεν κυλάει σωστά... Ο απομακρυσμένος θάλαμος είναι ορθάνοιχτος μαζεμένος, δεν υπάρχει κανείς... Με ζώνουν φίδια... Στο γραφείο προσωπικού, η αδιάφορη και θυμωμένη προϊσταμένη που αυγουστιάτικα κάνει βάρδια προσποιείται ότι δεν καταλαβαίνει... κατόπιν μιλάει αγενώς σε έναν συγγενή. Ξαναπηγαίνω στον απομωνομένο θάλαμο και πέφτω πάνω σε έναν από τους μακρινούς συγγενείς που κανονίζει τα διαδικαστικά από κινητού τηλεφώνου... "Όχι σήμερα έφυγε ο εξάδελφός μου, αλλά δεν μπορείτε να τον παραλάβετε... Δεν ξέρω πότε θα γίνουν τα διαδικαστικά, γιατί πρέπει να γίνει και η κηδεία στο νησί".



Λοιπόν από νησί ήταν το παιδί... Τώρα θα ταξιδεύει αμέριμνα σωστό γλαροπούλι, παραβγαίνοντας με τους υπόλοιπους φυγάδες γλάρους κάποιο αργοκίνητο καράβι της γραμμής, φορτωμένο με ταξιδιώτες που τους φωτογραφίζουν αχόρταγοι, σαν κάποιο παράξενο θέαμα... Στεριανοί, τι περιμένεις... Το βλέμμα του χαμένο οριστικά, θα στραφταλίζει σε κρυστάλλινες θαλασσινές σπηλιές, μυστικές κι απόμερες... θα γίνεται θαλασσόξυλο γυμνωμένο από την αρμύρα, ξεχασμένο σε άδειες χειμωνιάτικες ακτές, εγκαταλελειμμένο μέσα στη μοναξιά του... Και η εικόνα του, ο αντικατοπτρισμός του, θα συναντιέται με βλέμματα· μόνο στα μάτια των συγκενών, αλλά καθάριο σαν κρύσταλλο σε εκείνα της μητέρας του... Που από τα μάτια της θα φύγει σιγά, σιγά η σκοτεινιά και θα μείνει μόνιμα η θλίψη, η μόνιμη ανησυχία της μητέρας που τώρα πια, εκεί στο μακρινό κι αδιόρατο επέκεινα έχει το πιο δικό της σπλάχνο... Για έναν λόγο που δεν μπορώ να τον εξηγήσω μου έρχεται στο νου, η εικόνα της Παναγίας, ξεθωριασμένη σε μακρινό ξωκλήσι... μόνη στην ερημιά της και την εγκατάλειψη... πλην νηπτική στον τολμηρό αποφασισμένοο επισκέπτη...


Απομακρύνομαι από τον απομονωμένο θάλαμο με ανάμεικτα συναισθήματα, αλλά σύντομα ξαναγυρίζω στα δικά μου... τις δικές μου σκέψεις, διακοπτώμενες από το πληγωμένο κορίτσι που διακόπτεται αντίστοιχα από το πραγματικά τραυματισμένο, από τα κουνούπια ή το θορυβώδες νοσηλευτικό προσωπικό. Μετά από 3 ή 4 ημέρες, "έφυγαν" δύο ομίληκοι, γέρος και γραία από τους δύο διαφορετικούς θαλάμους που ήταν συγκεντρωμένοι κατά φύλο... Πλήρεις ημερών, πάνω από 90 χρονών έκαστος... Κοιτάζω έξω από το παράθυρο... Η θορυβωδώς προαναγγελθείσα από τα κανάλια έλευση του καύσωνα δεν ήρθε τελικά... Ο καιρός είναι πράγματι καλός για την εποχή και επιτέλους φυσάει λιγάκι... Κάτω οδηγοί γκαζώνουν και οδηγούν βιαστικά την άδεια λεωφόρο, που μόνο τέτοια περίοδο βρίσκεις τόσο έρημη στην Αθήνα. Ένα παπάκι κορνάρει στον μπροστά οδηγό να ξεκινήσει "Πράσινο ρε!". Η ζωή συνεχίζεται με τους ίδιους ασθμαίνοντες και βιαστικούς ρυθμούς της... 



27 σχόλια:

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

Το διάβασα απνευστί και το κρατώ σαν ένα διήγημα καλοκαιριού που δε τα πάει καλά με το ...καλοκαίρι.
Καλέ μου φίλε, αν είναι μέρος της πραγματικότητας που έζησες, να μη ξανάρθει.
Όπως και αν είναι, έχεις θείο χάρισμα.
Μη το αφήσεις να πάει στα χαμένα.
Δρόσισέ μας με την γραφή σου.
Καλό φθινόπωρο πιά...

Σε φιλώ.

nikiplos είπε...

Αγαπητέ φίλε, Βαγγέλη... Μέχρι και λεπτομέρειες κράτησα και ναι, είναι μέρος σχεδόν της πλήρους πραγματικότητας που περιελάμβανε κυρίως το φετινό καλοκαίρι μου... Ας μην είμαι όμως αγνώμων γιατί επέστρεψα σχεδόν αλώβητος, αφήνοντας εκεί πίσω αρκετούς που δεν είχαν την ίδια με μένα συγκυρία... (τύχη πάλι δεν την λες...)... Σε ευχαριστώ για τα καλά σου ενθαρυντικά όπως πάντα λόγια... Εσύ μας δίνεις δύναμη με την παρουσία σου... που είναι πληθωρική και σταθερή σαν βράχος!
Να είμαστε καλά και ναι, καλό φθινόπωρο...

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...


Εν πρώτοις ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ!!!
Δεν ήθελα να πιστέψω όλα όσα διάβασα, τα οποία ατυχώς σε όλους μας μπορούν να συμβούν ή και να συμβαίνουν...

Αχ... και να μπορούσα, έτσι για να γλυκάνω τον πόνο, να σου δώσω από κοντά ένα

Φιλί και Γλαρένιες ακαλιές

nikiplos είπε...

Αγαπητή Γλαρένια καλησπέρα!!!

Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και για την καρδιά περιβόλι με θέα σε πέλαγο που πάντα έχεις!!! Έτσι είναι δυστυχώς, συμβαίνουν και ευτυχώς που τα ξεχνάμε, αλλά έρχεται η ζωή η ίδια και μας τα θυμίζει... Με συγκίνησαν αυτά που είπες! να είσαι καλά και πάντα έτσι!

πολλά φιλιά!

Roadartist είπε...

Ξανασχολιάζω γιατί ο blogger μου κάνει διάφορα και δεν εμφανίζονται σχόλια μου... σε φίλους.
Έγραφα λοιπόν... περαστικά από καρδιάς Νικιπλέ. Να κρατήσεις τα όμορφα, τα άλλα άστα μακρυά. Και τα άσχημα μόνο για να σε κάνουν να εκτιμάς την υγεία και την ομορφιά όποτε σου χαρίζεται. Να είσαι καλά, καλό φθινόπωρο, περαστικά!

nikiplos είπε...

Αγαπητή καλλιτέχνιδα, καλησπέρα... Να ήξερες πόση χαρά μου έδωσαν τα σχόλιά σας...
από καιρόν εις καιρόν ο blogger κάνει και σε μένα τέτοια τεχνάσματα... Σε ευχαριστώ για τις ευχές σου... αν μη τι άλλο για μένα υπήρξε ένα ξεχωριστώ πλην γενναιόδωρο (γιατί τη γλύτωσα... φθηνά) καλοκαίρι... Το είπες πολύ σωστά, η υγεία και η ομορφιά, να προσθέσω και η καθαρότητα-αγνότητα- της ψυχής σου... που επιτυγχάνεται μόνο με κόπο και αυτό που οι αρχαίοι κάποτε έλεγαν αρμονία ή συμμετρία... σε ευχαριστώ, φιλιά...

Άιναφετς είπε...

Είδες πώς τα καταφέρνουμε και πληγώνουμε "έτσι" ο ένας τον άλλο;
Δεν υπάρχει φταίχτης, απλά συμβαίνει... είδες πόσο ευάλωτοι είμαστε;
Και όταν μπει η καρδιά σε θάλαμο ανάρρωσης, ανακαλύπτει κανείς πως καμιά θεραπεία, κανένα φάρμακο δεν θεραπεύει τον αβάσταχτο πόνο της, ούτε καν ο χρόνος.
Ο πόνος πρέπει να κάνει τον κύκλο του, φτάνει να μη φοβηθείς να τον αφήσεις να πιάσει αυτό που λέμε πάτο, μετά ανακαλύπτεις, πως ο πόνος δεν είναι μόνο δικός σου αλλά και όλης της ανθρωπότητας.
Αυτό που εδώ νομίζω πως μετράει, είναι ότι βγήκες σχεδόν αλώβητος, αυτό το σχεδόν, είναι που σ' έσπρωξε ν΄ανοίξεις τη καρδιά σου και να μας γράψεις αυτό το εκπληκτικό κείμενο!
Ευχαριστούμε...
ΑΦΣ απ΄την ΑΦΣ

nikiplos είπε...

γαπητή ΑΦΣ... έτσι είναι, συνήθως δεν υπάρχει φταίχτης... στην πραγματικότητα συμβαίνει γιατί αλλιώς δεν θα είμασταν απλά συντονισμένοι, αλλά καλωδιωμένοι! Οσο για το χρόνο, μετά από την απόσταση, όλο και κάτι καταφέρνει να ξεχαστεί, να φύγει από το προσκήνιο, να σκουριάσει στο σκοτάδι και μετά από την τόση "σκόνη" να μην φαίνεται... Ο δικός μου πόνος ήταν "παιχνιδάκι" γιατί ήταν κυρίως σωματικός... τέτοιες ώρες η καρδιά μένει στο παρασκήνιο, άντε κάνα μικρό χαζό παραπονάκι μέχρι εκεί... γύρω μου όμως υπήρχε περισσός κι αυτόν ένιωσα χρέος να διασώσω... οι δικές μου αμυχές είναι επίσης σωματικές... οι ψυχικές είναι από άλλο ανέκδοτο... και σίγουρα δεν θα τις χαρακτήριζα και "αμυχές"... Ας είναι, η καρδιά είναι πάντα ανοικτή όταν γράφουμε... έτσι θέλω να πιστεύω...

Σε χαιρετώ και σε ευχαριστώ για το πέρασμά σου!
ΑΦΣ από τον ΑΦΣ...

ξωτικό είπε...

Αγαπητότατε
( κ.λ.π κ.λ.π είπαμε...;-) Νίκιπλε
όπως σου έγραψα και στο μπλόγκ μου ήρθα να κάνω τα μαγικά μου για να είσαι καλά ,όμως εσύ κατέχεις ήδη το πιο μαγικό απ'όλα,την ματιά που αγκαλιάζει με αληθινή αγάπη όλους γύρω ......κι είναι το μόνο φάρμακο για να μικραίνει αντί να μεγενθύνεται ο δικός μας πόνος.
Χαίρομαι που μοιράστηκες μ'αυτό τον σπουδαίο τρόπο μαζί μας την ταλαιπωρία σου και πιο πολύ που είσαι καλά τώρα.
Για κοίτα να δείς ώρα που βρήκε να με εγκαταλείψει η...ξωτική φαντασία.

Να μωρέ απλώς συγκινήθηκα ανδρομικά ,μου την έδωσε που ήσουν μόνος σ'αυτό θα ήθελα να σε...κατσαδιάσω πολύ επ'αυτού , και εύχομαι να είσαι εντελώς εντελώς καλά σωματικά και...να βγεί και κάτι καλό απο πάνω ψυχικά.

Σε φιλώ ...ιαματικά ;-)

nikiplos είπε...

Αγαπητότατο (ε)Ξωτικόν....
Σε ευχαριστώ για τα μαγικά σου, τινί τρόπο πιάνουν, γιατί ο Σεπτέμβριος με βρήκε πολύ επιεικής... Σωματικώς πάντα, απέχω από το να είμαι "ταύρος εν υαλοπωλείω" αλλά όπως προείπα ποσώς με ενδιαφέρει αυτό... οι ασθένειες είναι για τους ανθρώπους... ψυχικά είμαι πάντα καλά και αυτό γιατί υπάρχουν γύρω μου οι άνθρωποι όπως κι εσείς εδώ... Σε ευχαριστώ και για τα καλά σου και κυρίως ζεστά σου λόγια... Τα είχα κάπως ανάγκη...

Λοιπόν το "αδιόρατα" δεν ήταν μύθος όντως διακόπευσα λίγο τον Ιούλιο, όμως με την έλευση του Αυγούστου, ήρθε και η ενδιαφέρουσα περιπέτεια... από την οποία αποκόμισα εκείνα που νομίζω ότι είχαν κάποιο ενδιαφέρον...

Σε ευχαριστώ για τα ιαματικά φιλιά σου,

ανταποδίδω με την ίδια θέρμη...

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

Να σου ευχηθώ χρόνια πολλά;
Βαθιά η επιθυμία και δεν έχω πρόχειρο το μειλ για να το κάνω κατά πως ήθελα.
Με όλη μου την αγάπη!

Άστρια είπε...

Αγαπητέ μου Νίκηπλε,
αν επιτρέπεις, φίλε μου,

Πριν από αρκετή ώρα, απαντούσα στο όμορφο σχόλιό σου σε μία δική μου ανάρτηση, χωρίς να μπορώ να φανταστώ τι συνέβαινε εδώ. Είχα κι εγώ λείψει από το διαδίκτυο αυτές τις λίγες μέρες. Και ο τίτλος της ανάρτησής σου τόσο ποιητικός, θύμιζε Σεφέρη.

Όμως διαβάζοντας το τόσο καλογραμμένο κείμενο, δίπλα στα έντονα συναισθήματα που αναβλύζουν πάντα μπροστά στον ανθρώπινο πόνο (ιδιαίτερα στον χώρο ενός νοσοκομείου), άρχισα να μπαίνω στη διαδικασία της σκέψης ότι αφορά κι εσένα, πράγμα που μου επιβεβαίωσαν τα προηγούμενα σχόλια. Και βέβαια το ότι "βγήκες αλώβητος" με καθησύχασε.

Μπορώ να σε καταλάβω, αλλά δεν ξέρω αν ήταν σωστό ν' αφεθείς μόνος. Για τους αδιάκριτους γνωστούς χωρίς πραγματικό ενδιαφέρον για σένα, ναι, καλύτερα να είναι σε απόσταση!
Όμως ξέρεις; αυτό που ακριβώς θέλουμε καμιά φορά, να κρύψουμε κάτι (και μας συμβαίνει συχνά:) για να μη στεναχωρέσουμε αγαπημένους μας, σκέφτομαι ότι ίσως να τους στερεί την χαρά να μας δείξουν και να μας προσφέρουν την αγάπη τους. Ίσως να νοιώσουν ότι μας είναι πιο απόμακροι να, πιο ξένοι, και ότι θέλουμε να τους κρατήσουμε γι' αυτό μακριά μας.
Περαστικά από καρδιάς και σιδερένιος!!!


καλό βράδυ
φιλιά



υγ.1. Κινηματογραφικότατη η περιγραφή:) βλέπω καθαρά όλες τις εικόνες να κινούνται και ακούω τις γύρω φωνές και ήχους...

υγ.2. Πολύ αγαπημένο το "Jersey Girl" του Tom Waits. Από τα τραγούδια που όταν το βάλεις δεν αρκείσαι να τ' ακούσεις μόνο μια φορά!!

nikiplos είπε...

Αγαπητέ φίλε Βαγγέλη, σε ευχαριστώ από καρδιάς!!! να είσαι πάντα αειθαλής έτσι όπως είσαι!

nikiplos είπε...

Αγαπητή Άστρια καλησπέρα,
κατ' αρχήν είναι δική μου τιμή η φιλία σου... Και κατ' αρχάς σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια... Επίσης σε ευχαριστώ για την όμορφη εικόνα που δίνεις πάντα στα κείμενά μου... Ο δικός μου πόνος ήταν κυρίως σωματικώς... Έχεις απόλυτο δίκιο για τους αγαπημένους ανθρώπους... Όμως για να δικαιολογηθώ κάπως αν και συμφωνώ μαζί σου, δεν ήταν απόλυτα σωστό αυτό που έκανα, οι πολύ κοντινοί μου, οι γονείς μου, είναι μακριά από την Αθήνα πλέον και υπέργηροι, δεν θα διανοώμουν να τους προσδώσω μια ψυχική και σωματική οδύσσεια... έτσι κι αλλιώς είναι συνηθισμένοι (η καρδούλα τους το ξέρει βέβαια) να ταξιδεύω συχνά και να είμαι "εκτός δικτύου"... Οι υπόλοιποι οικείοι, ήταν εκτός Αθηνών σε διακοπές και μακριά σχετικά, έτσι θεώρησα (από ανοησία ίσως) ότι ήμουν αρκετά δυνατός να το ξεπεράσω... Φυσικά μετά την επίσκεψη και εισαγωγή στο νοσοκομείο, μου έδειξε τι εστί βερύκοκο, αλλά οι ενέργειές μου είχαν γίνει... Όπως και να έχει τα είπα αυτά όχι για να δικαιολογηθώ ότι έπραξα σωστά-λανθασμένα 100% έπραξα-αλλά για να εξηγήσω το ίσως ελαφρό σκεπτικό μου... ας είναι...
(Το "αλώβητος" είχε και το "σχεδόν" που εξηγεί και τον διττό όρο"αμυχές"... )

Σε χαιρετώ, σε φιλώ και για άλλη μια φορά σε ευχαριστώ θερμά για τα πολύ ενθαρρυντικά σου λόγια...

Κατερίνα Μαλάμη είπε...

Xathika....
mia kalimera as pw...
me grammata ..oxi ellhnika..problhma...
&
meta as diavasw thn anarthsh soy Nikiple...
Sygnwmh~signomi gia ta lathh~ lathi...

Κατερίνα Μαλάμη είπε...

diabazontas...elega mesa moy ..einai alhthia ...
h einai mythos~mythistorhma...
Perastika soy Nikiple...
Telos kalo,ola kala...
Yperoxos o tropos afhghshs ~ afigisis soy...
Ygeia & xares soy Eyxomai~eyhomai...
kalo fthinopwro ~~~

ILive2LoveMe είπε...

Μάλλον άργησα να διαβάσω , να σχολιάσω.. να ευχηθώ περαστικά... Ελπίζω να είσαι ήδη καλά, να είσαι γερός και να απολαύσεις τον ερχόμενο χειμώνα όπου κι αν βρεθείς ότι κι αν κάνεις...
Πάντα απολάμβανα να διαβάζω τα γραπτά σου , πάντα με ευχαριστούσε και με ευχαριστεί, για όλα αυτά που τα συναισθήματα και τις καταστάσεις που περιγράφεις τόσο λεπτομεριακά τόσο όμορφα.. τόσο γεμάτα από το πιο πικρό εως το πιο χαρούμε συναίσθημα.

Ομορφη μέρα και γεμάτη από ότι πραγματικά επιθυμείς!!! Καλημέρα :)

Κατερίνα Μαλάμη είπε...

Καλήμερα κάθε μέρα Nikiple ! ! !
& με Ελληνικά γράμματα...και με ίντερνετ &
από τον σταθερό υπολογιστή του σπιτιού..
με την βοήθεια της Αλίκης μου
& εξ αποστάσεως..
Υγεία & χαρά εύχομαι ! ! !

ξωτικό είπε...

Να απλώς...μια περιπολία ελέγχου ;-)
Όλα καλά εδώ ;;
Είναι βλέπεις που.... έχασες λιγουλάκι το δικαίωμα να λείπεις έτσι απλά όποτε και όσο το έχεις ανάγκη.
Δυναμωτικά φιλιά ,όπως και να'χει ;-))

ξωτικό είπε...

Mωρέ εγώ άφησα ένα σχόλιο εχθές ,που να πήγε;; ούφ πια.

Έλεγα λοιπόν αγαπητότατέ μας οτι ήρθα για.... περιπολία ελέγχου ;-)
Μιας και έχασες λιγουλάκι το δικαίωμα να λείπεις όποτε και όσο χρειάζεσαι ....χωρίς να ανησυχούμε ...καταλαβαίνεις ;-)

α ναι είχα αφήσει και κάτι... δυναμωτικά φιλιά (καλού κακού ;-)!!

Κατερίνα Μαλάμη είπε...

Συγγνώμη για τα πολλά σχόλιά μου.
Ελπίζω να είσαι καλά Νίκιπλε.

Άστρια είπε...

Αγαπητέ μου Νϊκηπλε, δεν θέλω ν' ανησυχήσω όμως να, σ' επιθυμήσαμε:)


Ευχές από βάθος καρδιάς σου αφήνω για γιορτινά Χριστούγεννα και για ό,,,,,τι εσύ επιθυμείς!

nikiplos είπε...

Αγαπητή Κατερίνα, απαντάω λίγο έως πολύ ιδιαίτερα καθυστερημένα...
Δυστυχώς δεν ήταν καθόλου δυνατό ή κατορθωτό νωρίτερα... Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια... τίποτε άλλο... είθε η νέα χρονιά να σου φέρει ότι σου στέρησαν οι προηγούμενες, μα προ πάντων υγεία...

nikiplos είπε...

Αγαπητή και παλιά φίλη ILive2LoveMe... είδες? Στα blogs δεν ορίζεται ο χώρος ή ο χρόνος, οπότε καθυστερημένο δεν υπάρχει... Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια... χαίρομαι πάντα που είσαι πάντα εδώ... Να έχεις μιαν νέα κι όμορφη χρονιά...

nikiplos είπε...

Αγαπητότατο Ξωτικό... Τα λόγια σου δεν είναι μόνο δυναμωτικά... είναι ευχάριστες εκπλήξεις που οποτεδήποτε τα διαβάζω χάσκω πάντα ένα μεγάλο πλατύ χαμόγελο... λοιπόν να! Δεν έχω κανένα δικαίωμα να λείψω... ίσως λίγη ανάπαυλα, που μόνο στο blog μου συμβαίνει αφού, στον έξω εδώ κόσμο μου, ας το αφήσω καλύτερα... Σε φιλώ γλυκά και σου εύχομαι πάντα τέτοια ζωτικότητα και δύναμη!!!

nikiplos είπε...

Αγαπητή μου Άστρια... Εξήγησα και στο Ξωτικό, ότι αυτές σας οι σκέψεις, αυτά σας τα πανέμορφα και ζεστά λόγια, δεν μου επιτρέπουν να εκλείψω... Έρχομαι για να ανταποδώσω τα λόγια σας και τις ευχές σας από βαθιά από την καρδιά μου... Είθε η νέα χρονιά να σε βρει δυνατή, υψικρατούσσα και να σου φέρει ότι επιθυμείς στην καρδιά σου... Σε φιλώ...

Κατερίνα Μαλάμη είπε...

Ευχαριστώ πολύ Νίκιπλε !
Πριν λίγο είδα την νέα ποιητική ανάρτησή σου και διάβασα τις ευχές σου.
Ευχές για μια όμορφη χρονιά με υγεία,που μακάρι να την προσέχουμε περισσότερο όλοι μας ,γιατί μόνο αν είμαστε γεροί μπορούμε να προσφέρουμε και σε άλλους ανθρώπους . . .
Πάντα με λόγια όμορφα οι αναρτήσεις και οι απαντήσεις σου ,καθόλου δεν πειράζει που απάντησες καθυστερημένα