ένθα ουκ έστιν πόνος...

... Καλησπέρα... Εχθές ένεκα ελαχίστου εργασίας παρατήρησα την κηδεία του μακαριστού Αρχιεπισκόπου από την Τηλεόραση... και κάποια πράγματα μου έφεραν περισσή αηδία καίτοι το πρωτόκολλο ετηρήθη επακριβώς...

... Πρώτα και κύρια να θέσω την αντίθεσή μου στην περιφορά του σκηνώματος ανοικτού και εις θέα όλων... Η θέα του νεκρού μπορεί να σοκάρει και να φοβίσει κάποιους ανθρώπους και δεν είναι σωστό... Θεωρώ ότι αυτοί που εφήυραν τον πρωτόκολλο αυτό επέδειξαν ένα είδος θανατολαγνείας...

...Με αήδιασε η υποκρισία μιας κοινωνίας με προεξάρχοντες τους δημοσιογράφους... Περίσσευε η ανοικονόμητη υποκρισία τους, σε αντίθεση με την περιέργεια του αδηφάγου και εθισμένου έτσι κι αλλιώς πλήθους... Ελάχιστοι πραγματικά πόνεσαν τον άνθρωπο αυτό και φαντάζομαι κυρίως οι δικοί του άνθρωποι... Όσοι επικρότησαν τη διαδρομή του στον αρχιεπισκοπικό θώκο, μπορούν να αισθάνονται ένα κενό, ενώ όσοι δεν την επικρότησαν ανακούφιση και αυτά είναι φυσιολογικά συναισθήματα καθόσον ο εκλιπών και εκτέθηκε και το θέλησε να έχει δημόσιο λόγο και κατά συνέπεια δημόσια κριτική.... Άσχετη είναι όμως αυτή με το συναίσθημα του πόνου...

... Δεν θα ήθελα επί του παρόντος να κρίνω τη θητεία του εκλιπόντος κι αυτό γιατί θα τελώ εν θερμώ. Έχω κυρίως θρησκευτικές ενστάσεις, αλλά ουδείς είναι τέλειος και εν κατακλείδι επί το ορθόν ισχύει το κλήρος και λαός... τουτέστιν αυτός ο λαός είμαστε αυτός ο κλήρος μας αξίζει και ας μην φαντασιωνόμαστε πεφωτισμένους και σεπτούς ιεράρχες... Όταν αρχίσει η κοινωνία μας και αποδέχεται τα γράμματα και τις σπουδές, τότε μην ανησυχείτε θα απαιτήσει κι εγγράμματους κληρικούς...

... κλείνοντας να προσθέσω ότι μην περιμένουμε θεαματικές αλλαγές από ηγέτες (και ηγετίσκους) γιατί ευκλεείς σφετεριστές δεν υπάρχουν... όσο εμείς γινόμαστε αδιάφοροι και λιγότερο συνεκτικοί, τόσο περισσότερο "αισχρά πρόσωπα" (κατά το Βυζαντινό νόμο) θα χειρίζονται τις τύχες μας και αυτό πάει κατευθείαν στα Μίντια (τους νέους ηγέτες αυτής της δύσμοιρης χώρας...)

...Να θέσω κι ένα αισιόδοξο μήνυμα για το τέλος... Ευτυχώς ούτε ηλίθια θρήσκοι είμαστε σα λαός (μόνο υποκριτικά και με γνώμονα τη μάσα), ούτε και τσιμπάμε με τίποτα από όλα αυτά... Δυστυχώς ως άπιστοι χάνουμε και την υλική πίστη μας γιατί και ο ακραίος υλισμός είναι εν τη ουσία θρησκεία (η δίδυμος γένεση ως αξιωματικός νόμος)... (αφήστε που πολλοί υλιστές κρύβονται πίσω από το προκάλυμμα του αγνωστικισμού). Ας ελπίσουμε λοιπόν πως ως Άθρησκος στην ουσία λαός ίσως κάποτε αποκτήσουμε πίστη (σε φυσικούς νόμους έστω) και τότε ίσως βρούμε και ορθόδοξους δρόμους για την αναγκαία και για όσους πιστεύουν θρησκεία. Το καλό είναι πως δεν είμαστε μισαλλόδοξοι (εκτός ίσως λίγων εθνικοπαραφρόνων) και έτσι είμαστε αγαπητοί από πολλούς λαούς...

Taking for granted...

... καλησπέρα... Είμαι λίγο στεναχωρημένος, καθώς είδα το θείο μου στο Σωτηρία... Η διάγνωση είναι ca πνεύμονος, κάτι που απαιτεί να το πάρει κανείς σοβαρά... Αδελφός της Μητέρας μου, τέκνα και τα δύο μιας singular Ελλάδας που σε πείσμα των καιρών κατόρθωσε να επιβιώσει και να ενσωματωθεί... Ήταν πρόσφυγγες από την Έφεσσο, που είχαν την ατυχία να τους φέρουν στη Νότια Ελλάδα αντί στη Βόρεια... Το λέω αυτό γιατί σε αυτούς της Βορείου Ελλάδος ένεκα της ανταλλαγής πληθυσμών τους δόθηκε κλήρος και γη να καταπιαστούν και ιδρύθηκαν κοινότητες που ήταν ίσοι μεταξύ ίσων...

... Στη νότιο Ελλάδα δεν ήταν έτσι... (μην κρίνετε από το Λεκανοπέδιο που ιστορικά ήταν αλλιώς καθώς η Ελλάδα εκβιομηχανιζόταν μετά το 22...). Ήταν πολίτες Γ' κατηγορίας (ούτε καν δευτέρας) καθώς δεν είχαν ούτε γή ούτε σπίτι... Έμειναν στιβαγμένοι σε χαμόσπιτα για καμιά 30ετία...

... Η θέση που είχαν αυτοί οι άνθρωποι, στην κοινωνία ήταν λίγο έως πολύ σαν των τωρινών μεταναστών, ίσως και χειρότερη γιατί η τότε παλιά Ελλάδα των 30s είχε μια στιβαρή κοινωνική συνοχή και δεν ήταν αποδομημένη όπως η σημερινή... Τον πατέρα μου οι δικοί του τον θεώρησαν ότι κακόπεσε που παντρεύτηκε προσφυγγοπούλα... Τον ευγνωμονώ γιατί ειδάλλως δεν θα είχα υπάρξει... Η μητέρα μου κατόρθωσε να ξεφύγει και να βελτιώσει τη ζωή της και αυτό οφείλλεται εν πολλοίς στον πατέρα μου...

... Ο Θείος μου (αδελφός της) αντίθετα πήγε ναυτικός και σε όλα του τα χρόνια βασανίστηκε χωρίς κάτι ουσιαστικό... Με δύο σοβαρά ναυάγια, παράτησε τη θάλασσα για να πνιγεί στη στεριά... Μένοντας στη πρωτεύουσα και μακριά μας κακόπεσε και βασανίστηκε κάνοντας όλες τις δουλειές με κυρίαρχη αυτή του εργαζομένου στην καθαριότητα... Το timing του έδωσε τη δυνατότητα να βγάλει κάτι για να περνάει καλά, οι αγαθοεργίες του όμως τον έριξαν σχεδόν στο δρόμο... Πόσο ευγνώμων είμαι που η δική μου οικογένεια είχε τον τρόπο να με σπουδάσει...

... Τώρα στην αρρώστια, πλερωμή για τον κόπο του, βαίνει λιανός σε έναν αγώνα άνισο για τον ίδιο, ευτυχώς όμως όχι μόνος του καθώς έχει και εμάς μαζί...

... Σκέφτομαι όμως πόσο άνισα εμείς οι νεότερες γενιές take for granted όλα εκείνα που με άπειρο κόπο και κούραση κατόρθωσαν να μας παράσχουν οι γονείς μας και οι οικογένειές μας...

... Άκυρον

... Τα εισόδεια μιας κοινωνίας που ακκίζεται να ακούει όσα της αρέσουν και όχι την αλήθεια... Σε μια κοινωνία που ολοένα ολισθαίνει ηθικά για να μετατραπεί σε μια πολυσχιδή οικογένεια μαφιόζων που απομυζούν τις σάρκες τους...
Τιμητές της οι δημοσιογράφοι-αρχιεκβιαστές αδίστακτοι...
Κριτές της δικαστές αλυσοδεμένοι με ροζ dvd, παραδικαστικό κύκλωμα, μίζες δωροδοκίες, βιλίτσες σε πρώην Δασικές εκτάσεις...
Διοικητές της σαλτιμπάγκοι με πολύχρωμες φορεσιές (πράσινες, κόκκινες μπλέ)που κάνουν τούμπες για ένα 10λεπτό του ευρώ...
Οικοδεσπότες της εμείς όλοι που μισούμε το γείτονα μας γιατί αναπνέουμε το χνώτο του και μας παίρνει τη θέση πάρκινγκ...
Συνείδησή της κληρικοί με ροζ ράσα και τάγκα...

, συναντώ ανθρώπους που δεν ελπίζουν σε τίποτε, αλλά κλεισμένοι στους εαυτούς τους φρονούν να φυλαχτούν... Πως να απαιτήσεις νομιμότητα και συναίσθημα όταν τριγύρω σου υπάρχει η κλεπτική στάση της πολιτείας? Όταν σε βάζουν να μποτιλιάρεις στις λεωφόρους για να περάσουν ελεύθερα κι ανεμπόδιστα οι "σπουδαίοι" και "σημαντικοί" κιφήνες λογής λογής?

... Όλοι αυτοί οι ταρταρίνοι που μας δηλητηριάζουν σιγά, σιγά με το συναίσθημα να μην πολυσυμπαθούμε αυτή τη χώρα... κι αυτό είναι πολύ άδικο για εμάς και τον τόπο μας... άδικο για τους παπούδες μας που έχυσαν το αίμα τους... άδικο για τα παιδιά μας που θα γεννηθούν σε καθεστώς τύπου Ανατολικό Μπλόκ των 90s... Μαφία αγγιστρωμμένη στον κρατικό μηχανισμό και ανεμπόδιστη κατασπατάληση και καταστροφή του φυσικού μας πλούτου...

...ήμουν πρόσφατα στο εξωτερικό... εκεί εκτιμάς σε πολύ μεγάλο βαθμό τα μικρά κι ασήμαντα που υπάρχουν εδώ γύρω... εκτιμάς να πούμε τη ζεστασιά και οικειότητα μεταξύ των δικών σου ανθρώπων. Τις στέρεες φιλίες και σχέσεις... Την αλληλοβοήθεια (όπου αυτή ακόμη υπάρχει γιατί δυτικοποιούμαστε σε ταχείς ρυθμούς)... Τις παρέες που αντιστέκονται... Τους γονείς που κάνουν λάθη και που συγχωρούν... Τους καθηγητές που επιμένουν να διδάξουν τα σωστά καίτοι απαξιωμένοι στην κοινωνία... Τις ταβερνίτσες που σε ταΐζουν ικανοποιητικά χωρίς να σε γδέρνουν... Τους δικούς μας κλέφτες που κατά κανόνα δεν σε σκοτώνουν για πλάκα αλλά σε κλέβουν με το γάντι, σε αντίθεση με τους αλλοδαπούς... Τον περίγυρό μας που πάντα μας δίνει δεύτερη ευκαιρία...

... εκτίμησα που στη Μέση Ανατολή όταν βρέθηκα, με υποδέχτηκαν με χαμόγελο κι εγκαρδιότητα σαν δήλωσα πως ήμουν Έλληνας... δεν κάνουμε κακό σαν λαός σε άλλους πλην εμάς τους ιδίους...

...στο γύρνα ως πεζό πήγε ένας να με πατήσει με το γιωταχί στη Β. Σοφίας... του ζήτησα το λόγο και τσατίστηκε που δεν με πάτησε με το αμάξι... πάτησε γκάζι και εξαφανίστηκε... δεν με ένοιαξε το κράμα ηλιθιότητας και αλητείας του... καλό κάνουν αυτοί οι συμπολίτες μας για να μας θυμίζουν ποιοί ακριβώς είμαστε και πόσο ακόμη πρέπει να διανύσουμε... (Μόνο που θά πρεπε να λιγοστεύουν αντί να πληθαίνουν)

...ένιωσα υπέροχα που με φόντο το γαλανό ουρανό είδα την Ελληνική σημαία που ανέμιζε στο κτήριο της Βουλής των άβουλων Ελλήνων... Πόσα πράγματα θεωρούμε δεδομένα στα αλήθεια... όπως άς πούμε την Ελληνική Σημαία στη Βουλή... Θα είναι κι αύριο έτσι? Θα υπαρχει κτήριο Βουλής με τη σημαία μας? πολλά πράγματα παίρνουμε ως δεδομένα τελευταία...

... φοβάμαι όμως μήπως κάποια στιγμή πάμε κάπου που θεωρούμε δεδομένο και μας πουν "ΑΚΥΡΟΝ"... ορμήσουν όλοι οι "φίλοι" και "γείτονες" και πεινασμένοι κι αγριεμένοι μας κατασπαράξουν μέσα στον αυτισμό, τη μαλθακότητα κι αγραμματοσύνη μας... Αδιάβαστους, απροετοίμαστους κι ανήμπορους...

… Ποίηση...

... αποδεχόμενος την πρόσκληση… της Roadartist για μια ποιητική βραδιά στέλνω κι εγώ στίxους από τα αγαπημένα μου ποιήματα...

Λυπούμαι γιατί άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμι
μέσα από τα δάχτυλά μου
χωρίς να πιω ούτε μια στάλα.
Τώρα βυθίζομαι στην πέτρα.
Ένα μικρό πεύκο στο κόκκινο χώμα,
δεν έχω άλλη συντροφιά.
Ό,τι αγάπησα χάθηκε μαζί με τα σπίτια
που ήταν καινούργια το περασμένο καλοκαίρι
και γκρέμισαν με τον αγέρα του φθινοπώρου.

Γιώργος Σεφέρης

, επίσης αυτό είναι αφιερωμένο στους γάτους... φυσικά για όσους ξέρουν από γάτους... εγώ όμως το έχω και σαν στάση ζωής...

... I will not reign
to serve I disdain
the cat I remain

Τέλος για κάποιους από τους εν Ελλάδι γευόμενους τις εξουσίες (Πλούτου, Δημόσιος βίος κλπ) ένεκα ότι τα αξιώματα τους είναι συχνά, δοτά θεωρώ το κάτωθι ταιριαστό...

Σαν τον παραίτησαν οι Μακεδόνες
κι απέδειξαν πως προτιμούν τον Πύρρο
ο βασιλεύς Δημήτριος (μεγάλην
είχε ψυχή) καθόλου - έτσι είπαν -
δεν φέρθηκε σαν βασιλεύς. Επήγε
κ' έβγαλε τα χρυσά φορέματά του,
και τα ποδήματά του πέταξε
τα ολοπόρφυρα. Με ρούχ' απλά
ντύθηκε γρήγορα και ξέφυγε.
Κάμνοντας όμοια σαν ηθοποιός
που όταν η παράστασις τελειώσει,
αλλάζει φορεσιά κι απέρχεται.
Κ. Καβάφης

...φυσικά υπάρχουν άπειροι στίχοι που μου αρέσουν, με καθρεπτίζουν, με σαγηνεύουν, με ζώνουν, με στοιχειώνουν, με ερεθίζουν, με πλαταίνουν, μα πάνω από όλα με συντροφεύουν στου νου τα ταξείδια...

Ουδέν κρυπτόν...

... Επιτέλους βγήκε λίγος ήλιος σήμερα... όχι ότι μας έλλειψε, αλλά όπως και να το κάνουμε, είμαστε που είμαστε μεσόγειοι και ολίγον αφρικανοί ας το δείχνουμε κι όλας...

... Ήλιος... τα λόγια του μαχαίρια... σκορπίζει το χρυσαφένιο του φως, μα εδώ χαμένο πάει στα τσιμέντα... μόνο οι μπουγάδες το χαίρονται... άντε και τα λουλούδια στα μπαλκόνια...

... Ήλιος... Θυμάμαι αρκετά χρόνια πριν, όταν αντίκρυσα τον ήλιο κατάφατσα στα Μάταλα της Κρήτης... Είχε σταχυα αθέριστα ακόμη και η ακροθαλασσιά δίπλα ήταν έρημη...(Πισίδια - Μάταλα)... πεζοί και οι δύο με τη μηχανή γερμένη κατάχαμα, είχαμε σταματήσει χωρίς λόγο κι αιτία, αν και ο προορισμός μας ήταν 1,5 χιλιόμετρο ακόμη... Κοιτάζαμε ο ένας τον άλλον σαν παιδιά, σαν να είμασταν πραγματικά μόνοι μας τότε για πρώτη φορά... Αν και είχαμε διανύσει τόσα μίλια, εντούτοις εκεί νιώθαμε μόνοι μας... Δεν θυμάμαι πολλά πράγματα πέρα απο το απαστράπτον φως που έλουζε σαν λιωμένο χρυσάφι όλη την πλάση και έντυνε τη θάλασσα στην πορφύρα... Μείναμε εκεί μέχρι που νύχτωσε... Το τότε κοινοτικό κάμπινγκ ήταν τελείως ασυντήρητο... βρήκαμε μια κάποια θέση και τσουπ! Την άλλη ημέρα ο ήλιος ανέτειλλε κατευθείαν στο πρόσωπό μου... και με φώτισε όπως ακριβώς κι ο έρωτας...

...Ο χειμωνιάτικος ήλιος είναι ο καλύτερος αναμφισβήτητα, αν και μ αρέσει κι ο Αυγουστιάτικος όταν δύει τα απογεύματα... Σε ένα από τα σπίτια που έμεινα στο εξωτερικό, είχαν ένα βιτρό παράθυρο που το έλουζε ο δυτικός τους κόκκινος ήλιος (όποτε φιλοτιμούταν να βγει για χάρη μου και να με γλυτώσει από την κατάθλιψη και τη μοναξιά)... Μην φαντάζεστε τα χρώματα ξεκάθαρα όπως εδώ... Εκεί ήταν κάπως ξεθωριασμένα ξασπρισμένα σαν τα πρόσωπά τους... Από πάνω περνούσαν συχνά τα αεροπλάνα που είχαν χαμηλώσει πλέον και σχεδόν άγγιζαν τον κυρίως του Heathrow... Ο ήχος από φλαπς και τις θυρίδες τους ήταν σαν να με κορόϊδευε... Στο Μπερούτι, μου έδειχναν τα παιχνιδίσματα απο το φως του που έμπαινε στις πολυκατοικίες τους... Ήταν οι τρύπες από τα υποπολυβόλα... Απέξω που τις είχα δει μου είχαν θυμίσει πολύ την δική μας Καισαριανή...

... Ο ήλιος ποτέ δεν με πρόδωσε... ήταν πάντα συντροφός μου ακόμη και τώρα εδώ που αρκετά συχνά με συντροφεύει στις μικρές διαδρομές μου ανά την Ελλάδα... Πάντα αληθινός και ποτέ "ψεύτης".

...κι όπως λέει κι ο ποιητής:
"Φωτιά 'ναι το πηγούνι του χρυσάφι το πιρούνι του."

...Βρέχει επιτέλους!

...βρέχει, δηλαδή αυτή τη στιγμή ρίχνει καρεκλοπόδαρα... πόσο θα ήθελα να είμαι σε μια εξοχή... σε κάποιο χωριό ορεινό, και να είμαι μέσα στο σπίτι μου χωρίς ενοχές που χουχουλιάζω δίπλα στο τζάκι... να ακούγεται ο νανουριστικός ήχος της βροχής και να φτιάχνω καφέ έτσι από έθιμο, στην τεράστια κουζίνα...

... Κάθε που βρέχει η Αθήνα γίνεται Μπαγκλαντές... οι δρόμοι μας θυμίζουν ότι κάποτε ήταν ρεματιές και κατέβαζαν νερά από το Λιόπεσι, ή το Σάλεσι... Μου πήρε ακριβώς 45 λεπτά για να διανύσω 150 μέτρα πριν από λίγο και είμαι ιδιαίτερα ευτυχής για αυτό, καθώς εμπέδωσα το πολύχρωμο τοπίο... μπαλκόνια με ξεφτισμένες ντουλάπες, σκουριασμένες απλώστρες, λογής πράγματα ακουμπισμένα δήθεν προσωρινά και φυσικά αυτές οι καλαίσθητες μπετονένιες ζαρτινιέρες που ενίοτε δέρνουν άσχημα... Είμαι βέβαιος ότι τα σπίτια από μέσα θα είναι τέλεια... όμως εμείς εδώ, ότι το υπαίθριο το θεωρούμε δημόσιο και του φερόμαστε αναλόγως... Επίσης να μην ξεχάσω ότι ήκουσα και μια ωραία μελλωδία από κλάξον που αντέβαιναν σε αυτήν την επιμονή μου να πηγαίνω σιγά για να μη βρέξω τους πεζούς από το γόνατο και άνω... τους φθάνει που θα πάνε στις δουλειές τους σαν κυνηγοί παπιών...

...τουλάχιστον ποτίζονται τα λουλούδια και τα παρκάκια και αυτό αρκεί...

...βρέξε Θεούλη μου βρέξε και ξέπλυνε τις ανομίες μας...

Η ώρα της κιθάρας…

Θυμάμαι (από τα μαθητικά κιόλας χρόνια), οι γιορτές ήταν πάντοτε μια καλή αφορμή για να βρεθούμε οι άνθρωποι μεταξύ μας… Του Αγίου Τάδε για παράδειγμα, εόρταζαν ο Τάδε κι η Ταδούλα και καλούσαν κόσμο σπίτι τους κάνοντας «πάρτι» που βέβαια ήταν μια καλή ευκαιρία για να γνωρίσει κανείς ανθρώπους… …πόσες ψυχές δεν έσμιξαν σε τέτοια πάρτι… Θαρρείς και ο/η Άγιος/α τους έστεργαν για να προχωρήσουν παρακάτω…

Απαίδευτοι στα πρώτα χρόνια, πίναμε τον τόσο ώστε μετά δεν είχαμε σώας τας φρένας για να τσεκάρουμε τα μυστικά εκείνα σημάδια, που σου έλεγαν αν μπορείς να πας παρακάτω ή όχι… έχω θυμηθεί τον εαυτό μου στα πρώτα χρόνια σε φάσεις γκροτέσκο που ντρέπομαι ακόμη και σήμερα να θυμάμαι… Από ένα σημείο και ύστερα, οι οικοδεσπότες άφηναν τη μουσική στα χέρια του πλέον άγαρμπου και επιδίδονταν σε καμάκι… Υπήρχαν και οι πονηρούληδες, που αν και είχαν σχέση, έρχονταν μόνοι τους «μήπως κι έχουν κάνα τυχερό»… σε αυτούς τους τελευταίους είχα την τάση να τους κάνω χαλάστρα, πράγμα που εξηγεί γιατί σύντομα με είχαν ξεκόψει από τις παρέες τους… Ένα άλλο μου χόμπι ήταν να «κάνω το χωροφύλακα» και να διαλύω «συγκεντρώσεις διστακτικών» που ήδη γνωρίζονταν μεταξύ τους ώστε να προβούν κι αυτοί σε κάποια γνωριμία…

…Όταν στα πάρτι αυτά η ώρα περνούσε κι έβγαινε κάποια κιθάρα, τότε ήταν πλέον αργά… Όσοι είχαν κατασταλάξει, «έκαναν την κρίσιμη κίνηση», άπλωναν το χέρι σε μια δήθεν τρυφερή αγκαλιά. Κάποιοι ήταν τόσο κακοί ηθοποιοί και αναντίστοιχοι αυτής της δήθεν τρυφερότητας που αμέσως έκαναν μπαμ… Πάντως αν ο άλλος έμενε εκεί χωρίς να αντιδράσει αρνητικά τότε ΟΚ, είχαν γίνει τα πρώτα βήματα… Οι σώφρονες έπαιρναν αρ. τηλεφώνου και πορευόντουσαν τις άμεσα επόμενες ημέρες… Οι άφρονες προχωρούσαν άγαρμπα, εκθέτοντας και την κοπέλα και τον εαυτό τους…

Βέβαια πέρα από όλες αυτές τις ανωτέρω κοινοτοπίες, που όλοι μας λίγο έως πολύ έχουμε ζήσει, δεν υπάρχει νομίζω κάποιος που αυτές οι συγκεντρώσεις να μην του απέφεραν ούτε μια σχέση… Εμένα το έναυσμα για περισσότερες από τις μισές σχέσεις μου, ήταν κάποιος Άγιος Τάδε ή Αγία Ταδούλα… ... Τα χρόνια πέρασαν και το σκηνικό έχει αλλάξει… είναι στιγμές όμως που αναπολώ αυτά τα ακατέργαστα σκηνικά με έναν κόσμο που ούτως ή αλλέως έπρεπε να αναμιχθεί… Σήμερα που πλέον έχουμε «μεγαλώσει» βλέπω ανθρώπους με απωθημένα ή ασθμαίνουσα αγωνία… Υπάρχουν βέβαια και οι συνάψαντες οικογένειες στα 30 οπότε σήμερον έχουν τέκνα… Αυτοί οι τελευταίοι είναι ενίοτε ιδιαίτερα καλοί στις γιορτές αν δεν έχουν απεργαστεί τίποτε πονηρούς σκοπούς

Σκέπτομαι μήπως σημειολογικά κάτι χρωστάμε σε όλους αυτούς τους Αγίους και τις Αγίες που πασχίζουν όλα αυτά τα χρόνια να μας ενώσουν σε ομάδες, έστω κι αν αυτοί άφταιγοι αποτελούν την αφορμή μονάχα…

Άλικα στάχυα…

… Από το παράθυρο, εποχούμενος καρπίζω θυσάνους και μικρά ηλιοτρόπια… συλλέγω δροσοσταλίδες που ντυμένες κρυστάλλινα έρχονται να χαϊδέψουν το πρόσωπό μου… μα βρίσκουν πάντα εμπόδιο στο γυαλί… πόσα και πόσα τέτοια χάδια έχω χάσει…

… Κι ο ήλιος να αφήνει το πορφυρό του μαντήλι, να το σκουριάσουν οι νοτιάδες του Έρωτα… Πόσα ζευγάρια και πόσα αναφιλητά, και πόσες υποσχέσεις δεν ανταλλάσσονται το λιόγερμα…

… Εγώ συνεχίζω να οδηγώ, κυριολεκτικά και μεταφορικά ρουφώντας τα τοπία γύρω μου για να τα ντύσω αργότερα στον καμβά της καρδιάς μου… μεγάλωσες, μα το μαβί σου βλέμμα ίδιο είναι… ένα ίχνος καρτερίας κι απέραντης υπομονής διακρίνω πάντα στο βλέμμα σου… ποτέ δεν μου παραπονέθηκες και πάντοτε στοργικά με άγγιζες… Αυτή τη φορά δεν πέρασα να σε δω αν και ταξίδεψα από τα μέρη σου, ούτε και σου τηλεφώνησα… ξέρω θα περιμένεις… όπως κι εγώ… Ύστερα από τόσα χρόνια δεν ξέρω ακριβώς ποιος περιμένει ποιόν… ή αν η ζωή μου έχει στήσει άλλη μια παγίδα…

… ξέρω θα μου χαμογελάσεις στοργικά, δίνοντας μου άλλη μια φορά το χρίσμα σου… και θα μου δείξεις την βρεγμένη προκυμαία όπου κάποτε τα φιλιά μας σμιγμένα με δάκρυα άφησαν στίγματα στο σαθρό αμμοκονίαμα, σαν να χάραζαν τα ονόματά μας… και τη θάλασσα… αυτή δεν θα μου τη δείξεις… θα με καλεί πάντα… και θα μου πεις, «αυτά είναι…» «εγώ αυτά είχα πάντοτε να σου δώσω…» υπονοώντας μαζί και τις ατέλειωτες σπείρες της αγάπης σου μαζί με τα αναφιλητά σου που πάντοτε θροΐζουν στα αυτιά μου σαν τραγούδι μυστικό από κοχύλι…

… και εγώ πάντοτε να φεύγω… όχι δεν σε πρόδωσα… μα ούτε και αντάμειψα με θέλω ή τόλμη αυτά που σαν αρχαία πόλη μαρμαρωμένη σταθερά μου πρόσφερες… Ο χρόνος τα αποσαθρώνει σιγά, σιγά… και γίνονται ερείπια… τρέχω… μα δεν φθάνω πουθενά… Ποιος άραγε περιμένει ποιόν…

… Στο βάθος ο ήλιος μου προσφέρει μπουκέτο από άλικα στάχυα… στίγματα κι ανόθευτα αποτυπώματα… ξάστοχες ρητορείες και υπεκφυγές…