Η ώρα της κιθάρας…

Θυμάμαι (από τα μαθητικά κιόλας χρόνια), οι γιορτές ήταν πάντοτε μια καλή αφορμή για να βρεθούμε οι άνθρωποι μεταξύ μας… Του Αγίου Τάδε για παράδειγμα, εόρταζαν ο Τάδε κι η Ταδούλα και καλούσαν κόσμο σπίτι τους κάνοντας «πάρτι» που βέβαια ήταν μια καλή ευκαιρία για να γνωρίσει κανείς ανθρώπους… …πόσες ψυχές δεν έσμιξαν σε τέτοια πάρτι… Θαρρείς και ο/η Άγιος/α τους έστεργαν για να προχωρήσουν παρακάτω…

Απαίδευτοι στα πρώτα χρόνια, πίναμε τον τόσο ώστε μετά δεν είχαμε σώας τας φρένας για να τσεκάρουμε τα μυστικά εκείνα σημάδια, που σου έλεγαν αν μπορείς να πας παρακάτω ή όχι… έχω θυμηθεί τον εαυτό μου στα πρώτα χρόνια σε φάσεις γκροτέσκο που ντρέπομαι ακόμη και σήμερα να θυμάμαι… Από ένα σημείο και ύστερα, οι οικοδεσπότες άφηναν τη μουσική στα χέρια του πλέον άγαρμπου και επιδίδονταν σε καμάκι… Υπήρχαν και οι πονηρούληδες, που αν και είχαν σχέση, έρχονταν μόνοι τους «μήπως κι έχουν κάνα τυχερό»… σε αυτούς τους τελευταίους είχα την τάση να τους κάνω χαλάστρα, πράγμα που εξηγεί γιατί σύντομα με είχαν ξεκόψει από τις παρέες τους… Ένα άλλο μου χόμπι ήταν να «κάνω το χωροφύλακα» και να διαλύω «συγκεντρώσεις διστακτικών» που ήδη γνωρίζονταν μεταξύ τους ώστε να προβούν κι αυτοί σε κάποια γνωριμία…

…Όταν στα πάρτι αυτά η ώρα περνούσε κι έβγαινε κάποια κιθάρα, τότε ήταν πλέον αργά… Όσοι είχαν κατασταλάξει, «έκαναν την κρίσιμη κίνηση», άπλωναν το χέρι σε μια δήθεν τρυφερή αγκαλιά. Κάποιοι ήταν τόσο κακοί ηθοποιοί και αναντίστοιχοι αυτής της δήθεν τρυφερότητας που αμέσως έκαναν μπαμ… Πάντως αν ο άλλος έμενε εκεί χωρίς να αντιδράσει αρνητικά τότε ΟΚ, είχαν γίνει τα πρώτα βήματα… Οι σώφρονες έπαιρναν αρ. τηλεφώνου και πορευόντουσαν τις άμεσα επόμενες ημέρες… Οι άφρονες προχωρούσαν άγαρμπα, εκθέτοντας και την κοπέλα και τον εαυτό τους…

Βέβαια πέρα από όλες αυτές τις ανωτέρω κοινοτοπίες, που όλοι μας λίγο έως πολύ έχουμε ζήσει, δεν υπάρχει νομίζω κάποιος που αυτές οι συγκεντρώσεις να μην του απέφεραν ούτε μια σχέση… Εμένα το έναυσμα για περισσότερες από τις μισές σχέσεις μου, ήταν κάποιος Άγιος Τάδε ή Αγία Ταδούλα… ... Τα χρόνια πέρασαν και το σκηνικό έχει αλλάξει… είναι στιγμές όμως που αναπολώ αυτά τα ακατέργαστα σκηνικά με έναν κόσμο που ούτως ή αλλέως έπρεπε να αναμιχθεί… Σήμερα που πλέον έχουμε «μεγαλώσει» βλέπω ανθρώπους με απωθημένα ή ασθμαίνουσα αγωνία… Υπάρχουν βέβαια και οι συνάψαντες οικογένειες στα 30 οπότε σήμερον έχουν τέκνα… Αυτοί οι τελευταίοι είναι ενίοτε ιδιαίτερα καλοί στις γιορτές αν δεν έχουν απεργαστεί τίποτε πονηρούς σκοπούς

Σκέπτομαι μήπως σημειολογικά κάτι χρωστάμε σε όλους αυτούς τους Αγίους και τις Αγίες που πασχίζουν όλα αυτά τα χρόνια να μας ενώσουν σε ομάδες, έστω κι αν αυτοί άφταιγοι αποτελούν την αφορμή μονάχα…