Taking for granted...

... καλησπέρα... Είμαι λίγο στεναχωρημένος, καθώς είδα το θείο μου στο Σωτηρία... Η διάγνωση είναι ca πνεύμονος, κάτι που απαιτεί να το πάρει κανείς σοβαρά... Αδελφός της Μητέρας μου, τέκνα και τα δύο μιας singular Ελλάδας που σε πείσμα των καιρών κατόρθωσε να επιβιώσει και να ενσωματωθεί... Ήταν πρόσφυγγες από την Έφεσσο, που είχαν την ατυχία να τους φέρουν στη Νότια Ελλάδα αντί στη Βόρεια... Το λέω αυτό γιατί σε αυτούς της Βορείου Ελλάδος ένεκα της ανταλλαγής πληθυσμών τους δόθηκε κλήρος και γη να καταπιαστούν και ιδρύθηκαν κοινότητες που ήταν ίσοι μεταξύ ίσων...

... Στη νότιο Ελλάδα δεν ήταν έτσι... (μην κρίνετε από το Λεκανοπέδιο που ιστορικά ήταν αλλιώς καθώς η Ελλάδα εκβιομηχανιζόταν μετά το 22...). Ήταν πολίτες Γ' κατηγορίας (ούτε καν δευτέρας) καθώς δεν είχαν ούτε γή ούτε σπίτι... Έμειναν στιβαγμένοι σε χαμόσπιτα για καμιά 30ετία...

... Η θέση που είχαν αυτοί οι άνθρωποι, στην κοινωνία ήταν λίγο έως πολύ σαν των τωρινών μεταναστών, ίσως και χειρότερη γιατί η τότε παλιά Ελλάδα των 30s είχε μια στιβαρή κοινωνική συνοχή και δεν ήταν αποδομημένη όπως η σημερινή... Τον πατέρα μου οι δικοί του τον θεώρησαν ότι κακόπεσε που παντρεύτηκε προσφυγγοπούλα... Τον ευγνωμονώ γιατί ειδάλλως δεν θα είχα υπάρξει... Η μητέρα μου κατόρθωσε να ξεφύγει και να βελτιώσει τη ζωή της και αυτό οφείλλεται εν πολλοίς στον πατέρα μου...

... Ο Θείος μου (αδελφός της) αντίθετα πήγε ναυτικός και σε όλα του τα χρόνια βασανίστηκε χωρίς κάτι ουσιαστικό... Με δύο σοβαρά ναυάγια, παράτησε τη θάλασσα για να πνιγεί στη στεριά... Μένοντας στη πρωτεύουσα και μακριά μας κακόπεσε και βασανίστηκε κάνοντας όλες τις δουλειές με κυρίαρχη αυτή του εργαζομένου στην καθαριότητα... Το timing του έδωσε τη δυνατότητα να βγάλει κάτι για να περνάει καλά, οι αγαθοεργίες του όμως τον έριξαν σχεδόν στο δρόμο... Πόσο ευγνώμων είμαι που η δική μου οικογένεια είχε τον τρόπο να με σπουδάσει...

... Τώρα στην αρρώστια, πλερωμή για τον κόπο του, βαίνει λιανός σε έναν αγώνα άνισο για τον ίδιο, ευτυχώς όμως όχι μόνος του καθώς έχει και εμάς μαζί...

... Σκέφτομαι όμως πόσο άνισα εμείς οι νεότερες γενιές take for granted όλα εκείνα που με άπειρο κόπο και κούραση κατόρθωσαν να μας παράσχουν οι γονείς μας και οι οικογένειές μας...