... Άκυρον

... Τα εισόδεια μιας κοινωνίας που ακκίζεται να ακούει όσα της αρέσουν και όχι την αλήθεια... Σε μια κοινωνία που ολοένα ολισθαίνει ηθικά για να μετατραπεί σε μια πολυσχιδή οικογένεια μαφιόζων που απομυζούν τις σάρκες τους...
Τιμητές της οι δημοσιογράφοι-αρχιεκβιαστές αδίστακτοι...
Κριτές της δικαστές αλυσοδεμένοι με ροζ dvd, παραδικαστικό κύκλωμα, μίζες δωροδοκίες, βιλίτσες σε πρώην Δασικές εκτάσεις...
Διοικητές της σαλτιμπάγκοι με πολύχρωμες φορεσιές (πράσινες, κόκκινες μπλέ)που κάνουν τούμπες για ένα 10λεπτό του ευρώ...
Οικοδεσπότες της εμείς όλοι που μισούμε το γείτονα μας γιατί αναπνέουμε το χνώτο του και μας παίρνει τη θέση πάρκινγκ...
Συνείδησή της κληρικοί με ροζ ράσα και τάγκα...

, συναντώ ανθρώπους που δεν ελπίζουν σε τίποτε, αλλά κλεισμένοι στους εαυτούς τους φρονούν να φυλαχτούν... Πως να απαιτήσεις νομιμότητα και συναίσθημα όταν τριγύρω σου υπάρχει η κλεπτική στάση της πολιτείας? Όταν σε βάζουν να μποτιλιάρεις στις λεωφόρους για να περάσουν ελεύθερα κι ανεμπόδιστα οι "σπουδαίοι" και "σημαντικοί" κιφήνες λογής λογής?

... Όλοι αυτοί οι ταρταρίνοι που μας δηλητηριάζουν σιγά, σιγά με το συναίσθημα να μην πολυσυμπαθούμε αυτή τη χώρα... κι αυτό είναι πολύ άδικο για εμάς και τον τόπο μας... άδικο για τους παπούδες μας που έχυσαν το αίμα τους... άδικο για τα παιδιά μας που θα γεννηθούν σε καθεστώς τύπου Ανατολικό Μπλόκ των 90s... Μαφία αγγιστρωμμένη στον κρατικό μηχανισμό και ανεμπόδιστη κατασπατάληση και καταστροφή του φυσικού μας πλούτου...

...ήμουν πρόσφατα στο εξωτερικό... εκεί εκτιμάς σε πολύ μεγάλο βαθμό τα μικρά κι ασήμαντα που υπάρχουν εδώ γύρω... εκτιμάς να πούμε τη ζεστασιά και οικειότητα μεταξύ των δικών σου ανθρώπων. Τις στέρεες φιλίες και σχέσεις... Την αλληλοβοήθεια (όπου αυτή ακόμη υπάρχει γιατί δυτικοποιούμαστε σε ταχείς ρυθμούς)... Τις παρέες που αντιστέκονται... Τους γονείς που κάνουν λάθη και που συγχωρούν... Τους καθηγητές που επιμένουν να διδάξουν τα σωστά καίτοι απαξιωμένοι στην κοινωνία... Τις ταβερνίτσες που σε ταΐζουν ικανοποιητικά χωρίς να σε γδέρνουν... Τους δικούς μας κλέφτες που κατά κανόνα δεν σε σκοτώνουν για πλάκα αλλά σε κλέβουν με το γάντι, σε αντίθεση με τους αλλοδαπούς... Τον περίγυρό μας που πάντα μας δίνει δεύτερη ευκαιρία...

... εκτίμησα που στη Μέση Ανατολή όταν βρέθηκα, με υποδέχτηκαν με χαμόγελο κι εγκαρδιότητα σαν δήλωσα πως ήμουν Έλληνας... δεν κάνουμε κακό σαν λαός σε άλλους πλην εμάς τους ιδίους...

...στο γύρνα ως πεζό πήγε ένας να με πατήσει με το γιωταχί στη Β. Σοφίας... του ζήτησα το λόγο και τσατίστηκε που δεν με πάτησε με το αμάξι... πάτησε γκάζι και εξαφανίστηκε... δεν με ένοιαξε το κράμα ηλιθιότητας και αλητείας του... καλό κάνουν αυτοί οι συμπολίτες μας για να μας θυμίζουν ποιοί ακριβώς είμαστε και πόσο ακόμη πρέπει να διανύσουμε... (Μόνο που θά πρεπε να λιγοστεύουν αντί να πληθαίνουν)

...ένιωσα υπέροχα που με φόντο το γαλανό ουρανό είδα την Ελληνική σημαία που ανέμιζε στο κτήριο της Βουλής των άβουλων Ελλήνων... Πόσα πράγματα θεωρούμε δεδομένα στα αλήθεια... όπως άς πούμε την Ελληνική Σημαία στη Βουλή... Θα είναι κι αύριο έτσι? Θα υπαρχει κτήριο Βουλής με τη σημαία μας? πολλά πράγματα παίρνουμε ως δεδομένα τελευταία...

... φοβάμαι όμως μήπως κάποια στιγμή πάμε κάπου που θεωρούμε δεδομένο και μας πουν "ΑΚΥΡΟΝ"... ορμήσουν όλοι οι "φίλοι" και "γείτονες" και πεινασμένοι κι αγριεμένοι μας κατασπαράξουν μέσα στον αυτισμό, τη μαλθακότητα κι αγραμματοσύνη μας... Αδιάβαστους, απροετοίμαστους κι ανήμπορους...