Ουδέν κρυπτόν...

... Επιτέλους βγήκε λίγος ήλιος σήμερα... όχι ότι μας έλλειψε, αλλά όπως και να το κάνουμε, είμαστε που είμαστε μεσόγειοι και ολίγον αφρικανοί ας το δείχνουμε κι όλας...

... Ήλιος... τα λόγια του μαχαίρια... σκορπίζει το χρυσαφένιο του φως, μα εδώ χαμένο πάει στα τσιμέντα... μόνο οι μπουγάδες το χαίρονται... άντε και τα λουλούδια στα μπαλκόνια...

... Ήλιος... Θυμάμαι αρκετά χρόνια πριν, όταν αντίκρυσα τον ήλιο κατάφατσα στα Μάταλα της Κρήτης... Είχε σταχυα αθέριστα ακόμη και η ακροθαλασσιά δίπλα ήταν έρημη...(Πισίδια - Μάταλα)... πεζοί και οι δύο με τη μηχανή γερμένη κατάχαμα, είχαμε σταματήσει χωρίς λόγο κι αιτία, αν και ο προορισμός μας ήταν 1,5 χιλιόμετρο ακόμη... Κοιτάζαμε ο ένας τον άλλον σαν παιδιά, σαν να είμασταν πραγματικά μόνοι μας τότε για πρώτη φορά... Αν και είχαμε διανύσει τόσα μίλια, εντούτοις εκεί νιώθαμε μόνοι μας... Δεν θυμάμαι πολλά πράγματα πέρα απο το απαστράπτον φως που έλουζε σαν λιωμένο χρυσάφι όλη την πλάση και έντυνε τη θάλασσα στην πορφύρα... Μείναμε εκεί μέχρι που νύχτωσε... Το τότε κοινοτικό κάμπινγκ ήταν τελείως ασυντήρητο... βρήκαμε μια κάποια θέση και τσουπ! Την άλλη ημέρα ο ήλιος ανέτειλλε κατευθείαν στο πρόσωπό μου... και με φώτισε όπως ακριβώς κι ο έρωτας...

...Ο χειμωνιάτικος ήλιος είναι ο καλύτερος αναμφισβήτητα, αν και μ αρέσει κι ο Αυγουστιάτικος όταν δύει τα απογεύματα... Σε ένα από τα σπίτια που έμεινα στο εξωτερικό, είχαν ένα βιτρό παράθυρο που το έλουζε ο δυτικός τους κόκκινος ήλιος (όποτε φιλοτιμούταν να βγει για χάρη μου και να με γλυτώσει από την κατάθλιψη και τη μοναξιά)... Μην φαντάζεστε τα χρώματα ξεκάθαρα όπως εδώ... Εκεί ήταν κάπως ξεθωριασμένα ξασπρισμένα σαν τα πρόσωπά τους... Από πάνω περνούσαν συχνά τα αεροπλάνα που είχαν χαμηλώσει πλέον και σχεδόν άγγιζαν τον κυρίως του Heathrow... Ο ήχος από φλαπς και τις θυρίδες τους ήταν σαν να με κορόϊδευε... Στο Μπερούτι, μου έδειχναν τα παιχνιδίσματα απο το φως του που έμπαινε στις πολυκατοικίες τους... Ήταν οι τρύπες από τα υποπολυβόλα... Απέξω που τις είχα δει μου είχαν θυμίσει πολύ την δική μας Καισαριανή...

... Ο ήλιος ποτέ δεν με πρόδωσε... ήταν πάντα συντροφός μου ακόμη και τώρα εδώ που αρκετά συχνά με συντροφεύει στις μικρές διαδρομές μου ανά την Ελλάδα... Πάντα αληθινός και ποτέ "ψεύτης".

...κι όπως λέει κι ο ποιητής:
"Φωτιά 'ναι το πηγούνι του χρυσάφι το πιρούνι του."