Άλικα στάχυα…

… Από το παράθυρο, εποχούμενος καρπίζω θυσάνους και μικρά ηλιοτρόπια… συλλέγω δροσοσταλίδες που ντυμένες κρυστάλλινα έρχονται να χαϊδέψουν το πρόσωπό μου… μα βρίσκουν πάντα εμπόδιο στο γυαλί… πόσα και πόσα τέτοια χάδια έχω χάσει…

… Κι ο ήλιος να αφήνει το πορφυρό του μαντήλι, να το σκουριάσουν οι νοτιάδες του Έρωτα… Πόσα ζευγάρια και πόσα αναφιλητά, και πόσες υποσχέσεις δεν ανταλλάσσονται το λιόγερμα…

… Εγώ συνεχίζω να οδηγώ, κυριολεκτικά και μεταφορικά ρουφώντας τα τοπία γύρω μου για να τα ντύσω αργότερα στον καμβά της καρδιάς μου… μεγάλωσες, μα το μαβί σου βλέμμα ίδιο είναι… ένα ίχνος καρτερίας κι απέραντης υπομονής διακρίνω πάντα στο βλέμμα σου… ποτέ δεν μου παραπονέθηκες και πάντοτε στοργικά με άγγιζες… Αυτή τη φορά δεν πέρασα να σε δω αν και ταξίδεψα από τα μέρη σου, ούτε και σου τηλεφώνησα… ξέρω θα περιμένεις… όπως κι εγώ… Ύστερα από τόσα χρόνια δεν ξέρω ακριβώς ποιος περιμένει ποιόν… ή αν η ζωή μου έχει στήσει άλλη μια παγίδα…

… ξέρω θα μου χαμογελάσεις στοργικά, δίνοντας μου άλλη μια φορά το χρίσμα σου… και θα μου δείξεις την βρεγμένη προκυμαία όπου κάποτε τα φιλιά μας σμιγμένα με δάκρυα άφησαν στίγματα στο σαθρό αμμοκονίαμα, σαν να χάραζαν τα ονόματά μας… και τη θάλασσα… αυτή δεν θα μου τη δείξεις… θα με καλεί πάντα… και θα μου πεις, «αυτά είναι…» «εγώ αυτά είχα πάντοτε να σου δώσω…» υπονοώντας μαζί και τις ατέλειωτες σπείρες της αγάπης σου μαζί με τα αναφιλητά σου που πάντοτε θροΐζουν στα αυτιά μου σαν τραγούδι μυστικό από κοχύλι…

… και εγώ πάντοτε να φεύγω… όχι δεν σε πρόδωσα… μα ούτε και αντάμειψα με θέλω ή τόλμη αυτά που σαν αρχαία πόλη μαρμαρωμένη σταθερά μου πρόσφερες… Ο χρόνος τα αποσαθρώνει σιγά, σιγά… και γίνονται ερείπια… τρέχω… μα δεν φθάνω πουθενά… Ποιος άραγε περιμένει ποιόν…

… Στο βάθος ο ήλιος μου προσφέρει μπουκέτο από άλικα στάχυα… στίγματα κι ανόθευτα αποτυπώματα… ξάστοχες ρητορείες και υπεκφυγές…