Καλά Χριστούγεννα και ευτυχισμένος ο καινούριος χρόνος

Μία από τις καλύτερες μελλωδίες για τα χριστούγεννα είναι εκείνη του Arcangelo Corelli που είναι γνωστή και ως "Χριστουγεννιάτικο κονσέρτο". Κρατώ μόνο ένα αγαπημένο τμήμα, αλλά συνιστώ την ακρόαση ολόκληρου του μέλους.

Ευτυχισμένα Χριστούγεννα με μια ευχή για αγάπη και ειρήνη στον κόσμο για τον νέο χρόνο που έρχεται. Αντί κρίσης και εξώδικων ας θυμηθούμε την αλληλοβοήθεια, κατανόηση και αντί απληστείας και διάθεση για ανταγωνισμό και να φανούμε καλύτεροι τι θα λεγαμε να μοιραστούμε χαρές και στιγμές με άλλους? Τι αξία έχει οτιδήποτε όταν δεν το μοιράζεσαι? Αντί να φλυαρώ εγώ καλύτερα ακούστε έναν ολόδροσο και πάντοτε επίκαιρο λόγο, τον καλύτερο που έχω ακούσει ποτέ μου!

εύχομαι πρώτα και κύρια σε όλους χρόνια πολλά και καλές γιορτές για μια καλύτερη νέα χρονιά!

... Υπάρχουμε, γιατί είναι αναγκαίο...

" Υπάρχουμε γιατί είναι αναγκαίο...

Πάνε 2500 χρόνια από τότε που ήρθαμε στον κόσμο...

Οι άνθρωποι μας συναντούν συχνά τυχαία, καμιά φορά χωρίς καν να γνωρίζουν ότι είμαστε τα μάτια και τα αυτιά τους...

Ντύνουμε κάθε τόπο: δρόμο, αυλή, κήπο, πάρκα, άλση, πόλεις, χωριουδάκια... πονάμε τους δρόμους...

είναι το σκηνικό μας, ο κόσμος μας, η επιλογή μας

Δημιουργούμε στους δρόμους...

Καλλιτέχνες, συγγραφείς, τεχνικοί, παραγωγοί,

Και τις μέρες εκείνες που τα εμπορεύματα καταλαμβάνουν το χώρο, που ο φόβος κάνει τον κόσμο σκυθρωπό, και φοράει ο καθένας τις παρωπίδες του, που τα σύνορα, οι μπάρες και τα κάγκελα μας ζώνουν από παντού ενώ προσπαθούμε να περάσουμε

Υψώνουμε τη φωνή μας και απαιτούμε να υπάρχει κάτι να δούμε, να μοιραστούμε, να γνωρίσουμε

Σε όλο τον κόσμο, εκατοντάδες γιορτές, συναντήσεις χιλιάδων καλλιτεχνών και εκατομμυρίων θεατών,

Αυτό το κάτι που εμείς, οι καλλιτέχνες, οι πολίτες μέσα στην πόλη προσπαθούμε να δημιουργήσουμε μέρα με τη μέρα...

Διεκδικούμε το δικαίωμα να ζούμε με το επάγγελμά μας,

Πιστεύουμε πως η τέχνη μπορεί να απαλύνει τον πόνο των ανθρώπων

Ιδίως η άμεση εκείνη του δρόμου, που τους αγγίζει απευθείας και που πρέπει να ανθίζει πάντοτε ελεύθερη "

το παραπάνω κείμενο αλίευσα από μια παλιά διαμαρτυρία των καλλιτεχνών του δρόμου εδώ στο Παρίσι...

Πολλές φορές παρατηρώ σε πεζόδρομους, δρόμους, τους καλλιτέχνες του δρόμου... ζωγράφοι, ζογκλέρ, μουσικοί, θεατρίνοι... Συχνά δεν υπολείπονται σε ταλέντο από τους επαγγελματίες συναδέλφους τους.

ταυτισμένοι με το περιθώριο, συχνά παρεξηγημένοι, από υπερβολικό ζήλο φιλήσυχων πολιτών, στοχοποιούνται από την κοινωνία. Κάποιοι φθάνουν στο σημείο να τους κοιτούν με περιφρόνηση, με δυσφορία... Οι ίδιοι που ανεκτικά και στωϊκά ανέχονται την ασχήμια της πόλης, τα σκουπίδια πεταμένα στα ανύπαρκτα πεζοδρόμια, εμπορεύματα να φράζουν το διάβα τους, αυτοκίνητα να κλείνουν πεζοδρόμους για τη βολή του ιδιοκτήτη τους... Οι ίδιοι που σκύβουν το κεφάλι από φόβο, έναντι στην οργανωμένη αυθαιρεσία, θυμώνουν και περιφρονούν τους καλλιτέχνες του δρόμου, που σε τελευταία ανάλυση, δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να προσπαθούν να ομορφύνουν τον πολύπαθο τόπο, να ντύνουν το χώρο με μουσική...

... εκεί που βαδίζεις φορτωμένος σκέψεις, άγχος, πίεση ξαφνικά ακούς ένα τραγούδι που ποτέ δεν θα το επέλεγες... Ασυναίσθητα σε ταξιδεύει στα πέρατα του κόσμου... Σε γεμίζει αισιοδοξία... Ένας κλόουν σου προσφέρει ένα άδολο χαμόγελο και ένα λουλούδι, μετατρέποντας το σκηνικό του παγερού ψιλόβροχου κάτι σαν παραμυθένιο μέρος...

...

Μια μικρή αλλά μεγάλη επανάσταση...

Δεν συμβαίνουν κάθε μέρα επαναστάσεις... Eπαναστάσεις που να αλλάζουν και να μεταβάλλουν το τοπίο σε κάτι άλλο, να δίνουν μια νέο χρώμα και δυνατότητες στην ζωή μας. Ειδικά εκεί στην μακρυνή Ελλάδα που μακριά από την Ευρώπη, εγκλωβισμένη στο δικό της ιδιόπαθο σύστημα προσπαθεί να πορευθεί σαν στρατόπεδο, νέων και παλιών φαντάρων...

Μια επανάσταση ήταν το διαδίκτυο, το γνωστό σε όλους μας internet. Έδωσε απίστευτες δυνατότητες στους χρήστες του, ενώ ο όγκος πληροφορίας είναι τόσο μεγάλος πλέον που απαιτείται κόπος όχι στην εύρεσή της αλλά στη διαχείρισή της ώστε να επεξεργαστούμε την πολύτιμη και σωστή πετώντας στον κάλαθο των αχρήστων την άχρηστη, ανεπιβεβαίωτη και περιττή που αποτελεί σημειωτέον την πλειοψηφία.

Το διαδίκτυο πράγματι άλλαξε τη ζωή μας. Ίσως περισσότερο από το κινητό τηλέφωνο. Έκανε τη γνώση προσιτή σε όλους χωρίς στεγανά και περιορισμούς παίρνοντας το αποκλειστικόν και την αυθεντία από τους μέχρι σήμερα "δασκάλους". Αντίθετα ψήλωσε τον πήχη για τους δασκάλους και τους επιστήμονες, καθώς οποιαδήποτε πληροφορία ή επεξεργασμένη γνώση, ή γνώμη πουν πλέον αυτή θα είναι συγκρίσιμη με πληροφορίες που ευρίσκονται στο διαδίκτυο. Στο ακροατήριο πλέον πληθαίνουν εκείνοι που ξέρουν να βρίσκουν σωστές πληροφορίες και να ξεχωρίζουν "την είρα απο το σιτάρι". Βέβαια εμμένει στο επιστημονικό έργο το δυσκολότερο που είναι η διαχείριση της πληροφορίας. Για αυτό και στις ΗΠΑ σήμερα οι καθηγητές, δεν λέγονται πλέον tutors αλλά facilitators. Για την επανάσταση του διαδικτύου, είχε μιλήσει πριν καν αυτή περαιωθεί ένας διάσημος έλληνας του εξωτερικού, ο Μιχάλης Δερτούζος σε ένα βιβλίο του με τίτλο τι μέλλει γεννέσθαι ήδη από το 1998.

Στην αρχή, οι βιβλιοθήκες και η έντυπη πληροφορία, προέβαλλαν αντίσταση, αλλά τελικά συμπαρασύρθηκαν και αυτές σήμερα στο ρεύμα της εποχής. Πλέον τα περισσότερα βιβλία υπάρχουν στο διαδίκτυο, ενώ τα περισσότερα επιστημονικά περιοδικά είναι είτε διαθέσιμα δωρεάν, είτε άμεσα στην οθόνη μας κατόπιν ευτελούς αντιτίμου. Στους σημερινούς νέους για παράδειγμα θα φαντάζει εξωπραγματικό το να κάνει κανείς στην Αθήνα 2 ώρες ταξίδι aller-retour με τα τριτοκοσμικά λεωφορεία στον Δημόκριτο για να βρεί κάποιος κάτι στην υπερπολύτιμη εκείνα τα χρόνια βιβλιοθήκη του. Συνήθως κάτι ευτελές, έναν απλό μαθηματικό τύπο για παράδειγμα. Εννοείται μετά από πολύωρο ψάξιμο σε ένα καθόλα μη φιλικό περιβάλλον με ωράρια δημοσίου... Σήμερα με ένα απλό κλικ, έρχεται στο πιάτο, κατόπιν λεπτομερειών και επεξηγήσεων. Που τέτοια τύχη τότε...

Σήμερα η μικρή αλλά μεγάλη επανάσταση που θέλω να μιλήσω είναι φυσικά τα i-tunes . Ένα δωρεάν λογισμικό φυλλομετρητή, περιηγητή μέσα σε ειδικές σελίδες. Κατεβαίνει δωρεάν από την ιστοσελίδα της Apple. Ο πολύτιμος θησαυρός που κομίζει δεν υπάρχει μέσα στην πληθώρα βίντεο που κυκλοφορούν εκεί αλλά στην καλά οργανωμένη βιβλιοθήκη πανεπιστημιακών διαλλέξεων. Ολοένα και περισσότερα μεγάλα και διάσημα πανεπιστήμια του εξωτερικού, κατεβάζουν εκεί διαλλέξεις με διάφορες θεματολογίες. Ενίοτε πλήρως ανά θεματικό πεδίο - γνωστικό αντικείμενο, όπως επι παραδείγματι για τη Φυσική, από το πανεπιστήμιο του Stanford ή του Imperial και του Cambridge. Αυτό αποτελεί μια πραγματική επανάσταση για την πορεία των πανεπιστημίων. Ακόμη και σήμερα μια διάλεξη ή ένα μάθημα είναι πολύ πιθανόν να έχει ένα αντίστοιχο από ένα μεγάλο πανεπιστήμιο του εξωτερικού. Αυτό σημαίνει ότι εντελώς δωρεάν κάποιος μπορεί να κατεβάσει την διάλεξη στο laptop ή στο κινητό του, και να την δει στον νεκρό χρόνο, καθώς ταξιδεύει στο μετρό, ή σε κάποιο αλλο μέσο μαζικής συγκοινωνίας.

Εννοείται ότι για τους έλληνες φοιτητές που επιθυμούν απλά να περάσουν το μάθημα, κάτι τέτοιο δεν ενδείκνυται. Ενδείκνυται όμως για εκείνους που θέλουν να μάθουν πραγματικά ένα γνωστικό αντικείμενο και να αποκτήσουν δεξιότητες και στάσεις πάνω σε αυτό. Φυσικά, τίποτε δεν μπορεί να αντικαταστήσει την δια ζώσης διάλεξη ή την επαφή με τον διδάσκοντα την διαδραστική επικοινωνία μαζί του. Μπορεί όμως κάλλιστα να αντικαταστήσει εκείνες τις διαλέξεις που δεν εμπεριέχουν διαδραστική επικοινωνία ή είναι κάπως ρηχές (συχνά όχι με ευθύνη των διδασκόντων ιδιαίτερα στα ελληνικά πανεπιστήμια).

Μπείτε λοιπόν, και ταξιδέψτε με τα i-tunes . "Ξαναγραφτείτε" στο Πανεπιστήμιο και αισθανθείτε ότι είστε σε ένα έδρανο... Μάθετε πράγματα απο τους πρωτοπόρους... Οι περισσότερες διαλέξεις είναι στην Αγγλική, υπάρχουν όμως ουκ ολίγες και στη Γαλλική ή σε άλλες ευρωπαϊκές γλώσσες. Μέχρι να βγουν στα Ελληνικά, προφανώς οι μη γνωρίζοντες καλά την Αγγλική, θα είναι κάτι σαν αναλφάβητοι, και απο εκεί θα έπρεπε να ξεκινήσουν, χωρίς να θεωρήσουν τούτη μου την παρότρυνση σαν θέσφατο ή πατερναλιστικό αναγκαστικά... μια γνώμη λέμε... Όπως και να έχει είναι διαφορετικό να ακούς μια διάλεξη από τους μεγαλύτερους επιστήμονες και φιλοσόφους και διαφορετικό να την ακούς απο δεύτερο ή καμιά φορά "τρίτο" χέρι.

... θερισμένα στάχυα...

Είδα την ελλάδα...

...γερασμένη, φτωχότερη μα όμορφη, αν και πολλοί πασχίζουν για να την ασχημύνουν.

Είδα ευτυχώς ακόμη παραλίες που δεν φθάνουν τα επάρατα SUV και λοιπά εδώδιμα και αποικιακά νεοΕλληνικά φρούτα... Είδα πρόσωπα γελαστά να χαίρονται τον ήλιο, τη θάλασσα και το φώς, τα μόνα όμορφα που αφήσαμε δλδ μαζί με το φυσικό τοπίο, όπου δεν πατήσαμε το ποδάρι μας... Είδα γαϊδαράκους να γευματίζουν λαίμαργα κάτω απο το ζεστό Αυγουστιάτικο ήλιο...

Είδα αρρώστους που δεν ήταν μόνοι τους, μα είχαν δίπλα τους τα παιδιά τους, τους συγκενείς τους. Είδα μια κηδεία ένα αυγουστιάτικο απόγευμα, που ο καιρός συμπόνεσε με λίγη βροχή... Είδα παιδιά να παίζουν και τους γερασμένους παπούδες τους δίπλα να λάμπουν τα μάτια τους...

Μύρισα το λιβάνι και τη σμύρνα στην εκκλησία, και το μαχλέπι από τη φανουρόπιτα, που απλόχερα μου πρόσφεραν γυναίκες άγνωστες. Γεύτηκα την απλή κουζίνα μας που έστω και μέσα από ένα άχαρο greekglish καλά κρατεί ακόμη...

Είδα ελάχιστους φίλους και τα ήπιαμε σε αυλές με χαμηλό φως κάτω απο μουριές με ξαστεριά και τις αναλαμπές φάρων στο μακρινό ορίζοντα... Ξαναονειρεύτηκα όπως όταν ήμουν παιδί...

Έπαιξα με αδέσποτα ζώα στο δρόμο, που αντάμειψαν απλόχερα τα λίγα χάδια που τους έδωσα...

Έκλεψα φευγαλαία βλέμματα, διστακτικά χαμόγελα και μια θάλασσα χρώματα...

Γύρισα πίσω, φορτωμένος εικόνες, τύψεις και μελαγχολία... για τον χρόνο που δεν έδωσα οσο ήθελα σε κάποιους...

Ο γεροΣυμεών, έχει νά ρθει στην Πατρίδα πάνω από 30 χρόνια...

"Πως είναι εκεί κάτω τα πράγματα? "

"Βράζει ακόμα η ελλάδα" του είπα...

...και έλαμψαν τα μάτια του...

Η Ανέμη λύθηκε από την κλωστή και γυρίζει ελεύθερη ...

...Πολλά τα στενάχωρα πράγματα και με το να τα παρουσιάσω κι εγώ σαν ένας ακόμη, καταντάει γραφικό... Για αυτό ας ευχηθώ και εγώ σε όλους μας να έχουμε ένα ευχάριστο και όμορφο καλοκαίρι.

...είτε σε βουνό...

...είτε σε θάλασσα.

...Και να ονειρευόμαστε...

..Τα όνειρα γιατρεύουν τις πληγές και δίνουν πάντα λύσεις.... Ας φορτίσουμε μπαταρίες λοιπόν τουλάχιστον... Εγώ αργώ ακόμη να διακοπεύσω... αλλά που θα πάει? Ίδωμεν... καλό καλοκαίρι ας έχουμε...

Όσα χρόνια κι αν περάσουν,

Δεν ξεχνώ την Κύπρο... . Για πολλούς από τους Κυπρίους (Ελληνο- και Τουρκο-) το δράμα τους κι ο ξεριζωμός τους έχει φυσικά αρχίσει πολύ πριν τις 20 Ιουλίου 1974. Συνέπεια των επικίνδυνων πολιτικών παιχνιδιών, πολιτικού ενδοτισμού και έλλειψης επίγνωσης του ρόλου τους, κατώτερων των περιστάσεων πολιτικών που δυστύχησε αυτή η χώρα να την διαχειριστούν.

Θα πήγαινα νηπιαγωγείο για πρώτη φορά τότε στα 1974. Η χαρά μου για το να παω επιτέλους σχολείο δεν μετριάστηκε από την ιδέα ενός πολέμου, που στα αυτιά ενός μικρού παιδιού, δεν ηχούσε παρά σαν ένα ακόμη παιχνίδι των μεγάλων... Οι άρρενες της οικογενείας, επιστρατεύτηκαν άρδην και προέλασσαν στις μάχες με τα Σουβλάκια στην Θεσσαλονίκη, Βάρη και λοιπά κέντρα επιστράτευσης, προς βαθύτατη ανακούφιση των γιαγιάδων μας, και ιδιαίτερα της Μικρασιάτισσας που είχε από πρώτο χέρι επίγνωση του τι σημαίνει πόλεμος με Τούρκους...

Το 1974, όμως ήταν η ασύμμετρη χαριστική βολή με τη δύναμη των όπλων σε ένα πρόβλημα που θα απαιτούσε ευρωπαϊκή διαχείριση. Η ασύμμετρη βαρβαρότητα μπροστά σε μια τραγωδία. Η Ευρωπαϊκή Βρεττανία, επέδειξε φλεγματική αδιαφορία και ενθάρρυνε την βαρβαρότητα παγερά αδιάφορη μπροστά στην ικανοποίηση των δικών της ήκιστων συμφερόντων. Η Τουρκία με νομικίστικα τερτύπια, την κάλυψη των ΗΠΑ και φυσικά τις εγγυήσεις από δικούς μας για ισχνή και αδύναμη άμυνα, εισέβαλλαν στην Κύπρο (δήθεν για λίγες μέρες) και έκτοτε εις μάτην ψηφισμάτων του ΟΗΕ, διεθνών καταγγελιών και καταδικαστικών αποφάσεων από ποικίλλους οργανισμούς συνεχίζει την κατοχή ενός τμήματος μιας χώρας, φυσικά υπό την ενθάρρυνση, προτροπή κι επιδοκιμασία των ΗΠΑ και πολλών δυτικών χωρών.

Απροσχημάτιστα, ακόμη και σήμερα που κατέχει παράνομα έδαφος χώρας αναγνωρισμένης από τον ΟΗΕ και την Ε.Ε. η Τουρκία ΔΕΝ αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία σαν χώρα προσπαθώντας με τσαμπουκά (κυρίως) να επιβάλλει το κατεχόμενο τμήμα σαν ανεξάρτητο Τουρκοκυπριακό κράτος. Φυσικά εννοείται απαγορεύει την προσέγγιση οιουδήποτε φέρει στοιχεία ή σημαία της Κ. Δημοκρατίας στα λιμάνια αεροδρόμια της, ακόμη κι αν κινδυνεύουν. Βλέπετε εκείνοι (Οι Τούρκοι) δεν κάνουν λάστιχο το λεγόμενο "διπλωματικό κεκτημμένο" όπως εμείς με το αεροσκάφος της Φυρόμ.

Αυτά για να μην ξεχνιόμαστε και παραμυθιαζόμαστε περί δήθεν οικοδόμησης συνθηκών καλής γειτονίας κλπ. Ο Μπρεχτ, έχει πει πως αν στην πρώτη πράξη ενός έργου εμφανίσεις ένα όπλο, τότε αναπόφευκτα θα εκπυρσοκροτήσει μέχρι την τρίτη πράξη. Η Τουρκική πολεμική μηχανή ισχυροποιημένη κι ανανεωμένη ήρθε για να μείνει και να διαπρέψει σε αυτό που ανέκαθεν έκαναν οι πολεμικές μηχανές. Όρα Ισραήλ κλπ.

Να τονίσω για να μην παρεξηγηθώ, πως θεωρώ εξίσου επικίνδυνα και ανόητα, σποτάκια που γράφουν "Η Κύπρος είναι ελληνική" κλπ. Είναι καταρχήν ανιστόρητα. Άλλο αν ένα μεγάλο τμήμα ελληνο-κυπρίων αισθάνονται (και είναι) έλληνες και θα ήθελαν την ένωση και άλλο να επιβάλλεις την ένωση με το ζόρι. Το πάθημα της εισβολλής θαρρώ, πρέπει να μας διδαξει αρκετά. Επίσης μακριά από μένα κάθε μορφή ηλίθιου φανατισμού κι εθνικισμού...

Φυσικά το τελευταίο μέρος του δράματος, οι αγνοούμενοι...

Λογικά κρατήθηκαν απο τους Τούρκους στα Άδανα που μάλλον μεταφέρθηκαν έως ώτου περαιωθούν οι ανταλλαγές αιχμαλώτων. Μετά, τους ήταν και άχρηστοι και επικίνδυνοι, έτσι μάλλον τους εκτέλλεσαν όπως προκύπτει από την ομολογία του Τούρκου τραγουδιστή Αττίλα Ολγκάτς που βεβαίως έσπευσε να αναιρέσει, κατόπιν άμεσης κινητοποίησης της Τουρκικής δικαιοσύνης. Φυσικά, οι εκτελέσεις έγιναν παράνομα με ωμή παραβίαση διεθνών κανόνων για αιχμαλώτους πολέμου και ατομικών δικαιωμάτων των αιχμαλωτισθέντων άμαχων πληθυσμών. Μια σαφώς μεσαιωνική διαχείριση των στρατιωτών, που στο κάτω κάτω, εντολές εκτελούσαν πέρα από οποιαδήποτε πολιτική τοποθέτηση. Πόσο μάλλον των αμάχων που βρέθηκαν άφταιγοι στο μάτι του Κυκλώνα. Φυσικά αν και έχουν γίνει διαβήματα στον ΟΗΕ, η διεθνής κοινότητα μάλλον προσπαθεί να υποβαθμίσει αυτό το ζήτημα.

Ξέρω φαίνεται βαρύ και στενάχωρο, μα είμαι άνθρωπος που συγχωρώ, μα δεν ξεχνώ...

Ένας περίεργος αντικατοπτρισμός

Στην πολιτεία Tennessy των ΗΠΑ στην πόλη Nashville, υπάρχει ένα ακριβές αντίγραφο του Παρθενώνα της Αθηνας στο centennial Park. Δεν είναι παρά το αποτέλεσμα μιας καθαρά επιστημονικής δουλειάς πολλών χρόνων μελετών και τεράστιων ποσών χρημάτων. Χάρηκα που το είδα...

Κάποιοι θα βιαστούν και θα πουν ότι είναι δήθεν κιτσ, ότι η τέλεια αντιγραφή είναι πάντοτε υποδεέστερη του χειρότερου πρωτοτύπου κλπ. Κλισέ κυρίως... Είναι κι αυτό μια άποψη...

Προσωπικά, πιο κιτσ μου φαίνεται η νέα Αθήνα και το Νέο Κάϊρο που έχουν προκαλέσει στενό, αντιαισθητικό ασφυκτικό πολεοδομικό κλοιό στα αρχαία μνημεία...

Πιό κιτσ μου φαίνεται που 400 μέτρα από τον πραγματικό Παρθενώνα (ότι του άφησαν οι ... μετέπειτα κάτοικοι μαζί με τους αρχαιοκάπηλους) υπάρχουν εγκατελλειμμένες πολυκατοικίες, οι ακάλυπτοι των οποίων βρίθουν από σκουπίδια... κυριολεκτικά χωματερές που φιλοξενούν βεγγέρες και χοροεσπερίδες αρουραίων και λοιπών συμπαθών τρωκτικών, κατάδικές μας δημιουργίες, χωρίς καμία παρέμβαση από οποιονδήποτε δυστυχή αλλοδαπό...

Η πιστή αντιγραφή του αρχαίου μνημείου, συνιστά για μένα μια απογύμνωσή του. Ένα άλμα της ιστορίας που ξαφνικά μας πάει πίσω σε έναν κόσμο τελείως άγνωστο για μας με ξεχασμένα σύμβολα και κυρίως άγνωστη αίσθηση του τι είναι θεός και τι όχι... Μόνο η γλώσσα ίσως μας θυμίσει κάτι... Έτσι το μνημείο με το δέος που προκαλεί μετατρέπεται σε ένα τέρας... ένας εξωγήινος τόπος...

Για μένα ο Παρθενώνας συνυπάρχει με την Πλάκα δίπλα... τα μαγαζάκια, τους πεζόδρομους τα αναφιώτικα... όλο αυτό το σύμπλεγμα είναι που κάνει τον Παρθενώνα οικείο... Ο "εξελληνισμός" του δηλαδή εμπεριέχει την ιστορική συνέχεια του μνημείου σε βάθος χρόνων, τον αποχρωματισμό του και τη λάμψη της αισθητικής του παρά τα χρόνια του...

Ο άλλος ο πιστός αντικατοπτρισμός του παλαιού Παρθενώνα των Αρχαίων Ελλήνων, μου είναι τελείως ξένος...

Δύο ταξίδια στο χρόνο....

Ας υποθέσουμε δύο ταξιδιώτες του χρόνου... Ο ένας, ένας μέσος Ευρωπαίος ταξιδεύει από το 1910 στο 1960. Ο Δεύτερος υποθετικά πάντα εγγονός του πρώτου ταξιδεύει από το 1960 στο 2008. Και οι δύο ανήκουν στο μεσαίο κοινωνικό στρώμα μιας δυτικής χώρας της ευρώπης. Παίρνοντας υπόψην τη δυσκολία και την έκπληξη που θα αντιμετωπίσουν καθώς θα ταξιδέψουν μισόν αιώνα εμπρος θα πρέπει να χωρίσουμε σε δύο την οπτική μας γωνία. Η πρώτη ας πούμε η τεχνολογική.

Χωρίς αμφιβολία ο ταξιδιώτης του 1910 στο 1960 θα αισθάνεται κάπως έξω από τα νερά του σε ότι αφορά το τεχνολογικό μέρος. Δεν θα μπορεί με τίποτε να συνηθίσει τον υπερβολικό θόρυβο των πόλεων από τα αυτοκίνητα και την ασταμάτητη κυκλοφορία τους. Επίσης δεν θα μπορεί να συνηθίσει την υπερβολική τους ταχύτητα καθώς το 1910 το ταχύτερο τραίνο έπιανε μετά βίας 40 χλμ/ώρα. Εκείνο βεβαίως που θα του φαινόταν αδιανόητο είναι φυσικά το ραδιόφωνο, οι δίσκοι βινυλίου και η πανμέγιστη τηλεόραση που αν και αρχές του 60 μόνο, εν τούτοις στη Δύση έχει αρχίσει να δείχνει τα "δόντια" της. Η τεράστια έκπληξη βέβαια που θα νιώσει θα αφορά την πρώτη του επαφή με τα επιβατηγά αεροσκάφη και ιδίως εκείνα με αεριωθούμενους κινητήρες τύπου τζετ. Όλα αυτά θα τον κάνουν μάλλον να τρομάξει στην αρχή...

Ο Δεύτερος αντίθετα μάλλον δεν θα νιώσει και μεγάλες εκπλήξεις. Όλα τα σημερινά τεχνολογικά μέσα του είναι ήδη γνωστά. Το αυτοκίνητο, τα αεροσκάφη, οι εταιρίες μαμούθ στους ουρανοξύστες, η τηλεόραση. Ίσως να περιεργαστεί την μίνιμαλ εκδοχή τους ένεκα τεχνολογίας αλλά ακόμη και οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές ελάχιστα θα τον εκπλήξουν. Ίσως μάλιστα να αναρρωτηθεί και να απαγοητευθεί καθώς σε αντίθεση με την καλπάζουσα επιστημονική φαντασία της εποχής του, ούτα τα ρομπότ είναι διαδεδομένα και στο ανθρωποειδές σχήμα, ούτε βέβαια και τα διαστημικά ταξίδια είναι μέρος της καθημερινότητας. Αντίθετα μάλλον δεν ενδιαφέρουν και πολλούς.

Η τεχνολογική οπτική γωνία δείχνει μάλλον μια δυσπροσαρμοστικότητα στον πρώτο από τους δύο ταξιδιώτες. Ας δούμε τώρα την κοινωνική οπτική γωνία.

Ο πρώτος ταξιδιώτης δεν θα αντιμετωπίσει καμία έκπληξη. Το τυπικό της εποχής του θα εξακολουθεί να ισχύει. Οι γυναίκες είναι στο σπίτι και περιμένουν το σύζυγο να γυρίσει από τη δουλειά. Τα σπίτια είναι ακόμη με τις αυλές και τους κήπους. Η σύζυγος καλή νοικοκυρά καταβάλει προσπάθειες να κρατήσει το σπίτι καθαρό και σε μια κατάσταση που θα το κάνει λιμάνι-γαλήνη καθώς προσμένει το σύζυγο να γυρίσει από τη δουλειά του. Η σύζυγος συνεσταλμένη και πάντοτε πίσω από τον άντρα της στα δρώμενα προτιμάει τις συζητήσεις με τις φίλες της και για το πως θα παντρέψουν τις τελυταίες εναπομείναντες ανύπαντρες, ενώ αντίθετα ο σύζυγος θα συζητάει με τους υπόλοιπους για το ποδόσφαιρο και την πολιτική καπνίζοντας στο σαλόνι. Όπως και στα 1910 στη δουλειά του όλοι είναι λευκοί, είναι άντρες και φορούν κουστούμια. Οι ελάχιστες γυναίκες που εργάζονται είναι γραμματείς και κυρίως σέβονται τους προϊστάμενούς τους που είναι πάντοτε αποκλειστικά δυναμικοί άντρες. Επίσης όλοι αυτοί που ο ίδιος θεωρεί "συμπατριώτες" του είναι όπως και στο 1910 λευκοί με έντονη έμφαση στην ιδιαίτερή τους καταγωγή.

Αντίθετα ο δεύτερος ταξιδιώτης που δεν θα εντυπωσιαστεί ολοσδιόλου από την τεχνολογία θα βρεθεί προ τεράστιων εκπλήξεων για τον ίδιο σε ότι αφορά τον κοινωνικό ιστό. Η εταιρία του δεν θα αποτελείται από κοντοκουρεμμένους άνδρες με κουστούμια και συνεσταλμένες γραμματείς με συγκεκριμένο έτικετ. Αντίθετα μετά εκπλήξεως θα δει αρκετούς έγχρωμους, ασιάτες και αφρικανούς μεταξύ των εκλεκτών στελεχών. Οι γυναίκες καθόλου συνεσταλμένες, αλλά αντίθετα πολύ δυναμικές και περισσότερο ανταγωνιστικές από ότι ο ίδιος θα μπορούσε να φανταστεί όχι μόνο κάνουν καριέρα αλλά επιπλέον κατέχουν σημαντικό ποσοστό των διευθυντικών θέσεων. Το φρικιό με το κοτσιδάκι και το στενό κάζουαλ ντύσιμο που στα 1960 θα τηλεφωνούσε στην αστυνομία να τον μαζέψει για τετυμποϊσμό, θα τον αφήσει στήλη άλατος καθώς όλοι θα του ανακοινώσουν ότι είναι ο πρόεδρος της εταιρίας! Ενδεχομένως στο διπλανό γραφείο κάποιος ράστα και αφρικανικές ρίζες εργάζεται, ενώ η φυλετική πολυχρωμία του πλήθους που θα αντικρύσει στον δρόμο καθώς θα πηγαίνει προς το σπίτι του θα τον κάνει να νιώθει τελείως ξένος. Πολύ περισσότερο στην συμπεριφορά του, τα πνευματώδη αστεία της εποχής του σήμερα θα είναι σεξιστικά και προσβλητικά για τις γυναίκες. Χωρίς αμφιβολία τις τελευταίες δεν θα μπορεί με τίποτε να τις χειριστεί. Μάλλον θα πέσει στα ψυχοτροπικά φάρμακα όταν στην τηλεόραση αντικρύσει μαύρους προέδρους, υπουργούς αραβικής καταγωγής και πολύ περισσότερο διεθυντή της κρατικής τράπεζας έναν κομμουνιστή ή ας πούμε κατά δήλωσή του οπαδό σοσιαλιστικών ιδεών.

Αν λοιπόν η τεχνολογική οπτική γωνία κάνει τον πρώτο ταξιδιώτη να φαίνεται έξω από τα νερά του, εν τούτοις η κοινωνική οπτική χωρίς αμφιβολία θα κάνει τον κόσμο τελείως άγνωστο και μη αναγνωρίσιμο για τον δεύτερο ταξιδιώτη, εκείνον που ενδεχομένως η βραδύτητα της τεχνολογικής εξέλιξης να τον απαγοήτευσε και λιγάκι... ο πρώτος ταξιδιώτης χωρίς αμφιβολία θα βρίσκεται εκεί στο 1960 σε έναν αναγνωρίσιμο σε εκείνον κοινωνικό ιστό και κοινωνική ηθική. Λίγο έως πολύ δλδ θα βρίσκεται "σαν στο σπίτι του". Ο Δεύτερος θα καταφύγει μάλλον στην ψυχανάλυση καθώς δεν θα μπορεί με τίποτε να προσαρμοστεί στο νέο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον.

Χωρίς αμφιβολία ο κόσμος μεταβάλλεται ταχύτατα και η σημερινή παγκοσμιοποίηση του κοινωνικού περιβάλλοντος που λίγο έως πολύ μας φαίνεται φυσιολογική, θα ήταν αδιανόητη για τους παππούδες μας του Δυτικού κόσμου. Ένα είναι το αυτονόητο. Ακόμη και στην μικρή και "απομονωμένη" ελλάδα που εξακολουθεί να δυσκολεύεται να προσαρμοστεί, στα νέα δεδομένα, ο νέος κοινωνικός ιστός θα είναι αναπόφευκτος. Η πρόοδος της Δυτικής κοινωνίας, δεν ήρθε σαν επιφοίτηση του αγίου πνεύματος αλλά εξαιτίας της ενσωμάτωσης και της ανάληψης ρόλων και πρωτοβουλιών από τις γυναίκες, καθώς και της ένταξης στον πυκνό κοινωνικό ιστό των κάποτε αποκλεισμένων παρίων, μεταναστών, αφρικανών και φυλετικά διαφορετικών. Η ένταξή τους στο δημιουργικό στερέωμα απελευθέρωσε τεράστιες δυνάμεις και έδωσε εκείνη την δημιουργική κινητήρια ώθηση για τη δημιουργία αγορών, οικονομίας και διεξόδων. Είτε το θέλουμε είτε όχι ο δρόμος μας περνάει μέσα από ένα τέτοιο παγκοσμιοποιημένο κοινωνικά περιβάλλον και όσο πιο σύντομα το κατανοήσουμε στην ελλάδα αυτό, τόσο πιο εύκολα θα μπορέσουμε να αξιοποιήσουμε τις δυνατότητες που αυτό παρέχει.

Τα ανωτέρω με αφορμή το βιβλίο του Richard Florida, "The rising of the creative class".

Μεταναστευτική πολιτική...

Καλησπέρα... στο προηγούμενο ποστ, έθιξα τον όρο "μεταναστευτική πολιτική" και επειδή τελευταία υπάρχει τεράστια υποκρισία σχετικά με το συγκεκριμένο θέμα πστην ελλάδα και φυσικά γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης από ποικίλλους αετονύχηδες θα ήθελα να κάνω κάποιες σκέψεις... Το θέμα φυσικά είναι τεράστιο και τόσο πολύπλοκο, που δεν μπορεί να θιχτεί λεπτομερώς σε ένα ποστ. Μόνο κάποιες γραμμές- αυθαίρετες σκέψεις...

Ας μου επιτρέψετε να ξεκινήσω αντίστροφα... Δλδ. πόσους μετανάστες χωράει η Ελλάδα? Σήμερα ενδεχομένως έχει περίπου 1.000.000, ή 1.500.000. Η Ελλάδα είναι χώρα έκτασης περίπου 132000τχ με αξιοποιήσιμο έδαφος 80% που αξιοποιεί περίπου το 40%. Αν αποκτήσει ρυθμούς και ανάπτυξη ευρωπαϊκής χώρας μπορεί άνετα να εξυπηρετήσει σαν τόπος αντίστοιχα νούμερα με τις ευρωπαϊκές χώρες, δλδ 30 ή 40 εκατομύρια κατοίκους. Αυτή τη στιγμή τρομερά αραιοκατοικημένη συνωστίζεται στην Πρωτεύουσα και τα αστικά κέντρα, αφού οι πολιτικές των τελευταίων 30 χρόνων έχουν εγκαταλείψει τελείως την επαρχία, και την αντιμετωπίζουν με "επαρχιωτισμό". Επομένως με ψυχρά οικονομικά μέτρα, δεν είναι σωστή μια έκφραση "η Ελλάδα δεν χωράει άλλους μετανάστες".

Είναι προφανές ότι τα αστικά κέντρα της Ελλάδας μετά την αντιπαρροχή ήταν έτσι κι αλλιώς τριτοκοσμικά, δεν απαιτούνταν δλδ οι μετανάστες για να τα κάνουν τέτοια. Απλά η συνεχής εγκατάλειψη της επαρχίας και η περαιτέρω αστυφιλία, έχει οδηγήσει σε μια άνευ προηγούμενου υπερεκμετάλλευση της γης στα αστικά κέντρα και φυσικά αντίστοιχη υποβάθμιση της ποιότητας ζωής σε αυτά. Όταν στο Λεκανοπέδιο των 4500.000 κατοίκων εφημερέυουν δύο μόνο νοσοκομεία, ενώ αντίστοιχα στο Παρίσι, στο κέντρο των 2.500.000 κατοίκων εφημερεύουν κι εξυπηρετούν περίπου 30, κανείς αντιλαμβάνεται εύκολα τις διαφορές, πέρα από την οποιαδήποτε ατυχία της σύγκρισης... Πόσο μάλλον όταν σύμφωνα με το τι προβλέπει το νέο "ρυθμιστικό" του κυρίου Σουφλιά, στα επόμενα 20 χρόνια, θα κατοικούν στο Λεκανοπέδιο 8500000 κάτοικοι μιας χώρας που θα είναι 12000000 περίπου, χωρίς τους ρυθμούς ανάπτυξης της Κίνας, που θα δικαιολογούσε κάτι τέτοιο

.

Οι μετανάστες μέχρι σήμερα έχουν προσφέρει αρκετά στη Χώρα. Κατ' αρχήν κυριολεκτικά έσωσαν την ελληνική οικονομία, αφού είναι γνωστό, πως όταν αυτοί νομιμοποιήθηκαν πιάσαμε τους Ευρωπαϊκούς δείκτες ανάπτυξης που απαιτούνταν προκειμένου να μπούμε στην ΟΝΕ, και ουχί φυσικά για τα όμορφα μάτια του κου Σημίτη και των οικονομικών επιτελών του. Βέβαια ούτε η ΕΕ έχασε, αφού σε μια απόπειρα να δημιουργήσει οχυρωματικά έργα αποτροπής της μαζικής εισροής μεταναστών στην ΕΕ έλαβε μέτρα τέτοιας πολιτικής σε Ελλάδα, Ιταλία και Ισπανία. Περαιτέρω κατηγορίες μεταναστώ, κυριολεκτικά έσωσαν την ελληνική αλιεία, όπως οι Ιρακινοί και οι Κούρδοι, που στελέχωσαν τα περισσότερα ελληνικά καΐκια ασκώντας μια παραδοσιακή τέχνη. Οι λεγόμενοι μετανάστες απο τις ανατολικές χώρες, βαφτίστηκαν "εποχικοί" και έσωσαν την αγροτική οικονομία αφού εκλείπουν με την ερήμωση της υπαίθρου τα αγροτικά χέρια. Ένεκα όμως ότι η αγροτική μας οικονομία είναι η ίδια "εποχική" και της επιδότησης οι περισσότεροι μετανάστες, προτίμησαν τα αστικά κέντρα που προσφέρουν ευκολότερα εργασία και μεροκάματα...

Για τους Αλβανούς ας μου επιτραπεί μια ειδική παράγραφος. Αποτελούν ένα ξεχωριστό είδος μεταναστών, που απο τη μια σήκωσε κυρίως όλο το βάρος της οικοδομής στην ελλάδα (με τους ελάχιστους πολωνούς που έχουν απομείνει) ενώ οι περισσότεροι κάτοικοι αστικών κέντρων, έχουν μια Αλβανίδα που τους καθαρίζει τα σπίτια τα Σάββατα που κατεβαίνουν για ψώνια... Αν και με μανία μεγάλη συκοφαντήθηκαν ως λαός, αφού εισήλθαν μαζί με τους μετανάστες και παραβατικά στοιχεία, εν τούτοις είναι εκείνος ο λαός που έδειξε περισσότερο από όλους τη μεγαλύτερη διάθεση ενσωμάτωσης στον ελληνικό κορμο... Σε σημείο που να πρωτεύει και στα σχολεία προκαλώντας τον κλαυσίγελω με τη σημαία...

Όλοι όσοι βλέπουν τους μετανάστες και αναπωλούν την Ελλάδα του 80 και του 70, να γνωρίζουν πως η Ελλάδα θα ήταν άθλια σαν του 60 αν δεν ήταν αυτοί οι μετανάστες, που επέτρεψαν εισροή εργασίας και κεφαλαίων από την ΕΕ... Τα κεφάλαια που έχουμε μέχρι σήμερα απορροφήσει σαν τεταρτογενή παραγωγική χώρα ωχριούν, μπροστά σε εκείνα της οικοδομής και των έργων που έκαναν τα χέρια των μεταναστών. Πριν θέσουν κάποιον αντίλογο, ας αναλογιστούν αν θα τους άρεσε η ιδέα να γίνουν τα παιδιά τους οικοδόμοι, υδραυλικοί κλπ, και να μην γενικεύουν για τα "ξένα" παιδιά... Ας κάνουν πρώτα τα δικά τους οικοδόμους, καθαρίστριες και σκουπιδιάρηδες και μετά ας αξιώσουν "καθάρισμα"...

Όλοι αυτοί εισήλθαν ως "λαθρομετανάστες", ένας όρος τελείως αστείος και λαθραίος για να χρησιμοποιείται από το ελληνικό κράτος που δεν δίνει πεντάρα για τους μετανάστες. Στην ΕΕ, οι μετανάστες έχουν κάρτα ασφάλισης, υγείας και θέσεις εργασίας πολλές από τις οποίες είναι επιδοτούμενες με προγράμματα stage. Η Ελληνική πολιτεία, κάνει πως δεν υπάρχουν, μεταθέτοντας το πρόβλημα στους πολίτες και μετά σπεύδει να ονομάζει αναφανδόν όλους ως "λαθρομετανάστες". Ας σημειώσουμε εδώ ότι ο όρος "Λαθρομετανάστες" δεν είναι ορθόδοξος και δεν αρμόζει να λέγεται από χριστιανούς ορθόδοξους. Για την ορθοδοξία, δεν παίζει ρόλο που κληρώθηκε κάποιος να γεννηθεί, και όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι ενώπιον του Θεού. Ίσως η μόνη οικουμενική υπεροχή του Χριστιανισμού έναντι των προηγούμενων θεολογικών προσεγγίσεων της ύπαρξης. Για τον ορθόδοξο η γέννηση του κάθε ανθρώπου δεν είναι παρά ένα θαύμα και εμπεριέχει το στοιχείο της θέωσης... Και μην κρίνετε μόνο από Λ-άνθιμους... Δείτε κι εδώ.

Μεταναστευτική πολιτική, φυσικά δεν είναι ούτε οι τσιρίδες ούτε τα φληναφήματα κάποιων συγκεκριμένων πολιτικών χώρων, που δείχνουν υποκριτικά ότι κόπτωνται επί του θέματος. Αντί να μιλήσουν ειδικοί ή οικονομολόγοι, βγαίνουν ξαφνικά κάτι μικροπωλητές αθλίων βιβλίων και δηλώνουν απερίφραστα πως "Η ελλάδα δεν χωράει άλλους μετανάστες". Που το γνωρίζετε κύριοι? Μεταναστευτική πολιτική, φυσικά δεν είναι οι υποσχεθείσες ενέργειες κάποιων απίθανων τύπων, που θα φτιάξουν λέει στρατόπεδα για να συγκεντρώσουν τους "λαθρομετανάστες". Ποιοί? Εκείνοι που ακόμη καλούνται πριν "φτιαξουν" στρατόπεδα, να φτιάξουν τα καμμένα σπίτια στην Ηλεία. Έτσι και δεν ήταν οι εθελοντές, ακόμη σε λυόμμενα θα έμεναν αυτοί οι άνθρωποι... Αυτοί λοιπόν που δεν είναι άξιοι να φτιάξουν ούτε αντίσκηνα πιστεύετε ότι θα καταφέρουν να φτιάξουν χώρους υποδοχής μεταναστών? ή καραγκιόζ μπερντέ για να τους κρύψουμε και να μην φαίνονται στο κέντρο?

Μεταναστευτική πολιτική, είναι κυρίως η μελέτη εγκατάστασης των ανθρώπων αυτών που σήμερα ζουν στην Ελλάδα και φυσικά δεν ζουν Λαθραία, γιατί κανείς δεν ήρθε λαθραίος σε αυτόν τον κόσμο... Υπάρχουν κατηγορίες μεταναστών με τεράστια πείρα σε αγροτική παραγωγή, όπως οι ινδοί και οι πακιστανοί. Τα βακούφια και τα μεγάλα κτήματα του Δημοσίου που μένουν χέρσα και ανεκμετάλλευτα, θα μπορούσαν να κατοικηθούν από αυτούς τους ανθρώπους, οι οποίοι θα τα καλλιεργήσουν και με πράσινη πολιτική και θα παράξουν προϊόντα. Θα δώσουν ζωή στους έρημους εκείνους τόπους. Καλύτερα σε αυτούς παρά να τα "φάνε" οι 5 γνωστές αχόρταγες οικογένειες - μαφίες μαζί με τους Εφραίμ κλπ... Η επιπλέον αυτή παραγωγή, δεν θα είναι ενάντια στους Ευρωπαϊκούς δείκτες, εφόσον θα πάει για ενσωμάτωση μεταναστών, και επιπλέον θα τονώσει την οικονομια της αγροτικής παραγωγής που σήμερα σέρνεται νωθρή μεταξύ "πονηρών" και επιτήδειων και επιδοτήσεων.

Η Ελλάδα τα τελευταία 15 με 20 χρόνια παίρνει χρήματα από την ΕΕ για την ενσωμάτωση των μεταναστών... Εξαιτίας του ότι τα χρήματα αυτά όλα τα χρόνια έγιναν λαχανί βίλες, είναι φυσική η προσφυγή των ανθρώπων αυτών στα ήδη τριτοκοσμικά αστικά κέντρα όπου όλο και κάποιο μεροκαμματο μπορούν να βρουν... Με ορθολογιστική διάθεση των κονδυλίων αυτών θα μπορούσαν οι ήδη υπάρχοντες "παρίες" και λαθραίοι να δώσουν ισχυρή τόνωση στην ελληνική οικονομία, που δεν διαννοείται ο ταλαιπωρημένος κάτοικος των αστικών κέντρων...

Τα βήματα αυτά είναι αναγκαία να γίνουν γιατί πραγματικά η κατάσταση 'δεν πάει άλλο'. Δεν πάει άλλο όμως γιατί πρέπει να φύγουν οι πραγματικοί λαθραίοι, εκείνοι που κλέβουν τα όνειρά μας και κοροίδεύουν τη ζωή μας εκποιώντας το μέλλον μας και υποβαθμίζοντάς μας. Εκείνοι που κλέβουν τα ταμεία ασφάλισης με ομόλογα, που εκποιούν την Δημόσια περιουσία, που είναι ανίκανοι να διοικήσουν ένα ορθολογιστικό και αξιοκρατικό δημόσιο τομέα, κοντόφθαλμοι και με γνώμονα τον αλόγιστο ιδιωτικό πλουτισμό και το συμφέρον της αγέλης. Εκείνοι που ονειρεύονται 8500000 στο λεκανοπέδιο που θα είναι έτσι κι αλλιώς τριτοκοσμικό εκτροφείο ανθρώπων φθηνού εργατικού δυναμικού (ακόμη κι αν κατοικείται από "Άρια φυλή") αρκεί να προσπορίσουν οι ίδιοι από τα έσοδα της εκποίησης της δημόσιας δασικής περιουσίας της Ανατολικής Αττικής. Εκείνης της Έρμης γης που αν τα σχέδια αυτά περάσουν θα κάνουν την Αθήνα πόλη του Μεξικού και δεν θα αξίζει ούτε να την φτύσει κανείς...

Αν σκεφτεί κανείς ψύχραιμα και λογικά, μόνο για να αποκτήσει η Ελλάδα κάποιες από τις βασικές Ευρωπαϊκές υποδομές, όπως για παράδειγμα στον τομέα της υγείας ή των μεταφορών (σύγχρονοι σιδηρόδρομοι που θα μεταφέρουν φθηνά κόσμο και εμπορεύματα) απαιτεί τεράστιο αριθμό εργατικών χεριών, που η χώρα έτσι κι αλλιώς δεν διαθέτει...

Δεν βλέπω λοιπόν τίποτε το αρνητικό σε μια ορθολογιστική μεταναστευτική πολιτική, ουμανιστική και με γνώμονα την αλληλεγγύη στους λαούς αυτή, δλδ που σφυρηλάτησε τον Ελληνισμό. Υπάρχουν δύο λογικές. Η μία λέει απλά να μην κάνουμε τίποτε. Απλά να διώξουμε "τους λαθραίους" να μην τους βλέπουμε, και να αφήσουμε τους επιτήδειους να αλωνίζουν... και να ξυπνήσουμε μετά από 10 χρόνια ζώντας έναν εφιάλτη λατινοαμερικανικού τύπου. (Αυτήν βλέπω ως πιθανότερη για τη χώρα μας). Η δεύτερη επιβάλλει έστω την ύστατη στιγμή μια ομοψυχία, μιαν συστράτευση για την αντιμετώπιση του ζοφερού μέλλοντος που πάνε να μας επιβάλλουν. Επιβάλλει την αφύπνιση του οικουμενικού και ουμανιστικού ελληνισμού. Εκείνου της Αλεξάνδρειας, της Πόλης, της Σμύρνης. Μπορούμε πολλά να μάθουμε από εκείνους τους φοβερούς και δαιμόνιους έλληνες αρκεί να αναψηλαφήσουμε τα ίχνη τους... Ειδάλλως θα μας ξεβράσει η ιστορία...

... Μικρές μελωδικές ιστορίες...

... Η καλή φίλη roadartist, στην ανάρτησή της τότε με είχε προσκαλέσει σε ένα παιχνίδι μπλογκ. Απολογούμενος για την μεταμηνιαία ανταπόκρισή μου προβαίνω στο παιχνίδι.

... σταθμός πρώτος... Ως τιμή σε έναν πολύ μεγάλο καλλιτέχνη, τροβαδούρο, σχεδόν άγνωστο στην ελλάδα. Τον George Brassens, καθώς έχω την τιμή να μένω δίπλα στην πάλαι ποτέ οικία του... χωρίς πολλά λόγια: Les passantes.

... Για όποιον ενδιαφέρεται για μετάφραση των στίχων εδώ, αλλά με έναν George λίγο πριν το τέλος...

... Δεύτερη επιλλογή, chanson pour l'auvergnat.

...Τρίτη επιλογή, οι Στιγμές...αυτό το τραγούδι κι αν είναι μεστό και περιεκτικό σε κάθε στίχο του...

...Τέταρτη επιλογή, φυσικά τα λόγια και τα χρόνια.

...Πέμπτη επιλογή με πολλά προσωπικά βιώματα η παιδική μου φίλη

...Σβήνουν τα βήματα στη σκάλα... κανείς...

... Το παιχνίδι, έχει ώς εξής: επιλέγουμε 4 ελληνικά ή ξένα τραγούδια ο καθένας που πιστεύουμε πως οι στίχοι τους περιγράφουν μια ιστορία... έκλεψα λίγο στο παιχνίδι και πρόσθεσα και ένα ακόμη... Το παιχνίδι είναι έμπνευση της Γιώτας Παπαδημακοπούλου.

... Καλώ όποιον θέλει από τη διπλανή στήλη και δεν το έχει ακόμη κάνει, να συμμετάσχει. Ας θεωρεί εαυτόν προσκαλεσμένο από εμένα...

Τότε που τα φλας άστραφταν για την Τερέζα...

Εργάζομαι σε ένα χώρο που φιλοξενείται μέσα σε νοσοκομείο. Οι συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας είναι ενιαίες και ελέγχονται και από ανεξάρτητο φορέα και όχι από τους προϊσταμένους και το σύλλογο μόνο. Θέλω να πω επιγραμματικά ότι κάθε μέρα υπάρχει συνεργείο καθαρισμού που εργάζεται και κάνει τα πάντα να λάμπουν.

Εντούτοις το πρωΐ καμιά φορά τα καλοκαίρια βρίσκει κανείς κατσαρίδες... Καίτοι τους βάζουν δηλητήριο, κάποια πρωΐνά βρίσκεις μια ή δύο να ψυχορραγούν. Έρχονται για να φάνε λέει η επίσημη ενημέρωση, εξού και η απαγόρευση αποθήκευσης τροφών στα συρτάρια, ή στα ντουλάπια. Δεν μπορεί κανείς να απαλλαγεί από αυτές, (κι ο Κολόμβος κάποτε ανακάλυψε την αμερική). Προφανώς ο χώρος που θα προτιμούν δεν είναι άλλος από εκείνον που έχει τροφή, όπως τα μαγειρεία. Είναι φυσιολογικό. Ένεκα ότι είναι φυσιολογικό, επιβάλλεται ο καθαρισμός με καυτό νερό πριν την πρωϊνή χρήση των σκευών που κάνει πλυντήριο αυτόματο.

Καθώς μου τα έλεγαν αυτά, θυμήθηκα την κατσαρίδα που είχε βρεθεί να κάνει περίπατο αμέριμνη στα μαγειρεία του Ευαγγελισμού ενόψει της επίσκεψης του τότε αξιωματικού αντιπολιτευτή και νυν πρωθυπουργού. Με το ύφος αγανακτισμένο και βλοσυρρό, είχε υποσχεθεί ότι "δεν πάει άλλο" η κατάσταση και όλα θα πρέπει να αλλάξουν. Να μπει δλδ "τάξη" στα ελληνικά νοσοκομεία που μάλλον πάσχουν από αταξία.

Από κοντά και οι κάμερες. Τα γνωστά "κανάλια". Τέτοια διασημότητα εκείνη η κανθαρίδα ούτε που την είχε διαννοηθεί φαντάζομαι κι ας μην είχε κάνει τίποτε παραπάνω από το βιολογικό της καθήκον, να βρει τροφή. Την είχαν ονοματίσει και Τερέζα, δήθεν σκωπτικά.

Τα χρόνια πέρασαν, ο αξιωματικός αντιπολιτευτής, έγινε πρωθυπουργός πολλά υποσχόμενος και με διάθεση για σύγκρουση με τα κυκλώματα που λυμαίνονται τον τόπο και απεκάλεσε "νταβατζήδες" μιαν λιόλουστη ημέρα, εν μέσω βρώσης σουβλακόπιτων, που ούτε μάλλον θα είχαν διαννοηθεί ότι νομολειακά και σε εκείνης της ψησταριάς τις σχάρες, το προηγούμενο βράδυ θα είχε προηγηθεί χοροεσπερίδα κανθαρίδων.

Πολλά άλλαξαν από τότε... Αφήνω στη δική σας διάθεση και κρίση το να βρείτε προς τα πού... Αν δλδ μπήκε "τάξη" στα νοσοκομεία, αν σήμερα είναι καθαρά, στελεχωμένα με προσωπικό, χωρίς τριτοκοσμικές υπηρεσίες και απαράδεκτη ταλαιπωρία και αν στα υπόγειά των συνεχίζουν να παρελαύνουν τις νύκτες οι κανθαρίδες...

ΥΓ> Για να μην παρεξηγηθω, το post δεν αφορά ούτε τον πολιτικό άνδρα ούτε την παράταξή του, ούτε βεβαίως την αντιπολίτευση... Οιαδήποτε ομοιότητα είναι φυσιολογικά συμπτωματική

... Μια μέρα κάπου στον κόσμο...

Εν αρχή είναι πάντα το ταξείδι... μια αφετηρία, ένας σταθμός τραίνων που έχουν γίνει τόσοι και τόσοι αποχωρισμοί... μα και τόσες συναντήσεις... estacao oriente Lisboa...

Εκεί που έζησε ο ποιητής μνημείο είναι... εκεί υπάρχει πάντοτε κάτι από την αύρα του... τις σκέψεις του... στάσου για λίγο και άφησε τις στίχους του να σε ταξειδέψουν...

Στο παλιό Πανεπιστήμιο της Coimbra, από τα παλαιότερα της Ευρώπης, ίσως και το παλιότερο, ακόμη τα νιάτα ανθίζουν. Σε κάθε γωνιά σε κάθε άκρη νιώθεις το βάρος...

... του χρόνου που έχει περάσει και σου αποδίδει ευθύνη μεγάλη... πόσοι και πόσοι δεν θά χουν διαβεί, τούτους τους διαδρόμους... με βροχή, ήλιο μα κυρίως όνειρα... γιατί στην άκρη του δρόμου, πάντοτε καρτεράει ο έρωτας...

... και κάτω ο κόσμος, ο ίδιος να συνεχίζει την πορεία του μέσα από τον φιδωτό ρου του Μοντέγου

... που αδιάφορος συνεχίζει την πορεία του για την εξέλιξη, δίνοντας ζωή στη νέα πόλη που αναπτύσσεται αυστηρά έξω από την παλιά, η οποία ντύνεται με τη γλυκειά πατίνα της φθοράς και της νοσταλγίας...

... Στο καφέζυθεστιατόριο, η παρέα ξαναβρίσκεται πάλι για να τραγουδήσει... μην σας ξεγελούν οι επίσημες φορεσιές... Είναι μέρη των πελατών, που όμως για να τραγουδίσουν χωροδιακά, αφού έτσι το απαιτεί η δραπέτευση από τη ρουτίνα πρέπει να το κάνουν επίσημα και με σοβαρότητα... apropos, για έναν καφέ διπλό, μια φιάλη κόκκινο κρασί και δύο ποτήρια γλυκό κρασί πόρτο που μου αναλογούσαν πλήρωσα μόνο 15 ευρώ... κράτησα και την απόδειξη για όσους το αμφισβητήσουν... και το κρασί ήταν εξαίρετο... ζητώ συγνώμη για αυτό το πεζό διάλειμα...

...επάνω από τους γρανιτένιους βράχους ο ήλιος ρίχνει τους μεσημβρινούς του μαρμαρυγίες στα τραβηγμένα στόρια των στενών παραθύρων. Μαυριτανοί πειρατές από το Φάρος σμίλεψαν πάνω τους ξόρκια που τελικά δεν κατάφεραν να τους σώσουν...

Ένα μικρό καστέλι χρυσύζει στον αντικρυνό δοξασμένο λόφο με σημαίες και λάβαρα απροσδιόριστου εθνότητας... Δύο καμάρες ρωμαϊκές και ερείπεια ότι απόμεινε από τη δική μας περιουσία... τριγύρω, φωτεινά πρόσωπα νέων κοριτσιών και αγοριών στο πανεπιστημιακό προαύλιο του αρχαιότερου πανεπιστήμιου της Ευρώπης...

Μια μελωδία φάδος θλιμμένη για ότι νοσταλγικό αφήνει μια επίγευση αισιοδοξίας... Μες τη φθορά των τριμμένων λιθοδομών φρεσκοβαμμένα παράθυρα που λούζουν με φως σκοτεινές υγρές κάμαρες... Τα ίδια λόγια σε τόσες γλώσσες... κι όμως τα καταλαβαίνεις με τη μία... με την έκφραση προσώπου... με τη δύναμη στο σφιχταγκάλιασμα. Με τον τόνο της φωνής που γλυκαίνει απότομα...

Ταξιδιώτες που περιδιαβαίνουν αδιάφορα τις πλατείες περιεργάζονται τα ακαταλαβίστικα πρασινισμένα από την πατίνα γλυπτά... Ένα στενό παρεκκλήσι με σκουριασμένο σταυρό και τον Ναζωραίο με λυπημένο βλέμμα... παρακαλεί το Θεό να μας λυπηθεί...

Από έξω αλήτες γλάροι που τους έφερε η βροχή μακριά από τη θάλασσα ουρλιάζουν νευρικά σαν τις ερυνύες...

“Quo Vadis Greco vacuum vestrum ferrum?”

... Τα λόγια του Καμπούρη

Τον πρωτοαντίκρυσα εκεί στα πολύ νεαρά μου παιδικά χρόνια αρχές της δεκαετίας του 70. Είχε έναν δικό του χώρο παραστάσεων κάποιον ξεπεσμένο θερινό κινηματογράφο και ο παππούς μου, μας πήγαινε μικρούς κάθε Κυριακή απόγευμα να παρακολουθήσουμε τις παραστάσεις του. Εκεί πρωτοαντίκρυσα τον καραγκιόζη. Εκεί πρωτοείδαμε παραστάσεις, όπως ο Μέγας Αλέξανδρος και το καταραμμένο φίδι, ο Κατσαντώνης κλπ.

Κατόπιν πειραματιστήκαμε μόνοι μας με αυτοσχέδιες φιγούρες σεντόνι και κερί, αλλά ... "δεν τό χαμε” όπως η Αδαμαντία. Μετά απέκτησε τη δική του στέγη στην Τηλεόραση και εμείς θεωρήσαμε ότι μεγαλώσαμε και έτσι «χαθήκαμε» μέχρι τα μέσα του 80, όπου ο Σπαθάρης έκανε μια καταπληκτική παράσταση στην τηλεόραση, υλοποιώντας σε θέατρο φιγούρων - σκιών τον «Ερωτόκριτο» του Κορνάρου. Δεν ήταν ακριβώς θέατρο σκιών, αλλά κινούμενες φιγούρες. Με δωρικό τρόπο όμως και καταπληκτική κρητική μουσική, παρουσιάζονταν τα δρώμενα, όπως η μονομαχία του Χαρίδημου.

Μετά τα χρόνια πέρασαν και μόνο ως βρισιά, βιώναμε τον καραγκιόζη στη ζωή μας. Στην κοινωνία της εξέλιξης της ταχύτητας και των παιχνιδομηχανών, μόνο ως φολκλόρ είδα τον Καραγκιόζη στριμωγμένο ανάμεσα σε πολιτιστικά καλοκαίρια σε διάφορα μέρη της επαρχίας.

Ο Σπαθάρης ήταν από την αρχή η προσωποποίηση του θεάτρου σκιών και η αρχετυπική εικόνα που παρουσίαζε παντού την τέχνη του με περισσή λαϊκή σοφία, που με εντυπωσίαζε μεγαλύτερο. Ο Νίκος Δήμου έχει πεί: “Ο Έλληνας, όταν βλέπει τον εαυτό του στον καθρέφτη, αντικρίζει είτε τον Μεγαλέξαντρο, είτε τον Κολοκοτρώνη, είτε (τουλάχιστον) τον Ωνάση. Ποτέ τον Καραγκιόζη…”

Ο ίδιος ο Ευγένιος Σπαθάρης βραβεύτηκε από πολύ νωρίς στην Ιταλία με Βραβείο Ρώμης (1962), με το Α' Μετάλλιο του Πρίγκιπα του Μοντ, Α' Βραβείο Πολωνίας (1978), Α' Μετάλλιο Τοσκανίνι (Ιταλία) το 1978 κ.ά. Στην ελλάδα μάλλον τον θεωρούσαμε ταμπού, κι έτσι... κάπως αργήσαμε...

Όμως στον ύπνο μας βαθιά κι ας μην το έχουμε συνειδητοποιήσει ταυτιζόμαστε με τις αγωνίες του...Εκεί πίσω με τα κολλητήρια, περιμένουμε τον Μπαρμπαγιώργο να έρθει να δώσει σε όλους ένα δεμάτι ξύλο, για να συνέλθουν!!!

Στον πάντα φιλοχρήματο και αρχιτσιγκούναρο Εβραίο (τον ξεβιδωμένο που τραγουδάει το βίζολαβίζολαβίζο) και απειλεί τον Καραγκιόζη ότι θα πάει κατευθείαν στον πασά, αν δεν του πληρώσει όσα του χρωστάει, στον παραδόπιστο Μορφωνιό που συνήθως καταλαμβάνει τα πόστα με μέσον, στον ψευτόμαγκα Σταύρακα που στα λόγια όλα τα σφάζει όλα τα μαχαιρώνει, αλλά όταν φανεί ο κίνδυνος τη στρίβει αλά Γαλλικά και από το φόβο του μέχρι και στον φούρνο τον πείθει ο Καραγκιόζης να κρυφτεί, στον Βεληγκέκα που ως εξουσία ρίχνει πολύ ξύλο, στον παραδόπιστο κόλακα Χατζηαβάτη που από την υπερβολική κολακεία του την πλήρωνε πρώτος και προσέτρεχε στον φίλο του Καραγκιόζη για βοήθεια, στον πλούσιο αστό Μπέη που έτρωγε δυό δυό τις τουλούμπες και είχε τα χρήματα συνήθως να ζητάει εις γάμο τη βεζυροπούλα, στον Σιόρ Διονύσσιο τον ψωμολυσσάρη φαντασμένο που κατάγεται δήθεν από αρχοντική γενιά στο Ζάντε και που όταν τις έτρωγε έσκουζε («Μη βαράς βλάχο τσε πονούν τα κοκκαλάκια μου βρε! όρσε να μη στα χρωστάω!»).

Σε πολλούς άλλους που μου διαφεύγουν... Μα κυρίως στον Καραγκιόζη, που σκαρφίζεται τα χίλια μύρια για να θρέψει την οικογένειά του, μα και για να γλυτώσει από τους κινδύνους που του επιφυλάσσει η καθημερινότητα (διαταγές, φόρους, αγγαρρείες κλπ). Κάνει επιτηδεύματα δια δηλώσεως («Εγώ ρε Χατζατζάρη δεν ξέρω από Φουρναρική?») που συνήθως βέβαια προσπαθεί να γελάσει τους άλλους, αλλά στο τέλος πέφτει στον μπάρμπα του τον ΜπαρμπαΓιώργο από το Καρπενήσι και τρώει της χρονιάς του... Ενίοτε σκαρφίζεται και πονηρίες για να γλυτώσει από τους διαφόρους και να λουφάρει από διάφορα ριψοκίνδυνα όπως την επίθεση που ετοιμάζει ο Μεγαλέξαντρος («κάτσε να κρυφτώ εγώ εδώ κάπου και κάνε μόνος σου την επίθεση» μονολογεί φωναχτά...). Apropos, έχει ενδιαφέρον που ο Μεγαλέξαντρος στον Καραγκιόζη αν και σώζει από το φίδι, σε άλλα περιστατικά, παρουσιάζεται περισσότερο σαν ριψοκίνδυνος Δον Κιχώτης παρά σαν νικηφόρος στρατηγός.

Στα χρόνια που πέρασαν βρήκα να ισχύει πάντα στη ζωή μου η ατάκα : «Θα φάμε, θα πιούμε και νηστικοί θα κοιμηθούμε». Ενώ αναμφισβήτητα «κείνο που με τρώει, κείνο που με σώζει, είναι που ονειρεύομαι σαν τον καραγκιόζη» όπως ταυτόσημα είπε και η roadartist.

... κανονικά δεν ήθελα να κάνω αυτό το ποστ, αλλά όσο και να είναι έτσι ήθελα να μοιραστώ κάποιες εικόνες παλιές, και ίσως να ανασύρω και δικές σας...

... Αστροφεγγιά...

Ο κόσμος δεν είναι πάντα ότι ονειρευτήκαμε... παρουσιάζεται διαφορετικός, πεζός, ενίοτε βρώμικος μα και μαγικός, ξαφνιάζει ευχάριστα και γεμάτος ανθρώπους καράβια ταξιδιάρικα σαν και εμάς... Εκεί που νομίζουμε πως όλα είναι μαύρα, όλα πάνε κατά διαβόλου, να παρουσιάζονται σκιές, σιλουέτες άνθρωποι... σαν και μας...

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί βοηθάμε μερικές φορές ο ένας τον άλλον. Έτσι χωρίς ανταλλάγματα, χωρίς κάποια καν συμπάθεια... αρκεί ένα βλέμμα κατάμματα... Θυμάμαι πάντα την ιστορία του παππού μου από την Αλβανία, που με ένα βλέμμα, όχι μόνο δεν αλληλοσκοτώθηκαν με έναν Ιταλό, αλλά έγιναν και φίλοι καρδιακοί... Αυτός ένας Ιταλός του βορρά, κι ο παππούς μου ένας Ανατολίτης πρόσφυγας, μακριά από ότι Δυτικό σε πολιτισμό...

Τώρα που καλοκαιριάζει πάρτε το φεγγάρι στα χείλη σας... απολαύστε ότι πολιτιμότερο διαθέτουμε εκεί κάτω... έναν έναστρο ουρανό, ένα φεγγάρι... την αστροφεγγιά... την μυρωδιά της μπύρας και του ούζου... τον φλοίσβο... τον αχό των ανθρώπων... τη ζωή... Αυτό έχει σημασία... Η ζωή είναι αξίωμα...

... Μουσικούλα και πάλι...

Τα φάδος είναι τραγούδια νοσταλγικά. Οι πορτογάλλοι ταξίδεψαν και ξενητεύτηκαν για αιώνες. Έτσι πέρασε κατά κάποιο τρόπο στα πολιτισμικά τους γονίδιά το δυνατό συναίσθημα της νοσταλγίας. Για ότι κανείς αγαπάει και του λείπει...

Κάποτε η ομώνυμη ταινία του Ταρκόφσκι, ζωγράφισε με έναν «πίνακα» το συναίσθημα, που στα κατοπινά μου χρόνια έμελλε να αποτελεί σταθερά το κυρίαρχο...

Η δεύτερη και στενότερη συνάντησή μου με τον πορτογαλλικό λαό, και τη χώρα του μακριά από τα λούσα της

Lisboa μου έδωσε πολλά οικεία συναισθήματα, μα τα δυνατότερα η μουσική τους... τα Fados.

Εντύπωση μου έκαναν τα Fados της Coimbra. Εκτελούνται πάντοτε παρεΐστικα και από άντρες... Αν οι γυναίκες της Lisboa τραγουδούν τα Fados για αυτούς που έφυγαν, οι άντρες της Coimbra τραγουδούν τα Fados για λογαριασμό εκείνων που έφυγαν και ξενητεύτηκαν... Είναι οι «άλλοι» που πέρασαν στην απέναντι ακτή, εκείνοι που δεν θα ξαναγυρίσουν στην πατρίδα τους. Και που θυμούνται με νοσταλγία όλα όσα δεν πρόκειται να ξαναβρούν αλλά η όσμωσή τους γράφτηκε βαθειά μέσα στην ψυχή τους...

Έλλειψα καιρό, επισκέφτηκα μεταξύ άλλων και την Πατρίδα... Θα είχα πολλά να γράψω, αλλά τα

fados τα λένε καλύτερα...