Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου 2007

Για πόσο πάει…

Καλημέρα… (μέσα από τις εορτές…)…

Πήγα σήμερα να ψωνίσω τα βασικά για το σπίτι και στάθηκα στο φούρνο, όπου πήρα ψωμί… Αυτές τις ημέρες τα αρτοποιεία έχουν την τιμητική τους. Γλυκά, μελομακάρονα, κουραμπιέδες, κέικ και κάθε λογής «Χριστουγεννιάτικο» γλύκισμα εκτίθεται στις βιτρίνες… Ο δικός μου φούρνος είναι μάλλον λιτός, και στη βιτρίνα του είχε και σήμερα σταθερά τις τυρόπιτες, ένα είδος παρακαλώ, τις κλασσικές. Το μόνο που θύμιζε ότι μπορεί να είναι γιορτινή ημέρα, είναι δίπλα στο ταμείο ένα εμβόλιμο σκεύος όπου υπάρχουν οι κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα. Διάθεση προς 8.4€ το κιλό…

… Μια κυριούλα κάποιας ηλικίας (γύρω στα 80) προσπαθεί να συμμαζέψει τσάντες από διάφορα super market, μανάβικο κοκ. Αγοράζει ψωμί το φθηνότερο που διατίθεται, και ρωτάει για τα μελομακάρονα και τους κουραμπιέδες. Η τιμή που ακούει της φαίνεται κάπως απαγορευτική και φεύγει προσφωνώντας ευχές τόσο στους δύο αρτοποιούς, όσο και σε εμένα που ήμουν ο επόμενος υποψήφιος πελάτης.

… Της αντεύχομαι ολόψυχα, αλλά ταυτόχρονα την παρατηρώ… Είναι φτωχικά ντυμένη πράγμα που αναδεικνύει την πενιχρή της σύνταξη… Στη συνέχεια παρατηρώ τους έτερους ηλικιωμένους που βρίσκονται εγγύς στη μυωπία μου και μου δίνουν την ίδια εντύπωση… Άνθρωποι απόμαχοι της ζωής με τα καλά τους και τα κακά τους να παραδέρνονται και να μην μπορούν να αγοράσουν ούτε ένα τόσο δα κουτάκι μελομακάρονα… Φτωχικά ντυμένοι ίσως το υστέρημά τους να πηγαίνει στα τέκνα ή στα εγγόνια τους…

… Δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο από τα αναξιοπρεπή γηρατειά… Και αν αυτά προέρχονται σε αρρώστια ή ανημποριά πάει κι έρχεται… Αν όμως αυτά προέρχονται από φτώχια τότε είναι στα σίγουρα το χειρότερο, γιατί αυτοί οι άνθρωποι ούτε να υπερασπιστούν τον εαυτό τους μπορούν, ούτε να διεκδικήσουν κάτι…

… Τσουπ! Το φλας μπακ… Βιέννη 1988… Φιλοξενούμουν σε μια κάπως εργατική γειτονιά, το Leopoldau, βορειοανατολικά. (Ας τονίσω εδώ ότι σε όλες τις Ευρωπαϊκές δυτικές πρωτεύουσες τα ανατολικά προάστια είναι τα χειρότερα, σε αντίθεση με εμάς εδώ που πηγαίνουμε με τις μεσανατολικές χώρες σε αυτή την regional διάταξη). Θυμάμαι τους τότε γέροντες εκεί… Δεν ήταν πλούσιοι, η σύνταξή τους, όμως επαρκούσε να συντηρούν αξιοπρεπέστατα σπίτια και να διάγουν έναν καθόλα ποιοτικό τρόπο ζωής… Μπορούσαν να πάρουν δώρα στα παιδιά τους, τα εγγόνια τους, και να κεράσουν καμιά μπύρα μια τυχαία γνωριμία τους, χωρίς να αισθάνονται ότι πιέζονται… Ήταν οι αντίστοιχοι του ΙΚΑ δικοί μας…

Τσουπ, πάλι πίσω στο Greece. Οι γέροντες εδώ παίρνουν συντάξεις πείνας, που δεν τους φθάνουν ούτε για τα στοιχειώδη… σύγκαιρα στον αντίποδα, παχυλοί γέροντες βιώνουν τα ύστερά τους χρόνια με πλούτο, για τον οποίο δεν μόχθησαν και τόσο στην πλειοψηφία τους, αλλά συγκυριακά ή με αθέμιτα μέσα απόκτησαν…

… Η τηλεόραση να προσβάλει τη νοημοσύνη μου με το να μου εμφανίζει ότι τάχα πίσω από το Ζαχόπουλο κρύβεται ερωτικό ρόζ σκάνδαλο… Έχω την εντύπωση ότι μόνοι τους λένε τις ειδήσεις πλέον και μόνοι τους τις βλέπουν… Ο απλός κόσμος είναι έξω μακριά σε έναν άνισο για αυτόν αγώνα… Μόνο στην επαρχία ίσως ακόμη διατηρούνται κάποιες σταθερές...

…Παρατηρώ μερικούς φίλους και συγγενείς μου… Όταν ο πεθερός, θείος ή οτιδήποτε έχει «καβάντζες» του μιλούν στον πληθυντικό, με σεβασμό και ακούν τις αρλούμπες που λέει με προσήνεια… «Τι λέτε κύριε Γιάννη επί αυτού του θέματος?» Οι ίδιοι απευθύνονται στον άλλο θείο, συμπέθερο που δεν έχει τις «καβάντζες» του και είναι χαμηλοσυνταξιούχος με αναίδεια και κομπορρημοσύνη… «Τι κατάλαβες μπάρμπα-Γιάννη, τόσα χρόνια? Να τα, τα χαΐρια σου …»

… Τόσο ωραία…

…Πάντα όταν συναναστρέφομαι ηλικιωμένους προσπαθώ να έχω τρία πράγματα: Υπομονή (την αξίζουν), Σεβασμό (ένεκα ηλικίας) και τέλος Κατανόηση… Και κυρίως να μην είμαι ευγενικός ή αγενής ανάλογα με τα εισοδήματά τους αλλά ανάλογα με τη μωρία τους και τη ματαιοδοξία τους…

2 σχόλια:

me είπε...

θα συμφωνησω στο οτι δεν υπαρχει ευγενεια προς τους ηλικιωμενους.Το βλεπω καθε μα καθε μερα στη δουλεια.Κ το πιο εμμετικο για μενα ειναι οτι το Big Boss 2 τους συμπεριφερεται κρινοντας αναλογα απο το ντυσιμο τους.Ενας ανθρωπος που υποτιθεται οτι προερχεται απο μια πολυ καλη οικογενεια,ευκαταστατη,σπουδαγμενος.θα επρεπε να ντρεπεται.(γι αυτο κ θεωρω τη συμπεριφορα του εμμετικη)
Πμως,για τα χαλια μας τα σημερινα,φταινε πρωτιστως αυτοι που ειναι ηλικιωμενοι.Που δε θελησανε ποτε να βαλουν το μυαλο τους κατω κ να πουν 1+1=2.που δεν ηταν ως νεοι κ προφανως ουτςε κ τωρα σε διαθεση να σκεφτουν,να ρωτησουν,να μαθουν,να προσπαθησουν βασικες δεξιοτητες ζωης.κ αυτοι ειναι οι περισσοτεροι.Κ γι αυτο δεν τους λυπαμαι καθολου.
Γενικοτερα ομως στη ζωη,λιγη ευγενεια δε βλαπτει.

nikiplos είπε...

me, συμφωνώ... Η ευγένεια είναι σπάνια αρετή σήμερα... Και ο ευγενής (στην ψυχή) είναι ευγενικός πάντοτε... θυμάμαι στο Λονδίνο στο εστιατόριο ενός Πανεπιστημίου, όπου ένας υπέργηρος Pr. καθόταν στην ουρά με υπόμονή πίσω από κάτι πανκ με καρφιά και μες μαλλιά... Ήμουν ακριβώς πίσω του και συνομιλούσε τόσο μαζί μου όσο και μαζί τους με τον ίδιο ευγενικό τόνο και τόσο supportive γλώσσα...